Clouds incorporated

Zaterdagmorgen, halftien, 3 december 2011. Het is voor boodschappen geen gelukkig moment, ook doordat Sinterklaas in het land is. Het is erg druk, maar bij binnenkomst helpt Zwarte Piet mij snel aan een winkelwagen. Langs mij lopen mensen met afgeladen winkelkarretjes. Het vele lekkers verkoopt zo te zien goed. Eenmaal in de rij voor het legeflessenapparaat dwalen mijn gedachten af….

Sinds enige tijd wandel ik ’s ochtends rustig naar kantoor en ga zitten aan mijn grote bureau. Mijn kinderen kunnen zichzelf redden: ik heb ze opgevoed om zo snel mogelijk zelfstandig en onafhankelijk te worden. Bij ons bedrijf werken louter correcte mensen, waandenkbeelden zijn gevaarlijk, denk ik wel eens arrogant tot ik me bedenk ook zelf enige waandenkbeelden te koesteren. Er werken voornamelijk open, rechtvaardige en onafhankelijke mensen. Ze zijn bescheiden, stabiel, redelijk zeker van hun zaak, zelfstandig en genuanceerd. Ze worden geselecteerd op eenvoudige basis principes als zelfinzicht, verstandigheid en nuchterheid en een redelijk betrouwbare staat van dienst. Van fascisme en andere griezelige principes heb ik nog nooit gehoord.

Ons bedrijf produceert geen gebakken lucht, praatjes en hypocriet geraaskal, waaraan adviesbureau’s, advocatenkantoren, de meeste dienstverleners en vele managers zich jarenlang schuldig maakten. Daar werd ik rond 2006 soms een beetje moe en verdrietig van. Het leek of mensen vooral bezig waren de schijn op te houden en elkaar te besodemieteren. Het spel meespelen heette het dan. Mensen deden zo gewichtig en belangrijk over niets.
Ik wijd me aan een nobele taak, nu ik aan het hoofd sta van dit bedrijf. Eindelijk een vrouw, waarbij ik niet zeg dat een vrouw garant staat voor goede bedrijfsvoering.

Het is wel een eenzaam bestaan. Vroeger maakte ik nog wel eens grapjes met mijn persoonlijke secretaris. Dat was een best leuke, knappe, iets jongere vent en met 1.87 meter even groot als ik !
Ik zei dan tegen hem: “Mensen zien ook overal mijn hand in. Zoals de meeste grote geesten word ik overschat.” Of ik zei “Werken wij fijn voor clouds in-corpo-reet-ed.” Daarover kon hij gniffelen en dat deed mij plezier; ik vond hem vertederend en heel soms vroegwijs. Op een dag ben ik hem naar zijn huis gevolgd , omdat hij weinig over zijn privé-leven losliet. Af en toe stond hij stil en keek om. Hij vertelde mij dat hij wel eens wat paranoïa werd inzake de ict, de informatie en communicatie technologie. Maar juist door dat inzicht bezwoer hij het paranoïa gevoel.
 Daarnaast heb ik ook wel eens het idee dat alles met alles samenhangt. Is dat dan paranoïa of de waan van synchroniciteit ? Uiteindelijk liep hij een niet onaardig pand binnen. Er zat geen naambordje op de deur. Ook zijn naam en adres ontbraken in het telefoonboek, wat ik op zijn minst merkwaardig vind. Van dat heimelijke gedrag ben ik niet gediend. Een jaar later nam hij zijn ontslag, zonder te vertellen waar hij zou gaan werken. Hij vond dat hij te weinig te doen had. Nu ja, eigenlijk was ik ook wel een beetje op hem uitgekeken, sommige mensen moet je afschrijven volgens het fifo stelsel (first in, first out: hem had ik als eerste gezien en een amicale relatie die iets verder gaat kan funest zijn op het werk).

Ik blijf wel trouw aan clouds incorporated. Ons bedrijf behartigt de belangen van iedereen en is tot stand gekomen door een wereldomvattend contract. Homo homini lupus, beweerde Hobbes eens. De mens is de mens een wolf. Daarom is er een contract opgesteld met de welluidende naam “overheid”, om de ene burger tegen de ander te beschermen. Ik mag dit contract toetsen, uitvoeren, bewaken, analyseren en in een andere daglicht houden. Er bestaat natuurlijk een zeker gevaar dat ik misbruik maak van de zogenaamd meest invloedrijke functie, die er in ons landje te vinden is. Maar ook daar zijn goede afspraken gemaakt qua verdeling van de macht en feitelijk doen ook de ambtenaren het werk, zoals voorheen, de goede niet te na gesproken.

Vaak zie ik wolken voorbij vliegen en dan zou ik daarboven willen zijn en alles overzien. Ik heb een soortgelijke positie verworven. Voor iedereen zichtbaar. Af en toe laat ik het regenen, af en toe laat ik de zon schijnen met behulp van belastingmaatregelen voor trouwhartige inwoners van het vlakke land. Ik ben de minister-president van de lage landen. Tegelijkertijd ben ik meer geïsoleerd dan welk mens ook, in mijn torentje. Ik ben geen spreekbuis van de bevolking, van een generatie of van een bepaalde groepering. Ik ben de spreekbuis van de eenzaamheid.

Plots word ik op mijn schouders getikt….het is Zwarte Piet, die vraagt of ik ook wat pepernoten wil. Uhhh, pepernoten ? Ja, lekker ! O ja, de lege flessen…