Hallo ! Hallo ! Hallo !

Dag ! Dag ! Dag ! De teletubbies ! Zes/zeven jaar geleden nog maar was ik blij als ze op tv waren, dan was ik van de kinderen af...en het rare was, als de kinderen dan op de creche waren, dan was ik toch blij als ik de teletubbies op tv zag of hoorde ? Placebo ?

Dan. Dan. Dan.

Dunno why she said goodbye, I said hello.



Ik hoef mij nooit af te vragen of zij mij wel trouw is. Ze is jaloers, maar maakt nooit scenes. Zij is mooi, mooi, mooi - ik raak van haar schoonheid zo in verwarring, dat ik er niets anders over kan zeggen dan dit woord en het herhalen. Zij is pervers in bed op subtiele wijze, zonder dat zij de indruk geeft er talloze minnaars op na gehouden te hebben.
Later op de avond ga ik naar de lobby van het hotel in new york waar wij hebben afgesproken. Zij heeft een nieuwe jurk aan en is mooier dan ooit. Haar stem hoor ik graag; zelfs als ik somber ben, weet zij mij aan het lachen te maken...en ik...ik kan haar aan het lachen maken. Maar ik verbeeld me niets. Ik weet dat zij lacht vanwege haar schitterende tanden, om de sfeer te bevorderen....en misschien toch ook enigszins omdat zij mijn gezelschap kan waarderen. Laten we niets op voorhand uitsluiten.

Nu weet ik beter. Nu weet ik dat ik eigenlijk alleen door mijzelf kan worden gehuldigd, dat ik alleen met mijzelf werkelijk feestelijk en schitterend kan zijn. In een theater, waar op iedere stoel ikzelf zou zitten, daar zou ik zelf, op het podium, glanzen en glimmen. Daar zou ik bevrijd zijn van de verslagenheid die bij het praten tegen anderen mijn gedachten verlamt en die mij zelfs bij het schrijven, alleen thuis, haast nooit helemaal verlaat.

Maar liever nog ben ik de koelste man op aarde en loop elegant en behendig als een panter in een strak gesneden donkerblauw pak, wit duur hemd, prachtige zijden stropdas met een 38 jarig alain delon achtig hoofd door een donkere straat met geel licht verspreidende lantaarnpalen, soms een fraaie stoere lange jas aan, soms ook niet, en beraam mijn volgende sluwe plan, ik pink mijn laatste sigaret sportief, symbolisch en gracieus weg, terwijl blue in green van miles davis klinkt, of dat mooie nummer van decoy. In de verte doet de hierboven beschreven dame de deur met weemoed dicht. Wat ik wil, wil ik zomaar, ik wil kortom zo zijn, vanzelf.

De rest van mijn leven door een zinloze film noir lopen, omdat het geen film noir is.


Lux et libertas. Licht en vrijheid. Donker en gevangenschap.


En niet met een braakmelkvlek op mijn schouder of een verdachte yoghurt plek op mijn broek, omdat zo'n kind daar net heeft zitten snotteren. Sodemieters. Maar die tijd heb ik gelukkig al achter mij gelaten...of was ik toen het gelukkigst, met een kind van 2 maanden tm 2 jaar...



http://www.youtube.com/watch?v=DEC8nqT6Rrk

http://www.youtube.com/watch?v=TxDq65Wjua8&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=JCnAtUDckuI&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=c5nVizoi_1Y&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=cPq47C3WwRQ&feature=related






Goed, goed, even Brusselmans erdoor heen:

Op de Carambulle konden we bovendien buitenlanders zenders ontvangen, en zo leerden we Mies Bouwman kennen, en Dorus Manders, en Snip & snip, en dergelijke grootheden meer. Mijn oom Oscar werd dolverliefd op Mies Bouwman en hij heeft haar een paar keer geschreven. Een van die brieven is bewaard gebleven. Hij ging als volgt: ‘Lieve Mies. Iedere keer als gij op het scherm kompt ga ik daarna naar de wc en ik trek daar aan mijn fluit terwijl ik in gedachten peins hoe gij met uw loezen en uw preut bloot op mij zit terwijl ik u langs achteren in uw hol poep. Hebt gij ook zulke gedachten over mij? Laat mij gauw iets weten. Hoogachtend, commissaris Oscar Brusselmans (adres).’ In 1972 werd mijn oom op rust gesteld, om zich in 1973 te verhangen op zijn kamer in psychiatrisch instuut Sint Margriet in Moezeke.

.