Mano Verduveld. IJdelheid, mijn favoriete zonde.
Monday, November 27, 2006
Manna Verschrijver
Verdonk, Verhagen, Verwaayen en Verschrijver
Sleuteltjes van onze tijd
De vrijmaking van de geest uit traditionele, door de Kerk in stand gehouden vormen, was een proces dat elke menselijke activiteit stimuleerde. De Renaissance toont ons het individu, lange tijd opgesloten in familie-, kerk- en werkgemeenschappen, dat zich begint te roeren. Enerzijds wordt een behoorlijk functionerende centrale regering mogelijk gemaakt, anderzijds zien we een aantal stoutmoedige en eerzuchtige individuen, wie het in de eerste plaats om geld en macht is te doen, op de voorgrond treden.
Deze, door geen scrupules in hun handelingen geremde individuen, vormen een ernstige bedreiging voor de vrijheid. Het Italië in de tijd van Machiavelli vertoont een chaotisch beeld, waarin machtsbeluste, eerzuchtige lieden steden en staten veroverden, ten koste van de zwakkeren en verschoppelingen. Gedwongen zich te handhaven in een wereld, waarin zij door vele rivalen voortdurend werden bedreigd, schrokken zij voor geen enkel verraad of geweld terug. Het leven van een mens telde dan ook uitermate weinig; ieder, die om de een of andere reden gevaarlijk werd geacht, moest uit de weg worden geruimd.
Ik, de Rita Verdonk, Verhagen (Max), Jan Peter (Peet), Verwaayen (Ben) en Deutsche Mark Rutte gingen gezellig in de besloten sauna van Mark zitten en vervolgens lekker zwemmen. Ineens zat Mark met mijn borsten te spelen. Dit verwachtte ik niet want meestal zijn mannen te verlegen, wat ik best jammer vind. Gelukkig had Mark een geweldige peeskamer met veel kaarsen, rode nagellak, lippenstift en hadden we allemaal voor sexy lingerie gezorgd. Ik had bovendien mijn beruchte dijbeen hoge zwartleren/rubberen kaplaarzen aangetrokken na het zwemmen. Ik was lekker geil en besloot Peet te gaan pijpen; uit ervaring weet ik dat hij er 10 minuten over doet met zijn 11 centimeter in erectie. Ik vroeg aan Mark of hij me van achteren wilde vingeren en beffen, voor zover mogelijk. Dat deed hij niet onverdienstelijk en opeens propte hij zijn 13 centimeter erin. Ooooh, man.
Max kwam de kamer binnen lopen uit het zwembad. “Vervloekt, betrapt”, hijgde Mark en met zo’n tien snelle stoten kwam hij zaaalig in me klaar. Max liep woedend op Mark af en sloeg hem bij me vandaan.“Klootzak, alleen kijken en met de hand hadden we afgesproken, in ruil voor een aanbeveling voor de ministerspost bij Peet, dat was de deal, leugenachtige hufter !”, zei Maxime. Ik had de tijd van mijn leven, want Max stopte agressief zijn stokstijf geworden 15 centimeter in mijn royale ruime vagina. Van achteren ! Ik genoot. Als Max mij zo neemt, dan zit al zijn bloed in zijn piemel en is hij nog meer een onthoofde kip dan ik ! Dan heb ik hem in mijn macht ! Mark zat nu heerlijk op een stoel te kijken hoe ik aan de lopende band klaarkwam.
“Oooooooh. Aaaaaaaah. Oooooooh”, zuchtte ik monotoon, maar hard, terwijl ik knipoogde naar Mark. Intussen pijpte ik Peet ook nog steeds op de ritmische stoten van zijn vriend Max. Daarbij heb ik dan allemaal geile gedachten, oooooh, die lekkere Peet nu pijpen, de Peet die na de moord op Fortuyn meteen verkiezingen wilde opdat zijn cda het grootste zou worden, wat een heeeeerlijke vent."Ooooooh, Aaaaaaaah. Ooooooh. Man. Ooooh. 23 cm, die moet ik verbannen, dat is me teveel, te nieuw, te anders siste opeens door mijn kop. Weer knipoogde ik geil naar Mark en naar Ben, die ook was komen binnenlopen. Die was meteen niet te houden bij het tafereel van een neukende Max en een gepijpte Peet en hij kwam naast me liggen met zijn stijve 9 cm. Tien handgebaren met mijn linkerhand en Ben kwam jankend klaar, dat moest hij namelijk uit eigen zak betalen. Max was door mijn rubberen/zwartleren kaplaarzen niet meer te houden. Mijn gekreun en gesteun en geile kreetjes en gilletjes maakten Max helemaal gek. “Dank je”, “Oh , dank je” “Oooooh, ik vind het zo heerlijk als jij in me klaar komt” zuchtte ik dan vol zogenaamde overgave.
Nu begon Max te prevelen:“Oooooh, Rita, ik kan niet meer, ik kan echt niet meer. Oh. Ah. Tart me niet zo. Plaag me niet langer. Ohohoh, vluchtelingenkampen en 11 doden. Oh, wat zaaaalig, je zuigt en trekt alles uit me, oh, wat lekker, o, god, o, help me, oooooooh, jaaaaaaaaaaaah. Klaarkomus c’est mortibus un petit pocus, zoals wij latinisten dan zeggen.
“Onverschillig bleef ik monotoon “ooooooh ! aaaaah ! oooooh ! aaaaah ! zeggen. Peet was op zijn bekende stille wijze klaargekomen en veegde met een kleenex zijn snotneus, pardon, zijn piemeltje af. Mark, Peet en Ben waren afgedropen en daarom knipoogde ik maar naar mezelf in de spiegel met die lege dode blik van me en die nare dunne lipjes. Toch voelde ik me daardoor juist heel geil. Ik voelde dat Max het niet lang meer zou houden. Even zoog ik nog met mijn vagin en ging met mijn kont lekker geil op en neer.“Kom je ? Kom je al lekker kla….”, vroeg ik, terwijl ik daarbij onschuldig lachend achterom keek.“Ooooh Rita, jij”….en hij spoot me helemaal vol.
Opeens stapte Gerrit Zalm achter de spiegel vandaan en hij zei: “ik kwam en zag, getverrrrrdemmme, wat ben jij een lekker fout geil takkewijf”.
Foute mensen nemen besluiten op grond van ijdelheid, machtswellust, rancune, racistische populariteit en geld. Een mensenleven meer of minder doet er niet toe. Goede mensen nemen goed gemotiveerde besluiten waaruit compassie, vrijheid en gelijkheid spreken. Regels zijn regels. Afspraak is afspraak. Befehl ist befehl. Besluit is besluit. Blijf onderzoeken hoe, wanneer, waarom, onder welke omstandigheden en met welke bedoelingen die regel of afspraak tot stand is gekomen.
Sleuteltjes van onze tijd
De vrijmaking van de geest uit traditionele, door de Kerk in stand gehouden vormen, was een proces dat elke menselijke activiteit stimuleerde. De Renaissance toont ons het individu, lange tijd opgesloten in familie-, kerk- en werkgemeenschappen, dat zich begint te roeren. Enerzijds wordt een behoorlijk functionerende centrale regering mogelijk gemaakt, anderzijds zien we een aantal stoutmoedige en eerzuchtige individuen, wie het in de eerste plaats om geld en macht is te doen, op de voorgrond treden.
Deze, door geen scrupules in hun handelingen geremde individuen, vormen een ernstige bedreiging voor de vrijheid. Het Italië in de tijd van Machiavelli vertoont een chaotisch beeld, waarin machtsbeluste, eerzuchtige lieden steden en staten veroverden, ten koste van de zwakkeren en verschoppelingen. Gedwongen zich te handhaven in een wereld, waarin zij door vele rivalen voortdurend werden bedreigd, schrokken zij voor geen enkel verraad of geweld terug. Het leven van een mens telde dan ook uitermate weinig; ieder, die om de een of andere reden gevaarlijk werd geacht, moest uit de weg worden geruimd.
Ik, de Rita Verdonk, Verhagen (Max), Jan Peter (Peet), Verwaayen (Ben) en Deutsche Mark Rutte gingen gezellig in de besloten sauna van Mark zitten en vervolgens lekker zwemmen. Ineens zat Mark met mijn borsten te spelen. Dit verwachtte ik niet want meestal zijn mannen te verlegen, wat ik best jammer vind. Gelukkig had Mark een geweldige peeskamer met veel kaarsen, rode nagellak, lippenstift en hadden we allemaal voor sexy lingerie gezorgd. Ik had bovendien mijn beruchte dijbeen hoge zwartleren/rubberen kaplaarzen aangetrokken na het zwemmen. Ik was lekker geil en besloot Peet te gaan pijpen; uit ervaring weet ik dat hij er 10 minuten over doet met zijn 11 centimeter in erectie. Ik vroeg aan Mark of hij me van achteren wilde vingeren en beffen, voor zover mogelijk. Dat deed hij niet onverdienstelijk en opeens propte hij zijn 13 centimeter erin. Ooooh, man.
Max kwam de kamer binnen lopen uit het zwembad. “Vervloekt, betrapt”, hijgde Mark en met zo’n tien snelle stoten kwam hij zaaalig in me klaar. Max liep woedend op Mark af en sloeg hem bij me vandaan.“Klootzak, alleen kijken en met de hand hadden we afgesproken, in ruil voor een aanbeveling voor de ministerspost bij Peet, dat was de deal, leugenachtige hufter !”, zei Maxime. Ik had de tijd van mijn leven, want Max stopte agressief zijn stokstijf geworden 15 centimeter in mijn royale ruime vagina. Van achteren ! Ik genoot. Als Max mij zo neemt, dan zit al zijn bloed in zijn piemel en is hij nog meer een onthoofde kip dan ik ! Dan heb ik hem in mijn macht ! Mark zat nu heerlijk op een stoel te kijken hoe ik aan de lopende band klaarkwam.
“Oooooooh. Aaaaaaaah. Oooooooh”, zuchtte ik monotoon, maar hard, terwijl ik knipoogde naar Mark. Intussen pijpte ik Peet ook nog steeds op de ritmische stoten van zijn vriend Max. Daarbij heb ik dan allemaal geile gedachten, oooooh, die lekkere Peet nu pijpen, de Peet die na de moord op Fortuyn meteen verkiezingen wilde opdat zijn cda het grootste zou worden, wat een heeeeerlijke vent."Ooooooh, Aaaaaaaah. Ooooooh. Man. Ooooh. 23 cm, die moet ik verbannen, dat is me teveel, te nieuw, te anders siste opeens door mijn kop. Weer knipoogde ik geil naar Mark en naar Ben, die ook was komen binnenlopen. Die was meteen niet te houden bij het tafereel van een neukende Max en een gepijpte Peet en hij kwam naast me liggen met zijn stijve 9 cm. Tien handgebaren met mijn linkerhand en Ben kwam jankend klaar, dat moest hij namelijk uit eigen zak betalen. Max was door mijn rubberen/zwartleren kaplaarzen niet meer te houden. Mijn gekreun en gesteun en geile kreetjes en gilletjes maakten Max helemaal gek. “Dank je”, “Oh , dank je” “Oooooh, ik vind het zo heerlijk als jij in me klaar komt” zuchtte ik dan vol zogenaamde overgave.
Nu begon Max te prevelen:“Oooooh, Rita, ik kan niet meer, ik kan echt niet meer. Oh. Ah. Tart me niet zo. Plaag me niet langer. Ohohoh, vluchtelingenkampen en 11 doden. Oh, wat zaaaalig, je zuigt en trekt alles uit me, oh, wat lekker, o, god, o, help me, oooooooh, jaaaaaaaaaaaah. Klaarkomus c’est mortibus un petit pocus, zoals wij latinisten dan zeggen.
“Onverschillig bleef ik monotoon “ooooooh ! aaaaah ! oooooh ! aaaaah ! zeggen. Peet was op zijn bekende stille wijze klaargekomen en veegde met een kleenex zijn snotneus, pardon, zijn piemeltje af. Mark, Peet en Ben waren afgedropen en daarom knipoogde ik maar naar mezelf in de spiegel met die lege dode blik van me en die nare dunne lipjes. Toch voelde ik me daardoor juist heel geil. Ik voelde dat Max het niet lang meer zou houden. Even zoog ik nog met mijn vagin en ging met mijn kont lekker geil op en neer.“Kom je ? Kom je al lekker kla….”, vroeg ik, terwijl ik daarbij onschuldig lachend achterom keek.“Ooooh Rita, jij”….en hij spoot me helemaal vol.
Opeens stapte Gerrit Zalm achter de spiegel vandaan en hij zei: “ik kwam en zag, getverrrrrdemmme, wat ben jij een lekker fout geil takkewijf”.
Foute mensen nemen besluiten op grond van ijdelheid, machtswellust, rancune, racistische populariteit en geld. Een mensenleven meer of minder doet er niet toe. Goede mensen nemen goed gemotiveerde besluiten waaruit compassie, vrijheid en gelijkheid spreken. Regels zijn regels. Afspraak is afspraak. Befehl ist befehl. Besluit is besluit. Blijf onderzoeken hoe, wanneer, waarom, onder welke omstandigheden en met welke bedoelingen die regel of afspraak tot stand is gekomen.
Manna Verschrijver's brief
Verklikken en vervreemding
Another winter of discontent
Den haag, 30 oktober 2006
Betreft: enige informatie
Betreffende: geen grotere furie dan een versmade vrouw
Geachte mevrouw De Winter,
Het moment lijkt mij opportuun om u te waarschuwen voor de heer De Winter. Ik ken hem inmiddels wat langer dan vandaag, als ex medewerkster van de producentenbond. Ik volg hem met mijn ogen tijdens zijn dagelijkse ronde op de redactie van ons blad. Zwierig ontwijkt hij de computers, ondanks een fors postuur, hij geeft links en vooral rechts een aanwijzing, bemoeit zich met alle aspecten van de bedrijfsvoering en schijnt over het algemeen bijzonder met zichzelf ingenomen en de nonchalante wijze waarop hij dat allemaal klaar speelt.
De juriste, de redactrice en de receptioniste spreekt hij stuk voor stuk aan alsof hij ze al jaren kent. Terwijl zij flink doorwerken, maakt hij soms flauwe grapjes met de ster-allures van een algemeen directeur. Anderen vragen zich wel eens af wat hij met dit gedrag probeert te verhullen. Bij zoveel jovialiteit ontstaat wantrouwen. Daarom stel ik mijzelf altijd bescheiden op.
Ik ben Manna Verschrijver, een zeer knappe blonde dame van 38 met groene ogen. Elegant, charmant, 1 meter 80 en ik zie eruit alsof ik 28 ben. Mannen doen bijna alles om mij te behagen; ik heb daar langzamerhand enigszins genoeg van. Heel vaak zeg ik tegen heren die met een bloemetje of een leuk bedoeld mailtje aan komen zetten: “daar ben ik niet van gediend”. En als ze het nog een keer doen, dan herhaal ik “daar ben ik niet van gediend” en maak ik de heren in het openbaar belachelijk. Daar houden ze niet van, de haagse heertjes. Mannen begrijpen niet dat ze een potentiële liefde afschrikken door te voortvarend te zijn.
Er was in 1994 een onderzoek gedaan bij 10.000 mensen waaruit bleek dat een mens op vier basis-elementen selecteert, uiterlijk, intelligentie, geld/macht en zorgzaamheid. De vrouw selecteert vooral op geld/macht en intelligentie, de man selecteert meer op uiterlijk en zorgzaamheid. De man wikt, de vrouw beschikt, zeg ik dan altijd maar. Ook zegt men dat vrouwen een vaderfiguur of god zoeken in een man.
Mijn vader overleed in 1993 en dan ga je zoeken naar een andere vaderfiguur of god. Als mannen en vrouwen willen uitblinken, dan doen ze dat meestal opdat hun vader dat kan zien. Verlangen naar iemand die alles bestiert, zie je daar maar eens aan te onttrekken. Ook bemerkte ik in religie een mannelijke overheersing door dik en dun. God de here. God de vader. Het is geen wonder dat Michelangelo dit opperwezen heeft afgebeeld als een baardige grijsaard die niet van grapjes houdt - en ook niet van vrouwen.
Toen heb ik me voorgenomen nooit op het cda, de cu of de sgp te stemmen. Ik heb moeite vrouwen te begrijpen die dat wel doen. Hoewel, we kussen de hand die ons geselt. In Brussel las ik het volgende opschrift op een muur in de Marrokaanse wijk: Oh mon dieu, il y a-t-il vraiment une mort après cette vie. O, mijn god er is toch echt een dood na dit leven ?
Later las ik over het boeddhisme, confucianisme en het totemisme, het aanbidden van de totem door de indianen. Bijna alle mensen hebben een religieus gevoel en daarom zeg ik maar: ik ben grootgelovig en geloof alles. Een moederfiguur wordt bijna nooit aanbeden.
Bij de Raad van State vond ik het aardig werk, juridische uitspraken schrijven. Wel een zeer hiërarchische ouderwetse organisatie en niets werd aan het toeval overgelaten; voor een zitting lag de uitspraak vast. Daar moest ik ook werken met de heer Donner. Met ijver had ik een uitspraak geschreven.
“Is dit wel echt een inrichting, mejuffrouw Verschrijver ?”
“Potdonner, man, zet nou eens je handtekening !”, reageerde ik boos.
Angstig en rood, zonder verder een woord te zeggen, zette hij zijn handtekening onder de uitspraak.Hij dreef veel medewerkers tot wanhoop door telkens te vragen of het wel echt om een inrichting ging. Een inrichting is een bedrijf volgens de Wet milieubeheer. Ik kreeg bijna het idee dat hij telkens vroeg “Is dit wel echt god ?” Ook kwam hij vaak via rare kronkels tot een uitspraak. Typische man.
Ik vertrok bij de Raad van State en werd aangenomen bij de producentenbond als juridisch medewerkster van directeur Felix de Winter, die zich vooral bezig hield met de geldzaken van de producenten, daar had hij veel verstand van. Met mijn man Wim had ik inmiddels twee kinderen, vaak dacht ik: nog 10 jaar en dan zijn ze het huis uit, heerlijk. En ik voelde mij eerst verbonden met Wim, maar daarna te gebonden door Wim.
Mijn naakte zoontje David van 7 zei tegen zijn naakte knappe broertje van 5 met zijn lekkere zachte huid terwijl ik erbij stond:“Stijn kom je bovenop mij liggen, want dat mag niet.”
Maar er begon iets te knagen. Felix was met mij aan het flirten en hij had zwart haar, bruin-zwarte ogen, zwarte pakken, witte overhemden, zwarte stropdas, prachtige zwarte church schoenen en een chique onderkin. Hij deed een beetje denken aan een maffia baas en dan al dat geld beheren van al die producenten, daar keek ik met grote ogen naar want ik had zelfs geen zin om een belastingformulier in te vullen, dat deed Wim altijd voor me.
Hij had macht en ik hield van hem, Felix, Felix, Felix spookte door mijn hoofd of eigenlijk meer de beelden tijdens het samenwerken. Elke nacht dacht ik er meer en meer aan. Felix betekent geluk. En hij ging op zakenreizen en dan miste ik hem, die krachtige zakelijkheid en een duidelijk doel. Het verscheurde me.
Het was alsof mijn hart als een lek bootje op een inktzwarte zee dobberde. Er slaan steeds meer golven over het bootje heen. Continu dreigt het bootje te zinken en jij kunt niet zwemmen, dat gevoel, mijlen weg zijn terwijl je met je ex-geliefde Wim in de woonkamer zit. Er knaagde iets van binnen. Vroeger dacht ik, een hart breken, wat zou het, maar nu had ik het gevoel dat als ik het hart van Wim zou breken dat ik dan ook het mijne zou breken…daarnaast was er iets anders onbestemds aan het knagen..het nieuwe….een andere horizon…en iets duisters omdat ik geen zekerheid kreeg. Felix stelde me voor om mee te gaan op zakenreis naar Brussel…het was goed raak. Logisch, eerst voelde ik een romantische liefde voor die machtige vaderfiguur en toen hij vertelde dat bij de stemwijzer LPF bij hem op 1 stond, toen verloor ik mijn hoofd. Eerst was ik van afschuw vervuld, maar vervolgens merkte ik dat afstoten en aantrekken dicht bij elkaar kunnen liggen. `Die moet ik hebben`, dacht ik die nacht hijgerig en geil.
Daarnaast had die hele producentenbond iets duisters, alsof de organisatie door geld werd gedreven, dat was de olie en het smeermiddel. Passie kreeg ik daarvoor: de directeur. Hij houdt zich bezig met geld, geld, geld. Is geld de wortel van alle kwaad ? Volgens mij wel. In darkness let me dwell. Laat mij in het duister dolen. Ook sprak mijn directeur met de hele wereld, nu ja, heel Nederland en ik vond het prachtig om zo in die omgeving opgenomen te worden. Ik wilde niets liever dan één van hen worden. Ook was Felix erg slim, hij werd een beetje een hork gevonden door zijn omgeving en dus nam hij een nieuwe public relations directrice aan uit het bedrijfsleven.
De directrice, Kletske den Ouden was zo anders en nieuw, sprankelend, oorspronkelijk. Ik ben latent lesbisch. Maar jaloers was ik ook op haar succes, net zoals mijn Felix. Jan Laurus Pimphorst, de minister van Economische Zaken, wilde haar ook. Al met al was het een spannende tijd in een spannende omgeving.
Die Kletske den Ouden was apart en anders, één van haar eerste opmerkingen tegen mij was:“Ik ben een kijker, ik bekijk mensen overal.” Ik voelde me knap ongemakkelijk, want ik kreeg het idee dat ze recht door mij heen keek. Ze zei namelijk ook nadrukkelijk “ik ga voor de inhoud en niet zozeer voor de publiciteit” en daarbij keek ze me strak aan.
Toen ze hoorde dat ik van de rijksoverheid kwam, zei ze: “Zorg er altijd voor zo ver mogelijk bij de ministeries vandaan te blijven. Dat zijn poelen met stilstaand water. De ambtelijke deugden verdragen zich nou eenmaal niet met ketterij, maar ketterij is een noodzaak. Zonder ketterij is er geen ontwikkeling. En denk eraan, iets dergelijks geldt ook voor de politiek. Om politicus te worden moet men intelligent zijn, maar wie intelligent is wordt geen politicus.”
En een maand later zei ze: “het verschil tussen links en rechts is het verschil tussen twee groepen bedriegers, waarvan er een aan de macht is. De andere is zelfs dat niet”. Inmiddels was ik overgeplaatst naar haar afdeling en na de zoveelste vergadering van de bondsraad vertrouwde ze me toe: “he, he, ernstige vergaderingen waren dat, maar soms werd er ook hartelijk gelachen.”
Daar kwamen de heertjes aanzetten, Jan Laurus en Maxime in hun C6 citroen met chauffeur, het VNO-NCW en de hotemetoten van het bedrijfsleven. Eerst was ik onder de indruk. Toen moest ik voor het gezelschap een presentatie houden en daarbij sprak ik over klantenbevrediging en klantenbinding. Er klonk instemmend gegrom en gelach; ik ben boos weggelopen. Al die zelfgenoegzame 55+ heertjes met hun bruine tanden en slechte adem van de sigaartjes aan hun hoofd met hun geld.
Het leek wel alsof door Kletske mijn relatie met Felix intensiever werd. Naar Sevilla, naar Rome, Berlijn... Toch knaagde er ook ergens een midleven gevoel, een zwarte hand bleef zich om mijn hart sluiten. Het was de ontrouw naar Wim en de verleiding van macht en geld.
“In het weekeinde komen mijn ouder langs, gezellig !”, zei Wim.
“Jouw gezelligheid is de mijne niet”, beet ik hem toe, die tuttige schoonouders waar nooit een onvertogen woord viel en alles maar braaf en ordentelijk moest verlopen. Weer was Wim zwijgzaam, maar ik wist dat ik hem nu wel geraakt had. Na de zoveelste lichte woordenwisseling heb ik het hem verteld: “ik wil in een eigen appartement gaan wonen, ik vind het niet leuk meer in dit huis.” Wim reageerde gebroken, ik zag zijn ogen breken en vervolgens lag hij een week gelig en ziek op bed. Vooral zijn zwijgzaamheid heeft mij in die periode diep geraakt, maar ik werd er ook kwaad van. Misschien verhult die zwijgzaamheid ook leegte en onvermogen….of niet uit te spreken pijn. Mijn zoontjes keken me verwijtend aan, maar ik voelde me niet echt ziek. Toch spookte het in die periode wel in mijn hoofd, lotverdomme, lotverdomme, lotverdomme, mijn zoontjes geen warm gezin kunnen bieden. Anderzijds kom ik zelf ook uit een gescheiden gezin en dat was best ok, aan dat zelfmedelijden en die tranen heb ik geen boodschap. Maar met die ziekte en het zwijgen van Wim had ik het wel even te kwaad. Nu weet ik dat Wim eigenlijk te bang en te laf is om een relatie te beginnen en dat ik degene ben geweest die de relatie is begonnen en ook zal beëindigen. Stoer ? Laf ? Het is nu eenmaal zo. Mensen redetwisten, de natuur handelt.
Wim schreef suffe verhaaltjes als redacteur voor een blad, hij had ook genoeg gekregen van de oubollige en ouderwetse taal van de Raad van State. En hij had ook wel erg vaak zichtbaar speeksel in zijn mond, die speekseldraad is de echte reden dat ik weg wilde. Al die liefde voor het nieuwe en weerzin tegen het oude, de behoudzucht. Des avonds er toch weer gewoon naast gaan liggen “welterusten” en oordopjes in. En ik moest maar door, naast die dode pier, er sterft een deel van je. Maar je gevoel, waar moet het heen ? Je bent zo alleen.
Ondanks het afstoten en aantrekken wilde ik meer van Felix. Ik had al een aantal malen zijn telefoon laten overgaan tegen 23.00 uur des avonds, maar nu wilde ik hem echt eens spreken, na de laatste vakantie in Sicilië had ik al een poosje niets meer gehoord. Mijn 06-nummer was de onverschillige hork kwijtgeraakt, zo’n type was het wel.
“Met de Winter”
“Hoi, met Manna, ik ben alleen vanavond en je had beloofd dat we nog eens in Den Haag zouden gaan dansen !” (oei, dat klonk te spontaan en te enthousiast, play hard to get)
Enige stilte: “Ehm ja, goedenavond, het schikt mij niet.”
“Maar, maar, ik zit hier altijd maar alleen, een andere keer dan ?”
“Ja, dat is goed, prettige avond.”
In mijn bed voelde ik mij wat eenzaam, die nacht, maar hij was toch niet geheel afwijzend ? Zijn vrouw, daar had hij niets meer mee, dat had hij zo vaak verteld. Ik meen er goed aan gedaan te hebben om een en ander onder uw aandacht te brengen. Ik houd er niet van om mij met de zaken van anderen te bemoeien, maar nu is enige solidariteit op zijn plaats. Mijn opvatting is dat eenieder wijs genoeg is om zijn of haar vrijheid tot aan bepaalde grenzen te benutten. Het zijn anderen die de plicht hebben hem of haar hierbij niet te laten ontsporen. Hopende dat u hiermee naar tevredenheid bent ingelicht, mevrouw Rita de Winter, zult u het mij niet kwalijk nemen, dat ik u hierbij op de hoogte stel dat uw echtgenoot mij op 30 oktober het volgende mailtje gestuurd heeft:
Verzonden: 29 oktober 2006, ma 23.13
Manna,
Na gisteravond heb ik nog eens nagedacht. Het spijt me, maar ik heb gemerkt dat ik me er niet meer prettig bij voel dat jij meer voor mij voelt -en dat ook laat blijken- dan ik voor jou voel.Wat mij betreft maken we dus geen afspraken meer.
Groeten, Felix
Another winter of discontent
Den haag, 30 oktober 2006
Betreft: enige informatie
Betreffende: geen grotere furie dan een versmade vrouw
Geachte mevrouw De Winter,
Het moment lijkt mij opportuun om u te waarschuwen voor de heer De Winter. Ik ken hem inmiddels wat langer dan vandaag, als ex medewerkster van de producentenbond. Ik volg hem met mijn ogen tijdens zijn dagelijkse ronde op de redactie van ons blad. Zwierig ontwijkt hij de computers, ondanks een fors postuur, hij geeft links en vooral rechts een aanwijzing, bemoeit zich met alle aspecten van de bedrijfsvoering en schijnt over het algemeen bijzonder met zichzelf ingenomen en de nonchalante wijze waarop hij dat allemaal klaar speelt.
De juriste, de redactrice en de receptioniste spreekt hij stuk voor stuk aan alsof hij ze al jaren kent. Terwijl zij flink doorwerken, maakt hij soms flauwe grapjes met de ster-allures van een algemeen directeur. Anderen vragen zich wel eens af wat hij met dit gedrag probeert te verhullen. Bij zoveel jovialiteit ontstaat wantrouwen. Daarom stel ik mijzelf altijd bescheiden op.
Ik ben Manna Verschrijver, een zeer knappe blonde dame van 38 met groene ogen. Elegant, charmant, 1 meter 80 en ik zie eruit alsof ik 28 ben. Mannen doen bijna alles om mij te behagen; ik heb daar langzamerhand enigszins genoeg van. Heel vaak zeg ik tegen heren die met een bloemetje of een leuk bedoeld mailtje aan komen zetten: “daar ben ik niet van gediend”. En als ze het nog een keer doen, dan herhaal ik “daar ben ik niet van gediend” en maak ik de heren in het openbaar belachelijk. Daar houden ze niet van, de haagse heertjes. Mannen begrijpen niet dat ze een potentiële liefde afschrikken door te voortvarend te zijn.
Er was in 1994 een onderzoek gedaan bij 10.000 mensen waaruit bleek dat een mens op vier basis-elementen selecteert, uiterlijk, intelligentie, geld/macht en zorgzaamheid. De vrouw selecteert vooral op geld/macht en intelligentie, de man selecteert meer op uiterlijk en zorgzaamheid. De man wikt, de vrouw beschikt, zeg ik dan altijd maar. Ook zegt men dat vrouwen een vaderfiguur of god zoeken in een man.
Mijn vader overleed in 1993 en dan ga je zoeken naar een andere vaderfiguur of god. Als mannen en vrouwen willen uitblinken, dan doen ze dat meestal opdat hun vader dat kan zien. Verlangen naar iemand die alles bestiert, zie je daar maar eens aan te onttrekken. Ook bemerkte ik in religie een mannelijke overheersing door dik en dun. God de here. God de vader. Het is geen wonder dat Michelangelo dit opperwezen heeft afgebeeld als een baardige grijsaard die niet van grapjes houdt - en ook niet van vrouwen.
Toen heb ik me voorgenomen nooit op het cda, de cu of de sgp te stemmen. Ik heb moeite vrouwen te begrijpen die dat wel doen. Hoewel, we kussen de hand die ons geselt. In Brussel las ik het volgende opschrift op een muur in de Marrokaanse wijk: Oh mon dieu, il y a-t-il vraiment une mort après cette vie. O, mijn god er is toch echt een dood na dit leven ?
Later las ik over het boeddhisme, confucianisme en het totemisme, het aanbidden van de totem door de indianen. Bijna alle mensen hebben een religieus gevoel en daarom zeg ik maar: ik ben grootgelovig en geloof alles. Een moederfiguur wordt bijna nooit aanbeden.
Bij de Raad van State vond ik het aardig werk, juridische uitspraken schrijven. Wel een zeer hiërarchische ouderwetse organisatie en niets werd aan het toeval overgelaten; voor een zitting lag de uitspraak vast. Daar moest ik ook werken met de heer Donner. Met ijver had ik een uitspraak geschreven.
“Is dit wel echt een inrichting, mejuffrouw Verschrijver ?”
“Potdonner, man, zet nou eens je handtekening !”, reageerde ik boos.
Angstig en rood, zonder verder een woord te zeggen, zette hij zijn handtekening onder de uitspraak.Hij dreef veel medewerkers tot wanhoop door telkens te vragen of het wel echt om een inrichting ging. Een inrichting is een bedrijf volgens de Wet milieubeheer. Ik kreeg bijna het idee dat hij telkens vroeg “Is dit wel echt god ?” Ook kwam hij vaak via rare kronkels tot een uitspraak. Typische man.
Ik vertrok bij de Raad van State en werd aangenomen bij de producentenbond als juridisch medewerkster van directeur Felix de Winter, die zich vooral bezig hield met de geldzaken van de producenten, daar had hij veel verstand van. Met mijn man Wim had ik inmiddels twee kinderen, vaak dacht ik: nog 10 jaar en dan zijn ze het huis uit, heerlijk. En ik voelde mij eerst verbonden met Wim, maar daarna te gebonden door Wim.
Mijn naakte zoontje David van 7 zei tegen zijn naakte knappe broertje van 5 met zijn lekkere zachte huid terwijl ik erbij stond:“Stijn kom je bovenop mij liggen, want dat mag niet.”
Maar er begon iets te knagen. Felix was met mij aan het flirten en hij had zwart haar, bruin-zwarte ogen, zwarte pakken, witte overhemden, zwarte stropdas, prachtige zwarte church schoenen en een chique onderkin. Hij deed een beetje denken aan een maffia baas en dan al dat geld beheren van al die producenten, daar keek ik met grote ogen naar want ik had zelfs geen zin om een belastingformulier in te vullen, dat deed Wim altijd voor me.
Hij had macht en ik hield van hem, Felix, Felix, Felix spookte door mijn hoofd of eigenlijk meer de beelden tijdens het samenwerken. Elke nacht dacht ik er meer en meer aan. Felix betekent geluk. En hij ging op zakenreizen en dan miste ik hem, die krachtige zakelijkheid en een duidelijk doel. Het verscheurde me.
Het was alsof mijn hart als een lek bootje op een inktzwarte zee dobberde. Er slaan steeds meer golven over het bootje heen. Continu dreigt het bootje te zinken en jij kunt niet zwemmen, dat gevoel, mijlen weg zijn terwijl je met je ex-geliefde Wim in de woonkamer zit. Er knaagde iets van binnen. Vroeger dacht ik, een hart breken, wat zou het, maar nu had ik het gevoel dat als ik het hart van Wim zou breken dat ik dan ook het mijne zou breken…daarnaast was er iets anders onbestemds aan het knagen..het nieuwe….een andere horizon…en iets duisters omdat ik geen zekerheid kreeg. Felix stelde me voor om mee te gaan op zakenreis naar Brussel…het was goed raak. Logisch, eerst voelde ik een romantische liefde voor die machtige vaderfiguur en toen hij vertelde dat bij de stemwijzer LPF bij hem op 1 stond, toen verloor ik mijn hoofd. Eerst was ik van afschuw vervuld, maar vervolgens merkte ik dat afstoten en aantrekken dicht bij elkaar kunnen liggen. `Die moet ik hebben`, dacht ik die nacht hijgerig en geil.
Daarnaast had die hele producentenbond iets duisters, alsof de organisatie door geld werd gedreven, dat was de olie en het smeermiddel. Passie kreeg ik daarvoor: de directeur. Hij houdt zich bezig met geld, geld, geld. Is geld de wortel van alle kwaad ? Volgens mij wel. In darkness let me dwell. Laat mij in het duister dolen. Ook sprak mijn directeur met de hele wereld, nu ja, heel Nederland en ik vond het prachtig om zo in die omgeving opgenomen te worden. Ik wilde niets liever dan één van hen worden. Ook was Felix erg slim, hij werd een beetje een hork gevonden door zijn omgeving en dus nam hij een nieuwe public relations directrice aan uit het bedrijfsleven.
De directrice, Kletske den Ouden was zo anders en nieuw, sprankelend, oorspronkelijk. Ik ben latent lesbisch. Maar jaloers was ik ook op haar succes, net zoals mijn Felix. Jan Laurus Pimphorst, de minister van Economische Zaken, wilde haar ook. Al met al was het een spannende tijd in een spannende omgeving.
Die Kletske den Ouden was apart en anders, één van haar eerste opmerkingen tegen mij was:“Ik ben een kijker, ik bekijk mensen overal.” Ik voelde me knap ongemakkelijk, want ik kreeg het idee dat ze recht door mij heen keek. Ze zei namelijk ook nadrukkelijk “ik ga voor de inhoud en niet zozeer voor de publiciteit” en daarbij keek ze me strak aan.
Toen ze hoorde dat ik van de rijksoverheid kwam, zei ze: “Zorg er altijd voor zo ver mogelijk bij de ministeries vandaan te blijven. Dat zijn poelen met stilstaand water. De ambtelijke deugden verdragen zich nou eenmaal niet met ketterij, maar ketterij is een noodzaak. Zonder ketterij is er geen ontwikkeling. En denk eraan, iets dergelijks geldt ook voor de politiek. Om politicus te worden moet men intelligent zijn, maar wie intelligent is wordt geen politicus.”
En een maand later zei ze: “het verschil tussen links en rechts is het verschil tussen twee groepen bedriegers, waarvan er een aan de macht is. De andere is zelfs dat niet”. Inmiddels was ik overgeplaatst naar haar afdeling en na de zoveelste vergadering van de bondsraad vertrouwde ze me toe: “he, he, ernstige vergaderingen waren dat, maar soms werd er ook hartelijk gelachen.”
Daar kwamen de heertjes aanzetten, Jan Laurus en Maxime in hun C6 citroen met chauffeur, het VNO-NCW en de hotemetoten van het bedrijfsleven. Eerst was ik onder de indruk. Toen moest ik voor het gezelschap een presentatie houden en daarbij sprak ik over klantenbevrediging en klantenbinding. Er klonk instemmend gegrom en gelach; ik ben boos weggelopen. Al die zelfgenoegzame 55+ heertjes met hun bruine tanden en slechte adem van de sigaartjes aan hun hoofd met hun geld.
Het leek wel alsof door Kletske mijn relatie met Felix intensiever werd. Naar Sevilla, naar Rome, Berlijn... Toch knaagde er ook ergens een midleven gevoel, een zwarte hand bleef zich om mijn hart sluiten. Het was de ontrouw naar Wim en de verleiding van macht en geld.
“In het weekeinde komen mijn ouder langs, gezellig !”, zei Wim.
“Jouw gezelligheid is de mijne niet”, beet ik hem toe, die tuttige schoonouders waar nooit een onvertogen woord viel en alles maar braaf en ordentelijk moest verlopen. Weer was Wim zwijgzaam, maar ik wist dat ik hem nu wel geraakt had. Na de zoveelste lichte woordenwisseling heb ik het hem verteld: “ik wil in een eigen appartement gaan wonen, ik vind het niet leuk meer in dit huis.” Wim reageerde gebroken, ik zag zijn ogen breken en vervolgens lag hij een week gelig en ziek op bed. Vooral zijn zwijgzaamheid heeft mij in die periode diep geraakt, maar ik werd er ook kwaad van. Misschien verhult die zwijgzaamheid ook leegte en onvermogen….of niet uit te spreken pijn. Mijn zoontjes keken me verwijtend aan, maar ik voelde me niet echt ziek. Toch spookte het in die periode wel in mijn hoofd, lotverdomme, lotverdomme, lotverdomme, mijn zoontjes geen warm gezin kunnen bieden. Anderzijds kom ik zelf ook uit een gescheiden gezin en dat was best ok, aan dat zelfmedelijden en die tranen heb ik geen boodschap. Maar met die ziekte en het zwijgen van Wim had ik het wel even te kwaad. Nu weet ik dat Wim eigenlijk te bang en te laf is om een relatie te beginnen en dat ik degene ben geweest die de relatie is begonnen en ook zal beëindigen. Stoer ? Laf ? Het is nu eenmaal zo. Mensen redetwisten, de natuur handelt.
Wim schreef suffe verhaaltjes als redacteur voor een blad, hij had ook genoeg gekregen van de oubollige en ouderwetse taal van de Raad van State. En hij had ook wel erg vaak zichtbaar speeksel in zijn mond, die speekseldraad is de echte reden dat ik weg wilde. Al die liefde voor het nieuwe en weerzin tegen het oude, de behoudzucht. Des avonds er toch weer gewoon naast gaan liggen “welterusten” en oordopjes in. En ik moest maar door, naast die dode pier, er sterft een deel van je. Maar je gevoel, waar moet het heen ? Je bent zo alleen.
Ondanks het afstoten en aantrekken wilde ik meer van Felix. Ik had al een aantal malen zijn telefoon laten overgaan tegen 23.00 uur des avonds, maar nu wilde ik hem echt eens spreken, na de laatste vakantie in Sicilië had ik al een poosje niets meer gehoord. Mijn 06-nummer was de onverschillige hork kwijtgeraakt, zo’n type was het wel.
“Met de Winter”
“Hoi, met Manna, ik ben alleen vanavond en je had beloofd dat we nog eens in Den Haag zouden gaan dansen !” (oei, dat klonk te spontaan en te enthousiast, play hard to get)
Enige stilte: “Ehm ja, goedenavond, het schikt mij niet.”
“Maar, maar, ik zit hier altijd maar alleen, een andere keer dan ?”
“Ja, dat is goed, prettige avond.”
In mijn bed voelde ik mij wat eenzaam, die nacht, maar hij was toch niet geheel afwijzend ? Zijn vrouw, daar had hij niets meer mee, dat had hij zo vaak verteld. Ik meen er goed aan gedaan te hebben om een en ander onder uw aandacht te brengen. Ik houd er niet van om mij met de zaken van anderen te bemoeien, maar nu is enige solidariteit op zijn plaats. Mijn opvatting is dat eenieder wijs genoeg is om zijn of haar vrijheid tot aan bepaalde grenzen te benutten. Het zijn anderen die de plicht hebben hem of haar hierbij niet te laten ontsporen. Hopende dat u hiermee naar tevredenheid bent ingelicht, mevrouw Rita de Winter, zult u het mij niet kwalijk nemen, dat ik u hierbij op de hoogte stel dat uw echtgenoot mij op 30 oktober het volgende mailtje gestuurd heeft:
Verzonden: 29 oktober 2006, ma 23.13
Manna,
Na gisteravond heb ik nog eens nagedacht. Het spijt me, maar ik heb gemerkt dat ik me er niet meer prettig bij voel dat jij meer voor mij voelt -en dat ook laat blijken- dan ik voor jou voel.Wat mij betreft maken we dus geen afspraken meer.
Groeten, Felix
Wim den Bien
Lichtvoetigheid
Laat ik het nou maar eerlijk toegeven, ik ben er inderdaad een week ziek en kapot van geweest. Maar nu niet meer, waarom rouwen over een labiel, hysterisch en egocentrisch wicht, die Manna. Blij dat ik daar vanaf ben. In de supermarkt liet ik per ongeluk een avocado vallen.
“Zo jongeman, je liet een avocado vallen,” zei ze. Onze handen raakten elkaar. Liefde op het eerste gezicht bestaat.
Nu blijf ik “verliefd” (ik hou niet van het woord, maar hoe moet ik het anders omschrijven). Ze had nog wat met een geestelijk masseur of een mental coach. Daarvan doe ik het in mijn broek, zo’n stoere sterke dame heeft toch geen vent nodig die haar hand vast houdt. En ik vind al die brein peuten overhoofd wat eng; laat me zelf de zaken uitzoeken in vervreemding. Let me dwell in darkness. Nu realiseer ik me ook dat kinderen een pijl op de boog zijn die je loslaat.
Hahaaa, die Manna met haar dikke deur, directeur net goed. Dank je, Manna, dank je, dat me dit gegund word. Een zoen van haar volle lippen op mijn wang of mond op zondag en mijn week kan niet meer stuk. Als ik dat vergelijk met die chagerijnige smoel van Manna. Een kus van Marianna is het eeuwige moment. Dat nemen ze me nooit meer af, ook al zou zij de relatie verbreken, dat eeuwige moment nemen ze me niet meer af.
“Jij geilt op macht” snauwde Manna mij toe. Wat je zegt ben je zelf en het maakt mij niets meer uit wat Manna zegt. Ik heb de ware ontmoet door een avocado.
Tegen de mannenziekte van zelfverachting is de betrouwbare remedie deze, door een schrandere vrouw geliefd te worden.
Laat ik het nou maar eerlijk toegeven, ik ben er inderdaad een week ziek en kapot van geweest. Maar nu niet meer, waarom rouwen over een labiel, hysterisch en egocentrisch wicht, die Manna. Blij dat ik daar vanaf ben. In de supermarkt liet ik per ongeluk een avocado vallen.
“Zo jongeman, je liet een avocado vallen,” zei ze. Onze handen raakten elkaar. Liefde op het eerste gezicht bestaat.
Nu blijf ik “verliefd” (ik hou niet van het woord, maar hoe moet ik het anders omschrijven). Ze had nog wat met een geestelijk masseur of een mental coach. Daarvan doe ik het in mijn broek, zo’n stoere sterke dame heeft toch geen vent nodig die haar hand vast houdt. En ik vind al die brein peuten overhoofd wat eng; laat me zelf de zaken uitzoeken in vervreemding. Let me dwell in darkness. Nu realiseer ik me ook dat kinderen een pijl op de boog zijn die je loslaat.
Hahaaa, die Manna met haar dikke deur, directeur net goed. Dank je, Manna, dank je, dat me dit gegund word. Een zoen van haar volle lippen op mijn wang of mond op zondag en mijn week kan niet meer stuk. Als ik dat vergelijk met die chagerijnige smoel van Manna. Een kus van Marianna is het eeuwige moment. Dat nemen ze me nooit meer af, ook al zou zij de relatie verbreken, dat eeuwige moment nemen ze me niet meer af.
“Jij geilt op macht” snauwde Manna mij toe. Wat je zegt ben je zelf en het maakt mij niets meer uit wat Manna zegt. Ik heb de ware ontmoet door een avocado.
Tegen de mannenziekte van zelfverachting is de betrouwbare remedie deze, door een schrandere vrouw geliefd te worden.
Gerrit Komrij en Maxime Verhagen
Met een broek vol stront de wereld rond
De orbis cacatus
Maxime Verhagen vertelt in geuren en kleuren: “Jan Peter was op reis en laat op zijn hotelkamer, doodmoe, en hij wil meteen naar bed. Nauwelijks heeft hij zijn nachthemd aan, of in zijn ingewanden kondigt zich een onweerstaanbare drang aan, gepaard met spastische golfbewegingen. Nergens een toilet te vinden in de kamer in het exotische land Egypte, waar vredesbesprekingen plaats vonden ! De eerste tekenen van het opborrelende verteringsresultaat maken zich op bedenkelijke wijze zichtbaar op zijn dijen en het tapijt ! Er is dus niet veel tijd voor overleg ! Hij trekt zijn nachthemd uit, spreidt het op de vloer uit en prompt spettert hij, met innig welbehagen, de volle lading uit zijn buik op het nachthemd, waarover hij neerhurkt.Werkelijk een respectabele hoop, een hels stinkend vloeibaar melange. Maar waar moet hij het laten ? Het raam uit ! Aha ! Prima gedachte !
Hij doet het ramen open, pakte het hemd bij de vier punten en slingert het, met inhoud en al, mikkend op de vensteropening, een paar keer met volle kracht heen en weer, om het ballistisch effect te vergroten. Maar de laatste zwaai wordt door mijn goede vrind Balkenende te ruim genomen en derhalve raakt het corpus delicti de venstersponning. De stront, door de kracht van de zwaai en de klap tegen de rand uit het nachthemd bevrijd, volgt de wetten van de natuur: de cirkelbaan wordt voortgezet over het plafond en vandaar vervolgt hij zijn weg over de gehele lengte van de zoldering tot aan de tegenoverliggende muur, waarbij hij onderweg, zoals het een fatsoenlijke brij betaamt, een patroon achterlaat dat er met het volle bruin van Oudhollandse meesters met een sproeier op geschilderd lijkt. Dit alles was in een fractie van een seconde gebeurd. Huhu-huhu-huhu-huhuhu. Jan Peter keek er geschrokken en beteuterd naar.
Niet lang daarna begon het hier en daar van boven naar beneden te druppelen. Radeloos wachtte Jan Peter de ochtend af, als een gek in de weer om zijn kleren en reisbenodigdheden te reinigen. In de meest godsonmogelijke vroegte verliet hij zijn kamer en betaalde de rekening. Hij schaamde zich dood en was blij het hotel achter zich te laten. Enige tijd later ontving Jan Peter een brief van de directeur van de hotelketen met een schadeclaim en een verzoek om uitleg hoe een voorname klant uit Nederland tegen het plafond kan schijten. Ik riposteerde met het bovenstaande verhaal en een gedicht, waarna de schadeclaim werd ingetrokken :
De Fransoos die doet het op de doos
En de Brit die doet het als hij zit
Maar hoe het ook zij
Stront hoort erbij "
De orbis cacatus
Maxime Verhagen vertelt in geuren en kleuren: “Jan Peter was op reis en laat op zijn hotelkamer, doodmoe, en hij wil meteen naar bed. Nauwelijks heeft hij zijn nachthemd aan, of in zijn ingewanden kondigt zich een onweerstaanbare drang aan, gepaard met spastische golfbewegingen. Nergens een toilet te vinden in de kamer in het exotische land Egypte, waar vredesbesprekingen plaats vonden ! De eerste tekenen van het opborrelende verteringsresultaat maken zich op bedenkelijke wijze zichtbaar op zijn dijen en het tapijt ! Er is dus niet veel tijd voor overleg ! Hij trekt zijn nachthemd uit, spreidt het op de vloer uit en prompt spettert hij, met innig welbehagen, de volle lading uit zijn buik op het nachthemd, waarover hij neerhurkt.Werkelijk een respectabele hoop, een hels stinkend vloeibaar melange. Maar waar moet hij het laten ? Het raam uit ! Aha ! Prima gedachte !
Hij doet het ramen open, pakte het hemd bij de vier punten en slingert het, met inhoud en al, mikkend op de vensteropening, een paar keer met volle kracht heen en weer, om het ballistisch effect te vergroten. Maar de laatste zwaai wordt door mijn goede vrind Balkenende te ruim genomen en derhalve raakt het corpus delicti de venstersponning. De stront, door de kracht van de zwaai en de klap tegen de rand uit het nachthemd bevrijd, volgt de wetten van de natuur: de cirkelbaan wordt voortgezet over het plafond en vandaar vervolgt hij zijn weg over de gehele lengte van de zoldering tot aan de tegenoverliggende muur, waarbij hij onderweg, zoals het een fatsoenlijke brij betaamt, een patroon achterlaat dat er met het volle bruin van Oudhollandse meesters met een sproeier op geschilderd lijkt. Dit alles was in een fractie van een seconde gebeurd. Huhu-huhu-huhu-huhuhu. Jan Peter keek er geschrokken en beteuterd naar.
Niet lang daarna begon het hier en daar van boven naar beneden te druppelen. Radeloos wachtte Jan Peter de ochtend af, als een gek in de weer om zijn kleren en reisbenodigdheden te reinigen. In de meest godsonmogelijke vroegte verliet hij zijn kamer en betaalde de rekening. Hij schaamde zich dood en was blij het hotel achter zich te laten. Enige tijd later ontving Jan Peter een brief van de directeur van de hotelketen met een schadeclaim en een verzoek om uitleg hoe een voorname klant uit Nederland tegen het plafond kan schijten. Ik riposteerde met het bovenstaande verhaal en een gedicht, waarna de schadeclaim werd ingetrokken :
De Fransoos die doet het op de doos
En de Brit die doet het als hij zit
Maar hoe het ook zij
Stront hoort erbij "
Willem Alexander van Oranje
Waterbeheer
Gisteravond zag ik een vreemde droom. Ik moest een lezing geven over “waterbeheer” aan de vrije universiteit te Brussel. Ik las twintig minuten voor en toen zei ik: “Ahem, ahem, ik ben van mijn à propos gebracht, laten we eens echt met elkaar praten: water is als een vrouw, de natuur, niet te beheersen, ongrijpbaar en grillig…net als een echte man ? Dat ben ik niet, ik leef bij gratie van het protocol door die ma van me.”
Al gauw schreeuwde ik naar het publiek dat voornamelijk uit studenten bestond. Om mijn zenuwen te kalmeren had ik een paar borrels op. De studenten schreeuwden na verloop van tijd nog harder terug in dat Vlaams, ik meen zelfs “AWOERT” gehoord te hebben. Een poosje later haalde men mij weg. Een stelletje professoren en Prins Filip hadden deze lezing georganiseerd en zij vonden het welletjes.
“We hebben een goede kamer voor u, in het vrouwelijke studentenhotel waar ook Emily verblijft,” zei Prins Flip in Frans Nederlands.
“In het hotel van Emily ?,” vroeg ik verbrouwereerd. Hoe wisten zij dat ik van Emily hield ? “Juist. Een uitstekende kamer,” merkte een professor op.
Het was waar. Eén van hen had voor een smakelijke maaltijd gezorgd met een fles wijn en een ander gaf me een cheque voor de lezing. Daar kun je in Nederland naar fluiten. De professoren verdwenen geruisloos en ik nuttigde de consumpties en versnaperingen in mijn bed. Mijn stropdas gooide ik ver weg in de hoek. De Noormannen hebben de stropdas geïntroduceerd in Europa; de meeste mannen werden vermoord in de dorpjes en steden, degenen die in leven werden gelaten kregen een strop om hun hals. Als het gezicht van de stropdrager de Noormannen niet meer aanstond, dan werd de strop aangehaald.
Vervolgens dommelde ik weg. Het was donker toen ik bijkwam. Of had ik een droom ? Ik zat overeind, dronk nog een paar borrels en dacht: jij bent Alexander. Alex, een autoriteit op het gebied van waterbeheer, een legende. Je zit in het hotel van Emily ! Mam, mam, ik ben bang voor Maxima met haar fysieke, verbale en psychische geweld. Ik loop de hele dag op kousevoeten door het kasteel te Wassenaar, bang voor haar opvliegers en hoe ze met me omgaat in bijzijn van het personeel. Nu ben ik even van haar verlost hier in Brussel en dan verdrink ik mijn angst omdat ik overmorgen terug moet naar dat Wassenaar. Mam, ik ben eenzaam en bang.
Ik had alleen mijn onderbroek en sokken aan, liep desalniettemin de gang op en klopte op de eerste de beste deur.
“Hee, doe open, ik ben Alex, een autoriteit op het gebied van waterbeheer ! En bovendien binnenkort koning ! Doe open, Emily ! Ik zal je wat laten zien !” Nu durf ik wel, zo zonder Maxima erbij. Dan word ik een held met een dikke tong van de drank.
Ik hoorde gegiechel.
“Hee, hoeveel Emily’s zitten daar ? Doe open !”. Ik sloeg met mijn vuist op de deur, maar hoorde slechts gegiechel.
“Zo, dus jullie laten Alex niet binnen ? Pech gehad !”Ik klopte aan op de volgende deur. “Hee Emily ! Hier staat de beste man ! Doe open ! Doe iets aan de pijn, mijn verdriet ! Niet dat van België. Niets wordt er, niets, uit talloos veel miljoenen. Maar ik schenk je roem en macht, alles ! Open de deur !” Dat voelde als lekker ouderwets brallen bij het Leidse Corps, maar toen had ik wel een gezellig clubje vrinden, die me weliswaar bespotten vanwege al mijn bijles en spieken. Niets. Ik probeerde het nog een keer en nog eens. Ik beklopte wel 50 deuren op mijn verdieping en liep naar de tweede verdieping, maar tevergeefs. Ook op de eerste verdieping gaven ze niet thuis. Ik raakte vermoeid. Het leek of ik uren geleden de hotelkamer verlaten had. Ik was vergeten waar deze zich bevond. Ditmaal klopte ik zachtjes aan, mij bewust van mijn onderbroek en sokken. Ik wilde alleen nog maar terug naar mijn kamer. Onvindbaar. De groten der aarde zijn het meest eenzaam.
Willem Alexander van Oranje
Mano Verschrijver
Idee van Charles Bukowski
Gisteravond zag ik een vreemde droom. Ik moest een lezing geven over “waterbeheer” aan de vrije universiteit te Brussel. Ik las twintig minuten voor en toen zei ik: “Ahem, ahem, ik ben van mijn à propos gebracht, laten we eens echt met elkaar praten: water is als een vrouw, de natuur, niet te beheersen, ongrijpbaar en grillig…net als een echte man ? Dat ben ik niet, ik leef bij gratie van het protocol door die ma van me.”
Al gauw schreeuwde ik naar het publiek dat voornamelijk uit studenten bestond. Om mijn zenuwen te kalmeren had ik een paar borrels op. De studenten schreeuwden na verloop van tijd nog harder terug in dat Vlaams, ik meen zelfs “AWOERT” gehoord te hebben. Een poosje later haalde men mij weg. Een stelletje professoren en Prins Filip hadden deze lezing georganiseerd en zij vonden het welletjes.
“We hebben een goede kamer voor u, in het vrouwelijke studentenhotel waar ook Emily verblijft,” zei Prins Flip in Frans Nederlands.
“In het hotel van Emily ?,” vroeg ik verbrouwereerd. Hoe wisten zij dat ik van Emily hield ? “Juist. Een uitstekende kamer,” merkte een professor op.
Het was waar. Eén van hen had voor een smakelijke maaltijd gezorgd met een fles wijn en een ander gaf me een cheque voor de lezing. Daar kun je in Nederland naar fluiten. De professoren verdwenen geruisloos en ik nuttigde de consumpties en versnaperingen in mijn bed. Mijn stropdas gooide ik ver weg in de hoek. De Noormannen hebben de stropdas geïntroduceerd in Europa; de meeste mannen werden vermoord in de dorpjes en steden, degenen die in leven werden gelaten kregen een strop om hun hals. Als het gezicht van de stropdrager de Noormannen niet meer aanstond, dan werd de strop aangehaald.
Vervolgens dommelde ik weg. Het was donker toen ik bijkwam. Of had ik een droom ? Ik zat overeind, dronk nog een paar borrels en dacht: jij bent Alexander. Alex, een autoriteit op het gebied van waterbeheer, een legende. Je zit in het hotel van Emily ! Mam, mam, ik ben bang voor Maxima met haar fysieke, verbale en psychische geweld. Ik loop de hele dag op kousevoeten door het kasteel te Wassenaar, bang voor haar opvliegers en hoe ze met me omgaat in bijzijn van het personeel. Nu ben ik even van haar verlost hier in Brussel en dan verdrink ik mijn angst omdat ik overmorgen terug moet naar dat Wassenaar. Mam, ik ben eenzaam en bang.
Ik had alleen mijn onderbroek en sokken aan, liep desalniettemin de gang op en klopte op de eerste de beste deur.
“Hee, doe open, ik ben Alex, een autoriteit op het gebied van waterbeheer ! En bovendien binnenkort koning ! Doe open, Emily ! Ik zal je wat laten zien !” Nu durf ik wel, zo zonder Maxima erbij. Dan word ik een held met een dikke tong van de drank.
Ik hoorde gegiechel.
“Hee, hoeveel Emily’s zitten daar ? Doe open !”. Ik sloeg met mijn vuist op de deur, maar hoorde slechts gegiechel.
“Zo, dus jullie laten Alex niet binnen ? Pech gehad !”Ik klopte aan op de volgende deur. “Hee Emily ! Hier staat de beste man ! Doe open ! Doe iets aan de pijn, mijn verdriet ! Niet dat van België. Niets wordt er, niets, uit talloos veel miljoenen. Maar ik schenk je roem en macht, alles ! Open de deur !” Dat voelde als lekker ouderwets brallen bij het Leidse Corps, maar toen had ik wel een gezellig clubje vrinden, die me weliswaar bespotten vanwege al mijn bijles en spieken. Niets. Ik probeerde het nog een keer en nog eens. Ik beklopte wel 50 deuren op mijn verdieping en liep naar de tweede verdieping, maar tevergeefs. Ook op de eerste verdieping gaven ze niet thuis. Ik raakte vermoeid. Het leek of ik uren geleden de hotelkamer verlaten had. Ik was vergeten waar deze zich bevond. Ditmaal klopte ik zachtjes aan, mij bewust van mijn onderbroek en sokken. Ik wilde alleen nog maar terug naar mijn kamer. Onvindbaar. De groten der aarde zijn het meest eenzaam.
Willem Alexander van Oranje
Mano Verschrijver
Idee van Charles Bukowski
Eindeloos nabij
Onlangs droomde ik zo sterk, dat het leek of ik niet sliep: Jan Peter Balkenende deed zich tegoed aan varkenskoteletjes en hij leek op een varken; het varkensvet droop van zijn kin.
Opeens zag ik zijn tafelgenote: Rita Verdonk. Twee varkens naast elkaar en ook bij haar varkensvet over de kin. De nachtmerrie werd compleet: een gniffelende Verhagen, allen op weg naar hun levenseinde.
Een trieste zaak ? Zo oud was het drietal tenslotte nog niet. Waarmee ik geen lans wil breken voor hun leeftijd, want ouderdom gaat zelden met wijsheid gepaard. En wat is wijsheid. Men verwart die de laatste jaren met algemene goedheid en liefde voor het mensencollectief van alle werelddelen. Er mankeert niets aan die idealen dan hun vrijblijvendheid. Men moet eerst zijn huisgenoten maar eens zien te verdragen.
Waar was ik gebleven ? In mijn chaotische droom moest ik telefonisch 1000 Vlamingen ondervragen:
“Kent u Rita Verdonk ?”
“Wablief ?”
“Rita Verdonk ?"
Tegen die tijd werd de hoorn alweer op de haak gelegd. “Neen”, “Wij doen niet aan uwe telefoonspelletjes”, “Wij kopen niet aan den telefoon”. Een enkele keer werd ik voor “stomme ollander” uitgemaakt, maar Vlamingen zijn wel beleefder dan Nederlanders. Duizend keer bellen. Ik slaagde er maar niet in wakker te worden, bah, die kinnen met varkensvet en dat bellen.
Belgen weten niets van Nederlanders en omgekeerd. Mensen weten niets van elkaar. Een tijdlang heb ik Nederland gehaat. Maar de herinnering aan de goede Nederlanders die ik ontmoet heb ontzenuwde die domme emotie. Dom ja. Dom is het om over “wij Nederlanders” te praten, of over Turken, nsb-ers, Joden, negers of Moslims. Het is kopkleppraat van kroegen en vakanties. Ontwikkeling heeft er niets mee te maken. Er is niets zo dom als generaliseren.
Ik weet langzamerhand niet meer of het nu echt was of een droom, want ik heb in Brussel wel bij een “call center”, een telefonisch verkoop- en peilingen bureau, gewerkt. Ook heb ik in Den Haag politici, aan tafeltjes gezeten, zien eten. Ik kan aan niemand uitleggen hoe eenzaam ik ben.
Opeens zag ik zijn tafelgenote: Rita Verdonk. Twee varkens naast elkaar en ook bij haar varkensvet over de kin. De nachtmerrie werd compleet: een gniffelende Verhagen, allen op weg naar hun levenseinde.
Een trieste zaak ? Zo oud was het drietal tenslotte nog niet. Waarmee ik geen lans wil breken voor hun leeftijd, want ouderdom gaat zelden met wijsheid gepaard. En wat is wijsheid. Men verwart die de laatste jaren met algemene goedheid en liefde voor het mensencollectief van alle werelddelen. Er mankeert niets aan die idealen dan hun vrijblijvendheid. Men moet eerst zijn huisgenoten maar eens zien te verdragen.
Waar was ik gebleven ? In mijn chaotische droom moest ik telefonisch 1000 Vlamingen ondervragen:
“Kent u Rita Verdonk ?”
“Wablief ?”
“Rita Verdonk ?"
Tegen die tijd werd de hoorn alweer op de haak gelegd. “Neen”, “Wij doen niet aan uwe telefoonspelletjes”, “Wij kopen niet aan den telefoon”. Een enkele keer werd ik voor “stomme ollander” uitgemaakt, maar Vlamingen zijn wel beleefder dan Nederlanders. Duizend keer bellen. Ik slaagde er maar niet in wakker te worden, bah, die kinnen met varkensvet en dat bellen.
Belgen weten niets van Nederlanders en omgekeerd. Mensen weten niets van elkaar. Een tijdlang heb ik Nederland gehaat. Maar de herinnering aan de goede Nederlanders die ik ontmoet heb ontzenuwde die domme emotie. Dom ja. Dom is het om over “wij Nederlanders” te praten, of over Turken, nsb-ers, Joden, negers of Moslims. Het is kopkleppraat van kroegen en vakanties. Ontwikkeling heeft er niets mee te maken. Er is niets zo dom als generaliseren.
Ik weet langzamerhand niet meer of het nu echt was of een droom, want ik heb in Brussel wel bij een “call center”, een telefonisch verkoop- en peilingen bureau, gewerkt. Ook heb ik in Den Haag politici, aan tafeltjes gezeten, zien eten. Ik kan aan niemand uitleggen hoe eenzaam ik ben.
Lazarus
Lazarus
Ik ontmoette een jonge man aan de Geraamte kust.
Hij rees op uit de zee en toonde een vreemde rust.
Ik stond op en vroeg hem zijn naam.
Hij keek vreemd maar bleef toch staan:
“Lang zette ik geen voet meer aan land.
Zeker twaalf jaar stond ik niet op het strand.
Door onzekerheid en eenzaamheid liet ik mij vroeger kwellen,
met wind over de oceaan en regen op het land moest ik het stellen.
Ik heb alle tijd van de wereld, maar zal je mijn verhaal vertellen,
zo snel als ik kan, ik moet de tijd vergezellen.
Ik kan me nu nauwelijks meer herinneren wat ik hier zoek.
Het leven beschouw ik als een vloek.
Ik ben lazarus, man.”
“Ooit ging ik slapen tussen mijn vrienden, die nacht zal ik nooit vergeten:
een genoeglijke avond, veel wijn gedronken en smakelijk gegeten.
Ik lag te soezen, voelde een hevige pijn en vermoed dat ik doodging.
Hemel of hel, en dat door een stomme voedselvergiftiging.
Ik lag daar te twijfelen tussen de paradijselijke tuin en eeuwige straf,
toen hoorde ik plotseling: “Lazarus herrijs !”
Jezus, ik raakte helemaal van de wijs
maar stond op uit mijn graf.
Ik ben Lazarus, Man.”
“Sinds die tijd was ik in de woestijn,
liep door gebergten en over het vlakke land
,zwom door oceanen en voelde het hete zand,
het ijs en de sneeuw; aan elke pool moest ik zijn.
In mijn dimensie van de tijd,
raak je elk oordeel kwijt.
Er is slechts één ding wat ik iemand verwijt:
sinds mijn herrijzenis zag ik het licht
maar deed geen oog meer dicht !
Met die hele herrijzenis liep ik lelijk in de val
omdat ik geen rust meer kennen zal.
Woestijnen, vlakten, gebergten, oceanen, water, zand en klei,
er was geen plaats die niet bezocht werd door mij.
Eenzaamheid, angst en onzekerheid zijn aan mij niet meer besteed,
dat ik geen rust ken is wat ik nimmer vergeet.
Ik ben lazarus man.”
Terry callier: Lazarus man. Wie wil er 2000 jaar dood leven ? De geraamtekust (skeleton coast) ligt voor Namibië, zuid-oost Afrika.
Ik ontmoette een jonge man aan de Geraamte kust.
Hij rees op uit de zee en toonde een vreemde rust.
Ik stond op en vroeg hem zijn naam.
Hij keek vreemd maar bleef toch staan:
“Lang zette ik geen voet meer aan land.
Zeker twaalf jaar stond ik niet op het strand.
Door onzekerheid en eenzaamheid liet ik mij vroeger kwellen,
met wind over de oceaan en regen op het land moest ik het stellen.
Ik heb alle tijd van de wereld, maar zal je mijn verhaal vertellen,
zo snel als ik kan, ik moet de tijd vergezellen.
Ik kan me nu nauwelijks meer herinneren wat ik hier zoek.
Het leven beschouw ik als een vloek.
Ik ben lazarus, man.”
“Ooit ging ik slapen tussen mijn vrienden, die nacht zal ik nooit vergeten:
een genoeglijke avond, veel wijn gedronken en smakelijk gegeten.
Ik lag te soezen, voelde een hevige pijn en vermoed dat ik doodging.
Hemel of hel, en dat door een stomme voedselvergiftiging.
Ik lag daar te twijfelen tussen de paradijselijke tuin en eeuwige straf,
toen hoorde ik plotseling: “Lazarus herrijs !”
Jezus, ik raakte helemaal van de wijs
maar stond op uit mijn graf.
Ik ben Lazarus, Man.”
“Sinds die tijd was ik in de woestijn,
liep door gebergten en over het vlakke land
,zwom door oceanen en voelde het hete zand,
het ijs en de sneeuw; aan elke pool moest ik zijn.
In mijn dimensie van de tijd,
raak je elk oordeel kwijt.
Er is slechts één ding wat ik iemand verwijt:
sinds mijn herrijzenis zag ik het licht
maar deed geen oog meer dicht !
Met die hele herrijzenis liep ik lelijk in de val
omdat ik geen rust meer kennen zal.
Woestijnen, vlakten, gebergten, oceanen, water, zand en klei,
er was geen plaats die niet bezocht werd door mij.
Eenzaamheid, angst en onzekerheid zijn aan mij niet meer besteed,
dat ik geen rust ken is wat ik nimmer vergeet.
Ik ben lazarus man.”
Terry callier: Lazarus man. Wie wil er 2000 jaar dood leven ? De geraamtekust (skeleton coast) ligt voor Namibië, zuid-oost Afrika.
Truisms
Abuse of power comes as no surprise
Alienation produces eccentrics or revolutionaries
Anger or hate can be a useful motivating force
Murder has it's sexual side
Killing is unavoidable but nothing to be proud of
Alienation produces eccentrics or revolutionaries
Anger or hate can be a useful motivating force
Murder has it's sexual side
Killing is unavoidable but nothing to be proud of
Willem Frederik Hermans en Mano Verschrijve
Wanneer het mogelijk was iedereen die de Bijbel of de Ilias uit z'n hoofd kende te doden en alle exemplaren van die boeken te vernietigen, zouden ze nooit meer opnieuw ontstaan. Maar als ieder spoor van de Stelling van Pythagoras werd uitgewist, zou zij een dag later weer gevonden zijn.
Mooie muziek en verhalen vernietigen is wel zonde. Een wereld zonder mensheid ? Niet erg, alleen zonde dat er niemand meer is om naar Bach, Mozart of Dowland te luisteren. Of je verliezen in een goed boek van Martin Koomen, Maarten 't Hart, Willem Frederik Hermans, Lisette Lewin (een hart van prikkeldraad), Rascha Peper of Patricia Highsmith. Of stripboeken van Tom Poes en Lucky Luke. Of een prachtige film.
Mooie muziek en verhalen vernietigen is wel zonde. Een wereld zonder mensheid ? Niet erg, alleen zonde dat er niemand meer is om naar Bach, Mozart of Dowland te luisteren. Of je verliezen in een goed boek van Martin Koomen, Maarten 't Hart, Willem Frederik Hermans, Lisette Lewin (een hart van prikkeldraad), Rascha Peper of Patricia Highsmith. Of stripboeken van Tom Poes en Lucky Luke. Of een prachtige film.
Het victoriaanse tijdperk
Van google geplukt:
Victoriaans is een aanduiding voor een tijdperk, namelijk de regeringsperiode van de Engelse koningin Victoria (1837 tot 1901) en voor een groot aantal voorwerpen, stijlen, modes, zeden en opvattingen die in die tijd vooral in Groot-Brittannië gangbaar waren.
Onder Victoria was Engeland de toonaangevende natie op de wereld en het Verenigd Koninkrijk was een wereldrijk. Hoe men in Groot-Brittannië over de zaken dacht werd over nagenoeg de gehele wereld van belang geacht.In de Victoriaanse tijd was men zeer preuts. Niet voor niets staat de Victoriaanse tijd bekend als 'de eeuw van de kuisheid'.
De Victoriaanse tijd was ook de periode van het kolonialisme, imperialisme en de sociale ongelijkheid. De stromingen van de romantiek, het communisme en het anarchisme (= géén staatsgezag) ontstonden.
Elementen van de Victoriaanse levenshouding zijn: conservatisme, zelfvoldaanheid, strenge fatsoensnormen, nuchterheid en humorloosheid. De gegoede burger gaf de toon aan; vroomheid en ingetogenheid waren de deugden die een ieder moest beoefenen; seksualiteit diende en public te worden genegeerd.Typerend is ook dat het verschijnsel van de zogenaamde dubbele moraal op seksueel gebied (volstrekt verschillende normen voor man en vrouw) hoogtij vierde. De welvaart en zelfvoldaanheid van het burgerdom zijn weerspiegeld in de Victoriaanse stijl.
Mano Verschrijver
Naarmate de economische en politieke vrijheden verminderen, heeft de sexuele vrijheid de neiging toe te nemen, zei Aldous Huxley in 1932, in zijn roman Brave New World. - Een ware profeet.
Victoriaans is een aanduiding voor een tijdperk, namelijk de regeringsperiode van de Engelse koningin Victoria (1837 tot 1901) en voor een groot aantal voorwerpen, stijlen, modes, zeden en opvattingen die in die tijd vooral in Groot-Brittannië gangbaar waren.
Onder Victoria was Engeland de toonaangevende natie op de wereld en het Verenigd Koninkrijk was een wereldrijk. Hoe men in Groot-Brittannië over de zaken dacht werd over nagenoeg de gehele wereld van belang geacht.In de Victoriaanse tijd was men zeer preuts. Niet voor niets staat de Victoriaanse tijd bekend als 'de eeuw van de kuisheid'.
De Victoriaanse tijd was ook de periode van het kolonialisme, imperialisme en de sociale ongelijkheid. De stromingen van de romantiek, het communisme en het anarchisme (= géén staatsgezag) ontstonden.
Elementen van de Victoriaanse levenshouding zijn: conservatisme, zelfvoldaanheid, strenge fatsoensnormen, nuchterheid en humorloosheid. De gegoede burger gaf de toon aan; vroomheid en ingetogenheid waren de deugden die een ieder moest beoefenen; seksualiteit diende en public te worden genegeerd.Typerend is ook dat het verschijnsel van de zogenaamde dubbele moraal op seksueel gebied (volstrekt verschillende normen voor man en vrouw) hoogtij vierde. De welvaart en zelfvoldaanheid van het burgerdom zijn weerspiegeld in de Victoriaanse stijl.
Mano Verschrijver
Naarmate de economische en politieke vrijheden verminderen, heeft de sexuele vrijheid de neiging toe te nemen, zei Aldous Huxley in 1932, in zijn roman Brave New World. - Een ware profeet.
Manna Verschrijver
Seas have their source, and so have shallow springs
And love is love in beggars and in kings.
De primaire bron voor het overdragen van besmettelijke ziektes is iemand de hand drukken. Denk maar aan buikgriep of diarree (mooi woord, dat diarree, een diarree aan wetten, een diarree aan woorden).
Maarten ‘t Hart beschrijft hoe een begrafenisondernemer altijd iedereen de hand wil drukken en dan kreeg je zo’n slap, klef en ontwijkend handje. Sindsdien wantrouwt Maarten ‘t Hart de handenschudders, want de begrafenisondernemer bedondert zijn klanten en medewerkers. Maarten ‘t Hart heeft bijna altijd gelijk.
Simon Carmiggelt beschrijft dat tussen geliefden een glimlachje volstaat en dat het bij vrienden om een lachje gaat. Zakelijke, afstandelijke en elkaar wantrouwende collega’s geven dagelijks een hand en acteurs en actrices gaan vol op de bek. Toch wel bijzonder, veel varkens voor de trog en dan toch elkaar in de armen vliegen. Hoe slechter de relatie, hoe kleffer, hoe valser ?
And love is love in beggars and in kings.
De primaire bron voor het overdragen van besmettelijke ziektes is iemand de hand drukken. Denk maar aan buikgriep of diarree (mooi woord, dat diarree, een diarree aan wetten, een diarree aan woorden).
Maarten ‘t Hart beschrijft hoe een begrafenisondernemer altijd iedereen de hand wil drukken en dan kreeg je zo’n slap, klef en ontwijkend handje. Sindsdien wantrouwt Maarten ‘t Hart de handenschudders, want de begrafenisondernemer bedondert zijn klanten en medewerkers. Maarten ‘t Hart heeft bijna altijd gelijk.
Simon Carmiggelt beschrijft dat tussen geliefden een glimlachje volstaat en dat het bij vrienden om een lachje gaat. Zakelijke, afstandelijke en elkaar wantrouwende collega’s geven dagelijks een hand en acteurs en actrices gaan vol op de bek. Toch wel bijzonder, veel varkens voor de trog en dan toch elkaar in de armen vliegen. Hoe slechter de relatie, hoe kleffer, hoe valser ?
In darkness let me dwell
Wat zijn de kenmerken van fascisme en despotisme ?
- censuur
- regels zijn regels
- befehl is befehl, besluit is besluit
- geen tegenspraak dulden.
Als ik naar Rita Verdonk kijk op televisie dan ontdek ik wellicht het belangrijkste kenmerk van despotisme en fascisme. Geen zelfinzicht, geen fouten kunnen toegeven. Geen gemeende excuses kunnen maken. Adolf zal tot het laatste moment gedacht hebben dat hij het beste voor had met Duitsland, de mensheid, de wereld en met zichzelf.
Verdonk heeft nooit oprecht excuses kunnen maken.
Wat wordt er gedaan tegen de duisternis van het slechte weer
Meer dan 200.000 professionals werken samen !
Het beste middel tegen slecht weer is samenwerken. Alleen met elkaar kunnen we het risico zo klein mogelijk maken. Belangrijke organisaties werken al heel veel samen. Van het Koninklijk Nederlands Metereologisch Instituut tot Lampenfabrikanten. Van de Koninklijke Luchtmacht tot en met de tuinders en verlichtingsdeskundigen. Inmiddels hebben ruim 200.000 professionals hun krachten gebundeld bij de bestrijding. Hun organisaties staan met elkaar in contact en houden elkaar op de hoogte. Samen vormen ze een ‘schild’.
Wat u zelf kunt doen
We mogen niet mopperen. Misschien is wel het grootste gevaar van slecht weer dat er een sfeer ontstaat waarin we tegen elkaar gaan lopen mopperen. Belangrijk is dat we elkaar blijven respecteren en vertrouwen. Bijna iedereen in Nederland is tegen slecht weer, ook de mensen zonder paraplu.
Toch zullen we moeten opletten
Als we allemaal opletten, kunnen we de nare gevolgen van slecht weer verder verkleinen. Let u vooral extra op in situaties waar veel mensen bij elkaar zijn. Op metro- en treinstations. Bij festivals of concerten. In winkelcentra. Let u op straat altijd op waar u kunt schuilen voor slecht weer. Het kan zijn dat u websites tegenkomt die slecht weer verheerlijken. Of die op een andere manier tegen lekker weer zijn. Meld dit via www.knmi.nl. Laat uw eigendommen niet onbeheerd achter
Wat is verdacht?
Het is moeilijk in het algemeen te zeggen wat verdacht is en wat niet. Dat hangt af van de situatie. Een aantal voorbeelden:Ziet u de lucht betrekken en grauw worden, dan kan dat verdacht zijn. Waarschijnlijk waait het wel weer over en is er niets aan de hand. Toch is het beter om meteen een medewerker van het KNMI te waarschuwen.Dat het al twee weken goed weer is, hoeft niets te betekenen maar het kan wel. Als u de zaak niet vertrouwt, bel dan het KNMI. Mensen die overdreven veel aandacht hebben voor de zon of hoge temperatuur kunnen bezig zijn met de voorbereiding van slecht weer. Waarschuw in dat geval het KNMI. Het kan zijn dat u toevallig mensen met elkaar hoort praten over het slecht weer. Licht het KNMI in.Bent u winkelier en koopt een klant een grote hoeveelheid artikelen die u in verband kunt brengen met slecht weer, bel dan het KNMI.
Wat u moet doen als er toch slechtweer dreigt of plaatsvindt
Alle maatregelen om slecht weer te bestrijden, kunnen niet altijd voorkomen dat er slecht weer dreigt of plaatsvindt. Maar ze kunnen de kans op slecht weer wel kleiner maken. Wat moet u doen als er toch slecht weer plaatsvindt ? Bescherm uzelf tegen rondvliegend of vallend materiaal.Bent u zelf niet ernstig gewond, help dan zo veel mogelijk anderen.Ga zo snel mogelijk naar een beschutte plek.Ga in groepen staan. Er kan nog meer slecht weer komen.Blijf vanwege het gevaar voor instorten uit de buurt van grote gebouwen.Blijf uit de buurt van ramen omdat ze kunnen breken.Volg de instructies van politie, beveiligingspersoneel of hulpverleners, maar denk vooral zelf heel goed na. Het denkende individu maakt het verschil tegen het slechte weer.
Bel kort om mensen te laten weten dat u in veiligheid bent, maar gebruik de telefoon niet voor onnodige gesprekken. We moeten voorkomen dat netwerken overbelast raken. Is het mobiele netwerk overbelast, probeer dan de vaste lijn.Als het regent, gebruik dan geen lucifers of een aansteker. Dat lukt toch niet.Heeft u foto's gemaakt, bijvoorbeeld met uw mobiele telefoon, geef ze dan aan het KNMI of SBS6.
VEEL GESTELDE VRAGEN
Nederland is altijd een land geweest met redelijk goed weer. Is dat verleden tijd?Nee. Nederland is nog steeds een land waar het best lekker weer is. Iedereen heeft het recht om zijn of haar mening te geven. Scherpe debatten over bijvoorbeeld de elfstedentocht, zijn uitstekend. Maar zo'n schaatstocht mag niet misbruikt worden om slecht weer te propageren.
In mijn wijk is het ook wel eens slecht weer cipier rita. Ik ben wel eens bang dat ik op de verkeerde plek woon. Is dat terecht?
De kans dat het in uw wijk vaker slecht weer is, is erg klein. Bijna iedereen, met welke culturele of religieuze achtergrond dan ook, is tegen slecht weer.
Mijn kind bezoekt websites. Wat kan ik daaraan doen?
Ouders kunnen een belangrijke rol spelen bij het herkennen en voorkomen van radicalisering. Heeft uw kind veel aandacht voor radicale weersomstandigheden ? Praat daar dan over met hem of haar. Kunt u uw kind niet overtuigen, zoek dan hulp bij een familielid, een vertrouwenspersoon, een kennis, een leraar of de wijkagent.
Vertelt de overheid wel alles over slecht weer ?
Vrijwel alles. De overheid is zo open als mogelijk. Maar u begrijpt dat het niet goed is om te veel te vertellen. Ook het slechte weer zou er dan zijn voordeel mee kunnen doen.
Al die weerstations op straat en stations, mag dat wel?
Ja, dat mag. In steeds meer straten en op stations is tegenwoordig weertoezicht. En ook staan er steeds meer weercamera’s op gebouwen. Voor onze veiligheid moeten we een beetje van onze privacy inleveren.
Hoe herken ik slecht weer ?
U kunt niet aan de lucht zien of er slecht weer op komst is. U kunt wel letten op verdacht gedrag. Vindt u dat de lucht zich verdacht gedraagt, let dan extra goed op en waarschuw het KNMI. Wat moet ik doen als ik merk dat mensen in mijn omgeving van slecht weer cipier rita houden?Als u merkt dat mensen in uw omgeving anderen proberen te overtuigen dat slecht weer cipier rita eigenlijk goed is, kunt u hierover het beste praten met het KNMI.
Waarom waarschuwen jullie voor slecht weer en laten het vervolgens weer lopen?
Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Het slechte weer wordt op de voet gevolgd. Ook al lijkt het dat we niets doen, we doen het toch.
Mag ik worden afgeluisterd?
Afluisteren mag alleen als er een goede reden voor is. En als er toestemming voor is. Wat de overheid wel en niet mag, is in wetten vastgelegd.
www.davidrietveld.nl
Impuls
Men handelt altijd uit een impuls. En dan gaat men er later een redelijke grond aan geven. Zo werkt het menselijk brein. Intuïtief handelen en er dan bliksemsnel een verklaring voor vinden. De echte rede zit in de impuls.
Zou mevrouw Verdonk of de heer Knevel zelf een achtjarig Chinees jongetje in de gevangenis opsluiten ? Zou mevrouw Verdonk of de heer Knevel zelf een 17-jarig meisje in een busje afvoeren ? Zouden Verdonk en Knevel zelf Congolezen afvoeren en vermoorden ?
Wat zijn de kenmerken van despotisme/fascisme ?
Bush, Blair, Verdonk, allen waanden zij zich op hun terrein de baas en zijn wars van kritiek. De kern van democratie is geen inspraak maar tegenspraak.
Wetenschap, de overheid en het leven moeten het niet hebben van autoriteit en inquisitie, maar van openbare kritiek en sceptisch debat. Liever dood dan éénmaal een despoot klakkeloos gevolgd.
Onze heer Balkenende vindt de doodstraf terecht. Dus geef hem een pistool of touw en laat hem Saddam executeren. Dat durft hij niet. Als een man/vrouw dat wel zou durven, dan is hij/zij niet veel beter dan Saddam.
Zou mevrouw Verdonk of de heer Knevel zelf een achtjarig Chinees jongetje in de gevangenis opsluiten ? Zou mevrouw Verdonk of de heer Knevel zelf een 17-jarig meisje in een busje afvoeren ? Zouden Verdonk en Knevel zelf Congolezen afvoeren en vermoorden ?
Wat zijn de kenmerken van despotisme/fascisme ?
Bush, Blair, Verdonk, allen waanden zij zich op hun terrein de baas en zijn wars van kritiek. De kern van democratie is geen inspraak maar tegenspraak.
Wetenschap, de overheid en het leven moeten het niet hebben van autoriteit en inquisitie, maar van openbare kritiek en sceptisch debat. Liever dood dan éénmaal een despoot klakkeloos gevolgd.
Onze heer Balkenende vindt de doodstraf terecht. Dus geef hem een pistool of touw en laat hem Saddam executeren. Dat durft hij niet. Als een man/vrouw dat wel zou durven, dan is hij/zij niet veel beter dan Saddam.
Sunday, November 26, 2006
Het tijdvak obsceen: verwrongen en versteend
Geoloog: het klimaat verandert al 4,5 miljard jaar, dus nu ook
Klimaatverandering is geen probleem dat we moeten oplossen, het is een natuurlijk gegeven waarmee de mens moet leren leven. De geoloog Salomon Kroonenberg gooit de knuppel in het hoenderhok van de opwarming. In zijn nieuwe boek De menselijke maat betoogt hij dat ons collectieve geheugen gebrekkig is.
"Dertig jaar geleden wisten we zeker dat er een ijstijd op komst was. Nu vrezen we dat de aarde gevaarlijk opwarmt. En over dertig jaar?"
De fout die we volgens Kroonenberg maken, is dat we denken dat alles altijd geweest is zoals het nu is, en vooral ook zo moet blijven. "Het klimaat verandert al 4,5 miljard jaar. Er is geen reden om aan te nemen dat dat nu niet gebeurt. Bovendien: het klimaat is niets meer dan het gemiddelde van het weer en dat laten wij ook vrij variëren." Het klimaat is ondergeschikt aan de grote cycli van de aarde, die van de ijstijden. Vroeg of laat, maar in elk geval binnen 10000 jaar is de nieuwe ijstijd een feit. De omslag kan ook over dertig of honderd jaar liggen, zegt Kroonenberg."Maar de klimaatmodellen houden daar geen rekening mee. Dat kan toch niet? Wat ik vraag is: laat die modellen eens doorrekenen tot voorbij dat omslagpunt. Misschien blijkt dat de maatregelen die we nu nemen, straks averechts uitpakken.
"Nuchterheid in Klimaathysterie" U kwam van: www.google.nl, zoekend naar: salomon+kroonenberg
Zondag 19 februari werd er een aflevering uitgezonden van het programma Boeken etcetera. In deze aflevering was hoogleraar Salomon Kroonenberg te gast om te praten over zijn nieuwe boek dat 25 februari zal verschijnen. Het is mij vaker opgevallen dat geologen een geheel ander beeld hebben over klimaatsveranderingen dan veel politici en aan hun gelieerde wetenschappers van het IPCC. Na het zien van de aflevering lijkt mij het boek meer dan het lezen waard. Salomon brengt wat rationele nuchterheid in klimaathysterie waaraan vele politici, burgers en wetenschappers lijden. Hieronder wat meer informatie over Kroonenberg en zijn nieuwe boek.
De menselijke maat
De aarde over tienduizend jaar:Eigenlijk is het hoogzomer, geologisch gezien dan. Dat de ijskappen smelten heeft niets te maken met menselijk handelen, maar met het ijstijdseizoen.Het hele idee dat het klimaat momenteel flink aan het veranderen is, is onzin: het klimaat veranderde altijd al. Mensen die daarvoor waarschuwen zijn 'somberklonten', aldus Salomon Kroonenberg, auteur van De menselijke maat. Het Kyoto-verdrag is dan ook grote onzin, zegt de geoloog. Milieuactivisten hebben goed werk verricht door erop te wijzen dat er zuiniger omgegaan moet worden met grondstoffen, en dat je niet zomaar afval kan laten slingeren, dat weten we inmiddels wel, maar door campagne te blijven voeren en te waarschuwen tegen CO2 schieten ze hun doel voorbij. Deze activisten worden slechts gedreven door een heimwee naar vroeger en een christelijk denken van schuldgevoel en de mens als 'kroon op de schepping'.
Maar wil je werkelijk begrijpen wat er aan de hand is dan moet je niet alleen kijken naar waar je naartoe wilt, maar ook naar waar je vandaan komt.
Het tijdvak Obsceen
Ik ben archeoloog. Ik heb zojuist een belangrijke vondst gedaan, in een laag die dateert uit het Obsceen, de periode die volgde op het Holoceen, zo'n 5000 jaar geleden. Het Obsceen wordt gekenmerkt door een laag ondefinieerbare zwarte stinkende pulp met daarin de wonderlijkste voorwerpen: verwrongen blik, versteende hamburgers, geplette plastic jerrycans, roestige kabels, rafels fijne lingerie, scheepswrakken, ski's, beschimmelde luiers, brillen, platte toetsenborden met vage tekens erop, gouden en zilveren sieraden, handgranaten, kelders vol met mest, tonnen puin met glas en kilometers lange linten bitumineus materiaal waarvan ik het nut nog niet begrijp. Er zitten ook duizenden en duizenden glibberige rubberen vingers met opgekrulde randjes in waarvan het doel niet moeilijk is te raden. Die vingers zijn over de hele wereld ongeveer hetzelfde, en ze zijn daarom een bruikbaar gidsfossiel voor het Obsceen. Het valt niet mee in deze laag te graven, en nog veel minder om er enige logica in te brengen. Het is bovendien gevaarlijk want er zitten sterk radioactieve staven tussen, en flesjes met giftige stoffen.
Ik deed mijn vondst bij opgravingen in Engeland, in een pakket dat van rond het jaar 2000 AD moet dateren. In een sleuf in het landschap vond ik duizenden volstrekt gave skeletten van grote evenhoevigen: koeien, schapen, varkens, allemaal netjes gesorteerd op soort, net als in een museum. Ons team is jaren bezig geweest met het zorgvuldig uitgraven van al die skeletten, en het is volstrekt duidelijk dat het allemaal gezonde dieren waren. Er zijn geen sporen van strijd, verwondingen of afwijkingen door ziektes. Alleen hadden ze allemaal precies op dezelfde plaats een rond gat in hun kop. Wij weten niet waarom zij zijn gedood, en waarom hun kadavers allemaal bijeengebracht zijn. Want dat zij niet in deze keurig uitgegraven sleuf zijn gestorven is wel te zien aan de wijze waarop zij opgestapeld liggen. Bij elk skelet lag ook een geel label. Zijn dit inderdaad museumlabels, of merktekens van een vroegere opgraving, of grafschriften? Wij staan nog voor een raadsel.
Uit oude overleveringen is wel bekend dat de Obscenen de god Mammon aanbaden, maar waarom die god zulke uitzinnige dierenoffers vergde begrijpen we nog niet.
Ik heb nog maar één keer eerder iets dergelijks in mijn loopbaan gezien, in de Balkan ook in een sleuf uit dezelfde periode, bij een plaatsje dat op oude kaarten Srebrenica heet. Maar daar waren het skeletten van mensen, ook vaak met ronde gaten in de schedels, maar niet zo netjes, en ook wel met stukgeslagen ledematen. Bovendien ontbraken hier de gele labels. Het is niet duidelijk waarom in het ene geval mensen en in het andere dieren werden geofferd, en waarom de mensen slordiger zijn behandeld dan de dieren. Zijn het culturele verschillen? In elk geval toont de buitensporige omvang van de offers en de vergelijkbare wijze van doden en begraven aan dat beide culturen uiterst barbaars waren. Dit tijdvak wordt niet voor niets het Obsceen genoemd.
Salomon Kroonenberg
Deze column verscheen 12 april 2001 in Intermediair
Jeroen Bosch en George Bush
Prutswerk ter afbraak
Menno ter (af)braak
Veel van het werk van Jeroen Bosch beeldt de zonde uit, het falen van de menselijke moraal, of de kwaadaardigheid en de dwaasheid van de mensheid. De schilderijen bevatten zeer veel figuren uit de rijke verbeeldingswereld van Bosch, evenals heel veel symboliek, die tegenwoordig niet allemaal meer begrepen wordt. 26 jaar is hij geworden. Mozart 35. Good guys/girls go first.
Demolition
Corruptie, verregaande belangenverstrengeling tussen het bedrijfsleven en de politiek, elkaar baantjes toespelen, wij, de republikeinen (het cda-de vvd), zijn goed, zij, de democraten (pvda, gl, sp), zijn slecht en daarom krijgen ze ook geen (belangrijke) baantjes meer. Onze vriendjespolitiek, ons geloof, onze anti-moslim houding, onze kapitalistische denkwijze, onze dollar-euro is superieur aan alles en iedereen.
Voor de dood zijn we allemaal gelijk…..good guys/girls go first. Met slechte mensen gaat het altijd goed. Zelfs de dood is onrechtvaardig.
Demolition
“Manna, gemene mensen zijn niet intelligent “, zei Rinske van 't Lot.
“Verhagen lijkt mij politiek gemeen intelligent met zijn sluwe vossestreken.”
"Ik heb een voorkeur voor de vvd, die zijn tenminste eerlijk: het draait om geld”
“Met dat cda, ik weet het niet, meer dan 1700 jaar onderdrukking van vrouwen, de hypocrisie.”
Demolition
“Niets is toeval”, zei Koningin Beatrix afstandelijk tegen Anna Enquist, toen haar dochter onder een vrachtwagen kwam. Dat is een hele troost natuurlijk, want Beatrix weet dat Enquist intelligenter is en begrijpt dat zij bedoelt: “Alles is toeval”.
'Ik vind geloven in iemand die alles bestiert tamelijk infantiel. Het is een regressief, kinderlijk verlangen.', volgens Anna Enquist.
Menno ter (af)braak
Veel van het werk van Jeroen Bosch beeldt de zonde uit, het falen van de menselijke moraal, of de kwaadaardigheid en de dwaasheid van de mensheid. De schilderijen bevatten zeer veel figuren uit de rijke verbeeldingswereld van Bosch, evenals heel veel symboliek, die tegenwoordig niet allemaal meer begrepen wordt. 26 jaar is hij geworden. Mozart 35. Good guys/girls go first.
Demolition
Corruptie, verregaande belangenverstrengeling tussen het bedrijfsleven en de politiek, elkaar baantjes toespelen, wij, de republikeinen (het cda-de vvd), zijn goed, zij, de democraten (pvda, gl, sp), zijn slecht en daarom krijgen ze ook geen (belangrijke) baantjes meer. Onze vriendjespolitiek, ons geloof, onze anti-moslim houding, onze kapitalistische denkwijze, onze dollar-euro is superieur aan alles en iedereen.
Voor de dood zijn we allemaal gelijk…..good guys/girls go first. Met slechte mensen gaat het altijd goed. Zelfs de dood is onrechtvaardig.
Demolition
“Manna, gemene mensen zijn niet intelligent “, zei Rinske van 't Lot.
“Verhagen lijkt mij politiek gemeen intelligent met zijn sluwe vossestreken.”
"Ik heb een voorkeur voor de vvd, die zijn tenminste eerlijk: het draait om geld”
“Met dat cda, ik weet het niet, meer dan 1700 jaar onderdrukking van vrouwen, de hypocrisie.”
Demolition
“Niets is toeval”, zei Koningin Beatrix afstandelijk tegen Anna Enquist, toen haar dochter onder een vrachtwagen kwam. Dat is een hele troost natuurlijk, want Beatrix weet dat Enquist intelligenter is en begrijpt dat zij bedoelt: “Alles is toeval”.
'Ik vind geloven in iemand die alles bestiert tamelijk infantiel. Het is een regressief, kinderlijk verlangen.', volgens Anna Enquist.
Saturday, November 25, 2006
Willem Frederik Hermans
Dat zou ik ze maar niet aan hun neus hangen.
'Deze regering heeft mij te veel door de strot geduwd waar ik absoluut niet van gediend ben'
Op een zaterdagmorgen ontvangt Dr. Rufus (Roef) Dingelam, professor in de technische scheikunde, een telegram waarin staat dat hij de Nobelprijs heeft gekregen voor zijn in 1955 ontdekte synthese. Zijn vrouw Gré heeft geen belangstelling voor zijn werk en is alleen maar geïnteresseerd in de grootte van het bedrag van de prijs. Dingelam is verbonden aan de kleinste universiteit van ons kleine land, Groningen. Hij heeft het plezier in zijn werk volledig verloren: ‘Hij voelde de trilling in zijn gezicht die lachen bij hem verving.’ Die zaterdag wordt Dingelam gefeliciteerd met zijn prijs door boer Lagerwij die Gré en Roef een haan cadeau doet. De haan, het symbool van de mannelijke sexualiteit, komt er slecht van af: hij wordt doodgereden. De tweede figuur die Dingelam nog op zaterdag komt feliciteren is Eddy Barend, de psychiater die zijn leven te danken heeft aan Dingelam. Barend is een jood die aan het begin van de oorlog van Dingelam het advies kreeg zich niet te melden voor registratie.
Dingelams advies was: ‘Dat zou ik ze maar niet aan hun neus hangen.’
Eddy Barend draagt zijn visie aan het verhaal bij in de vorm van dagboekfragmenten waardoor hij zijn beroepsgeheim kan bewaren en toch spreekbuis van de auteur kan zijn door informatie over andere karakters te geven of te bevestigen. Zo schrijft Barend over de sinistere Goudewolf: ‘Waarom is uw rechterarm zo nu en dan als verlamd? Omdat u bang bent dat hij plotseling onder de kreet “Heil Hitler” omhoog zal schieten van ergernis.’ (Mattias Goudewolf-van Baalen, vader van twaalf kinderen, is criminoloog geworden nadat hij als sympathiserend SS-er in de gevangenis heeft gezeten.) Eddy Barend is ook de man die er voor zorgt dat de Dingelams tegen het eind van de roman even tot rust komen.De ironie is dat ze veel vrolijker zijn in een heel klein landje, het vorstendom Monaco, waar het in ieder geval warm is, in schril contrast tot de barre kou van Noord-Groningen. In het piepkleine Monaco voelen ze zich vrijer dan in hun eigen land. Een ironische parallel is ook dat Gré in het casino een kleine winst boekt. Over de gokkers zegt de auteur: ‘... dat zij het pure toeval niet met rust konden laten en het onder het juk van een systeem wilden brengen.’ Eerder in de roman zegt Dingelam, doelend op zijn scheikundige vondst, dat hij bij toeval een gouden appel uit een boom heeft geplukt.
De ergste kwelgeest van Dingelam is professor Knellis Tamstra. Deze zegt: ‘Het grootste belang van de zaak is natuurlijk niet de huldiging van Dingelam op zichzelf, veel belangrijker is het dat hierdoor het laboratorium waar ik directeur van ben, in het licht van de publiciteit komt te staan.’ Niemand waarschuwt Dingelam dat zijn laboratorium de volgende maandag bezet zal zijn door studenten. De aanleiding tot het rumoer van de studenten is een ingezonden stukje van Tamstra in De Telegraaf. Tamstra is degene die, op aanraden van Goudewolf, de hulp van de politie inroept en bovendien het smerige gerucht verspreidt dat het Dingelam was die de politie heeft opgebeld. Tamstra is in een prima stemming omdat zijn opzet lukt het feest voor Dingelam te verpesten. Wanneer Dingelam maandagmorgen bij de universiteit aankomt, ziet hij een vlag aan het gebouw: geen vlag voor hem maar een uitgehangen door studenten die het gebouw hebben bezet. De televisie is er ook, maar niet om Dingelam over zijn prijs te interviewen. De interviewer kent zijn eigen naam niet eens: hij stelt zich voor als Klaas-Bart Vanonderholland, maar een paar regels verder blijkt hij Bart-Klaas te heten. Dit stuk onbenul stelt Dingelam de meest dwaze vragen en krijgt dan ook lik op stuk. Dingelam kan zijn eigen werkkamer niet in, een slechtere kamer dan hij eerst had maar waaruit hij is weggepest door Tamstra. Dingelam is razend. Ook de huldiging van Dingelam in de aula is een fiasco doordat de studenten een rookbom hebben geplaatst. Iedereen loopt in paniek weg maar Dingelam niet. Hij maakt de bom onschadelijk want hij weet dat het ding ongevaarlijk is. Zo zet Dingelam zijn geleerde collega's te kijk.
Voor de lezer valt er veel te genieten bij het zien van de satirisch getekende portretten van de leden van deze zogenaamde gemeenschap. Studentenleider Louis Cuffeler is een jongen met ‘een stem die uit zuiver miskelkkristal gegoten was’ en dat is niet vreemd voor iemand die twee jaar op een seminarie voor priester gestudeerd heeft. Achter buitendeuren van ‘naturel gelakt eikehout’ wonen de professoren die roddelende praatjesmakers blijken te zijn.
Professor Janus Petrus Balkebekkus ‘droeg een zwarte kousen pak’ . Zulke dingen waren psychologisch heel belangrijk, wist hij.’ Deze conservatieve ‘kleuter’ spreekt in de volgende trant: ‘... wij gaan geen enkel waagstuk uit de weg, als de inzet het opbouwen van een leefbare wereld is.’
Professor Tabe Zalmpap, leeropdracht: makro-economische verkenningen, bewondert een dichter vooral om zijn brilmonturen. Een technocratische regelzuchtige boekhouder en toch alweer 4 a 12 jaar feitelijk financieel premier van Nederland...of ziet hij door de cijfers de werkelijkheid niet meer ?
Door de tranen van het lachen en de treurigheid ziet de lezer een integer man, Dingelam, die door al het ongerief zelf niet meer kan lachen. Dingelam is een decente man, onkreukbaar, wars van meeloperij, modieuze kletspraat, geen intrigant zoals de meeste anderen, niet dom zoals de meeste anderen, een man voor wie het geld te laat komt.
Onder professoren, 1975, is grandioos.
'Deze regering heeft mij te veel door de strot geduwd waar ik absoluut niet van gediend ben'
'Deze regering heeft mij te veel door de strot geduwd waar ik absoluut niet van gediend ben'
Op een zaterdagmorgen ontvangt Dr. Rufus (Roef) Dingelam, professor in de technische scheikunde, een telegram waarin staat dat hij de Nobelprijs heeft gekregen voor zijn in 1955 ontdekte synthese. Zijn vrouw Gré heeft geen belangstelling voor zijn werk en is alleen maar geïnteresseerd in de grootte van het bedrag van de prijs. Dingelam is verbonden aan de kleinste universiteit van ons kleine land, Groningen. Hij heeft het plezier in zijn werk volledig verloren: ‘Hij voelde de trilling in zijn gezicht die lachen bij hem verving.’ Die zaterdag wordt Dingelam gefeliciteerd met zijn prijs door boer Lagerwij die Gré en Roef een haan cadeau doet. De haan, het symbool van de mannelijke sexualiteit, komt er slecht van af: hij wordt doodgereden. De tweede figuur die Dingelam nog op zaterdag komt feliciteren is Eddy Barend, de psychiater die zijn leven te danken heeft aan Dingelam. Barend is een jood die aan het begin van de oorlog van Dingelam het advies kreeg zich niet te melden voor registratie.
Dingelams advies was: ‘Dat zou ik ze maar niet aan hun neus hangen.’
Eddy Barend draagt zijn visie aan het verhaal bij in de vorm van dagboekfragmenten waardoor hij zijn beroepsgeheim kan bewaren en toch spreekbuis van de auteur kan zijn door informatie over andere karakters te geven of te bevestigen. Zo schrijft Barend over de sinistere Goudewolf: ‘Waarom is uw rechterarm zo nu en dan als verlamd? Omdat u bang bent dat hij plotseling onder de kreet “Heil Hitler” omhoog zal schieten van ergernis.’ (Mattias Goudewolf-van Baalen, vader van twaalf kinderen, is criminoloog geworden nadat hij als sympathiserend SS-er in de gevangenis heeft gezeten.) Eddy Barend is ook de man die er voor zorgt dat de Dingelams tegen het eind van de roman even tot rust komen.De ironie is dat ze veel vrolijker zijn in een heel klein landje, het vorstendom Monaco, waar het in ieder geval warm is, in schril contrast tot de barre kou van Noord-Groningen. In het piepkleine Monaco voelen ze zich vrijer dan in hun eigen land. Een ironische parallel is ook dat Gré in het casino een kleine winst boekt. Over de gokkers zegt de auteur: ‘... dat zij het pure toeval niet met rust konden laten en het onder het juk van een systeem wilden brengen.’ Eerder in de roman zegt Dingelam, doelend op zijn scheikundige vondst, dat hij bij toeval een gouden appel uit een boom heeft geplukt.
De ergste kwelgeest van Dingelam is professor Knellis Tamstra. Deze zegt: ‘Het grootste belang van de zaak is natuurlijk niet de huldiging van Dingelam op zichzelf, veel belangrijker is het dat hierdoor het laboratorium waar ik directeur van ben, in het licht van de publiciteit komt te staan.’ Niemand waarschuwt Dingelam dat zijn laboratorium de volgende maandag bezet zal zijn door studenten. De aanleiding tot het rumoer van de studenten is een ingezonden stukje van Tamstra in De Telegraaf. Tamstra is degene die, op aanraden van Goudewolf, de hulp van de politie inroept en bovendien het smerige gerucht verspreidt dat het Dingelam was die de politie heeft opgebeld. Tamstra is in een prima stemming omdat zijn opzet lukt het feest voor Dingelam te verpesten. Wanneer Dingelam maandagmorgen bij de universiteit aankomt, ziet hij een vlag aan het gebouw: geen vlag voor hem maar een uitgehangen door studenten die het gebouw hebben bezet. De televisie is er ook, maar niet om Dingelam over zijn prijs te interviewen. De interviewer kent zijn eigen naam niet eens: hij stelt zich voor als Klaas-Bart Vanonderholland, maar een paar regels verder blijkt hij Bart-Klaas te heten. Dit stuk onbenul stelt Dingelam de meest dwaze vragen en krijgt dan ook lik op stuk. Dingelam kan zijn eigen werkkamer niet in, een slechtere kamer dan hij eerst had maar waaruit hij is weggepest door Tamstra. Dingelam is razend. Ook de huldiging van Dingelam in de aula is een fiasco doordat de studenten een rookbom hebben geplaatst. Iedereen loopt in paniek weg maar Dingelam niet. Hij maakt de bom onschadelijk want hij weet dat het ding ongevaarlijk is. Zo zet Dingelam zijn geleerde collega's te kijk.
Voor de lezer valt er veel te genieten bij het zien van de satirisch getekende portretten van de leden van deze zogenaamde gemeenschap. Studentenleider Louis Cuffeler is een jongen met ‘een stem die uit zuiver miskelkkristal gegoten was’ en dat is niet vreemd voor iemand die twee jaar op een seminarie voor priester gestudeerd heeft. Achter buitendeuren van ‘naturel gelakt eikehout’ wonen de professoren die roddelende praatjesmakers blijken te zijn.
Professor Janus Petrus Balkebekkus ‘droeg een zwarte kousen pak’ . Zulke dingen waren psychologisch heel belangrijk, wist hij.’ Deze conservatieve ‘kleuter’ spreekt in de volgende trant: ‘... wij gaan geen enkel waagstuk uit de weg, als de inzet het opbouwen van een leefbare wereld is.’
Professor Tabe Zalmpap, leeropdracht: makro-economische verkenningen, bewondert een dichter vooral om zijn brilmonturen. Een technocratische regelzuchtige boekhouder en toch alweer 4 a 12 jaar feitelijk financieel premier van Nederland...of ziet hij door de cijfers de werkelijkheid niet meer ?
Door de tranen van het lachen en de treurigheid ziet de lezer een integer man, Dingelam, die door al het ongerief zelf niet meer kan lachen. Dingelam is een decente man, onkreukbaar, wars van meeloperij, modieuze kletspraat, geen intrigant zoals de meeste anderen, niet dom zoals de meeste anderen, een man voor wie het geld te laat komt.
Onder professoren, 1975, is grandioos.
'Deze regering heeft mij te veel door de strot geduwd waar ik absoluut niet van gediend ben'
Anna Enquist en Coen Verbraak
Zestig wordt ze, op 19 juli a.s. Maar ze viert het niet. Op haar verjaardag zal Anna Enquist samen met haar man een vriend naar Frankrijk brengen. En dan zullen ze heus onderweg wel ergens lekker gaan eten. Maar er is geen reden voor een groot feest, vindt ze. Omdat “zij” er niet bij is. ‘Dan doet het me toch alleen maar verdriet.’
“Zij” is Margit, haar dochter, die in augustus 2001 op de Dam werd doodgereden door een vrachtwagen. Bijna vier jaar geleden is het inmiddels. Enquist wil er niet steeds weer over beginnen. Dan wordt ze zo’n eeuwig treurende moeder. Maar ze leeft alsof er een vitaal orgaan bij haar is geamputeerd. ‘Je blijft gaande, domweg omdat je voeten blijven lopen. Niet omdat er een doel is waar je heen wilt.’
Ze praat bedachtzaam; de stem gedempt, de lichtgrijze ogen melancholiek. Haar vest verhult maar nauwelijks hoe mager ze geworden is. Toch lijkt Enquist haar leven weer een beetje op orde te hebben. Ze is weer begonnen met haar praktijk als psycho-therapeut, ze speelt piano en ze heeft zowaar alweer een keer op de tribune gezeten bij Feyenoord. En ze schrijft weer. Drie maanden geleden verscheen De thuiskomst, een historische roman over Elisabeth Cook, de vrouw van zeevaarder en ontdekkingsreiziger James Cook. In 1992 kwam Enquist tijdens een van haar lange afstandwandelingen met James Cook in aanraking, in het Captain Cook Memorial Museum in Whitby. ‘ Ik raakte door hem gefascineerd, wilde meer over hem weten. Uiteindelijk kwam ik bij zijn gezinsleven uit, bij zijn vrouw Elisabeth. Een heel bijzondere vrouw, die haar man en al haar zes kinderen overleefde.’ Het plan bleef jarenlang in een la liggen. ‘Toen ik na de dood van Margit die dichtbundel –De Tussentijd- had geschreven, dacht ik: en nu? Ik moet wérk hebben. Opeens schoot dat boek me weer te binnen. Ik dacht: dát moet ik gaan doen.’
Het werken aan de roman heeft haar goed gedaan. Door dat schrijven had de dag een structuur. ‘Ik had een wereld waar ik in weg kon zinken. De kern van mijn dag was toch: achter die tafel zitten en schrijven. Die wereld van James Cook en zijn vrouw was een veilige wereld waarin ik kon verdwijnen. Dat mis ik nu ook wel. Ik ben weer in de werkelijkheid terug.’
In het najaar staat er weer een ander project op stapel: Enquist gaat gastcolleges geven in Leiden. Op haar zestigste keert ze als docent terug aan de universiteit waar ze veertig jaar geleden psychologie studeerde. Twaalf weken lang zal ze er werkcolleges geven over zowel de historische roman, als over de relatie tussen muziek en poëzie. ‘Maar ik heb nu nog geen idéé wat ik precies ga vertellen’, zegt ze, met hoorbare schroom. ‘Ik heb het aangenomen omdat ik dacht: dan heb ik in de herfst in elk geval weer een structuur. Maar ik zie er ook wel heel erg tegenop. Wat moet ik daar in godsnaam aan die kinderen vertellen?’ Misschien zal het in één van die colleges wel gaan over het onderwijsbeleid van de laatste tien jaar. Enquist ergert zich al geruime tijd “suf” aan de manier waarop Den Haag het onderwijs uitholt. Dat was in haar tijd nog heel anders. Zij kon er eindeloos keuzevakken bij volgen. ‘Neurologie, fysiologie, alles wat je boeide, kon je meepikken. Nu moeten die kinderen het in een paar jaar tijd zien af te ronden. De salarissen van docenten zijn slecht, de eisen van de PABO zijn echt minimaal. Het onderwijs wordt totaal uitgehold.’ Van Maria van der Hoeven heeft Enquist sowieso geen hoge dunk. Al helemaal niet sinds de minister een serieus debat wil over de geldigheid van de evolutietheorie.
‘Het is volkomen idioot dat regeringsleiders hun privé-besognes in hun beleid gaan verdisconteren.’
Misschien is het wel de leeftijd, dat ze die dingen zo somber ziet., tekent ze er vergoeilijkend bij aan. ‘Maar ik ben teleurgesteld in de politiek. Kijk naar het gezondheidsbeleid. Mijn eigen vak –de psychotherapie- is eigenlijk gewoon afgeschaft. Ik hou mij bezig met langdurende inzichtgevende therapieën, waarbij je mensen soms een paar jaar in behandeling hebt. Die analyses zijn nu alleen nog mogelijk voor mensen die het zelf kunnen betalen. De rest moet het van de poltitiek doen met hapsnap-therapieën van vijf gesprekken. Terwijl ik van een aantal Kamerleden wéét dat zijzelf –of leden van hun gezin- in behandeling zijn geweest. Geheel tot hun tevredenheid. Naar buiten toe zullen ze dat nooit zeggen, dat houden ze kennelijk liever stil. In het beleid zie ik er helemaal niets van terug.’
Ze heeft ook “nee”gestemd tegen de Europese grondwet. Kinderachtig misschien, want ze is eigenlijk een vurig voorstander van Europa.
‘Maar mijn afweging was toch: deze regering heeft mij teveel door de strot geduwd waar ik absoluut niet van gediend ben.
En dan in Europa zeker goede sier gaan maken met mijn stem. Over mijn lijk! Ik erger me werkelijk dood aan de arrogantie van de politiek. Het ergste zijn de mensen die wel intelligent zijn, maar toch dom handelen. Daarom vind ik een man als Donner zo kwalijk. Een heel slimme man, maar hij is desondanks niet in staat om zijn religieuze preoccupaties thuis te houden. De scheiding tussen kerk en staat wordt voortdurend diffuser.’ Dát is nog het meest teleurstellend, zegt Enquist. Haar hele leven had ze erop gerekend dat we langzaam maar zeker uit ‘die beklemming van de godsdienst’ zouden kruipen. ‘Ik heb altijd gehoopt dat de Verlichting zou doorzetten. Dat is ook een tijd gebeurd. Maar sinds een paar jaar hoor ik verstandige mensen opeens buitengewoon rare dingen roepen: “er is toch iets”. Oosterse flauwekul, geklets over spiritualiteit.’ Ze spreekt het uit alsof het smerige woorden zijn. ‘Blijkbaar vinden mensen het te moeilijk om zich neer te leggen bij “hoe het is”.’ Ze heeft daar na de dood van haar dochter veel over nagedacht. Natuurlijk had ze het prettig gevonden om te kunnen denken dat haar dood niet zonder bedoeling was geweest. ‘Ik kan dat verlangen van “we zien haar terug aan gene zijde” heel goed begrijpen. Ik voel dagelijks aan den lijve hoe zwaar het is om je bij de kille feiten van leven en dood neer te leggen. Het is moeilijk om te accepteren dat door stom toeval je leven totaal aan scherven geslagen kan worden. Maar ik ben echt verbijsterd als mensen werkelijk in die onzin geloven.’
Is “geloven in stom toeval” aantrekkelijker dan “geloven in God”?
‘Ik vind geloven in iemand die alles bestiert tamelijk infantiel. Het is een regressief, kinderlijk verlangen.’
Ze vindt zestig worden bepaald geen mijlpaal. Sterker nog, Enquist staat er nauwelijks bij stil. ‘Ik realiseer mij al sinds een paar jaar dat ik in een neergaande lijn zit. Zeker wanneer een kind sterft. Dan besef je dat een heel groot gedeelte van je toekomst weg is. Dus dan kan “zestig worden” er ook nog wel bij.’
Wat ziet u als u omkijkt?‘Dat veel idealen uit mijn jeugd totaal niet uitgekomen zijn. Van de dingen waar ik mij in mijn leven sterk voor heb gemaakt is weinig terechtgekomen. Ik ben opgegroeid in de tijd van “gelijkheid voor allen”. Je ziet nu de tweedeling tussen arm en rijk alleen maar groter worden. Dat is behoorlijk wrang.’
Wat is er wél gelukt?‘Op het gebied van de kunst gebeurt er nog altijd heel veel. Er worden nog steeds romans en dichtbundels geschreven. Terwijl iedereen een paar jaar geleden zei dat dat met de televisie en de opkomst van internet wel snel voorbij zou zijn. Het muziekleven in Nederland bloeit ook nog steeds volop. Wat er in ons land op dat vlak gebeurt, is echt bijzonder. Terwijl daar in Den Haag geen enkele trots op is. Er wordt vrolijk gesnoeid in orkestbegrotingen, terwijl ze werkelijk geen idéé hebben.’
Voor haar eigen leven geldt dat er in het laatste kwart nog een compleet nieuw hoofdstuk aan haar bestaan werd toegevoegd. Pas op haar zesenveertigste maakte ze haar debuut als dichter, met de veelgeprezen bundel Soldatenliederen. Drie jaar later, in 1994, verscheen haar romandebuut Het Meesterstuk ‘Gek, he?’, zegt Enquist. ‘Ik vond mezelf voordien altijd al zo vreemd, omdat ik twee dingen naast elkaar had; ik speelde piano en ik had mijn gewone vak als therapeut.’ Ze was destijds eigenlijk tegen wil en dank psychologie gaan studeren. Enquist wilde liever naar het conservatorium, maar haar ouders en leraren vonden dat geen goed plan. Nadat ze afgestudeerd psycholoog was, koos ze alsnog voor een pianostudie aan het conservatorium. Ze wist dat ze als spijtoptant nooit meer concertpianist zou kunnen worden. ‘Maar die piano maakte mij ontzaglijk gelukkig.’ Toen ze in 1987 begon met een psychoanalytische praktijk, besloot ze dat ze de muziek maar beter kon laten vallen. ‘Ik begon het kinderachtig van mezelf te vinden. “kom op, je moet gewoon als een groot mens één ding doen”.’ De pianoklep ging onverbiddelijk dicht; er moest gewérkt worden. En ja, toen was ze voor ze het wist opeens aan het schrijven geslagen. ‘Blijkbaar hoort het bij mij om meerdere dingen tegelijk te doen.’ Totdat het schrijven zoveel tijd ging opslokken, dat ze het niet meer met haar praktijk kon combineren. In 2000 nam ze ontslag, om fulltime schrijver te worden. Dat kon makkelijk; haar beide kinderen waren afgestudeerd, er was geen reden om nog in loondienst te blijven. Ze vond het fantastisch om de hele dag bezig te kunnen zijn met schrijven. ‘Parttime schrijven deed ik zo amateuristisch. Ik begon in de grote vakantie. Net als ik lekker op dreef was, moest ik weer aan het werk. Toen ik fulltime ging schrijven kon ik heerlijk mijn gang gaan.’
Totdat op 3 augustus 2001 alles anders werd. Waar ze was op die fatale dag? Ik zie dat ze van de vraag schrikt. Ze was op vakantie in Zweden, zegt Enquist. Maar daar wil ze liever niet aan denken. Het is niet goed voor haar om dat allemaal weer op te rakelen. In elk geval duurde het na dat ene verwoestende telefoontje nog een gekmakend etmaal lang voordat ze weer in Nederland terug was. Haar zoon Wouter was ondertussen onvindbaar, op vakantie ergens in Frankrijk. ‘Het duurde nog dagen voor we ‘m konden traceren. Een complete nachtmerrie.’
U bent psychoanalytica. Wat bleek er te kloppen van wat u over het effect van zo’n dramatische gebeurtenis dacht te weten?‘Eigenlijk alles. In Het Meesterstuk heb ik geschreven over een moeder die een dochter van een jaar of tien verliest. Dat klopte allemaal wel. Alleen is de werkelijkheid nog veel erger.’
Hoe ziet rouw er van binnen uit?‘Dat is te groot en te veel om iets over te kunnen zeggen. “Rouw” klinkt me ook te positief. Dat suggereert dat er een tijd van verdriet is en een tijd waarin dat minder is. Zo voel ik dat helemaal niet.’
Verdriet slijt niet? Ferm: ‘Nee. Verdriet tast alleen maar aan. Het holt je uit. Ik ben er nu wel beter aan toe dan drie jaar geleden. Ik werk weer, kan wat meer hebben, gedraag me iets socialer. Maar van binnen voelt het helemaal niet als een vooruitgang. Ik vind het juist verschrikkelijk dat die tijd almaar voortschrijdt. Het zit ‘m in kleine dingen; een weg die wordt verlegd, een nieuwe winkel, een gevel die verandert… allemaal dingen die zij niet meer gezien heeft. Alles voert steeds verder weg van haar.’
Wordt zij in uw hoofd wel ouder?‘Nee. Dat is ook zoiets wat mensen tegen je zeggen: het kind groeit met je mee. Ik heb dat niet. Dat vind ik juist zo erg: haar vriendinnen zijn nu 31, zij blijft altijd 27. We laten haar achter in de tijd.’
Zijn er dingen die onveranderlijk zijn gebleken?‘Ik heb er veel voldoening in dat die muziek is gebleven. Sinds haar dood ben ik weer echt begonnen met pianospelen. Vooral om mezelf af te leiden. In het begin ging ik fuga’s studeren, heel moeilijke technische dingen die niet veel gevoel oproepen. Zo dwong ik mezelf om me even te concentreren op iets anders.’ Inmiddels speelt ze ook muziek die wél gevoel oproept. Vaak samen met haar man, die professioneel cellist is. ‘We hebben met vrienden een strijkkwartet. Die vrienden zijn ons ook direct na haar dood komen ophalen om samen te spelen. Die eerste avonden heb ik geen woord gezegd, maar wel gespeeld. Dat deed me goed. Je wordt even uit de werkelijkheid getild. Je bent met elkaar in contact, woordeloos maar intens.’
‘Margit was een uitstekende muzikante. De laatste avond dat ik haar gezien heb, hebben we nog samen gemusiceerd; zij op hobo, ik op piano. We hebben samen het adagio van Cimarosa gespeeld. Dat hebben we later ook op de begrafenis gedraaid. Ze verongelukte een maand voor 11 september. Ik zat die dag piano te studeren, toen er een vriendin belde. “Je moet onmiddellijk de televisie aanzetten. Er is iets vreselijks gebeurd”. Ik dacht alleen maar: “het zal wel”en heb gewoon doorgespeeld..Het kon me geen bal schelen.’
Wanneer begon u dingen buiten uw eigen leven weer érg te vinden?“De moord op Theo van Gogh vond ik heel erg. Ik vond hem aardig, wist bovendien hoeveel hij van zijn kind hield. En ik dacht al heel snel aan zijn ouders. Hoe moet het voor die mensen zijn? En vrij kort na het ongeluk stierf het kindje van Frans en Makira Thomese. Dat greep me enorm aan. Maar dan ook zó intens dat ik direct helemaal verlamd raakte.’
Zou u een roman als Schaduwkind willen schrijven?‘Ik heb in zekere zin hetzelfde gedaan in de dichtbundel De tussentijd (uit 2004). Ik verlang er wel heel erg naar om over haar te schrijven. Ik heb een monoloog gemaakt over die laatste week, geschreven vanuit Margit. Daarin schrijf ik wat zij gedacht moet hebben. Dat gaf me de gelegenheid om met haar agenda voor me te gaan zitten, en met allerlei mensen te bellen: “wat zei ze, wat deed ze?” Een heel schema van haar laatste dagen, tot aan het einde. Erg griezelig om te doen, maar ook heel fijn. Ik wilde me graag in haar verdiepen. Om bij haar te zijn. Ze is heel erg alleen gestorven. Ik vind het ontzettend dat ik er toen niet was. Via die monoloog probeerde ik toch nog een beetje bij haar te komen.’
‘Als zoiets gebeurt, houdt het leven op. De toekomst is stuk. De reden dat je toch overleeft, is louter dat je lichaam het niet opgeeft. Dat had ik als therapeut al vaak van anderen gehoord. Door al die jaren ervaring in de spreekkamer weet je dat mensen verschrikkelijke dingen kunnen meemaken en toch dóórleven. Je leeft verder, simpelweg omdat je niet doodgaat.’
Heeft u eigenlijk wel zin om al die problemen van anderen weer aan te horen? Ook als het in uw ogen futiele dingen zijn?Verbaasd: ‘Oh nee! Zo werkt dat helemaal niet. Ik vond het juist onvoorstelbaar fijn om mijn vak weer op te pakken. Het verlies van een kind is een enorm identiteitsverlies. Alsof zelfs je moederschap vergeefs is geweest. Ik kon aanvankelijk mijn vak niet meer doen, kon niet meer schrijven. Ik kon helemaal níks meer. Daarom ging ik ook pianospelen. Dat was een identiteit die ik al had voor ik kinderen kreeg. Je bent enorm op zoek naar bezigheden die je identiteit weer kunnen versterken. Juist in dat vak vond ik uiteindelijk weer iets van mezelf terug.’ Maar ze wordt nooit meer wie ze was, zegt Enquist. ‘Wat nooit meer terugkomt is dat vanzelfsprekende gevoel van “het zit wel goed”. In mijn spreekkamer heb ik al jaren een foto van m’n kinderen staan. Hij staat precies zo, dat ik ‘m kan zien, maar de patiënt niet. Wanneer het in een therapie soms heel moeilijk ging, dan keek ik altijd even naar die foto en dacht: “dát zit onaantastbaar goed”.’ De foto staat er nog steeds. Maar dat gevoel dat Enquist er vroeger bij had is weg. ‘Hij staat nu voor wat er verloren kan gaan. En tegelijk voel ik dat ik verleden daar geen recht mee doe. We hebben het goéd gehad samen. Dat moet ik proberen te koesteren.’
De dichtbundel De Tussentijd, over de periode na Margits dood, kreeg scherpe kritiek. Begreep u waarom mensen u “pathetiek” verweten?‘Mijn werk heeft altijd heftige reacties opgeroepen, van zeer lovend tot vernietigend. In het geval van De Tussentijd vond ik het wel lullig. Het gaat toch over mijn dochter. De teneur was: die mevrouw is zó verdrietig dat ze eerst maar in een hoekje moet gaan uithuilen voordat ze weer gaat schrijven. Daar begreep ik niets van. Als je dat zo ziet, laat die bundel dan door een ander bespreken.’
Bent u “de tussentijd” inmiddels al voorbij?‘Ik heb die titel voor de dichtbundel over Margit opgevat als de tijd tussen háár dood en de mijne. Dat verandert niet. Het hoogste om in de rest van mijn leven naar te streven is dat ik het op een dag kan verdragen. Dat ik kan verdragen dat het gebéurd is. “Verdragen” is iets anders dan “accepteren”. Dat zou betekenen dat ik erin kan berusten. Zoiets is ondenkbaar; ik zal het nooit accepteren. Maar ik hoop dat ik ooit de gedáchte kan verdragen dat ze er niet meer is. Als dat lukt, heb ik al heel wat bereikt.’
“Zij” is Margit, haar dochter, die in augustus 2001 op de Dam werd doodgereden door een vrachtwagen. Bijna vier jaar geleden is het inmiddels. Enquist wil er niet steeds weer over beginnen. Dan wordt ze zo’n eeuwig treurende moeder. Maar ze leeft alsof er een vitaal orgaan bij haar is geamputeerd. ‘Je blijft gaande, domweg omdat je voeten blijven lopen. Niet omdat er een doel is waar je heen wilt.’
Ze praat bedachtzaam; de stem gedempt, de lichtgrijze ogen melancholiek. Haar vest verhult maar nauwelijks hoe mager ze geworden is. Toch lijkt Enquist haar leven weer een beetje op orde te hebben. Ze is weer begonnen met haar praktijk als psycho-therapeut, ze speelt piano en ze heeft zowaar alweer een keer op de tribune gezeten bij Feyenoord. En ze schrijft weer. Drie maanden geleden verscheen De thuiskomst, een historische roman over Elisabeth Cook, de vrouw van zeevaarder en ontdekkingsreiziger James Cook. In 1992 kwam Enquist tijdens een van haar lange afstandwandelingen met James Cook in aanraking, in het Captain Cook Memorial Museum in Whitby. ‘ Ik raakte door hem gefascineerd, wilde meer over hem weten. Uiteindelijk kwam ik bij zijn gezinsleven uit, bij zijn vrouw Elisabeth. Een heel bijzondere vrouw, die haar man en al haar zes kinderen overleefde.’ Het plan bleef jarenlang in een la liggen. ‘Toen ik na de dood van Margit die dichtbundel –De Tussentijd- had geschreven, dacht ik: en nu? Ik moet wérk hebben. Opeens schoot dat boek me weer te binnen. Ik dacht: dát moet ik gaan doen.’
Het werken aan de roman heeft haar goed gedaan. Door dat schrijven had de dag een structuur. ‘Ik had een wereld waar ik in weg kon zinken. De kern van mijn dag was toch: achter die tafel zitten en schrijven. Die wereld van James Cook en zijn vrouw was een veilige wereld waarin ik kon verdwijnen. Dat mis ik nu ook wel. Ik ben weer in de werkelijkheid terug.’
In het najaar staat er weer een ander project op stapel: Enquist gaat gastcolleges geven in Leiden. Op haar zestigste keert ze als docent terug aan de universiteit waar ze veertig jaar geleden psychologie studeerde. Twaalf weken lang zal ze er werkcolleges geven over zowel de historische roman, als over de relatie tussen muziek en poëzie. ‘Maar ik heb nu nog geen idéé wat ik precies ga vertellen’, zegt ze, met hoorbare schroom. ‘Ik heb het aangenomen omdat ik dacht: dan heb ik in de herfst in elk geval weer een structuur. Maar ik zie er ook wel heel erg tegenop. Wat moet ik daar in godsnaam aan die kinderen vertellen?’ Misschien zal het in één van die colleges wel gaan over het onderwijsbeleid van de laatste tien jaar. Enquist ergert zich al geruime tijd “suf” aan de manier waarop Den Haag het onderwijs uitholt. Dat was in haar tijd nog heel anders. Zij kon er eindeloos keuzevakken bij volgen. ‘Neurologie, fysiologie, alles wat je boeide, kon je meepikken. Nu moeten die kinderen het in een paar jaar tijd zien af te ronden. De salarissen van docenten zijn slecht, de eisen van de PABO zijn echt minimaal. Het onderwijs wordt totaal uitgehold.’ Van Maria van der Hoeven heeft Enquist sowieso geen hoge dunk. Al helemaal niet sinds de minister een serieus debat wil over de geldigheid van de evolutietheorie.
‘Het is volkomen idioot dat regeringsleiders hun privé-besognes in hun beleid gaan verdisconteren.’
Misschien is het wel de leeftijd, dat ze die dingen zo somber ziet., tekent ze er vergoeilijkend bij aan. ‘Maar ik ben teleurgesteld in de politiek. Kijk naar het gezondheidsbeleid. Mijn eigen vak –de psychotherapie- is eigenlijk gewoon afgeschaft. Ik hou mij bezig met langdurende inzichtgevende therapieën, waarbij je mensen soms een paar jaar in behandeling hebt. Die analyses zijn nu alleen nog mogelijk voor mensen die het zelf kunnen betalen. De rest moet het van de poltitiek doen met hapsnap-therapieën van vijf gesprekken. Terwijl ik van een aantal Kamerleden wéét dat zijzelf –of leden van hun gezin- in behandeling zijn geweest. Geheel tot hun tevredenheid. Naar buiten toe zullen ze dat nooit zeggen, dat houden ze kennelijk liever stil. In het beleid zie ik er helemaal niets van terug.’
Ze heeft ook “nee”gestemd tegen de Europese grondwet. Kinderachtig misschien, want ze is eigenlijk een vurig voorstander van Europa.
‘Maar mijn afweging was toch: deze regering heeft mij teveel door de strot geduwd waar ik absoluut niet van gediend ben.
En dan in Europa zeker goede sier gaan maken met mijn stem. Over mijn lijk! Ik erger me werkelijk dood aan de arrogantie van de politiek. Het ergste zijn de mensen die wel intelligent zijn, maar toch dom handelen. Daarom vind ik een man als Donner zo kwalijk. Een heel slimme man, maar hij is desondanks niet in staat om zijn religieuze preoccupaties thuis te houden. De scheiding tussen kerk en staat wordt voortdurend diffuser.’ Dát is nog het meest teleurstellend, zegt Enquist. Haar hele leven had ze erop gerekend dat we langzaam maar zeker uit ‘die beklemming van de godsdienst’ zouden kruipen. ‘Ik heb altijd gehoopt dat de Verlichting zou doorzetten. Dat is ook een tijd gebeurd. Maar sinds een paar jaar hoor ik verstandige mensen opeens buitengewoon rare dingen roepen: “er is toch iets”. Oosterse flauwekul, geklets over spiritualiteit.’ Ze spreekt het uit alsof het smerige woorden zijn. ‘Blijkbaar vinden mensen het te moeilijk om zich neer te leggen bij “hoe het is”.’ Ze heeft daar na de dood van haar dochter veel over nagedacht. Natuurlijk had ze het prettig gevonden om te kunnen denken dat haar dood niet zonder bedoeling was geweest. ‘Ik kan dat verlangen van “we zien haar terug aan gene zijde” heel goed begrijpen. Ik voel dagelijks aan den lijve hoe zwaar het is om je bij de kille feiten van leven en dood neer te leggen. Het is moeilijk om te accepteren dat door stom toeval je leven totaal aan scherven geslagen kan worden. Maar ik ben echt verbijsterd als mensen werkelijk in die onzin geloven.’
Is “geloven in stom toeval” aantrekkelijker dan “geloven in God”?
‘Ik vind geloven in iemand die alles bestiert tamelijk infantiel. Het is een regressief, kinderlijk verlangen.’
Ze vindt zestig worden bepaald geen mijlpaal. Sterker nog, Enquist staat er nauwelijks bij stil. ‘Ik realiseer mij al sinds een paar jaar dat ik in een neergaande lijn zit. Zeker wanneer een kind sterft. Dan besef je dat een heel groot gedeelte van je toekomst weg is. Dus dan kan “zestig worden” er ook nog wel bij.’
Wat ziet u als u omkijkt?‘Dat veel idealen uit mijn jeugd totaal niet uitgekomen zijn. Van de dingen waar ik mij in mijn leven sterk voor heb gemaakt is weinig terechtgekomen. Ik ben opgegroeid in de tijd van “gelijkheid voor allen”. Je ziet nu de tweedeling tussen arm en rijk alleen maar groter worden. Dat is behoorlijk wrang.’
Wat is er wél gelukt?‘Op het gebied van de kunst gebeurt er nog altijd heel veel. Er worden nog steeds romans en dichtbundels geschreven. Terwijl iedereen een paar jaar geleden zei dat dat met de televisie en de opkomst van internet wel snel voorbij zou zijn. Het muziekleven in Nederland bloeit ook nog steeds volop. Wat er in ons land op dat vlak gebeurt, is echt bijzonder. Terwijl daar in Den Haag geen enkele trots op is. Er wordt vrolijk gesnoeid in orkestbegrotingen, terwijl ze werkelijk geen idéé hebben.’
Voor haar eigen leven geldt dat er in het laatste kwart nog een compleet nieuw hoofdstuk aan haar bestaan werd toegevoegd. Pas op haar zesenveertigste maakte ze haar debuut als dichter, met de veelgeprezen bundel Soldatenliederen. Drie jaar later, in 1994, verscheen haar romandebuut Het Meesterstuk ‘Gek, he?’, zegt Enquist. ‘Ik vond mezelf voordien altijd al zo vreemd, omdat ik twee dingen naast elkaar had; ik speelde piano en ik had mijn gewone vak als therapeut.’ Ze was destijds eigenlijk tegen wil en dank psychologie gaan studeren. Enquist wilde liever naar het conservatorium, maar haar ouders en leraren vonden dat geen goed plan. Nadat ze afgestudeerd psycholoog was, koos ze alsnog voor een pianostudie aan het conservatorium. Ze wist dat ze als spijtoptant nooit meer concertpianist zou kunnen worden. ‘Maar die piano maakte mij ontzaglijk gelukkig.’ Toen ze in 1987 begon met een psychoanalytische praktijk, besloot ze dat ze de muziek maar beter kon laten vallen. ‘Ik begon het kinderachtig van mezelf te vinden. “kom op, je moet gewoon als een groot mens één ding doen”.’ De pianoklep ging onverbiddelijk dicht; er moest gewérkt worden. En ja, toen was ze voor ze het wist opeens aan het schrijven geslagen. ‘Blijkbaar hoort het bij mij om meerdere dingen tegelijk te doen.’ Totdat het schrijven zoveel tijd ging opslokken, dat ze het niet meer met haar praktijk kon combineren. In 2000 nam ze ontslag, om fulltime schrijver te worden. Dat kon makkelijk; haar beide kinderen waren afgestudeerd, er was geen reden om nog in loondienst te blijven. Ze vond het fantastisch om de hele dag bezig te kunnen zijn met schrijven. ‘Parttime schrijven deed ik zo amateuristisch. Ik begon in de grote vakantie. Net als ik lekker op dreef was, moest ik weer aan het werk. Toen ik fulltime ging schrijven kon ik heerlijk mijn gang gaan.’
Totdat op 3 augustus 2001 alles anders werd. Waar ze was op die fatale dag? Ik zie dat ze van de vraag schrikt. Ze was op vakantie in Zweden, zegt Enquist. Maar daar wil ze liever niet aan denken. Het is niet goed voor haar om dat allemaal weer op te rakelen. In elk geval duurde het na dat ene verwoestende telefoontje nog een gekmakend etmaal lang voordat ze weer in Nederland terug was. Haar zoon Wouter was ondertussen onvindbaar, op vakantie ergens in Frankrijk. ‘Het duurde nog dagen voor we ‘m konden traceren. Een complete nachtmerrie.’
U bent psychoanalytica. Wat bleek er te kloppen van wat u over het effect van zo’n dramatische gebeurtenis dacht te weten?‘Eigenlijk alles. In Het Meesterstuk heb ik geschreven over een moeder die een dochter van een jaar of tien verliest. Dat klopte allemaal wel. Alleen is de werkelijkheid nog veel erger.’
Hoe ziet rouw er van binnen uit?‘Dat is te groot en te veel om iets over te kunnen zeggen. “Rouw” klinkt me ook te positief. Dat suggereert dat er een tijd van verdriet is en een tijd waarin dat minder is. Zo voel ik dat helemaal niet.’
Verdriet slijt niet? Ferm: ‘Nee. Verdriet tast alleen maar aan. Het holt je uit. Ik ben er nu wel beter aan toe dan drie jaar geleden. Ik werk weer, kan wat meer hebben, gedraag me iets socialer. Maar van binnen voelt het helemaal niet als een vooruitgang. Ik vind het juist verschrikkelijk dat die tijd almaar voortschrijdt. Het zit ‘m in kleine dingen; een weg die wordt verlegd, een nieuwe winkel, een gevel die verandert… allemaal dingen die zij niet meer gezien heeft. Alles voert steeds verder weg van haar.’
Wordt zij in uw hoofd wel ouder?‘Nee. Dat is ook zoiets wat mensen tegen je zeggen: het kind groeit met je mee. Ik heb dat niet. Dat vind ik juist zo erg: haar vriendinnen zijn nu 31, zij blijft altijd 27. We laten haar achter in de tijd.’
Zijn er dingen die onveranderlijk zijn gebleken?‘Ik heb er veel voldoening in dat die muziek is gebleven. Sinds haar dood ben ik weer echt begonnen met pianospelen. Vooral om mezelf af te leiden. In het begin ging ik fuga’s studeren, heel moeilijke technische dingen die niet veel gevoel oproepen. Zo dwong ik mezelf om me even te concentreren op iets anders.’ Inmiddels speelt ze ook muziek die wél gevoel oproept. Vaak samen met haar man, die professioneel cellist is. ‘We hebben met vrienden een strijkkwartet. Die vrienden zijn ons ook direct na haar dood komen ophalen om samen te spelen. Die eerste avonden heb ik geen woord gezegd, maar wel gespeeld. Dat deed me goed. Je wordt even uit de werkelijkheid getild. Je bent met elkaar in contact, woordeloos maar intens.’
‘Margit was een uitstekende muzikante. De laatste avond dat ik haar gezien heb, hebben we nog samen gemusiceerd; zij op hobo, ik op piano. We hebben samen het adagio van Cimarosa gespeeld. Dat hebben we later ook op de begrafenis gedraaid. Ze verongelukte een maand voor 11 september. Ik zat die dag piano te studeren, toen er een vriendin belde. “Je moet onmiddellijk de televisie aanzetten. Er is iets vreselijks gebeurd”. Ik dacht alleen maar: “het zal wel”en heb gewoon doorgespeeld..Het kon me geen bal schelen.’
Wanneer begon u dingen buiten uw eigen leven weer érg te vinden?“De moord op Theo van Gogh vond ik heel erg. Ik vond hem aardig, wist bovendien hoeveel hij van zijn kind hield. En ik dacht al heel snel aan zijn ouders. Hoe moet het voor die mensen zijn? En vrij kort na het ongeluk stierf het kindje van Frans en Makira Thomese. Dat greep me enorm aan. Maar dan ook zó intens dat ik direct helemaal verlamd raakte.’
Zou u een roman als Schaduwkind willen schrijven?‘Ik heb in zekere zin hetzelfde gedaan in de dichtbundel De tussentijd (uit 2004). Ik verlang er wel heel erg naar om over haar te schrijven. Ik heb een monoloog gemaakt over die laatste week, geschreven vanuit Margit. Daarin schrijf ik wat zij gedacht moet hebben. Dat gaf me de gelegenheid om met haar agenda voor me te gaan zitten, en met allerlei mensen te bellen: “wat zei ze, wat deed ze?” Een heel schema van haar laatste dagen, tot aan het einde. Erg griezelig om te doen, maar ook heel fijn. Ik wilde me graag in haar verdiepen. Om bij haar te zijn. Ze is heel erg alleen gestorven. Ik vind het ontzettend dat ik er toen niet was. Via die monoloog probeerde ik toch nog een beetje bij haar te komen.’
‘Als zoiets gebeurt, houdt het leven op. De toekomst is stuk. De reden dat je toch overleeft, is louter dat je lichaam het niet opgeeft. Dat had ik als therapeut al vaak van anderen gehoord. Door al die jaren ervaring in de spreekkamer weet je dat mensen verschrikkelijke dingen kunnen meemaken en toch dóórleven. Je leeft verder, simpelweg omdat je niet doodgaat.’
Heeft u eigenlijk wel zin om al die problemen van anderen weer aan te horen? Ook als het in uw ogen futiele dingen zijn?Verbaasd: ‘Oh nee! Zo werkt dat helemaal niet. Ik vond het juist onvoorstelbaar fijn om mijn vak weer op te pakken. Het verlies van een kind is een enorm identiteitsverlies. Alsof zelfs je moederschap vergeefs is geweest. Ik kon aanvankelijk mijn vak niet meer doen, kon niet meer schrijven. Ik kon helemaal níks meer. Daarom ging ik ook pianospelen. Dat was een identiteit die ik al had voor ik kinderen kreeg. Je bent enorm op zoek naar bezigheden die je identiteit weer kunnen versterken. Juist in dat vak vond ik uiteindelijk weer iets van mezelf terug.’ Maar ze wordt nooit meer wie ze was, zegt Enquist. ‘Wat nooit meer terugkomt is dat vanzelfsprekende gevoel van “het zit wel goed”. In mijn spreekkamer heb ik al jaren een foto van m’n kinderen staan. Hij staat precies zo, dat ik ‘m kan zien, maar de patiënt niet. Wanneer het in een therapie soms heel moeilijk ging, dan keek ik altijd even naar die foto en dacht: “dát zit onaantastbaar goed”.’ De foto staat er nog steeds. Maar dat gevoel dat Enquist er vroeger bij had is weg. ‘Hij staat nu voor wat er verloren kan gaan. En tegelijk voel ik dat ik verleden daar geen recht mee doe. We hebben het goéd gehad samen. Dat moet ik proberen te koesteren.’
De dichtbundel De Tussentijd, over de periode na Margits dood, kreeg scherpe kritiek. Begreep u waarom mensen u “pathetiek” verweten?‘Mijn werk heeft altijd heftige reacties opgeroepen, van zeer lovend tot vernietigend. In het geval van De Tussentijd vond ik het wel lullig. Het gaat toch over mijn dochter. De teneur was: die mevrouw is zó verdrietig dat ze eerst maar in een hoekje moet gaan uithuilen voordat ze weer gaat schrijven. Daar begreep ik niets van. Als je dat zo ziet, laat die bundel dan door een ander bespreken.’
Bent u “de tussentijd” inmiddels al voorbij?‘Ik heb die titel voor de dichtbundel over Margit opgevat als de tijd tussen háár dood en de mijne. Dat verandert niet. Het hoogste om in de rest van mijn leven naar te streven is dat ik het op een dag kan verdragen. Dat ik kan verdragen dat het gebéurd is. “Verdragen” is iets anders dan “accepteren”. Dat zou betekenen dat ik erin kan berusten. Zoiets is ondenkbaar; ik zal het nooit accepteren. Maar ik hoop dat ik ooit de gedáchte kan verdragen dat ze er niet meer is. Als dat lukt, heb ik al heel wat bereikt.’
Waartoe nog verschrijven na Enquist/Verbraak ?
In 1984 zat ik te grommen en te knorren tegen een vvd-vrind, ook rechtenstudent, over een groen punk kapsel.
“Vind jij alles wat nieuw en anders is ook zo leuk, mano ?”, zei vvd-vrind Ernst.
“Dat ziet er toch niet uit ! Kijk, die dame loopt er ook met een paars kapsel bij”, gromde ik.
“Vind jij alles wat nieuw en anders is, ook zo leuk ?” herhaalde hij.
Waartoe nog verschrijven na Enquist/Verbraak ?
Er is sprake van een inburgeringsexamen. Ik zou graag een examen behoorlijk bestuur en algemene kennis willen instellen voor toekomstige bewindslieden.
Waartoe je nog druk maken na Enquist/Verbraak ?
Ik had een rustige beminnelijke collega, een zeer vriendelijke jongen waarmee ik het goed kon vinden. Eenmaal reed ik met hem van Den Haag naar Utrecht: bumper kleven, met het licht flitsen, voordringen, toeteren, schofterig gedrag kortom. Dan moet ik altijd aan het “pinkeltje” van Brigitte Kaandorp denken. Mannetjes met een klein pikkie gaan ter compensatie scheuren in hun auto.
ING sponsort renault in formule 1 races. Balkenende is ook zo dol op hard rijden in auto’s. Zou ING niet beter in scholen en achterstandswijken investeren, nederland- europa- of wereldwijd ? Plak er bij die scholen en in de achterstandswijken maar een ING sticker op. Liever die gereformeerde onnozelaar tevreden houden zal het bestuur van ING gedacht hebben bij maatschappelijk zeer zorgvuldige besluitvorming. Het “missionaire” minderheidskabinet gaat door met de aanschaf van de oorlogszuchtige JSF. Zou dat geld niet beter besteed kunnen worden aan onderwijs en zorg ? In plaats van bommenwerpers ?
Waartoe nog verschrijven voor eigen parochie na Enquist/Verbraak ?
Vandaag is ieder van ons getuige van de geschiedenis. Jullie lezen en horen nu wat geschiedenis eigenlijk is: niets dan roddel. Een verzameling kletspraatjes van horen zeggen, waarin onder andere Verhagen zich 11 jaar verdiept heeft tijdens zijn studie te Leiden. Ook Rutte en Balkenende zijn schuldig aan geschiedenisvervalsing en praatjes over enorme waarde van het JSF- en formule 1 contract.
Weet je, militairen zijn tenminste in staat tot besluitvaardigheid. Het is waar dat ze meestal de verkeerde beslissingen nemen. Ik heb niet zo’n hoge dunk van de legerleiding. Generaals en zo, die zijn vooral geschikt om bij ons in het Haagje een decoratieve rol in het straatbeeld te vervullen. Speciaal de bronzen exemplaren voldoen uitstekend.
Waartoe nog klikken op internet na Enquist en Verbraak ?
'Pim had als premier veel feesten gebouwd' Uitgegeven: 13 juli 2006 16:03 Laatst gewijzigd: 13 juli 2006 16:33, www.nu.nl
ROTTERDAM - Als wijlen Pim Fortuyn in de Tweede Kamer was gekomen of minister-president was geworden, dan had hij het Haagse wereldje na een paar jaar al voor gezien gehouden. Dat zegt Ari Versluis, fotograaf en voormalig intieme vriend van Fortuyn in het nieuwe nummer van het magazine Nieuw Rotterdam. Fortuyn, die in 2002 is vermoord, noemde Versluis zijn grote liefde. Volgens de fotograaf zou de flamboyante politicus over het premierschap hebben gezegd: "Nou dan doen we dat een jaar en dan moet er dit en dat gebeuren en dan gaan we heel veel feesten bouwen, een paar wetten er doorheen jassen en het Catshuis verbouwen."
Versluis vindt dat Fortuyn 'veel te hedonistisch' was om in de politiek te blijven. "Hij was van: nu wil ik wijn drinken, dikke sigaren roken en van bil". Volgens de in Werkendam geboren fotograaf vertoonde Fortuyn xenofobische trekken, bang voor alles wat hem vreemd was. Als ze samen gingen winkelen in een gekleurd deel van Rotterdam was Fortuyn 'arrogant, angstig en analyserend'. In Parijs in een Afrikaanse buurt gebeurde volgens Versluis hetzelfde. "Hij verstarde als een idioot. Zo van je moet heel dicht bij me blijven, het wordt gevaarlijk en we moeten hier wel doorheen."
Vanwaar die angst voor het onbekende, bang voor alles wat hem vreemd was ?
“Meneer Fortuyn, kent u marrokanen ?”
“Ze kennen ? ik ga met ze naar bed, meneer !”, zei Pim.
Of dat is een leugen of hij is eens enorm afgerost toen hij op zoek was naar een sexueel avontuurtje. Of leed de heer Fortuyn aan AIDS/HIV ? Dood gaan we allemaal. Hoe verkild raakt een hart, op zoek naar warmte in smart ?
'Theo van Gogh stuurde dreigbrieven' Uitgegeven: 17 augustus 2006 14:48 Laatst gewijzigd: 17 augustus 2006 15:12
AMSTERDAM - Theo van Gogh stuurde dreigbrieven naar zijn vijanden. Ook pestte de in 2004 vermoorde filmmaker zijn tegenstanders met onwelkome cadeautjes. Dat zegt Thom Hoffman in het donderdag uitgekomen lifestyleblad Blvd. Zo zou de cineast brieven met hakenkruizen hebben gestuurd naar de Joodse schrijfster Jessica Durlacher en stukjes prikkeldraad naar haar man en collega-schrijver Leon de Winter. Jarenlang schreef Van Gogh scherpe stukken over De Winter, die hij verweet zijn Joodse identiteit 'uit te venten'. Ook Hoffman zelf zegt dreigbrieven te hebben ontvangen. Van Gogh was een jeugdvriend van de acteur. Samen maakten zij hun eerste film, 'Luger' uit 1982. Al snel kregen de vrienden uit Wassenaar echter ruzie.
Over één van zijn brieven aan Hoffman schepte Van Gogh op in zijn columns. Omdat hij nog een schuld bij de acteur had uitstaan, stuurde de filmmaker hem een emmer met vijfduizend gulden aan dubbeltjes en kwartjes waar hij overheen had geplast. "Omdat jij een krentenkakker bent, heb je hier wat om te tellen", luidde het begeleidende briefje. De ruzie lag niet aan Hoffman, zegt de acteur. "Theo had wel veel ruzie met mensen", zegt hij in het tijdschrift. "Er hoefde maar weinig te gebeuren of hij voelde zich verraden." Toch denkt Hoffman niet op een negatieve manier terug aan de gezette provocateur. "Van de goede kant van dat hele extreme van Theo heb ik intens genoten, maar de slechte kant ervan is voor mij een zwarte bladzijde geweest." Hoffman is donderdag niet bereikbaar voor een toelichting.
Waartoe ijdel verschrijven na enquist en verbraak ?
How cold is a heart when it’s warmth that is seeks. Quelle froideur atteint le coeur quand il cherche le bonheur. "Oh mon dieu, il y-a-t-il vraiment une mort après cette vie", las ik op een muur in een marrokaans/griekse/turkse wijk waar ik woonde in Brussel in 1990. O mijn god, er is toch wel een dood na dit leven ?
In 1984 declareerde Corne, student Economie te Rotterdam, 60 EUR aan gestolen boeken uit zijn studentenunit (3 tot 10 studenten die bij elkaar moeten wonen) bij Nationale Nederlanden/ING. Inmiddels is Corne binnen als succesvol optiehandelaar. Er werd aangebeld bij onze unit en Corne deed open. Daar stond een kalend heertje van 55 jaar.
“Goedeavond, ik ben van Nationale Nederlanden en ik ben op zoek naar de heer Corne Zandduinen ?”
“Ik zal even voor u kijken of hij er is, momentje”, zei Corne,
“Nee helaas, die is er niet”
Tegen mij zei de ouderejaars economie student Corne daarna : "als ik jaarlijks 85 EU premie betaal, dan wil ik daarvan wel wat terug zien."
Mano Verschrijver belde met de NRC, het rechtstreekse nummer van de heer Kroon.
"Hallo, met J."
“Goededag, met Mano Verschrijver, ik ben op zoek naar de heer Kroon, de goede redacteur van de NRC?”
“Ik zal even kijken of hij er is, momentje…nee, die is er niet, helaas.”
Denk eens aan alle mensen die tussen 16 mei 1940 en circa 1 januari 1945 zijn gestorven zonder zeker te weten dat Hitler verslagen zou worden. Deze laatste zin is van Willem Frederik Hermans.
In 1984 zat ik te grommen en te knorren tegen een vvd-vrind, ook rechtenstudent, over een groen punk kapsel.
“Vind jij alles wat nieuw en anders is ook zo leuk, mano ?”, zei vvd-vrind Ernst.
“Dat ziet er toch niet uit ! Kijk, die dame loopt er ook met een paars kapsel bij”, gromde ik.
“Vind jij alles wat nieuw en anders is, ook zo leuk ?” herhaalde hij.
Waartoe nog verschrijven na Enquist/Verbraak ?
Er is sprake van een inburgeringsexamen. Ik zou graag een examen behoorlijk bestuur en algemene kennis willen instellen voor toekomstige bewindslieden.
Waartoe je nog druk maken na Enquist/Verbraak ?
Ik had een rustige beminnelijke collega, een zeer vriendelijke jongen waarmee ik het goed kon vinden. Eenmaal reed ik met hem van Den Haag naar Utrecht: bumper kleven, met het licht flitsen, voordringen, toeteren, schofterig gedrag kortom. Dan moet ik altijd aan het “pinkeltje” van Brigitte Kaandorp denken. Mannetjes met een klein pikkie gaan ter compensatie scheuren in hun auto.
ING sponsort renault in formule 1 races. Balkenende is ook zo dol op hard rijden in auto’s. Zou ING niet beter in scholen en achterstandswijken investeren, nederland- europa- of wereldwijd ? Plak er bij die scholen en in de achterstandswijken maar een ING sticker op. Liever die gereformeerde onnozelaar tevreden houden zal het bestuur van ING gedacht hebben bij maatschappelijk zeer zorgvuldige besluitvorming. Het “missionaire” minderheidskabinet gaat door met de aanschaf van de oorlogszuchtige JSF. Zou dat geld niet beter besteed kunnen worden aan onderwijs en zorg ? In plaats van bommenwerpers ?
Waartoe nog verschrijven voor eigen parochie na Enquist/Verbraak ?
Vandaag is ieder van ons getuige van de geschiedenis. Jullie lezen en horen nu wat geschiedenis eigenlijk is: niets dan roddel. Een verzameling kletspraatjes van horen zeggen, waarin onder andere Verhagen zich 11 jaar verdiept heeft tijdens zijn studie te Leiden. Ook Rutte en Balkenende zijn schuldig aan geschiedenisvervalsing en praatjes over enorme waarde van het JSF- en formule 1 contract.
Weet je, militairen zijn tenminste in staat tot besluitvaardigheid. Het is waar dat ze meestal de verkeerde beslissingen nemen. Ik heb niet zo’n hoge dunk van de legerleiding. Generaals en zo, die zijn vooral geschikt om bij ons in het Haagje een decoratieve rol in het straatbeeld te vervullen. Speciaal de bronzen exemplaren voldoen uitstekend.
Waartoe nog klikken op internet na Enquist en Verbraak ?
'Pim had als premier veel feesten gebouwd' Uitgegeven: 13 juli 2006 16:03 Laatst gewijzigd: 13 juli 2006 16:33, www.nu.nl
ROTTERDAM - Als wijlen Pim Fortuyn in de Tweede Kamer was gekomen of minister-president was geworden, dan had hij het Haagse wereldje na een paar jaar al voor gezien gehouden. Dat zegt Ari Versluis, fotograaf en voormalig intieme vriend van Fortuyn in het nieuwe nummer van het magazine Nieuw Rotterdam. Fortuyn, die in 2002 is vermoord, noemde Versluis zijn grote liefde. Volgens de fotograaf zou de flamboyante politicus over het premierschap hebben gezegd: "Nou dan doen we dat een jaar en dan moet er dit en dat gebeuren en dan gaan we heel veel feesten bouwen, een paar wetten er doorheen jassen en het Catshuis verbouwen."
Versluis vindt dat Fortuyn 'veel te hedonistisch' was om in de politiek te blijven. "Hij was van: nu wil ik wijn drinken, dikke sigaren roken en van bil". Volgens de in Werkendam geboren fotograaf vertoonde Fortuyn xenofobische trekken, bang voor alles wat hem vreemd was. Als ze samen gingen winkelen in een gekleurd deel van Rotterdam was Fortuyn 'arrogant, angstig en analyserend'. In Parijs in een Afrikaanse buurt gebeurde volgens Versluis hetzelfde. "Hij verstarde als een idioot. Zo van je moet heel dicht bij me blijven, het wordt gevaarlijk en we moeten hier wel doorheen."
Vanwaar die angst voor het onbekende, bang voor alles wat hem vreemd was ?
“Meneer Fortuyn, kent u marrokanen ?”
“Ze kennen ? ik ga met ze naar bed, meneer !”, zei Pim.
Of dat is een leugen of hij is eens enorm afgerost toen hij op zoek was naar een sexueel avontuurtje. Of leed de heer Fortuyn aan AIDS/HIV ? Dood gaan we allemaal. Hoe verkild raakt een hart, op zoek naar warmte in smart ?
'Theo van Gogh stuurde dreigbrieven' Uitgegeven: 17 augustus 2006 14:48 Laatst gewijzigd: 17 augustus 2006 15:12
AMSTERDAM - Theo van Gogh stuurde dreigbrieven naar zijn vijanden. Ook pestte de in 2004 vermoorde filmmaker zijn tegenstanders met onwelkome cadeautjes. Dat zegt Thom Hoffman in het donderdag uitgekomen lifestyleblad Blvd. Zo zou de cineast brieven met hakenkruizen hebben gestuurd naar de Joodse schrijfster Jessica Durlacher en stukjes prikkeldraad naar haar man en collega-schrijver Leon de Winter. Jarenlang schreef Van Gogh scherpe stukken over De Winter, die hij verweet zijn Joodse identiteit 'uit te venten'. Ook Hoffman zelf zegt dreigbrieven te hebben ontvangen. Van Gogh was een jeugdvriend van de acteur. Samen maakten zij hun eerste film, 'Luger' uit 1982. Al snel kregen de vrienden uit Wassenaar echter ruzie.
Over één van zijn brieven aan Hoffman schepte Van Gogh op in zijn columns. Omdat hij nog een schuld bij de acteur had uitstaan, stuurde de filmmaker hem een emmer met vijfduizend gulden aan dubbeltjes en kwartjes waar hij overheen had geplast. "Omdat jij een krentenkakker bent, heb je hier wat om te tellen", luidde het begeleidende briefje. De ruzie lag niet aan Hoffman, zegt de acteur. "Theo had wel veel ruzie met mensen", zegt hij in het tijdschrift. "Er hoefde maar weinig te gebeuren of hij voelde zich verraden." Toch denkt Hoffman niet op een negatieve manier terug aan de gezette provocateur. "Van de goede kant van dat hele extreme van Theo heb ik intens genoten, maar de slechte kant ervan is voor mij een zwarte bladzijde geweest." Hoffman is donderdag niet bereikbaar voor een toelichting.
Waartoe ijdel verschrijven na enquist en verbraak ?
How cold is a heart when it’s warmth that is seeks. Quelle froideur atteint le coeur quand il cherche le bonheur. "Oh mon dieu, il y-a-t-il vraiment une mort après cette vie", las ik op een muur in een marrokaans/griekse/turkse wijk waar ik woonde in Brussel in 1990. O mijn god, er is toch wel een dood na dit leven ?
In 1984 declareerde Corne, student Economie te Rotterdam, 60 EUR aan gestolen boeken uit zijn studentenunit (3 tot 10 studenten die bij elkaar moeten wonen) bij Nationale Nederlanden/ING. Inmiddels is Corne binnen als succesvol optiehandelaar. Er werd aangebeld bij onze unit en Corne deed open. Daar stond een kalend heertje van 55 jaar.
“Goedeavond, ik ben van Nationale Nederlanden en ik ben op zoek naar de heer Corne Zandduinen ?”
“Ik zal even voor u kijken of hij er is, momentje”, zei Corne,
“Nee helaas, die is er niet”
Tegen mij zei de ouderejaars economie student Corne daarna : "als ik jaarlijks 85 EU premie betaal, dan wil ik daarvan wel wat terug zien."
Mano Verschrijver belde met de NRC, het rechtstreekse nummer van de heer Kroon.
"Hallo, met J."
“Goededag, met Mano Verschrijver, ik ben op zoek naar de heer Kroon, de goede redacteur van de NRC?”
“Ik zal even kijken of hij er is, momentje…nee, die is er niet, helaas.”
Denk eens aan alle mensen die tussen 16 mei 1940 en circa 1 januari 1945 zijn gestorven zonder zeker te weten dat Hitler verslagen zou worden. Deze laatste zin is van Willem Frederik Hermans.
Is Maxima de beste regeerder ?
Regeren is vooruitzien. Zoals de Romeinse vrouwen haar haren gingen bleken, toen de Germanen onderworpen waren, zo had Maxima op 22-jarige leeftijd haar haren gebleekt.
Dus vergeven we haar dat ze kindermeisjes volop in het gezicht mept, leuve het moederinstinct en het Spaanse temperament. Ole Maxima ! Ook vergeven we het haar, dat ze een invalide aanrijdt en weigert schuld te bekennen. Ola Maxima !
Mano Verschrijver.
Poeha.
Truth hits everybody.
Simenon e vero, e ben trovato.
Se non e vero, e ben trovato.
Dus vergeven we haar dat ze kindermeisjes volop in het gezicht mept, leuve het moederinstinct en het Spaanse temperament. Ole Maxima ! Ook vergeven we het haar, dat ze een invalide aanrijdt en weigert schuld te bekennen. Ola Maxima !
Mano Verschrijver.
Poeha.
Truth hits everybody.
Simenon e vero, e ben trovato.
Se non e vero, e ben trovato.
Voorliegster/lieger (m/v) gezocht
In de film Schindler's list was er 1 scene waarvan ik tot mijn schaamte lang moest lachen omdat ik niet meer kan huilen. Een Duitse soldaat haalt onder het puin van een Pools getto een Jood die zich daar verstopte tevoorschijn. Op 30 meter afstand legt een collega soldaat aan en schiet de Jood neer. De Duitse soldaat die de Jood mee sleurde loopt woedend naar de schutter en verkoopt hem een oplawaai. Dan zegt hij: "du hattest mich erschiessen konnen, du dreck ! ". Is Spielberg geniaal of de scenario-schrijver ?
Onlangs zag ik een Amerikaanse soldaat in Irak een burger neerschieten "are you alive ? " "are you alive ? " "do you give up ? ". En de gehavende weerloze man uit Irak werd standrechtelijk geëxecuteerd door de Amerikaanse soldaat. Misschien wel logisch dat de soldaat opgefokt was, in een groeps- en oorlogssituatie kan een vreedzaam en bescheiden huisvader veranderen in een moordend monster, daarvan zijn in onze fraaie geschiedenis voldoende voorbeelden.
Sommige joden in Amerika en Israël zijn er trots op dat ze nu de wapens kunnen gebruiken die ze niet hadden in 1933-1945 toen ze als makke schapen werden afgeslacht. Leon de Winter krijgt de tranen in de ogen als hij bommenwerpers en de vallende granaatbommen in Libanon ziet, waarbij een honderdtal kinderen meteen de dood vindt en een duizendtal verminkt raakt door splinters en normaalgesproken de rest van het leven een wrok overhoudt aan Israel, de Verenigde Staten en eventueel Europa. Daar gaan weer een stel arme mensen, die niets met Hezbollah te maken willen/wilden hebben.
De grote dictaturen van de twintigste eeuw hebben een ware kunst van hun propaganda gemaakt. Ze wachtten ook niet tot het oorlog was. Alle technieken werden toegepast: pers, film, radio, beeldende kunst, massabijeenkomsten. Nazi-Duitsland had een speciale minister voor propaganda, Joseph Goebbels, die als redenaar niet voor Hitler onderdeed. Dat bleek bijvoorbeeld op 18 februari 1943, toen Goebbels in het Sportpalast te Berlijn de 'totale oorlog' afkondigde. Goebbels maakte net als Hitler bewust gebruik van leugens. Wat telde was het effect. Als de leugen maar vaak genoeg herhaald werd, in alle toonaarden en met alle middelen, nam 'de massa' die leugen op den duur wel voor waar aan. Het woord propaganda komt uit het latijn, het kerklatijn van de rooms-katholieke kerk. Het werd voor het eerst gebruikt in 1622, in de betekenis van 'verbreiding van het geloof'. Later ontstond de seculiere (wereldlijke) betekenis van het uitdragen van een ideaal, een idee, een standpunt. Onder meer de nazi-opvatting van propaganda heeft de negatieve betekenis van het woord versterkt: het met alle mogelijke middelen opruien en misleiden van 'de massa'.
Het begon in 1933. In het verslag van een gesprek tussen enkele bisschoppen van het Vaticaan en de heer A.Hitler valt te lezen dat het onderhoud “hartelijk en nuchter”was. De bisschoppen erkenden met vreugde dat door de nieuwe staat het christendom gesteund, de moraal verbeterd de strijd tegen het bolsjewisme en goddeloosheid met energie en succes gevoerd werd. Tot en met 1943 waren de betrekkingen tussen het Vaticaan en het Nazi bewind allerhartelijkst.
Tegenwoordig heeft het woord propaganda een enigszins geleerde, wat ouderwetse klank. De eerste Voorlichter van de gemeente Amsterdam had het zo vaak over propaganda dat zijn collega-ambtenaren hem Piet Propaganda gingen noemen. De voorlichters van vandaag spreken niet meer van propaganda, maar van communicatie.
Deze Oorlog
Hoe koud is het hart van een president,
die oorlog ziet als een investeringstrend.
Ik zag al die leugens met je nepglimlach wel,
toen je de oorlog verklaarde aan iedereen in de hel.
Maar komt vrede jou wel goed uit ?
Dat kost je namelijk een flinke duit.
Je vader zat in zaken,
menselijk leed mag je niet raken.
Investeren in vlaggetjes, wapens en lijkenzakken
Wij gaan niet de economie maar wel de mensen verlakken
de duivel zet altijd iedereen te kakken
Investeren in onderdrukking, corruptie en ijdelheid
Investeren in gevangenissen, grote bedrijven en financiële vlijt
Oorlog tussen het geloof, oorlog tussen man en vrouw, oorlog tussen de mensen
Oorlog tegen de natuur, oorlog tegen informatie, wat kan ik nou nog meer wensen ?
Maak het jezelf makkelijk en doe niets.
Stel je eens voor, het was oorlog en niemand ging.
Golden days will disappear, nightmares will increase
If you glorify the men of War and slay the men of Peace.
Sting
Terry Callier TimePeace/No one has to tell you/Build a world of love
Onlangs zag ik een Amerikaanse soldaat in Irak een burger neerschieten "are you alive ? " "are you alive ? " "do you give up ? ". En de gehavende weerloze man uit Irak werd standrechtelijk geëxecuteerd door de Amerikaanse soldaat. Misschien wel logisch dat de soldaat opgefokt was, in een groeps- en oorlogssituatie kan een vreedzaam en bescheiden huisvader veranderen in een moordend monster, daarvan zijn in onze fraaie geschiedenis voldoende voorbeelden.
Sommige joden in Amerika en Israël zijn er trots op dat ze nu de wapens kunnen gebruiken die ze niet hadden in 1933-1945 toen ze als makke schapen werden afgeslacht. Leon de Winter krijgt de tranen in de ogen als hij bommenwerpers en de vallende granaatbommen in Libanon ziet, waarbij een honderdtal kinderen meteen de dood vindt en een duizendtal verminkt raakt door splinters en normaalgesproken de rest van het leven een wrok overhoudt aan Israel, de Verenigde Staten en eventueel Europa. Daar gaan weer een stel arme mensen, die niets met Hezbollah te maken willen/wilden hebben.
De grote dictaturen van de twintigste eeuw hebben een ware kunst van hun propaganda gemaakt. Ze wachtten ook niet tot het oorlog was. Alle technieken werden toegepast: pers, film, radio, beeldende kunst, massabijeenkomsten. Nazi-Duitsland had een speciale minister voor propaganda, Joseph Goebbels, die als redenaar niet voor Hitler onderdeed. Dat bleek bijvoorbeeld op 18 februari 1943, toen Goebbels in het Sportpalast te Berlijn de 'totale oorlog' afkondigde. Goebbels maakte net als Hitler bewust gebruik van leugens. Wat telde was het effect. Als de leugen maar vaak genoeg herhaald werd, in alle toonaarden en met alle middelen, nam 'de massa' die leugen op den duur wel voor waar aan. Het woord propaganda komt uit het latijn, het kerklatijn van de rooms-katholieke kerk. Het werd voor het eerst gebruikt in 1622, in de betekenis van 'verbreiding van het geloof'. Later ontstond de seculiere (wereldlijke) betekenis van het uitdragen van een ideaal, een idee, een standpunt. Onder meer de nazi-opvatting van propaganda heeft de negatieve betekenis van het woord versterkt: het met alle mogelijke middelen opruien en misleiden van 'de massa'.
Het begon in 1933. In het verslag van een gesprek tussen enkele bisschoppen van het Vaticaan en de heer A.Hitler valt te lezen dat het onderhoud “hartelijk en nuchter”was. De bisschoppen erkenden met vreugde dat door de nieuwe staat het christendom gesteund, de moraal verbeterd de strijd tegen het bolsjewisme en goddeloosheid met energie en succes gevoerd werd. Tot en met 1943 waren de betrekkingen tussen het Vaticaan en het Nazi bewind allerhartelijkst.
Tegenwoordig heeft het woord propaganda een enigszins geleerde, wat ouderwetse klank. De eerste Voorlichter van de gemeente Amsterdam had het zo vaak over propaganda dat zijn collega-ambtenaren hem Piet Propaganda gingen noemen. De voorlichters van vandaag spreken niet meer van propaganda, maar van communicatie.
Deze Oorlog
Hoe koud is het hart van een president,
die oorlog ziet als een investeringstrend.
Ik zag al die leugens met je nepglimlach wel,
toen je de oorlog verklaarde aan iedereen in de hel.
Maar komt vrede jou wel goed uit ?
Dat kost je namelijk een flinke duit.
Je vader zat in zaken,
menselijk leed mag je niet raken.
Investeren in vlaggetjes, wapens en lijkenzakken
Wij gaan niet de economie maar wel de mensen verlakken
de duivel zet altijd iedereen te kakken
Investeren in onderdrukking, corruptie en ijdelheid
Investeren in gevangenissen, grote bedrijven en financiële vlijt
Oorlog tussen het geloof, oorlog tussen man en vrouw, oorlog tussen de mensen
Oorlog tegen de natuur, oorlog tegen informatie, wat kan ik nou nog meer wensen ?
Maak het jezelf makkelijk en doe niets.
Stel je eens voor, het was oorlog en niemand ging.
Golden days will disappear, nightmares will increase
If you glorify the men of War and slay the men of Peace.
Sting
Terry Callier TimePeace/No one has to tell you/Build a world of love
Griezelkabinet Verhagen, Verburg en Verdonk
Verschreven begin juli 2006
Jhr. Mr. M.A.N.O. Keulenaer thoe Donderweert: “Thans heb ik mij nog niet in deze zaak kunnah verdiepe, maer we motten constateren dat de VVD de premier mot leveren. Ik laat in het midden of dat mevrouw Verdonk mot zijn. Er is wat aan de hand in Nederland."
Barones G. Eile Thoe Ruffel: “Opwindand. Fascinerand. Maar nu ga ik kijken naar mijn nieuwe marrokaanse tuinameublemant. Doehoei “
Manke Nelis slurpt met vochtige lippen aan zijn sigaar: “Boeventronie Verhagen vraagt aan boevenkop Lubbers met die loszittende handjes of hij de koningin weer eens in d’r billen wil knijpen. Dan moet Lubbers vragen of we, alstublieft majesteit, mogen doorregeren met de grootste boeven van de lpf, die zeggen “ik ga niet voor piet paardenlul in de tweede kamer zitten”.
Manna Verschrijver: “nee, nee, Lubbers heeft als hoogste autoriteit god en/of hijzelf, dan Maria en vervolgens Beatrix. Ook door de verbanning van Brinkhorst zou hij zoiets nooit durven. Hij vergrijpt zich aan secretaresses, notulistes, telefonistes enzovoorts.”
Omar Ban Shariff: “goverderespectgodver. Om na enig staccato taalgebruik in vloeiend Nederlands te vervolgen: Als ik Nederlander zou zijn, dan zou ik misschien ook wel denken, weg met die marrokanen. Maar ik ben hier geboren, dus liever niet. Mijn lampe(n)kappen en marrokaanse tuinameublement winkel draait goed, ik heb het hier naar mijn zin, ik woon in een marrokaanse wijk met een marrokaanse bakker, een marrokaanse slager en een marrokaanse zon of god. Nederlanders vind ik ook best gezellig, mannen en vrouwen. Het leven is niet heel slecht, vooral in de zomer voel ik me goed. Ik doe de Nederlandse regering de groeten en wens ze succes; denk af en toe ook alstublieft aan de zwakkeren in de samenleving en het milieu. Ik heb er trouwens een gedicht over geschreven, ik zag vroeger graag westerns op de televisie met rechtvaardigheid en de sterke die het voor de zwakkere opneemt. Toitoitoi.”
Ik en mijn zes broeders trokken op een goede dag door Den Haag,
De premier en zijn bende vertelde ons van hun plaag:
De stad en het land worden gegijzeld door lpf bandieten,
Die de hele dag met vloeken en wapens op argeloze burgers schieten.
Ze smeekten ons bibberend om er iets aan te doen.
Wij, de zeven broeders, deden het niet voor de poen.
Er zou een bruid zijn voor elke man,
Die het land van de bandieten bevrijden kan.
Wij waren nooit bang, niemand jaagde ons op de stang
En de bandieten kwamen bij hun vlucht om in het gedrang.
Liefde, liefde, liefde is het mooiste dat er bestaat,
Liefde, liefde, liefde overwint alle kwaad.
De premier was blij, maar zijn gezicht stond zuur.
Wat is die premier voor een figuur ?
Van de 7 beloofde bruiden was er maar 1,
Maar ik maakte van mijn hart een steen.
Ik was altijd al de slimste van de zeven
En begreep dat er zes teveel overbleven.
Liefde, liefde, liefde is het mooiste dat er bestaat,
Liefde, liefde, liefde overwint alle kwaad.
Het werd een gelukkig verhaal,
Ik ging met Maxima aan de haal
Wat zijn we een gelukkig gezin,
De hoeksteen van de samenleving.
Van ethiek heb ik nog nooit gehoord,
Daarvan raak je toch maar gestoord.
Er mochten dan ooit zeven broeders zijn,
De andere zes zingen nu een hemels refrein:
Liefde, liefde, liefde, was dit het nu allemaal ?
Liefde, liefde, liefde, ja, dit is het einde van het verhaal.
Jhr. Mr. M.A.N.O. Keulenaer thoe Donderweert: “Thans heb ik mij nog niet in deze zaak kunnah verdiepe, maer we motten constateren dat de VVD de premier mot leveren. Ik laat in het midden of dat mevrouw Verdonk mot zijn. Er is wat aan de hand in Nederland."
Barones G. Eile Thoe Ruffel: “Opwindand. Fascinerand. Maar nu ga ik kijken naar mijn nieuwe marrokaanse tuinameublemant. Doehoei “
Manke Nelis slurpt met vochtige lippen aan zijn sigaar: “Boeventronie Verhagen vraagt aan boevenkop Lubbers met die loszittende handjes of hij de koningin weer eens in d’r billen wil knijpen. Dan moet Lubbers vragen of we, alstublieft majesteit, mogen doorregeren met de grootste boeven van de lpf, die zeggen “ik ga niet voor piet paardenlul in de tweede kamer zitten”.
Manna Verschrijver: “nee, nee, Lubbers heeft als hoogste autoriteit god en/of hijzelf, dan Maria en vervolgens Beatrix. Ook door de verbanning van Brinkhorst zou hij zoiets nooit durven. Hij vergrijpt zich aan secretaresses, notulistes, telefonistes enzovoorts.”
Omar Ban Shariff: “goverderespectgodver. Om na enig staccato taalgebruik in vloeiend Nederlands te vervolgen: Als ik Nederlander zou zijn, dan zou ik misschien ook wel denken, weg met die marrokanen. Maar ik ben hier geboren, dus liever niet. Mijn lampe(n)kappen en marrokaanse tuinameublement winkel draait goed, ik heb het hier naar mijn zin, ik woon in een marrokaanse wijk met een marrokaanse bakker, een marrokaanse slager en een marrokaanse zon of god. Nederlanders vind ik ook best gezellig, mannen en vrouwen. Het leven is niet heel slecht, vooral in de zomer voel ik me goed. Ik doe de Nederlandse regering de groeten en wens ze succes; denk af en toe ook alstublieft aan de zwakkeren in de samenleving en het milieu. Ik heb er trouwens een gedicht over geschreven, ik zag vroeger graag westerns op de televisie met rechtvaardigheid en de sterke die het voor de zwakkere opneemt. Toitoitoi.”
Ik en mijn zes broeders trokken op een goede dag door Den Haag,
De premier en zijn bende vertelde ons van hun plaag:
De stad en het land worden gegijzeld door lpf bandieten,
Die de hele dag met vloeken en wapens op argeloze burgers schieten.
Ze smeekten ons bibberend om er iets aan te doen.
Wij, de zeven broeders, deden het niet voor de poen.
Er zou een bruid zijn voor elke man,
Die het land van de bandieten bevrijden kan.
Wij waren nooit bang, niemand jaagde ons op de stang
En de bandieten kwamen bij hun vlucht om in het gedrang.
Liefde, liefde, liefde is het mooiste dat er bestaat,
Liefde, liefde, liefde overwint alle kwaad.
De premier was blij, maar zijn gezicht stond zuur.
Wat is die premier voor een figuur ?
Van de 7 beloofde bruiden was er maar 1,
Maar ik maakte van mijn hart een steen.
Ik was altijd al de slimste van de zeven
En begreep dat er zes teveel overbleven.
Liefde, liefde, liefde is het mooiste dat er bestaat,
Liefde, liefde, liefde overwint alle kwaad.
Het werd een gelukkig verhaal,
Ik ging met Maxima aan de haal
Wat zijn we een gelukkig gezin,
De hoeksteen van de samenleving.
Van ethiek heb ik nog nooit gehoord,
Daarvan raak je toch maar gestoord.
Er mochten dan ooit zeven broeders zijn,
De andere zes zingen nu een hemels refrein:
Liefde, liefde, liefde, was dit het nu allemaal ?
Liefde, liefde, liefde, ja, dit is het einde van het verhaal.
Thursday, November 23, 2006
Lousevies en de vieste is lekker Boris
Verschreven op 21 juni 2006
Ik heb een fantastisch leven. Ik ben 40 jaar en heb het helemaal gemaakt. Ik heb veel vrienden, een IQ van 111 (gemiddelde van drie testen) en een baan in de politiek, waarmee ik 90.000 EUR verdien. Als Nederlanders wel eens vreemd kijken als ik over “ongeloofwaardig” begin te snateren, dan zeg ik vrolijk “ja, maar ik verkoop wel sex”. Ik ben gezegend met een klein beetje charisma en een zekere persoonlijke charme. Met mijn inkomsten financier ik mijn vrijetijdsbesteding: reizen, skiën, fitness, pilatus, lezen, muziek, kinderen helaas tegenwoordig ook, ja, en een continue zucht naar meer macht. Mijn vriend is leuk en heeft ook al een goede baan met opdrachten in het buitenland. Dat is leuk, want dan ga ik mee, zo zwaar is dat tweede kamer werk nou ook weer niet, gewoon eenzijdig de D66 belangen behartigen: hypocrisie, regeringsgeilheid en van twee walletjes eten. Ik heb een zalig leventje en beschouw mezelf terecht als een luxe paard. Ik heb echt een fantastisch leven, diplomatenjeugd, gelukkig in relaties en ik kan nagenoeg met iedereen uitstekend opschieten. Soms kijf ik een beetje en soms knipperen mijn ogen wat veel, maar dat komt door lichte stress, ik hecht daar verder geen waarde aan.
Ik verbaas me er regelmatig over dat er zoveel mensen zijn die ellende meemaken: bijstandsmoeders, vluchtelingen, allochtonen, islamieten, werkelozen, irakezen en moslims. Maar doelgericht en efficiënt als ik ben zeg ik dan: ik ben toekomstgericht en ik wil de islamitische scholen afschaffen en iedereen moet op zijn 12de zelf een condoom kunnen omdoen. Ja, ik verkoop sex. Maar goed, de lijn van dit verhaal is dus dat ik een fantastisch leven heb. Als er straks een spreekwoordelijke guillotine staat bij het binnenhof, dan vertrek ik gewoon naar Brussel met vriendje Laurens, daar kan ik dan ongeveer 250.000 EUR gaan verdienen, belastingvrij ! Ja, Laurens vult daar belastingvrij zijn zakken met 400.000 EUR (lacht). Pieter van Geel verdient strakjes bij de UNEP in Geneve ook rond de 350.000 EUR belastingvrij, maar ik heb gehoord dat hij eerst minister van landbouw wil worden, dat vindt hij chique. Helaas is het niet altijd gelijk verdeeld in de wereld, maar aan de andere kant: verschil moet er blijven. Dus als het strakjes misgaat, dan wijd ik me in Brussel aan mijn enige echte ideaal: Lousewies van der Laan. Succes Allemaal.
Manna Verschrijver (ghost writer en onder dwang geschreven en gepubliceerd, want wat heeft ze een geweldige blow job geleverd !)
P.S. : De lekkerste, vieste en valste nicht is natuurlijk ons aller Boris:“Op een zeilschip in de Golf van Thailand kwam Boris Dittrich tot de conclusie dat hij iets aan ontwikkelingssamenwerking zou willen gaan doen, bij de VN of zo, met dat goede internationale salaris”
“Dat is vanaf 1838 geen enkel ander kamerlid gelukt”
“Geen politieke erkenning voor onze wapenfeiten en daarom betreur ik de afkalving en kan ik die niet begrijpen, het ziekenfonds is afgeschaft, de minima raken daardoor in de problemen, invoering nieuwe bijstandwet, hervorming van de WAO, de maxima een veer in de reet steken, de minima een rotschop verkopen, daar ligt mijn eigenlijke missie, grote systeemwijzigingen die niet waren doorgevoerd als ik niet besloten had met D66 toe te treden tot het kabinet Balkenende II”
“De pvda heeft de formatie verloren, ik vond het spannend en belangrijk om met Balkenende en Zalm dat hervormingskabinet te maken, daarmee heb ik politieke geschiedenis geschreven en daarom ben ik zeker beschikbaar als minister."
"Het recht op hoor en wederhoor ? Ik ben lekker de vieste en valste nicht, maar Lousevies is de grootste snob: "mijn kinderen voed ik in het Engels op, ik praat alleen maar Engels met ze", zegt ze. Zul je zien dat ze een baantje in Brussel krijgt, alle foute mensen krijgen sinds 1999 een topbaantje bij europese instellingen, van Bolkestein via Jaap de Hoop Scheffer tot en met N.S. Kroes. Bah, die Lousewies, maakt het me moeilijk, tot en met met 1.00 uur in de ochtend danst ze met Marco Pastors, elk kind van 15 jaar ziet hoe fout die man is. Lousevies niet of het is pure machstwellust, tsja daar ben ik eigenlijk ook niet vies van. En dan maar flirten met Jeroen Pauw en andere journalisten, allemaal hopen ze op een likje of dat zogenaamd grappige “weer een uur volgeluld” van Lousevies.
Kan ik nog grimlachen ? Ja, als ik “when Alexander saw the greatness of his empire, he wept, for there was nothing left to conquer” lees. Volgens Marten Toonder in zijn schitterende autobiografie straffen mensen zichzelf en komen ze uiteindelijk zichzelf tegen. Volgens de heer Toonder is de dood ook geen straf.
Ik heb een fantastisch leven. Ik ben 40 jaar en heb het helemaal gemaakt. Ik heb veel vrienden, een IQ van 111 (gemiddelde van drie testen) en een baan in de politiek, waarmee ik 90.000 EUR verdien. Als Nederlanders wel eens vreemd kijken als ik over “ongeloofwaardig” begin te snateren, dan zeg ik vrolijk “ja, maar ik verkoop wel sex”. Ik ben gezegend met een klein beetje charisma en een zekere persoonlijke charme. Met mijn inkomsten financier ik mijn vrijetijdsbesteding: reizen, skiën, fitness, pilatus, lezen, muziek, kinderen helaas tegenwoordig ook, ja, en een continue zucht naar meer macht. Mijn vriend is leuk en heeft ook al een goede baan met opdrachten in het buitenland. Dat is leuk, want dan ga ik mee, zo zwaar is dat tweede kamer werk nou ook weer niet, gewoon eenzijdig de D66 belangen behartigen: hypocrisie, regeringsgeilheid en van twee walletjes eten. Ik heb een zalig leventje en beschouw mezelf terecht als een luxe paard. Ik heb echt een fantastisch leven, diplomatenjeugd, gelukkig in relaties en ik kan nagenoeg met iedereen uitstekend opschieten. Soms kijf ik een beetje en soms knipperen mijn ogen wat veel, maar dat komt door lichte stress, ik hecht daar verder geen waarde aan.
Ik verbaas me er regelmatig over dat er zoveel mensen zijn die ellende meemaken: bijstandsmoeders, vluchtelingen, allochtonen, islamieten, werkelozen, irakezen en moslims. Maar doelgericht en efficiënt als ik ben zeg ik dan: ik ben toekomstgericht en ik wil de islamitische scholen afschaffen en iedereen moet op zijn 12de zelf een condoom kunnen omdoen. Ja, ik verkoop sex. Maar goed, de lijn van dit verhaal is dus dat ik een fantastisch leven heb. Als er straks een spreekwoordelijke guillotine staat bij het binnenhof, dan vertrek ik gewoon naar Brussel met vriendje Laurens, daar kan ik dan ongeveer 250.000 EUR gaan verdienen, belastingvrij ! Ja, Laurens vult daar belastingvrij zijn zakken met 400.000 EUR (lacht). Pieter van Geel verdient strakjes bij de UNEP in Geneve ook rond de 350.000 EUR belastingvrij, maar ik heb gehoord dat hij eerst minister van landbouw wil worden, dat vindt hij chique. Helaas is het niet altijd gelijk verdeeld in de wereld, maar aan de andere kant: verschil moet er blijven. Dus als het strakjes misgaat, dan wijd ik me in Brussel aan mijn enige echte ideaal: Lousewies van der Laan. Succes Allemaal.
Manna Verschrijver (ghost writer en onder dwang geschreven en gepubliceerd, want wat heeft ze een geweldige blow job geleverd !)
P.S. : De lekkerste, vieste en valste nicht is natuurlijk ons aller Boris:“Op een zeilschip in de Golf van Thailand kwam Boris Dittrich tot de conclusie dat hij iets aan ontwikkelingssamenwerking zou willen gaan doen, bij de VN of zo, met dat goede internationale salaris”
“Dat is vanaf 1838 geen enkel ander kamerlid gelukt”
“Geen politieke erkenning voor onze wapenfeiten en daarom betreur ik de afkalving en kan ik die niet begrijpen, het ziekenfonds is afgeschaft, de minima raken daardoor in de problemen, invoering nieuwe bijstandwet, hervorming van de WAO, de maxima een veer in de reet steken, de minima een rotschop verkopen, daar ligt mijn eigenlijke missie, grote systeemwijzigingen die niet waren doorgevoerd als ik niet besloten had met D66 toe te treden tot het kabinet Balkenende II”
“De pvda heeft de formatie verloren, ik vond het spannend en belangrijk om met Balkenende en Zalm dat hervormingskabinet te maken, daarmee heb ik politieke geschiedenis geschreven en daarom ben ik zeker beschikbaar als minister."
"Het recht op hoor en wederhoor ? Ik ben lekker de vieste en valste nicht, maar Lousevies is de grootste snob: "mijn kinderen voed ik in het Engels op, ik praat alleen maar Engels met ze", zegt ze. Zul je zien dat ze een baantje in Brussel krijgt, alle foute mensen krijgen sinds 1999 een topbaantje bij europese instellingen, van Bolkestein via Jaap de Hoop Scheffer tot en met N.S. Kroes. Bah, die Lousewies, maakt het me moeilijk, tot en met met 1.00 uur in de ochtend danst ze met Marco Pastors, elk kind van 15 jaar ziet hoe fout die man is. Lousevies niet of het is pure machstwellust, tsja daar ben ik eigenlijk ook niet vies van. En dan maar flirten met Jeroen Pauw en andere journalisten, allemaal hopen ze op een likje of dat zogenaamd grappige “weer een uur volgeluld” van Lousevies.
Kan ik nog grimlachen ? Ja, als ik “when Alexander saw the greatness of his empire, he wept, for there was nothing left to conquer” lees. Volgens Marten Toonder in zijn schitterende autobiografie straffen mensen zichzelf en komen ze uiteindelijk zichzelf tegen. Volgens de heer Toonder is de dood ook geen straf.
Monday, November 13, 2006
Enquête: de leugen regeert !
Verschreven op 15 juni 2006, een week voor de val van het kabinet in Nederland.
Je hebt leugens, je hebt grove leugens en je hebt enquêtes.
Het bureau motifiction N.V. verzorgt al 30 jaar gedegen onderzoek en levert statistisch bewijs. Mano Verschrijver is afgestudeerd in statistiek en sociologie en heeft een MBA (Masters in Bussiness administration) gehaald aan the American Mereet University te Sacramento, hij was onder andere werkzaam voor Unilever en American Express. Cor van der Laak studeerde aan de Erasmus universiteit te Rotterdam en behaalde zijn MPA (Masters in Public administration) te Nijenrode en werkte bij verschillende marketing en reclamebureau’s alvorens naam te maken bij de televisie. Zij hadden het voorrecht om in opdracht van de koningin bij de premier een enquête af te nemen inzake dienstplicht en deden vervolgens een gedegen onderzoek onder een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking bij 1000 respondenten.
"Heer Bos, er is enige onrust onder jongeren ontstaan, net zoals in Frankrijk, en nu steekt de discussie over het herinvoeren van de dienstplicht weer de kop op. Kunnen wij u een aantal vragen stellen ?"
"Nou, vraag maar op, wel graag kort en in slimme one-liners."
"Meneer Bos, bent u bezorgd over het aantal jongeren zonder baan, zonder perspectief ?"
"Ja"
"Bent u bezorgd over de toename van criminaliteit bij jongeren ?"
"Ja"
"Denkt u dat jongeren autoriteit en positief leiderschap in hun leven waarderen?"
"Ja"
"Denkt u dat ze graag uitdagingen hebben ?"
"Ja"
"Bent u een voorstander van dienstplicht voor deze jongeren ?"
"Mogelijk...tsja"
"Ja of Nee ? "
"Ja"
"Natuurlijk zegt u "ja", nadat u vier keer "ja" heeft gezegd, kunt u geen "nee" meer zeggen. Wij publiceren de laatste vraag, net zoals die onbetrouwbare Maurice de H. Het kan ook omgekeerd.
"Hoezo ?"
"Mijnheer Bos, bent u bezorgd over het gevaar van oorlog ?"
"Ja"
"Bent u bezorgd over de toename van het aantal wapens in de wereld ?"
"Ja"
"Meneer Bos, denkt u dat het gevaarlijk is om aan jongeren wapens te geven en hun te leren hoe je anderen vermoordt?"
"Ja"
"Denkt u dat het verkeerd is om mensen te dwingen -tegen hun zin in- met wapens om te leren gaan ?"
"Ja"
"Bent u tegen het invoeren van dienstplicht?"
"Ja"
Het bureau motifiction N.V. heeft speciaal voor u een aantal belangrijke zaken onderzocht die momenteel een rol spelen in de Nederlandse samenleving:
90% van de Nederlanders vindt dat er een wettelijk bestaansminimum moet zijn, net zoals er een wettelijk bestaansmaximum moet zijn van 300.000 EUR per jaar. Minimaal 1000 EUR per maand netto, maximaal 13.000 EUR netto per maand bij een 36 urige werkweek. Mensen die meer willen hebben rutten maar op, want uiteindelijk zijn alle goederen en diensten collectief, van onderwijs tot margarine (op het hoofd).
Voor 90% van de Nederlanders is het belang van onderwijs vele malen groter dan het belang van margarine. In de gemeente Den Haag werden 5, VIJF, goed lopende basisscholen gesloten omdat het geld op is. Dat komt niet in de publiciteit of de media, het sluiten van vijf basisscholen, de verontruste ouders en de ellende voor de leraren.
50% van de Nederlanders weet dat topmannen niets bijdragen aan het produkt, Anthony Burgmans wel eens een kuipje met margarine zien vullen ? Naar de demotiverende factor om te werken voor een bedrijf zoals Unilever of KPN waar topmannen meer dan 2,5/6,5 miljoen verdienen hebben wij geen onderzoek gedaan. Daarvoor kunt u onder andere bij Jan Tinbergen en Jacob Kol terecht.
30% van de Nederlanders vindt dat Verdonk uitgezet zou moeten worden voor een maand naar Iran met de vermelding dat zij lesbische sympathieën heeft en dat zij het huidige regime in dat land een boevenregime noemt (ze zal deze praktijkervaring niet na kunnen vertellen).
50% van de Nederlanders vindt dat Verdonk eens een maand moet doorbrengen in een vluchtelingenkamp in Nederland, als praktijkervaring van/voor haar “klanten”.
50% van de Nederlanders vindt/vond D66 een waarde(n)loze partij met als leidende/lijdende principes opportunisme, ijdelheid, hypocrisie en regeringsgeilheid.
60% van de Nederlanders is blij met het koningshuis dankzij Maxima: ook zij mag maximaal 300.000 EUR verdienen
30% van de Nederlanders vindt dat de rol en macht van het koningshuis beperkt moet worden omdat Maxima mogelijk een machtswellustelinge zal blijken te zijn, een aardje naar haar vadertje: ze mept in het gezicht van het kindermeisje en ze rijdt een man aan en ontkent dat ze schuld heeft (herhaalt de geschiedenis zich van Bernard, de man die in de tweede wereldoorlog zo graag zijn eigen duitse steden plat bombardeerde ?)
30% van de Nederlanders vindt dat Verdonk een onderzoek moet instellen naar het paspoort en immigratie van Maxima
10% van de Nederlanders weet dat Brinkhorst ooit verbannen is uit Nederland vanwege een affaire met koningin beatrix en dat hij momenteel zijn positie misbruikt om nu en dan een jonge deerne in lokkend postuur te bespringen. Daarvoor wil deze gladde christelijke aal graag de rol van vaderfiguur (: god) spelen, zie blonde Margreet van het ministerie van economische zakken van d66. De directrice van de consumentenbond was ook onder de indruk van zijn charmes en daardoor zit ze nu met domme ijdele Thom de Graaf, de autist, volgens zijn partij en zijn ambtenaren.
60% van de Nederlandse mannen zou zijn positie misbruiken om zo nu en dan een jonge deerne in lokkend postuur te bespringen.
20% van de Nederlanders heeft gezien hoe woest Donner naar de PvdA keek inzake zijn wietteelt. Hoe komt dat ? Klaas de Vries schreef dat Donner en Pechtold angstig onder de tafel kruipen in bijzijn van Verdonk en dat deze bewindslieden bibberend hopen dat de rechter hun problemen oplost. Donner had moeten worden aangesproken op een alcoholverbod en zijn alcoholprobleem. Tevens had een sigarettenverbod door hem ingesteld moeten worden, maar daarvoor is deze bibbergereformeerde te bang voor de koningin, nicotine brinkhorst en de tabaks- en alcoholindustrie. Overigens zijn wij geen voorstander van een dergelijk verbod, maar in de politiek is veel toegestaan.
70% van de Nederlanders vindt dat Hans Hoogervorst moet aftreden omdat hij het ziektekostenstelsel verknoeid heeft, de minima worden weer gepakt met bureaucratie en prijziger premies door het afschaffen van het ziekenfonds. Ook heeft hij de zaak gecorrumpeerd door zijn vrindje Frank de Grave als voorzitter van de NZa (Nederlandse Zorg autoriteit, een bron van zorg voor veel Nederlanders) te benoemen. Deze NZa verstuurt nu persberichten waarin deze organisatie als enige een lofzang uitspreekt over datzelfde stelsel ! Wij van wc eend adviseren wc eend.
10% van de Nederlanders weet dat de VVD een kunstgreep heeft moeten toepassen om Verdonk uit het zadel te houden: VVD leden moesten minstens anderhalf jaar lid zijn om te mogen stemmen. Verdonk zal zich lijsttrekker wanen en dat steeds meer duidelijk maken aan Rutte: dat wordt een interessante machtsstrijd binnen de VVD.
20% van Nederlanders weet dat Eelco Brinkman met Kay van der Linden heeft geprobeerd om Verdonk naar voren te schuiven als lijsttrekker bij de VVD, angst van allen voor allen is het motto bij het C(D?)A. Angst voor de moslim. Angst is de slechte raadgever.
20% van de Nederlanders zal nooit het arrogante bekkie van Balkenende (en Zalm) vergeten toen Groen Links via Kees Vendrik voorstelde om een maximum plafond in te stellen voor publieke inkomens: wat waren de zelfingenomen heertjes geestig !
40% van de Nederlanders vindt dat Hans van Baalen en Jaap de Hoop Scheffer, de grootste voorstanders voor troepenverzending naar Irak en Uruzgan, met een tulp voor hun gulp voor de troepen in Uruzgan uit mogen lopen. Hansje mag daarbij zijn bekende Hitler groet brengen.
30% van de Nederlanders vindt dat dit kabinet de middeninkomens en de maxima bevoordeeld en de minima en de moslims een rotschop verkoopt, uit electoraal belang.
Mensen, luister en kijk niet naar zogenaamde peilingen, elke student in de sociale wetenschappen weet hoe onbetrouwbaar die zijn. Het zal niet lang meer duren of het individu prikt door de leugen van de reclame en de enquête heen. Mijn kinderen vertel ik in ieder geval elke dag dat reclame een leugen is. De leugen zal niet langer regeren.
Je hebt leugens, je hebt grove leugens en je hebt enquêtes.
Het bureau motifiction N.V. verzorgt al 30 jaar gedegen onderzoek en levert statistisch bewijs. Mano Verschrijver is afgestudeerd in statistiek en sociologie en heeft een MBA (Masters in Bussiness administration) gehaald aan the American Mereet University te Sacramento, hij was onder andere werkzaam voor Unilever en American Express. Cor van der Laak studeerde aan de Erasmus universiteit te Rotterdam en behaalde zijn MPA (Masters in Public administration) te Nijenrode en werkte bij verschillende marketing en reclamebureau’s alvorens naam te maken bij de televisie. Zij hadden het voorrecht om in opdracht van de koningin bij de premier een enquête af te nemen inzake dienstplicht en deden vervolgens een gedegen onderzoek onder een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking bij 1000 respondenten.
"Heer Bos, er is enige onrust onder jongeren ontstaan, net zoals in Frankrijk, en nu steekt de discussie over het herinvoeren van de dienstplicht weer de kop op. Kunnen wij u een aantal vragen stellen ?"
"Nou, vraag maar op, wel graag kort en in slimme one-liners."
"Meneer Bos, bent u bezorgd over het aantal jongeren zonder baan, zonder perspectief ?"
"Ja"
"Bent u bezorgd over de toename van criminaliteit bij jongeren ?"
"Ja"
"Denkt u dat jongeren autoriteit en positief leiderschap in hun leven waarderen?"
"Ja"
"Denkt u dat ze graag uitdagingen hebben ?"
"Ja"
"Bent u een voorstander van dienstplicht voor deze jongeren ?"
"Mogelijk...tsja"
"Ja of Nee ? "
"Ja"
"Natuurlijk zegt u "ja", nadat u vier keer "ja" heeft gezegd, kunt u geen "nee" meer zeggen. Wij publiceren de laatste vraag, net zoals die onbetrouwbare Maurice de H. Het kan ook omgekeerd.
"Hoezo ?"
"Mijnheer Bos, bent u bezorgd over het gevaar van oorlog ?"
"Ja"
"Bent u bezorgd over de toename van het aantal wapens in de wereld ?"
"Ja"
"Meneer Bos, denkt u dat het gevaarlijk is om aan jongeren wapens te geven en hun te leren hoe je anderen vermoordt?"
"Ja"
"Denkt u dat het verkeerd is om mensen te dwingen -tegen hun zin in- met wapens om te leren gaan ?"
"Ja"
"Bent u tegen het invoeren van dienstplicht?"
"Ja"
Het bureau motifiction N.V. heeft speciaal voor u een aantal belangrijke zaken onderzocht die momenteel een rol spelen in de Nederlandse samenleving:
90% van de Nederlanders vindt dat er een wettelijk bestaansminimum moet zijn, net zoals er een wettelijk bestaansmaximum moet zijn van 300.000 EUR per jaar. Minimaal 1000 EUR per maand netto, maximaal 13.000 EUR netto per maand bij een 36 urige werkweek. Mensen die meer willen hebben rutten maar op, want uiteindelijk zijn alle goederen en diensten collectief, van onderwijs tot margarine (op het hoofd).
Voor 90% van de Nederlanders is het belang van onderwijs vele malen groter dan het belang van margarine. In de gemeente Den Haag werden 5, VIJF, goed lopende basisscholen gesloten omdat het geld op is. Dat komt niet in de publiciteit of de media, het sluiten van vijf basisscholen, de verontruste ouders en de ellende voor de leraren.
50% van de Nederlanders weet dat topmannen niets bijdragen aan het produkt, Anthony Burgmans wel eens een kuipje met margarine zien vullen ? Naar de demotiverende factor om te werken voor een bedrijf zoals Unilever of KPN waar topmannen meer dan 2,5/6,5 miljoen verdienen hebben wij geen onderzoek gedaan. Daarvoor kunt u onder andere bij Jan Tinbergen en Jacob Kol terecht.
30% van de Nederlanders vindt dat Verdonk uitgezet zou moeten worden voor een maand naar Iran met de vermelding dat zij lesbische sympathieën heeft en dat zij het huidige regime in dat land een boevenregime noemt (ze zal deze praktijkervaring niet na kunnen vertellen).
50% van de Nederlanders vindt dat Verdonk eens een maand moet doorbrengen in een vluchtelingenkamp in Nederland, als praktijkervaring van/voor haar “klanten”.
50% van de Nederlanders vindt/vond D66 een waarde(n)loze partij met als leidende/lijdende principes opportunisme, ijdelheid, hypocrisie en regeringsgeilheid.
60% van de Nederlanders is blij met het koningshuis dankzij Maxima: ook zij mag maximaal 300.000 EUR verdienen
30% van de Nederlanders vindt dat de rol en macht van het koningshuis beperkt moet worden omdat Maxima mogelijk een machtswellustelinge zal blijken te zijn, een aardje naar haar vadertje: ze mept in het gezicht van het kindermeisje en ze rijdt een man aan en ontkent dat ze schuld heeft (herhaalt de geschiedenis zich van Bernard, de man die in de tweede wereldoorlog zo graag zijn eigen duitse steden plat bombardeerde ?)
30% van de Nederlanders vindt dat Verdonk een onderzoek moet instellen naar het paspoort en immigratie van Maxima
10% van de Nederlanders weet dat Brinkhorst ooit verbannen is uit Nederland vanwege een affaire met koningin beatrix en dat hij momenteel zijn positie misbruikt om nu en dan een jonge deerne in lokkend postuur te bespringen. Daarvoor wil deze gladde christelijke aal graag de rol van vaderfiguur (: god) spelen, zie blonde Margreet van het ministerie van economische zakken van d66. De directrice van de consumentenbond was ook onder de indruk van zijn charmes en daardoor zit ze nu met domme ijdele Thom de Graaf, de autist, volgens zijn partij en zijn ambtenaren.
60% van de Nederlandse mannen zou zijn positie misbruiken om zo nu en dan een jonge deerne in lokkend postuur te bespringen.
20% van de Nederlanders heeft gezien hoe woest Donner naar de PvdA keek inzake zijn wietteelt. Hoe komt dat ? Klaas de Vries schreef dat Donner en Pechtold angstig onder de tafel kruipen in bijzijn van Verdonk en dat deze bewindslieden bibberend hopen dat de rechter hun problemen oplost. Donner had moeten worden aangesproken op een alcoholverbod en zijn alcoholprobleem. Tevens had een sigarettenverbod door hem ingesteld moeten worden, maar daarvoor is deze bibbergereformeerde te bang voor de koningin, nicotine brinkhorst en de tabaks- en alcoholindustrie. Overigens zijn wij geen voorstander van een dergelijk verbod, maar in de politiek is veel toegestaan.
70% van de Nederlanders vindt dat Hans Hoogervorst moet aftreden omdat hij het ziektekostenstelsel verknoeid heeft, de minima worden weer gepakt met bureaucratie en prijziger premies door het afschaffen van het ziekenfonds. Ook heeft hij de zaak gecorrumpeerd door zijn vrindje Frank de Grave als voorzitter van de NZa (Nederlandse Zorg autoriteit, een bron van zorg voor veel Nederlanders) te benoemen. Deze NZa verstuurt nu persberichten waarin deze organisatie als enige een lofzang uitspreekt over datzelfde stelsel ! Wij van wc eend adviseren wc eend.
10% van de Nederlanders weet dat de VVD een kunstgreep heeft moeten toepassen om Verdonk uit het zadel te houden: VVD leden moesten minstens anderhalf jaar lid zijn om te mogen stemmen. Verdonk zal zich lijsttrekker wanen en dat steeds meer duidelijk maken aan Rutte: dat wordt een interessante machtsstrijd binnen de VVD.
20% van Nederlanders weet dat Eelco Brinkman met Kay van der Linden heeft geprobeerd om Verdonk naar voren te schuiven als lijsttrekker bij de VVD, angst van allen voor allen is het motto bij het C(D?)A. Angst voor de moslim. Angst is de slechte raadgever.
20% van de Nederlanders zal nooit het arrogante bekkie van Balkenende (en Zalm) vergeten toen Groen Links via Kees Vendrik voorstelde om een maximum plafond in te stellen voor publieke inkomens: wat waren de zelfingenomen heertjes geestig !
40% van de Nederlanders vindt dat Hans van Baalen en Jaap de Hoop Scheffer, de grootste voorstanders voor troepenverzending naar Irak en Uruzgan, met een tulp voor hun gulp voor de troepen in Uruzgan uit mogen lopen. Hansje mag daarbij zijn bekende Hitler groet brengen.
30% van de Nederlanders vindt dat dit kabinet de middeninkomens en de maxima bevoordeeld en de minima en de moslims een rotschop verkoopt, uit electoraal belang.
Mensen, luister en kijk niet naar zogenaamde peilingen, elke student in de sociale wetenschappen weet hoe onbetrouwbaar die zijn. Het zal niet lang meer duren of het individu prikt door de leugen van de reclame en de enquête heen. Mijn kinderen vertel ik in ieder geval elke dag dat reclame een leugen is. De leugen zal niet langer regeren.
Subscribe to:
Posts (Atom)