Eindeloos nabij

Onlangs droomde ik zo sterk, dat het leek of ik niet sliep: Jan Peter Balkenende deed zich tegoed aan varkenskoteletjes en hij leek op een varken; het varkensvet droop van zijn kin.
Opeens zag ik zijn tafelgenote: Rita Verdonk. Twee varkens naast elkaar en ook bij haar varkensvet over de kin. De nachtmerrie werd compleet: een gniffelende Verhagen, allen op weg naar hun levenseinde.

Een trieste zaak ? Zo oud was het drietal tenslotte nog niet. Waarmee ik geen lans wil breken voor hun leeftijd, want ouderdom gaat zelden met wijsheid gepaard. En wat is wijsheid. Men verwart die de laatste jaren met algemene goedheid en liefde voor het mensencollectief van alle werelddelen. Er mankeert niets aan die idealen dan hun vrijblijvendheid. Men moet eerst zijn huisgenoten maar eens zien te verdragen.

Waar was ik gebleven ? In mijn chaotische droom moest ik telefonisch 1000 Vlamingen ondervragen:
“Kent u Rita Verdonk ?”
“Wablief ?”
“Rita Verdonk ?"

Tegen die tijd werd de hoorn alweer op de haak gelegd. “Neen”, “Wij doen niet aan uwe telefoonspelletjes”, “Wij kopen niet aan den telefoon”. Een enkele keer werd ik voor “stomme ollander” uitgemaakt, maar Vlamingen zijn wel beleefder dan Nederlanders. Duizend keer bellen. Ik slaagde er maar niet in wakker te worden, bah, die kinnen met varkensvet en dat bellen.

Belgen weten niets van Nederlanders en omgekeerd. Mensen weten niets van elkaar. Een tijdlang heb ik Nederland gehaat. Maar de herinnering aan de goede Nederlanders die ik ontmoet heb ontzenuwde die domme emotie. Dom ja. Dom is het om over “wij Nederlanders” te praten, of over Turken, nsb-ers, Joden, negers of Moslims. Het is kopkleppraat van kroegen en vakanties. Ontwikkeling heeft er niets mee te maken. Er is niets zo dom als generaliseren.

Ik weet langzamerhand niet meer of het nu echt was of een droom, want ik heb in Brussel wel bij een “call center”, een telefonisch verkoop- en peilingen bureau, gewerkt. Ook heb ik in Den Haag politici, aan tafeltjes gezeten, zien eten. Ik kan aan niemand uitleggen hoe eenzaam ik ben.