Zap- en klikwerk, deel III
Gebiologeerd TV blijven kijken als je Van Kooten en De Bie, Ronald Goedemondt, Eric van Sauers, Hans Teeuwen, Theo Maassen en Youp van ’t Hek ziet. Waarom kan ik dat niet ? Zo’n voorstelling verzorgen, meen ik. Laat mij maar anoniem in darkness verschrijven. Bovendien kan ik niet anderhalf uur schitteren op het toneel, iedereen heeft tenslotte zijn/haar beperkingen.
Zap
Bij American Express werkte in 1990 een morsige grumbly oude Vlaming, Jacques van Caillie, van 63 jaar. Elke ochtend begroette hij mij als volgt:
“Ah, daar is Mano, de man die de wereld verbaasde !”
of
“Ah, daar is Mano, de man die de wereld versteld deed staan !”
of
“Ah, daar is Mano, de man die de wereld bleef verbazen!”
Misschien vond ik het werk niet altijd even leuk, zo’n man maakte toch heel veel goed. En Griet van Damme, niet te vergeten.
Toch wel apart werk voor een 25-jarige, nachtdienst bij American Express.
“Mais monsieur, vous venez de dependre une Volkswagen Golf dans ce sex-club”, zei de jonge Mano.
Enig boos dronkemansgemompel: “Je, m’en fiche, vous allez me donner votre autorisation, sinon je coupe ma carte en deux !”
“Non, non, monsieur, c’est seulement pour votre securité, c’est approuvé, bonne soiree !”
“Maar meneer, u heeft zojuist een volkswagen Golf besteed in die sex club”
Enige dronken vloeken: “Interesseert me geen reet, als de donder goedkeuren, anders dan knip ik die kredietkaart van jullie doormidden”
“Nee, nee, meneer, ik wilde alleen met u praten voor de zekerheid, er wordt fraude gepleegd, het is goedgekeurd, goede avond, meneer !”
Ik kon daar niet over uit, dat een man wekelijks 15.000 EUR uitgaf in een sex club, al dan niet vergezeld van vrienden. En het ging om zo’n 300 notoire types, niet bepaald de minsten. Politieke hotemetoten en bedrijfsbonzen. Rekeningen mochten niet verzonden worden vanwege de vrouw thuis ! Ook de duur vond ik indertijd onbegrijpelijk, vier uur in zo’n club, wat moet je daar nou vier uur lang ? Op de computer bij American Express kon je zien dat de uitgaven om 23.00 uur begonnen en dat de laatste transactie rond 4.00 uur ‘s ochtend werd verricht.
In 1990 hadden ze al e-mail tussen de american express vestigingen en een vorm van internet. In Nederland zag ik dat voor het eerst rond 1996. In bepaalde opzichten is het bedrijfsleven een zegen; ik kreeg er mijn eerste redelijk leuke “vaste” baan. Jammer dat dat geld en de hiërarchie de mens zo corrumpeert binnen een bedrijf…overal.
Zap
Die Engel, die nennen es Himmelsfreud,
Die Teufel, die nennen es Höllenleid,
Die Menschen, die nennen es: Liebe !
Klik
Selfishness is the most basic motivation
Sunday, December 31, 2006
Zap- en klikwerk, deel II
Zap- en klikwerk, deel II
Het CDA wil overal porno-filters. Kan er ook een Cerfontaine filter ontworpen worden. Ik vind die Limburgse man met zijn pony een grotere belasting voor mijn kinderen dan porno. 500.000 EUR verdienen om busstation Schiphol te beheren.
Deze Cerfontaine weigert een publieke functie te vervullen omdat je dan opeens maar 200.000 EUR verdient.
Leve de lokale kleine vliegveldjes, Rotterdam, Maastricht, Eindhoven en een mooie nieuw vliegveld met twee banen op Flevoland. Schiphol brengen we terug tot 4 banen. Regel dat nou eens, overhead. 500.000 EUR per jaar om een groot uitgevallen busstation te beheren. O tijden, o zeden.
Klik
Ze is niet alleen. Er is een compagnon die haar het hele leven zal begeleiden, hij is te vertrouwen. Er gaat soms een bepaalde verleidelijkheid van hem uit, soms stoot hij je af. Hij vraagt niets, hij eist niets. Ze hoeft zich alleen maar niet meer te verzetten. Haar enige echte metgezel in het leven: de dood.
Zap
Geluk ? Daarvoor moet je je richten op het hier en nu. Of het lekker vinden om weg te dromen. Voor een volwaardig gelukkig bestaan zijn compassie, aandacht en dankbaarheid belangrijk. Onder compassie wordt verstaan dat we andere mensen niet als beter of als slechter zien dan onszelf, persoonlijk noch maatschappelijk; we zijn gelijken. Dankbaarheid houdt in dat we niet de hele tijd andere bezittingen nastreven maar onze zegeningen tellen, in plaats van steeds maar weer pijnlijke tekorten te ervaren. Het bezit van de zaak is het einde van het vermaak.
Klik
Van 1993 tot en met 1995 werkte ik aan de westkust, Californië, voor american express. Niet leuk, 60 urige werkweek en drie weken vakantie per jaar. Gelukkig 1 jaar en 8 maanden werken en daarna 4 maanden vrij, sabbatical. Probeerde ik surfen te leren, maar dat viel toch tegen. Wel genoten van het klimaat van september t/m december, de sabbath periode.
Klik
Verliefd ? Mensen zijn in werkelijkheid verliefd op zichzelf.
Zap
Wat scheidden er veel mensen van die Europese technische centra in Varese, Geel en Bergen. Toch lastig voor dames, zo’n in zichzelf gekeerde, eenzelvige man, bezeten van techniek of iets anders. Na tien jaar of meer bestaat er geen enkele behoefte meer om de vrouw nog eens gezellig te kietelen. Of omgekeerd.
Maar dan wel jaloers en woedend worden als de vrouw kiest voor een avontuurtje. Gekrenkte trots. Oefeningen in manhaftigheid.
Klik
Selfishness is the most basic motivation
Het CDA wil overal porno-filters. Kan er ook een Cerfontaine filter ontworpen worden. Ik vind die Limburgse man met zijn pony een grotere belasting voor mijn kinderen dan porno. 500.000 EUR verdienen om busstation Schiphol te beheren.
Deze Cerfontaine weigert een publieke functie te vervullen omdat je dan opeens maar 200.000 EUR verdient.
Leve de lokale kleine vliegveldjes, Rotterdam, Maastricht, Eindhoven en een mooie nieuw vliegveld met twee banen op Flevoland. Schiphol brengen we terug tot 4 banen. Regel dat nou eens, overhead. 500.000 EUR per jaar om een groot uitgevallen busstation te beheren. O tijden, o zeden.
Klik
Ze is niet alleen. Er is een compagnon die haar het hele leven zal begeleiden, hij is te vertrouwen. Er gaat soms een bepaalde verleidelijkheid van hem uit, soms stoot hij je af. Hij vraagt niets, hij eist niets. Ze hoeft zich alleen maar niet meer te verzetten. Haar enige echte metgezel in het leven: de dood.
Zap
Geluk ? Daarvoor moet je je richten op het hier en nu. Of het lekker vinden om weg te dromen. Voor een volwaardig gelukkig bestaan zijn compassie, aandacht en dankbaarheid belangrijk. Onder compassie wordt verstaan dat we andere mensen niet als beter of als slechter zien dan onszelf, persoonlijk noch maatschappelijk; we zijn gelijken. Dankbaarheid houdt in dat we niet de hele tijd andere bezittingen nastreven maar onze zegeningen tellen, in plaats van steeds maar weer pijnlijke tekorten te ervaren. Het bezit van de zaak is het einde van het vermaak.
Klik
Van 1993 tot en met 1995 werkte ik aan de westkust, Californië, voor american express. Niet leuk, 60 urige werkweek en drie weken vakantie per jaar. Gelukkig 1 jaar en 8 maanden werken en daarna 4 maanden vrij, sabbatical. Probeerde ik surfen te leren, maar dat viel toch tegen. Wel genoten van het klimaat van september t/m december, de sabbath periode.
Klik
Verliefd ? Mensen zijn in werkelijkheid verliefd op zichzelf.
Zap
Wat scheidden er veel mensen van die Europese technische centra in Varese, Geel en Bergen. Toch lastig voor dames, zo’n in zichzelf gekeerde, eenzelvige man, bezeten van techniek of iets anders. Na tien jaar of meer bestaat er geen enkele behoefte meer om de vrouw nog eens gezellig te kietelen. Of omgekeerd.
Maar dan wel jaloers en woedend worden als de vrouw kiest voor een avontuurtje. Gekrenkte trots. Oefeningen in manhaftigheid.
Klik
Selfishness is the most basic motivation
Zap- en klikwerk, deel I
Romantic love was invented to manipulate women
Zap
Ooit werd Nederland beschouwd als voorloper op liberaal en sociaal gebied. In Duitsland is de eerste vrouw de christelijke Angela Merkel. De veronderstelling dat vrouwen anders met macht omgaan en een humanistischer vorm van autoriteit uitstralen kan je weghonen. Indira Gandhi stelde de democratische orde buiten werking, toen haar positie in gevaar kwam.
Rond 1987 werd een belangrijk rapport opgesteld door de Europese Commissie over voortschrijdende economische integratie en marktwerking door les trois sages (de drie wijzen), via een verschrijving stond er in de voor iedereen publieke versie: les trois singes (de drie apen).
Klik
Romantic love was invented to manipulate (wo)men
Zap
Dem ist es slecht in seiner haut,
Der zuviel in seinen eigen busen schaut.
Klik
Den Haag, 11 september 1994
Ah Cherie,
Het was erg leuk om weer eens samen over het strand te wandelen. Je begint wel opmerkelijk vaak over doetjes te praten in mijn buurt ! Ik fiets, ren, zwem en ski nog steeds als de beste en sta nog steeds mijn mannetje, hoor, voor een heer van stand. Goed, ik ben misschien niet zo’n vechtersbaas, maar ik vind handtastelijk vechten toch meer iets voor holbewoners. Het leven is goed in Den Haag, de herfst is begonnen en daar geniet ik met volle teugen van. Ik kook lekker voor mezelf, hou mijn appartement goed schoon, repareer mijn kleding in het zonnetje, mijn breiwerkje….
Je liefhebbende Mano.
Zap
Mijn schooltijd bracht ik door aan de Europese Scholen van Brussel, Varese (Italië) en Bergen (Nederland). In Varese, Geel en Bergen zaten technische centra. De technici daar waren voornamelijk prettige beminnelijke gedreven oplossingsgerichte mensen. De sfeer was bezeten van techniek, maar toch ook een zestiger jaren sfeer, liefde en vrede.
In Brussel zaten de juristen, bestuurskundigen en bureaucraten. Continu waren de mensen daar op hun hoede, bezig elkaar een (politieke) loer te draaien of ze draaiden slaafs mee in de bureaucratie. Niet gericht op het oplossen van problemen, maar op het creëren van problemen. “Parvenues”, het waren voornamelijk over het paard getilde nouveau riches. Och, wat een verschrikkelijke kakmadammen. Den Haag bestaat ook voornamelijk uit politici, juristen, bestuurskundigen, bureaucratische of verbureaucratiseerde technici en andere zeikerds. Veralgemeniseren is altijd dom. Disgust is the appropriate response in most situations.
Klik
Gauw wegzappen als je HenkJan Smits, Tineke Verburg, Harry Mens en toch wel heel veel anderen ziet. Dat mijn TV nog aanstaat.
Gebiologeerd blijven kijken als je Willem Frederik Hermans, Maarten ’t Hart, Rascha Peper, Anna Enquist, Terry Callier, Ronald Plasterk, Midas Dekkers, een goede (Britse) serie (Cold Feet, Coupling, James Herriot, La Meglio Gioventu) of een goede film ziet (wat viel die nieuwe James Bond me tegen, net zoals “the departed”. “Zwartboek” en “Babel” zijn wel goede films). Was pulp fiction 1 van mijn favoriete, ja.
Zap
Inheritance must be abolished. Much was decided before you were born.
Klik
The family is living on borrowed time.
Zap
Bedrijven en de overheid (overhead ?) zijn overbevolkt met mensen die pretenderen dat ze manager zijn. De bezem erdoor, dat levert een flinke besparing op. People who don’t work with their hands are parasites.
Klik
Marten Toonder beschreef hoe een vriendelijke vreedzame jongen na een oefening bajonet steken in poppen van hooi opeens een blaffend hondje doodstak temidden van zijn makkers van het leger. Het gevolg van groepsgedrag.
Met drie vrienden had de heer Toonder afgesproken om geen officier te worden. Door een examen gevechts- en krijgstechnieken niet goed te maken wilden zij de bevel- en hiërarchische structuur van het leger een loer te draaien. Marten Toonder was de enige die zich aan de afspraak hield en hij werd geen officier; ook werd toen een redelijk pacifistisch individu geboren. Prachtig, kameraadschap, vriendschap en broederschap. Leve het individu. Het lijkt me zo raar om een Duitser, een Afghaan of een Belg neer te schieten omdat Kamp, Balkenende en Bush besloten hebben dat het oorlog is.
Zap
Torture is barbaric. You must remember you have freedom of choice. The land belongs to no one. Private property created crime. Everyone’s work is equally important.
Klik
On tourmente ce qu’on aime, mais on n’aime pas toujours ce qu’on tourmente.
Klik
Brussel, 18 september 1994
Ha die Mano,
Moet altijd lachen om je mailtjes. Geloof niet in sterrebeelden of horoscopen (alle geloof is bijgeloof), maar het zit in mijn karakter om er alleen het positieve uit te halen. Ja, stieren zijn materialistische dominante types die ergens voor gaan en vrij snel vertrouwen aan een ander geven. Als dat vertrouwen beschaamd wordt, dan is het ook meteen helemaal over en komt degene die dat vertrouwen beschaamd de deur niet meer in.
Het verleden vind ik niet interessant, het nu en de toekomst des te meer. En als dat ooit weer verwaait, merken we het dan wel weer.
Zap
Piet Vroon bij de VPRO: Er is een grotere kans op spoedig overlijden als men onvrede heeft over zijn gezondheid. Datzelfde geldt voor een laag inkomen, een gevoel van zinloosheid en een slecht contact met kinderen en verwanten.
Een slechte relatie met partner is voor mannen levensbedreigender dan voor vrouwen. Waarschijnlijk kunnen vrouwen zo’n tekort of defect makkelijker compenseren met andere sociale contacten: mannen zijn gemiddeld gesproken eenzamer. Voorts daalt de levensverwachting van de man na het overlijden van de vrouw, terwijl vrouwen statistisch langer leven als manlief hun is ontvallen. Meestal lijken vrouwen ook veel te compenseren door het contact met de kinderen: als die relatie slecht is, daalt hun levensverwachting sterk.
Zap
Ooit werd Nederland beschouwd als voorloper op liberaal en sociaal gebied. In Duitsland is de eerste vrouw de christelijke Angela Merkel. De veronderstelling dat vrouwen anders met macht omgaan en een humanistischer vorm van autoriteit uitstralen kan je weghonen. Indira Gandhi stelde de democratische orde buiten werking, toen haar positie in gevaar kwam.
Rond 1987 werd een belangrijk rapport opgesteld door de Europese Commissie over voortschrijdende economische integratie en marktwerking door les trois sages (de drie wijzen), via een verschrijving stond er in de voor iedereen publieke versie: les trois singes (de drie apen).
Klik
Romantic love was invented to manipulate (wo)men
Zap
Dem ist es slecht in seiner haut,
Der zuviel in seinen eigen busen schaut.
Klik
Den Haag, 11 september 1994
Ah Cherie,
Het was erg leuk om weer eens samen over het strand te wandelen. Je begint wel opmerkelijk vaak over doetjes te praten in mijn buurt ! Ik fiets, ren, zwem en ski nog steeds als de beste en sta nog steeds mijn mannetje, hoor, voor een heer van stand. Goed, ik ben misschien niet zo’n vechtersbaas, maar ik vind handtastelijk vechten toch meer iets voor holbewoners. Het leven is goed in Den Haag, de herfst is begonnen en daar geniet ik met volle teugen van. Ik kook lekker voor mezelf, hou mijn appartement goed schoon, repareer mijn kleding in het zonnetje, mijn breiwerkje….
Je liefhebbende Mano.
Zap
Mijn schooltijd bracht ik door aan de Europese Scholen van Brussel, Varese (Italië) en Bergen (Nederland). In Varese, Geel en Bergen zaten technische centra. De technici daar waren voornamelijk prettige beminnelijke gedreven oplossingsgerichte mensen. De sfeer was bezeten van techniek, maar toch ook een zestiger jaren sfeer, liefde en vrede.
In Brussel zaten de juristen, bestuurskundigen en bureaucraten. Continu waren de mensen daar op hun hoede, bezig elkaar een (politieke) loer te draaien of ze draaiden slaafs mee in de bureaucratie. Niet gericht op het oplossen van problemen, maar op het creëren van problemen. “Parvenues”, het waren voornamelijk over het paard getilde nouveau riches. Och, wat een verschrikkelijke kakmadammen. Den Haag bestaat ook voornamelijk uit politici, juristen, bestuurskundigen, bureaucratische of verbureaucratiseerde technici en andere zeikerds. Veralgemeniseren is altijd dom. Disgust is the appropriate response in most situations.
Klik
Gauw wegzappen als je HenkJan Smits, Tineke Verburg, Harry Mens en toch wel heel veel anderen ziet. Dat mijn TV nog aanstaat.
Gebiologeerd blijven kijken als je Willem Frederik Hermans, Maarten ’t Hart, Rascha Peper, Anna Enquist, Terry Callier, Ronald Plasterk, Midas Dekkers, een goede (Britse) serie (Cold Feet, Coupling, James Herriot, La Meglio Gioventu) of een goede film ziet (wat viel die nieuwe James Bond me tegen, net zoals “the departed”. “Zwartboek” en “Babel” zijn wel goede films). Was pulp fiction 1 van mijn favoriete, ja.
Zap
Inheritance must be abolished. Much was decided before you were born.
Klik
The family is living on borrowed time.
Zap
Bedrijven en de overheid (overhead ?) zijn overbevolkt met mensen die pretenderen dat ze manager zijn. De bezem erdoor, dat levert een flinke besparing op. People who don’t work with their hands are parasites.
Klik
Marten Toonder beschreef hoe een vriendelijke vreedzame jongen na een oefening bajonet steken in poppen van hooi opeens een blaffend hondje doodstak temidden van zijn makkers van het leger. Het gevolg van groepsgedrag.
Met drie vrienden had de heer Toonder afgesproken om geen officier te worden. Door een examen gevechts- en krijgstechnieken niet goed te maken wilden zij de bevel- en hiërarchische structuur van het leger een loer te draaien. Marten Toonder was de enige die zich aan de afspraak hield en hij werd geen officier; ook werd toen een redelijk pacifistisch individu geboren. Prachtig, kameraadschap, vriendschap en broederschap. Leve het individu. Het lijkt me zo raar om een Duitser, een Afghaan of een Belg neer te schieten omdat Kamp, Balkenende en Bush besloten hebben dat het oorlog is.
Zap
Torture is barbaric. You must remember you have freedom of choice. The land belongs to no one. Private property created crime. Everyone’s work is equally important.
Klik
On tourmente ce qu’on aime, mais on n’aime pas toujours ce qu’on tourmente.
Klik
Brussel, 18 september 1994
Ha die Mano,
Moet altijd lachen om je mailtjes. Geloof niet in sterrebeelden of horoscopen (alle geloof is bijgeloof), maar het zit in mijn karakter om er alleen het positieve uit te halen. Ja, stieren zijn materialistische dominante types die ergens voor gaan en vrij snel vertrouwen aan een ander geven. Als dat vertrouwen beschaamd wordt, dan is het ook meteen helemaal over en komt degene die dat vertrouwen beschaamd de deur niet meer in.
Het verleden vind ik niet interessant, het nu en de toekomst des te meer. En als dat ooit weer verwaait, merken we het dan wel weer.
Zap
Piet Vroon bij de VPRO: Er is een grotere kans op spoedig overlijden als men onvrede heeft over zijn gezondheid. Datzelfde geldt voor een laag inkomen, een gevoel van zinloosheid en een slecht contact met kinderen en verwanten.
Een slechte relatie met partner is voor mannen levensbedreigender dan voor vrouwen. Waarschijnlijk kunnen vrouwen zo’n tekort of defect makkelijker compenseren met andere sociale contacten: mannen zijn gemiddeld gesproken eenzamer. Voorts daalt de levensverwachting van de man na het overlijden van de vrouw, terwijl vrouwen statistisch langer leven als manlief hun is ontvallen. Meestal lijken vrouwen ook veel te compenseren door het contact met de kinderen: als die relatie slecht is, daalt hun levensverwachting sterk.
Friday, December 29, 2006
Clouds incorporated
Zaterdagmorgen, halftien, 3 december 2011. Het is voor boodschappen geen gelukkig moment, ook doordat Sinterklaas in het land is. Het is erg druk, maar bij binnenkomst helpt Zwarte Piet mij snel aan een winkelwagen. Langs mij lopen mensen met afgeladen winkelkarretjes. Het vele lekkers verkoopt zo te zien goed. Eenmaal in de rij voor het legeflessenapparaat dwalen mijn gedachten af….
Sinds enige tijd wandel ik ’s ochtends rustig naar kantoor en ga zitten aan mijn grote bureau. Mijn kinderen kunnen zichzelf redden: ik heb ze opgevoed om zo snel mogelijk zelfstandig en onafhankelijk te worden. Bij ons bedrijf werken louter correcte mensen, waandenkbeelden zijn gevaarlijk, denk ik wel eens arrogant tot ik me bedenk ook zelf enige waandenkbeelden te koesteren. Er werken voornamelijk open, rechtvaardige en onafhankelijke mensen. Ze zijn bescheiden, stabiel, redelijk zeker van hun zaak, zelfstandig en genuanceerd. Ze worden geselecteerd op eenvoudige basis principes als zelfinzicht, verstandigheid en nuchterheid en een redelijk betrouwbare staat van dienst. Van fascisme en andere griezelige principes heb ik nog nooit gehoord.
Ons bedrijf produceert geen gebakken lucht, praatjes en hypocriet geraaskal, waaraan adviesbureau’s, advocatenkantoren, de meeste dienstverleners en vele managers zich jarenlang schuldig maakten. Daar werd ik rond 2006 soms een beetje moe en verdrietig van. Het leek of mensen vooral bezig waren de schijn op te houden en elkaar te besodemieteren. Het spel meespelen heette het dan. Mensen deden zo gewichtig en belangrijk over niets.
Ik wijd me aan een nobele taak, nu ik aan het hoofd sta van dit bedrijf. Eindelijk een vrouw, waarbij ik niet zeg dat een vrouw garant staat voor goede bedrijfsvoering.
Het is wel een eenzaam bestaan. Vroeger maakte ik nog wel eens grapjes met mijn persoonlijke secretaris. Dat was een best leuke, knappe, iets jongere vent en met 1.87 meter even groot als ik !
Ik zei dan tegen hem: “Mensen zien ook overal mijn hand in. Zoals de meeste grote geesten word ik overschat.” Of ik zei “Werken wij fijn voor clouds in-corpo-reet-ed.” Daarover kon hij gniffelen en dat deed mij plezier; ik vond hem vertederend en heel soms vroegwijs. Op een dag ben ik hem naar zijn huis gevolgd , omdat hij weinig over zijn privé-leven losliet. Af en toe stond hij stil en keek om. Hij vertelde mij dat hij wel eens wat paranoïa werd inzake de ict, de informatie en communicatie technologie. Maar juist door dat inzicht bezwoer hij het paranoïa gevoel.
Daarnaast heb ik ook wel eens het idee dat alles met alles samenhangt. Is dat dan paranoïa of de waan van synchroniciteit ? Uiteindelijk liep hij een niet onaardig pand binnen. Er zat geen naambordje op de deur. Ook zijn naam en adres ontbraken in het telefoonboek, wat ik op zijn minst merkwaardig vind. Van dat heimelijke gedrag ben ik niet gediend. Een jaar later nam hij zijn ontslag, zonder te vertellen waar hij zou gaan werken. Hij vond dat hij te weinig te doen had. Nu ja, eigenlijk was ik ook wel een beetje op hem uitgekeken, sommige mensen moet je afschrijven volgens het fifo stelsel (first in, first out: hem had ik als eerste gezien en een amicale relatie die iets verder gaat kan funest zijn op het werk).
Ik blijf wel trouw aan clouds incorporated. Ons bedrijf behartigt de belangen van iedereen en is tot stand gekomen door een wereldomvattend contract. Homo homini lupus, beweerde Hobbes eens. De mens is de mens een wolf. Daarom is er een contract opgesteld met de welluidende naam “overheid”, om de ene burger tegen de ander te beschermen. Ik mag dit contract toetsen, uitvoeren, bewaken, analyseren en in een andere daglicht houden. Er bestaat natuurlijk een zeker gevaar dat ik misbruik maak van de zogenaamd meest invloedrijke functie, die er in ons landje te vinden is. Maar ook daar zijn goede afspraken gemaakt qua verdeling van de macht en feitelijk doen ook de ambtenaren het werk, zoals voorheen, de goede niet te na gesproken.
Vaak zie ik wolken voorbij vliegen en dan zou ik daarboven willen zijn en alles overzien. Ik heb een soortgelijke positie verworven. Voor iedereen zichtbaar. Af en toe laat ik het regenen, af en toe laat ik de zon schijnen met behulp van belastingmaatregelen voor trouwhartige inwoners van het vlakke land. Ik ben de minister-president van de lage landen. Tegelijkertijd ben ik meer geïsoleerd dan welk mens ook, in mijn torentje. Ik ben geen spreekbuis van de bevolking, van een generatie of van een bepaalde groepering. Ik ben de spreekbuis van de eenzaamheid.
Plots word ik op mijn schouders getikt….het is Zwarte Piet, die vraagt of ik ook wat pepernoten wil. Uhhh, pepernoten ? Ja, lekker ! O ja, de lege flessen…
Sinds enige tijd wandel ik ’s ochtends rustig naar kantoor en ga zitten aan mijn grote bureau. Mijn kinderen kunnen zichzelf redden: ik heb ze opgevoed om zo snel mogelijk zelfstandig en onafhankelijk te worden. Bij ons bedrijf werken louter correcte mensen, waandenkbeelden zijn gevaarlijk, denk ik wel eens arrogant tot ik me bedenk ook zelf enige waandenkbeelden te koesteren. Er werken voornamelijk open, rechtvaardige en onafhankelijke mensen. Ze zijn bescheiden, stabiel, redelijk zeker van hun zaak, zelfstandig en genuanceerd. Ze worden geselecteerd op eenvoudige basis principes als zelfinzicht, verstandigheid en nuchterheid en een redelijk betrouwbare staat van dienst. Van fascisme en andere griezelige principes heb ik nog nooit gehoord.
Ons bedrijf produceert geen gebakken lucht, praatjes en hypocriet geraaskal, waaraan adviesbureau’s, advocatenkantoren, de meeste dienstverleners en vele managers zich jarenlang schuldig maakten. Daar werd ik rond 2006 soms een beetje moe en verdrietig van. Het leek of mensen vooral bezig waren de schijn op te houden en elkaar te besodemieteren. Het spel meespelen heette het dan. Mensen deden zo gewichtig en belangrijk over niets.
Ik wijd me aan een nobele taak, nu ik aan het hoofd sta van dit bedrijf. Eindelijk een vrouw, waarbij ik niet zeg dat een vrouw garant staat voor goede bedrijfsvoering.
Het is wel een eenzaam bestaan. Vroeger maakte ik nog wel eens grapjes met mijn persoonlijke secretaris. Dat was een best leuke, knappe, iets jongere vent en met 1.87 meter even groot als ik !
Ik zei dan tegen hem: “Mensen zien ook overal mijn hand in. Zoals de meeste grote geesten word ik overschat.” Of ik zei “Werken wij fijn voor clouds in-corpo-reet-ed.” Daarover kon hij gniffelen en dat deed mij plezier; ik vond hem vertederend en heel soms vroegwijs. Op een dag ben ik hem naar zijn huis gevolgd , omdat hij weinig over zijn privé-leven losliet. Af en toe stond hij stil en keek om. Hij vertelde mij dat hij wel eens wat paranoïa werd inzake de ict, de informatie en communicatie technologie. Maar juist door dat inzicht bezwoer hij het paranoïa gevoel.
Daarnaast heb ik ook wel eens het idee dat alles met alles samenhangt. Is dat dan paranoïa of de waan van synchroniciteit ? Uiteindelijk liep hij een niet onaardig pand binnen. Er zat geen naambordje op de deur. Ook zijn naam en adres ontbraken in het telefoonboek, wat ik op zijn minst merkwaardig vind. Van dat heimelijke gedrag ben ik niet gediend. Een jaar later nam hij zijn ontslag, zonder te vertellen waar hij zou gaan werken. Hij vond dat hij te weinig te doen had. Nu ja, eigenlijk was ik ook wel een beetje op hem uitgekeken, sommige mensen moet je afschrijven volgens het fifo stelsel (first in, first out: hem had ik als eerste gezien en een amicale relatie die iets verder gaat kan funest zijn op het werk).
Ik blijf wel trouw aan clouds incorporated. Ons bedrijf behartigt de belangen van iedereen en is tot stand gekomen door een wereldomvattend contract. Homo homini lupus, beweerde Hobbes eens. De mens is de mens een wolf. Daarom is er een contract opgesteld met de welluidende naam “overheid”, om de ene burger tegen de ander te beschermen. Ik mag dit contract toetsen, uitvoeren, bewaken, analyseren en in een andere daglicht houden. Er bestaat natuurlijk een zeker gevaar dat ik misbruik maak van de zogenaamd meest invloedrijke functie, die er in ons landje te vinden is. Maar ook daar zijn goede afspraken gemaakt qua verdeling van de macht en feitelijk doen ook de ambtenaren het werk, zoals voorheen, de goede niet te na gesproken.
Vaak zie ik wolken voorbij vliegen en dan zou ik daarboven willen zijn en alles overzien. Ik heb een soortgelijke positie verworven. Voor iedereen zichtbaar. Af en toe laat ik het regenen, af en toe laat ik de zon schijnen met behulp van belastingmaatregelen voor trouwhartige inwoners van het vlakke land. Ik ben de minister-president van de lage landen. Tegelijkertijd ben ik meer geïsoleerd dan welk mens ook, in mijn torentje. Ik ben geen spreekbuis van de bevolking, van een generatie of van een bepaalde groepering. Ik ben de spreekbuis van de eenzaamheid.
Plots word ik op mijn schouders getikt….het is Zwarte Piet, die vraagt of ik ook wat pepernoten wil. Uhhh, pepernoten ? Ja, lekker ! O ja, de lege flessen…
De Manna paradox van de gelukkige schizo
In het gezelschap van Manna lijkt het hollen of stilstaan. In haar diepste wezen neigt ze naar indolentie, maar regelmatig is er iets dat haar belet daaraan gevolg te geven en haar integendeel drijft tot het vertonen van nerveuze energie. Vandaar een lichte vorm van jaloezie ten aanzien van heertjes die middels toespraken de tijd naar hun hand kunnen zetten en bedaagd met beheerste humor allerlei banaliteiten verkondigen.
Het voortbestaan van staten wordt vooral mogelijk gemaakt door het tactische verschil tussen woorden en daden. Manna laat het produceren van woorden in volste vertrouwen over aan mensen die daarvoor geschikt zijn: politici. Ieder zijn vak, nietwaar ?
Het is of de mens er maar niet aan kan wennen over één en hetzelfde verschillende, vaak tegengestelde opinies op na te houden -vandaag deze, morgen die. De dood mag niet verschrikkelijk en geruststellend tegelijkertijd zijn. Hij kan walging niet als aangenaam ervaren. Of omgekeerd. Hij is, als volgeling van links, niet in staat te accepteren dat rechts verstandiger is. Of omgekeerd. Hij kent de mogelijkheid niet om de intense schurkachtigheid van de mens te bewonderen en te honen. Hij wil een systeem, waar hij vervolgens bang voor wordt.
Waarom zouden ideologische hoerigheid en diepgelovig ongeloof niet de natuurlijke staat van de mens zijn ? Waarom al die uitvluchten als hij anders doet dan hij denkt, anders voelt dan hij doet ? Waarom die afschuw van verschillende meningen over één en hetzelfde ? Waarom dat heilige ontzag voor mensen “die ergens voor staan” ? Voor systeemachtige luchtkastelen van concentratiekampen en rasverbetering ? Waarom jaloers op overtuiging en zekerheid ? Op een zogenaamd coherente gedachtengang ? Geluk is, net als onzekerheid, een natuurlijke staat. Het losse, wisselvallige, tegenstrijdige denken zou ons geen vrees horen in te boezemen maar kracht tegen “de overtuiging van despotisme” moeten geven. Leve de chaotische gladjanus van nature. Leve de ideale verwarring, het opinieloze labyrint. Ik weet niet wat rechts of links is. Ik voel me niet vervreemd of verscheurd. Ik aanvaard de versplintering van het wereldbeeld als een godsgeschenk. Ook ik ben een gelukkige schizo.
Geschreven door Gerrit Komrij en Martin Koomen, vier regels van Manna Verschrijver.
Het voortbestaan van staten wordt vooral mogelijk gemaakt door het tactische verschil tussen woorden en daden. Manna laat het produceren van woorden in volste vertrouwen over aan mensen die daarvoor geschikt zijn: politici. Ieder zijn vak, nietwaar ?
Het is of de mens er maar niet aan kan wennen over één en hetzelfde verschillende, vaak tegengestelde opinies op na te houden -vandaag deze, morgen die. De dood mag niet verschrikkelijk en geruststellend tegelijkertijd zijn. Hij kan walging niet als aangenaam ervaren. Of omgekeerd. Hij is, als volgeling van links, niet in staat te accepteren dat rechts verstandiger is. Of omgekeerd. Hij kent de mogelijkheid niet om de intense schurkachtigheid van de mens te bewonderen en te honen. Hij wil een systeem, waar hij vervolgens bang voor wordt.
Waarom zouden ideologische hoerigheid en diepgelovig ongeloof niet de natuurlijke staat van de mens zijn ? Waarom al die uitvluchten als hij anders doet dan hij denkt, anders voelt dan hij doet ? Waarom die afschuw van verschillende meningen over één en hetzelfde ? Waarom dat heilige ontzag voor mensen “die ergens voor staan” ? Voor systeemachtige luchtkastelen van concentratiekampen en rasverbetering ? Waarom jaloers op overtuiging en zekerheid ? Op een zogenaamd coherente gedachtengang ? Geluk is, net als onzekerheid, een natuurlijke staat. Het losse, wisselvallige, tegenstrijdige denken zou ons geen vrees horen in te boezemen maar kracht tegen “de overtuiging van despotisme” moeten geven. Leve de chaotische gladjanus van nature. Leve de ideale verwarring, het opinieloze labyrint. Ik weet niet wat rechts of links is. Ik voel me niet vervreemd of verscheurd. Ik aanvaard de versplintering van het wereldbeeld als een godsgeschenk. Ook ik ben een gelukkige schizo.
Geschreven door Gerrit Komrij en Martin Koomen, vier regels van Manna Verschrijver.
Wednesday, December 20, 2006
Simon Camiggelt en Jan Peter Belkenende
De eerste ontmoeting
We schrijven het jaar 2002. Jan Peter, Piet Hein en Ruud ontmoeten elkaar in een rokerig zaaltje. Jan Peter vraagt bedeesd aan Ruud wat hij daar nou mee aanmoet. Koningin Beatrix heeft hem uitgenodigd voor een informele bijeenkomst in een klein cafeetje aan de Denneweg te Den Haag.
“Je moet haar gewoon aanspreken,” zei Ruud geeuwend, “alsof ze Bianca is. Dat durf je toch wel ?”, vroeg hij nonchalant, terwijl zijn sigaartje achteloos van de ene mondhoek naar de andere verhuisde.
“Tuurlijk”, zei Jan Peter stuurs.
“Weet je wat ?,” zei Ruud, “de koningin is dol op kleine subtiele grapjes, ze is tenslotte hervormd op grote wielen en die lui houden wel van een geintje, ze vond Maarten ’t Hart altijd leuk en Youp van ’t Hek zelfs wel eens.”
“Maarten ’t Hart en Youp van ’t Hek ?,” zeiden Jan Peter en Piet Hein met een zuur gezicht. “Van Maarten ’t Hart weet ik alleen maar van dat hij een afvallige is en dat Knevel hem niet mag, die Youp is helemaal van god los, volgens mij heeft hij zichzelf treffend omschreven als schreeuwlelijk, ” zei Jan Peter.
“Juist, juist, zo’n grapje zal de koningin wellicht aardig vinden, daarmee charmeer je haar,” zo sloot Ruud het gesprek resoluut af en hij beende gehaast weg. Vreemd, normaal is hij altijd zo wollig en vreselijk langdradig aan het huichelen. Had hij een knappe secretaresse met een bevallig achterwerk met strakke plooirok buiten zien lopen en moest hij daar nog steeds achterheen ? De man is inmiddels toch 70 of is hij rouwig over het verlies ?
De drie dagen voor de afspraak waren niet zonder spanning voor Jan Peter, hij voelde zich opeens weer die omhooggevallen heikneuter die altijd in sprookjes was blijven geloven en hij wist eigenlijk dat hij dat feitelijk ook wel was. Thuisgekomen begon Jan Peter zich af te vragen wat zij in het café moesten doen, want Ruud en de koningin hadden hem niet het gevoel gegeven dat zij een gezellige praatster was. Om te voorkomen dat de hele middag uit stiltes zou bestaan, verzamelde hij een groot aantal citaten en moppen, waarvan hij de eerste woorden op papier schreef. Door dit papier herhaaldelijk te raadplegen, was hij die zaterdagmorgen zover dat hij alle grappen zonder moeite kon weergeven. Jan Peter:
Ruim bijtijds, een uur van tevoren, begaf ik me naar het café en zocht een plaats dicht bij de deur. Tweemaal veerde ik voor de verkeerde dame op. Deze ervaring deed mij zo inbinden, dat ik argwanend bleef zitten toen zij eindelijk binnenstapte.
“Dag,” zei ze, angstig achterom kijkend, als was zij achtervolgd door enige gorilla’s.
“Dag Majesteit,” sprak ik op mijn beurt. Ik hielp haar bij het uittrekken van haar mantel en zij liet een mooie lichtblauwe wollen jurk en bijpassende coltrui zien. De kelner bracht op ons verzoek groene thee. We zaten. Nou, die eerste minuut is me nog niet eens zo slecht afgegaan, dacht ik.
“Hoor eens,” zei ik, moed vattend. “Ik zat laatst in de kroeg en daar kwam ik een vriend tegen. Zegt die vriend….”De eerste grap van de reeks kwam er uit, wat hortend nog, maar toch wel verdienstelijk. Daar ze niet onmiddellijk bevatte dat ik aan een anekdote bezig was, trof de pointe haar op een verkeerd moment, nét toen zij een ferme slok thee genomen had. Hoewel het tot voldoening stemde dat zij wilde lachen, leverde de uitvoering van dit voornemen een zorgwekkend schouwspel op. Eerst bolde zij de met consumptie gevulde wangen tot berstens toe, toen slikte zij alles tegelijk in het verkeerde keelgat en vervolgens liep een zwakke poging om hoesten en lachen te combineren uit op een gesproei over mij en het tafeltje heen, gevolgd door zo’n rauw, door merg en been dringend geblaf, dat verschillende mensen in het café opstonden om te zien wat er gaande was. Ten einde enige verlichting te brengen sloeg ik haar met de vlakke hand op de rug, maar het hoesten verminderde niet. Ze zag nu paars van benauwdheid terwijl de tranen haar over de wangen liepen.
“De koningin kan het beste even de frisse lucht ingaan,” zei de kelner.
“Languit liggen met ijs in de nek is ook heel goed,” sprak een man aan een belendend tafeltje.
“Nee, u vergist zich,” zei de kelner, “dat is voor bloedneuzen.”
Terwijl de mannen hierover begonnen te twisten, pakte de koningin opeens haar mantel en liep blaffend het café uit. Ik betaalde snel, maar toen ik buiten kwam, was zij reeds verdwenen. Nimmer hadden wij daarna ooit nog een informele bijeenkomst.
We schrijven het jaar 2002. Jan Peter, Piet Hein en Ruud ontmoeten elkaar in een rokerig zaaltje. Jan Peter vraagt bedeesd aan Ruud wat hij daar nou mee aanmoet. Koningin Beatrix heeft hem uitgenodigd voor een informele bijeenkomst in een klein cafeetje aan de Denneweg te Den Haag.
“Je moet haar gewoon aanspreken,” zei Ruud geeuwend, “alsof ze Bianca is. Dat durf je toch wel ?”, vroeg hij nonchalant, terwijl zijn sigaartje achteloos van de ene mondhoek naar de andere verhuisde.
“Tuurlijk”, zei Jan Peter stuurs.
“Weet je wat ?,” zei Ruud, “de koningin is dol op kleine subtiele grapjes, ze is tenslotte hervormd op grote wielen en die lui houden wel van een geintje, ze vond Maarten ’t Hart altijd leuk en Youp van ’t Hek zelfs wel eens.”
“Maarten ’t Hart en Youp van ’t Hek ?,” zeiden Jan Peter en Piet Hein met een zuur gezicht. “Van Maarten ’t Hart weet ik alleen maar van dat hij een afvallige is en dat Knevel hem niet mag, die Youp is helemaal van god los, volgens mij heeft hij zichzelf treffend omschreven als schreeuwlelijk, ” zei Jan Peter.
“Juist, juist, zo’n grapje zal de koningin wellicht aardig vinden, daarmee charmeer je haar,” zo sloot Ruud het gesprek resoluut af en hij beende gehaast weg. Vreemd, normaal is hij altijd zo wollig en vreselijk langdradig aan het huichelen. Had hij een knappe secretaresse met een bevallig achterwerk met strakke plooirok buiten zien lopen en moest hij daar nog steeds achterheen ? De man is inmiddels toch 70 of is hij rouwig over het verlies ?
De drie dagen voor de afspraak waren niet zonder spanning voor Jan Peter, hij voelde zich opeens weer die omhooggevallen heikneuter die altijd in sprookjes was blijven geloven en hij wist eigenlijk dat hij dat feitelijk ook wel was. Thuisgekomen begon Jan Peter zich af te vragen wat zij in het café moesten doen, want Ruud en de koningin hadden hem niet het gevoel gegeven dat zij een gezellige praatster was. Om te voorkomen dat de hele middag uit stiltes zou bestaan, verzamelde hij een groot aantal citaten en moppen, waarvan hij de eerste woorden op papier schreef. Door dit papier herhaaldelijk te raadplegen, was hij die zaterdagmorgen zover dat hij alle grappen zonder moeite kon weergeven. Jan Peter:
Ruim bijtijds, een uur van tevoren, begaf ik me naar het café en zocht een plaats dicht bij de deur. Tweemaal veerde ik voor de verkeerde dame op. Deze ervaring deed mij zo inbinden, dat ik argwanend bleef zitten toen zij eindelijk binnenstapte.
“Dag,” zei ze, angstig achterom kijkend, als was zij achtervolgd door enige gorilla’s.
“Dag Majesteit,” sprak ik op mijn beurt. Ik hielp haar bij het uittrekken van haar mantel en zij liet een mooie lichtblauwe wollen jurk en bijpassende coltrui zien. De kelner bracht op ons verzoek groene thee. We zaten. Nou, die eerste minuut is me nog niet eens zo slecht afgegaan, dacht ik.
“Hoor eens,” zei ik, moed vattend. “Ik zat laatst in de kroeg en daar kwam ik een vriend tegen. Zegt die vriend….”De eerste grap van de reeks kwam er uit, wat hortend nog, maar toch wel verdienstelijk. Daar ze niet onmiddellijk bevatte dat ik aan een anekdote bezig was, trof de pointe haar op een verkeerd moment, nét toen zij een ferme slok thee genomen had. Hoewel het tot voldoening stemde dat zij wilde lachen, leverde de uitvoering van dit voornemen een zorgwekkend schouwspel op. Eerst bolde zij de met consumptie gevulde wangen tot berstens toe, toen slikte zij alles tegelijk in het verkeerde keelgat en vervolgens liep een zwakke poging om hoesten en lachen te combineren uit op een gesproei over mij en het tafeltje heen, gevolgd door zo’n rauw, door merg en been dringend geblaf, dat verschillende mensen in het café opstonden om te zien wat er gaande was. Ten einde enige verlichting te brengen sloeg ik haar met de vlakke hand op de rug, maar het hoesten verminderde niet. Ze zag nu paars van benauwdheid terwijl de tranen haar over de wangen liepen.
“De koningin kan het beste even de frisse lucht ingaan,” zei de kelner.
“Languit liggen met ijs in de nek is ook heel goed,” sprak een man aan een belendend tafeltje.
“Nee, u vergist zich,” zei de kelner, “dat is voor bloedneuzen.”
Terwijl de mannen hierover begonnen te twisten, pakte de koningin opeens haar mantel en liep blaffend het café uit. Ik betaalde snel, maar toen ik buiten kwam, was zij reeds verdwenen. Nimmer hadden wij daarna ooit nog een informele bijeenkomst.
Herman Brusselmans
A Christmas Carol
Bij mij in de buurt in Amsterdam zit een lesbobar. Agnes Kant bezoekt de tent regelmatig en vertelde mij dat ook die lesbo’s soms flink tegen elkaar tekeer kunnen gaan; een meisje had het gezicht van een ander open gehaald met een glas.
“Waar ging die ruzie over ?”, vroeg ik.
“Om een ander meisje,” zei ze.
“Jezus, wat is dit alles van een onvoorstelbare misère,” zei ik, “twee wijven die ruzie maken om een meisje. Ik zeg je, er gebeuren vreemde dingen.”
Agnes moest daarom lachen. “Er gebeuren nog vreemdere dingen,” zei ze, “wat denk je namelijk hiervan ? Femke Halsema en ik willen een kind adopteren !” Femke is haar vaste vriendin.
“Ja, en ?”, zei ik, “wat voor een ? Een jongen of een meisje ?”
“Een meisje natuurlijk,” zei Agnes, “een jongen zou niet erg logisch zijn.”
Daar dacht ik even over na. Ik kwam er niet direct uit. Trouwens, wat kan mij het schelen of lesbo’s alleen maar meisjes als kinderen willen ? Mocht iemand mijn mening willen horen, dan is het deze: lesbische trutten moeten nu en dan ‘ns goed in hun reet gebuffeld worden en voor de rest hun grote bek dichthouden.
Agnes vind ik nog wel te verdragen, maar Femke is een harlekijn eerste klas. Ze is niet alleen lid van Greenpeace (ze blaast de rubberboten op) maar ze maakt ook nog ‘ns haar eigen kaas. Geitenkaas uiteraard, je kan er gif op innemen. Ik was ooit eens op bezoek bij Femke en Agnes. Mijn vrouw was er vanwege haar werk niet en dus moest ik ofwel voor mezelf koken ofwel voedsel pakken waar ik het krijgen kon. Nou, dat laatste kon die dag dus bij Femke en Agnes. Een broodmaaltijd. Volkoren boterhammen met Femke’s zelfgemaakte geitenkaas. Ik heb een halve week mijn rectale zone binnenstebuiten gescheten. Het eerste wat mijn vrouw voor me kon betekenen toen ze thuiskwam was als de bliksem naar de apotheker hollen om een extra-large voorraad Imodium-pillen in te slaan.
"Tsjonge, wat heb jij gegeten ?", vroeg ze.
"Geitenkaas," zei ik.
"Van Femke ?", vroeg ze.
"Van wie anders ? Ik kan dat wijf nog wel 'ns...godverdomme"
Tijdens ziekte merk je dat je alleen bent, je leert je ware onverwoestbare ik kennen. Ik ga alleen naar de supermarkt om boodschappen in huis te halen. Ik luister alleen naar muziek, lees alleen boeken, alleen ga ik fietsen, ik ga alleen wandelen langs het strand, ik vraag me alleen maar of waarom ik hier ben, ik los alleen politieke problemen op of maak ze moeilijker, ik kijk alleen uit het raam of er nog een knappe dame of jongen voorbij komt, ik verlang alleen naar een perfecte relatie en weet alleen wel dat die niet bestaat. Voel ik mij alleen in de ogen van een ander leven ? Ik hou zo veel van mijzelf dat het waarde-oordeel van een ander of de afwijzing van een ander niet bepalend zijn voor mijn zelfwaarde (self esteem). Toch leef ik op als ik vermoed dat een ander van mij houdt of me mag…om me kan lachen. Ik ben alleen maar een mens. Je komt alleen, je leeft alleen, je sterft alleen.
Bij mij in de buurt in Amsterdam zit een lesbobar. Agnes Kant bezoekt de tent regelmatig en vertelde mij dat ook die lesbo’s soms flink tegen elkaar tekeer kunnen gaan; een meisje had het gezicht van een ander open gehaald met een glas.
“Waar ging die ruzie over ?”, vroeg ik.
“Om een ander meisje,” zei ze.
“Jezus, wat is dit alles van een onvoorstelbare misère,” zei ik, “twee wijven die ruzie maken om een meisje. Ik zeg je, er gebeuren vreemde dingen.”
Agnes moest daarom lachen. “Er gebeuren nog vreemdere dingen,” zei ze, “wat denk je namelijk hiervan ? Femke Halsema en ik willen een kind adopteren !” Femke is haar vaste vriendin.
“Ja, en ?”, zei ik, “wat voor een ? Een jongen of een meisje ?”
“Een meisje natuurlijk,” zei Agnes, “een jongen zou niet erg logisch zijn.”
Daar dacht ik even over na. Ik kwam er niet direct uit. Trouwens, wat kan mij het schelen of lesbo’s alleen maar meisjes als kinderen willen ? Mocht iemand mijn mening willen horen, dan is het deze: lesbische trutten moeten nu en dan ‘ns goed in hun reet gebuffeld worden en voor de rest hun grote bek dichthouden.
Agnes vind ik nog wel te verdragen, maar Femke is een harlekijn eerste klas. Ze is niet alleen lid van Greenpeace (ze blaast de rubberboten op) maar ze maakt ook nog ‘ns haar eigen kaas. Geitenkaas uiteraard, je kan er gif op innemen. Ik was ooit eens op bezoek bij Femke en Agnes. Mijn vrouw was er vanwege haar werk niet en dus moest ik ofwel voor mezelf koken ofwel voedsel pakken waar ik het krijgen kon. Nou, dat laatste kon die dag dus bij Femke en Agnes. Een broodmaaltijd. Volkoren boterhammen met Femke’s zelfgemaakte geitenkaas. Ik heb een halve week mijn rectale zone binnenstebuiten gescheten. Het eerste wat mijn vrouw voor me kon betekenen toen ze thuiskwam was als de bliksem naar de apotheker hollen om een extra-large voorraad Imodium-pillen in te slaan.
"Tsjonge, wat heb jij gegeten ?", vroeg ze.
"Geitenkaas," zei ik.
"Van Femke ?", vroeg ze.
"Van wie anders ? Ik kan dat wijf nog wel 'ns...godverdomme"
Tijdens ziekte merk je dat je alleen bent, je leert je ware onverwoestbare ik kennen. Ik ga alleen naar de supermarkt om boodschappen in huis te halen. Ik luister alleen naar muziek, lees alleen boeken, alleen ga ik fietsen, ik ga alleen wandelen langs het strand, ik vraag me alleen maar of waarom ik hier ben, ik los alleen politieke problemen op of maak ze moeilijker, ik kijk alleen uit het raam of er nog een knappe dame of jongen voorbij komt, ik verlang alleen naar een perfecte relatie en weet alleen wel dat die niet bestaat. Voel ik mij alleen in de ogen van een ander leven ? Ik hou zo veel van mijzelf dat het waarde-oordeel van een ander of de afwijzing van een ander niet bepalend zijn voor mijn zelfwaarde (self esteem). Toch leef ik op als ik vermoed dat een ander van mij houdt of me mag…om me kan lachen. Ik ben alleen maar een mens. Je komt alleen, je leeft alleen, je sterft alleen.
Leonard Cohen: everybody knows
Everybody knows that the dice are loaded.
Everybody rolls with their fingers crossed.
Everybody knows the war is over.
Everybody knows the good guys lost.
Everybody knows the fight was fixed:
The poor stay poor, the rich get rich.
That’s how it goes.
Everybody knows.
Everybody knows the boat is leaking.
Everybody knows the captain lied.
Everybody got this broken feeling,
Like their father or their dog just died.
Everybody talking to their pockets.
Everybody wants a box of chocolates and
a long stern rose. Everybody knows.
Everybody knows that you love me, baby.
Everybody knows that you really do.
Everybody knows that you’ve been faithful,
Give or take a night or two.
Everybody knows you’ve been discreet,
but there were so many people you just had to meet
without your clothes. And everybody knows.
Everybody knows that the Plague is coming.
Everybody knows that it’s moving fast.
Everybody knows that the naked man and woman
-just a shining artifarct of the past.
Everybody knowsthe scene is dead,
but there’s gonna be a meter on your bed
that will disclose what everybody knows.
And everybody knows that you’re in trouble.
Everybody knows what you’ve been through,
from the bloody cross on top of Cavalry to the beach of Malibu.
Everybody knows its coming apart:
take one last look at this Sacred Heart
before it blows. And everybody knows.
Laatste woorden van een dame op haar sterfbed: “ach, wat een zonde van mezelf !”
Everybody rolls with their fingers crossed.
Everybody knows the war is over.
Everybody knows the good guys lost.
Everybody knows the fight was fixed:
The poor stay poor, the rich get rich.
That’s how it goes.
Everybody knows.
Everybody knows the boat is leaking.
Everybody knows the captain lied.
Everybody got this broken feeling,
Like their father or their dog just died.
Everybody talking to their pockets.
Everybody wants a box of chocolates and
a long stern rose. Everybody knows.
Everybody knows that you love me, baby.
Everybody knows that you really do.
Everybody knows that you’ve been faithful,
Give or take a night or two.
Everybody knows you’ve been discreet,
but there were so many people you just had to meet
without your clothes. And everybody knows.
Everybody knows that the Plague is coming.
Everybody knows that it’s moving fast.
Everybody knows that the naked man and woman
-just a shining artifarct of the past.
Everybody knowsthe scene is dead,
but there’s gonna be a meter on your bed
that will disclose what everybody knows.
And everybody knows that you’re in trouble.
Everybody knows what you’ve been through,
from the bloody cross on top of Cavalry to the beach of Malibu.
Everybody knows its coming apart:
take one last look at this Sacred Heart
before it blows. And everybody knows.
Laatste woorden van een dame op haar sterfbed: “ach, wat een zonde van mezelf !”
L’uomo è come il giornale
In 1991 had ik een vriendin waar ik na verloop van tijd enigszins wild van was geraakt, een fiscaal juriste en violiste. Op een dag bezocht koningin Beatrix het koninklijk conservatorium. Zij sprak niet met één, niet met twee maar met drie hete aardappels in de keel. Zelfs de toenmalige vriendin vond het “wel heel erg bekakt.” In dat soort gevallen treedt er bij mij een soort contrarian paradox op. Als iemand zo bekakt doet, dan heb ik de neiging om het tegenovergestelde gedrag te vertonen. Dat is vast puberaal.
Indertijd wilde ik het volgende zeggen toen ze langs schuifelde:
“Godver, majesteit, nou oppassen of ik steek een vinger in je kont !”
Maar ik stond daar te buigen en te lachen als een arme landgenoot. Een paar jaar later, 1997, zag ik Hans Teeuwen voor de tweede keer. Op het toneel. Ik had hem één keer eerder apestoned gezien op station Roosendaal. Toen vond ik hem erg zielig, want ik doe niet aan drugs. Nu vraag ik me wel eens af wie er zielig is.
Als mijn vader vroeger een chique taart met bontmantel zag en heur bekakt hoorde praten, dan zei hij: “wat een kakmadam !”
Een ander uiterste is dan weer Tineke Verburg, avro presentratrice rond 1980. Tussen 13 en 17 jaar (rond 1980) was ik een beetje verkikkerd op haar. Toen ik haar rond 1996 iets vaags zag presenteren was mijn eerste gedachte: Maar die hoort thuis in het Scheveningse viswijvenkoor. Nu ik denk ik zelfs dat niet meer en zap snel angstig weg als ik Tineke zie.
Of die schertsfiguur Pronk met dat slappe stofzuigergezicht. Deze mister Bean mocht op een gegeven moment niet meer met KLM vliegen omdat hij stewardesses bezopen lastig viel. Op zijn ministerie viel hij de aantrekkelijkste dames lastig, telefonisch en hij werd handtastelijk, zodat zij besloten op te stappen.
Wordt het geen tijd dat dit soort lieden een schop onder hun hol krijgen ? Dat zij opstappen in plaats van aantrekkelijke dames ?
Lubbers was weer een graadje erger, maar daar vonden dames dat soms prettig in zijn jonge jaren. De erotiserende werking van macht. Helemaal gevaarlijk zijn oude mannetjes zoals Bolkestein (bij de Europese Commissie hield deze zure oude man er een 30-jarige vriendin op na, waar hij hartelijk om kon lachen). Zo’n corrupte “beste Els” man gunnen we toch wel wat ? We zijn toch niet jaloers, moraalknechtje ? Mannen verwarren geld, liefde, macht en seks net zoals vrouwen, dus dat brengt de zaak weer in evenwicht.
Deze is voor vieze mannen zoals Bolkestein, Pronk, Lubbers en Brinkhorst:
L’uomo è come il giornale:
Da 20 anni a 30 è quotidiano
Da 30 a 40 è bisettimanale
Da 40 a 50 è settimanale
Da 50 a 60 è mensile
Da 60 a 70 esce solo in edizione straordinaria
Een man is als een krant:
Van 20 tot 30 jaar komt hij dagelijks uit.
Van 30 tot 40 komt hij tweewekelijks uit.
Van 40 tot 50 komt hij wekelijks uit.
Van 50 tot 60 komt hij maandelijks uit.
Van 60 tot 70 komt hij alleen als buitengewone editie uit.
Deze is voor nare geesten uit de mist van het schimmenrijk: Verdonk, Neelie K., Maij-Weggen en Ninabrink.
Iedere vrouw is als gal; maar zij heeft twee goede momenten, het ene in de slaapkamer, het andere bij haar dood.
Praatclub Karel van de Graaf (250.000 EUR bruto per jaar, waarvoor eigenlijk ?) met Midas Dekkers en Pieter Winsemius.“Bij de apen word je top-aap om meer te eten en om meer te neuken, daarom begrijp ik mensen niet, de macht om de macht alleen, waar slaat dat op ?”, vroeg Midas Dekkers aan de voormalige minister van Milieu, Winsemius.
“Nou, meneer Winsemius, u eet niet erg veel”, zei Kareltje lachend.
Winsemius lachte zeer zunigjes, hij kon toen nog niet weten dat hij een boekje over Cruijff zou gaan schrijven om datgene wat je niet uit ke leggen, uit te leggen. Je moet toch wat in dit leven ? De één schrijft een leuk positief boekje, de ander schrijft een verzuurd, jaloers en verbitterd stukje over what everybody knows. Naar mijn oprechte mening is de één beter af dan de ander.
Hoe meer het over geld gaat, des te corrupter, vuiler en viezer. Kijk maar naar Brinkman in de bouwwereld, daar gaat ook veel geld in om.
Indertijd wilde ik het volgende zeggen toen ze langs schuifelde:
“Godver, majesteit, nou oppassen of ik steek een vinger in je kont !”
Maar ik stond daar te buigen en te lachen als een arme landgenoot. Een paar jaar later, 1997, zag ik Hans Teeuwen voor de tweede keer. Op het toneel. Ik had hem één keer eerder apestoned gezien op station Roosendaal. Toen vond ik hem erg zielig, want ik doe niet aan drugs. Nu vraag ik me wel eens af wie er zielig is.
Als mijn vader vroeger een chique taart met bontmantel zag en heur bekakt hoorde praten, dan zei hij: “wat een kakmadam !”
Een ander uiterste is dan weer Tineke Verburg, avro presentratrice rond 1980. Tussen 13 en 17 jaar (rond 1980) was ik een beetje verkikkerd op haar. Toen ik haar rond 1996 iets vaags zag presenteren was mijn eerste gedachte: Maar die hoort thuis in het Scheveningse viswijvenkoor. Nu ik denk ik zelfs dat niet meer en zap snel angstig weg als ik Tineke zie.
Of die schertsfiguur Pronk met dat slappe stofzuigergezicht. Deze mister Bean mocht op een gegeven moment niet meer met KLM vliegen omdat hij stewardesses bezopen lastig viel. Op zijn ministerie viel hij de aantrekkelijkste dames lastig, telefonisch en hij werd handtastelijk, zodat zij besloten op te stappen.
Wordt het geen tijd dat dit soort lieden een schop onder hun hol krijgen ? Dat zij opstappen in plaats van aantrekkelijke dames ?
Lubbers was weer een graadje erger, maar daar vonden dames dat soms prettig in zijn jonge jaren. De erotiserende werking van macht. Helemaal gevaarlijk zijn oude mannetjes zoals Bolkestein (bij de Europese Commissie hield deze zure oude man er een 30-jarige vriendin op na, waar hij hartelijk om kon lachen). Zo’n corrupte “beste Els” man gunnen we toch wel wat ? We zijn toch niet jaloers, moraalknechtje ? Mannen verwarren geld, liefde, macht en seks net zoals vrouwen, dus dat brengt de zaak weer in evenwicht.
Deze is voor vieze mannen zoals Bolkestein, Pronk, Lubbers en Brinkhorst:
L’uomo è come il giornale:
Da 20 anni a 30 è quotidiano
Da 30 a 40 è bisettimanale
Da 40 a 50 è settimanale
Da 50 a 60 è mensile
Da 60 a 70 esce solo in edizione straordinaria
Een man is als een krant:
Van 20 tot 30 jaar komt hij dagelijks uit.
Van 30 tot 40 komt hij tweewekelijks uit.
Van 40 tot 50 komt hij wekelijks uit.
Van 50 tot 60 komt hij maandelijks uit.
Van 60 tot 70 komt hij alleen als buitengewone editie uit.
Deze is voor nare geesten uit de mist van het schimmenrijk: Verdonk, Neelie K., Maij-Weggen en Ninabrink.
Iedere vrouw is als gal; maar zij heeft twee goede momenten, het ene in de slaapkamer, het andere bij haar dood.
Praatclub Karel van de Graaf (250.000 EUR bruto per jaar, waarvoor eigenlijk ?) met Midas Dekkers en Pieter Winsemius.“Bij de apen word je top-aap om meer te eten en om meer te neuken, daarom begrijp ik mensen niet, de macht om de macht alleen, waar slaat dat op ?”, vroeg Midas Dekkers aan de voormalige minister van Milieu, Winsemius.
“Nou, meneer Winsemius, u eet niet erg veel”, zei Kareltje lachend.
Winsemius lachte zeer zunigjes, hij kon toen nog niet weten dat hij een boekje over Cruijff zou gaan schrijven om datgene wat je niet uit ke leggen, uit te leggen. Je moet toch wat in dit leven ? De één schrijft een leuk positief boekje, de ander schrijft een verzuurd, jaloers en verbitterd stukje over what everybody knows. Naar mijn oprechte mening is de één beter af dan de ander.
Hoe meer het over geld gaat, des te corrupter, vuiler en viezer. Kijk maar naar Brinkman in de bouwwereld, daar gaat ook veel geld in om.
Saturday, December 9, 2006
Gilette de la Tourette
Door Jan Peter Balkenende en Piet Vroon (ghostwriter):
Deze mensen doen van alles zonder dat te willen of het leuk te vinden, en bovendien kunnen zij niet of nauwelijks voorspellen dat er een aanval komt. Het controleverlies uit zich zowel in (door de patiënt zelf) ongewenste bewegingen (wauwelmondje, zweten, een souffleur en strakzittende stropdas nodig hebben) als in de spraak: deze mensen slaan dikwijls obscene of godslasterlijke taal uit, met inbegrip van betknisloze kreten. Vaak praten ze onverstaanbaar, als een raar voorgeprgrmrrd antwrdapprt. Wat bewegingen aangaat moeten we denken aan stampvoeten, kuchen, veelvuldig hoofdknikken, grimassen maken, schokschouderen (een rare bochel-houding aannemen), in de handen klappen, piepen en voc of hiep hiep hoera roepen tijdens een begrafenis.
Die handelingen kunnen niet of slechts met veel moeite onderdrukt worden. In een heel enkel geval voelt de lijder/leider de aanval opkomen, zodat hij eventueel passende maatregelen kan nemen, isolement zoeken bijvoorbeeld.
In sociaal opzicht hebben deze mensen niet alleen problemen met hun buren. Ook op hun werk komen deze mensen in moeilijkheden, zij durven het godshuis niet te betreden omdat het weinig gepast is daar hartgrondig te vloeken enzovoorts. De ziekte manifesteert zich vaak al op kleuterleeftijd. De kinderen waar het om gaat zijn doorgaans druk, ongezeglijk, zeer bijziend, fietsen met een heel merkwaardige pruik op 17-jarige leeftijd door Nederland, en vertonen tics en grimassen. Typerend is ook dat gewone taal met Tourette-achtige uitingen vermengd kan worden. Je krijgt dan de volgende zinnen:
“Dames en heren, het optreden van de heer Marijnissen en Bos is Kwalitatief Uitermate Teleurstellend te noemen (even een stilte laten vallen om gewichtig over te komen en het gaat niet zo goed met me, ik krijg weer last van die appélflauwte).
Tegen een bepaalde vorm van waarheid spreken...kut...is geen krt gewassn. Het komt mij voor dat de heer Marijnissen van ons fraaie vocvocvoc…vomir land een communistische heilstaat wil maken en dat lijkt mij niet de bedoeling…goooodverdoeme..
De heer Poetin…gifmenger…moordenar… spreekt mij niet aan, met de heer Bush is het mij een genoegn…klootzak…in het kader van bilterale betrkkingn…flikker op !....deze waar mglijk aan te haln en evnteul te verstvgn…pik.
Hoe ht ook zei, een coalitie onder mijn leiding acht ik ongeleufwaardig….schede…bami van bianca ! bami van bianca ! bami van biancaaaaa !...en daarm zal dit kabnet gwoon doorgn…jullie zoekn t mr uut…dat zei mijn kampf ook reeds.
Dus lieve, lieve, lieve mensen, wees alln bang voor de rus, Nederland gaat ten onder met die enge sosjaalistn, dus geef mij dat krediet…de groeten aan zwrte piet…schop onder zijn zwarte hol naar sspanje…pardon, een versprekng, ik bedoel dat ik de blanke sint, die witte goedheiligman…de bleekscheet !...ik mag die man nie… een behouden vaart wens naar Suriname…spanje ! spanje !, meen ik. Negers ? Die kennen ze bij ons, in Zeeland nie, he, en wa de boer nie ken, da eet hij nie, he. Inmiddels heb ik Philomena en Ayaan meegemaakt en ik wil geen zwarte roetmoppen in mijn partij.
Hoewel de Sint voor mijn eerste crisis en gevoel van bedrog door grote mensen zorgde heb ik veel van deze prachtige heilgmn opgestokn…geileman op schoot…Sinterklaas bestaat niet. God bestaat. In zn naam, love de here, vermrd ik asielzoekrs, stop ze in gevangenissn, kindrn en vrwn eerst. Vrouwen ? de slangen, de adders ! Allemaal bami van bianca, slangen van bianca !
Excuses, thans gat het mij weer betr, ik wens iedern in Nedelnd een goede krst, een betr nieuwjar en de beste…LUL !
Indrtijd werd het syndroom vaak beschouwd als een vorm van bezetenheid. Door het strottehoofd van het slachtoffer zou een demon spreken en geestelijken zochten de remedie in het uitdrijven van de boze geest, zoals in “The Exorcist” (waardeloze film overigens). In 1978 is er nog een proces geweest tegen twee Duitse priesters die vergeefs geprobeerd hadden een theologie studente alias Tourette lijdster van inwonende duivels te verlossen. Godsdienst komt ook overal voor. Godsdienstwaanzin komt overal voor. Waanzin komt overal vooral voor.
Deze mensen doen van alles zonder dat te willen of het leuk te vinden, en bovendien kunnen zij niet of nauwelijks voorspellen dat er een aanval komt. Het controleverlies uit zich zowel in (door de patiënt zelf) ongewenste bewegingen (wauwelmondje, zweten, een souffleur en strakzittende stropdas nodig hebben) als in de spraak: deze mensen slaan dikwijls obscene of godslasterlijke taal uit, met inbegrip van betknisloze kreten. Vaak praten ze onverstaanbaar, als een raar voorgeprgrmrrd antwrdapprt. Wat bewegingen aangaat moeten we denken aan stampvoeten, kuchen, veelvuldig hoofdknikken, grimassen maken, schokschouderen (een rare bochel-houding aannemen), in de handen klappen, piepen en voc of hiep hiep hoera roepen tijdens een begrafenis.
Die handelingen kunnen niet of slechts met veel moeite onderdrukt worden. In een heel enkel geval voelt de lijder/leider de aanval opkomen, zodat hij eventueel passende maatregelen kan nemen, isolement zoeken bijvoorbeeld.
In sociaal opzicht hebben deze mensen niet alleen problemen met hun buren. Ook op hun werk komen deze mensen in moeilijkheden, zij durven het godshuis niet te betreden omdat het weinig gepast is daar hartgrondig te vloeken enzovoorts. De ziekte manifesteert zich vaak al op kleuterleeftijd. De kinderen waar het om gaat zijn doorgaans druk, ongezeglijk, zeer bijziend, fietsen met een heel merkwaardige pruik op 17-jarige leeftijd door Nederland, en vertonen tics en grimassen. Typerend is ook dat gewone taal met Tourette-achtige uitingen vermengd kan worden. Je krijgt dan de volgende zinnen:
“Dames en heren, het optreden van de heer Marijnissen en Bos is Kwalitatief Uitermate Teleurstellend te noemen (even een stilte laten vallen om gewichtig over te komen en het gaat niet zo goed met me, ik krijg weer last van die appélflauwte).
Tegen een bepaalde vorm van waarheid spreken...kut...is geen krt gewassn. Het komt mij voor dat de heer Marijnissen van ons fraaie vocvocvoc…vomir land een communistische heilstaat wil maken en dat lijkt mij niet de bedoeling…goooodverdoeme..
De heer Poetin…gifmenger…moordenar… spreekt mij niet aan, met de heer Bush is het mij een genoegn…klootzak…in het kader van bilterale betrkkingn…flikker op !....deze waar mglijk aan te haln en evnteul te verstvgn…pik.
Hoe ht ook zei, een coalitie onder mijn leiding acht ik ongeleufwaardig….schede…bami van bianca ! bami van bianca ! bami van biancaaaaa !...en daarm zal dit kabnet gwoon doorgn…jullie zoekn t mr uut…dat zei mijn kampf ook reeds.
Dus lieve, lieve, lieve mensen, wees alln bang voor de rus, Nederland gaat ten onder met die enge sosjaalistn, dus geef mij dat krediet…de groeten aan zwrte piet…schop onder zijn zwarte hol naar sspanje…pardon, een versprekng, ik bedoel dat ik de blanke sint, die witte goedheiligman…de bleekscheet !...ik mag die man nie… een behouden vaart wens naar Suriname…spanje ! spanje !, meen ik. Negers ? Die kennen ze bij ons, in Zeeland nie, he, en wa de boer nie ken, da eet hij nie, he. Inmiddels heb ik Philomena en Ayaan meegemaakt en ik wil geen zwarte roetmoppen in mijn partij.
Hoewel de Sint voor mijn eerste crisis en gevoel van bedrog door grote mensen zorgde heb ik veel van deze prachtige heilgmn opgestokn…geileman op schoot…Sinterklaas bestaat niet. God bestaat. In zn naam, love de here, vermrd ik asielzoekrs, stop ze in gevangenissn, kindrn en vrwn eerst. Vrouwen ? de slangen, de adders ! Allemaal bami van bianca, slangen van bianca !
Excuses, thans gat het mij weer betr, ik wens iedern in Nedelnd een goede krst, een betr nieuwjar en de beste…LUL !
Indrtijd werd het syndroom vaak beschouwd als een vorm van bezetenheid. Door het strottehoofd van het slachtoffer zou een demon spreken en geestelijken zochten de remedie in het uitdrijven van de boze geest, zoals in “The Exorcist” (waardeloze film overigens). In 1978 is er nog een proces geweest tegen twee Duitse priesters die vergeefs geprobeerd hadden een theologie studente alias Tourette lijdster van inwonende duivels te verlossen. Godsdienst komt ook overal voor. Godsdienstwaanzin komt overal voor. Waanzin komt overal vooral voor.
Het laatste woord
Veel babbelen doe ik niet; ik geef steeds meer de voorkeur aan het geschreven woord boven het gesproken. Ik verkies de stilte en eenzaamheid van het schrijven. Aanvankelijk meende ik hierin een zorgwekkend leeftijdsverschijnsel te moeten constateren; het heeft echter niets te maken met het verminderen van mijn geestelijke of auditieve vermogen(s), maar wel met de onbeduidendheid van de meeste gesprekken die ik hoor, of zelf voer.
Die afkeer van praten heb ik dus ook bij anderen. Als ik bijvoorbeeld langs een terras loop bekijk ik de aanwezigen met dezelfde ogen als een politieagent of dominee die iemand betrapt op het zondigen tegen het wetboek. In overtreding ! Zit te praten om de tijd te doden ! Een enkeling zal wel de bedoeling hebben gehad om iets te drinken. Hier en daar zal iemand een intelligente discussie voeren, zinvol van gedachten wisselen, over zaken spreken. Maar de rest kakelt als kippen op een stok. Kakelen over het weer, de kwis of film gisteren op de buis, kwaaltjes, sport, auto’s, sterfgevallen, de smaak van een broodje kaas en de politiek. Dat gebeurt ongestraft overal: op het werk, tijdens recepties, familiefeestjes en in het parlement. De wereld is een immens kippenhok.
Ik ben (nog) geen mensenhater hoor. Ik luister met veel plezier naar iemand die me iets bijbrengt of vermaakt. Maar dat gebeurt steeds minder. Ons eeuwig en onophoudelijk geklets lijkt op het voortdurende nerveuze geplas van honden om een geurvlag achter te laten. Waar mensen bijeen zijn wordt om het hardst gepraat en geleuterd wie de boventoon voert. Als de eigen stem maar wordt gehoord. Net zoals schrijven eigenlijk. De inhoud doet er weinig toe. Of misschien toch wel. Wie goed oplet hoort in geklets en leest in geschrijf hetzelfde wat een hond aan zijn lantaarnpaal toevertrouwt: hier ben ik, ik, ik, hoor mij, mij, mij. Kortom: gezeik.
Die afkeer van praten heb ik dus ook bij anderen. Als ik bijvoorbeeld langs een terras loop bekijk ik de aanwezigen met dezelfde ogen als een politieagent of dominee die iemand betrapt op het zondigen tegen het wetboek. In overtreding ! Zit te praten om de tijd te doden ! Een enkeling zal wel de bedoeling hebben gehad om iets te drinken. Hier en daar zal iemand een intelligente discussie voeren, zinvol van gedachten wisselen, over zaken spreken. Maar de rest kakelt als kippen op een stok. Kakelen over het weer, de kwis of film gisteren op de buis, kwaaltjes, sport, auto’s, sterfgevallen, de smaak van een broodje kaas en de politiek. Dat gebeurt ongestraft overal: op het werk, tijdens recepties, familiefeestjes en in het parlement. De wereld is een immens kippenhok.
Ik ben (nog) geen mensenhater hoor. Ik luister met veel plezier naar iemand die me iets bijbrengt of vermaakt. Maar dat gebeurt steeds minder. Ons eeuwig en onophoudelijk geklets lijkt op het voortdurende nerveuze geplas van honden om een geurvlag achter te laten. Waar mensen bijeen zijn wordt om het hardst gepraat en geleuterd wie de boventoon voert. Als de eigen stem maar wordt gehoord. Net zoals schrijven eigenlijk. De inhoud doet er weinig toe. Of misschien toch wel. Wie goed oplet hoort in geklets en leest in geschrijf hetzelfde wat een hond aan zijn lantaarnpaal toevertrouwt: hier ben ik, ik, ik, hoor mij, mij, mij. Kortom: gezeik.
Pa
Mijn goede vader was een ondergedoken kind tijdens de hongerwinter (“spannende tijd ! spannende tijd !,” zei hij altijd). Hij kon heel verontwaardigd in een restaurant zeggen:
“Die biefstuk, lijkt net de reet van sinterklaas !”
Zat ik als 8-jarig jochie weer een half uur te giechelen. Dat is nu 34 jaar geleden. Ah, le(s?) temps d’autrui.
“Die biefstuk, lijkt net de reet van sinterklaas !”
Zat ik als 8-jarig jochie weer een half uur te giechelen. Dat is nu 34 jaar geleden. Ah, le(s?) temps d’autrui.
Partir c'est mourir un petit peu(t)
Ting ! Ting ! Tingeling !
Nieuwsgierig keek M. Oraalknecht naar buiten...en daar stond een dame.
"Wie bent u ?", vroeg M.
"Ik ben prinses Marianna Santa. Ik wil graag koning Winsemus (s)preken."
"O, komt u binnen."
Prinsesje Marianna stapte binnen. Ze was heel mooi gekleed in een lange blauwe jurk. Haar be bop kapsel stond er ook vrolijk bij, het was net of de donkere ruimte van het slot verlicht werd door haar aanwezigheid.
"De koning is op het ogenblik aan het regeren. Als u even wilt wachten in de spreekkamer, zal ik hem dadelijk vertellen dat u er bent. "
"Oh, dat is heel goed, dank je, ventje." Even schoot M. Oraalknecht in de lach toen hij dat "ventje" hoorde, hij was 15 centimeter groter.
Koning Winsemus zijn hoofd stond naar een lekkere sigaar, maar dat vertelde de discrete jongeman niet. Een portier lacht zijn bezoekers natuurlijk niet uit.
"Gaat u maar even zitten. Ik hoop dat de koning gauw kan komen. "
"Dat is goed, ik heb wel even geduld" zei prinsesje Marianna zakelijk.
Tingeling ! Alweer een dame.
"Ik ben prinses Sybillen Dekkus. Is de koning thuis ? Ik moet hem spreken over mijn illegale villa !", zei ze zakelik.
"U zult even geduld moeten hebben, er wacht al iemand."
"Wie is dat dan ?" vroeg ze, net even te snel.
"Het is de knappe prinses Marianne" zei ik.
"O ja, die ken ik wel. Maar ik wil ze liever niet zien. Wij hebben samen ruzie, weet je."
"Oooo,....ruzie", deed M. Oraalknecht heel onnozel, "gaat u maar even mee, als de koning gereed is met zijn multilaterale bespreking in het kader van klimaatsigarus, dan zal hij u wellicht ontvangen."
Nauwelijks had M. Oraalknecht de deur dicht gedaan of er werd alweer gebeld. "Asjemenou, verbeeld je dat het weer een prinses is, wat zal de koning dan raar naar het puntje van zijn sigaar kijken, als ik hem vertel dat er drie prinsessen op hem zitten te wachten."Ja hoor, het was zo, dat zul je net zien.
"Ik ben prinses Rachida Ahranon !"
"Zeg dat wel" mompelde M.
"Ik mot de koning zien."
"Ja, er wachten al twee prinsessen."
"Weet je wat, kereltje, zorg ervoor dat de koning ons alledrie tegelijkertijd ontvangt."
"Dat is een goed idee", lachte M, hij mocht Rachida wel. Lief gezicht en toch pit.
"Je spreekt tegen een prinses, realiseer je dat wel", reageerde Rachida Ahranon nuffig.
De drie prinsessen en de koning werden bijeengebracht in 1 royale kamer.
"Hee, M. Oraalknecht, wat is er allemaal aan de hand, is er brand ?" vroeg zijn collega M. Anaalridder. M. Anaalridder had een beduidend dommer gezicht met nederlandse blauwe varkensoogjes. Zijn favoriete mop was niet voor niets: er zitten drie mannen in de kroeg, zegt de eerste man "mijn vrouw heeft een kut van 17 centimeter !", zegt de tweede man "mijn vrouw heeft een kut van 19 centimeter !", waarop de derde man mistroostig zegt "mijn vrouw heeft een zonnebril en de rest is kut. "
M. Oraalknecht kreeg dan altijd last van plaatsvervangende schaamte. Van een woord als 'kut' lezen kreeg hij al schaamrood op de wangen. Hem was geleerd dat sex en geweld uit den boze waren. En "uit den boze" betekende "van de duivel." Hij maakte liever subtiele grapjes, zo noemde hij M. Anaalridder altijd Grol d'Anus. Maar dat begreep Anaalridder niet.
M. Oraalknecht was ook meer nieuwsgierig, soms te nieuwsgierig.
"Nee, er is geen brand", zei M. Oraalknecht.
"Vertel eens gauw, wat is er ? "
"Kom maar hier, een geheim luikje en dan kunnen we luisteren en kijken."
Marianna stond te tieren. Sybillen stond er beteuterd bij, maar ze werd steeds kwader.
"Nou, nou, rustig maar dames", zei Winsemus.
Rachida Ahranon had zich enigszins superieur afzijdig gehouden, maar opeens zei ze: "Gecondoleerd Sybillen, ik vind het heel erg voor je, maar Petrus, ze heeft ook nog op Verdonkermanus gestemd." Het gezicht van Winsemus betrok.
"Business as usual", smaalde M. Anuaalridder. "Furies die elkaar bestrijden en een oude man moet de lieve vrede bewaren. Vrouwen. Tsk. "
"Het is net of die Dekkus, Winsemus, Remkus en Verdonkermanus uit de mist van het schimmenrijk komen. Alsof ze magere Hein in Nederland vertegenwoordigen. Allemaal van die doodse gezichten."
"Pas op, de VVD is ook mijn partij."
"Daar gaat het me niet om, het lijkt net of het geesten zijn. Die Marianne en Rachida, die leven, daar straalt iets vanaf. Wel raar dat Marianna Winsemus enigszins verheerlijkt, zij is blijkbaar toch onder de indruk van een natuurkunde studie, een stamboom en een staat van dienst. Inderdaad wel wat beter dan Dekkus, alleen dat huurbeleid, he, toch weer de zwakkeren in de samenleving een rotschop geven."
"En wat dan nog ? Sommige mensen hebben meer verbeelding. Fantasie is een groot goed, maar het is goed groots dat het bij fantasie blijft. Ken je die mop van Vanessa ?"
"Nee"
"Vanessa of Connie van Breukhoven en haar man skien in Aspen, Amerika. Na het middageten komen ze een kennis tegen.
"Hee, hallo, weet jij waar onze skileraar is ?", vraagt Connie.
"Nou nee, hoe ziet hij eruit ?", vraagt de kennis.
"Nou, een rood pak, een snor, snelle porsche carrera bril en twee anussen," zegt Connie.
"Twee anussen ? "
"Ja, nou, elke keer als hij een vriend tegen kwam op de skipiste, dan zei die vriend tegen onze skileraar: "oh, it's you with those two ass-holes again."
Nieuwsgierig keek M. Oraalknecht naar buiten...en daar stond een dame.
"Wie bent u ?", vroeg M.
"Ik ben prinses Marianna Santa. Ik wil graag koning Winsemus (s)preken."
"O, komt u binnen."
Prinsesje Marianna stapte binnen. Ze was heel mooi gekleed in een lange blauwe jurk. Haar be bop kapsel stond er ook vrolijk bij, het was net of de donkere ruimte van het slot verlicht werd door haar aanwezigheid.
"De koning is op het ogenblik aan het regeren. Als u even wilt wachten in de spreekkamer, zal ik hem dadelijk vertellen dat u er bent. "
"Oh, dat is heel goed, dank je, ventje." Even schoot M. Oraalknecht in de lach toen hij dat "ventje" hoorde, hij was 15 centimeter groter.
Koning Winsemus zijn hoofd stond naar een lekkere sigaar, maar dat vertelde de discrete jongeman niet. Een portier lacht zijn bezoekers natuurlijk niet uit.
"Gaat u maar even zitten. Ik hoop dat de koning gauw kan komen. "
"Dat is goed, ik heb wel even geduld" zei prinsesje Marianna zakelijk.
Tingeling ! Alweer een dame.
"Ik ben prinses Sybillen Dekkus. Is de koning thuis ? Ik moet hem spreken over mijn illegale villa !", zei ze zakelik.
"U zult even geduld moeten hebben, er wacht al iemand."
"Wie is dat dan ?" vroeg ze, net even te snel.
"Het is de knappe prinses Marianne" zei ik.
"O ja, die ken ik wel. Maar ik wil ze liever niet zien. Wij hebben samen ruzie, weet je."
"Oooo,....ruzie", deed M. Oraalknecht heel onnozel, "gaat u maar even mee, als de koning gereed is met zijn multilaterale bespreking in het kader van klimaatsigarus, dan zal hij u wellicht ontvangen."
Nauwelijks had M. Oraalknecht de deur dicht gedaan of er werd alweer gebeld. "Asjemenou, verbeeld je dat het weer een prinses is, wat zal de koning dan raar naar het puntje van zijn sigaar kijken, als ik hem vertel dat er drie prinsessen op hem zitten te wachten."Ja hoor, het was zo, dat zul je net zien.
"Ik ben prinses Rachida Ahranon !"
"Zeg dat wel" mompelde M.
"Ik mot de koning zien."
"Ja, er wachten al twee prinsessen."
"Weet je wat, kereltje, zorg ervoor dat de koning ons alledrie tegelijkertijd ontvangt."
"Dat is een goed idee", lachte M, hij mocht Rachida wel. Lief gezicht en toch pit.
"Je spreekt tegen een prinses, realiseer je dat wel", reageerde Rachida Ahranon nuffig.
De drie prinsessen en de koning werden bijeengebracht in 1 royale kamer.
"Hee, M. Oraalknecht, wat is er allemaal aan de hand, is er brand ?" vroeg zijn collega M. Anaalridder. M. Anaalridder had een beduidend dommer gezicht met nederlandse blauwe varkensoogjes. Zijn favoriete mop was niet voor niets: er zitten drie mannen in de kroeg, zegt de eerste man "mijn vrouw heeft een kut van 17 centimeter !", zegt de tweede man "mijn vrouw heeft een kut van 19 centimeter !", waarop de derde man mistroostig zegt "mijn vrouw heeft een zonnebril en de rest is kut. "
M. Oraalknecht kreeg dan altijd last van plaatsvervangende schaamte. Van een woord als 'kut' lezen kreeg hij al schaamrood op de wangen. Hem was geleerd dat sex en geweld uit den boze waren. En "uit den boze" betekende "van de duivel." Hij maakte liever subtiele grapjes, zo noemde hij M. Anaalridder altijd Grol d'Anus. Maar dat begreep Anaalridder niet.
M. Oraalknecht was ook meer nieuwsgierig, soms te nieuwsgierig.
"Nee, er is geen brand", zei M. Oraalknecht.
"Vertel eens gauw, wat is er ? "
"Kom maar hier, een geheim luikje en dan kunnen we luisteren en kijken."
Marianna stond te tieren. Sybillen stond er beteuterd bij, maar ze werd steeds kwader.
"Nou, nou, rustig maar dames", zei Winsemus.
Rachida Ahranon had zich enigszins superieur afzijdig gehouden, maar opeens zei ze: "Gecondoleerd Sybillen, ik vind het heel erg voor je, maar Petrus, ze heeft ook nog op Verdonkermanus gestemd." Het gezicht van Winsemus betrok.
"Business as usual", smaalde M. Anuaalridder. "Furies die elkaar bestrijden en een oude man moet de lieve vrede bewaren. Vrouwen. Tsk. "
"Het is net of die Dekkus, Winsemus, Remkus en Verdonkermanus uit de mist van het schimmenrijk komen. Alsof ze magere Hein in Nederland vertegenwoordigen. Allemaal van die doodse gezichten."
"Pas op, de VVD is ook mijn partij."
"Daar gaat het me niet om, het lijkt net of het geesten zijn. Die Marianne en Rachida, die leven, daar straalt iets vanaf. Wel raar dat Marianna Winsemus enigszins verheerlijkt, zij is blijkbaar toch onder de indruk van een natuurkunde studie, een stamboom en een staat van dienst. Inderdaad wel wat beter dan Dekkus, alleen dat huurbeleid, he, toch weer de zwakkeren in de samenleving een rotschop geven."
"En wat dan nog ? Sommige mensen hebben meer verbeelding. Fantasie is een groot goed, maar het is goed groots dat het bij fantasie blijft. Ken je die mop van Vanessa ?"
"Nee"
"Vanessa of Connie van Breukhoven en haar man skien in Aspen, Amerika. Na het middageten komen ze een kennis tegen.
"Hee, hallo, weet jij waar onze skileraar is ?", vraagt Connie.
"Nou nee, hoe ziet hij eruit ?", vraagt de kennis.
"Nou, een rood pak, een snor, snelle porsche carrera bril en twee anussen," zegt Connie.
"Twee anussen ? "
"Ja, nou, elke keer als hij een vriend tegen kwam op de skipiste, dan zei die vriend tegen onze skileraar: "oh, it's you with those two ass-holes again."
Persvrijheid en persmuskiet
“Goh, meneer van t Hek, doet u dat allemaal uit uw hoofd ?”, vroeg Neelie K.
“Nee, uit mijn reet, mevrouw”, brulde Youp van ’t Hek.
“Voorbarige motie-Bos”
"Het demissionaire cabinet is in de problemen gekomen door de eerste motie van de Tweede Kamer in zijn nieuwe samenstelling. Met 75 tegen 74 stemmen draagt de motie-Bos het kabinet op voorlopig geen uitgeprocedeerde asielzoekers uit te zetten die langer dan vijf jaar in Nederland verblijven…door betrokkenen zo lang in onzekerheid te laten, is de overheid schuldig aan ernstige nalatigheid…dit in gebreke blijven van de Nederlandse staat is een valide reden om genade voor recht te laten gelden. Want we moeten niet vergeten dat het om asielzoekers gaat die van de rechter te horen hebben gekregen dat zij het land moeten verlaten"
Verschrijver: NEE, hoofdredactionele ajuridische sufferds, verdonk heeft in een besluit verteld dat deze asielzoekers het land moeten verlaten, de rechter toetst alleen maar of het besluit enigszins rechtsgeldig tot stand is gekomen. Net zoals de rechters in de tweede wereldoorlog het recht van de bezetter doodleuk toepasten en dus alles eigenlijk wel prima vonden zolang ze hun goedbetaalde baantje maar konden houden, zo is de rechter inzake asielzoekers een slaafse ambtenaar, die niet toetst op humaniteit, moord en andere grondwettelijke zaken. Een rechter besluit niets en mag dat ook niet doen, een rechter toetst (aan) de wet…en als de wet, de regels of het besluit inhumaan zijn en tot moord aanzetten, dan kan een rechter daar niets aan doen, wir haben es nicht gewusst).
Volkskrant "Wanneer Verdonk weigert, kan de Kamer haar in principe met een motie van wantrouwen dwingen tot aftreden (Verschrijver: 90% van de ambtenaren en vele anderen slaken een zucht van verlichting). Maar als haar VVD-collega’s haar dan volgen, of zelfs de hele regering aftreedt, wordt Nederland onbestuurbaar. Het is dan ook het beste wanneer noch het kabinet noch de Kamer van deze zaak een prestigekwestie maakt.”
Maar ja, de hoofdreetredactie volkskrant hans wansink heeft ze juridisch niet helemaal op een rijtje.
Bestaat er een grotere zaligheid dan niet meer geregeerd te worden ? Geen omhooggevallen zelfvoldane ego’s meer ? Een bescheiden, verstandige en matige tweede kamer die regeert met wisselende meerderheid. Echte volksvertegenwoordigers. Geen zielig protocol bij de koningin. Nederland werkt perfect zonder regering ! Je moet wel een gelovige valse nicht of asexuele naïeve griezel als wansink zijn om een “regering” met egotrippers nodig te hebben.
Geen klein verongelijkt mannetje als hoogervorst meer. Geen oorlogszuchtige rechtse havik verdonk stemmer als dekker meer. Nooit meer de zwakbegaafde peijs of de josti de geus. Goddank geen gestuntel van Tourette lijder balkenende meer. Nooit meer de zure gepredestineerde smoel van donner en buma. Alsjeblieft geen valse verhagen meer. Nooit een egotripper Van Bommel of communistenpremier air Marijnissen.
Gelukkig heb je bij de volkskrant, de nrc en het ad ook dwarse en oorspronkelijke schrijverds en denkerds, bij de volkskrant denk ik aan Ronald Plasterk, Bert Wagendorp, Gummbah, Peter de Wit, Gorilla, Aleid Truijens en een meer genuanceerde Philippe Remarque (met de toepasselijke achternaam). Over de retegraaf spreek ik niet. Verschrijver betekent overigens ook telegraaf.
“Nee, uit mijn reet, mevrouw”, brulde Youp van ’t Hek.
“Voorbarige motie-Bos”
"Het demissionaire cabinet is in de problemen gekomen door de eerste motie van de Tweede Kamer in zijn nieuwe samenstelling. Met 75 tegen 74 stemmen draagt de motie-Bos het kabinet op voorlopig geen uitgeprocedeerde asielzoekers uit te zetten die langer dan vijf jaar in Nederland verblijven…door betrokkenen zo lang in onzekerheid te laten, is de overheid schuldig aan ernstige nalatigheid…dit in gebreke blijven van de Nederlandse staat is een valide reden om genade voor recht te laten gelden. Want we moeten niet vergeten dat het om asielzoekers gaat die van de rechter te horen hebben gekregen dat zij het land moeten verlaten"
Verschrijver: NEE, hoofdredactionele ajuridische sufferds, verdonk heeft in een besluit verteld dat deze asielzoekers het land moeten verlaten, de rechter toetst alleen maar of het besluit enigszins rechtsgeldig tot stand is gekomen. Net zoals de rechters in de tweede wereldoorlog het recht van de bezetter doodleuk toepasten en dus alles eigenlijk wel prima vonden zolang ze hun goedbetaalde baantje maar konden houden, zo is de rechter inzake asielzoekers een slaafse ambtenaar, die niet toetst op humaniteit, moord en andere grondwettelijke zaken. Een rechter besluit niets en mag dat ook niet doen, een rechter toetst (aan) de wet…en als de wet, de regels of het besluit inhumaan zijn en tot moord aanzetten, dan kan een rechter daar niets aan doen, wir haben es nicht gewusst).
Volkskrant "Wanneer Verdonk weigert, kan de Kamer haar in principe met een motie van wantrouwen dwingen tot aftreden (Verschrijver: 90% van de ambtenaren en vele anderen slaken een zucht van verlichting). Maar als haar VVD-collega’s haar dan volgen, of zelfs de hele regering aftreedt, wordt Nederland onbestuurbaar. Het is dan ook het beste wanneer noch het kabinet noch de Kamer van deze zaak een prestigekwestie maakt.”
Maar ja, de hoofdreetredactie volkskrant hans wansink heeft ze juridisch niet helemaal op een rijtje.
Bestaat er een grotere zaligheid dan niet meer geregeerd te worden ? Geen omhooggevallen zelfvoldane ego’s meer ? Een bescheiden, verstandige en matige tweede kamer die regeert met wisselende meerderheid. Echte volksvertegenwoordigers. Geen zielig protocol bij de koningin. Nederland werkt perfect zonder regering ! Je moet wel een gelovige valse nicht of asexuele naïeve griezel als wansink zijn om een “regering” met egotrippers nodig te hebben.
Geen klein verongelijkt mannetje als hoogervorst meer. Geen oorlogszuchtige rechtse havik verdonk stemmer als dekker meer. Nooit meer de zwakbegaafde peijs of de josti de geus. Goddank geen gestuntel van Tourette lijder balkenende meer. Nooit meer de zure gepredestineerde smoel van donner en buma. Alsjeblieft geen valse verhagen meer. Nooit een egotripper Van Bommel of communistenpremier air Marijnissen.
Gelukkig heb je bij de volkskrant, de nrc en het ad ook dwarse en oorspronkelijke schrijverds en denkerds, bij de volkskrant denk ik aan Ronald Plasterk, Bert Wagendorp, Gummbah, Peter de Wit, Gorilla, Aleid Truijens en een meer genuanceerde Philippe Remarque (met de toepasselijke achternaam). Over de retegraaf spreek ik niet. Verschrijver betekent overigens ook telegraaf.
Gorilla
Geachte heer Spong,
Wanneer verjaart een misdrijf ? 15 jaar of 20 jaar ? Kan Neelie K. vervolgd worden wegens corruptie, onbehoorlijk bestuur en het stimuleren van fraude middels onder andere subsidies ? Het strafrechtelijk onderzoek naar Tanker Cleaning Rotterdam is indertijd stilgelegd op instigatie en last van Neelie K. De Minister van Justitie heeft daar volgzaam gehoor aan gegeven en de Premier was daarvan op de hoogte.
Bij Tanker Cleaning Rotterdam was sprake van slaven/mensenhandel, fraude met subsidies van het ministerie van economische zaken en ik vermoed nagenoeg elk ander misdrijf in ons Wetboek van Starfrecht, met medeweten en goedkeuring van de Neelie K, de minister van justitie, de premier en de minister van economische zaken.
All animals are equal but some animals are more equal than others. All pigs are equal but some pigs are more equal than others.
Wanneer verjaart een misdrijf ? 15 jaar of 20 jaar ? Kan Neelie K. vervolgd worden wegens corruptie, onbehoorlijk bestuur en het stimuleren van fraude middels onder andere subsidies ? Het strafrechtelijk onderzoek naar Tanker Cleaning Rotterdam is indertijd stilgelegd op instigatie en last van Neelie K. De Minister van Justitie heeft daar volgzaam gehoor aan gegeven en de Premier was daarvan op de hoogte.
Bij Tanker Cleaning Rotterdam was sprake van slaven/mensenhandel, fraude met subsidies van het ministerie van economische zaken en ik vermoed nagenoeg elk ander misdrijf in ons Wetboek van Starfrecht, met medeweten en goedkeuring van de Neelie K, de minister van justitie, de premier en de minister van economische zaken.
All animals are equal but some animals are more equal than others. All pigs are equal but some pigs are more equal than others.
YES ! NO !
"Het is onrechtvaardig ten opzichte van de reeds teruggestuurde asielzoekers", zegt cda-vvd.
"Het is onrechtvaardig ten opzichte van de joden die reeds op transport zijn gezet, de overgeblevenen moeten ook op transport ! Op de trein ermee !"
Waarom haat ik Verdonk en Wilders ? Haat ik mijn eigen racisme ? Ja, ik ben natuurlijk ook bang en racistisch. Bang als ik een groepje kwade skinheads Hagenezen zie lopen. Bang als ik een groepje provocerende Marrokanen zie lopen.
Job Cohen: “als je de politie ziet, dan ren je snel weg”, dat heeft hij echt gezegd ! Dat is ook mijn eerste reactie als ik de politie zie, terwijl ik betrekkelijk weinig misdaden op mijn kerfstok heb. Zou het door een joodse voorouder komen ?
Ben ik bang voor Verdonk ? Misschien, waarvoor dan ? Dat zij “mijn baas” zou kunnen zijn met alle bijbehorende complicaties. Even per ongeluk een elleboogstoot op die rattentanden van haar. En toch ook angst, ik heb eerder een fascistische kenau als baas gehad en in haar aanwezigheid ging ik stotteren en kreeg ik een black-out.
Links en rechts heb ik mensen hierop gewezen en de kenau is goddank op een zijspoor gezet. Het was verheugend om te zien dat toen zovelen een zucht van verlichting slaakten. Maar ik ben dus ook nog steeds bang voor een fascistische autoritaire vorm van gezag.
Van ouwehoeren wordt een mens niet geil
De nieuwe zwijnen : Ton Elias en Petra* ter Horst. Zwijn Ton Elias is beroemd geworden door met zijn dikke krulkop regelmatig: “goede zaak !” te roepen, tot veel meer is de dikkop niet in staat. Deze twee varkens delen de volgende primaire kenmerken: een geheugen als een zeef, ijdelheid en gulzigheid.
En af en toe proberen een flinke beet of knauw te geven als de groep varkens grommend en knorrend voor de varkenstrog staat. Some pigs are more important than others they must assume on their animal farm. All animals are equal but some animals are more equal than others.
Elke jurist is een zeikerd, en dan maar de naam misbruiken:
“Zag Petra, nou stond er in die gids van jou dat een jeansbroek van de “we”de beste koop zou zijn. Nou, Petra, dat valt vies tegen: er valt na een half uur dragen zo’n rare plooi bij mijn billen, Petra. Alsof ik met een luier loop, Petra, en het ergste is dat het er niet uit ziet, terwijl ik bevallige billen heb, Petra, dat weet je best, Petra, wil je nog even voelen, Petra ?
Kijk Petra, ik zal het je uitleggen, die jeans broek van de “we” kost 40 EUR, mijn pall mall jeans kost 80 EUR en daar blijven mijn billen wel voordelig in uitkomen, Petra. Goedkoop is duurkoop, Petra. Je moet onthouden dat je keuzevrijheid hebt, Petra. Op de markt heb je echt keuzevrijheid, Petra. Qua mensen heb je geen of weinig keuzevrijheid, Petra, tenzij je mensen als een “goed”, “product”, “ding”, “statistisch cijfer” of als een “noodzakelijk kwaad” ziet, Petra. Qua dieren heb je wel keuzevrijheid, Petra, we eten vanavond varken, kip of zalm, Petra.
Verrak zag, Petra, jij had me aanbevolen om de 4% spaarrekening bij “Van der Hoop bank” te nemen, Petra, dat stond nog in je geldgids. Hoop doet leven, Petra, had ik 100.000 EUR op die rekening gezet voor mijn oude hulpbehoevende invalide moeder, Petra, en nu is daar nog maar 20.000 EUR van over, Petra. Hoe kan dat nou, Petra ?
PETRAAAAAAA !, de wasmachine LEKT, PETRAAAAAAAAAA ! Wat ga jij daaraan doen, Petra ? Het was toch de beste keuze, Petra ? Hoe zit dat nou, Petra ?
VERRAK, die koelkast koelt niet goed, Petra. Rrrrrrrrrrrrrdommmme Petra, dat valt me toch zwaar van je tegen, Petra. Wel eens van aansprakelijkheid en produktaansprakelijkheid gehoord, Petra ? Sodemieters, we zijn toch allebei jurist/ex-advocaat. We hebben onze dochter toch niet voor niets Sue genoemd ? Petra ?
Potverdulleme, krijg ik een rekening van 150 EUR voor mijn mobiele telefoontje, Petra, en ik bel nooit, Petra, ik laat hem alleen maar overgaan tijdens besprekingen met belangrijke cliënten, Petra, om vervolgens mijn cliënten te verbazen wie ik allemaal aan de lijn heb, Petra. Wat vind jij daar zelf nou van, Petra ?
Die computeraansluiting van ons werkt ook al matig, Petraaa, jij wordt toch geacht te weten wat de beste spullen zijn, Petra ? Hoe kan dat nou, Petra ?
Petra, we moeten eens een ernstig gesprek hebben. Je weet best waar het over gaat, Petra. Die auto van ons, hé, Petra. Op jouw aanbeveling gekocht, Petra. Waarom doet die auto dan niet waarvoor hij gemaakt is, Petra ?
* Laurentien Brinkhorst heet eigenlijk Petra Brinkorst; ze noemt zichzelf Laurentien naar haar vader Laurens-Jan en omdat ze dat meer “koninklijk” of “prinsesselijk” vindt klinken. Ooit werkte zij voor de sigaretten-industrie als lobbyiste in Brussel, toen werd zij Nicotien genoemd.
---------------------------------------------------------------------------------------
Het feest der herkenning. In coda venenum: verleden en heden door Gerrit Komrij.
H.Pont, de vice-voorzitter van de Abva-Kabo, vergeleek de houding van het kabinet-Lubbers met het gedrag van een autistisch kind. “Net als zo’n kind sluiten de ministers zich volledig af voor de buitenwereld. Wat er ook gebeurt, lief en leed, het maakt op het kind Lubbers geen enkele indruk,” zei hij. Een treffende vergelijking. Misschien wel de treffendste die ik in tijden heb gehoord. Want het gaat niet alleen op voor de houding van het kabinet jegens de ambtenarenbonden, het kenschetst dit kabinet tout court. “Het is een ongeneeslijke ziekte,” voegde de heer Pont er, op de vraag naar een eventuele therapie, aan toe.
Overgeleverd aan waandenkbeelden, zonder belangstelling voor de werkelijkheid, sociaal gestoord en slechts in uitzonderingsgevallen in staat bepaalde, meestal technische, vaardigheden te ontwikkelen: zie daar het portret van een autistisch kind. Ziedaar het portret van een onherstelbaar zieke regering. Wat het kabinet Lubbers tot een verzameling autistische kinderen maakt is zijn algehele doof-, blind- en gevoelloosheid voor democratie, sociale onrust en verpaupering, zowel geestelijk als materieel. Het zijn niet alleen de ambtenarenbonden die zich roeren, er is overal verzet hoorbaar. Niet alleen het huisvuil groeit in tal en last, ook het aantal menselijke zwakken neemt zienderogen toe. Iedereen voelt de gevolgen van een cijfermatig, slechts in technisch opzicht, begaafd beleid. Het parlement is grotendeels een lachwekkende parade van ja-knikkers en blindgangers geworden. De apathie, domheid en rancune van de spiegelende bevolking ten opzichte van het politieke bedrijf uiten zich steeds huiveringwekkender, de steden wemelen van de uitgeholden en de aangevretenen, het land verzuurt, het onderwijs lijkt verwoest, maar elk signaal, elk voorstel, elke suggestie, elke roep verdwijnt in de leegte.
De verloedering van democratie, waarde(n), mensen – niets deert dit kabinet. Een contract over een peperduur gevechtsvliegtuig jointje, de jsf, afsluiten, dat kunnen ze. Hebben wij effe fijn onze Nederlandse wapenindustrie bevoordeeld ! Op de lange termijn wordt er weer een commissie ingesteld naar de kosten en het uit de hand lopen daarvan van de jsf.
Iedere menselijke betrokkenheid, iedere hartelijkheid, iedere zorg, ieder dieper inzicht is ze vreemd. De belevingsarmoede regeert. Op de treurbuis zag ik een interview met Ruding, die minister van financiën bleek te zijn. Hoogst aangrijpend. Hij praatte in zichzelf. Je kon geen moment zijn ogen zien. Niets duidde erop dat een vraag of probleem tot hem doordrong. Als een interviewer hem in a-taal iets voorlegde ging hij in b-taal verder. Geconfronteerd met hart en hersens sloeg hij aan het hoofdrekenen. Er viel niets menselijks aan hem te bespeuren. We kennen de uitdrukkingloze haaienogen van Brinkman, het metaalachtige stemgeluid van Smit-Kroes.
Tijdens de TCR affaire werd aan de Minister van Justitie doorgegeven dat er telefoontaps waren aangebracht bij Tanker Cleaning Rotterdam. De grootste criminelen runnen dat bedrijf (hoeren/mensenhandel uit Brazilië, (belasting) fraude, ik vermoed dat elk misdrijf in ons Wetboek van Starfrecht in dat bedrijf gepleegd werd). Neelie Smit Kroes was erg goed bevriend met de leiding en er werden meteen geen telefoontjes meer gepleegd, zodra Neelie door haar collega van justitie geïnfomeerd werd. Nu zit ze een aantal jaar in de gouden kooi van 450.000 EUR netto per jaar bij de Europese Commissie.
In het kabinet zit een nieuwe generatie met een uitgerukt hart. Zielloze telramen. Wat leeftijd betreft zijn het snotneuzen. Ongetwijfeld staat hun nog een carrire in het bedrijfsleven te wachten. Intussen mogen ze oefenen in de maatschappij. Geestelijke snotneuzen, zonder geheugen en zonder voornemens. Hun wereldbeeld heeft het formaat van een bankbiljet.
Prachtig plagiaat
We zijn benieuwd naar uw peiling.
'Hier komt'ie: 91 procent van de kiezers zou het liefst een coalitie zien, die werd gevormd door CDA, PvdA, VVD, SP, GroenLinks, CU, SGP, D66 en de Partij voor de Dieren. Een regering dus die kan steunen op een meerderheid van 141 zetels in de Tweede Kamer.'
- Verbluffend!Er blijft dus één oppositiepartij over, de Partij voor de Vrijheid?
'En Geert Wilders wordt de oppositieleider. In feite was dat al het geval tijdens het slotdebat van de lijsttrekkers - Wilders versus de rest.'
-Rest nog één vraag: hoe hebt u zo snel uw onderzoek kunnen verrichten? 'O, heel simpel: mijn vrouw sliep al, maar ik heb haar even wakker gemaakt en zij vond het ook een goed idee, van die grote meerderheidsregering. Eerder onderzoek heeft namelijk overtuigend aangetoond dat mijn vrouw in haar eentje de meest representatieve steekproef van Nederland vormt.'
De uitslag van de peiling dat 10% van de Nederlanders racistisch zou zijn is ongeveer juist gebleken. 600.000 stemmers op Wilders, 600.000 op Verdonk: 1,2 miljoen van de 12 miljoen stemgerechtigden.
'Hier komt'ie: 91 procent van de kiezers zou het liefst een coalitie zien, die werd gevormd door CDA, PvdA, VVD, SP, GroenLinks, CU, SGP, D66 en de Partij voor de Dieren. Een regering dus die kan steunen op een meerderheid van 141 zetels in de Tweede Kamer.'
- Verbluffend!Er blijft dus één oppositiepartij over, de Partij voor de Vrijheid?
'En Geert Wilders wordt de oppositieleider. In feite was dat al het geval tijdens het slotdebat van de lijsttrekkers - Wilders versus de rest.'
-Rest nog één vraag: hoe hebt u zo snel uw onderzoek kunnen verrichten? 'O, heel simpel: mijn vrouw sliep al, maar ik heb haar even wakker gemaakt en zij vond het ook een goed idee, van die grote meerderheidsregering. Eerder onderzoek heeft namelijk overtuigend aangetoond dat mijn vrouw in haar eentje de meest representatieve steekproef van Nederland vormt.'
De uitslag van de peiling dat 10% van de Nederlanders racistisch zou zijn is ongeveer juist gebleken. 600.000 stemmers op Wilders, 600.000 op Verdonk: 1,2 miljoen van de 12 miljoen stemgerechtigden.
Onwankelbaar trouw
Maar daar, bij haar: daar had hij geleefd. Hij moest dat toch vasthouden, ondanks alles. Na zijn tuinhekje geopend te hebben na de zoveelste avondwandeling met onbestemde gedachten, had hij nog een zestal schreden voor zich door het tuintje, waar de avondwind zo ver mogelijk, zo hoog mogelijk met hem meewoei om zijn voorhoofd te koelen. Maar zijn voeten raakten zwaar de aarde, zwaar en knarsend op het kiezel alsof zij alleen hadden te bepalen hoe onwankelbaar trouw hij blijven zou aan iets dat hij verloren had, -aan iets dat hij nooit had bezeten.
the lowest trees have tops
The lowest trees have tops, the little spark his heat,
And bees have stings although they be not great;
Seas have their source, and so have shallow springs,
And love is love in beggars and in kings.
Seas have their source, and so have shallow springs,
And love is love in beggars and in kings.
Where waters smoothest run deep are the fords
The firmest faith is in the fewest words;
True hearts have eyes and ears, no tongues to speak;
They hear and see and sigh and then they break.
True hearts have eyes and ears, no tongues to speak;
They hear and see and ssigh and then they break.
Mooi, een actueel gedicht uit 1603 van Sir Edward Dyer. Is dat het kenmerk van een hart en liefde: horen, zien, zuchten en breken ? Kunnen blinden en doven niet beminnen ?
“Liefde is in degene die bemint, niet in degene die bemind wordt.”
“Keep the soul alive” schreeuwde een jochie op tv “Hou de ziel levend !” "Keep soul alive" is correct engels, komt mij voor.
Hij verkeert in goed gezelschap. Kennedy zei in Berlijn: “Ich bin ein Berliner”. Dat betekent: “Ik ben een oliebol.” Als je een reportage over de rugpijn en morfine verslaving van Kennedy ziet, dan is het heel goed dat “macht” zoveel mogelijk verdeeld wordt.
Power corrupts, and absolute power corrupts absolutely.
Ik zou het liefst van al die leidinggevenden af willen. Van de veertien leidinggevenden die ik gehad heb waren er twee goed. Alletwee zijn op een zijspoor gezet door hun leidinggevenden.
People who don’t work with their hands are parasites. Maar ik maak me niet druk meer, denk maar aan Lazarus: stel je voor dat je 2000 jaar leeft, wat voor belang hebben die getallen van 6.500.000 EUR per jaar (Scheepsbouwer van KPN), 850.000 EUR (Boersma van NUON), 175.000 EUR of 13.200 EUR (minimum) per jaar dan nog ?
Any surplus is immoral. Morals are for little people. Wat maakt het uit of je het graf in gaat met 50 miljoen schuld of een biljoen aan bezit. Wat is uw intrinsieke waarde ? Intrinsieke waarde: bezit min schulden.
Voor verbeelding koop je niets. Everybody knows that the rich get richer, that’s how it goes for everybody knows. The freedom they possessed, which we, craving for possession, shall never experience.
Liefde is in degene die bemint, niet noodzakelijk in degene die bemind wordt.
True hearts have eyes and ears, no tongues to speak;
They hear and see and sigh and then they break.
And bees have stings although they be not great;
Seas have their source, and so have shallow springs,
And love is love in beggars and in kings.
Seas have their source, and so have shallow springs,
And love is love in beggars and in kings.
Where waters smoothest run deep are the fords
The firmest faith is in the fewest words;
True hearts have eyes and ears, no tongues to speak;
They hear and see and sigh and then they break.
True hearts have eyes and ears, no tongues to speak;
They hear and see and ssigh and then they break.
Mooi, een actueel gedicht uit 1603 van Sir Edward Dyer. Is dat het kenmerk van een hart en liefde: horen, zien, zuchten en breken ? Kunnen blinden en doven niet beminnen ?
“Liefde is in degene die bemint, niet in degene die bemind wordt.”
“Keep the soul alive” schreeuwde een jochie op tv “Hou de ziel levend !” "Keep soul alive" is correct engels, komt mij voor.
Hij verkeert in goed gezelschap. Kennedy zei in Berlijn: “Ich bin ein Berliner”. Dat betekent: “Ik ben een oliebol.” Als je een reportage over de rugpijn en morfine verslaving van Kennedy ziet, dan is het heel goed dat “macht” zoveel mogelijk verdeeld wordt.
Power corrupts, and absolute power corrupts absolutely.
Ik zou het liefst van al die leidinggevenden af willen. Van de veertien leidinggevenden die ik gehad heb waren er twee goed. Alletwee zijn op een zijspoor gezet door hun leidinggevenden.
People who don’t work with their hands are parasites. Maar ik maak me niet druk meer, denk maar aan Lazarus: stel je voor dat je 2000 jaar leeft, wat voor belang hebben die getallen van 6.500.000 EUR per jaar (Scheepsbouwer van KPN), 850.000 EUR (Boersma van NUON), 175.000 EUR of 13.200 EUR (minimum) per jaar dan nog ?
Any surplus is immoral. Morals are for little people. Wat maakt het uit of je het graf in gaat met 50 miljoen schuld of een biljoen aan bezit. Wat is uw intrinsieke waarde ? Intrinsieke waarde: bezit min schulden.
Voor verbeelding koop je niets. Everybody knows that the rich get richer, that’s how it goes for everybody knows. The freedom they possessed, which we, craving for possession, shall never experience.
Liefde is in degene die bemint, niet noodzakelijk in degene die bemind wordt.
True hearts have eyes and ears, no tongues to speak;
They hear and see and sigh and then they break.
Klaas de Vries
Tot ziens !
Ik ga naar mijn werkkamer. Er staan tien verhuisdozen met papier en spullen die naar huis moeten. De wandversiering is weg. Het AD meldt dat een broer van Minister Verdonk 130 Euro boete moet betalen, omdat hij tegen een Senegalese man heeft gezegd:”Ga terug naar je smerige apenland.” It runs in the family.
Dan schrijf ik de laatste regels in dit dagboek. Ik heb het jarenlang met passie geschreven en het werd goed gelezen. Van drie tot zevenduizend unieke bezoekers per maand. Als ik eens een beetje in de vertraging was, waren er altijd lezers die vroegen waar mijn stukje bleef. Dat was een fantastische ervaring. Maar zonder de dagelijkse inspiratie uit je werk is het in deze vorm niet te schrijven. Het is dus afgelopen, uit. En het slot wijst zich inderdaad vanzelf. Er komt op dit moment deze mail binnen.
Dag meneer Klaas de Vries,
Wat jammer dat u weggaat.. maar ja, er is natuurlijk een tijd van komen en van gaan. Helaas, of misschien zelfs: gelukkig. Namens alle asielzoekers in dit kikkerlandje en ook namens hen die ook die titel niet meer mogen voeren omdat ze illegaal zijn gaan heten, wil ik u vriendelijk danken.U was een van die betrouwbare wakers in het hol van de leeuw, en u heeft tenminste erg uw best gedaan. Misschien komen er betere tijden aan... dat hopen we dan maar met z’n allen. Dat is winst, en niet zo'n beetje winst.
Met hartelijke groet, het ga u goed!
Tetske Haalboom, Zeist.
Sorry, Tetske, misschien vind je het niet leuk dat ik je brief hier opneem, maar dan had je me maar op een ander moment moeten schrijven. Jij, en in jou iedereen: ontzettend bedankt!
Met Klaas de Vries vertrekt een boegbeeld. Van zijn dagboek word je een betere jurist en een beter mens.
Ik ga naar mijn werkkamer. Er staan tien verhuisdozen met papier en spullen die naar huis moeten. De wandversiering is weg. Het AD meldt dat een broer van Minister Verdonk 130 Euro boete moet betalen, omdat hij tegen een Senegalese man heeft gezegd:”Ga terug naar je smerige apenland.” It runs in the family.
Dan schrijf ik de laatste regels in dit dagboek. Ik heb het jarenlang met passie geschreven en het werd goed gelezen. Van drie tot zevenduizend unieke bezoekers per maand. Als ik eens een beetje in de vertraging was, waren er altijd lezers die vroegen waar mijn stukje bleef. Dat was een fantastische ervaring. Maar zonder de dagelijkse inspiratie uit je werk is het in deze vorm niet te schrijven. Het is dus afgelopen, uit. En het slot wijst zich inderdaad vanzelf. Er komt op dit moment deze mail binnen.
Dag meneer Klaas de Vries,
Wat jammer dat u weggaat.. maar ja, er is natuurlijk een tijd van komen en van gaan. Helaas, of misschien zelfs: gelukkig. Namens alle asielzoekers in dit kikkerlandje en ook namens hen die ook die titel niet meer mogen voeren omdat ze illegaal zijn gaan heten, wil ik u vriendelijk danken.U was een van die betrouwbare wakers in het hol van de leeuw, en u heeft tenminste erg uw best gedaan. Misschien komen er betere tijden aan... dat hopen we dan maar met z’n allen. Dat is winst, en niet zo'n beetje winst.
Met hartelijke groet, het ga u goed!
Tetske Haalboom, Zeist.
Sorry, Tetske, misschien vind je het niet leuk dat ik je brief hier opneem, maar dan had je me maar op een ander moment moeten schrijven. Jij, en in jou iedereen: ontzettend bedankt!
Met Klaas de Vries vertrekt een boegbeeld. Van zijn dagboek word je een betere jurist en een beter mens.
Monday, November 27, 2006
Manna Verschrijver
Verdonk, Verhagen, Verwaayen en Verschrijver
Sleuteltjes van onze tijd
De vrijmaking van de geest uit traditionele, door de Kerk in stand gehouden vormen, was een proces dat elke menselijke activiteit stimuleerde. De Renaissance toont ons het individu, lange tijd opgesloten in familie-, kerk- en werkgemeenschappen, dat zich begint te roeren. Enerzijds wordt een behoorlijk functionerende centrale regering mogelijk gemaakt, anderzijds zien we een aantal stoutmoedige en eerzuchtige individuen, wie het in de eerste plaats om geld en macht is te doen, op de voorgrond treden.
Deze, door geen scrupules in hun handelingen geremde individuen, vormen een ernstige bedreiging voor de vrijheid. Het Italië in de tijd van Machiavelli vertoont een chaotisch beeld, waarin machtsbeluste, eerzuchtige lieden steden en staten veroverden, ten koste van de zwakkeren en verschoppelingen. Gedwongen zich te handhaven in een wereld, waarin zij door vele rivalen voortdurend werden bedreigd, schrokken zij voor geen enkel verraad of geweld terug. Het leven van een mens telde dan ook uitermate weinig; ieder, die om de een of andere reden gevaarlijk werd geacht, moest uit de weg worden geruimd.
Ik, de Rita Verdonk, Verhagen (Max), Jan Peter (Peet), Verwaayen (Ben) en Deutsche Mark Rutte gingen gezellig in de besloten sauna van Mark zitten en vervolgens lekker zwemmen. Ineens zat Mark met mijn borsten te spelen. Dit verwachtte ik niet want meestal zijn mannen te verlegen, wat ik best jammer vind. Gelukkig had Mark een geweldige peeskamer met veel kaarsen, rode nagellak, lippenstift en hadden we allemaal voor sexy lingerie gezorgd. Ik had bovendien mijn beruchte dijbeen hoge zwartleren/rubberen kaplaarzen aangetrokken na het zwemmen. Ik was lekker geil en besloot Peet te gaan pijpen; uit ervaring weet ik dat hij er 10 minuten over doet met zijn 11 centimeter in erectie. Ik vroeg aan Mark of hij me van achteren wilde vingeren en beffen, voor zover mogelijk. Dat deed hij niet onverdienstelijk en opeens propte hij zijn 13 centimeter erin. Ooooh, man.
Max kwam de kamer binnen lopen uit het zwembad. “Vervloekt, betrapt”, hijgde Mark en met zo’n tien snelle stoten kwam hij zaaalig in me klaar. Max liep woedend op Mark af en sloeg hem bij me vandaan.“Klootzak, alleen kijken en met de hand hadden we afgesproken, in ruil voor een aanbeveling voor de ministerspost bij Peet, dat was de deal, leugenachtige hufter !”, zei Maxime. Ik had de tijd van mijn leven, want Max stopte agressief zijn stokstijf geworden 15 centimeter in mijn royale ruime vagina. Van achteren ! Ik genoot. Als Max mij zo neemt, dan zit al zijn bloed in zijn piemel en is hij nog meer een onthoofde kip dan ik ! Dan heb ik hem in mijn macht ! Mark zat nu heerlijk op een stoel te kijken hoe ik aan de lopende band klaarkwam.
“Oooooooh. Aaaaaaaah. Oooooooh”, zuchtte ik monotoon, maar hard, terwijl ik knipoogde naar Mark. Intussen pijpte ik Peet ook nog steeds op de ritmische stoten van zijn vriend Max. Daarbij heb ik dan allemaal geile gedachten, oooooh, die lekkere Peet nu pijpen, de Peet die na de moord op Fortuyn meteen verkiezingen wilde opdat zijn cda het grootste zou worden, wat een heeeeerlijke vent."Ooooooh, Aaaaaaaah. Ooooooh. Man. Ooooh. 23 cm, die moet ik verbannen, dat is me teveel, te nieuw, te anders siste opeens door mijn kop. Weer knipoogde ik geil naar Mark en naar Ben, die ook was komen binnenlopen. Die was meteen niet te houden bij het tafereel van een neukende Max en een gepijpte Peet en hij kwam naast me liggen met zijn stijve 9 cm. Tien handgebaren met mijn linkerhand en Ben kwam jankend klaar, dat moest hij namelijk uit eigen zak betalen. Max was door mijn rubberen/zwartleren kaplaarzen niet meer te houden. Mijn gekreun en gesteun en geile kreetjes en gilletjes maakten Max helemaal gek. “Dank je”, “Oh , dank je” “Oooooh, ik vind het zo heerlijk als jij in me klaar komt” zuchtte ik dan vol zogenaamde overgave.
Nu begon Max te prevelen:“Oooooh, Rita, ik kan niet meer, ik kan echt niet meer. Oh. Ah. Tart me niet zo. Plaag me niet langer. Ohohoh, vluchtelingenkampen en 11 doden. Oh, wat zaaaalig, je zuigt en trekt alles uit me, oh, wat lekker, o, god, o, help me, oooooooh, jaaaaaaaaaaaah. Klaarkomus c’est mortibus un petit pocus, zoals wij latinisten dan zeggen.
“Onverschillig bleef ik monotoon “ooooooh ! aaaaah ! oooooh ! aaaaah ! zeggen. Peet was op zijn bekende stille wijze klaargekomen en veegde met een kleenex zijn snotneus, pardon, zijn piemeltje af. Mark, Peet en Ben waren afgedropen en daarom knipoogde ik maar naar mezelf in de spiegel met die lege dode blik van me en die nare dunne lipjes. Toch voelde ik me daardoor juist heel geil. Ik voelde dat Max het niet lang meer zou houden. Even zoog ik nog met mijn vagin en ging met mijn kont lekker geil op en neer.“Kom je ? Kom je al lekker kla….”, vroeg ik, terwijl ik daarbij onschuldig lachend achterom keek.“Ooooh Rita, jij”….en hij spoot me helemaal vol.
Opeens stapte Gerrit Zalm achter de spiegel vandaan en hij zei: “ik kwam en zag, getverrrrrdemmme, wat ben jij een lekker fout geil takkewijf”.
Foute mensen nemen besluiten op grond van ijdelheid, machtswellust, rancune, racistische populariteit en geld. Een mensenleven meer of minder doet er niet toe. Goede mensen nemen goed gemotiveerde besluiten waaruit compassie, vrijheid en gelijkheid spreken. Regels zijn regels. Afspraak is afspraak. Befehl ist befehl. Besluit is besluit. Blijf onderzoeken hoe, wanneer, waarom, onder welke omstandigheden en met welke bedoelingen die regel of afspraak tot stand is gekomen.
Sleuteltjes van onze tijd
De vrijmaking van de geest uit traditionele, door de Kerk in stand gehouden vormen, was een proces dat elke menselijke activiteit stimuleerde. De Renaissance toont ons het individu, lange tijd opgesloten in familie-, kerk- en werkgemeenschappen, dat zich begint te roeren. Enerzijds wordt een behoorlijk functionerende centrale regering mogelijk gemaakt, anderzijds zien we een aantal stoutmoedige en eerzuchtige individuen, wie het in de eerste plaats om geld en macht is te doen, op de voorgrond treden.
Deze, door geen scrupules in hun handelingen geremde individuen, vormen een ernstige bedreiging voor de vrijheid. Het Italië in de tijd van Machiavelli vertoont een chaotisch beeld, waarin machtsbeluste, eerzuchtige lieden steden en staten veroverden, ten koste van de zwakkeren en verschoppelingen. Gedwongen zich te handhaven in een wereld, waarin zij door vele rivalen voortdurend werden bedreigd, schrokken zij voor geen enkel verraad of geweld terug. Het leven van een mens telde dan ook uitermate weinig; ieder, die om de een of andere reden gevaarlijk werd geacht, moest uit de weg worden geruimd.
Ik, de Rita Verdonk, Verhagen (Max), Jan Peter (Peet), Verwaayen (Ben) en Deutsche Mark Rutte gingen gezellig in de besloten sauna van Mark zitten en vervolgens lekker zwemmen. Ineens zat Mark met mijn borsten te spelen. Dit verwachtte ik niet want meestal zijn mannen te verlegen, wat ik best jammer vind. Gelukkig had Mark een geweldige peeskamer met veel kaarsen, rode nagellak, lippenstift en hadden we allemaal voor sexy lingerie gezorgd. Ik had bovendien mijn beruchte dijbeen hoge zwartleren/rubberen kaplaarzen aangetrokken na het zwemmen. Ik was lekker geil en besloot Peet te gaan pijpen; uit ervaring weet ik dat hij er 10 minuten over doet met zijn 11 centimeter in erectie. Ik vroeg aan Mark of hij me van achteren wilde vingeren en beffen, voor zover mogelijk. Dat deed hij niet onverdienstelijk en opeens propte hij zijn 13 centimeter erin. Ooooh, man.
Max kwam de kamer binnen lopen uit het zwembad. “Vervloekt, betrapt”, hijgde Mark en met zo’n tien snelle stoten kwam hij zaaalig in me klaar. Max liep woedend op Mark af en sloeg hem bij me vandaan.“Klootzak, alleen kijken en met de hand hadden we afgesproken, in ruil voor een aanbeveling voor de ministerspost bij Peet, dat was de deal, leugenachtige hufter !”, zei Maxime. Ik had de tijd van mijn leven, want Max stopte agressief zijn stokstijf geworden 15 centimeter in mijn royale ruime vagina. Van achteren ! Ik genoot. Als Max mij zo neemt, dan zit al zijn bloed in zijn piemel en is hij nog meer een onthoofde kip dan ik ! Dan heb ik hem in mijn macht ! Mark zat nu heerlijk op een stoel te kijken hoe ik aan de lopende band klaarkwam.
“Oooooooh. Aaaaaaaah. Oooooooh”, zuchtte ik monotoon, maar hard, terwijl ik knipoogde naar Mark. Intussen pijpte ik Peet ook nog steeds op de ritmische stoten van zijn vriend Max. Daarbij heb ik dan allemaal geile gedachten, oooooh, die lekkere Peet nu pijpen, de Peet die na de moord op Fortuyn meteen verkiezingen wilde opdat zijn cda het grootste zou worden, wat een heeeeerlijke vent."Ooooooh, Aaaaaaaah. Ooooooh. Man. Ooooh. 23 cm, die moet ik verbannen, dat is me teveel, te nieuw, te anders siste opeens door mijn kop. Weer knipoogde ik geil naar Mark en naar Ben, die ook was komen binnenlopen. Die was meteen niet te houden bij het tafereel van een neukende Max en een gepijpte Peet en hij kwam naast me liggen met zijn stijve 9 cm. Tien handgebaren met mijn linkerhand en Ben kwam jankend klaar, dat moest hij namelijk uit eigen zak betalen. Max was door mijn rubberen/zwartleren kaplaarzen niet meer te houden. Mijn gekreun en gesteun en geile kreetjes en gilletjes maakten Max helemaal gek. “Dank je”, “Oh , dank je” “Oooooh, ik vind het zo heerlijk als jij in me klaar komt” zuchtte ik dan vol zogenaamde overgave.
Nu begon Max te prevelen:“Oooooh, Rita, ik kan niet meer, ik kan echt niet meer. Oh. Ah. Tart me niet zo. Plaag me niet langer. Ohohoh, vluchtelingenkampen en 11 doden. Oh, wat zaaaalig, je zuigt en trekt alles uit me, oh, wat lekker, o, god, o, help me, oooooooh, jaaaaaaaaaaaah. Klaarkomus c’est mortibus un petit pocus, zoals wij latinisten dan zeggen.
“Onverschillig bleef ik monotoon “ooooooh ! aaaaah ! oooooh ! aaaaah ! zeggen. Peet was op zijn bekende stille wijze klaargekomen en veegde met een kleenex zijn snotneus, pardon, zijn piemeltje af. Mark, Peet en Ben waren afgedropen en daarom knipoogde ik maar naar mezelf in de spiegel met die lege dode blik van me en die nare dunne lipjes. Toch voelde ik me daardoor juist heel geil. Ik voelde dat Max het niet lang meer zou houden. Even zoog ik nog met mijn vagin en ging met mijn kont lekker geil op en neer.“Kom je ? Kom je al lekker kla….”, vroeg ik, terwijl ik daarbij onschuldig lachend achterom keek.“Ooooh Rita, jij”….en hij spoot me helemaal vol.
Opeens stapte Gerrit Zalm achter de spiegel vandaan en hij zei: “ik kwam en zag, getverrrrrdemmme, wat ben jij een lekker fout geil takkewijf”.
Foute mensen nemen besluiten op grond van ijdelheid, machtswellust, rancune, racistische populariteit en geld. Een mensenleven meer of minder doet er niet toe. Goede mensen nemen goed gemotiveerde besluiten waaruit compassie, vrijheid en gelijkheid spreken. Regels zijn regels. Afspraak is afspraak. Befehl ist befehl. Besluit is besluit. Blijf onderzoeken hoe, wanneer, waarom, onder welke omstandigheden en met welke bedoelingen die regel of afspraak tot stand is gekomen.
Manna Verschrijver's brief
Verklikken en vervreemding
Another winter of discontent
Den haag, 30 oktober 2006
Betreft: enige informatie
Betreffende: geen grotere furie dan een versmade vrouw
Geachte mevrouw De Winter,
Het moment lijkt mij opportuun om u te waarschuwen voor de heer De Winter. Ik ken hem inmiddels wat langer dan vandaag, als ex medewerkster van de producentenbond. Ik volg hem met mijn ogen tijdens zijn dagelijkse ronde op de redactie van ons blad. Zwierig ontwijkt hij de computers, ondanks een fors postuur, hij geeft links en vooral rechts een aanwijzing, bemoeit zich met alle aspecten van de bedrijfsvoering en schijnt over het algemeen bijzonder met zichzelf ingenomen en de nonchalante wijze waarop hij dat allemaal klaar speelt.
De juriste, de redactrice en de receptioniste spreekt hij stuk voor stuk aan alsof hij ze al jaren kent. Terwijl zij flink doorwerken, maakt hij soms flauwe grapjes met de ster-allures van een algemeen directeur. Anderen vragen zich wel eens af wat hij met dit gedrag probeert te verhullen. Bij zoveel jovialiteit ontstaat wantrouwen. Daarom stel ik mijzelf altijd bescheiden op.
Ik ben Manna Verschrijver, een zeer knappe blonde dame van 38 met groene ogen. Elegant, charmant, 1 meter 80 en ik zie eruit alsof ik 28 ben. Mannen doen bijna alles om mij te behagen; ik heb daar langzamerhand enigszins genoeg van. Heel vaak zeg ik tegen heren die met een bloemetje of een leuk bedoeld mailtje aan komen zetten: “daar ben ik niet van gediend”. En als ze het nog een keer doen, dan herhaal ik “daar ben ik niet van gediend” en maak ik de heren in het openbaar belachelijk. Daar houden ze niet van, de haagse heertjes. Mannen begrijpen niet dat ze een potentiële liefde afschrikken door te voortvarend te zijn.
Er was in 1994 een onderzoek gedaan bij 10.000 mensen waaruit bleek dat een mens op vier basis-elementen selecteert, uiterlijk, intelligentie, geld/macht en zorgzaamheid. De vrouw selecteert vooral op geld/macht en intelligentie, de man selecteert meer op uiterlijk en zorgzaamheid. De man wikt, de vrouw beschikt, zeg ik dan altijd maar. Ook zegt men dat vrouwen een vaderfiguur of god zoeken in een man.
Mijn vader overleed in 1993 en dan ga je zoeken naar een andere vaderfiguur of god. Als mannen en vrouwen willen uitblinken, dan doen ze dat meestal opdat hun vader dat kan zien. Verlangen naar iemand die alles bestiert, zie je daar maar eens aan te onttrekken. Ook bemerkte ik in religie een mannelijke overheersing door dik en dun. God de here. God de vader. Het is geen wonder dat Michelangelo dit opperwezen heeft afgebeeld als een baardige grijsaard die niet van grapjes houdt - en ook niet van vrouwen.
Toen heb ik me voorgenomen nooit op het cda, de cu of de sgp te stemmen. Ik heb moeite vrouwen te begrijpen die dat wel doen. Hoewel, we kussen de hand die ons geselt. In Brussel las ik het volgende opschrift op een muur in de Marrokaanse wijk: Oh mon dieu, il y a-t-il vraiment une mort après cette vie. O, mijn god er is toch echt een dood na dit leven ?
Later las ik over het boeddhisme, confucianisme en het totemisme, het aanbidden van de totem door de indianen. Bijna alle mensen hebben een religieus gevoel en daarom zeg ik maar: ik ben grootgelovig en geloof alles. Een moederfiguur wordt bijna nooit aanbeden.
Bij de Raad van State vond ik het aardig werk, juridische uitspraken schrijven. Wel een zeer hiërarchische ouderwetse organisatie en niets werd aan het toeval overgelaten; voor een zitting lag de uitspraak vast. Daar moest ik ook werken met de heer Donner. Met ijver had ik een uitspraak geschreven.
“Is dit wel echt een inrichting, mejuffrouw Verschrijver ?”
“Potdonner, man, zet nou eens je handtekening !”, reageerde ik boos.
Angstig en rood, zonder verder een woord te zeggen, zette hij zijn handtekening onder de uitspraak.Hij dreef veel medewerkers tot wanhoop door telkens te vragen of het wel echt om een inrichting ging. Een inrichting is een bedrijf volgens de Wet milieubeheer. Ik kreeg bijna het idee dat hij telkens vroeg “Is dit wel echt god ?” Ook kwam hij vaak via rare kronkels tot een uitspraak. Typische man.
Ik vertrok bij de Raad van State en werd aangenomen bij de producentenbond als juridisch medewerkster van directeur Felix de Winter, die zich vooral bezig hield met de geldzaken van de producenten, daar had hij veel verstand van. Met mijn man Wim had ik inmiddels twee kinderen, vaak dacht ik: nog 10 jaar en dan zijn ze het huis uit, heerlijk. En ik voelde mij eerst verbonden met Wim, maar daarna te gebonden door Wim.
Mijn naakte zoontje David van 7 zei tegen zijn naakte knappe broertje van 5 met zijn lekkere zachte huid terwijl ik erbij stond:“Stijn kom je bovenop mij liggen, want dat mag niet.”
Maar er begon iets te knagen. Felix was met mij aan het flirten en hij had zwart haar, bruin-zwarte ogen, zwarte pakken, witte overhemden, zwarte stropdas, prachtige zwarte church schoenen en een chique onderkin. Hij deed een beetje denken aan een maffia baas en dan al dat geld beheren van al die producenten, daar keek ik met grote ogen naar want ik had zelfs geen zin om een belastingformulier in te vullen, dat deed Wim altijd voor me.
Hij had macht en ik hield van hem, Felix, Felix, Felix spookte door mijn hoofd of eigenlijk meer de beelden tijdens het samenwerken. Elke nacht dacht ik er meer en meer aan. Felix betekent geluk. En hij ging op zakenreizen en dan miste ik hem, die krachtige zakelijkheid en een duidelijk doel. Het verscheurde me.
Het was alsof mijn hart als een lek bootje op een inktzwarte zee dobberde. Er slaan steeds meer golven over het bootje heen. Continu dreigt het bootje te zinken en jij kunt niet zwemmen, dat gevoel, mijlen weg zijn terwijl je met je ex-geliefde Wim in de woonkamer zit. Er knaagde iets van binnen. Vroeger dacht ik, een hart breken, wat zou het, maar nu had ik het gevoel dat als ik het hart van Wim zou breken dat ik dan ook het mijne zou breken…daarnaast was er iets anders onbestemds aan het knagen..het nieuwe….een andere horizon…en iets duisters omdat ik geen zekerheid kreeg. Felix stelde me voor om mee te gaan op zakenreis naar Brussel…het was goed raak. Logisch, eerst voelde ik een romantische liefde voor die machtige vaderfiguur en toen hij vertelde dat bij de stemwijzer LPF bij hem op 1 stond, toen verloor ik mijn hoofd. Eerst was ik van afschuw vervuld, maar vervolgens merkte ik dat afstoten en aantrekken dicht bij elkaar kunnen liggen. `Die moet ik hebben`, dacht ik die nacht hijgerig en geil.
Daarnaast had die hele producentenbond iets duisters, alsof de organisatie door geld werd gedreven, dat was de olie en het smeermiddel. Passie kreeg ik daarvoor: de directeur. Hij houdt zich bezig met geld, geld, geld. Is geld de wortel van alle kwaad ? Volgens mij wel. In darkness let me dwell. Laat mij in het duister dolen. Ook sprak mijn directeur met de hele wereld, nu ja, heel Nederland en ik vond het prachtig om zo in die omgeving opgenomen te worden. Ik wilde niets liever dan één van hen worden. Ook was Felix erg slim, hij werd een beetje een hork gevonden door zijn omgeving en dus nam hij een nieuwe public relations directrice aan uit het bedrijfsleven.
De directrice, Kletske den Ouden was zo anders en nieuw, sprankelend, oorspronkelijk. Ik ben latent lesbisch. Maar jaloers was ik ook op haar succes, net zoals mijn Felix. Jan Laurus Pimphorst, de minister van Economische Zaken, wilde haar ook. Al met al was het een spannende tijd in een spannende omgeving.
Die Kletske den Ouden was apart en anders, één van haar eerste opmerkingen tegen mij was:“Ik ben een kijker, ik bekijk mensen overal.” Ik voelde me knap ongemakkelijk, want ik kreeg het idee dat ze recht door mij heen keek. Ze zei namelijk ook nadrukkelijk “ik ga voor de inhoud en niet zozeer voor de publiciteit” en daarbij keek ze me strak aan.
Toen ze hoorde dat ik van de rijksoverheid kwam, zei ze: “Zorg er altijd voor zo ver mogelijk bij de ministeries vandaan te blijven. Dat zijn poelen met stilstaand water. De ambtelijke deugden verdragen zich nou eenmaal niet met ketterij, maar ketterij is een noodzaak. Zonder ketterij is er geen ontwikkeling. En denk eraan, iets dergelijks geldt ook voor de politiek. Om politicus te worden moet men intelligent zijn, maar wie intelligent is wordt geen politicus.”
En een maand later zei ze: “het verschil tussen links en rechts is het verschil tussen twee groepen bedriegers, waarvan er een aan de macht is. De andere is zelfs dat niet”. Inmiddels was ik overgeplaatst naar haar afdeling en na de zoveelste vergadering van de bondsraad vertrouwde ze me toe: “he, he, ernstige vergaderingen waren dat, maar soms werd er ook hartelijk gelachen.”
Daar kwamen de heertjes aanzetten, Jan Laurus en Maxime in hun C6 citroen met chauffeur, het VNO-NCW en de hotemetoten van het bedrijfsleven. Eerst was ik onder de indruk. Toen moest ik voor het gezelschap een presentatie houden en daarbij sprak ik over klantenbevrediging en klantenbinding. Er klonk instemmend gegrom en gelach; ik ben boos weggelopen. Al die zelfgenoegzame 55+ heertjes met hun bruine tanden en slechte adem van de sigaartjes aan hun hoofd met hun geld.
Het leek wel alsof door Kletske mijn relatie met Felix intensiever werd. Naar Sevilla, naar Rome, Berlijn... Toch knaagde er ook ergens een midleven gevoel, een zwarte hand bleef zich om mijn hart sluiten. Het was de ontrouw naar Wim en de verleiding van macht en geld.
“In het weekeinde komen mijn ouder langs, gezellig !”, zei Wim.
“Jouw gezelligheid is de mijne niet”, beet ik hem toe, die tuttige schoonouders waar nooit een onvertogen woord viel en alles maar braaf en ordentelijk moest verlopen. Weer was Wim zwijgzaam, maar ik wist dat ik hem nu wel geraakt had. Na de zoveelste lichte woordenwisseling heb ik het hem verteld: “ik wil in een eigen appartement gaan wonen, ik vind het niet leuk meer in dit huis.” Wim reageerde gebroken, ik zag zijn ogen breken en vervolgens lag hij een week gelig en ziek op bed. Vooral zijn zwijgzaamheid heeft mij in die periode diep geraakt, maar ik werd er ook kwaad van. Misschien verhult die zwijgzaamheid ook leegte en onvermogen….of niet uit te spreken pijn. Mijn zoontjes keken me verwijtend aan, maar ik voelde me niet echt ziek. Toch spookte het in die periode wel in mijn hoofd, lotverdomme, lotverdomme, lotverdomme, mijn zoontjes geen warm gezin kunnen bieden. Anderzijds kom ik zelf ook uit een gescheiden gezin en dat was best ok, aan dat zelfmedelijden en die tranen heb ik geen boodschap. Maar met die ziekte en het zwijgen van Wim had ik het wel even te kwaad. Nu weet ik dat Wim eigenlijk te bang en te laf is om een relatie te beginnen en dat ik degene ben geweest die de relatie is begonnen en ook zal beëindigen. Stoer ? Laf ? Het is nu eenmaal zo. Mensen redetwisten, de natuur handelt.
Wim schreef suffe verhaaltjes als redacteur voor een blad, hij had ook genoeg gekregen van de oubollige en ouderwetse taal van de Raad van State. En hij had ook wel erg vaak zichtbaar speeksel in zijn mond, die speekseldraad is de echte reden dat ik weg wilde. Al die liefde voor het nieuwe en weerzin tegen het oude, de behoudzucht. Des avonds er toch weer gewoon naast gaan liggen “welterusten” en oordopjes in. En ik moest maar door, naast die dode pier, er sterft een deel van je. Maar je gevoel, waar moet het heen ? Je bent zo alleen.
Ondanks het afstoten en aantrekken wilde ik meer van Felix. Ik had al een aantal malen zijn telefoon laten overgaan tegen 23.00 uur des avonds, maar nu wilde ik hem echt eens spreken, na de laatste vakantie in Sicilië had ik al een poosje niets meer gehoord. Mijn 06-nummer was de onverschillige hork kwijtgeraakt, zo’n type was het wel.
“Met de Winter”
“Hoi, met Manna, ik ben alleen vanavond en je had beloofd dat we nog eens in Den Haag zouden gaan dansen !” (oei, dat klonk te spontaan en te enthousiast, play hard to get)
Enige stilte: “Ehm ja, goedenavond, het schikt mij niet.”
“Maar, maar, ik zit hier altijd maar alleen, een andere keer dan ?”
“Ja, dat is goed, prettige avond.”
In mijn bed voelde ik mij wat eenzaam, die nacht, maar hij was toch niet geheel afwijzend ? Zijn vrouw, daar had hij niets meer mee, dat had hij zo vaak verteld. Ik meen er goed aan gedaan te hebben om een en ander onder uw aandacht te brengen. Ik houd er niet van om mij met de zaken van anderen te bemoeien, maar nu is enige solidariteit op zijn plaats. Mijn opvatting is dat eenieder wijs genoeg is om zijn of haar vrijheid tot aan bepaalde grenzen te benutten. Het zijn anderen die de plicht hebben hem of haar hierbij niet te laten ontsporen. Hopende dat u hiermee naar tevredenheid bent ingelicht, mevrouw Rita de Winter, zult u het mij niet kwalijk nemen, dat ik u hierbij op de hoogte stel dat uw echtgenoot mij op 30 oktober het volgende mailtje gestuurd heeft:
Verzonden: 29 oktober 2006, ma 23.13
Manna,
Na gisteravond heb ik nog eens nagedacht. Het spijt me, maar ik heb gemerkt dat ik me er niet meer prettig bij voel dat jij meer voor mij voelt -en dat ook laat blijken- dan ik voor jou voel.Wat mij betreft maken we dus geen afspraken meer.
Groeten, Felix
Another winter of discontent
Den haag, 30 oktober 2006
Betreft: enige informatie
Betreffende: geen grotere furie dan een versmade vrouw
Geachte mevrouw De Winter,
Het moment lijkt mij opportuun om u te waarschuwen voor de heer De Winter. Ik ken hem inmiddels wat langer dan vandaag, als ex medewerkster van de producentenbond. Ik volg hem met mijn ogen tijdens zijn dagelijkse ronde op de redactie van ons blad. Zwierig ontwijkt hij de computers, ondanks een fors postuur, hij geeft links en vooral rechts een aanwijzing, bemoeit zich met alle aspecten van de bedrijfsvoering en schijnt over het algemeen bijzonder met zichzelf ingenomen en de nonchalante wijze waarop hij dat allemaal klaar speelt.
De juriste, de redactrice en de receptioniste spreekt hij stuk voor stuk aan alsof hij ze al jaren kent. Terwijl zij flink doorwerken, maakt hij soms flauwe grapjes met de ster-allures van een algemeen directeur. Anderen vragen zich wel eens af wat hij met dit gedrag probeert te verhullen. Bij zoveel jovialiteit ontstaat wantrouwen. Daarom stel ik mijzelf altijd bescheiden op.
Ik ben Manna Verschrijver, een zeer knappe blonde dame van 38 met groene ogen. Elegant, charmant, 1 meter 80 en ik zie eruit alsof ik 28 ben. Mannen doen bijna alles om mij te behagen; ik heb daar langzamerhand enigszins genoeg van. Heel vaak zeg ik tegen heren die met een bloemetje of een leuk bedoeld mailtje aan komen zetten: “daar ben ik niet van gediend”. En als ze het nog een keer doen, dan herhaal ik “daar ben ik niet van gediend” en maak ik de heren in het openbaar belachelijk. Daar houden ze niet van, de haagse heertjes. Mannen begrijpen niet dat ze een potentiële liefde afschrikken door te voortvarend te zijn.
Er was in 1994 een onderzoek gedaan bij 10.000 mensen waaruit bleek dat een mens op vier basis-elementen selecteert, uiterlijk, intelligentie, geld/macht en zorgzaamheid. De vrouw selecteert vooral op geld/macht en intelligentie, de man selecteert meer op uiterlijk en zorgzaamheid. De man wikt, de vrouw beschikt, zeg ik dan altijd maar. Ook zegt men dat vrouwen een vaderfiguur of god zoeken in een man.
Mijn vader overleed in 1993 en dan ga je zoeken naar een andere vaderfiguur of god. Als mannen en vrouwen willen uitblinken, dan doen ze dat meestal opdat hun vader dat kan zien. Verlangen naar iemand die alles bestiert, zie je daar maar eens aan te onttrekken. Ook bemerkte ik in religie een mannelijke overheersing door dik en dun. God de here. God de vader. Het is geen wonder dat Michelangelo dit opperwezen heeft afgebeeld als een baardige grijsaard die niet van grapjes houdt - en ook niet van vrouwen.
Toen heb ik me voorgenomen nooit op het cda, de cu of de sgp te stemmen. Ik heb moeite vrouwen te begrijpen die dat wel doen. Hoewel, we kussen de hand die ons geselt. In Brussel las ik het volgende opschrift op een muur in de Marrokaanse wijk: Oh mon dieu, il y a-t-il vraiment une mort après cette vie. O, mijn god er is toch echt een dood na dit leven ?
Later las ik over het boeddhisme, confucianisme en het totemisme, het aanbidden van de totem door de indianen. Bijna alle mensen hebben een religieus gevoel en daarom zeg ik maar: ik ben grootgelovig en geloof alles. Een moederfiguur wordt bijna nooit aanbeden.
Bij de Raad van State vond ik het aardig werk, juridische uitspraken schrijven. Wel een zeer hiërarchische ouderwetse organisatie en niets werd aan het toeval overgelaten; voor een zitting lag de uitspraak vast. Daar moest ik ook werken met de heer Donner. Met ijver had ik een uitspraak geschreven.
“Is dit wel echt een inrichting, mejuffrouw Verschrijver ?”
“Potdonner, man, zet nou eens je handtekening !”, reageerde ik boos.
Angstig en rood, zonder verder een woord te zeggen, zette hij zijn handtekening onder de uitspraak.Hij dreef veel medewerkers tot wanhoop door telkens te vragen of het wel echt om een inrichting ging. Een inrichting is een bedrijf volgens de Wet milieubeheer. Ik kreeg bijna het idee dat hij telkens vroeg “Is dit wel echt god ?” Ook kwam hij vaak via rare kronkels tot een uitspraak. Typische man.
Ik vertrok bij de Raad van State en werd aangenomen bij de producentenbond als juridisch medewerkster van directeur Felix de Winter, die zich vooral bezig hield met de geldzaken van de producenten, daar had hij veel verstand van. Met mijn man Wim had ik inmiddels twee kinderen, vaak dacht ik: nog 10 jaar en dan zijn ze het huis uit, heerlijk. En ik voelde mij eerst verbonden met Wim, maar daarna te gebonden door Wim.
Mijn naakte zoontje David van 7 zei tegen zijn naakte knappe broertje van 5 met zijn lekkere zachte huid terwijl ik erbij stond:“Stijn kom je bovenop mij liggen, want dat mag niet.”
Maar er begon iets te knagen. Felix was met mij aan het flirten en hij had zwart haar, bruin-zwarte ogen, zwarte pakken, witte overhemden, zwarte stropdas, prachtige zwarte church schoenen en een chique onderkin. Hij deed een beetje denken aan een maffia baas en dan al dat geld beheren van al die producenten, daar keek ik met grote ogen naar want ik had zelfs geen zin om een belastingformulier in te vullen, dat deed Wim altijd voor me.
Hij had macht en ik hield van hem, Felix, Felix, Felix spookte door mijn hoofd of eigenlijk meer de beelden tijdens het samenwerken. Elke nacht dacht ik er meer en meer aan. Felix betekent geluk. En hij ging op zakenreizen en dan miste ik hem, die krachtige zakelijkheid en een duidelijk doel. Het verscheurde me.
Het was alsof mijn hart als een lek bootje op een inktzwarte zee dobberde. Er slaan steeds meer golven over het bootje heen. Continu dreigt het bootje te zinken en jij kunt niet zwemmen, dat gevoel, mijlen weg zijn terwijl je met je ex-geliefde Wim in de woonkamer zit. Er knaagde iets van binnen. Vroeger dacht ik, een hart breken, wat zou het, maar nu had ik het gevoel dat als ik het hart van Wim zou breken dat ik dan ook het mijne zou breken…daarnaast was er iets anders onbestemds aan het knagen..het nieuwe….een andere horizon…en iets duisters omdat ik geen zekerheid kreeg. Felix stelde me voor om mee te gaan op zakenreis naar Brussel…het was goed raak. Logisch, eerst voelde ik een romantische liefde voor die machtige vaderfiguur en toen hij vertelde dat bij de stemwijzer LPF bij hem op 1 stond, toen verloor ik mijn hoofd. Eerst was ik van afschuw vervuld, maar vervolgens merkte ik dat afstoten en aantrekken dicht bij elkaar kunnen liggen. `Die moet ik hebben`, dacht ik die nacht hijgerig en geil.
Daarnaast had die hele producentenbond iets duisters, alsof de organisatie door geld werd gedreven, dat was de olie en het smeermiddel. Passie kreeg ik daarvoor: de directeur. Hij houdt zich bezig met geld, geld, geld. Is geld de wortel van alle kwaad ? Volgens mij wel. In darkness let me dwell. Laat mij in het duister dolen. Ook sprak mijn directeur met de hele wereld, nu ja, heel Nederland en ik vond het prachtig om zo in die omgeving opgenomen te worden. Ik wilde niets liever dan één van hen worden. Ook was Felix erg slim, hij werd een beetje een hork gevonden door zijn omgeving en dus nam hij een nieuwe public relations directrice aan uit het bedrijfsleven.
De directrice, Kletske den Ouden was zo anders en nieuw, sprankelend, oorspronkelijk. Ik ben latent lesbisch. Maar jaloers was ik ook op haar succes, net zoals mijn Felix. Jan Laurus Pimphorst, de minister van Economische Zaken, wilde haar ook. Al met al was het een spannende tijd in een spannende omgeving.
Die Kletske den Ouden was apart en anders, één van haar eerste opmerkingen tegen mij was:“Ik ben een kijker, ik bekijk mensen overal.” Ik voelde me knap ongemakkelijk, want ik kreeg het idee dat ze recht door mij heen keek. Ze zei namelijk ook nadrukkelijk “ik ga voor de inhoud en niet zozeer voor de publiciteit” en daarbij keek ze me strak aan.
Toen ze hoorde dat ik van de rijksoverheid kwam, zei ze: “Zorg er altijd voor zo ver mogelijk bij de ministeries vandaan te blijven. Dat zijn poelen met stilstaand water. De ambtelijke deugden verdragen zich nou eenmaal niet met ketterij, maar ketterij is een noodzaak. Zonder ketterij is er geen ontwikkeling. En denk eraan, iets dergelijks geldt ook voor de politiek. Om politicus te worden moet men intelligent zijn, maar wie intelligent is wordt geen politicus.”
En een maand later zei ze: “het verschil tussen links en rechts is het verschil tussen twee groepen bedriegers, waarvan er een aan de macht is. De andere is zelfs dat niet”. Inmiddels was ik overgeplaatst naar haar afdeling en na de zoveelste vergadering van de bondsraad vertrouwde ze me toe: “he, he, ernstige vergaderingen waren dat, maar soms werd er ook hartelijk gelachen.”
Daar kwamen de heertjes aanzetten, Jan Laurus en Maxime in hun C6 citroen met chauffeur, het VNO-NCW en de hotemetoten van het bedrijfsleven. Eerst was ik onder de indruk. Toen moest ik voor het gezelschap een presentatie houden en daarbij sprak ik over klantenbevrediging en klantenbinding. Er klonk instemmend gegrom en gelach; ik ben boos weggelopen. Al die zelfgenoegzame 55+ heertjes met hun bruine tanden en slechte adem van de sigaartjes aan hun hoofd met hun geld.
Het leek wel alsof door Kletske mijn relatie met Felix intensiever werd. Naar Sevilla, naar Rome, Berlijn... Toch knaagde er ook ergens een midleven gevoel, een zwarte hand bleef zich om mijn hart sluiten. Het was de ontrouw naar Wim en de verleiding van macht en geld.
“In het weekeinde komen mijn ouder langs, gezellig !”, zei Wim.
“Jouw gezelligheid is de mijne niet”, beet ik hem toe, die tuttige schoonouders waar nooit een onvertogen woord viel en alles maar braaf en ordentelijk moest verlopen. Weer was Wim zwijgzaam, maar ik wist dat ik hem nu wel geraakt had. Na de zoveelste lichte woordenwisseling heb ik het hem verteld: “ik wil in een eigen appartement gaan wonen, ik vind het niet leuk meer in dit huis.” Wim reageerde gebroken, ik zag zijn ogen breken en vervolgens lag hij een week gelig en ziek op bed. Vooral zijn zwijgzaamheid heeft mij in die periode diep geraakt, maar ik werd er ook kwaad van. Misschien verhult die zwijgzaamheid ook leegte en onvermogen….of niet uit te spreken pijn. Mijn zoontjes keken me verwijtend aan, maar ik voelde me niet echt ziek. Toch spookte het in die periode wel in mijn hoofd, lotverdomme, lotverdomme, lotverdomme, mijn zoontjes geen warm gezin kunnen bieden. Anderzijds kom ik zelf ook uit een gescheiden gezin en dat was best ok, aan dat zelfmedelijden en die tranen heb ik geen boodschap. Maar met die ziekte en het zwijgen van Wim had ik het wel even te kwaad. Nu weet ik dat Wim eigenlijk te bang en te laf is om een relatie te beginnen en dat ik degene ben geweest die de relatie is begonnen en ook zal beëindigen. Stoer ? Laf ? Het is nu eenmaal zo. Mensen redetwisten, de natuur handelt.
Wim schreef suffe verhaaltjes als redacteur voor een blad, hij had ook genoeg gekregen van de oubollige en ouderwetse taal van de Raad van State. En hij had ook wel erg vaak zichtbaar speeksel in zijn mond, die speekseldraad is de echte reden dat ik weg wilde. Al die liefde voor het nieuwe en weerzin tegen het oude, de behoudzucht. Des avonds er toch weer gewoon naast gaan liggen “welterusten” en oordopjes in. En ik moest maar door, naast die dode pier, er sterft een deel van je. Maar je gevoel, waar moet het heen ? Je bent zo alleen.
Ondanks het afstoten en aantrekken wilde ik meer van Felix. Ik had al een aantal malen zijn telefoon laten overgaan tegen 23.00 uur des avonds, maar nu wilde ik hem echt eens spreken, na de laatste vakantie in Sicilië had ik al een poosje niets meer gehoord. Mijn 06-nummer was de onverschillige hork kwijtgeraakt, zo’n type was het wel.
“Met de Winter”
“Hoi, met Manna, ik ben alleen vanavond en je had beloofd dat we nog eens in Den Haag zouden gaan dansen !” (oei, dat klonk te spontaan en te enthousiast, play hard to get)
Enige stilte: “Ehm ja, goedenavond, het schikt mij niet.”
“Maar, maar, ik zit hier altijd maar alleen, een andere keer dan ?”
“Ja, dat is goed, prettige avond.”
In mijn bed voelde ik mij wat eenzaam, die nacht, maar hij was toch niet geheel afwijzend ? Zijn vrouw, daar had hij niets meer mee, dat had hij zo vaak verteld. Ik meen er goed aan gedaan te hebben om een en ander onder uw aandacht te brengen. Ik houd er niet van om mij met de zaken van anderen te bemoeien, maar nu is enige solidariteit op zijn plaats. Mijn opvatting is dat eenieder wijs genoeg is om zijn of haar vrijheid tot aan bepaalde grenzen te benutten. Het zijn anderen die de plicht hebben hem of haar hierbij niet te laten ontsporen. Hopende dat u hiermee naar tevredenheid bent ingelicht, mevrouw Rita de Winter, zult u het mij niet kwalijk nemen, dat ik u hierbij op de hoogte stel dat uw echtgenoot mij op 30 oktober het volgende mailtje gestuurd heeft:
Verzonden: 29 oktober 2006, ma 23.13
Manna,
Na gisteravond heb ik nog eens nagedacht. Het spijt me, maar ik heb gemerkt dat ik me er niet meer prettig bij voel dat jij meer voor mij voelt -en dat ook laat blijken- dan ik voor jou voel.Wat mij betreft maken we dus geen afspraken meer.
Groeten, Felix
Wim den Bien
Lichtvoetigheid
Laat ik het nou maar eerlijk toegeven, ik ben er inderdaad een week ziek en kapot van geweest. Maar nu niet meer, waarom rouwen over een labiel, hysterisch en egocentrisch wicht, die Manna. Blij dat ik daar vanaf ben. In de supermarkt liet ik per ongeluk een avocado vallen.
“Zo jongeman, je liet een avocado vallen,” zei ze. Onze handen raakten elkaar. Liefde op het eerste gezicht bestaat.
Nu blijf ik “verliefd” (ik hou niet van het woord, maar hoe moet ik het anders omschrijven). Ze had nog wat met een geestelijk masseur of een mental coach. Daarvan doe ik het in mijn broek, zo’n stoere sterke dame heeft toch geen vent nodig die haar hand vast houdt. En ik vind al die brein peuten overhoofd wat eng; laat me zelf de zaken uitzoeken in vervreemding. Let me dwell in darkness. Nu realiseer ik me ook dat kinderen een pijl op de boog zijn die je loslaat.
Hahaaa, die Manna met haar dikke deur, directeur net goed. Dank je, Manna, dank je, dat me dit gegund word. Een zoen van haar volle lippen op mijn wang of mond op zondag en mijn week kan niet meer stuk. Als ik dat vergelijk met die chagerijnige smoel van Manna. Een kus van Marianna is het eeuwige moment. Dat nemen ze me nooit meer af, ook al zou zij de relatie verbreken, dat eeuwige moment nemen ze me niet meer af.
“Jij geilt op macht” snauwde Manna mij toe. Wat je zegt ben je zelf en het maakt mij niets meer uit wat Manna zegt. Ik heb de ware ontmoet door een avocado.
Tegen de mannenziekte van zelfverachting is de betrouwbare remedie deze, door een schrandere vrouw geliefd te worden.
Laat ik het nou maar eerlijk toegeven, ik ben er inderdaad een week ziek en kapot van geweest. Maar nu niet meer, waarom rouwen over een labiel, hysterisch en egocentrisch wicht, die Manna. Blij dat ik daar vanaf ben. In de supermarkt liet ik per ongeluk een avocado vallen.
“Zo jongeman, je liet een avocado vallen,” zei ze. Onze handen raakten elkaar. Liefde op het eerste gezicht bestaat.
Nu blijf ik “verliefd” (ik hou niet van het woord, maar hoe moet ik het anders omschrijven). Ze had nog wat met een geestelijk masseur of een mental coach. Daarvan doe ik het in mijn broek, zo’n stoere sterke dame heeft toch geen vent nodig die haar hand vast houdt. En ik vind al die brein peuten overhoofd wat eng; laat me zelf de zaken uitzoeken in vervreemding. Let me dwell in darkness. Nu realiseer ik me ook dat kinderen een pijl op de boog zijn die je loslaat.
Hahaaa, die Manna met haar dikke deur, directeur net goed. Dank je, Manna, dank je, dat me dit gegund word. Een zoen van haar volle lippen op mijn wang of mond op zondag en mijn week kan niet meer stuk. Als ik dat vergelijk met die chagerijnige smoel van Manna. Een kus van Marianna is het eeuwige moment. Dat nemen ze me nooit meer af, ook al zou zij de relatie verbreken, dat eeuwige moment nemen ze me niet meer af.
“Jij geilt op macht” snauwde Manna mij toe. Wat je zegt ben je zelf en het maakt mij niets meer uit wat Manna zegt. Ik heb de ware ontmoet door een avocado.
Tegen de mannenziekte van zelfverachting is de betrouwbare remedie deze, door een schrandere vrouw geliefd te worden.
Gerrit Komrij en Maxime Verhagen
Met een broek vol stront de wereld rond
De orbis cacatus
Maxime Verhagen vertelt in geuren en kleuren: “Jan Peter was op reis en laat op zijn hotelkamer, doodmoe, en hij wil meteen naar bed. Nauwelijks heeft hij zijn nachthemd aan, of in zijn ingewanden kondigt zich een onweerstaanbare drang aan, gepaard met spastische golfbewegingen. Nergens een toilet te vinden in de kamer in het exotische land Egypte, waar vredesbesprekingen plaats vonden ! De eerste tekenen van het opborrelende verteringsresultaat maken zich op bedenkelijke wijze zichtbaar op zijn dijen en het tapijt ! Er is dus niet veel tijd voor overleg ! Hij trekt zijn nachthemd uit, spreidt het op de vloer uit en prompt spettert hij, met innig welbehagen, de volle lading uit zijn buik op het nachthemd, waarover hij neerhurkt.Werkelijk een respectabele hoop, een hels stinkend vloeibaar melange. Maar waar moet hij het laten ? Het raam uit ! Aha ! Prima gedachte !
Hij doet het ramen open, pakte het hemd bij de vier punten en slingert het, met inhoud en al, mikkend op de vensteropening, een paar keer met volle kracht heen en weer, om het ballistisch effect te vergroten. Maar de laatste zwaai wordt door mijn goede vrind Balkenende te ruim genomen en derhalve raakt het corpus delicti de venstersponning. De stront, door de kracht van de zwaai en de klap tegen de rand uit het nachthemd bevrijd, volgt de wetten van de natuur: de cirkelbaan wordt voortgezet over het plafond en vandaar vervolgt hij zijn weg over de gehele lengte van de zoldering tot aan de tegenoverliggende muur, waarbij hij onderweg, zoals het een fatsoenlijke brij betaamt, een patroon achterlaat dat er met het volle bruin van Oudhollandse meesters met een sproeier op geschilderd lijkt. Dit alles was in een fractie van een seconde gebeurd. Huhu-huhu-huhu-huhuhu. Jan Peter keek er geschrokken en beteuterd naar.
Niet lang daarna begon het hier en daar van boven naar beneden te druppelen. Radeloos wachtte Jan Peter de ochtend af, als een gek in de weer om zijn kleren en reisbenodigdheden te reinigen. In de meest godsonmogelijke vroegte verliet hij zijn kamer en betaalde de rekening. Hij schaamde zich dood en was blij het hotel achter zich te laten. Enige tijd later ontving Jan Peter een brief van de directeur van de hotelketen met een schadeclaim en een verzoek om uitleg hoe een voorname klant uit Nederland tegen het plafond kan schijten. Ik riposteerde met het bovenstaande verhaal en een gedicht, waarna de schadeclaim werd ingetrokken :
De Fransoos die doet het op de doos
En de Brit die doet het als hij zit
Maar hoe het ook zij
Stront hoort erbij "
De orbis cacatus
Maxime Verhagen vertelt in geuren en kleuren: “Jan Peter was op reis en laat op zijn hotelkamer, doodmoe, en hij wil meteen naar bed. Nauwelijks heeft hij zijn nachthemd aan, of in zijn ingewanden kondigt zich een onweerstaanbare drang aan, gepaard met spastische golfbewegingen. Nergens een toilet te vinden in de kamer in het exotische land Egypte, waar vredesbesprekingen plaats vonden ! De eerste tekenen van het opborrelende verteringsresultaat maken zich op bedenkelijke wijze zichtbaar op zijn dijen en het tapijt ! Er is dus niet veel tijd voor overleg ! Hij trekt zijn nachthemd uit, spreidt het op de vloer uit en prompt spettert hij, met innig welbehagen, de volle lading uit zijn buik op het nachthemd, waarover hij neerhurkt.Werkelijk een respectabele hoop, een hels stinkend vloeibaar melange. Maar waar moet hij het laten ? Het raam uit ! Aha ! Prima gedachte !
Hij doet het ramen open, pakte het hemd bij de vier punten en slingert het, met inhoud en al, mikkend op de vensteropening, een paar keer met volle kracht heen en weer, om het ballistisch effect te vergroten. Maar de laatste zwaai wordt door mijn goede vrind Balkenende te ruim genomen en derhalve raakt het corpus delicti de venstersponning. De stront, door de kracht van de zwaai en de klap tegen de rand uit het nachthemd bevrijd, volgt de wetten van de natuur: de cirkelbaan wordt voortgezet over het plafond en vandaar vervolgt hij zijn weg over de gehele lengte van de zoldering tot aan de tegenoverliggende muur, waarbij hij onderweg, zoals het een fatsoenlijke brij betaamt, een patroon achterlaat dat er met het volle bruin van Oudhollandse meesters met een sproeier op geschilderd lijkt. Dit alles was in een fractie van een seconde gebeurd. Huhu-huhu-huhu-huhuhu. Jan Peter keek er geschrokken en beteuterd naar.
Niet lang daarna begon het hier en daar van boven naar beneden te druppelen. Radeloos wachtte Jan Peter de ochtend af, als een gek in de weer om zijn kleren en reisbenodigdheden te reinigen. In de meest godsonmogelijke vroegte verliet hij zijn kamer en betaalde de rekening. Hij schaamde zich dood en was blij het hotel achter zich te laten. Enige tijd later ontving Jan Peter een brief van de directeur van de hotelketen met een schadeclaim en een verzoek om uitleg hoe een voorname klant uit Nederland tegen het plafond kan schijten. Ik riposteerde met het bovenstaande verhaal en een gedicht, waarna de schadeclaim werd ingetrokken :
De Fransoos die doet het op de doos
En de Brit die doet het als hij zit
Maar hoe het ook zij
Stront hoort erbij "
Willem Alexander van Oranje
Waterbeheer
Gisteravond zag ik een vreemde droom. Ik moest een lezing geven over “waterbeheer” aan de vrije universiteit te Brussel. Ik las twintig minuten voor en toen zei ik: “Ahem, ahem, ik ben van mijn à propos gebracht, laten we eens echt met elkaar praten: water is als een vrouw, de natuur, niet te beheersen, ongrijpbaar en grillig…net als een echte man ? Dat ben ik niet, ik leef bij gratie van het protocol door die ma van me.”
Al gauw schreeuwde ik naar het publiek dat voornamelijk uit studenten bestond. Om mijn zenuwen te kalmeren had ik een paar borrels op. De studenten schreeuwden na verloop van tijd nog harder terug in dat Vlaams, ik meen zelfs “AWOERT” gehoord te hebben. Een poosje later haalde men mij weg. Een stelletje professoren en Prins Filip hadden deze lezing georganiseerd en zij vonden het welletjes.
“We hebben een goede kamer voor u, in het vrouwelijke studentenhotel waar ook Emily verblijft,” zei Prins Flip in Frans Nederlands.
“In het hotel van Emily ?,” vroeg ik verbrouwereerd. Hoe wisten zij dat ik van Emily hield ? “Juist. Een uitstekende kamer,” merkte een professor op.
Het was waar. Eén van hen had voor een smakelijke maaltijd gezorgd met een fles wijn en een ander gaf me een cheque voor de lezing. Daar kun je in Nederland naar fluiten. De professoren verdwenen geruisloos en ik nuttigde de consumpties en versnaperingen in mijn bed. Mijn stropdas gooide ik ver weg in de hoek. De Noormannen hebben de stropdas geïntroduceerd in Europa; de meeste mannen werden vermoord in de dorpjes en steden, degenen die in leven werden gelaten kregen een strop om hun hals. Als het gezicht van de stropdrager de Noormannen niet meer aanstond, dan werd de strop aangehaald.
Vervolgens dommelde ik weg. Het was donker toen ik bijkwam. Of had ik een droom ? Ik zat overeind, dronk nog een paar borrels en dacht: jij bent Alexander. Alex, een autoriteit op het gebied van waterbeheer, een legende. Je zit in het hotel van Emily ! Mam, mam, ik ben bang voor Maxima met haar fysieke, verbale en psychische geweld. Ik loop de hele dag op kousevoeten door het kasteel te Wassenaar, bang voor haar opvliegers en hoe ze met me omgaat in bijzijn van het personeel. Nu ben ik even van haar verlost hier in Brussel en dan verdrink ik mijn angst omdat ik overmorgen terug moet naar dat Wassenaar. Mam, ik ben eenzaam en bang.
Ik had alleen mijn onderbroek en sokken aan, liep desalniettemin de gang op en klopte op de eerste de beste deur.
“Hee, doe open, ik ben Alex, een autoriteit op het gebied van waterbeheer ! En bovendien binnenkort koning ! Doe open, Emily ! Ik zal je wat laten zien !” Nu durf ik wel, zo zonder Maxima erbij. Dan word ik een held met een dikke tong van de drank.
Ik hoorde gegiechel.
“Hee, hoeveel Emily’s zitten daar ? Doe open !”. Ik sloeg met mijn vuist op de deur, maar hoorde slechts gegiechel.
“Zo, dus jullie laten Alex niet binnen ? Pech gehad !”Ik klopte aan op de volgende deur. “Hee Emily ! Hier staat de beste man ! Doe open ! Doe iets aan de pijn, mijn verdriet ! Niet dat van België. Niets wordt er, niets, uit talloos veel miljoenen. Maar ik schenk je roem en macht, alles ! Open de deur !” Dat voelde als lekker ouderwets brallen bij het Leidse Corps, maar toen had ik wel een gezellig clubje vrinden, die me weliswaar bespotten vanwege al mijn bijles en spieken. Niets. Ik probeerde het nog een keer en nog eens. Ik beklopte wel 50 deuren op mijn verdieping en liep naar de tweede verdieping, maar tevergeefs. Ook op de eerste verdieping gaven ze niet thuis. Ik raakte vermoeid. Het leek of ik uren geleden de hotelkamer verlaten had. Ik was vergeten waar deze zich bevond. Ditmaal klopte ik zachtjes aan, mij bewust van mijn onderbroek en sokken. Ik wilde alleen nog maar terug naar mijn kamer. Onvindbaar. De groten der aarde zijn het meest eenzaam.
Willem Alexander van Oranje
Mano Verschrijver
Idee van Charles Bukowski
Gisteravond zag ik een vreemde droom. Ik moest een lezing geven over “waterbeheer” aan de vrije universiteit te Brussel. Ik las twintig minuten voor en toen zei ik: “Ahem, ahem, ik ben van mijn à propos gebracht, laten we eens echt met elkaar praten: water is als een vrouw, de natuur, niet te beheersen, ongrijpbaar en grillig…net als een echte man ? Dat ben ik niet, ik leef bij gratie van het protocol door die ma van me.”
Al gauw schreeuwde ik naar het publiek dat voornamelijk uit studenten bestond. Om mijn zenuwen te kalmeren had ik een paar borrels op. De studenten schreeuwden na verloop van tijd nog harder terug in dat Vlaams, ik meen zelfs “AWOERT” gehoord te hebben. Een poosje later haalde men mij weg. Een stelletje professoren en Prins Filip hadden deze lezing georganiseerd en zij vonden het welletjes.
“We hebben een goede kamer voor u, in het vrouwelijke studentenhotel waar ook Emily verblijft,” zei Prins Flip in Frans Nederlands.
“In het hotel van Emily ?,” vroeg ik verbrouwereerd. Hoe wisten zij dat ik van Emily hield ? “Juist. Een uitstekende kamer,” merkte een professor op.
Het was waar. Eén van hen had voor een smakelijke maaltijd gezorgd met een fles wijn en een ander gaf me een cheque voor de lezing. Daar kun je in Nederland naar fluiten. De professoren verdwenen geruisloos en ik nuttigde de consumpties en versnaperingen in mijn bed. Mijn stropdas gooide ik ver weg in de hoek. De Noormannen hebben de stropdas geïntroduceerd in Europa; de meeste mannen werden vermoord in de dorpjes en steden, degenen die in leven werden gelaten kregen een strop om hun hals. Als het gezicht van de stropdrager de Noormannen niet meer aanstond, dan werd de strop aangehaald.
Vervolgens dommelde ik weg. Het was donker toen ik bijkwam. Of had ik een droom ? Ik zat overeind, dronk nog een paar borrels en dacht: jij bent Alexander. Alex, een autoriteit op het gebied van waterbeheer, een legende. Je zit in het hotel van Emily ! Mam, mam, ik ben bang voor Maxima met haar fysieke, verbale en psychische geweld. Ik loop de hele dag op kousevoeten door het kasteel te Wassenaar, bang voor haar opvliegers en hoe ze met me omgaat in bijzijn van het personeel. Nu ben ik even van haar verlost hier in Brussel en dan verdrink ik mijn angst omdat ik overmorgen terug moet naar dat Wassenaar. Mam, ik ben eenzaam en bang.
Ik had alleen mijn onderbroek en sokken aan, liep desalniettemin de gang op en klopte op de eerste de beste deur.
“Hee, doe open, ik ben Alex, een autoriteit op het gebied van waterbeheer ! En bovendien binnenkort koning ! Doe open, Emily ! Ik zal je wat laten zien !” Nu durf ik wel, zo zonder Maxima erbij. Dan word ik een held met een dikke tong van de drank.
Ik hoorde gegiechel.
“Hee, hoeveel Emily’s zitten daar ? Doe open !”. Ik sloeg met mijn vuist op de deur, maar hoorde slechts gegiechel.
“Zo, dus jullie laten Alex niet binnen ? Pech gehad !”Ik klopte aan op de volgende deur. “Hee Emily ! Hier staat de beste man ! Doe open ! Doe iets aan de pijn, mijn verdriet ! Niet dat van België. Niets wordt er, niets, uit talloos veel miljoenen. Maar ik schenk je roem en macht, alles ! Open de deur !” Dat voelde als lekker ouderwets brallen bij het Leidse Corps, maar toen had ik wel een gezellig clubje vrinden, die me weliswaar bespotten vanwege al mijn bijles en spieken. Niets. Ik probeerde het nog een keer en nog eens. Ik beklopte wel 50 deuren op mijn verdieping en liep naar de tweede verdieping, maar tevergeefs. Ook op de eerste verdieping gaven ze niet thuis. Ik raakte vermoeid. Het leek of ik uren geleden de hotelkamer verlaten had. Ik was vergeten waar deze zich bevond. Ditmaal klopte ik zachtjes aan, mij bewust van mijn onderbroek en sokken. Ik wilde alleen nog maar terug naar mijn kamer. Onvindbaar. De groten der aarde zijn het meest eenzaam.
Willem Alexander van Oranje
Mano Verschrijver
Idee van Charles Bukowski
Eindeloos nabij
Onlangs droomde ik zo sterk, dat het leek of ik niet sliep: Jan Peter Balkenende deed zich tegoed aan varkenskoteletjes en hij leek op een varken; het varkensvet droop van zijn kin.
Opeens zag ik zijn tafelgenote: Rita Verdonk. Twee varkens naast elkaar en ook bij haar varkensvet over de kin. De nachtmerrie werd compleet: een gniffelende Verhagen, allen op weg naar hun levenseinde.
Een trieste zaak ? Zo oud was het drietal tenslotte nog niet. Waarmee ik geen lans wil breken voor hun leeftijd, want ouderdom gaat zelden met wijsheid gepaard. En wat is wijsheid. Men verwart die de laatste jaren met algemene goedheid en liefde voor het mensencollectief van alle werelddelen. Er mankeert niets aan die idealen dan hun vrijblijvendheid. Men moet eerst zijn huisgenoten maar eens zien te verdragen.
Waar was ik gebleven ? In mijn chaotische droom moest ik telefonisch 1000 Vlamingen ondervragen:
“Kent u Rita Verdonk ?”
“Wablief ?”
“Rita Verdonk ?"
Tegen die tijd werd de hoorn alweer op de haak gelegd. “Neen”, “Wij doen niet aan uwe telefoonspelletjes”, “Wij kopen niet aan den telefoon”. Een enkele keer werd ik voor “stomme ollander” uitgemaakt, maar Vlamingen zijn wel beleefder dan Nederlanders. Duizend keer bellen. Ik slaagde er maar niet in wakker te worden, bah, die kinnen met varkensvet en dat bellen.
Belgen weten niets van Nederlanders en omgekeerd. Mensen weten niets van elkaar. Een tijdlang heb ik Nederland gehaat. Maar de herinnering aan de goede Nederlanders die ik ontmoet heb ontzenuwde die domme emotie. Dom ja. Dom is het om over “wij Nederlanders” te praten, of over Turken, nsb-ers, Joden, negers of Moslims. Het is kopkleppraat van kroegen en vakanties. Ontwikkeling heeft er niets mee te maken. Er is niets zo dom als generaliseren.
Ik weet langzamerhand niet meer of het nu echt was of een droom, want ik heb in Brussel wel bij een “call center”, een telefonisch verkoop- en peilingen bureau, gewerkt. Ook heb ik in Den Haag politici, aan tafeltjes gezeten, zien eten. Ik kan aan niemand uitleggen hoe eenzaam ik ben.
Opeens zag ik zijn tafelgenote: Rita Verdonk. Twee varkens naast elkaar en ook bij haar varkensvet over de kin. De nachtmerrie werd compleet: een gniffelende Verhagen, allen op weg naar hun levenseinde.
Een trieste zaak ? Zo oud was het drietal tenslotte nog niet. Waarmee ik geen lans wil breken voor hun leeftijd, want ouderdom gaat zelden met wijsheid gepaard. En wat is wijsheid. Men verwart die de laatste jaren met algemene goedheid en liefde voor het mensencollectief van alle werelddelen. Er mankeert niets aan die idealen dan hun vrijblijvendheid. Men moet eerst zijn huisgenoten maar eens zien te verdragen.
Waar was ik gebleven ? In mijn chaotische droom moest ik telefonisch 1000 Vlamingen ondervragen:
“Kent u Rita Verdonk ?”
“Wablief ?”
“Rita Verdonk ?"
Tegen die tijd werd de hoorn alweer op de haak gelegd. “Neen”, “Wij doen niet aan uwe telefoonspelletjes”, “Wij kopen niet aan den telefoon”. Een enkele keer werd ik voor “stomme ollander” uitgemaakt, maar Vlamingen zijn wel beleefder dan Nederlanders. Duizend keer bellen. Ik slaagde er maar niet in wakker te worden, bah, die kinnen met varkensvet en dat bellen.
Belgen weten niets van Nederlanders en omgekeerd. Mensen weten niets van elkaar. Een tijdlang heb ik Nederland gehaat. Maar de herinnering aan de goede Nederlanders die ik ontmoet heb ontzenuwde die domme emotie. Dom ja. Dom is het om over “wij Nederlanders” te praten, of over Turken, nsb-ers, Joden, negers of Moslims. Het is kopkleppraat van kroegen en vakanties. Ontwikkeling heeft er niets mee te maken. Er is niets zo dom als generaliseren.
Ik weet langzamerhand niet meer of het nu echt was of een droom, want ik heb in Brussel wel bij een “call center”, een telefonisch verkoop- en peilingen bureau, gewerkt. Ook heb ik in Den Haag politici, aan tafeltjes gezeten, zien eten. Ik kan aan niemand uitleggen hoe eenzaam ik ben.
Lazarus
Lazarus
Ik ontmoette een jonge man aan de Geraamte kust.
Hij rees op uit de zee en toonde een vreemde rust.
Ik stond op en vroeg hem zijn naam.
Hij keek vreemd maar bleef toch staan:
“Lang zette ik geen voet meer aan land.
Zeker twaalf jaar stond ik niet op het strand.
Door onzekerheid en eenzaamheid liet ik mij vroeger kwellen,
met wind over de oceaan en regen op het land moest ik het stellen.
Ik heb alle tijd van de wereld, maar zal je mijn verhaal vertellen,
zo snel als ik kan, ik moet de tijd vergezellen.
Ik kan me nu nauwelijks meer herinneren wat ik hier zoek.
Het leven beschouw ik als een vloek.
Ik ben lazarus, man.”
“Ooit ging ik slapen tussen mijn vrienden, die nacht zal ik nooit vergeten:
een genoeglijke avond, veel wijn gedronken en smakelijk gegeten.
Ik lag te soezen, voelde een hevige pijn en vermoed dat ik doodging.
Hemel of hel, en dat door een stomme voedselvergiftiging.
Ik lag daar te twijfelen tussen de paradijselijke tuin en eeuwige straf,
toen hoorde ik plotseling: “Lazarus herrijs !”
Jezus, ik raakte helemaal van de wijs
maar stond op uit mijn graf.
Ik ben Lazarus, Man.”
“Sinds die tijd was ik in de woestijn,
liep door gebergten en over het vlakke land
,zwom door oceanen en voelde het hete zand,
het ijs en de sneeuw; aan elke pool moest ik zijn.
In mijn dimensie van de tijd,
raak je elk oordeel kwijt.
Er is slechts één ding wat ik iemand verwijt:
sinds mijn herrijzenis zag ik het licht
maar deed geen oog meer dicht !
Met die hele herrijzenis liep ik lelijk in de val
omdat ik geen rust meer kennen zal.
Woestijnen, vlakten, gebergten, oceanen, water, zand en klei,
er was geen plaats die niet bezocht werd door mij.
Eenzaamheid, angst en onzekerheid zijn aan mij niet meer besteed,
dat ik geen rust ken is wat ik nimmer vergeet.
Ik ben lazarus man.”
Terry callier: Lazarus man. Wie wil er 2000 jaar dood leven ? De geraamtekust (skeleton coast) ligt voor Namibië, zuid-oost Afrika.
Ik ontmoette een jonge man aan de Geraamte kust.
Hij rees op uit de zee en toonde een vreemde rust.
Ik stond op en vroeg hem zijn naam.
Hij keek vreemd maar bleef toch staan:
“Lang zette ik geen voet meer aan land.
Zeker twaalf jaar stond ik niet op het strand.
Door onzekerheid en eenzaamheid liet ik mij vroeger kwellen,
met wind over de oceaan en regen op het land moest ik het stellen.
Ik heb alle tijd van de wereld, maar zal je mijn verhaal vertellen,
zo snel als ik kan, ik moet de tijd vergezellen.
Ik kan me nu nauwelijks meer herinneren wat ik hier zoek.
Het leven beschouw ik als een vloek.
Ik ben lazarus, man.”
“Ooit ging ik slapen tussen mijn vrienden, die nacht zal ik nooit vergeten:
een genoeglijke avond, veel wijn gedronken en smakelijk gegeten.
Ik lag te soezen, voelde een hevige pijn en vermoed dat ik doodging.
Hemel of hel, en dat door een stomme voedselvergiftiging.
Ik lag daar te twijfelen tussen de paradijselijke tuin en eeuwige straf,
toen hoorde ik plotseling: “Lazarus herrijs !”
Jezus, ik raakte helemaal van de wijs
maar stond op uit mijn graf.
Ik ben Lazarus, Man.”
“Sinds die tijd was ik in de woestijn,
liep door gebergten en over het vlakke land
,zwom door oceanen en voelde het hete zand,
het ijs en de sneeuw; aan elke pool moest ik zijn.
In mijn dimensie van de tijd,
raak je elk oordeel kwijt.
Er is slechts één ding wat ik iemand verwijt:
sinds mijn herrijzenis zag ik het licht
maar deed geen oog meer dicht !
Met die hele herrijzenis liep ik lelijk in de val
omdat ik geen rust meer kennen zal.
Woestijnen, vlakten, gebergten, oceanen, water, zand en klei,
er was geen plaats die niet bezocht werd door mij.
Eenzaamheid, angst en onzekerheid zijn aan mij niet meer besteed,
dat ik geen rust ken is wat ik nimmer vergeet.
Ik ben lazarus man.”
Terry callier: Lazarus man. Wie wil er 2000 jaar dood leven ? De geraamtekust (skeleton coast) ligt voor Namibië, zuid-oost Afrika.
Truisms
Abuse of power comes as no surprise
Alienation produces eccentrics or revolutionaries
Anger or hate can be a useful motivating force
Murder has it's sexual side
Killing is unavoidable but nothing to be proud of
Alienation produces eccentrics or revolutionaries
Anger or hate can be a useful motivating force
Murder has it's sexual side
Killing is unavoidable but nothing to be proud of
Willem Frederik Hermans en Mano Verschrijve
Wanneer het mogelijk was iedereen die de Bijbel of de Ilias uit z'n hoofd kende te doden en alle exemplaren van die boeken te vernietigen, zouden ze nooit meer opnieuw ontstaan. Maar als ieder spoor van de Stelling van Pythagoras werd uitgewist, zou zij een dag later weer gevonden zijn.
Mooie muziek en verhalen vernietigen is wel zonde. Een wereld zonder mensheid ? Niet erg, alleen zonde dat er niemand meer is om naar Bach, Mozart of Dowland te luisteren. Of je verliezen in een goed boek van Martin Koomen, Maarten 't Hart, Willem Frederik Hermans, Lisette Lewin (een hart van prikkeldraad), Rascha Peper of Patricia Highsmith. Of stripboeken van Tom Poes en Lucky Luke. Of een prachtige film.
Mooie muziek en verhalen vernietigen is wel zonde. Een wereld zonder mensheid ? Niet erg, alleen zonde dat er niemand meer is om naar Bach, Mozart of Dowland te luisteren. Of je verliezen in een goed boek van Martin Koomen, Maarten 't Hart, Willem Frederik Hermans, Lisette Lewin (een hart van prikkeldraad), Rascha Peper of Patricia Highsmith. Of stripboeken van Tom Poes en Lucky Luke. Of een prachtige film.
Het victoriaanse tijdperk
Van google geplukt:
Victoriaans is een aanduiding voor een tijdperk, namelijk de regeringsperiode van de Engelse koningin Victoria (1837 tot 1901) en voor een groot aantal voorwerpen, stijlen, modes, zeden en opvattingen die in die tijd vooral in Groot-Brittannië gangbaar waren.
Onder Victoria was Engeland de toonaangevende natie op de wereld en het Verenigd Koninkrijk was een wereldrijk. Hoe men in Groot-Brittannië over de zaken dacht werd over nagenoeg de gehele wereld van belang geacht.In de Victoriaanse tijd was men zeer preuts. Niet voor niets staat de Victoriaanse tijd bekend als 'de eeuw van de kuisheid'.
De Victoriaanse tijd was ook de periode van het kolonialisme, imperialisme en de sociale ongelijkheid. De stromingen van de romantiek, het communisme en het anarchisme (= géén staatsgezag) ontstonden.
Elementen van de Victoriaanse levenshouding zijn: conservatisme, zelfvoldaanheid, strenge fatsoensnormen, nuchterheid en humorloosheid. De gegoede burger gaf de toon aan; vroomheid en ingetogenheid waren de deugden die een ieder moest beoefenen; seksualiteit diende en public te worden genegeerd.Typerend is ook dat het verschijnsel van de zogenaamde dubbele moraal op seksueel gebied (volstrekt verschillende normen voor man en vrouw) hoogtij vierde. De welvaart en zelfvoldaanheid van het burgerdom zijn weerspiegeld in de Victoriaanse stijl.
Mano Verschrijver
Naarmate de economische en politieke vrijheden verminderen, heeft de sexuele vrijheid de neiging toe te nemen, zei Aldous Huxley in 1932, in zijn roman Brave New World. - Een ware profeet.
Victoriaans is een aanduiding voor een tijdperk, namelijk de regeringsperiode van de Engelse koningin Victoria (1837 tot 1901) en voor een groot aantal voorwerpen, stijlen, modes, zeden en opvattingen die in die tijd vooral in Groot-Brittannië gangbaar waren.
Onder Victoria was Engeland de toonaangevende natie op de wereld en het Verenigd Koninkrijk was een wereldrijk. Hoe men in Groot-Brittannië over de zaken dacht werd over nagenoeg de gehele wereld van belang geacht.In de Victoriaanse tijd was men zeer preuts. Niet voor niets staat de Victoriaanse tijd bekend als 'de eeuw van de kuisheid'.
De Victoriaanse tijd was ook de periode van het kolonialisme, imperialisme en de sociale ongelijkheid. De stromingen van de romantiek, het communisme en het anarchisme (= géén staatsgezag) ontstonden.
Elementen van de Victoriaanse levenshouding zijn: conservatisme, zelfvoldaanheid, strenge fatsoensnormen, nuchterheid en humorloosheid. De gegoede burger gaf de toon aan; vroomheid en ingetogenheid waren de deugden die een ieder moest beoefenen; seksualiteit diende en public te worden genegeerd.Typerend is ook dat het verschijnsel van de zogenaamde dubbele moraal op seksueel gebied (volstrekt verschillende normen voor man en vrouw) hoogtij vierde. De welvaart en zelfvoldaanheid van het burgerdom zijn weerspiegeld in de Victoriaanse stijl.
Mano Verschrijver
Naarmate de economische en politieke vrijheden verminderen, heeft de sexuele vrijheid de neiging toe te nemen, zei Aldous Huxley in 1932, in zijn roman Brave New World. - Een ware profeet.
Subscribe to:
Posts (Atom)