Het sollicitatiegesprek

“Wat is uw motivatie om juist op deze functie reflecteren ?”
“Het lijkt me boeiend om me met internationale, juridische, beheers- en/of beleidsmatige aspecten van dit vakgebied bezig te houden en dan met name om binnen het team vooraf geformuleerde doelen te bereiken. Eens droomde ik ervan ambtenaar te worden. Lekker achter het bureau van mijn vader met een nietmachientje en type machine in de weer. Aan het epibreren. Ja, die rol van een buitenboordmotor, daarnaar ben ik op zoek. Oog en oren van de minister, ook niet verkeerd. Is het mogelijk om het verschil tussen outcome en output te registreren ? Wordt er actief gemonitord ? Die scheiding tussen beleid en uitvoering lijkt me wat rigide en niet adequaat. Geen goed beleid zonder deugdelijke uitvoering, geen goede uitvoering zonder doordacht beleid. Daaraan wil ik een bijdrage leveren. Die rol van kennismakelaar, die rol van intermediair, bruggenbouwer ook, waarom geen scheepsbouwer met dat onrustige en woelige water. Heu, heu. Hoe staat u daar tegenover ? Je moet tot compromisvorming in staat zijn met al die tegenstrijdige belangen. Kan ik ook een referentie over u als leidinggevende krijgen, dat is namelijk niet onbelangrijk, hoe is de relatie tussen de medewerkers en u, tussen de directeur en u, de secretaris generaal en deze afdeling. We moeten ervoor waken niet teveel te navelstaren.

Kijkt u eens hier, dankzij 18 jaar werkervaring ben ik steeds vaardiger geworden in (projectmatig) samenwerken, klantgericht en flexibel handelen, plannen en organiseren, analyseren, problemen oplossen, stressbestendigheid, initiatief nemen en dat zal nuttig zijn. Voorbeelden ? Project a, waarin een directie een gedoogbeschikking wilde verlenen door de staatssecretaris en daarmee eigenlijk het hele stelsel op zijn kop zette, na een nota uitwisseling en een discussie is dat in orde gekomen, ook dankzij mijn niet aflatende inspanning.

Kijkt u eens daar, iets te bescheiden, dat wordt vaak over me gezegd, maar ook gedreven en betrokken. Negatief ? Te ongeduldig, misschien en tweemaal in die 18 jaar wat te fel en te gedreven. Toen ik van het bedrijfsleven naar de overheid overstapte had ik eerst wat moeite met die sequentiële afhankelijkheid, met een duur woord, goedkeuring van je leidinggevende, van je directeur, van de andere directies, van de andere departementen, van belangengroeperingen, maar geleidelijk aan ben ik dat “spel” ook wel gaan waarderen. Prachtig, om met 12 mensen een project op te starten en te implementeren, het afsluiten van het handelsjaar bijvoorbeeld, waar ik in overleg met de communicatiemedewerker, de toezichthouder, de inspecteur, de afdeling registratie en de afdeling validatie een goed project op de rails heb gezegd en tot een goed einde heb gebracht. Daar heb ik een forse gratificatie voor gekregen.
Nee, met collega’s heb ik altijd prima opgeschoten, nooit een aanvaring in 18 jaar tijd, of, mja, éénmaal toen ik tijdens mijn vakantie van een zaak werd gehaald die van belang was, toen heb ik er eerst met die collega over gepraat, of hij wel helemaal in orde was, maar toen hij stom bleef lachen en het een prima besluit van de directeur vond, toen ben ik samen met hem naar de directeur gestapt. Ja, gaandeweg doe je ook wel kennis op van bedrijfsvoering en management. Is dat akkefietje met die collega goed afgelopen ? Ja, prima, we hebben het samen opgelost, maar ik vond die collega niet zo’n heel prettige figuur om mee samen te werken. Waar was ik ? Management, als een coach, vriendelijk, harmonieus en ook mee willen werken. De afgelopen jaren heb ik wel eens meegemaakt dat er een manager zat die het alleen maar had over tijdschrijfstaten, functioneringsgesprekken en bila’s, bilateraal overleg, dat soort mensen wordt op termijn niet gewaardeerd (uitgekotst met een naar woord). Of zo'n brute crisismanager die met zijn blaf mailtjes en naargeestige afdelingsoverleg de sfeer nog meer verziekte. Zo ben ik in ieder geval niet. Je moet meewerken. Wat komt eerst, de mens of de deadline ? Voor mij de mens, als de nood hoog is spring ik zelf bij, als het driemaal gebeurt, dan moet er eens goed over gepraat worden, ook met anderen, hoe we dat samen oplossen, want de doodslijn is ook niet onbelangrijk. Maar tot dusverre gaat leiding geven vanzelf, ik word gezien als een betrouwbare vraagbaak en stuur aan vanuit de inhoud en dat wordt zeer gewaardeerd. Agentje spelen, dat is aan mij niet besteed, als mensen hun werk afkrijgen en ik kan ze daarbij helpen en ze hebben er plezier in, daar probeer ik naartoe te werken, eigenlijk creëer ik altijd wel een prettige, stimulerende plezierige sfeer en daar verkeer ik zelf ook bijna altijd in of daar zorg ik voor. Neenee, daar doe ik niet moeilijk over.
Het gemeenschapelijk belang, de gemeenschappelijke noemer zoeken, dat is ook mijn core-business. Sure (alleen bij bedrijven interessant Engels praten). Met vijf regionale directies op 1 lijn komen, dat de neuzen van de twintig aanwezigen dezelfde kant op wijzen...dat vind ik ook zeer bevredigend, net zoals projecten met een twaalftal tot een goed einde brengen.
Ik ben een energieke, voorkomende, vriendelijke figuur, goed verzorgd en zaken tot in de puntjes geregeld, onberispelijk. Schriftelijke vaardigheden zijn uitstekend, van de jip en janneke taal van een algemene nota tot wetgeving of een uitspraak van een hoog college van staat, of het beantwoorden van tweede kamervragen of een vlot advies aan de minister inzake de ministerraad. U vraagt en ik draai, tot dusverre altijd naar volle tevredenheid, daar heb ik referenties genoeg van. Ja, vragen heb ik ook nog wel aan u, hoe is de sfeer momenteel, lopen de zaken goed of zou ik als een crisismanager moeten opereren, bestaat de functie voor de helft uit wetgevende taken en de andere helft uit beleidsvorming, want daar wil ik graag naartoe, mijn huidige werk doe ik iets teveel achter de schermen/het scherm en ik wil meer in overleg en met prettig contact in samenwerking voor elkaar krijgen ? Hoe lost u het probleem op als de krabbel van de minister bij de nota niet duidelijk is, eerst met een collega, vervolgens met de directeur en in het uiterste geval, na de sg, met de minister zelf ? Ik ben op zoek naar iets meer hectiek en dynamiek, de waan van de dag, waar ik met initiatief en vaardigheid op in kan spelen, wordt die kans me hier geboden ? Mijn huidige werk doe ik met plezier, maar er is iets teveel routine in geslopen.
Veel dank voor dit plezierige gestructureerde gesprek, waarin ik hoop mijn enthousiasme op u overgebracht te hebben, zonder daarbij gemaakt, onecht of arrogant over te komen.”
Totaal geen belangstelling, complete desinteresse, volledige apathie, ongelovig nihilisme.




Als Hermans het zo veel beter kon, waarom zou ik dan nog een inspanning doen ?

Hundertwasser, honderdvijf en meer (een geriatrische verkenning)Vijfenzestig
Vandaag ben ik vijfenzestig jaar geworden – achteraf was je liever op je twintigste geneuveld. Alweer een jaar voorbij waarin ik niets bijzonders heb hoeven te doen. Maar omdat het mijn kantoordag is, zit ik toch op kantoor.
Ik ga altijd op dinsdag naar kantoor en alleen ’s middags. ’s Ochtends naar kantoor gaan is een idee waar ik helemaal niet over pieker.
Ik zou natuurlijk ook op een andere middag kunnen gaan, in plaats van dinsdagmiddags. Maar nee. Zelfs op mijn verjaardag wijk ik niet van mijn gewoonte af. Maandag past me niet. Te dicht bij zondag. Woensdag ?
Afschuwelijk. Op woensdag zijn van oudsher de schoolkinderen ’s middags vrij. Woensdagmiddags was ik ook al vrij toen ik klein was. Ik ben niet volwassen geworden
om op woensdagmiddag te gaan werken. Blijft over donderdagmiddag – vrijdag en zaterdag komen immers helemaal niet in aanmerking sinds de hele wereld vrijaf heeft op die dagen. Maar ook donderdagmiddag past me niet. Het idee dat op donderdagmiddag iedereen al zit te luieren in afwachting van het weekeinde, de chefs al weg zijn en de medewerkers plannen beramen om er nog een beetje vroeger vandoor te gaan dan anders en dat ik dan, juist ik…Ik bedoel dat die dag voor mij, alleen voor mij het werkzaamste deel van de week zou uitmaken ? Onverdraaglijk ! Zo is enkel dinsdagmiddag overgebleven en of ik jarig ben, maakt geen verschil.
Vanochtend probeerde mijn vrouw me over te halen thuis te blijven voor de gezelligheid, omdat mijn dochter en haar man misschien zouden komen. “Je zou vanmiddag toch wel eens kunnen overslaan ! Gan dan volgende week twee keer !”
“Spijt me, lieve Cilly, maar dinsdag is mijn kantoordag.”
En dat zeg ik terwijl het haar evengoed bekend is als mij, dat het er helemaal niets op aankomt. Zij, op haar beurt, heeft niet langer aangedrongen. Aan zulke dingen merk ik dat zij van mij houdt. Want ze twijfelt er geen ogenblik aan dat het werkelijk geen enkel verschil zou maken, financieel niet en in geen enkel opzicht. Ik kan me evengoed helemaal niet meer op kantoor laten zien, in geen weken, in geen maanden.