Verschrijver vertrekt

verdrietig en vervreemd. Vergaand verlangen naar vereeuwigde slaap. Vreselijke jongen. Verschrikkelijke jongen, nu weer een nerveuze drukke astmatische pvda poloticus als "leidinggevende", die tijdens een vergadering tegen me zegt "wel de regie houden, Mano, wel de regie houden !" en een e-mail als "gezien het polotieke belang van dit dossier is er haast geboden en moeten we druk op de ketel houden" stuurt en meer van dat nerveuze hyper geklets.

 Ja, hoor, dit kun je dan weer als natrappen omschrijven; hoe zou jij je voelen als je buitenspel wordt gezet door stapel mesjogge leidinggevenden ? Een rustige vriendelijke jongen die gewoon zijn werk wil doen en thuis met onder andere drie kinderen zit en kapotte lampen (vervangen !) en een lekkende douche (hersteld !).

Die ambtenarij verwordt langzamerhand tot een ziek politiek bedrijf. Hoe ontsnap je daaraan ? Hoe kom je handig weg ? Je wordt ontslagen, je wordt vermoord. Staat tegenover dat jij van die leidinggevenden overspannen raakte en nu wel (te) slachtofferig kermt en jankt over leidinggevenden die laf en daardoor leugenachtig zijn of jeugdig neurotisch ambitieus zijn.

Ja, ze bezorgden me veel overlast, dan kun je vechten en verliezen of het rustig en vriendelijk over je heen laten komen en zo snel mogelijk vertrekken. Een heer of meester laat het waarschijnlijk niet zo ver komen. Aan de andere kant was die rechtse egocentrische reactionair Hermans ook tot het einde van zijn leven verbitterd over Groningen en Jan de Koning. Zorg dan dat dat je niet gebeurt. Ik werk eraan ! Steeds meer positieve gedachten over vakantie, lachende kinderen, humor, vrolijkheid, die 8 goede werkzame jaren bij vrom, bij ez, die drie goede "leidinggevenden" van de 12, lekker eten, rust, vrijheid, sport, ski, luxe, rijkdom, geeste-lijke armoede, blije eikel. En zo slecht heeft de rijksoverheid me tot dusverre niet behandeld. Integendeel. Een Fred Spijkers of onschuldige gevangenen, die hebben pas reden voor wrok jegens de overheid.



Ik snap het niet helemaal, hoe kan veel goeds zomaar gratis zijn ? Op www.volkskrant.nl van vandaag het artikel clintontrucs, bladzijde 5 van Philippe Remarque. Erg goed. Top. Maar ja, voedsel, een woning, een nintendo ds, een mooie vakantie zijn helaas niet gratis. The best things in life are not...there's no such thing as a free lunch.

Clintontrucs

In een natuurfilm kun je soms zien hoe een roofdier een gazelle achtervolgt en opeet. Arme gazelle, denkt de kijker dan, hij was zo elegant. Tegen de hardheid, de vechtlust en het overlevingsinstinct van deze twee politieke dieren lijkt de idealistische, maar onervaren kandidaat nauwelijks opgewassen.

Op de straat spreken Virginia en Catherine, twee zwarte zussen van 50 jaar, Philippe aan: "Wat zijn de clintontrucs ?"
"Obama heeft helemaal niet gezegd dat hij voor de Reagen ideeën is, zoals zij beweren. Ook heeft hij zich niet laks opgesteld in de vrije abortus keuze, zoals zij beweren. De Clinton folders over zijn belastingverhoging voor de middenklasse berusten op verdraaiing.
Obama zou niet consequent tegen de Irak oorlog zij geweest, terwijl Hillary voor gestemd heeft."

Virginia zag het licht: "Dus zij, de Clintons, zijn de haaien ? Dat is heel goed, besloot ze. Dat heb je nodig bij de campagne tegen de Republikeinen in november. En ook in het witte huis, daar vallen ze je altijd aan. Obama wordt misschien opgegeten als een lammetje."

Ik had de Clintons aan twee stemmen geholpen. Virginia koos voor het roofdier net als vele anderen.De media mogen Clinton leugenachtig en genant noemen, sinds hij begon aan te vallen heeft Hillary alleen nog gewonnen. Zo is de natuur.






Of een pleidooi van de onvolprezn Frits Abrahams voor Hillary:

Yes-we-can!

De afgelopen week heb ik twee halve nachten opgeofferd om op CNN naar het tweegevecht tussen Barack Obama en Hillary Clinton te kijken, dus zo langzamerhand voel ik me voldoende gekwalificeerd om een voorzichtige voorkeur uit te spreken.
Wie moet het worden?
Obama, vond ik, nadat ik hem ruim een jaar geleden voor het eerst een redevoering had zien afsteken. Ik was onder de indruk van zijn redenaarsgave en zijn gematigde inzichten spraken me aan. Hij riep op tot eenheid, niet tot polarisatie. Kom naar Nederland, wilde ik hem al bijna vragen, maar helaas naturaliseren wij gekleurde uitblinkers niet meer zo vlug.
Nu we een jaar verder zijn, bekruipen me de twijfels. Waarom zou Hillary Clinton minder geschikt zijn? Goed, ze speecht wat stroever en ze snikt iets te gretig, maar er is geen enkele reden haar te onderschatten.
Vorige week debatteerde ze twee uur lang met Obama. Een opvallend vriendelijk debat, en daarom wat saai, maar inhoudelijk mocht het er zijn. Het ging tot in detail over zaken als de gezondheidszorg en Irak.
Obama kon je als de uitdager beschouwen, hij was de man die een achterstand moest inhalen, maar het lukte hem niet Clinton in verlegenheid te brengen. Zij bleef overeind dankzij haar grote feitenkennis. Ook Obama bleek een goed debater, maar niet goed genoeg om het Clinton erg lastig te maken.
Daarna heb ik nog eens aandachtig naar een aantal oudere toespraken van Obama gekeken. Hij blijft als redenaar imponeren, maar je moet hem niet te vaak horen, want dan verandert de oratorische brille in oratorische galm. De retoriek wordt een doorzichtige truc en keert zich tegen hem. Als ik een goede stand-up comedian in Amerika was, zou ik zeker een parodie op Obama’s redevoeringen overwegen.
Dit zijn de ingrediënten van zo’n parodie. Hef de kin, trek een ernstig gezicht, lees niet van een papiertje (zoals Hillary vannacht deed), maar doe alsof je uit het hoofd spreekt terwijl je van de autocues leest.
„But there is one thing on this february night’’, roep je, „our time has come!”
Het publiek begint te gillen. Je wacht. „But there is one thing”, herhaal je, „our time has come!” Het gekrijs neemt in volume toe en het wordt nu tijd de hysterie met steeds grotere happen te voeden. „Our movement is real and change is coming to America!”
Tjeendzj, daar gaat het om. Een magisch woord. Zonder tjeendzj is er geen toekomst. „This time can be different, it’s different not because of me, but because of you…This time we have to turn the page!”
We naderen het einde, alle tsjeendzj moet daarin worden samengebald. „We are the ones we’ve been waiting for…We are the change that we see…We are the hope of the future.”
En dan, allemááál, dat bevrijdende, extatische: „Yes- we-can! Yes-we-can!”
Hoe lang kun je zulke zinnen nog roepen voor het een zelfparodie wordt? Het was niet verbazingwekkend dat Obama’s broertje Oboema, ook wel Michiel Romeyn genaamd, het gisteren op de Nederlandse tv al even van hem overnam.
Ik kan er now, on this february morning, alleen maar this thing aan toevoegen: ik ga voor Hillary mits ze ophoudt met janken.