Maarten 't Hart schrijft in dovemansoren dieet ergens: "ik heb mijn leven verlezen". Daar geeft hij vervolgens geen waarde-oordeel aan mee, het is nu eenmaal zo. Ik vind dat triest klinken. Mijn leven verlezen. Maar ja, aan elk leven komt een eind en dan kun je dat leven net zo goed versporten, verlezen, verschrijven, verkijken, vereten.
Michael Zeeman van de volkskrant schijnt ook zijn leven te verlezen. Hij raade mij via de TV in 1998 een boek van Martin Amis zeer aan. Over dat de schrijver uiteindelijk de dader bleek van een moord op een zeer aantrekkelijke vrouw. Ik vond het boek zo beroerd dat ik me de titel niet eens kan herinneren. Zijn stukjes in de volkskrant zijn ook moeilijk leesbaar. Ooit wel eenmaal een recensie van een Italiaanse schrijver van Zeeman uitgeknipt. Dat ieder mens op een andere manier gezien wordt door zijn omgeving en dat jeje gedraagt op grond van het beeld dat mensen van je verwachten/hebben; heel je optreden, heel je vertoning, je vaderrol, je moederrol, alle gespeelde rollen, wichtigmacherei, jezelf belangrijker maken dan je bent, "moeilijke" woorden gebruiken, ingewikkeld doen, woorden als "evident" gebruiken, ijdelheid, uiteindelijk ben je eigenlijk niets, de grote leegte. Een leven verlezen en verschreven.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment