Treurig

“Kijk niet zo sip !”, heeft mijn vader me wel zo’n 100 maal gezegd, gevolgd door zijn schaterlach.
Tot mijn 25ste bij de bakker, in de bibliotheek, in de supermarkt:
“Kijk niet zo chaggerijnig !”, “Zo slecht is het toch niet!”, “De zon schijnt!”
Terwijl ik er heel gewoontjes bij stond, kan ik er wat aan doen. En ik weet zeker dat ik van nature vrolijk ben, wel gesloten en koud, maar vrolijk. Nu heb ik eens een foto gezien van mezelf in de “chaggerijnig stand”, de bovenlip steekt 3 centimeter boven de onderlip uit (door mijn vader “pip” genoemd, toen ik 15 was vertelde hij dat hij mij dat woord geleerd had als experiment, en inderdaad, in de buurt en in de klas gingen andere kinderen ook het woordje “pip” voor bovenlip gebruiken), mondhoeken toch wat naar beneden en een ontevreden blik. Toch niet leuk dat je neutrale stand een chaggerijnige is.

Maar na mijn 25ste nooit meer gehoord, toen kreeg ik een vaste redelijk leuke baan. Sinds mijn 41ste is een nieuwe “Kijk niet zo boos !” “Kijk niet zo kwaad !”, na een onterecht ontslag. Die agressie naar mensen toe is treurig genoeg nieuw voor me. Mensen veranderen wel en niet.

Raar, die grens tussen leuk en treurig.

.