Onwankelbaar trouw

Maar daar, bij haar: daar had hij geleefd. Hij moest dat toch vasthouden, ondanks alles. Na zijn tuinhekje geopend te hebben na de zoveelste avondwandeling met onbestemde gedachten, had hij nog een zestal schreden voor zich door het tuintje, waar de avondwind zo ver mogelijk, zo hoog mogelijk met hem meewoei om zijn voorhoofd te koelen. Maar zijn voeten raakten zwaar de aarde, zwaar en knarsend op het kiezel alsof zij alleen hadden te bepalen hoe onwankelbaar trouw hij blijven zou aan iets dat hij verloren had, -aan iets dat hij nooit had bezeten.