Loze complimenten

Blank. Perfectly blank.

De bodemloze put van veren in eigen en andermans reet steken.

De dood maakt het allemaal niet uit. Dat is nieuw voor mij, NIEUW, sinds de scheiding op haar heftigst was, september-december 2009, raakte ik duizelig en dan beeldde ik mij wel eeens in dat ik dood was, of dat ik de dood was. De spottende dode ambtenaar. Best machtige verschijning. De machtigste. Zo'n rare holle schrille lege echo aan complimenten, aan lachjes, aan opgewonden boosheid, zo'n onwerkelijk prachtig diep zwart gat, wat meteen de zonsondergang en de drie spelende kinderen op het strand zoveel mooier maakt en mijn lichte stemverheffing over hun kletsnatte broeken van het pierebadje zo onnozel.

Marcellus Emants: Ik wens te liggen onder het volgende grafschrift: Beklaag nooit de verloste uit de krankzinnigheid die leven heet.
Deze inscriptie werd op Emants' graf geplaatst, maar in 1957 verwijderd.

Dank voor uw belangstelling in de toestand van mijn vrouw. Zij kan nu - met medicijnen en mijn steun - wel weer wat doen, maar geheel in orde is zij nog niet. Zij moet nog gemasseerd en geëlektrieseerd worden. Bovendien moet de tijd haar te hulp komen. Die helpt altijd, al helpt ie ten slotte je verder dan je verlangt.

.