Triest

De blaaren beginnen te vergelen, het gras sterft af en maakt zich op voor een winterslaap, het wordt steeds sneller donker, stormen nu en dan, regenbuien, het is herfst en ik vind het zoooo triest.

Triest als ik haar ring, glimlach, kleding en elegantie zie, getrouwd met een fransman en twee kinderen en sinds een half jaar te onrustig om een boek te lezen, ik ken haar amper twee maanden.
" Wat doe jij als zich 4 bronstige mannen aandienen, hoe maak je dan een keuze ?"
" Wat is dat nou weer voor een VRAAG !"

Triest van mijn aandoenlijke eenzame asperger zoontje met zijn wetenschappelijke uitspraken op 8 jarige leeftijd en het is zo'n in en in tragische lieve knappe schat en knuffel, net een wat zwaar wordende engel, want hij is wel wat dik aan het worden, ach, man, hoe kan een man zoveel triestheid verdragen.

En dan heb ik het nog niet gehad over de triestheid van mijn ex, die nu weer begint te zeuren dat ze mijn auto vaker voor de deur wil hebben staan, omdat die toch wel heel veel voor mijn deur staat en zij hem vaker wil hebben om naar haar nieuwe vriendje te rijden. Ze heeft al alles van me gehad omdat ik maar van het gezeur af wil zijn, de zwarte "gerard" stoel van 900 EUR, de ladenkast, allemaal naar haar, het meeste geld gaat naar haar en dan toch nog dat trieste gejammer.

Triest dat ik ben, hé, triest...met dat herfstige onrustige gevoel erbij waaraan ik momenteel mijn hart verpand heb, laat onmogelijke liefdes maar aan mij over, daar heb ik een patent op...triest...sad....sombre... melancolique...saudade...sono triste ...malinconico... esolado...sombrio...dÜster...freudlos......grådaskig...trist... cheerless...dismal...

De medaille voor de ridder van de trieste figuur mag ik me drievoudig opspelden. En het erge is, de ergste daaronder liggende triestheid, die diepe wijdse laag, die zit zo diep, die kan en durf ik niets eens te benoemen, zo ver die reikt.

En mijn zielige zielige zielige arme drie kinderen, gotvergotvergotver, ze weten nog niet hoe erg het is, gotversnirf, ze hebben er geen flauw benul van hoe vreselijk het wordt...potversnurf, zij hebben geen weet...geen weet....geen besef van de peilloze en onmetelijke triestheid van het bestaan.

Weer een afwijzing, de figuurlijke tranen stromen me over de wangen van tristesse. Wat is dit alles van een onvoorstelbaar troosteloze triestheid.

.