This lady wears a ring that can make me cry. En dan vertelt ze dat herfst misschien haar favoriete seizoen is...
Escapisme, maar.....prettig escapisme.
Lees maar, er staat niet wat er staat is een mooie uitspraak van Leo Vroman, geloof ik. Daar zou ik: schrijf maar, je schrijft niet wat je schrijft tegenover willen stellen.
De koudste man op de aarde zijn....heeft ook zijn voordelen....niets of niemand kan je meer raken....alles afdoen met "doe niet zo zielig", "zit niet zo te zeiken", "de dood interesseert het geen zak", "het heelal en ik zijn onverschillig".
You are what you is. And that's all it is.
http://www.youtube.com/watch?v=0h9jNLF2jmU
Goh, wat vond ik "the persuaders", "attenzione a quei due" (in het italiaans als 10-12 jarige al !), "de versierders", "amicalement votre" goed ! Met tony curtis en roger moore.
http://www.youtube.com/watch?v=aO_yyCPmTu0
Mooie atonale !
http://www.youtube.com/watch?v=ykLCAfVa410&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=05dKq8qMn8c&feature=watch_response
Toen ik eens bij een kunstenares thuis was en ik haar prees gooide zij haar schilderij iets te hard op de grond. Ik was geschokt, maar ook verwikkeld in een toen nog "duurzame" relatie, 31 of 32 jaar was ik. Zou die agressie samenhangen met het feit dat ik "bezet" was en dat zij geen zin had in een driehoek. Van die kunstenares heb ik trouwens mijn laatste spontane kus gehad ! Meteen op mijn mond ! Hoi ! Ze was wel naar perfectionistisch, niet leuk meer...
Toen ik 29 was maakte ik aan het strand van de rode zee een drietal hele mooie druiptorentjes van zand. Die zachte knappe lieve Fenne stampte ze met een duivels gezicht helemaal kapot in de avondschemering.
Someone took pity on the youth. Vraag me wel eens af of mensen jonger dan 30 tot normale liefde, een redelijk prettige liefdesverhouding, in staat zijn. Volgens mij kon ik dat wel vanaf 25/26/27/28....maar it takes two to tango en de partner is mede-doorslaggevend...en redelijk leuk werk hebben...liefst allebei....pfew....
Als wij lijken op...doen denken aan manieren om voorgoed voorbij te gaan.
.
Thursday, September 30, 2010
Tuesday, September 28, 2010
Zozo
Agath, everything I like causes you cancer
W.C. Kloot van Neukema
Calimero
Wij van wc eend adviseren wc eend.
Ik vind geweld en bloed onaantrekkelijk en niet interessant; het staat me tegen. Dat vind ik ook wat jammer van Quinten Tarantino en Paul Verhoeven, hoewel ik ze bewonder.
Alles komt goed...niets komt goed....het heelal is betrekkelijk onverschillig...ik heb enorm leuk werk en voel me al lang goed...
W.C. Kloot van Neukema
Calimero
Wij van wc eend adviseren wc eend.
Ik vind geweld en bloed onaantrekkelijk en niet interessant; het staat me tegen. Dat vind ik ook wat jammer van Quinten Tarantino en Paul Verhoeven, hoewel ik ze bewonder.
Alles komt goed...niets komt goed....het heelal is betrekkelijk onverschillig...ik heb enorm leuk werk en voel me al lang goed...
Monday, September 27, 2010
acquis communautaire
Mijn tweeling bestaat uit een jongen en meisje, schorpioen, ze zijn bijna tegengesteld qua karakter.
Maar ja, wat is karakter ? Iets van jezelf en omstandigheden. Opgroeien in een gewelddadige omgeving maakt je anders. Ik kan me nog de foto herinneren van een identieke tweeling op 10 jarige leeftijd en op 50 jarige leeftijd, de 1 was boer geworden, de ander elektricien. Als 10 jarige kon je ze niet uit elkaar houden, als 50 jarigen twee totaal verschillende mensen, ze leken zelfs niet broeders te zijn.
En toch klopt astrologie soms, zelfs Marten Toonder dacht dat. Alle geloof is bijgeloof. Alle gedachtes zijn bijgedachtes.
Wat je past blijft bij je ?
Maar ja, wat is karakter ? Iets van jezelf en omstandigheden. Opgroeien in een gewelddadige omgeving maakt je anders. Ik kan me nog de foto herinneren van een identieke tweeling op 10 jarige leeftijd en op 50 jarige leeftijd, de 1 was boer geworden, de ander elektricien. Als 10 jarige kon je ze niet uit elkaar houden, als 50 jarigen twee totaal verschillende mensen, ze leken zelfs niet broeders te zijn.
En toch klopt astrologie soms, zelfs Marten Toonder dacht dat. Alle geloof is bijgeloof. Alle gedachtes zijn bijgedachtes.
Wat je past blijft bij je ?
Saturday, September 25, 2010
DOE WAT JE CUNT !
TERMINIS IN CONTRADICTIO !
WAT CUNT JE DOEN ?
WAT CUNT JE DOEN ?
1985
"Weet je wat nou het fijnste is ?"
"Nou ?"
"Als je een rustige lieve knappe vriendin hebt...of zij heeft jou...maar echt prettig, hé, heel lichte stemmingswisselingen, 2 tot 4 maal per week plezier, 1 of 2 dagen per maand pms, maar zelfs dan heeft ze humor...misschien wel iets meer...en dan...en dan...als je alleen bent...dat is het mooiste in het leven...alleen zijn met het idee dat er een dame is die vooral van jou houdt."
"Misschien...misschien...als je ouder wordt dat dan het idee genoeg is...soms de herinnering...of die knappe dame die je even zag...dat het bij het idee blijft."
"Sod off."
Wat een lulkrant de telegraaf is kun je al aan de voorpagina zien, wat staat daar:
AGENTEN MOETEN BOETEN.
Wat had er moeten staan ? AGENTEN MOETEN BEBOETEN
Niemand bij de (de redactie van de) telegraaf kan goed nederlands.
.
WAT CUNT JE DOEN ?
WAT CUNT JE DOEN ?
1985
"Weet je wat nou het fijnste is ?"
"Nou ?"
"Als je een rustige lieve knappe vriendin hebt...of zij heeft jou...maar echt prettig, hé, heel lichte stemmingswisselingen, 2 tot 4 maal per week plezier, 1 of 2 dagen per maand pms, maar zelfs dan heeft ze humor...misschien wel iets meer...en dan...en dan...als je alleen bent...dat is het mooiste in het leven...alleen zijn met het idee dat er een dame is die vooral van jou houdt."
"Misschien...misschien...als je ouder wordt dat dan het idee genoeg is...soms de herinnering...of die knappe dame die je even zag...dat het bij het idee blijft."
"Sod off."
Wat een lulkrant de telegraaf is kun je al aan de voorpagina zien, wat staat daar:
AGENTEN MOETEN BOETEN.
Wat had er moeten staan ? AGENTEN MOETEN BEBOETEN
Niemand bij de (de redactie van de) telegraaf kan goed nederlands.
.
wie nie vergeive ken die vergeif men nie
http://www.youtube.com/watch?v=rIAP2AhAs2k&feature=related
Zou graag paris blues en look in 2 u van terry callier laten horen, helaas, staat niet op internet/youtube. Mooie liedjes.
Soulful clown:
http://www.youtube.com/watch?v=CxwGZOOznE4&NR=1
En nog een mooie, when my lady danced for me van dezelfde callier :
http://www.youtube.com/watch?v=SOeoJZCpxz0
Hij gaf mij een cadeautje en daarbij had hij geschreven " a thing of beauty is a joy forever".
Door het clichématige karakter van zijn schrijfsel knapte ik op hem af na drie maanden over en weer flirten. Ik wilde hem niet meer zien.
Throw grammar from the train.
.
.
U could join in here
...looks like we're heading for idle shore after all...
...toch zit dat kraagje van je leren jasje niet helemaal goed, eefje...
Friday, September 24, 2010
Ontregeling
Als ik mijn sleutels kwijt ben, als ik mijn visitekaartje met alle toegangscodes kwijt ben, als ik mijn fietssleuteltje van het axa slot kwijt ben, als ik mijn bankpasje of credit card kwijt ben, als mijn kinderen zoiets kwijt zijn, 1 uur per maand gemiddeld zo'n wanhopig verloren ontregeld ontredderd gevoel. Dat zou toch niet moeten mogen.
En hoe komt het allemaal ? Ijdelheid, bezit en geld, getver. Alles is ijdelheid.
.
En hoe komt het allemaal ? Ijdelheid, bezit en geld, getver. Alles is ijdelheid.
.
Thursday, September 23, 2010
Over lulkoek gesproken 1937 - 曳光付き高性能爆発のliberalismeのalsのrancuneleer (エッセイ) (羨望の主義として国民社会主義); 1938 - gesprek会ったde vorigen ((前任者に ...
De middenklasse is verhufterd. Met dank aan Youp en Jort.
Steven de Jong, NRC
Het lachen om de Tokkies vergaat je na het lezen van Wat een hufter!, het nieuwe boek van socioloog Bas van Stokkom over maatschappelijke verruwing. De nieuwe hufter is het ego dat niet kan incasseren. Ofwel: de welvarende middenklasser die zich in zijn leasebak opwindt over de file en neerbuigend naar de opleiding van de conducteur informeert.
Het is de keerzijde van een geslaagde emancipatie, zei Van Stokkom op 11 september in NRC Handelsblad. Wie eenmaal gearriveerd is, krijgt zelfvertrouwen en wordt cynisch richting degenen die op school minder goed konden meekomen. “Verharding is een uiting van cynisme, van wantrouwen tegen gezag en gebrek aan inleving met anderen. En dat komt voort uit de marktsamenleving, waarin mensen steeds meer elkaars tegenstrever en concurrent zijn geworden.”
Met zijn boek trapte Van Stokkom op de tenen van Geenstijl.nl. De schrijver zou zich volgens PowNed-verslaggever Rutger van Castricum niet verdiept hebben in de ideologie achter de site. De presentator schold de schrijver daarom zelf maar uit voor hufter. Interessanter was de verwijzing van Geenstijl.nl naar een column van Sylvain Ephimenco in Trouw. Daarin wordt van Stokkom aangevallen op zijn stelling dat de Nederlandse elites minder standvastig zijn dan in het buitenland. De welgestelden zouden geen moeite meer doen hun goede manieren tot algemene norm te verheffen. “Fout!”, vindt Ephimenco. “Het is juist omdat populaire elites als tv-makers, artiesten of cabaretiers dag in dag uit onze woon- en bovenkamers besmeuren, dat de boerse barbaar in ons tot leven is gewekt.” Youp van ‘t Hek, onderdeel en tegelijkertijd kwelgeest van de elite, wordt door Ephimenco aangeduid als ‘Opperhufter’. Ook elitejournalist Jort Kelder moet er aan geloven.
Hoe dan ook: Van Stokkom heeft de aandacht van de onderklasse afgeleid. Dat is het stokpaardje van Theodore Dalrymple, de Britse essayist die de volksere medemens een primitieve moraal toedicht en daarmee de hardwerkende burger in bescherming neemt. Nu is het tijd voor zelfonderzoek: benoem het hufterige gedrag van uzelf en van uw eigen sociale omgeving.
Steven de Jong, NRC
Het lachen om de Tokkies vergaat je na het lezen van Wat een hufter!, het nieuwe boek van socioloog Bas van Stokkom over maatschappelijke verruwing. De nieuwe hufter is het ego dat niet kan incasseren. Ofwel: de welvarende middenklasser die zich in zijn leasebak opwindt over de file en neerbuigend naar de opleiding van de conducteur informeert.
Het is de keerzijde van een geslaagde emancipatie, zei Van Stokkom op 11 september in NRC Handelsblad. Wie eenmaal gearriveerd is, krijgt zelfvertrouwen en wordt cynisch richting degenen die op school minder goed konden meekomen. “Verharding is een uiting van cynisme, van wantrouwen tegen gezag en gebrek aan inleving met anderen. En dat komt voort uit de marktsamenleving, waarin mensen steeds meer elkaars tegenstrever en concurrent zijn geworden.”
Met zijn boek trapte Van Stokkom op de tenen van Geenstijl.nl. De schrijver zou zich volgens PowNed-verslaggever Rutger van Castricum niet verdiept hebben in de ideologie achter de site. De presentator schold de schrijver daarom zelf maar uit voor hufter. Interessanter was de verwijzing van Geenstijl.nl naar een column van Sylvain Ephimenco in Trouw. Daarin wordt van Stokkom aangevallen op zijn stelling dat de Nederlandse elites minder standvastig zijn dan in het buitenland. De welgestelden zouden geen moeite meer doen hun goede manieren tot algemene norm te verheffen. “Fout!”, vindt Ephimenco. “Het is juist omdat populaire elites als tv-makers, artiesten of cabaretiers dag in dag uit onze woon- en bovenkamers besmeuren, dat de boerse barbaar in ons tot leven is gewekt.” Youp van ‘t Hek, onderdeel en tegelijkertijd kwelgeest van de elite, wordt door Ephimenco aangeduid als ‘Opperhufter’. Ook elitejournalist Jort Kelder moet er aan geloven.
Hoe dan ook: Van Stokkom heeft de aandacht van de onderklasse afgeleid. Dat is het stokpaardje van Theodore Dalrymple, de Britse essayist die de volksere medemens een primitieve moraal toedicht en daarmee de hardwerkende burger in bescherming neemt. Nu is het tijd voor zelfonderzoek: benoem het hufterige gedrag van uzelf en van uw eigen sociale omgeving.
Wednesday, September 22, 2010
Verbarnassen
Ik verbarnas. Jij verbarnast. Wij verbarnassen. Ja, hallo, wat betekent dat nu weer ?
Slopen. Creatieve destructie. In een kunstenaar willen veranderen (en in mijn geval en mogelijk geldt dat voor 99% van de mensen, het niet in je hebben...of juist dat 99% van de mensen van "onnozel" leven een kunstje maakt).
Raar dat "je t'embrasse" en "embarrassing" in het frans en engels twee tegenpolen vormen die juist ook op de twee volkeren, oei, oei, oei (ok in stupide veralgemeniserende zin), van toepassing zijn....en op mij ?
Als de waalse Pascale van 1.71 meter me omhelst met haar wonderlijke lijf en ik voel haar zacht zich om mij heen welven en ze lispelt bovendien franse woordjes in mijn oor, dan ben ik helemaal weg, dan mag ze klootzak, eikel, lul, hoer tegen me fluisteren, het klinkt allemaal even lekker. 1988 !
Aan de andere kant soms een hand geven een ongewenste intimiteit vinden, zo'n slap zweterig huichelachtig laf bang handje. Embarrassing, dat brengt mij in verlegenheid, dan voel ik mij ongemakkelijk. 2007
Je t'embrasse, als een soort teletubbie al die knappe glimlachende lieve goed gevormde dames willen omhelzen. Heb gemerkt dat 1 genoeg kan zijn.
.
Slopen. Creatieve destructie. In een kunstenaar willen veranderen (en in mijn geval en mogelijk geldt dat voor 99% van de mensen, het niet in je hebben...of juist dat 99% van de mensen van "onnozel" leven een kunstje maakt).
Raar dat "je t'embrasse" en "embarrassing" in het frans en engels twee tegenpolen vormen die juist ook op de twee volkeren, oei, oei, oei (ok in stupide veralgemeniserende zin), van toepassing zijn....en op mij ?
Als de waalse Pascale van 1.71 meter me omhelst met haar wonderlijke lijf en ik voel haar zacht zich om mij heen welven en ze lispelt bovendien franse woordjes in mijn oor, dan ben ik helemaal weg, dan mag ze klootzak, eikel, lul, hoer tegen me fluisteren, het klinkt allemaal even lekker. 1988 !
Aan de andere kant soms een hand geven een ongewenste intimiteit vinden, zo'n slap zweterig huichelachtig laf bang handje. Embarrassing, dat brengt mij in verlegenheid, dan voel ik mij ongemakkelijk. 2007
Je t'embrasse, als een soort teletubbie al die knappe glimlachende lieve goed gevormde dames willen omhelzen. Heb gemerkt dat 1 genoeg kan zijn.
.
Monday, September 20, 2010
geert wilders' wetenschap
Als wetenschapper zoekt hij naar een oplossing voor de monsters die over de straat dwalen.
Als mijn zoon David voor de derde keer het woord hoer gebruikt dan zeg ik dat hij daarmee sollte aufhören. Nee, maar dat vind ik echt niet netjes en absoluut niet leuk.
Het lijkt inderdaad of mirjam sterk nauwelijks enig historisch besef heeft en het stoer en interessant vindt om te roepen dat de (criminele) roma maar het land uitgezet moeten worden.
Ik vind dat naar en arrogant klinken en ik verafschuw haar, maar toch heb ik in het leven het meeste bewondering voor mensen die vriendelijk, charmant en beminnelijk blijven en eventueel fijntjes mirjam erop wijzen dat in 1930 hetzelfde gedachtenslecht bestond met desastreuze gevolgen en dat het misschien makkelijk is om als goed betaald parlementarier maar te roepen dat arme mensen het land uitgezet moeten worden.
Zat ik in de trein naar Brussel, reden we door het plaatsje Kijkuit, stond groot op de drie geziene stationsborden. Ik verzin dit niet. En die keer dat ik op een camping belaagd werd door zigeuners. Gauw weg, dat was eng.
Als mijn zoon David voor de derde keer het woord hoer gebruikt dan zeg ik dat hij daarmee sollte aufhören. Nee, maar dat vind ik echt niet netjes en absoluut niet leuk.
Het lijkt inderdaad of mirjam sterk nauwelijks enig historisch besef heeft en het stoer en interessant vindt om te roepen dat de (criminele) roma maar het land uitgezet moeten worden.
Ik vind dat naar en arrogant klinken en ik verafschuw haar, maar toch heb ik in het leven het meeste bewondering voor mensen die vriendelijk, charmant en beminnelijk blijven en eventueel fijntjes mirjam erop wijzen dat in 1930 hetzelfde gedachtenslecht bestond met desastreuze gevolgen en dat het misschien makkelijk is om als goed betaald parlementarier maar te roepen dat arme mensen het land uitgezet moeten worden.
Zat ik in de trein naar Brussel, reden we door het plaatsje Kijkuit, stond groot op de drie geziene stationsborden. Ik verzin dit niet. En die keer dat ik op een camping belaagd werd door zigeuners. Gauw weg, dat was eng.
Een dagje Brussel doen
...hoi, hoi ! Ik mag weer naar Brussel, gauw mijn apepakkie aan !...
...vandaag helaas geen vincent tom cruise dag...de hele dag vergaderen in een helse tl verlichte zaal...
...mijn laatse paar avang schoenen want ze worden niet meer gemaakt, helaas...
...spooky...I've always known I would be on my own...
...De knappe dames van de Franse delegatie, alleen laten ze hun fraaie oortjes ietsje teveel hangen naar het Franse bedrijfsleven, jullie werken voor de overheid, dames, niet voor het bedrijfsleven...hé, hé, welk pubertje heeft die microfoon nou weer zo recht overeind gezet ? aanflauwegrapjesnooitgenoeg....
...Zul je weer net zien, vroeg een langbenige Noorse dame of ze naast me mocht zitten in de trein, dan zegt een getrouwde collega dat zij naast me wil zitten, laat ze een half uur foto's van haar wandeltocht door de pyreneeen zien met haar man op de laptop, ogot weer een foto van haar in korte broek en bergschoenen in de bergen, o nee, niet weer haar man in bergschoenen en korte broek voor een meertje, ojesus zij en hij in bergschoenen en korte broek voor de tent ! en daar achter zit een langbenige noorse ! story of my life. Daar was ze toen gaan zitten, die hoogpotige knappe Noorse, die lege stoel...
.
Sunday, September 19, 2010
Next on speaker's corner, renowned visual artist, poet, writer, composer, it's Maria Balcare, ladies and gentlemen !
Ik zeg altijd maar zo: ik zeg altijd maar zo.
Zielig doen is ook een kunst
Die sexuele agressie, die "verliefdheid", die waan, die manie had ik ook van mei 2006 tm april 2007 en een sombere periode van mei 2007 tm januari 2008. Medicijnen had ik niet nodig, wel veel st janskruidthee gedronken vanaf januari 2008. Vanavond neem ik preventief weer een kopje st janskruidthee, pink omhoog.
De omstandigheden zijn anders, ik ben niet ten onrechte ontslagen en ik heb geen slechte relatie meer en goede collega's en een drietal vrienden, maar dit zijn belangrijke waarschuwingssignalen.
Schrijvers zoals Frits Abrahams en Maria Barnas zijn goede psychotherapeuten. Ik ken eigenlijk maar 1 psychotherapeut, een materialist die niet ophield mij de hemel in te prijzen toen "we" voor relatiebemiddeling eind 2006 bij hem langs gingen, mag ik 300 EUR vangen voor twee uur ?
.
Ondergang
Frits en Kee
Zij heette Kee. Hij schreef zich Frits.
Zij zag wat scheel. Hij liep mank.
Een englenpaar. Maar zij erg bits,
En hij verschriklijk aan de drank.
Zo woonden ze in een lekke schuit,
Als twee marmotjes in hun hol.
Geregeld schold zij hem de huid
En dronk hij zich met bitter vol.
De tijd vliegt snel, vooral wanneer
De liefde 's levens zuur verzoet.
Hun koopren bruiloft kwam dus, eer
Het minnend paar het had vermoed.
In zijn verrassing leegde hij
Reeds 's morgens vroeg zijn tweede fles;
En van weeromstuit raasde zij
In ééns wel voor een week of zes.
Doch ziet! - Terwijl de teedre bruid
Haar eedle bruidegom en heer
Nog streelde, zonk opeens de schuit
Tot op de boom der stadsgracht neer.
Het water stroomde 't roefje in
En vulde in nog geen ommezien
Frits' lege fles, zijn gemalin
En ook hemzelve bovendien.
Toen taald' hij naar geen drinken meer,
En Keetje hield voorgoed de mond.
Dat was voor de allereerste keer
In hun gelukkig echtverbond.
Het hurlied
Amanda, je jaren,
Je grijzende haren,
Je vingers als scharen
Deren mij geen zier,
Want slechts in jouw armen
Kan men zich zó warmen,
Een hoorn in je darmen
En geil als een stier.
De paarsrode randen
Om je ogen, je tanden
Zo zwart als je schande
Van hoer lang-verrot,
‘t Is niets, want je prammen,
Je tepels als krammen,
Je dijen als hammen
Zijn ‘t hoogste genot.
Zolang je kunt graaien
Naar ballen, doen laaien
De lullen, en draaien
Ze glad in je hel,
Zolang zal je blijven
Het Wijf van de wijven
Die wrijven de stijven
Tot lappen rauw vel.
De gretige lippen
Die niets laten glippen,
De sliertende slippen
Van je kale trut,
Hebbe’ op alle wijzen
De wortels, radijzen,
Komkommers, saucijzen,
Geslikt en beschut.
Maar wat mij doet branden
En valle’ in je handen,
Ten spijt van Yolande
Zo blank en zo blond,
Het zijn je twee billen
Die persen en drillen
Als mijn pijl mag trillen
In ‘t gat van je kont!
Godver, ik had Pascale, sterrebeeld maagd, nooit moeten loslaten toen ik 22 jaar was, roze badpak, roze lippenstift, roze nagellak, knap, zacht en lief uit Bierges, ten zuiden van Brussel. Alsof zij voor mij gemaakt was, zo goed paste mijn lijf nog nooit in een ander.
Er zat ook een wonderwarrige duivelse blik in haar jarige ogen, van 'ik heb al een vage vriend en wat overkomt me nu' ? Ze vergat haar scooter bij het station van la hulpe en ze botste opeens overal tegenaan...wat was ik opeens zelfverzekerd macho. Tijdelijk, al te tijdelijk....na de affaire een week of drie wat sombertjesmans en ik denk blijkbaar nog steeds aan haar.
Saturday, September 18, 2010
maak er wat van: me new house, farther away from the sea
I would invite you back to my place
De vrije vogel en zijn kooien.
De geschiedenis van een domicilie.
Opluchting dat er nog wel lieve niet dreinende dames bestaan, die van zichzelf een opgeruimde vrolijke persoonlijkheid hebben en die niet gaan onderhandelen voor de sex omdat ze er zelf ook zin in hebben.
"Tussen ons gezegd en gezwegen, ze was altijd al een ontevreden en verwend type, maar dit heb je niet van mij."
Dat was dus haar vader, naar eigen zeggen valse nicht. Zijn dochter vroeg me een jaar geleden om anaal, waarop ik haar toevoegde dat ik daar niet over piekerde, maar dat ik wel bereid was mijn vinger in haar anus te steken.
Dit gezegd zijnde wil ik graag het verhaal over zijn vriend vertellen, die aan een duistere george michael deed denken. Die kon op zo'n nichterige manier verhalen vertellen, terwijl hij verder helemaal niet nichterig overkwam, dat ik daar nu nog af en toe over moet schateren: "Nou, ik zal je eerlijk zeggen, wij dus naar de markt met onze bakelieten spullen, stonden we naast Maria, ze zei tegen mij: jullie ook al zo vroeg hier, zes uur, zegt ze dus tegen me, ik zeg tegen haar "mens, schei uit!" zeg ik dus tegen haar, de wekker ging dus al om 5 uur vanochtend, zal ik je eerlijk zeggen (Het zal vast kwart over vijf zijn geweest). Maar goed, onze bakelieten spullen verkochten als warme broodjes en om 9 uur waren we alweer uitverkocht en Maria riep dus, zo dat loopt lekker, nou ik zeg dus tegen haar "mens, schei uit !", bakelieten handel is gouden handel, maar ik moet je eerlijk zeggen, Menno, bakelieten handel is dat nu niet meer, hoor !"
Dat parmantige opeens net iets verwijfder uitgesproken "mens, schei uit" was telkens een hoogtepuntje in een avondje homo schoonfamilie.
"Nou, vroeger, en nu ook, het gevoel van altijd onder een steen te leven, helemaal zwart, donker, weggestopt, zo'n leeg en hol gevoel."
Maar ik heb pvd toch 13/14 prachtige jaren met haar gehad, dat snap ik niet, dat ik nu binnen 3 zinnen denk, donder op met je gezeik, zeurpiet, dan moet er ook bij mij iets mis zitten, ja, ik kan ook een harde klootzak zijn als het me niet meer bevalt.
Mijn nieuwe huis, waar ik binnen anderhalf jaar weer uit was met verlies.
De vrije vogel en zijn kooien.
De geschiedenis van een domicilie.
Opluchting dat er nog wel lieve niet dreinende dames bestaan, die van zichzelf een opgeruimde vrolijke persoonlijkheid hebben en die niet gaan onderhandelen voor de sex omdat ze er zelf ook zin in hebben.
"Tussen ons gezegd en gezwegen, ze was altijd al een ontevreden en verwend type, maar dit heb je niet van mij."
Dat was dus haar vader, naar eigen zeggen valse nicht. Zijn dochter vroeg me een jaar geleden om anaal, waarop ik haar toevoegde dat ik daar niet over piekerde, maar dat ik wel bereid was mijn vinger in haar anus te steken.
Dit gezegd zijnde wil ik graag het verhaal over zijn vriend vertellen, die aan een duistere george michael deed denken. Die kon op zo'n nichterige manier verhalen vertellen, terwijl hij verder helemaal niet nichterig overkwam, dat ik daar nu nog af en toe over moet schateren: "Nou, ik zal je eerlijk zeggen, wij dus naar de markt met onze bakelieten spullen, stonden we naast Maria, ze zei tegen mij: jullie ook al zo vroeg hier, zes uur, zegt ze dus tegen me, ik zeg tegen haar "mens, schei uit!" zeg ik dus tegen haar, de wekker ging dus al om 5 uur vanochtend, zal ik je eerlijk zeggen (Het zal vast kwart over vijf zijn geweest). Maar goed, onze bakelieten spullen verkochten als warme broodjes en om 9 uur waren we alweer uitverkocht en Maria riep dus, zo dat loopt lekker, nou ik zeg dus tegen haar "mens, schei uit !", bakelieten handel is gouden handel, maar ik moet je eerlijk zeggen, Menno, bakelieten handel is dat nu niet meer, hoor !"
Dat parmantige opeens net iets verwijfder uitgesproken "mens, schei uit" was telkens een hoogtepuntje in een avondje homo schoonfamilie.
"Nou, vroeger, en nu ook, het gevoel van altijd onder een steen te leven, helemaal zwart, donker, weggestopt, zo'n leeg en hol gevoel."
Maar ik heb pvd toch 13/14 prachtige jaren met haar gehad, dat snap ik niet, dat ik nu binnen 3 zinnen denk, donder op met je gezeik, zeurpiet, dan moet er ook bij mij iets mis zitten, ja, ik kan ook een harde klootzak zijn als het me niet meer bevalt.
Mijn nieuwe huis, waar ik binnen anderhalf jaar weer uit was met verlies.
maak er het slechtste van: dit was mijn huis
Eens zien hoe onthecht ik ben per 25 november 2010, bah, verven en verhuizen.
Na dood en scheiding schijnt verhuizen het meest stresserende te zijn. Nu ja, heb het toch zeker 14 keer gedaan, zeer waarschijnlijk meer, dat helpt vast mee. Hoe vaker dood, des te meer scheiden hoe minder stress.
Goh, met 8 jaar is dit het huis waar ik het langste ooit gewoond heb ! Dag zee ! Dag duinen ! Ik blijf in de buurt !
Na dood en scheiding schijnt verhuizen het meest stresserende te zijn. Nu ja, heb het toch zeker 14 keer gedaan, zeer waarschijnlijk meer, dat helpt vast mee. Hoe vaker dood, des te meer scheiden hoe minder stress.
Goh, met 8 jaar is dit het huis waar ik het langste ooit gewoond heb ! Dag zee ! Dag duinen ! Ik blijf in de buurt !
Friday, September 17, 2010
Idioot,
Wees voorzichtig met je uitspraken,
Woorden zijn machtige wapens,
die veel onheil kunnen stichten.
Zet met je tong nooit iemand in zijn hemd.
Maak met je grote mond nooit iemand klein.
Een hard woord, een scherp woord,
het kan lang op de bodem van het hart
blijven branden.
Er een litteken achterlaten.
Verdraag dat anderen 'anders' zijn;
anders denken,
anders doen,
anders voelen,
anders spreken.
Wees met je woorden mild en barmhartig.
Woorden moeten 'lichten' zijn.
Woorden moeten verzoenen,
tot elkander brengen,
vrede maken.
Waar woorden 'wapens' worden,
staat men als vijanden
tegenover elkaar.
Het leven is veel te kort
en onze wereld veel te klein
om er een slagveld van te maken.
Deportatie decreet
Alle mennekes kleiner dan 1.65 die meer verdienen dan 150.000 EUR per jaar en een grote mond opzetten en zich onbeschoft een pak gedragen worden terug gestuurd naar Hongarije en krijgen 300 EUR mee, vrouw en kinderen krijgen 100 EUR mee. Hetzelfde geldt voor geblondeerde indonesiers die gif en gal spuwen en met hun eigen ijdelheid, angsten, depressies, ziekheid, leegheid en onvolkomendheden zitten. Hoe halen jullie het in je harses om je superieur te voelen aan arme medemensen.
Woorden zijn machtige wapens,
die veel onheil kunnen stichten.
Zet met je tong nooit iemand in zijn hemd.
Maak met je grote mond nooit iemand klein.
Een hard woord, een scherp woord,
het kan lang op de bodem van het hart
blijven branden.
Er een litteken achterlaten.
Verdraag dat anderen 'anders' zijn;
anders denken,
anders doen,
anders voelen,
anders spreken.
Wees met je woorden mild en barmhartig.
Woorden moeten 'lichten' zijn.
Woorden moeten verzoenen,
tot elkander brengen,
vrede maken.
Waar woorden 'wapens' worden,
staat men als vijanden
tegenover elkaar.
Het leven is veel te kort
en onze wereld veel te klein
om er een slagveld van te maken.
Deportatie decreet
Alle mennekes kleiner dan 1.65 die meer verdienen dan 150.000 EUR per jaar en een grote mond opzetten en zich onbeschoft een pak gedragen worden terug gestuurd naar Hongarije en krijgen 300 EUR mee, vrouw en kinderen krijgen 100 EUR mee. Hetzelfde geldt voor geblondeerde indonesiers die gif en gal spuwen en met hun eigen ijdelheid, angsten, depressies, ziekheid, leegheid en onvolkomendheden zitten. Hoe halen jullie het in je harses om je superieur te voelen aan arme medemensen.
Atijd wat, vervelen doet het voorlopig niet, vrees wel enigszins de afname aan belang
stelling...ouderdom...geen leuke sexy vrouw meer...valt vast wel mee...en wat wil ik daarmee zeggen ? wat bedoel ik daarmee ? De natuur gaat zijn gangetje wel, hoe ouder, hoe minder belangstelling, geen sexy vrouwen aanwezig, dan ook geen sexuele interesse.
Wat je niet ziet, dat weet je niet. Wat je niet weet dat deert niet...inside she'll never hurt me....
Van die verlegen dames die je bellen en dan de hoorn snel neerleggen. Heb nu tweemaal meegemaakt dat ik een relatie kreeg met een verlegen dame en dat zij binnen vier maanden steeds meer gaan afzeiken en afkeuren. Mens, schei uit.
Pech hebben, je mist de beste masseur van nederland, zelf weten.
Goh die ene keer in 1994 dat die schitterende striptekenaarster/dat fotomodel mij afwees en toen kreeg ik een relatie met een collega van haar en dat ze daar gifnijdig van werd, ik was van haar !
Hier schaam ik me nou een beetje voor, omdat ik dit liedje met dat deuntje leuk vind. En dat sexy rode pakje is helemaal niet nodig.
http://www.youtube.com/watch?v=ZIqugitfTH0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=YiU18Jgyh6Y
Wat je niet ziet, dat weet je niet. Wat je niet weet dat deert niet...inside she'll never hurt me....
Van die verlegen dames die je bellen en dan de hoorn snel neerleggen. Heb nu tweemaal meegemaakt dat ik een relatie kreeg met een verlegen dame en dat zij binnen vier maanden steeds meer gaan afzeiken en afkeuren. Mens, schei uit.
Pech hebben, je mist de beste masseur van nederland, zelf weten.
Goh die ene keer in 1994 dat die schitterende striptekenaarster/dat fotomodel mij afwees en toen kreeg ik een relatie met een collega van haar en dat ze daar gifnijdig van werd, ik was van haar !
Hier schaam ik me nou een beetje voor, omdat ik dit liedje met dat deuntje leuk vind. En dat sexy rode pakje is helemaal niet nodig.
http://www.youtube.com/watch?v=ZIqugitfTH0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=YiU18Jgyh6Y
Wednesday, September 15, 2010
Tuesday, September 14, 2010
Ik krijg haast nooit wat ik wil en dat is helemaal niet erg, integendeel.
Als 22 jarige student liep ik door Brugge naast een aardig manke Portugese mede student, gemoedelijk keuvelend.
"Do you also have a problem with your leg ?"
"No, no, it's these stones here in Bruges."
Ik was niet in verlegenheid gebracht, maar het was wel waar, ik was onwillekeurig op dezelfde manier gaan lopen als hij.
"Ah, dan werk jij in de andere sectie", zeggen tegen een sexy dame die net als verweer in haar vijfde zin tegen mij haar vriend aanvoerde.
"Ja, maar ik zou ook heel graag over een poosje in jouw sectie willen werken."
"Heel fijn, hoor." Ik voelde sexuele agressie in mijn fijne lijf opkomen, verheugend als je 45 bent en je voelt dat nog.
"Do you also have a problem with your leg ?"
"No, no, it's these stones here in Bruges."
Ik was niet in verlegenheid gebracht, maar het was wel waar, ik was onwillekeurig op dezelfde manier gaan lopen als hij.
"Ah, dan werk jij in de andere sectie", zeggen tegen een sexy dame die net als verweer in haar vijfde zin tegen mij haar vriend aanvoerde.
"Ja, maar ik zou ook heel graag over een poosje in jouw sectie willen werken."
"Heel fijn, hoor." Ik voelde sexuele agressie in mijn fijne lijf opkomen, verheugend als je 45 bent en je voelt dat nog.
Monday, September 13, 2010
Raar
wat ben ik een emotioneel wezen, als ik van iemand het verhaal hoor dat zijn kind de rest van een leven in een rolstoel zit, dan kan ik helemaal niets meer en ben duizelig. En maar slikken en niets meer kunnen zeggen. Bij al dat soort verhalen, zelfmoord, dood, gehandicapt, dan weet ik me helemaal geen raad meer met mezelf. Heftig. Wat moet ik er ook mee, wat kan ik er ook mee ? Dan gaat zelfs "a loving heart is the truest wisdom" schril en hol klinken....en dat ik eigenlijk weg wil wezen, vluchten, rennen, wegwezen, een vorm van lafheid en niet willen dat het mij overkomt.
Een vriendin haar vriend overleed op 40-jarige leeftijd. Mijn zoontje Stijn van 5 liep in de woonkamer rond met mij en die vriendin en toeterde de hele tijd: DOOOOOOOHOOOOOOOOD, DOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOD, DOOOOOOOOOOHOOOOOOOOOOOOOOD, de asperger smurf. Ik wist helemaal niet dat hij dat verhaal van overlijden gehoord had en ik ben hem bij de derde keer maar in de lucht gaan gooien terwijl zij ongemakkelijk lachte. Die neiging van mijn zoontje heb ik ook enigszins, in gedachten springen over de rolstoel, in gedachten zeggen, ja, wat moet ik nou met dat verhaal, hij is verlost uit deze krankzinnige wereld, nu ja, als hij daar zelf voor gekozen heeft, dan zal hij daar redenen voor gehad hebben die ik me moeilijk kan voorstellen, ja, het gaat ook wel eens door mijn hoofd, hup voor die trein springen, hup, van de eiffeltoren af, holleee uit een vliegtuig of mijn favoriete, zwevend door de ruimte, de aarde bekijken en na een uurtje inslapen....maar in de praktijk pieker ik daar toch echt niet over.
Frits Abrahams
Dubus, verlamd geraakt door een voorbijscheurende auto, in kleine kring een gevierd schrijver met bevriende collega’s als Richard Yates, Tobias Wolff en Kurt Vonnegut, was in gezelschap opeens een soort paria geworden. Hem valt op dat vooral goed opgeleide mannen zich geen raad met hem weten. Vrouwen (hij prijst met name de Noorse actrice Liv Ullmann) zijn doorgaans behulpzaam en belangstellend, arbeiders ook, maar de intellectuele mannen zien hem letterlijk en figuurlijk over het hoofd. „Zij tonen zich niet zozeer ongevoelig alswel slecht op hun gemak.”
Op mijn werk had ik een directrice in een rolstoel; ik kan me nog herinneren dat een leuke lieve vrouwelijke collega heel echt en authentiek met haar omging, ik ben dan zo'n gereserveerde onzekere figuur. Dat voelt niet goed, maar veranderen kan ik het volgens mij niet. Tegelijkertijd werd mevrouw tolvinck vaak mevrouw rolvinck genoemd, dan scheurde ze weer over de gang om je te vertellen wat je moest doen. Toch klopt het wel wat frits abrahams daarover zei, ik kan daar niet mee omgaan, ik heb een matig eq.
Sjonge, jonge, jonge, maxime verhagen krijgt de grootste ! Landbouw en ez gecombineerd, dan is hij eigenlijk premier van nederland, minister van het goddelijke bedrijfsleven ! Heb er alleen maar mijn ziel voor verkocht, maar nu ben ik dan toch echt de grootste ! edith schippers zuipt en rookt als een ketter en uitgerekend zij wordt minister op vws, alsof de duvel ermee speelt. Maak er het slechtste van, siste hij in mijn oren. Maak er het sletste van, siste zij.
"Vrouwen zijn erg berekenend en gemeen, pas op hoor, relaties zijn echt niet makkelijk."
Ik heb nog geen een slecht interview van Coen Verbraak gelezen, hoe komt dat ? Een goede portretfotograaf ? En dat zij het bijzondere woordje "cesuur" gebruikt en dat hij dat eventjes later hergebruikt in heftiger zin, mooi hoor.
Een intern conflict bij NRC Media maakte afgelopen voorjaar abrupt een einde aan het hoofdredacteurschap van Birgit Donker. De schok is verwerkt, dit najaar keert ze op de redactie terug als kunstredacteur.
Sinds ze in april voortijdig aftrad als hoofdredacteur is Birgit Donker nauwelijks nog op de redactie geweest. Het leek haar beter even afstand te nemen. Letterlijk. Ze maakte reizen naar China en India, om de correspondenten van de krant te bezoeken. „Dat was ik al heel lang van plan.” Ook daar merkte ze hoezeer ze NRC Handelsblad van 28-08-2010, Pagina M04, interview, Interview, Aantal woorden: 3389
‘Ik had het gevoel dat ik de krant in de steek liet’
interview Birgit Donker
tekst Coen Verbraak beeld Sake Elzinga
Een intern conflict bij NRC Media maakte afgelopen voorjaar abrupt een einde aan het hoofdredacteurschap van Birgit Donker. De schok is verwerkt, dit najaar keert ze op de redactie terug als kunstredacteur.
Sinds ze in april voortijdig aftrad als hoofdredacteur is Birgit Donker nauwelijks nog op de redactie geweest. Het leek haar beter even afstand te nemen. Letterlijk. Ze maakte reizen naar China en India, om de correspondenten van de krant te bezoeken. „Dat was ik al heel lang van plan.” Ook daar merkte ze hoezeer ze vergroeid is met haar vak. „Ik zag direct overal verhalen in. Daar werden ze gewoon zenuwachtig van.” Ze is de schok van haar voortijdige terugtreden alweer redelijk te boven, zegt Donker (45). Ook omdat ze altijd de relativiteit van het hoofdredacteurschap heeft ingezien. „Ik ben het vak ingegaan om journalist te worden. Dat was mijn droom: correspondent worden, liefst bij de NRC. Dat ben ik geweest. Daarna heb ik elf jaar in de hoofdredactie gezeten, waarvan bijna vier jaar als hoofdredacteur. Hoofdredacteur worden is nooit mijn streven geweest. Ik ben ervoor gevraagd.”
In zekere zin voelt ze sinds die aprildag ook opluchting. Ze is nu tenminste niet langer voor elk detail verantwoordelijk. „Toen ik net in de hoofdredactie zat, was er een keer een probleem met de telefoon. We waren niet goed bereikbaar, hoorde ik van collega’s. Opeens besefte ik: ik moet dit niet alleen constateren, ik moet er ook iets aan dóén. Dat maakt het ook zwaar. Je kunt je als hoofdredacteur op geen enkel moment achter iemand anders verschuilen. De positie is eenzaam. Je bent binnen de krant de enige die alles overziet.”
Het klinkt alsof u eigenlijk niks hoefde te verwerken.
„Het was natuurlijk wel een schok. Vooral omdat je hectische bestaan opeens tot stilstand komt. Dat had ook voordelen: ik kon weer naar de film, naar het theater. Allemaal dingen waarvoor ik jarenlang geen tijd had.”
U hebt uw hele werkzame leven bij deze krant gezeten. Dan moet het toch meer dan naar zijn als je zo met je grote liefde in aanvaring komt?
„Naar is niet het woord. Ik had nog heel veel plannen en goede ideeën. Dat ik die niet kan uitvoeren, vind ik erg spijtig.”
Had u als journalist net zo goed bij Trouw of de Volkskrant kunnen werken?
„De NRC past zeer bij mij. Ik hou van de journalistiek die bij deze krant wordt beoefend. Mijn voorganger, Folkert Jensma, typeerde de NRC als ‘het huis van de vrije geesten’. Mensen die vrij denken, die ongeremd nieuwsgierig zijn en kritisch staan tegenover de macht. Vroeger, toen Nederland linkser was, werden we gezien als een rechtse krant. Nu vindt men ons links, wegens ons integratiestandpunt. Nederland is veranderd, de NRC niet.”
Had u als journalist net zo goed bij Trouw of de Volkskrant kunnen werken?
„De NRC past zeer bij mij. Ik hou van de journalistiek die bij deze krant wordt beoefend. Mijn voorganger, Folkert Jensma, typeerde de NRC als ‘het huis van de vrije geesten’. Mensen die vrij denken, die ongeremd nieuwsgierig zijn en kritisch staan tegenover de macht. Vroeger, toen Nederland linkser was, werden we gezien als een rechtse krant. Nu vindt men ons links, wegens ons integratiestandpunt. Nederland is veranderd, de NRC niet.”
Is de NRC de beste krant van Nederland?
„Dat klinkt zo pretentieus. Wat ik goed vind, is dat wij naar buiten blijven kijken, naar het buitenland. Juist nu is dat belangrijk. Als wij Geert Wilders behandelen, speelt altijd de vraag mee: hoe wordt daarnaar door het buitenland gekeken? Ik vind het typerend dat de Volkskrant vorig jaar een katern Huis is begonnen. Dat staat voor: naar binnen kijken. Ik wil weten wat er buiten gebeurt.”
Aan NRC Handelsblad kleeft nog steeds het beeld van een lezerspubliek dat voornamelijk uit hoogopgeleide sigaren rokende mannen van boven de vijftig bestaat.
„Ik heb altijd gezegd dat de NRC er is voor de meer dan gemiddeld geïnteresseerde lezer, ongeacht diens opleiding. We worden wel meer door mannen gelezen, maar zeker ook door mensen met een lagere opleiding. Al zijn we wel – dat erken ik – een wat cerebrale krant.”
Soms ook een tikje saai.
„De krant is veel spannender dan mensen denken. Dat was voor mij heel belangrijk toen ik hoofdredacteur werd: we moeten meer durven pronken met wat we hebben. Wat we bijvoorbeeld heel goed gedaan hebben, is dat we rond de verkiezingen de lijsttrekkers hebben laten volgen door schrijvers, waarbij we die stukken vervolgens ook op de voorpagina hebben gezet. Dat is echt een eigenwijze NRC-keuze.”
Als je drie lezers los van elkaar een jaar op een onbewoond eiland zou zetten, de één met De Telegraaf, de ander met de Volkskrant en de derde met NRC Handelsblad, waarin zou dan hun beeld van Nederland verschillen?
„De Telegraaf-lezer zou denken dat iedereen de hele dag in de file staat in een zeer onveilig, crimineel land. De Volkskrant-lezer zou alles van de vakbond weten. En de NRC-lezer zou veel weten over de economie en het feit dat Nederland onderdeel is van Europa en de rest van de wereld.”
Maar wat zouden ze meekrijgen van ‘de stand van het land’?
„Wij doen veel meer aan de rechtsstaat dan andere kranten. In onze commentaren geven we echt de grenzen van de rechtsstaat aan. Zoals laatst over de PVV: kijk nou ’ns goed naar hun programma, ze overschrijden de regels van de Grondwet. Als het over de kilometerheffing gaat, hebben wij ook een stuk: wat betekent dat voor onze privacy?
Waaraan kon ik als lezer de hand van Birgit Donker herkennen?
„Tussen mij en Folkert Jensma ligt natuurlijk geen cesuur, omdat we jarenlang in dezelfde hoofdredactie hebben gezeten. Je kunt hooguit zeggen dat de krant opener is geworden in het contact met de lezer. De krant is bovendien minder rapporterig geworden. Niet meer: dit staat in een rapport van… En we dúrven meer dan vroeger. Zoals we vorig jaar de hele krant hebben laten tekenen door Fokke & Sukke.”
Donker was de oudste in een gezin met drie kinderen. Haar moeder gaf les als diëtiste op de huishoudschool en aan dieetkoks, haar vader werkte als internist in het Academisch Ziekenhuis in Groningen. „Hij was erg geïnteresseerd in de menselijke kant van zijn vak. Ik herinner me dat hij ooit een vlammend betoog hield over dat je als arts nooit op de rand van het bed van je patiënt mag gaan zitten. Dan neem je ook de laatste vrije ruimte die iemand tot zijn beschikking heeft nog in beslag.”
Thuis lazen ze aanvankelijk Trouw, omdat de NRC in het Noord-Groningse Onderdendam niet werd bezorgd. Pas nadat haar vader met anderen actie had gevoerd, gleed dagelijks NRC Handelsblad op de mat. Het was een cerebraal gezin, zegt ze, meer op intellect gericht dan op emotie. „Niet zo’n gezin waarbij voortdurend aan elkaar werd gezeten.”
Toen Donker zeven was, kwam haar Koreaanse broertje Kim in de familie. Geweldig vond ze het, „dat kleine jongetje van vier Nederlands leren”. Daarna werd er nog een zusje geboren. Kim kwam uit een weeshuis in Korea. „Hij moest natuurlijk enorm wennen. Als m’n moeder de tafel ging afruimen, riep hij: nee, nee! Ging hij eerst nog onder tafel de laatste kruimeltjes opeten. Alles moest op. Want in dat weeshuis wist je maar nooit wanneer je weer te eten kreeg. Zat hij zich met die sierlijke handen helemaal vol te proppen.”
Haar broer leeft niet meer; toen hij achttien was, maakte hij een eind aan zijn leven. Hij was ongelukkig, zegt zijn zus. „Hij was al eens weggelopen. Toen het gebeurde, woonde hij net weer thuis. De puberteit is altijd een heftige periode. Als je dan ook nog ’ns geadopteerd bent…” En toch kwam het voor het gezin totaal onverwachts. Donker vindt het nog altijd moeilijk erover te praten. „Het is zoiets afschuwelijks. Ik vond het verschrikkelijk dat hij er niet meer was. Ook omdat hij zo’n gevoelige jongen was die heel erg met anderen meeleefde. In de film Kaos zit een verhaal over een moeder die doodgaat. Haar zoon zegt: ‘Ik vind het zo erg dat je doodgaat, omdat je dan niet meer aan mij kunt denken.’ Dat is precies zoals ik het voelde. Op belangrijke momenten in mijn leven moet ik altijd aan Kim denken. Ik vind het ontzettend jammer dat hij mijn zoontjes nooit gekend heeft.”
Is zijn dood een cesuur in uw leven?
Na lang nadenken: „Zijn dood is heel bepalend geweest. Het is iets waarmee ik nog altijd bezig ben. Een vriendin van mijn moeder zei direct nadat het was gebeurd: ‘Jij gaat jezelf hiervan nu niet de schuld geven, hè?’ Het was heel goed dat ze dat zei. Want het gaat natuurlijk wel door je hoofd: wat heb ik niet gezien, waar is het precies verkeerd gelopen? Daarom vond ik studeren ook zo fijn. Daar kon ik me helemaal in storten, zonder te hoeven piekeren. In het begin kon ik mij bovenmatig ergeren aan mensen die zich druk maken om futiliteiten. De dag nadat het gebeurd was, stond ik in de rij voor de kassa bij Albert Heijn, in gedachten verzonken. Hoorde ik opeens een stem: mevrouw, u dringt voor. Toen werd ik enorm kwaad: gaat u dan maar gauw voor mij staan als u zo nodig moet. Terwijl dat niks voor mij is. Het heeft me twee lessen geleerd. Ten eerste dat je andere mensen maar tot op zekere hoogte kunt helpen. Ik heb veel met hem gepraat als hij somber was en dacht dan werkelijk dat ik hem erover heen hielp. Niet dus. Ten tweede dat het cliché dat de tijd alle wonden heelt niet waar is, deze wond is inmiddels allang niet meer zo rauw, maar echt over gaat het nooit.”
Vierendertig was Donker, toen ze in 1999 door Folkert Jensma werd gevraagd toe te treden tot de hoofdredactie. Het verzoek overviel haar. Ze was correspondent in Brussel en ambieerde eigenlijk een nieuwe post. Tegelijkertijd had ze heimwee naar de redactie. „Ik miste de gesprekken met collega’s.” Donker zette als adjunct het katern Leven etcetera op. Want „iedereen gaat uit, eet en drinkt. Dat waren we bij de NRC een beetje vergeten.” En om de week gaf ze leiding aan de productie van de nieuwskrant. In redactiejargon heet dat: ze maakte de krant. „‘Was-ie kapot dan?’ vroeg mijn zoontje een keer.” In het begin probeerde ze ook te blijven schrijven. Dat kwam altijd aan op de weekends. „Omdat ik mijn zoon [ze had toen nog maar één kind, red.] graag wilde zien, nam ik ’m vaak mee. Ik probeerde de onderwerpen wel erop uit te zoeken. In de praktijk werkte het natuurlijk helemaal niet. Als ik een reportage maakte over ‘kinderfeestjes bij de boer’ moest ik intussen toch die boer interviewen.” Inmiddels heeft Donker twee zoons, Daan van 9 en Stijn van 13. Ze deelt de zorg met haar man. Ze heeft niet veel van het moederschap hoeven missen, denkt ze. Al was de overgang van werk naar privéleven soms wat abrupt. Stond ze ineens in mantelpak bij het afzwemmen. „Je bent geëmotioneerd als je je kind ziet binnenkomen, als je hoort zingen: ‘opa, oma, we hebben een diploma.’ En even later ben je weer op de krant, waar je iets zinnigs over de opening van de krant moet zeggen.”
Uw collega’s zeggen: ‘Ze werkt ontzettend hard, en ze zeurt nooit.’
„Ik hou ervan hard te werken. De krant maken heb ik nooit vervelend gevonden. Alleen bij bestuurlijke vergaderingen viel het mij soms zwaar. Als adjunct heb je één heldere rol: het bepalen van de inhoud van de krant. Als hoofdredacteur heb je daarnaast het bedrijf en het feit dat je het gezicht naar buiten bent. Daar moest ik enorm aan wennen. Ik ben van nature juist vrij verlegen. Al vond ik het wel erg mooi dat de NRC als eerste landelijke krant een vrouwelijke hoofdredacteur had. Ik hoop dat ik daarin een voorbeeldfunctie heb gehad. Dat is toch nog altijd nodig. Vrouwen zijn van nature terughoudender. Als we voor de opiniepagina vrouwen vragen, zeggen die veel sneller: ‘Daar ben ik geen expert in. Misschien kunt u beter die of die vragen.’ Er bestaat niet alleen een glazen plafond, maar ook nog steeds een plakkende vloer.”
U wordt ook getypeerd als nogal afstandelijk en gereserveerd.
„Ik kies heel erg de mensen uit die mij mogen kennen. Voor mij zijn privé en werk twee gescheiden werelden.”
Op uw werk zijn er weinig mensen door wie u gekend wilt worden?
„Dat denk ik, ja. Je hebt nu eenmaal een andere positie als hoofdredacteur. Ze kijken anders naar je.”
Sinds u hoofdredacteur was, lunchte u vrijwel nooit meer in het bedrijfsrestaurant.
„Het is ook wel goed dat mensen een plek hebben waar ze vrijelijk over je kunnen roddelen.”
Ze kunnen best even een half uurtje ophouden met roddelen. U laat daarmee wel zien: ik ben één van jullie.
„Ik snap dat mensen daarin afstand voelen. Maar daar kies ik voor. Je bent hun hoofdredacteur, niet hun vriendin.”
Wat was de reden dat u als hoofdredacteur ook zitting nam in de directie?
„Vroeger bracht de hoofdredacteur een krant uit. Er was een redactiestatuut waar alles onder viel. Dat volstond. Nu is een krant een onderneming geworden die voortdurend innoveert. Bij al die vernieuwingen speelt het journalistiek geweten een rol. Daar moet je als hoofdredacteur dus bij betrokken blijven.”
Dat kan tot strijdige belangen leiden.
„Dat is niet aan de orde geweest. Tot begin dit jaar.”
Toen PCM vorig jaar overging naar De Persgroep van Van Thillo is Van Thillo een keer bij jullie op de redactie geweest. Daarbij zou hij zich, naar verluidt, uiterst koeltjes bejegend hebben gevoeld. Dat zou volgens ingewijden hebben meegespeeld bij het feit dat niet de Volkskrant maar NRC Handelsblad werd verkocht.
„Van Thillo werd ontvangen door de redactieraad. Die was kritisch en had inderdaad veel vragen. Hij had zelf een uiteenzetting voorbereid maar die kon hij niet afmaken. Ze wilden gewoon heel veel weten. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zich bij zo’n belangrijke beslissing laat leiden door één ontmoeting. Bovendien had de Volkskrant nooit uit PCM kunnen verdwijnen. Dan was het alsof PCM uit PCM was gestapt.”
In december was u nog ‘opgetogen en opgelucht’ dat de NRC was gekocht door Egeria en Het Gesprek. Vier maanden later moest u plotsklaps terugtreden. Wat is er in die korte tijd gebeurd?
„Ik was opgelucht omdat we verkocht werden onder voorwaarden die we zelf hadden mogen formuleren. Totdat uitgever Gert Jan Oelderik dit voorjaar opeens met een nieuw plan kwam, waarmee ik niet kon leven. Het ging kort gezegd om de vraag: zijn wij vooral een journalistieke organisatie of een organisatie die van alles verkoopt? Ik wilde per se de journalistieke eindverantwoordelijkheid houden over journalistieke uitgaven. In de directie kun je over dat soort dingen gewoon niet met meerderheid van stemmen beslissen.”
U wilt ook persoonlijk instaan voor de wijn of de dvd’s die de krant verkoopt?
„Nee, het ging mij puur om journalistieke publicaties. Er was in dat plan ook sprake van NRC-uitgaven die niet vanzelfsprekend volgens de strikte journalistieke NRC-norm gemaakt zouden worden. Dat kon niet.”
Waarom kon u het niet uitpraten?
„Oelderik vond het cruciaal dat zijn plan zou doorgaan, dat ik het zou accepteren. Er zijn wel wat dingen aangepast. Maar de journalistieke eindverantwoordelijkheid voor nieuwe publicaties bleef volgens het plan bij de directie liggen.”
Wat zich ging wreken, was dat u zelf ook in die directie zat. U kon daardoor niet vrijuit met uw redactie overleggen.
„Dat heb ik wel gedaan. Ook omdat ik dacht: misschien ben ik wel te puriteins. Dat ik het plan heb besproken met collega’s werd mij door de uitgever zeer kwalijk genomen.”
Derk Sauer, een van de nieuwe eigenaren, wilde graag een keer op de redactie komen brainstormen. Daar was u tegen.
„NRC-hoofdredacteuren hebben altijd gevonden dat het in het belang van de redactie is dat je niet meteen alle ramen en deuren openzet voor de eigenaar. Daarom was het voor mij even wennen dat er een nieuwe president-commissaris was die de redactieraad rechtstreeks benaderde voor overleg zonder de hoofdredactie en die mij bijvoorbeeld suggesties deed voor columnisten. Maar ik realiseerde me ook dat er nieuwe verhoudingen zijn binnen het bedrijf. Bovendien zijn goede ideeën altijd welkom. Maar ik wilde hem wel graag eerst persoonlijk leren kennen, voordat hij zijn plannen zou presenteren. Daarom heb ik hem uitgenodigd voor een lunch. Dat was de eerste keer dat we elkaar à deux spraken. Later heeft die bijeenkomst met de hoofdredactie alsnog plaatsgehad.”
Had u er bij het conflict met Oelderik geen spijt van dat u niet meer in de persoonlijke relatie met Sauer geïnvesteerd had?
„Ach, dat weet ik niet. Sauer zei wel tegen Oelderik: ‘Birgit heeft ook een plan. Zorg dat jullie er samen uitkomen.’ Een paar punten zijn toen wel opgelost. Maar niet de hoofdpunten.”
Vervolgens zei Sauer dat jullie allebei moesten opstappen?
„Dat wilden Egeria en Sauer. Oelderik zegt overigens dat het hem niet is gevraagd. Ik moest opeens naar Amsterdam komen. Eerst werden de voorzitters van de redactieraad en de ondernemingsraad ingelicht, daarna hoorde ik zelf dat ik mijn functie moest neerleggen.”
De voorzitter van de redactieraad hoorde het eerder dan u?
„Ja.”
Stortte de wereld toen in?
„Ik vond het vooral heel erg omdat ik het gevoel had dat ik de krant in de steek liet. Het idee dat de krant werd onthoofd, dát vond ik het ergst. Het gaat om de zaak, niet om jou.”
Wat had u achteraf anders moeten doen?
„Helemaal niets. Ik zat in een onmogelijke positie: instemmen met een plan waar ik niet achter stond of mijn functie neerleggen. Een onmogelijke situatie.”
Critici zeggen: Donker verdient geen hoog cijfer voor crisismanagement. Want dit had opgelost kunnen worden.
„Dat geloof ik niet. Ik heb voor mezelf een duidelijke lijn gekozen. Ik kan mezelf in deze kwestie niks verwijten. Ik had zelf graag mediation gewild. Het is jammer dat we met de drie directieleden niet meer om de tafel konden. De commissarissen hadden daar geen verwachtingen meer van. Het is erg spijtig dat ons niet meer tijd is gegund om aan het plan te werken. Ik voel geen boosheid, maar vooral teleurstelling. Diepe teleurstelling dat ik in dit parket ben beland. Want mijn hoofdredacteurschap was niet slecht verlopen; er zijn geen grote inhoudelijke blunders begaan, de krant stond er bovendien goed voor. Vorig jaar hadden we een winstmarge van ruim 10 procent. Dat maakt het voor mij allemaal zo onbegrijpelijk.”
Curieus dat de NRC-lezer tot op de dag van vandaag niet in zijn eigen krant heeft kunnen lezen wat er precies is voorgevallen.
„Ach ja, we moeten ook dóór. Dan kijk je eerder vooruit dan terug.”
Je kunt toch pas door als je grondig hebt omgekeken?
„We hadden zelf een goede reconstructie moeten laten maken. Dat dit niet is gebeurd, is niet goed geweest.”
Op 1 november begint u op de kunstredactie. Ziet u zichzelf weer gewoon aan een bureau aanschuiven?
„Die traditie hebben we hier wel. Folkert Jensma heeft altijd gezegd: het hoofdredacteurschap is een jas die je ook weer kunt uitdoen.”
Uw collega’s zullen die jas vast nog aan de kapstok zien hangen.
„Ik denk dat het zal meevallen. We zullen het zien.”
Wat hoopt u dat men later over hoofdredacteur Birgit Donker zal zeggen?
„Ze was integer, ze bracht de krant verder. En vooral: ze stond voor haar zaak.’
‘Het is ook wel goed dat mensen een plek hebben waar ze vrijelijk over je kunnen roddelen’
‘De positie van hoofdredacteur is eenzaam. Je bent binnen de krant de enige die alles overziet’
CV Birgit Donker
1965 geboren op 14 februari in Willemstad, Curaçao
1981-1984 Praedinius Gymnasium-B in Groningen
1984-1989 studie geschiedenis in Groningen en Amsterdam
1989-1991 opleiding journalistiek in Parijs
1991-heden werkzaam bij NRC Handelsblad: redactie Binnenland 1991-1994, correspondent in Brussel 1994-1999, hoofdredactie 1999- 2001; plv. hoofdredacteur 2001-2006; hoofdredacteur 2006-2010; kunstverslaggever vanaf 2010.
Boek
Sophie zet door (2004), satirische roman over een 38-jarige vrouw die zich staande houdt in de wereld van internationale pr.
Beslissend moment
„Dit is waarom ik de journalistiek inging: het verslaan van de werkelijkheid, in dit geval een demonstratie van boeren in Brussel. En als ik voor het bemachtigen van de beste plek de hulp van een agent nodig heb, soit.”
Het verslaan van de werkelijkheid met hulp van een agent. Klinkt als de matrix en de werkelijkheid, bestaat die, net zoals de waarheid heb ik daar twijfels bij.
Copyright Coen Verbraak
Een vriendin haar vriend overleed op 40-jarige leeftijd. Mijn zoontje Stijn van 5 liep in de woonkamer rond met mij en die vriendin en toeterde de hele tijd: DOOOOOOOHOOOOOOOOD, DOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOD, DOOOOOOOOOOHOOOOOOOOOOOOOOD, de asperger smurf. Ik wist helemaal niet dat hij dat verhaal van overlijden gehoord had en ik ben hem bij de derde keer maar in de lucht gaan gooien terwijl zij ongemakkelijk lachte. Die neiging van mijn zoontje heb ik ook enigszins, in gedachten springen over de rolstoel, in gedachten zeggen, ja, wat moet ik nou met dat verhaal, hij is verlost uit deze krankzinnige wereld, nu ja, als hij daar zelf voor gekozen heeft, dan zal hij daar redenen voor gehad hebben die ik me moeilijk kan voorstellen, ja, het gaat ook wel eens door mijn hoofd, hup voor die trein springen, hup, van de eiffeltoren af, holleee uit een vliegtuig of mijn favoriete, zwevend door de ruimte, de aarde bekijken en na een uurtje inslapen....maar in de praktijk pieker ik daar toch echt niet over.
Frits Abrahams
Dubus, verlamd geraakt door een voorbijscheurende auto, in kleine kring een gevierd schrijver met bevriende collega’s als Richard Yates, Tobias Wolff en Kurt Vonnegut, was in gezelschap opeens een soort paria geworden. Hem valt op dat vooral goed opgeleide mannen zich geen raad met hem weten. Vrouwen (hij prijst met name de Noorse actrice Liv Ullmann) zijn doorgaans behulpzaam en belangstellend, arbeiders ook, maar de intellectuele mannen zien hem letterlijk en figuurlijk over het hoofd. „Zij tonen zich niet zozeer ongevoelig alswel slecht op hun gemak.”
Op mijn werk had ik een directrice in een rolstoel; ik kan me nog herinneren dat een leuke lieve vrouwelijke collega heel echt en authentiek met haar omging, ik ben dan zo'n gereserveerde onzekere figuur. Dat voelt niet goed, maar veranderen kan ik het volgens mij niet. Tegelijkertijd werd mevrouw tolvinck vaak mevrouw rolvinck genoemd, dan scheurde ze weer over de gang om je te vertellen wat je moest doen. Toch klopt het wel wat frits abrahams daarover zei, ik kan daar niet mee omgaan, ik heb een matig eq.
Sjonge, jonge, jonge, maxime verhagen krijgt de grootste ! Landbouw en ez gecombineerd, dan is hij eigenlijk premier van nederland, minister van het goddelijke bedrijfsleven ! Heb er alleen maar mijn ziel voor verkocht, maar nu ben ik dan toch echt de grootste ! edith schippers zuipt en rookt als een ketter en uitgerekend zij wordt minister op vws, alsof de duvel ermee speelt. Maak er het slechtste van, siste hij in mijn oren. Maak er het sletste van, siste zij.
"Vrouwen zijn erg berekenend en gemeen, pas op hoor, relaties zijn echt niet makkelijk."
Ik heb nog geen een slecht interview van Coen Verbraak gelezen, hoe komt dat ? Een goede portretfotograaf ? En dat zij het bijzondere woordje "cesuur" gebruikt en dat hij dat eventjes later hergebruikt in heftiger zin, mooi hoor.
Een intern conflict bij NRC Media maakte afgelopen voorjaar abrupt een einde aan het hoofdredacteurschap van Birgit Donker. De schok is verwerkt, dit najaar keert ze op de redactie terug als kunstredacteur.
Sinds ze in april voortijdig aftrad als hoofdredacteur is Birgit Donker nauwelijks nog op de redactie geweest. Het leek haar beter even afstand te nemen. Letterlijk. Ze maakte reizen naar China en India, om de correspondenten van de krant te bezoeken. „Dat was ik al heel lang van plan.” Ook daar merkte ze hoezeer ze NRC Handelsblad van 28-08-2010, Pagina M04, interview, Interview, Aantal woorden: 3389
‘Ik had het gevoel dat ik de krant in de steek liet’
interview Birgit Donker
tekst Coen Verbraak beeld Sake Elzinga
Een intern conflict bij NRC Media maakte afgelopen voorjaar abrupt een einde aan het hoofdredacteurschap van Birgit Donker. De schok is verwerkt, dit najaar keert ze op de redactie terug als kunstredacteur.
Sinds ze in april voortijdig aftrad als hoofdredacteur is Birgit Donker nauwelijks nog op de redactie geweest. Het leek haar beter even afstand te nemen. Letterlijk. Ze maakte reizen naar China en India, om de correspondenten van de krant te bezoeken. „Dat was ik al heel lang van plan.” Ook daar merkte ze hoezeer ze vergroeid is met haar vak. „Ik zag direct overal verhalen in. Daar werden ze gewoon zenuwachtig van.” Ze is de schok van haar voortijdige terugtreden alweer redelijk te boven, zegt Donker (45). Ook omdat ze altijd de relativiteit van het hoofdredacteurschap heeft ingezien. „Ik ben het vak ingegaan om journalist te worden. Dat was mijn droom: correspondent worden, liefst bij de NRC. Dat ben ik geweest. Daarna heb ik elf jaar in de hoofdredactie gezeten, waarvan bijna vier jaar als hoofdredacteur. Hoofdredacteur worden is nooit mijn streven geweest. Ik ben ervoor gevraagd.”
In zekere zin voelt ze sinds die aprildag ook opluchting. Ze is nu tenminste niet langer voor elk detail verantwoordelijk. „Toen ik net in de hoofdredactie zat, was er een keer een probleem met de telefoon. We waren niet goed bereikbaar, hoorde ik van collega’s. Opeens besefte ik: ik moet dit niet alleen constateren, ik moet er ook iets aan dóén. Dat maakt het ook zwaar. Je kunt je als hoofdredacteur op geen enkel moment achter iemand anders verschuilen. De positie is eenzaam. Je bent binnen de krant de enige die alles overziet.”
Het klinkt alsof u eigenlijk niks hoefde te verwerken.
„Het was natuurlijk wel een schok. Vooral omdat je hectische bestaan opeens tot stilstand komt. Dat had ook voordelen: ik kon weer naar de film, naar het theater. Allemaal dingen waarvoor ik jarenlang geen tijd had.”
U hebt uw hele werkzame leven bij deze krant gezeten. Dan moet het toch meer dan naar zijn als je zo met je grote liefde in aanvaring komt?
„Naar is niet het woord. Ik had nog heel veel plannen en goede ideeën. Dat ik die niet kan uitvoeren, vind ik erg spijtig.”
Had u als journalist net zo goed bij Trouw of de Volkskrant kunnen werken?
„De NRC past zeer bij mij. Ik hou van de journalistiek die bij deze krant wordt beoefend. Mijn voorganger, Folkert Jensma, typeerde de NRC als ‘het huis van de vrije geesten’. Mensen die vrij denken, die ongeremd nieuwsgierig zijn en kritisch staan tegenover de macht. Vroeger, toen Nederland linkser was, werden we gezien als een rechtse krant. Nu vindt men ons links, wegens ons integratiestandpunt. Nederland is veranderd, de NRC niet.”
Had u als journalist net zo goed bij Trouw of de Volkskrant kunnen werken?
„De NRC past zeer bij mij. Ik hou van de journalistiek die bij deze krant wordt beoefend. Mijn voorganger, Folkert Jensma, typeerde de NRC als ‘het huis van de vrije geesten’. Mensen die vrij denken, die ongeremd nieuwsgierig zijn en kritisch staan tegenover de macht. Vroeger, toen Nederland linkser was, werden we gezien als een rechtse krant. Nu vindt men ons links, wegens ons integratiestandpunt. Nederland is veranderd, de NRC niet.”
Is de NRC de beste krant van Nederland?
„Dat klinkt zo pretentieus. Wat ik goed vind, is dat wij naar buiten blijven kijken, naar het buitenland. Juist nu is dat belangrijk. Als wij Geert Wilders behandelen, speelt altijd de vraag mee: hoe wordt daarnaar door het buitenland gekeken? Ik vind het typerend dat de Volkskrant vorig jaar een katern Huis is begonnen. Dat staat voor: naar binnen kijken. Ik wil weten wat er buiten gebeurt.”
Aan NRC Handelsblad kleeft nog steeds het beeld van een lezerspubliek dat voornamelijk uit hoogopgeleide sigaren rokende mannen van boven de vijftig bestaat.
„Ik heb altijd gezegd dat de NRC er is voor de meer dan gemiddeld geïnteresseerde lezer, ongeacht diens opleiding. We worden wel meer door mannen gelezen, maar zeker ook door mensen met een lagere opleiding. Al zijn we wel – dat erken ik – een wat cerebrale krant.”
Soms ook een tikje saai.
„De krant is veel spannender dan mensen denken. Dat was voor mij heel belangrijk toen ik hoofdredacteur werd: we moeten meer durven pronken met wat we hebben. Wat we bijvoorbeeld heel goed gedaan hebben, is dat we rond de verkiezingen de lijsttrekkers hebben laten volgen door schrijvers, waarbij we die stukken vervolgens ook op de voorpagina hebben gezet. Dat is echt een eigenwijze NRC-keuze.”
Als je drie lezers los van elkaar een jaar op een onbewoond eiland zou zetten, de één met De Telegraaf, de ander met de Volkskrant en de derde met NRC Handelsblad, waarin zou dan hun beeld van Nederland verschillen?
„De Telegraaf-lezer zou denken dat iedereen de hele dag in de file staat in een zeer onveilig, crimineel land. De Volkskrant-lezer zou alles van de vakbond weten. En de NRC-lezer zou veel weten over de economie en het feit dat Nederland onderdeel is van Europa en de rest van de wereld.”
Maar wat zouden ze meekrijgen van ‘de stand van het land’?
„Wij doen veel meer aan de rechtsstaat dan andere kranten. In onze commentaren geven we echt de grenzen van de rechtsstaat aan. Zoals laatst over de PVV: kijk nou ’ns goed naar hun programma, ze overschrijden de regels van de Grondwet. Als het over de kilometerheffing gaat, hebben wij ook een stuk: wat betekent dat voor onze privacy?
Waaraan kon ik als lezer de hand van Birgit Donker herkennen?
„Tussen mij en Folkert Jensma ligt natuurlijk geen cesuur, omdat we jarenlang in dezelfde hoofdredactie hebben gezeten. Je kunt hooguit zeggen dat de krant opener is geworden in het contact met de lezer. De krant is bovendien minder rapporterig geworden. Niet meer: dit staat in een rapport van… En we dúrven meer dan vroeger. Zoals we vorig jaar de hele krant hebben laten tekenen door Fokke & Sukke.”
Donker was de oudste in een gezin met drie kinderen. Haar moeder gaf les als diëtiste op de huishoudschool en aan dieetkoks, haar vader werkte als internist in het Academisch Ziekenhuis in Groningen. „Hij was erg geïnteresseerd in de menselijke kant van zijn vak. Ik herinner me dat hij ooit een vlammend betoog hield over dat je als arts nooit op de rand van het bed van je patiënt mag gaan zitten. Dan neem je ook de laatste vrije ruimte die iemand tot zijn beschikking heeft nog in beslag.”
Thuis lazen ze aanvankelijk Trouw, omdat de NRC in het Noord-Groningse Onderdendam niet werd bezorgd. Pas nadat haar vader met anderen actie had gevoerd, gleed dagelijks NRC Handelsblad op de mat. Het was een cerebraal gezin, zegt ze, meer op intellect gericht dan op emotie. „Niet zo’n gezin waarbij voortdurend aan elkaar werd gezeten.”
Toen Donker zeven was, kwam haar Koreaanse broertje Kim in de familie. Geweldig vond ze het, „dat kleine jongetje van vier Nederlands leren”. Daarna werd er nog een zusje geboren. Kim kwam uit een weeshuis in Korea. „Hij moest natuurlijk enorm wennen. Als m’n moeder de tafel ging afruimen, riep hij: nee, nee! Ging hij eerst nog onder tafel de laatste kruimeltjes opeten. Alles moest op. Want in dat weeshuis wist je maar nooit wanneer je weer te eten kreeg. Zat hij zich met die sierlijke handen helemaal vol te proppen.”
Haar broer leeft niet meer; toen hij achttien was, maakte hij een eind aan zijn leven. Hij was ongelukkig, zegt zijn zus. „Hij was al eens weggelopen. Toen het gebeurde, woonde hij net weer thuis. De puberteit is altijd een heftige periode. Als je dan ook nog ’ns geadopteerd bent…” En toch kwam het voor het gezin totaal onverwachts. Donker vindt het nog altijd moeilijk erover te praten. „Het is zoiets afschuwelijks. Ik vond het verschrikkelijk dat hij er niet meer was. Ook omdat hij zo’n gevoelige jongen was die heel erg met anderen meeleefde. In de film Kaos zit een verhaal over een moeder die doodgaat. Haar zoon zegt: ‘Ik vind het zo erg dat je doodgaat, omdat je dan niet meer aan mij kunt denken.’ Dat is precies zoals ik het voelde. Op belangrijke momenten in mijn leven moet ik altijd aan Kim denken. Ik vind het ontzettend jammer dat hij mijn zoontjes nooit gekend heeft.”
Is zijn dood een cesuur in uw leven?
Na lang nadenken: „Zijn dood is heel bepalend geweest. Het is iets waarmee ik nog altijd bezig ben. Een vriendin van mijn moeder zei direct nadat het was gebeurd: ‘Jij gaat jezelf hiervan nu niet de schuld geven, hè?’ Het was heel goed dat ze dat zei. Want het gaat natuurlijk wel door je hoofd: wat heb ik niet gezien, waar is het precies verkeerd gelopen? Daarom vond ik studeren ook zo fijn. Daar kon ik me helemaal in storten, zonder te hoeven piekeren. In het begin kon ik mij bovenmatig ergeren aan mensen die zich druk maken om futiliteiten. De dag nadat het gebeurd was, stond ik in de rij voor de kassa bij Albert Heijn, in gedachten verzonken. Hoorde ik opeens een stem: mevrouw, u dringt voor. Toen werd ik enorm kwaad: gaat u dan maar gauw voor mij staan als u zo nodig moet. Terwijl dat niks voor mij is. Het heeft me twee lessen geleerd. Ten eerste dat je andere mensen maar tot op zekere hoogte kunt helpen. Ik heb veel met hem gepraat als hij somber was en dacht dan werkelijk dat ik hem erover heen hielp. Niet dus. Ten tweede dat het cliché dat de tijd alle wonden heelt niet waar is, deze wond is inmiddels allang niet meer zo rauw, maar echt over gaat het nooit.”
Vierendertig was Donker, toen ze in 1999 door Folkert Jensma werd gevraagd toe te treden tot de hoofdredactie. Het verzoek overviel haar. Ze was correspondent in Brussel en ambieerde eigenlijk een nieuwe post. Tegelijkertijd had ze heimwee naar de redactie. „Ik miste de gesprekken met collega’s.” Donker zette als adjunct het katern Leven etcetera op. Want „iedereen gaat uit, eet en drinkt. Dat waren we bij de NRC een beetje vergeten.” En om de week gaf ze leiding aan de productie van de nieuwskrant. In redactiejargon heet dat: ze maakte de krant. „‘Was-ie kapot dan?’ vroeg mijn zoontje een keer.” In het begin probeerde ze ook te blijven schrijven. Dat kwam altijd aan op de weekends. „Omdat ik mijn zoon [ze had toen nog maar één kind, red.] graag wilde zien, nam ik ’m vaak mee. Ik probeerde de onderwerpen wel erop uit te zoeken. In de praktijk werkte het natuurlijk helemaal niet. Als ik een reportage maakte over ‘kinderfeestjes bij de boer’ moest ik intussen toch die boer interviewen.” Inmiddels heeft Donker twee zoons, Daan van 9 en Stijn van 13. Ze deelt de zorg met haar man. Ze heeft niet veel van het moederschap hoeven missen, denkt ze. Al was de overgang van werk naar privéleven soms wat abrupt. Stond ze ineens in mantelpak bij het afzwemmen. „Je bent geëmotioneerd als je je kind ziet binnenkomen, als je hoort zingen: ‘opa, oma, we hebben een diploma.’ En even later ben je weer op de krant, waar je iets zinnigs over de opening van de krant moet zeggen.”
Uw collega’s zeggen: ‘Ze werkt ontzettend hard, en ze zeurt nooit.’
„Ik hou ervan hard te werken. De krant maken heb ik nooit vervelend gevonden. Alleen bij bestuurlijke vergaderingen viel het mij soms zwaar. Als adjunct heb je één heldere rol: het bepalen van de inhoud van de krant. Als hoofdredacteur heb je daarnaast het bedrijf en het feit dat je het gezicht naar buiten bent. Daar moest ik enorm aan wennen. Ik ben van nature juist vrij verlegen. Al vond ik het wel erg mooi dat de NRC als eerste landelijke krant een vrouwelijke hoofdredacteur had. Ik hoop dat ik daarin een voorbeeldfunctie heb gehad. Dat is toch nog altijd nodig. Vrouwen zijn van nature terughoudender. Als we voor de opiniepagina vrouwen vragen, zeggen die veel sneller: ‘Daar ben ik geen expert in. Misschien kunt u beter die of die vragen.’ Er bestaat niet alleen een glazen plafond, maar ook nog steeds een plakkende vloer.”
U wordt ook getypeerd als nogal afstandelijk en gereserveerd.
„Ik kies heel erg de mensen uit die mij mogen kennen. Voor mij zijn privé en werk twee gescheiden werelden.”
Op uw werk zijn er weinig mensen door wie u gekend wilt worden?
„Dat denk ik, ja. Je hebt nu eenmaal een andere positie als hoofdredacteur. Ze kijken anders naar je.”
Sinds u hoofdredacteur was, lunchte u vrijwel nooit meer in het bedrijfsrestaurant.
„Het is ook wel goed dat mensen een plek hebben waar ze vrijelijk over je kunnen roddelen.”
Ze kunnen best even een half uurtje ophouden met roddelen. U laat daarmee wel zien: ik ben één van jullie.
„Ik snap dat mensen daarin afstand voelen. Maar daar kies ik voor. Je bent hun hoofdredacteur, niet hun vriendin.”
Wat was de reden dat u als hoofdredacteur ook zitting nam in de directie?
„Vroeger bracht de hoofdredacteur een krant uit. Er was een redactiestatuut waar alles onder viel. Dat volstond. Nu is een krant een onderneming geworden die voortdurend innoveert. Bij al die vernieuwingen speelt het journalistiek geweten een rol. Daar moet je als hoofdredacteur dus bij betrokken blijven.”
Dat kan tot strijdige belangen leiden.
„Dat is niet aan de orde geweest. Tot begin dit jaar.”
Toen PCM vorig jaar overging naar De Persgroep van Van Thillo is Van Thillo een keer bij jullie op de redactie geweest. Daarbij zou hij zich, naar verluidt, uiterst koeltjes bejegend hebben gevoeld. Dat zou volgens ingewijden hebben meegespeeld bij het feit dat niet de Volkskrant maar NRC Handelsblad werd verkocht.
„Van Thillo werd ontvangen door de redactieraad. Die was kritisch en had inderdaad veel vragen. Hij had zelf een uiteenzetting voorbereid maar die kon hij niet afmaken. Ze wilden gewoon heel veel weten. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zich bij zo’n belangrijke beslissing laat leiden door één ontmoeting. Bovendien had de Volkskrant nooit uit PCM kunnen verdwijnen. Dan was het alsof PCM uit PCM was gestapt.”
In december was u nog ‘opgetogen en opgelucht’ dat de NRC was gekocht door Egeria en Het Gesprek. Vier maanden later moest u plotsklaps terugtreden. Wat is er in die korte tijd gebeurd?
„Ik was opgelucht omdat we verkocht werden onder voorwaarden die we zelf hadden mogen formuleren. Totdat uitgever Gert Jan Oelderik dit voorjaar opeens met een nieuw plan kwam, waarmee ik niet kon leven. Het ging kort gezegd om de vraag: zijn wij vooral een journalistieke organisatie of een organisatie die van alles verkoopt? Ik wilde per se de journalistieke eindverantwoordelijkheid houden over journalistieke uitgaven. In de directie kun je over dat soort dingen gewoon niet met meerderheid van stemmen beslissen.”
U wilt ook persoonlijk instaan voor de wijn of de dvd’s die de krant verkoopt?
„Nee, het ging mij puur om journalistieke publicaties. Er was in dat plan ook sprake van NRC-uitgaven die niet vanzelfsprekend volgens de strikte journalistieke NRC-norm gemaakt zouden worden. Dat kon niet.”
Waarom kon u het niet uitpraten?
„Oelderik vond het cruciaal dat zijn plan zou doorgaan, dat ik het zou accepteren. Er zijn wel wat dingen aangepast. Maar de journalistieke eindverantwoordelijkheid voor nieuwe publicaties bleef volgens het plan bij de directie liggen.”
Wat zich ging wreken, was dat u zelf ook in die directie zat. U kon daardoor niet vrijuit met uw redactie overleggen.
„Dat heb ik wel gedaan. Ook omdat ik dacht: misschien ben ik wel te puriteins. Dat ik het plan heb besproken met collega’s werd mij door de uitgever zeer kwalijk genomen.”
Derk Sauer, een van de nieuwe eigenaren, wilde graag een keer op de redactie komen brainstormen. Daar was u tegen.
„NRC-hoofdredacteuren hebben altijd gevonden dat het in het belang van de redactie is dat je niet meteen alle ramen en deuren openzet voor de eigenaar. Daarom was het voor mij even wennen dat er een nieuwe president-commissaris was die de redactieraad rechtstreeks benaderde voor overleg zonder de hoofdredactie en die mij bijvoorbeeld suggesties deed voor columnisten. Maar ik realiseerde me ook dat er nieuwe verhoudingen zijn binnen het bedrijf. Bovendien zijn goede ideeën altijd welkom. Maar ik wilde hem wel graag eerst persoonlijk leren kennen, voordat hij zijn plannen zou presenteren. Daarom heb ik hem uitgenodigd voor een lunch. Dat was de eerste keer dat we elkaar à deux spraken. Later heeft die bijeenkomst met de hoofdredactie alsnog plaatsgehad.”
Had u er bij het conflict met Oelderik geen spijt van dat u niet meer in de persoonlijke relatie met Sauer geïnvesteerd had?
„Ach, dat weet ik niet. Sauer zei wel tegen Oelderik: ‘Birgit heeft ook een plan. Zorg dat jullie er samen uitkomen.’ Een paar punten zijn toen wel opgelost. Maar niet de hoofdpunten.”
Vervolgens zei Sauer dat jullie allebei moesten opstappen?
„Dat wilden Egeria en Sauer. Oelderik zegt overigens dat het hem niet is gevraagd. Ik moest opeens naar Amsterdam komen. Eerst werden de voorzitters van de redactieraad en de ondernemingsraad ingelicht, daarna hoorde ik zelf dat ik mijn functie moest neerleggen.”
De voorzitter van de redactieraad hoorde het eerder dan u?
„Ja.”
Stortte de wereld toen in?
„Ik vond het vooral heel erg omdat ik het gevoel had dat ik de krant in de steek liet. Het idee dat de krant werd onthoofd, dát vond ik het ergst. Het gaat om de zaak, niet om jou.”
Wat had u achteraf anders moeten doen?
„Helemaal niets. Ik zat in een onmogelijke positie: instemmen met een plan waar ik niet achter stond of mijn functie neerleggen. Een onmogelijke situatie.”
Critici zeggen: Donker verdient geen hoog cijfer voor crisismanagement. Want dit had opgelost kunnen worden.
„Dat geloof ik niet. Ik heb voor mezelf een duidelijke lijn gekozen. Ik kan mezelf in deze kwestie niks verwijten. Ik had zelf graag mediation gewild. Het is jammer dat we met de drie directieleden niet meer om de tafel konden. De commissarissen hadden daar geen verwachtingen meer van. Het is erg spijtig dat ons niet meer tijd is gegund om aan het plan te werken. Ik voel geen boosheid, maar vooral teleurstelling. Diepe teleurstelling dat ik in dit parket ben beland. Want mijn hoofdredacteurschap was niet slecht verlopen; er zijn geen grote inhoudelijke blunders begaan, de krant stond er bovendien goed voor. Vorig jaar hadden we een winstmarge van ruim 10 procent. Dat maakt het voor mij allemaal zo onbegrijpelijk.”
Curieus dat de NRC-lezer tot op de dag van vandaag niet in zijn eigen krant heeft kunnen lezen wat er precies is voorgevallen.
„Ach ja, we moeten ook dóór. Dan kijk je eerder vooruit dan terug.”
Je kunt toch pas door als je grondig hebt omgekeken?
„We hadden zelf een goede reconstructie moeten laten maken. Dat dit niet is gebeurd, is niet goed geweest.”
Op 1 november begint u op de kunstredactie. Ziet u zichzelf weer gewoon aan een bureau aanschuiven?
„Die traditie hebben we hier wel. Folkert Jensma heeft altijd gezegd: het hoofdredacteurschap is een jas die je ook weer kunt uitdoen.”
Uw collega’s zullen die jas vast nog aan de kapstok zien hangen.
„Ik denk dat het zal meevallen. We zullen het zien.”
Wat hoopt u dat men later over hoofdredacteur Birgit Donker zal zeggen?
„Ze was integer, ze bracht de krant verder. En vooral: ze stond voor haar zaak.’
‘Het is ook wel goed dat mensen een plek hebben waar ze vrijelijk over je kunnen roddelen’
‘De positie van hoofdredacteur is eenzaam. Je bent binnen de krant de enige die alles overziet’
CV Birgit Donker
1965 geboren op 14 februari in Willemstad, Curaçao
1981-1984 Praedinius Gymnasium-B in Groningen
1984-1989 studie geschiedenis in Groningen en Amsterdam
1989-1991 opleiding journalistiek in Parijs
1991-heden werkzaam bij NRC Handelsblad: redactie Binnenland 1991-1994, correspondent in Brussel 1994-1999, hoofdredactie 1999- 2001; plv. hoofdredacteur 2001-2006; hoofdredacteur 2006-2010; kunstverslaggever vanaf 2010.
Boek
Sophie zet door (2004), satirische roman over een 38-jarige vrouw die zich staande houdt in de wereld van internationale pr.
Beslissend moment
„Dit is waarom ik de journalistiek inging: het verslaan van de werkelijkheid, in dit geval een demonstratie van boeren in Brussel. En als ik voor het bemachtigen van de beste plek de hulp van een agent nodig heb, soit.”
Het verslaan van de werkelijkheid met hulp van een agent. Klinkt als de matrix en de werkelijkheid, bestaat die, net zoals de waarheid heb ik daar twijfels bij.
Copyright Coen Verbraak
Sunday, September 12, 2010
Everybody is free to feel bad
.
http://www.youtube.com/watch?v=46rIvpPK6sc&feature=fvw
Wat een plan eet
Opmerkelijk dat "mijn" zoon van 10 nu al pubert en het zo vaak over moord en zelfmoord heeft en dat hij een vriendje omhelst en dat ze samen brullen: "heerlijk, zelfmoord !". Daar zal hij mij niet mee hebben, want het is ook een poosje strategie geweest als ik een zeldzame kwade of chaggerijnige bui had. De tweede keer zei ik "doe maar, dan doe je mij en jezelf een lol". Toen is hij daarmee opgehouden. Zijn broertje van 8 doet al even vrolijk mee: "David zegt dat hij zelfmoord gaat plegen als hij 15 is !". "Niet naar luisteren, David is zo gek als een deur. Weet je, 15 was mijn beste jaar, 1980 was dat, ik kreeg voor het eerst een relatie met een knap meisje en ik haalde vrij makkelijk voor alle vakken een 8" (vertelde er niet bij dat dat ook door spieken kwam).
"En vond je het daarvoor niet leuk ?"
"Van 0 tot en met 12 was ik onnozel gelukkig, overal alleen maar spelen en dromen."
"Wat was er dan met 12 ?"
"Een scheiding, zoals jij nu, met ruzies en een gek geworden moeder en een boze vader. Alleen is het bij jou toch weer een beetje anders omdat je mama nog veel ziet en we toch weer anders met elkaar omgaan, nu."
"O ja, was je met 15 gelukkiger dan van 0 tm 12 ?"
"Anders, alles is altijd anders."
'Mijn' dochter is toch veel beschaafder in haar taalgebruik en ze heeft alleen maar a's op haar rapport, op 1 keer na.
"Zo, Eline, nu maar lekker slapen."
"Lekker slapen, lekker neuken."
"Hoe kom je daar nou weer bij ?"
"Van David."
.
http://www.youtube.com/watch?v=46rIvpPK6sc&feature=fvw
Wat een plan eet
Opmerkelijk dat "mijn" zoon van 10 nu al pubert en het zo vaak over moord en zelfmoord heeft en dat hij een vriendje omhelst en dat ze samen brullen: "heerlijk, zelfmoord !". Daar zal hij mij niet mee hebben, want het is ook een poosje strategie geweest als ik een zeldzame kwade of chaggerijnige bui had. De tweede keer zei ik "doe maar, dan doe je mij en jezelf een lol". Toen is hij daarmee opgehouden. Zijn broertje van 8 doet al even vrolijk mee: "David zegt dat hij zelfmoord gaat plegen als hij 15 is !". "Niet naar luisteren, David is zo gek als een deur. Weet je, 15 was mijn beste jaar, 1980 was dat, ik kreeg voor het eerst een relatie met een knap meisje en ik haalde vrij makkelijk voor alle vakken een 8" (vertelde er niet bij dat dat ook door spieken kwam).
"En vond je het daarvoor niet leuk ?"
"Van 0 tot en met 12 was ik onnozel gelukkig, overal alleen maar spelen en dromen."
"Wat was er dan met 12 ?"
"Een scheiding, zoals jij nu, met ruzies en een gek geworden moeder en een boze vader. Alleen is het bij jou toch weer een beetje anders omdat je mama nog veel ziet en we toch weer anders met elkaar omgaan, nu."
"O ja, was je met 15 gelukkiger dan van 0 tm 12 ?"
"Anders, alles is altijd anders."
'Mijn' dochter is toch veel beschaafder in haar taalgebruik en ze heeft alleen maar a's op haar rapport, op 1 keer na.
"Zo, Eline, nu maar lekker slapen."
"Lekker slapen, lekker neuken."
"Hoe kom je daar nou weer bij ?"
"Van David."
.
Thursday, September 9, 2010
Chique hoor !
De hoer van prins Filip van het koninkrijk België, want die arme man kan af en toe ook wel een verzetje gebruiken...
...Kom, kom, kom, kom, kom, ik stofzuigen ?...
...Zojuist heb ik mijn vinger in donner zijn reet gestoken in het statenkwartier en strakjes ga ik met mijn katapult op pad naar verhagen...
...Al het beroerde komt in vieren
Tietels
Huilgas; een filosofische verhandeling over de vergankelijkheid van de lach.
Tis a pity tis all vanity
Een minderwaardigheidscomplex om u tegen te zeggen
Waarheid baart nijd
Corné Kutstaafmixer
Legalize love in order of disappearance
Up your airs
A modest love
Tis a pity he was a whore
Lleuk me Kløtzåck, Høår !
So Horny
Goet he !
Het was me een nachtje wel
We have this saying in India
Want dit is mijn piemel ?
U kunt, hoor !
Kieken
Befme Wortelkanaal
Stink Vain
High time you went
Wat ben je toch knap
Maria Barnas: Maria Barnas !
Ronass Holzack
Het was geen gezicht, babette in de stoptrein, en ze wist het.
I'm like oh my god.
Tis a pity tis all vanity
Een minderwaardigheidscomplex om u tegen te zeggen
Waarheid baart nijd
Corné Kutstaafmixer
Legalize love in order of disappearance
Up your airs
A modest love
Tis a pity he was a whore
Lleuk me Kløtzåck, Høår !
So Horny
Goet he !
Het was me een nachtje wel
We have this saying in India
Want dit is mijn piemel ?
U kunt, hoor !
Kieken
Befme Wortelkanaal
Stink Vain
High time you went
Wat ben je toch knap
Maria Barnas: Maria Barnas !
Ronass Holzack
Het was geen gezicht, babette in de stoptrein, en ze wist het.
I'm like oh my god.
Wat is het dan fijn als hij zegt
Ik red mezelf wel, ja hoor, ik red het prima alleen, zorg zelfs 3/4 dagen per week met plezier alleen voor de kinderen....maarrrr...als ik jouw glimlach zie, dan....is dat een toefje slagroom....dannnnn...you're making me dance inside....your love is queen.
Want een man alleen is maar een man alleen
Want een beetje aandacht is een beetje aandacht voor jezelf.
Wednesday, September 8, 2010
Kutless 1 Rijksoverheid: 1 ministerie van tegenwerking en concurrentiebevordering
0 0 0 0 0 0 0 0
Donner en verhagen aarzelen niet om ab klink te vermoorden, als ze maar minister kunnen blijven, tegen de pvda ! Sabine Uitslag staat er bevallig bij in haar leren strakke jurkje en schudt nog eens, nee, niet met haar hoofd, maar met haar kunt.
Ok, die van aaf over henk bleeker is ook goed, dat hij zo zit te hopen en smachten op een ministerspostje, dat dat er wel aan zit te komen, nu...toen ik "bull shit" hoorde van henkie wist ik dat het mis zat, kleine mannetjes die dat soort "stoere" taal gebruiken daar hoef je niets van te verwachten, dat zijn foute bange ijdele eer- en hebzuchtige mennekes. Idem dito met een * voor grote mannetjes.
Wat was het eerste dat verhagen zeide ? "Klink weg, 1 dissident minder, nu kunnen de onderhandelingen weer beginnen." Huichelgeil hoogtij.
0 0 0 0 0 0 0 0
Donner en verhagen aarzelen niet om ab klink te vermoorden, als ze maar minister kunnen blijven, tegen de pvda ! Sabine Uitslag staat er bevallig bij in haar leren strakke jurkje en schudt nog eens, nee, niet met haar hoofd, maar met haar kunt.
Ok, die van aaf over henk bleeker is ook goed, dat hij zo zit te hopen en smachten op een ministerspostje, dat dat er wel aan zit te komen, nu...toen ik "bull shit" hoorde van henkie wist ik dat het mis zat, kleine mannetjes die dat soort "stoere" taal gebruiken daar hoef je niets van te verwachten, dat zijn foute bange ijdele eer- en hebzuchtige mennekes. Idem dito met een * voor grote mannetjes.
Wat was het eerste dat verhagen zeide ? "Klink weg, 1 dissident minder, nu kunnen de onderhandelingen weer beginnen." Huichelgeil hoogtij.
0 0 0 0 0 0 0 0
Tuesday, September 7, 2010
Monday, September 6, 2010
High time you went...
Als je aan de bodem zit, dan kan het alleen maar beter worden.
Sinds mei 2010 voel ik me zo goed en sinds augustus misschien nog iets beter, zeker af en toe ook mindere dagen, maar al met al top ! Komt wel weer die donkere periode aan. Volgens mij lukt het. Ik ben sterk en gewapend plus infrarood sauna en sport. Moet lukken.
Sinds mei 2010 voel ik me zo goed en sinds augustus misschien nog iets beter, zeker af en toe ook mindere dagen, maar al met al top ! Komt wel weer die donkere periode aan. Volgens mij lukt het. Ik ben sterk en gewapend plus infrarood sauna en sport. Moet lukken.
T is ook nooit goed
Mooi artikel in de nrc over de menselijke abstractie “geld” en pensioenfondsen en hoe economie en psychologie eigenlijk twee handen op 1 buik zijn, even onvoorspelbaar en moeilijk op zich.
Dat “op zich” is overbodig, het voegt niets toe. Al die overbodige ambtenaren, werknemers, pensioengerechtigden…is dat niet de basis van fascisme en dictatuur, mensen overbodig vinden ? Met alle kwalijke gevolgen van dien, 1933-1945. Inclusief jezelf superieur achten aan die andere overbodigen, dat is (ten dele) de duistere zwarte kant in mensen…
Ga met je medemensen om zoals je wilt dat mensen met jou omgaan.
En als mensen je 2/3 maal als oud vuil behandelen dan mogen ze oprotten en ophoepelen en dan komen ze er ook niet meer in, nooit meer. Als het om een partner met kinderen gaat, dan gelden andere grenzen, 9/10 maanden in mijn geval.
Dat is pittig hoor voor Ab Klink, 11 ca ers zagen zich geen minister meer worden door ab klink, omdat hij naar eer en geweten een goede weloverwogen gefundeerde brief schreef en dan krijg je die sissende rat verhagen en die dode verzuurde ultrarechtse donner tegenover je plus een zestigtal ca-ers (alle fractie- en partijbureaumedewerkers enzovoorts) die je wel kunnen schieten, ik wens hem veel kracht toe en vind hem stoer, beter 1 maal twijfel gezaaid dan deporteren, haat zaaien en een dictatuur steeds meer vorm geven.
Het rare is dat mijn uitspraken ook wel eens omgekeerd uitgelegd moeten worden...Ja, dat waren de woorden van de don juan van de stad. Vele meisjes hadden een foto van hem en allen verkondigden ze dat hij een onuitstaanbare jongen was, hetgeen door alle tijden een zeker teken van liefde geweest is. Want wonderbaarlijk is de vrouw en men kan dit grootste geheim niet beter doorgronden dan door al haar uitingen in tegenovergestelde zin uit te leggen. Hoe zit het dan met de man, ik doe dat ook wel eens, het omgekeerde zeggen van wat ik bedoel.
(laatste drie zinnen van bomans, pieter bas, 1936)
Terschelling bergen
Semi white horse hill
Ik draag geen driekwarts jeans broek. Ik heb geen zwart hemd aan. Ik ben geen mietje.
 | ||
  |
Subscribe to:
Posts (Atom)