Troosteloos

Gisteren ging ik te laat naar bed na een hele lange wandeling, om 2.00 uur in de ochtend, om 2.05 uur schoot ik wakker uit een nachtmerrie dat mijn zoon me achterna liep en onder een auto kwam, hij lach huilend en kermend van de pijn op straat en ik raapte hem jankend op. Vervolgens viel ik na een half uur in slaap en om 3.00 uur zwaaide mijn deur open en kwam diezelfde zoon me vertellen dat hij zo'n hoofdpijn had, hem paracetamol gegeven. Vervolgens tot 10.00 uur onrustig slapend op bed blijven liggen, troosteloos.

Om 11.00 kwam een moeder haar zoontje troosteloos ophalen die was blijven logeren, ik vertelde haar vanaf het balkon mistroostig dat ze in de garage aan het spelen waren, daar vertrokken ze in hun troosteloze veel te grote auto, zo'n soort landrover. Troosteloos ging ik op de fiets naar power yoga, 20 minuten fietsen en dan zie ik daar wel zo'n drie knappe dames, maar de 1 is moody en loopt soms midden in een gesprek weg en dan zegt ze me dat ze mijn verhaal over "neuzen" niet leuk vindt, een andere dame vertelt me in de derde zin dat ze gescheiden is van haar turkse man en dat haar nieuwe vriend helemaal niet voor haar twee kinderen zorgt en de knapste is meteen weggerend, wat word ik daar soms triest van.

Troosteloos loop ik van de vogelwijk langs het strand naar monster en weer terug, soms zie ik van die enthousiast joggende dames en dan monter ik mijzelf op door me voor te stellen hoe ik enthousiast mee ren, maar na 20 meter verval ik in mijn mistroostige melancholieke eenzame bui. Mijn dochter vertelt me troosteloos dat ze bij mij wil blijven slapen en mijn twee zoontjes zijn inmiddels naar hun moeder gewandeld, de moeder belt in paniek dat stijn verloren is geraakt, maar dat doet hij altijd, toch zit het me met die nachtmerrie niet helemaal lekker, maar 1,5 uur later is hij er weer. Wat hij in de tussentijd allemaal uitgespookt heeft, het is allemaal zo troosteloos. Ik ben zo troosteloos.

.