Loving

Met bijzonder veel plezier heb ik "liefde en ander leed" en "een onvergetelijke thuiskomst" van Frits Abrahams gelezen. Daar word ik positief en goedgehumeurd van. Prachtige miniaturen, elke dag weer. Ook vraag ik me af waarom er bij mij altijd een zwart randje aan mijn schrijven zit en bij frits abrahams niet. Zou het met mijn leeftijd tussen de 40 en de 50 te maken hebben ? Of zou het zijn oorsprong vinden in de verloren generatie van 500 sollicitatiebrieven rond 1988-1990 ? Of een scheiding ? Dan wel een combinatie van factoren.

Het stemt tevreden dat ik dezelfde mening over jeroen pauw, joost zwagerman en theo van gogh heb als de milde, vriendelijke en beminnelijke Abrahams, alleen weet hij mijn instinctieve afkeer (telkens vanaf bijna de eerste keer dat ik ze zag) goed te verwoorden en onderbouwen. Of ben ik gewoon een misantroop en mag ik niemand. Nee, dat is niet waar. Eens een dag met twee tellertjes rond lopen hoeveel mensen ik in beginsel mag en hoeveel niet, volgens mij wordt het dan 70% ok en 30% niet ok. Goed en slecht in eenieder, maar bij sommige mensen zie je teveel dat ze gedreven worden door angst, hebzucht, ijdelheid, jaloezie, haat, rancune, verbittering, verongelijktheid, lafheid, slachtofferigheid, het is altijd de schuld van de ander, veronderstelde populariteit, een verzonnen geloof and so on and so forth.

Opvalllend dat abrahams zich republikein noemt terwijl hij in feite monarchist is. Daar kan ik me bovendien iets bij voorstellen, president kok, president lubbers, president balkenende, lot bewaar me. Het koningshuis verleent toch ook ironie en humor aan het hele gebeuren...of...alleen...teveel geld en een meer bescheiden opstelling...Wat ik ook nooit gedaan heb is langs zo'n grafkist van Benard of Claus lopen, terwijl ik er in die tijd naast werkte, bij de Raad van State. Dan zag ik zo'n lange rij opgesmukte mensen langs de grafkist lopen van de koninklijke familie en dat begreep ik niet. Voor de positieve noot de meester zelf aan het schrijf.

Ik ben verbaasd als een dame op een prettige manier met me praat en me zowaar aardig en leuk lijkt te vinden !


Loving

Diep onderuitgezakt zaten de vrouw en de man aan hun tafeltje op een schaduwrijke plek van het cafeterras. Het liep tegen het einde van een warme middag. Late twintigers waren het, een tikkeltje vermoeid en verveeld. Ze zaten er al een tijdje, maar ze maakten nog geen aanstalten om op te breken, hoewel ze zich niet leken te amuseren.

Dat heb je in het algemeen bij nogal wat relaties: niemand heeft er nog veel zin in, maar ja, wat dan ?

De vrouw was het meest ontevreden. Ze sprak het luidst en vrijwel steeds op een verwijtende toon. De man mompelde af en toe onverstaanbare tegenwerpingen. Ze praatten Engels tegen elkaar, hoewel ze niet uit een Angelsaksisch land afkomstig waren. Zij sprak met een duidelijk Nederlands accent, bij hem vermoedde ik een Zuid-Europese achtergrond.

Veel gesprekken zijn veredelde monologen: de een deelt uit, de ander ontvangt. Het maakt dit stukje wat eenzijdig, maar ik moet de natuur soms haar gang laten gaan. Hier komt dus alleen mevrouw. De uitroeptekens mag de lezer er zelf aan toevoegen als hij daaraan behoefte heeft.

"Don't be so childish. Grow up."
"Deal with it. You are a five-year old."
"My goodness. Don't even use that word."
"Never. Never. Never."
"Don't turn around my words."
"I missed so many holidays because of your yes-no, yes-no, yes-no."
"At the end it turns out very negative, especially with travelling."
"Maybe I'm gonna travel without you."
"With somebody else. Yes, why not ?"
"I don't give a shit...."
"O no sweetheart, o no."
"I don't wanna talk about it."
"You should have had your insurance...it's your problem."
"Sort it out, will you ?"
"I don't need to ask you nothing."

Waar ik me in zulke gevallen altijd weer over verbaas, is het onuitputtelijke incasseringsvermogen van de ander. Een regen van verbale klappen laat hij op zich neerdalen zonder noemenswaardig verweer. Eens gaat de storm liggen, moet hij redeneren, en dan zal hij zich weer voorzichtig oprichten, het hoofd tussen de schouders, altijd voorbereid op nieuw onheil.

Deze man voerde soms, met bescheiden succes, afleidingsmanoeuvres uit. Dan leunde hij naar haar toe en drukte, tussen enkele van haar uitroepen door, snel een kusje op haar slaap. Of hij ging maar weer eens bij de bar zo'n gelig flesje Sol, Mexicaans importbier, halen.

Hoe liep het af ? Ogenschijnlijk goed. Ogenschijnlijk.
Ze liepen opeens weg, zij mopperend voorop. Hij was een stevige man met een fiere tred. Op het pad langs de vijver drukte hij haar even krachtig tegen zich aan, alsof hij mij wilde beduiden: 'Het komt wel goed, dit hoort er gewoon bij.'

Ik doopte een theezakje in mijn kopje warm water en las het motto van Charles Dickens dat erop gedrukt stond: 'A loving heart is the truest wisdom.'

.