Veel babbelen doe ik niet; ik geef steeds meer de voorkeur aan het geschreven woord boven het gesproken. Ik verkies de stilte en eenzaamheid van het schrijven. Aanvankelijk meende ik hierin een zorgwekkend leeftijdsverschijnsel te moeten constateren; het heeft echter niets te maken met het verminderen van mijn geestelijke of auditieve vermogen(s), maar wel met de onbeduidendheid van de meeste gesprekken die ik hoor, of zelf voer.
Die afkeer van praten heb ik dus ook bij anderen. Als ik bijvoorbeeld langs een terras loop bekijk ik de aanwezigen met dezelfde ogen als een politieagent of dominee die iemand betrapt op het zondigen tegen het wetboek. In overtreding ! Zit te praten om de tijd te doden ! Een enkeling zal wel de bedoeling hebben gehad om iets te drinken. Hier en daar zal iemand een intelligente discussie voeren, zinvol van gedachten wisselen, over zaken spreken. Maar de rest kakelt als kippen op een stok. Kakelen over het weer, de kwis of film gisteren op de buis, kwaaltjes, sport, auto’s, sterfgevallen, de smaak van een broodje kaas en de politiek. Dat gebeurt ongestraft overal: op het werk, tijdens recepties, familiefeestjes en in het parlement. De wereld is een immens kippenhok.
Ik ben (nog) geen mensenhater hoor. Ik luister met veel plezier naar iemand die me iets bijbrengt of vermaakt. Maar dat gebeurt steeds minder. Ons eeuwig en onophoudelijk geklets lijkt op het voortdurende nerveuze geplas van honden om een geurvlag achter te laten. Waar mensen bijeen zijn wordt om het hardst gepraat en geleuterd wie de boventoon voert. Als de eigen stem maar wordt gehoord. Net zoals schrijven eigenlijk. De inhoud doet er weinig toe. Of misschien toch wel. Wie goed oplet hoort in geklets en leest in geschrijf hetzelfde wat een hond aan zijn lantaarnpaal toevertrouwt: hier ben ik, ik, ik, hoor mij, mij, mij. Kortom: gezeik.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment