Wim den Bien

Lichtvoetigheid

Laat ik het nou maar eerlijk toegeven, ik ben er inderdaad een week ziek en kapot van geweest. Maar nu niet meer, waarom rouwen over een labiel, hysterisch en egocentrisch wicht, die Manna. Blij dat ik daar vanaf ben. In de supermarkt liet ik per ongeluk een avocado vallen.

“Zo jongeman, je liet een avocado vallen,” zei ze. Onze handen raakten elkaar. Liefde op het eerste gezicht bestaat.

 Nu blijf ik “verliefd” (ik hou niet van het woord, maar hoe moet ik het anders omschrijven). Ze had nog wat met een geestelijk masseur of een mental coach. Daarvan doe ik het in mijn broek, zo’n stoere sterke dame heeft toch geen vent nodig die haar hand vast houdt. En ik vind al die brein peuten overhoofd wat eng; laat me zelf de zaken uitzoeken in vervreemding. Let me dwell in darkness. Nu realiseer ik me ook dat kinderen een pijl op de boog zijn die je loslaat.

Hahaaa, die Manna met haar dikke deur, directeur net goed. Dank je, Manna, dank je, dat me dit gegund word. Een zoen van haar volle lippen op mijn wang of mond op zondag en mijn week kan niet meer stuk. Als ik dat vergelijk met die chagerijnige smoel van Manna. Een kus van Marianna is het eeuwige moment. Dat nemen ze me nooit meer af, ook al zou zij de relatie verbreken, dat eeuwige moment nemen ze me niet meer af.

“Jij geilt op macht” snauwde Manna mij toe. Wat je zegt ben je zelf en het maakt mij niets meer uit wat Manna zegt. Ik heb de ware ontmoet door een avocado.

Tegen de mannenziekte van zelfverachting is de betrouwbare remedie deze, door een schrandere vrouw geliefd te worden.