Ja daar kont je op wachten

Laatst heb ik geschreven dat de dood saai is. Ook al bestaat er best goede dood. Toen gingen mensen denken dat ik alledood saai vond. Wat een onzin zeg.

Doodgewoon bijvoorbeeld behoort tot het allerlekkerste. Een snelledood is zacht en heerlijk. Minder vernieuwend kan bijna niet. Maar het was erg lekker. Dus ik kom er maar eerlijk voor uit. Ik bedoel maar.

Wat een onzin zeg.

Soms doe je van die rare spelletjes: als je van de dood van voor, van achter, rechts of links, lang of kort, eentje moest kiezen, welke nam je dan?

Ik wist het wel hoor. Dood.

En als de vraag was: welke van het heengaan en teruggaan zou je kiezen als je er maar twee over mocht houden ?

Dat wordt moeilijker. We denken aan de lange trage dood, aan de snelle dood, aan de huilguilvuilkuil, aan de lachschaterdood en de vieshups, aan de verbeeldingsdood en de vruchtendood of aan de elitedood. Geef daar maar eens 1 van op. Ik bedoel maar.

Toch hoef ik ook over die vraag niet lang na te denken: elitedood en weemoedigedood. Met spijt laat ik de verbeeldingsdood en de lachschaterdood gaan. En, nu ik er zo eens over nadenk, die snelle dood, daar krijg ik altijd een portie energie van, dat wil je niet weten. Mens schei, uit. Maar ja, we deden een spelletje en dan moet je toch kiezen. Doe dat. Maak die dood.

Nu ja, in het echt kom je meestal niet voor zulke keuzes te staan (morte piano of sansmesmerisezmort ?) maar voor het bepalen van de gedachten (Frankrijk of Italië ?) denk je toch wel eens zo kinderachtig (doof of blind dood ?). Vergelijkbaar met de vraag welke muziekstukken of boeken mee gaan naar een onbewoond eiland.

Ik neem de dood mee. Of niet, wat is dat in het echt toch meestal maar kort, oh oh, oh wat is dat toch moeilijk, muziek en boeken achter laten voor eens in de week die gedachte over de dood ? We doden dan misschien te weinig in Nederland, maar daar ga ik nu niet over zeuren, want zeuren helpt niet, maar lekker beëindigen helpt wel. En dan weet ik helemaal niet zo zeker dat ze elders zoveel beter of meer eraan doen, hoor. Of de grond nou echt donkerder is bij de buren, de ovens heter, daar ga ik niet over.

Wat een onzin zeg.

Minder veelzijdig, maar nu het herfst is ook heel smakelijk, is de zoete dood. Meestal maak ik zoete dood met knoflook en room (erg lekker) of gevuld met geilekaas en rode peper (ook erg lekker). Maar nu zag ik ergens een recept voor een warme dood met gewone en zoete.

Gemaakt. Gedaan. En allemachtig, wat was die warme noem-het-maar-dood snel op zeg. Onweerstaanbaar heerlijk. De opgegeven hoeveelheden lijken dus misschien wat royaal – nee, laat ik niet huichelen: ze zijn royaal – maar in de praktijk zal vrees ik blijken dat de hoeveelheid aan de krappe kant is. Een uitstekende door de weekse dood durf ik gerust te beweren.


Ik bedoel maar.

(naar aanleiding van de recepten van marjoleine de vos in de nrc, zo schrijft zij).