De Manna paradox van de gelukkige schizo

In het gezelschap van Manna lijkt het hollen of stilstaan. In haar diepste wezen neigt ze naar indolentie, maar regelmatig is er iets dat haar belet daaraan gevolg te geven en haar integendeel drijft tot het vertonen van nerveuze energie. Vandaar een lichte vorm van jaloezie ten aanzien van heertjes die middels toespraken de tijd naar hun hand kunnen zetten en bedaagd met beheerste humor allerlei banaliteiten verkondigen.

 Het voortbestaan van staten wordt vooral mogelijk gemaakt door het tactische verschil tussen woorden en daden. Manna laat het produceren van woorden in volste vertrouwen over aan mensen die daarvoor geschikt zijn: politici. Ieder zijn vak, nietwaar ?

Het is of de mens er maar niet aan kan wennen over één en hetzelfde verschillende, vaak tegengestelde opinies op na te houden -vandaag deze, morgen die. De dood mag niet verschrikkelijk en geruststellend tegelijkertijd zijn. Hij kan walging niet als aangenaam ervaren. Of omgekeerd. Hij is, als volgeling van links, niet in staat te accepteren dat rechts verstandiger is. Of omgekeerd. Hij kent de mogelijkheid niet om de intense schurkachtigheid van de mens te bewonderen en te honen. Hij wil een systeem, waar hij vervolgens bang voor wordt.

Waarom zouden ideologische hoerigheid en diepgelovig ongeloof niet de natuurlijke staat van de mens zijn ? Waarom al die uitvluchten als hij anders doet dan hij denkt, anders voelt dan hij doet ? Waarom die afschuw van verschillende meningen over één en hetzelfde ? Waarom dat heilige ontzag voor mensen “die ergens voor staan” ? Voor systeemachtige luchtkastelen van concentratiekampen en rasverbetering ? Waarom jaloers op overtuiging en zekerheid ? Op een zogenaamd coherente gedachtengang ? Geluk is, net als onzekerheid, een natuurlijke staat. Het losse, wisselvallige, tegenstrijdige denken zou ons geen vrees horen in te boezemen maar kracht tegen “de overtuiging van despotisme” moeten geven. Leve de chaotische gladjanus van nature. Leve de ideale verwarring, het opinieloze labyrint. Ik weet niet wat rechts of links is. Ik voel me niet vervreemd of verscheurd. Ik aanvaard de versplintering van het wereldbeeld als een godsgeschenk. Ook ik ben een gelukkige schizo.

Geschreven door Gerrit Komrij en Martin Koomen, vier regels van Manna Verschrijver.