Eindelijk

We hebben er 32 miljard ingesto(n)ken in de banken en nu gaan "we" 18 miljard bezuinigen op alles wat weerloos is, zo doen wij dat.


Here am I floatin' 'round my tin can far above the world
Planet Earth is blue and there's nothing I can do


http://www.youtube.com/watch?v=xik-y0xlpZ0



Best wel hoor je gelukkig weinig meer maar daar is "dan heb ik zoiets van" voor in de plaats gekomen. Of dat nu vooruitgang is, ik betwijfel het.



"Ik herinner me een gesprek waarbij een oudere vrouw krijsend wegliep."


Rihanna blijft het toch goed doen. Mooi.

http://www.youtube.com/watch?v=_CH3jb39Qu8&feature=related


Tjitske Jansen wel mooi, over een zeevarende man, die de zee meer bemint:

en ik hou van
jou geloof ik en ik weet het trouwens zeker maar wat ben ik blij dat jij
al een beminde hebt want alles is hier al en ik hou zo van verlangen
en ik hou zo van alleen zijn en ik hou zo van het denken dat het zou
kunnen als het kon.


Als het echt wordt, de realiteit, dan is het niet leuk meer ?

Gelukkig ben ik geen romanticus ?


http://www.youtube.com/watch?v=9rF7_IQQG1g&NR=1


Ooit bij een feestje, 1981. La bamba werd gedraaid; er stonden 6 mannen in de rij om haar een kus te geven. Wat knap je daar op af. Mooi, zo'n zelfregulerend systeem. Toen hij een relatie met een beeldschone dame had en drie jongens tegen hem zeiden dat zij zo geweldig knap was, hielp dat niet. Aansporingen werken vaak omgekeerd, advies wordt weinig opgevolgd. Omgekeerd evenreedig.

Als ik nou een vrouw zou zijn en hij zou flirten met een andere dame en ik hoor hem zelfs dezelfde zinnen gebruiken, dezelfde verhalen ? Bye, bye, die hoef ik ook nooit meer te zien, nee, echt niet. Compleet afgeschreven. Gek is dat, de gedachte dat hij (ook) een ander zou willen dan ik is zo onverdraaglijk dat ik nooit meer een jongen wil.

Mijn dochter zit op dezelfde lijn. Tot het gooien van een zwaar voorwerp naar haar moeder toe. Toen zei ik dat we allebei niet meer met elkaar verder wilden. Meisjes zijn meer van de "eeuwige trouw" dan jongens, misschien. De vrouw bestaat niet. De man bestaat niet, maar wat ik hierboven beschrijf schreef ik als vrouw. Als man, vind ik het dan onoverkomelijk dat zij flirt met andere mannen ? Ligt eraan met hoeveel en in welke mate, die dame van la bamba flirtte helemaal niet, maar het idee van in de rij staan.

Toen zij, klaske, binnen een week na mij een ander had wilde ik verder niets meer met haar te maken hebben. "Hij is een goed minnaar," mailde ze me. Het stemt me wat zwaarmoedig of of of bitter...cynisch...stelt me teleur...stemt me droef...dat de dame waar ik 14 jaar mee samen was ook zo'n panische angst heeft om alleen te zijn. Alsof ik een relatie had omdat ze niet alleen kon zijn, niet omdat ze nou zo graag bij mij was. Zou best eens waar kunnen zijn. Maar zo zwart wit is het allemaal niet. En nu is het klaar met die egotistische puberale navelstaarderij.


Als ik even de krant las bij klaske in de buurt, dan kreeg ik een tik op de krant.

Aandacht ! Aandacht ! Aandacht !

Twee keer per dag sex, minimaal, dat is mijn eis !

En toch stemmen eenzame vrouwen me ook droef. Complicado.


Alles van waarde is weerloos.

Waarom ik nu weer boos ben op politiek: de tv uitzending over de opheffing van de orkesten. Alles met maar iets kunstzinnigs, met talent, maak het maar kapot.
Rutte zal vast wat handiger en vlotter babbelen dan balkenende en en het is zo helemaal niets, de liberale leegte kon niet leger zijn, egoisme en geld, niets, niets, niets

Frank Kalshoven voorzag in 1997 waar egoisme, angst, rancune en leegheid aan de macht toe zou leiden in de laatste alinea:

BV Nederland bestaat niet

De Amerikaanse econoom Paul Krugman schept veel genoegen in het bekitiseren van andermans opinie over economie, van Jacques Delors, via Clinton tot en met Bush. Zijn tegenstanders treffen het niet. Krugman, eind veertig, wordt beschouwd als de beste econoom van zijn generatie.

Krugman schrijft dat het spannend is internationale handel af te schilderen als een strijdperk waar landen of regio’s elkaar bevechten. Alsof landen, net als bedrijven, met elkaar in concurrentie zijn. Maar deze voorstelling van zaken is foutief. Zijn slogan luidt: “een land is niet net zoiets als een bedrijf”. Betekent een groter marktaandeel voor het ene bedrijf doorgaans een kleiner aandeel voor het andere (de winst van de een is het verlies van de ander), bij internationale handel profiteren beide landen.

Dat heet het leerstuk van de comparatieve voordelen. Neem twee landen. Beiden hebben twee productiesectoren waarin alleen met arbeid wordt geproduceerd. De arbeidsproductiviteit is in beide sectoren van land A hoger dan in die van land B. Land A heeft dus een absoluut voordeel in de productie van beide landen. Toch zullen de landen waarschijnlijk handel met elkaar drijven omdat de lonen in het minder productieve land B lager zijn dan in land A. Land A zal zich toeleggen op de productie van het goed waarin het, vergeleken met land B, het beste is.

Dit leerstuk, geformuleerd door de Nederlandse/Engelse econoom David Ricardo, geeft niet alleen een verklaring voor het bestaan van handel. Het toont bovendien aan dat handel door de bank genomen voor beide landen gunstig is. Werknemers van beide landen kunnen meer consumeren met dan zonder handel (consuminderen ? valt dat niet na te streven ? Hoe minder bezit, hoe minder gebonden ? Mensen die plezier hebben in een vak en in hun vakwerk en niet politiek, dat is mooi).

Zo stellen veel politici dat de wereld uiteenvalt in drie blokken -Noord-Amerika, Europa en Azië inclusief Japan- die elkaar op leven en dood beconcurreren. De winst van het ene blok zou het verlies van het andere zijn. Nooit van comparatieve voordelen gehoord. Economische groei in de tweede of derde wereld is niet schadelijk voor de eerste wereld.

Politici geven populistisch hun mening en begrijpen economische of technische fundamenten niet. Krugman geeft aan dat in het publieke debat de slechte ideeën (angst (aanjagen)) van niet-economen de goede ideeën verdringen.
Charlatans zoals bovengenoemden worden minder beschroomd naarmate de massa niet-geschoolde commentatoren groeit. Angstverhalen klinken vaak overtuigender dan echte analyse. Echte economische analyse is nu eenmaal intrinsiek ingewikkeld. Politici en zakenlieden zaaien geregeld paniek over concurrentie en de bedreiging voor Nederland en Europa van goedkope Aziatische import. Bovendien gebruiken ze een term als “bv Nederland”. Beide gedragingen zijn door Krugman strafbaar gesteld.



Maddam

Ook in mijn familie zit een gekke tante. Elke keer als "we" bij haar op de vijzelstraat op visite kwamen (vol van moderne spullen, samenwonend met een 30 jaar oudere kunstschilder (mooi werk trouwens) zei ze:
"Plof neer !"
Als 10 jarige weigerde ik dat al. Dan bleef ik de hele avond desnoods staan. Of zo hard springen op de zitzak dat deze daadwerkelijk plofte.




Eindelijk

Eindelijk is het me gebeurd, me nooit meer ergeren
zomaar en nu kan ik het niet meer verbergen.

Meneer right ontmoet, de man van mijn dromen,
hij laat me ware liefde zien, althans dat lijkt het omen.
Zonder dat prachtige haar
en zijn doordringende liefdevolle staar.

Eindelijk ben je daar dan
nu komt het er van
Hij leek zo vaak de ware
maar dan bleek het toch een nare.
Nu kom jij voorbij en verlicht mij

Eindelijk is het me gebeurd, me nooit meer ergeren
zomaar en nu kan ik het niet meer verbergen.

Eindelijk ben je daar dan
nu komt het er van
als je eens wist wat ik van je dacht
ik kan het niet beschrijven dus je lacht.


Mister Damn Right

Mister Dan Death

Mister Dan Sex. Zou de ideale man de dood zijn. Zou de ideale vrouw de dood zijn.



Ja hoor, er zit een mannetje in de computer en dat houdt alles in de gaten, ja, in je telefoon ook en overal mannetjes die alles in de gaten houden.

"Praat smerig tegen me !"
Ten eerste weet ik dan niets te zeggen, na een relatie van 14 jaar waarin ze opeens zoiets vraagt en ten tweede vraag ik me dan af wat haar twee-weken-affaire haar allemaal voor schunnigs toegefluisterd heeft.
"Nu moet je me hard neuken."
Tsja, de ene keer heb je een half uur een keiharde en de andere keer een halfzachte die je met moeite naar binnen wurmt om na een viertal keer heen en weer schuiven te ontladen. Volgens mij geldt dat voor de meeste mensen. En het hangt toch ook van de dame af.

Interesting. Highly interesting. I'd be delighted to hear more on another occasion, but for now, if you'll excuse me.




Zo'n beklemmend dodelijk goed verhaal van Maria Barnas dat aan willem frederik hermans doet denken, maar nog iets klinischer, vervreemdender, naarder waardoor ik me akelig voel...hu, wat naar :


De ruimte die je inneemt
Maria Barnas


Lewis keek de hoeveelheid boodschappen in zijn winkelkarretje nog eens na en schatte de inhoud op een derde kubieke meter. De sinaasappels ergerden hem.

Hij was zich al een aantal dagen aan het voorbereiden op de komst van Emily. Emily hield van soja-burgers en witte wijn. Maar als verrassing had hij twee kleine fazanten besteld bij de jachtopziener van Dundas Estate.

Emily zou hooguit 1 kubieke meter in beslag nemen.

Emily was lid van The Mad Treehuggers. Ze liet zich in weekenden aan bomen ketenen en elke maand stelde ze het kappen van een oude eik een paar weken uit. Lewis moest niet beginnen over het feit dat die bomen uiteindelijk toch omgingen, daar kreeg Emily agressieve rode vlekken van in haar hals, alsof een verongelijkte stem zich dwars door de huid van haar keel een weg naar buiten forceerde.

Bomen namen sowieso teveel ruimte in beslag. Lewis begreep niet waarom bomen niet bij elkaar gezet konden werden, in een groot massief blok. Alle stammen tegen elkaar aan, de takken konden vast wel voor iets anders worden gebruikt. Met optimale bodemverzorging zouden ze genoeg voeding kunnen krijgen en de zuurstof uitstoot van een dertig vierkante meter klont boom zou evenredig zijn aan de zuurstof opbrengst van een enorm, dunbezaaid bos. De ruimte die dat zou opleveren legde een kortstondige kalmte in het hoofd van Lewis.

Hij had Emily ontmoet op een kunstbeurs in Londen. Ze stond er met haar koffers naar een perpetuum mobile van fietswielen te kijken. Hij had het kunstwerk nooit erg opwindend gevonden. Maar de kunstenaar verkocht goed, en het was eigenlijk het enige werk dat dit jaar belangstelling trok. Lewis zag door Emily wat er aan de fietswielen ontbrak: een vrouw die ernaar stond te kijken. Sindsdien ging het werk over van alles. Gemis, eenzaamheid, verlangen. Hij zag het allemaal in het lege, treurige werk en hij begon gedachten te formuleren over liefde.

De koffers van Emily irriteerden hem. Lewis had dertig vierkante meter gehuurd voor zijn stand, en Emily’s baggage nam er teveel van in beslag. Hij bood haar een drankje aan en liet haar koffers door zijn assistent naar de garderobe te brengen.

Emily had naar hem geglimlacht en hij had haar uitgenodigd voor een muziek uitvoering die later die avond zou plaatsvinden in de Royal Academy of Music. Lewis verwachtte er een rustig klassiek concert maar de avond bleek georganiseerd te zijn door Henrik Håkansson, een jonge Zweedse kunstenaar. Emily sprak lovend over zijn werk en Lewis bestudeerde het programma om later argeloos een detail over de kunstenaar te kunnen laten vallen.

Hij las:‘Håkansson uses the distinct cultural environment of the fair to facilitate the production of this off-site event, while also employing the format of performance and the scenario of filmmaking. A concert hall more regularly used for classical recitals is the site of a solo performance of a bird. In this synthetic environment a native British songbird becomes a fragile, exotic spectacle. The observation of nature results in the production of culture. The audience themselves become players and, in turn, the process of art-making becomes the subject of the piece.’

Lewis zag een dode tak op een podium waar een mus in werd gezet door een blond meisje dat teveel ruimte in haar jurk innam. Het kind keek bezorgd terwijl het de vogel enkele bevelen gaf. Het deed Lewis denken aan zijn moeder. Hij overwoog direct de zaal te verlaten maar Emily legde een hand op zijn arm, en daarnaast zou hij onmogelijk onopvallend de zaal kunnen verlaten omdat alles werd gefilmd. Drie cameraploegen registreerden het publiek en de bewegingloze mus in de dorre tak.

Het publiek wachtte op een geluid. Vier microfoons stonden gericht op de vogel die met zijn rug naar het publiek zat gekeerd. Emily giechelde, en mensen begonnen elkaar aan te kijken. ‘Een concert van afwachting’, fluisterde Emily in zijn oor. Ze zag er prachtig uit. Het haar strak naar achter gekamd en bij elkaar gebonden in een klein knotje en godzijdank geen sieraden.

Hij sloot zijn ogen maar opende ze al snel omdat zijn gedachten waarin hij probeerde te verdwijnen zijn moeder aan hem toonde. De vogel deed een poging te vliegen, maar kwam niet verder dan een ongelukkig sprongetje. De vleugels waren afgeknipt, en het dier viel met een plofje op het podium. Het was het eerste geluid dat het had geproduceerd en het ontlokte aan een enkeling in de zaal een aarzelend geklap.

Na afloop van de performance zei Lewis dat hij zich niet goed voelde, dat hij Emily graag mee uit had genomen voor een drankje maar dat hij zich helaas gedwongen zag naar huis te gaan. Tot zijn verbazing ging ze in op zijn uitnodiging hem te komen opzoeken in Edinburgh.

Dat was nu een week geleden, en Lewis had elke minuut van de dag gebruikt om zich voor te bereiden op haar bezoek.

De tafel was gedekt, vierkante borden op een vierkante tafel. Hij had met een lineaal de afstand tussen de borden en het bestek gemeten, zodat alles exact op de goede plek stond. De fazanten die hij eerst gegrild, lagen in dunne plakken in de oven, ze zouden geen enorme schaal in beslag hoeven nemen op tafel.

Op het aanrecht stond het nagerecht op kamertemperatuur te komen; sinaasappels doordrenkt in cognac. Hij had de vruchten gepeld en in kubussen gesneden. Ze hadden daarbij veel sap verloren maar hij had er wel een mooie kubus mee gebouwd van negen vruchten, die stond als een Donald Judd. Hij had zich geschoren, en voor de gelegenheid niet alleen zijn hoofdhaar maar ook het overtollige haar van zijn benen verwijderd. Zijn lichaamshaar vulde net twee handpalmen maar alle kleine beetjes telden.

Het stelde hem gerust dat Emily naar zijn huis toe kwam. Als hij haar had moeten treffen in de stad had hij haar misschien niet herkend. Hij had vooral gelet op hoe netjes ze in haar kleren paste. Haar slanke benen in een nauwsluitende rok. Er zou nog net een hand tussen haar huid en de stof hebben gepast. En toen hij de secure indeling van haar koffer had gezien toen ze die opende om er een jas uit te pakken, wist hij het zeker.

Lewis’ benen waren schraal en Emily was al 4 minuten te laat. Hij pakte de lineaal er nog eens bij en controleerde de afstand tussen het servies en het bestek. Tot zijn ontsteltenis zag hij een kreukel die Emily zou raken aan haar linkerknie. Net toen hij het strijkijzer uit de kast wilde pakken, hoorde hij de deur van een auto dichtslaan. Lewis hapte naar adem en spoedde zich naar het raam. Op straat, vlak voor zijn huis stond een vrouw naast een taxi. Ze betaalde de taxichauffeur en liep richting de trap die leidde naar Lewis’ voordeur.

Een vogel met stompjes van vleugels deed een poging te fladderen in zijn maag. Hij zag een vrouw de zoom van een hoepelrok optillen terwijl ze de trap op liep. Haar haren waren gekruld en stonden in een krans om haar hoofd. Grote armbanden rinkelden om haar pols. Lewis liet zich zakken op een stoel en poetste een vork toen de deurbel ging. Hij poetste een lepel toen de deurbel nog eens ging. En toen een aantal minuten later een nerveuze boodschap werd ingesproken op zijn antwoordapparaat streek hij ter hoogte van zijn knie een kreukel uit zijn leven.

.