Mevrouw Balkenende
Van Dalsumlaan 213
Capelle a/d IJssel
Den Haag, 24 januari 2008
Betreft: verklikken en vervreemding
Geachte mevrouw Balkenende,
Het moment lijkt mij opportuun om u te waarschuwen voor de heer Balkenende. Sinds enige jaren werk ik in zijn nabijheid als assistent op het Ministerie van Algemene Zaken. Niet alleen staat zijn mond steeds meer pedant vastberaden, maar ook stapt hij nu kordaat door zijn Ministerie, geeft links en recht een aanwijzing en bemoeit zich met alle aspecten van 's lands bestuur. Hij schijnt over het algemeen in toenemende mate met zichzelf ingenomen en ook met de nonchalante wijze waarop hij dat allemaal klaar speelt.
De fractiemedewerker, de politieke assistente, de receptioniste en de journaliste spreekt hij stuk voor stuk aan alsof hij ze al jaren kent. Terwijl zij flink doorwerken, maakt hij met Maxime grapjes met de ster-allures van iemand die op de TV de dienst uitmaakt. Ik vraag me altijd af wat hij met dit gedrag precies probeert te verhullen. Bij zoveel jovialiteit en toenemend zelfvertrouwen is, naar mijn mening, een gepast wantrouwen op zijn plaats. Zelf stel ik mij altijd bescheiden op en dat zal ik blijven doen, ongeacht de omstandigheden.
Daarom spijt het mij u formeel van het volgende op de hoogte te moeten brengen. U heeft een goede man, maar herhaling verzwakt de roerselen. Ik weet dat uit mijn vak. Jaren achterheen hetzelfde schrijven vermindert de leesbaarheid en de boodschap. Het is eigenlijk niet aan mij om u over deze zaak te berichten, maar onlangs ben ik de heer Balkenende eens gevolgd na gedane arbeid, omdat hij betrekkelijk weinig los laat over zijn privé leven. Voor zover hij daarover beschikt, want hij propageert het leven in een glazen huis, omdat hij zelf niets te verbergen zou hebben. Daar liep hij door het Haagse. Af en toe stond hij stil. Hij dacht zeker na of hij kreeg het unheimliche gevoel gevolgd te worden. Uiteindelijk liep hij een niet onaardig pand binnen op de Lange Voorhout. Eerder op de dag had hij lang naar het glimmende zwarte rokje van Mirjam Sterk gestaard. Deze rol vervul ik niet graag maar hij...hij had een tulp bij zich...ik moet u mededelen dat hij daar 's lands belang verkwanselde en dames van lichte zeden bezocht met mogelijk landaanwas in de vorm van een tulp in het achterhoofd. Zou god het zien en denken dat het goed was, zo'n fletse tulp voor de kust ?
Om deze zaak te vergeten ben ik naar het strand gegaan, waar ik een lange wandeling maakte. Ik dacht aan een ver land en een terras. Een paar tafeltjes van mij verwijderd heeft een knappe dame al enige tijd naar mij zitten kijken. Liefde begint altijd met een blik. Ik wenk de ober en fluister hem iets toe. Als hij het glas voor haar neerzet, kijkt zij mij even nadrukkelijk aan. Op haar gezicht verschijnt een glimlach. Dan slaat zij de ogen neer. Onder zwarte lokken heeft ze regelmatige, zeer zinnelijke trekken; het soort gezicht dat een man makkelijk inspireert tot een zekere roekeloosheid, of anders tot melancholie om de onbereikbaarheid van zoiets moois. Beide reacties strijden in mijn hart, met als resultaat dat ik voornamelijk verwarring voel. Desondanks gaan we naar mijn hotelkamer en drinken wat op het balkon, dat over de haven uitziet. Ik vertel haar een verhaal. Zij moet lachen, waarbij zij uit haar glas op haar zijden strakzittende jurk morst. Wanneer de zon in de zee daalt, leunen we over de balustrade en kijken naar de golven. Ik pas ervoor op om haar niet aan te raken, om onze verstandhouding niet te verstoren. Echte vrouwen voelen dat heel goed aan en weten het ook te waarderen. Toen ik haar naam vroeg, fluisterde ze: "Bianca Balkenende". Misschien zou ik toch mijn armen om haar middel moeten slaan en haar teder in de hals kussen.
Na deze dagdromen trek ik mij terug achter mijn bureau. Ik zou aan mijn nota inzake "politieke standpuntbepaling ten opzichte van het koningshuis en ideeën over het integratiebeleid in het kader van verfilming en het bestaan van Nederland" moeten werken, maar de gedachte aan de werkelijkheid staat mij niet aan. Opeens ken ik mijn taak en mijn plaats op de wereld. Ik heb deze brief aan u opgesteld na ampel beraad. Ik hoop u voldoende informatie te hebben verschaft. Dat de heer Balkenende dingen doet die het daglicht niet kunnen verdragen, zal u inmiddels duidelijk zijn. Ik meen er goed aan gedaan te hebben om een en ander onder uw aandacht te brengen. Ik houd er niet van om mij met de zaken van anderen te bemoeien, maar op gezette tijden help ik vrouwen in nood graag. Mijn opvatting is dat ieder wijs genoeg is om zijn vrijheid tot aan bepaalde grenzen te benutten. Mijns inziens zijn het anderen die de plicht hebben hem of haar hierbij niet te laten ontsporen. Gaarne ben ik bereid een en ander nader toe te lichten tijdens een ontmoeting. Hopende dat u hiermee voorlopig naar tevredenheid bent ingelicht, teken ik met de meeste hoogachting,
Mano Verschrijver
Pauwlaan 66
2566 FF Den Haag
(ten dele overgenomen van H. Koch)
Thursday, January 24, 2008
Verschrijver vertrekt
verdrietig en vervreemd. Vergaand verlangen naar vereeuwigde slaap. Vreselijke jongen. Verschrikkelijke jongen, nu weer een nerveuze drukke astmatische pvda poloticus als "leidinggevende", die tijdens een vergadering tegen me zegt "wel de regie houden, Mano, wel de regie houden !" en een e-mail als "gezien het polotieke belang van dit dossier is er haast geboden en moeten we druk op de ketel houden" stuurt en meer van dat nerveuze hyper geklets.
Ja, hoor, dit kun je dan weer als natrappen omschrijven; hoe zou jij je voelen als je buitenspel wordt gezet door stapel mesjogge leidinggevenden ? Een rustige vriendelijke jongen die gewoon zijn werk wil doen en thuis met onder andere drie kinderen zit en kapotte lampen (vervangen !) en een lekkende douche (hersteld !).
Die ambtenarij verwordt langzamerhand tot een ziek politiek bedrijf. Hoe ontsnap je daaraan ? Hoe kom je handig weg ? Je wordt ontslagen, je wordt vermoord. Staat tegenover dat jij van die leidinggevenden overspannen raakte en nu wel (te) slachtofferig kermt en jankt over leidinggevenden die laf en daardoor leugenachtig zijn of jeugdig neurotisch ambitieus zijn.
Ja, ze bezorgden me veel overlast, dan kun je vechten en verliezen of het rustig en vriendelijk over je heen laten komen en zo snel mogelijk vertrekken. Een heer of meester laat het waarschijnlijk niet zo ver komen. Aan de andere kant was die rechtse egocentrische reactionair Hermans ook tot het einde van zijn leven verbitterd over Groningen en Jan de Koning. Zorg dan dat dat je niet gebeurt. Ik werk eraan ! Steeds meer positieve gedachten over vakantie, lachende kinderen, humor, vrolijkheid, die 8 goede werkzame jaren bij vrom, bij ez, die drie goede "leidinggevenden" van de 12, lekker eten, rust, vrijheid, sport, ski, luxe, rijkdom, geeste-lijke armoede, blije eikel. En zo slecht heeft de rijksoverheid me tot dusverre niet behandeld. Integendeel. Een Fred Spijkers of onschuldige gevangenen, die hebben pas reden voor wrok jegens de overheid.
Ik snap het niet helemaal, hoe kan veel goeds zomaar gratis zijn ? Op www.volkskrant.nl van vandaag het artikel clintontrucs, bladzijde 5 van Philippe Remarque. Erg goed. Top. Maar ja, voedsel, een woning, een nintendo ds, een mooie vakantie zijn helaas niet gratis. The best things in life are not...there's no such thing as a free lunch.
Clintontrucs
In een natuurfilm kun je soms zien hoe een roofdier een gazelle achtervolgt en opeet. Arme gazelle, denkt de kijker dan, hij was zo elegant. Tegen de hardheid, de vechtlust en het overlevingsinstinct van deze twee politieke dieren lijkt de idealistische, maar onervaren kandidaat nauwelijks opgewassen.
Op de straat spreken Virginia en Catherine, twee zwarte zussen van 50 jaar, Philippe aan: "Wat zijn de clintontrucs ?"
"Obama heeft helemaal niet gezegd dat hij voor de Reagen ideeën is, zoals zij beweren. Ook heeft hij zich niet laks opgesteld in de vrije abortus keuze, zoals zij beweren. De Clinton folders over zijn belastingverhoging voor de middenklasse berusten op verdraaiing.
Obama zou niet consequent tegen de Irak oorlog zij geweest, terwijl Hillary voor gestemd heeft."
Virginia zag het licht: "Dus zij, de Clintons, zijn de haaien ? Dat is heel goed, besloot ze. Dat heb je nodig bij de campagne tegen de Republikeinen in november. En ook in het witte huis, daar vallen ze je altijd aan. Obama wordt misschien opgegeten als een lammetje."
Ik had de Clintons aan twee stemmen geholpen. Virginia koos voor het roofdier net als vele anderen.De media mogen Clinton leugenachtig en genant noemen, sinds hij begon aan te vallen heeft Hillary alleen nog gewonnen. Zo is de natuur.
Of een pleidooi van de onvolprezn Frits Abrahams voor Hillary:
Yes-we-can!
De afgelopen week heb ik twee halve nachten opgeofferd om op CNN naar het tweegevecht tussen Barack Obama en Hillary Clinton te kijken, dus zo langzamerhand voel ik me voldoende gekwalificeerd om een voorzichtige voorkeur uit te spreken.
Wie moet het worden?
Obama, vond ik, nadat ik hem ruim een jaar geleden voor het eerst een redevoering had zien afsteken. Ik was onder de indruk van zijn redenaarsgave en zijn gematigde inzichten spraken me aan. Hij riep op tot eenheid, niet tot polarisatie. Kom naar Nederland, wilde ik hem al bijna vragen, maar helaas naturaliseren wij gekleurde uitblinkers niet meer zo vlug.
Nu we een jaar verder zijn, bekruipen me de twijfels. Waarom zou Hillary Clinton minder geschikt zijn? Goed, ze speecht wat stroever en ze snikt iets te gretig, maar er is geen enkele reden haar te onderschatten.
Vorige week debatteerde ze twee uur lang met Obama. Een opvallend vriendelijk debat, en daarom wat saai, maar inhoudelijk mocht het er zijn. Het ging tot in detail over zaken als de gezondheidszorg en Irak.
Obama kon je als de uitdager beschouwen, hij was de man die een achterstand moest inhalen, maar het lukte hem niet Clinton in verlegenheid te brengen. Zij bleef overeind dankzij haar grote feitenkennis. Ook Obama bleek een goed debater, maar niet goed genoeg om het Clinton erg lastig te maken.
Daarna heb ik nog eens aandachtig naar een aantal oudere toespraken van Obama gekeken. Hij blijft als redenaar imponeren, maar je moet hem niet te vaak horen, want dan verandert de oratorische brille in oratorische galm. De retoriek wordt een doorzichtige truc en keert zich tegen hem. Als ik een goede stand-up comedian in Amerika was, zou ik zeker een parodie op Obama’s redevoeringen overwegen.
Dit zijn de ingrediënten van zo’n parodie. Hef de kin, trek een ernstig gezicht, lees niet van een papiertje (zoals Hillary vannacht deed), maar doe alsof je uit het hoofd spreekt terwijl je van de autocues leest.
„But there is one thing on this february night’’, roep je, „our time has come!”
Het publiek begint te gillen. Je wacht. „But there is one thing”, herhaal je, „our time has come!” Het gekrijs neemt in volume toe en het wordt nu tijd de hysterie met steeds grotere happen te voeden. „Our movement is real and change is coming to America!”
Tjeendzj, daar gaat het om. Een magisch woord. Zonder tjeendzj is er geen toekomst. „This time can be different, it’s different not because of me, but because of you…This time we have to turn the page!”
We naderen het einde, alle tsjeendzj moet daarin worden samengebald. „We are the ones we’ve been waiting for…We are the change that we see…We are the hope of the future.”
En dan, allemááál, dat bevrijdende, extatische: „Yes- we-can! Yes-we-can!”
Hoe lang kun je zulke zinnen nog roepen voor het een zelfparodie wordt? Het was niet verbazingwekkend dat Obama’s broertje Oboema, ook wel Michiel Romeyn genaamd, het gisteren op de Nederlandse tv al even van hem overnam.
Ik kan er now, on this february morning, alleen maar this thing aan toevoegen: ik ga voor Hillary mits ze ophoudt met janken.
Ja, hoor, dit kun je dan weer als natrappen omschrijven; hoe zou jij je voelen als je buitenspel wordt gezet door stapel mesjogge leidinggevenden ? Een rustige vriendelijke jongen die gewoon zijn werk wil doen en thuis met onder andere drie kinderen zit en kapotte lampen (vervangen !) en een lekkende douche (hersteld !).
Die ambtenarij verwordt langzamerhand tot een ziek politiek bedrijf. Hoe ontsnap je daaraan ? Hoe kom je handig weg ? Je wordt ontslagen, je wordt vermoord. Staat tegenover dat jij van die leidinggevenden overspannen raakte en nu wel (te) slachtofferig kermt en jankt over leidinggevenden die laf en daardoor leugenachtig zijn of jeugdig neurotisch ambitieus zijn.
Ja, ze bezorgden me veel overlast, dan kun je vechten en verliezen of het rustig en vriendelijk over je heen laten komen en zo snel mogelijk vertrekken. Een heer of meester laat het waarschijnlijk niet zo ver komen. Aan de andere kant was die rechtse egocentrische reactionair Hermans ook tot het einde van zijn leven verbitterd over Groningen en Jan de Koning. Zorg dan dat dat je niet gebeurt. Ik werk eraan ! Steeds meer positieve gedachten over vakantie, lachende kinderen, humor, vrolijkheid, die 8 goede werkzame jaren bij vrom, bij ez, die drie goede "leidinggevenden" van de 12, lekker eten, rust, vrijheid, sport, ski, luxe, rijkdom, geeste-lijke armoede, blije eikel. En zo slecht heeft de rijksoverheid me tot dusverre niet behandeld. Integendeel. Een Fred Spijkers of onschuldige gevangenen, die hebben pas reden voor wrok jegens de overheid.
Ik snap het niet helemaal, hoe kan veel goeds zomaar gratis zijn ? Op www.volkskrant.nl van vandaag het artikel clintontrucs, bladzijde 5 van Philippe Remarque. Erg goed. Top. Maar ja, voedsel, een woning, een nintendo ds, een mooie vakantie zijn helaas niet gratis. The best things in life are not...there's no such thing as a free lunch.
Clintontrucs
In een natuurfilm kun je soms zien hoe een roofdier een gazelle achtervolgt en opeet. Arme gazelle, denkt de kijker dan, hij was zo elegant. Tegen de hardheid, de vechtlust en het overlevingsinstinct van deze twee politieke dieren lijkt de idealistische, maar onervaren kandidaat nauwelijks opgewassen.
Op de straat spreken Virginia en Catherine, twee zwarte zussen van 50 jaar, Philippe aan: "Wat zijn de clintontrucs ?"
"Obama heeft helemaal niet gezegd dat hij voor de Reagen ideeën is, zoals zij beweren. Ook heeft hij zich niet laks opgesteld in de vrije abortus keuze, zoals zij beweren. De Clinton folders over zijn belastingverhoging voor de middenklasse berusten op verdraaiing.
Obama zou niet consequent tegen de Irak oorlog zij geweest, terwijl Hillary voor gestemd heeft."
Virginia zag het licht: "Dus zij, de Clintons, zijn de haaien ? Dat is heel goed, besloot ze. Dat heb je nodig bij de campagne tegen de Republikeinen in november. En ook in het witte huis, daar vallen ze je altijd aan. Obama wordt misschien opgegeten als een lammetje."
Ik had de Clintons aan twee stemmen geholpen. Virginia koos voor het roofdier net als vele anderen.De media mogen Clinton leugenachtig en genant noemen, sinds hij begon aan te vallen heeft Hillary alleen nog gewonnen. Zo is de natuur.
Of een pleidooi van de onvolprezn Frits Abrahams voor Hillary:
Yes-we-can!
De afgelopen week heb ik twee halve nachten opgeofferd om op CNN naar het tweegevecht tussen Barack Obama en Hillary Clinton te kijken, dus zo langzamerhand voel ik me voldoende gekwalificeerd om een voorzichtige voorkeur uit te spreken.
Wie moet het worden?
Obama, vond ik, nadat ik hem ruim een jaar geleden voor het eerst een redevoering had zien afsteken. Ik was onder de indruk van zijn redenaarsgave en zijn gematigde inzichten spraken me aan. Hij riep op tot eenheid, niet tot polarisatie. Kom naar Nederland, wilde ik hem al bijna vragen, maar helaas naturaliseren wij gekleurde uitblinkers niet meer zo vlug.
Nu we een jaar verder zijn, bekruipen me de twijfels. Waarom zou Hillary Clinton minder geschikt zijn? Goed, ze speecht wat stroever en ze snikt iets te gretig, maar er is geen enkele reden haar te onderschatten.
Vorige week debatteerde ze twee uur lang met Obama. Een opvallend vriendelijk debat, en daarom wat saai, maar inhoudelijk mocht het er zijn. Het ging tot in detail over zaken als de gezondheidszorg en Irak.
Obama kon je als de uitdager beschouwen, hij was de man die een achterstand moest inhalen, maar het lukte hem niet Clinton in verlegenheid te brengen. Zij bleef overeind dankzij haar grote feitenkennis. Ook Obama bleek een goed debater, maar niet goed genoeg om het Clinton erg lastig te maken.
Daarna heb ik nog eens aandachtig naar een aantal oudere toespraken van Obama gekeken. Hij blijft als redenaar imponeren, maar je moet hem niet te vaak horen, want dan verandert de oratorische brille in oratorische galm. De retoriek wordt een doorzichtige truc en keert zich tegen hem. Als ik een goede stand-up comedian in Amerika was, zou ik zeker een parodie op Obama’s redevoeringen overwegen.
Dit zijn de ingrediënten van zo’n parodie. Hef de kin, trek een ernstig gezicht, lees niet van een papiertje (zoals Hillary vannacht deed), maar doe alsof je uit het hoofd spreekt terwijl je van de autocues leest.
„But there is one thing on this february night’’, roep je, „our time has come!”
Het publiek begint te gillen. Je wacht. „But there is one thing”, herhaal je, „our time has come!” Het gekrijs neemt in volume toe en het wordt nu tijd de hysterie met steeds grotere happen te voeden. „Our movement is real and change is coming to America!”
Tjeendzj, daar gaat het om. Een magisch woord. Zonder tjeendzj is er geen toekomst. „This time can be different, it’s different not because of me, but because of you…This time we have to turn the page!”
We naderen het einde, alle tsjeendzj moet daarin worden samengebald. „We are the ones we’ve been waiting for…We are the change that we see…We are the hope of the future.”
En dan, allemááál, dat bevrijdende, extatische: „Yes- we-can! Yes-we-can!”
Hoe lang kun je zulke zinnen nog roepen voor het een zelfparodie wordt? Het was niet verbazingwekkend dat Obama’s broertje Oboema, ook wel Michiel Romeyn genaamd, het gisteren op de Nederlandse tv al even van hem overnam.
Ik kan er now, on this february morning, alleen maar this thing aan toevoegen: ik ga voor Hillary mits ze ophoudt met janken.
Tuesday, January 22, 2008
Verschrijver verwondert
Pirandello, dat is die Italiaanse schrijverd, waar Grunberg ook gretig gebruik van maakt. Ik heb het boek niet uitgekregen. Liever lees ik dat boek van Italo Calvino: bekentenissen van Zeno.
Iemand, niemand en honderdduizend
In een in 8 epidodes verdeeld verhaal kunnen we de verwikkelingen volgen van een man die ontdekt dat hij zich nooit ziet zoals de anderen, vooral in de spiegel niet. Hij gaat op zoek naar zichzelf en naar de personen die hij in de ogen van anderen is. Die andere personages wil hij vernietigen, b.v. de domme, rijke, lieve echtgenoot en de woekeraar, en tot een persoon, zichzelf, terugbrengen. Ten slotte wil hij door alles af te stoten niemand zijn, een zwerver die steeds opnieuw geboren wordt en leeft in alles om hem heen. Pirandello's ideeen over de waarheid, die is zoals de ander die ziet, en de wereld, die geen andere werkelijkheid bezit dan welke wij er zelf aan toekennen, worden hier tot in het absurde doorgevoerd met zeer frappante sociale gevolgen. Een fascinerend boek, een 'must' voor Pirandello-liefhebbers.
Arnon Grunberg:
Luigi Pirandello (1867-1936) gaf er de voorkeur aan na zijn dood in een beddenlaken te worden gewikkeld. Kaarsen of bloemen waren ongewenst. ‘Il carro, il cavallo, il cocchiere e basta.’
De Nobelprijswinnaar voor literatuur van 1934 wilde zonder vrienden naar het crematorium worden gereden. Alleen de wagen, het paard en de koetsier mochten hem begeleiden. De urn moest worden overgebracht naar zijn geboorteplaats: Agrigento op Sicilië.
De jaren voor zijn dood was Pirandello steeds zonderlinger geworden. Hij tikte zijn manuscripten op een typemachine met één vinger. Doorslagen maakte hij niet. De meeste van zijn manuscripten verbrandde hij en de sensatie zijn eigen bloed te voelen stromen vond hij ondraaglijk. Medicijnen weigerde hij te slikken. Met Mussolini had hij toen al gebroken. Terwijl hij nog in 1929 in een interview met de Deutsche Allgemeine Zeitung had verklaard: ‘Ik ben fascist omdat de massa nooit uit zichzelf tot scheppen in staat is. Slechts de eenling schept. Het leven bestaat uit scheppers en materie. De massa is materie; zij heeft geen eigen wil, geen eigen kracht, zij is slechts materie in handen van de grote vormer.’
Het is goed te bedenken dat ‘fascist’ in 1929 een andere betekenis had dan tegenwoordig.
Later zou Pirandello zijn keuze voor het fascisme van pragmatische argumenten voorzien: ‘Ik ben fascist omdat de Italianen zo’n regering verdienen.’ Tegen een dergelijk argument is weinig in te brengen.
Volgens de korte maar aangrijpende biografie van Max Nord was Pirandello op zijn sterfbed voornamelijk bezig met een olijfboom. Hij meende te weten hoe zijn onvoltooide toneelstuk De reuzen van het gebergte moest worden opgevoerd. ‘Een grote olijfboom, midden op het toneel: daarmee heb ik alles opgelost’, schijnt hij vlak voor zijn dood te hebben gezegd.
Luigi Pirandello had de vernietigende gevolgen van geestesziekte van nabij meegemaakt. Zijn echtgenote Antonietta Portulano werd krankzinnig toen bleek dat haar vader het vermogen van haar en haar man verkeerd had belegd. De oude Portulano, een zakenvriend van Pirandello’s vader, had gegokt op zwavelmijnen, een rampzalige gok.
Antonietta kreeg daarop last van verlammingsverschijnselen en paranoïde wanen die bij haar voornamelijk neerkwamen op ziekelijke jaloezie. Zij achtervolgde haar man op straat, hij moest bij haar zijn uitgaven verantwoorden. Op het toppunt van haar wanhoop liep ze met een geladen revolver door het huis en deed een zelfmoordpoging. Een verroeste loop voorkwam het ergste. De artsen gaven Pirandello weinig hoop op genezing. Uit liefde voor zijn echtgenote of uit plichtsbesef, misschien ook uit angst, schikte Pirandello zich naar de wensen van Antonietta. Nord schrijft dat hij zo min mogelijk naar zijn eigen toneelstukken ging kijken om zijn echtgenote geen reden te geven hem te verwijten dat hij ’s avonds alleen weg was geweest.
Het werk van haar man heeft Antonietta nooit gelezen. Zij stond er vijandig tegenover.
Antonietta’s wanen werden steeds erger en in 1919 bracht Pirandello haar naar een inrichting in Rome. Drie kinderen kwamen uit dit huwelijk voort, twee zonen en een dochter.
Antonietta overleefde haar man en stierf in 1959, op 88-jarige leefttijd. De enige die nog contact met haar had, was haar oudste zoon Stefano. De laatste keer dat hij zijn moeder zag meende zij dat hij zijn vader was.
In een brief aan zijn Franse vertaler Benjamin Crémieux schreef Pirandello: ‘Ik heb vergeten te leven, zozeer vergeten dat ik niets, helemaal niets kan zeggen omtrent mijn leven, tenzij dan misschien dat ik het niet leef maar dat ik het schrijf.’
Er zit een onmiskenbare ironie in deze pathetische uitspraak. Hoe kun je vergeten om te leven? Iedereen die niet in coma ligt, leeft. En het is niet eens evident dat de comateuze toestand geen leven mag worden genoemd. Waarom zou schrijven dan geen leven zijn? Maar hoe pathetisch en ironisch de brief aan Crémieux ook mag zijn, hij onthult de klassieke angst van de neuroot: leef ik eigenlijk wel?
In het geval van Pirandello moet daaraan worden toegevoegd: hoe kan ik zeggen dat ik leef als mijn werkelijkheid niets dan waan is. Als je universum een door jouw geschapen ziekte is, met welk recht kun je dan nog spreken van leven. Of moet dit het adagium worden: ik ben ziek dus ik besta.
Pirandello’s Iemand, niemand en honderdduizend is een van de merkwaardigste romans die ik de afgelopen jaren heb gelezen. Het boek heeft veel weg van een studie naar de aard van de waanzin, zonder dat de hoofpersoon werkelijk waanzinnig kan worden genoemd. Men zou deze roman ook een verhandeling kunnen noemen over het waarheidsgehalte van de werkelijkheid, of beter gezegd het gebrek daaraan.
Hoofdpersoon is Vitangelo Moscarda, de zoon van een bankier, die terend op het vermogen van zijn vader in het stadje Richieri leeft. Zijn dagen zijn gevuld met een zekere lethargie, zonder dat dat al te negatief moet worden uitgelegd. Er zit schoonheid in bewuste passiviteit. In deze Moscarda schuilt een weemoed die me aan Fellini deed denken: een man die vergeet op te groeien, omdat er geen reden is op te groeien. Zoals de boulevard van Rimini bij Fellini het decor vormt voor een paradijselijke gevangenis, zo is Richirie bij Pirandello toonbeeld van de huiselijkheid van het geluk. Door zijn echtgenote wordt Moscardo ‘Gengè’ genoemd. ‘Gengè’, zegt ze, ‘laat je de hond niet meer uit?’
Maar dan verklaart Moscarda’s vrouw op een dag dat de neus van haar echtgenoot scheef staat. Moscarda zelf had dat nooit gezien. Goed, mooi had hij zijn eigen uiterlijk nooit gevonden, maar zeker ook niet misvormd.
Een andere schrijver had van dit uitgangspunt wellicht een queeste gemaakt naar een rechte neus. Een lijdensweg langs cosmetische chirurgen, zelfverkozen kluizenaarschap en een alles verterende obsessie, waardoor het kleine ongemak uitmondt in groot ongemak. In de handen van Pirandello komt Moscara voornamelijk tot de conclusie dat hij niet is wie hij dacht te zijn. Voorzover hij überhaupt afgeronde gedachten over zijn eigen zijn had.
Het is niet de scheve neus waardoor hij in de spiegel zijn ‘eerste waanzinsglimlach’ ziet. Hij is niet wie anderen denken dat hij is. En hij begrijpt dat iedereen andere gedachten over hem heeft. Er zijn tientallen totaal van elkaar verschillende Moscarda’s. Levend in verschillende en ondoordringbare werkelijkheden. De continuïteit waardoor het zin heeft al die verschillende Moscarda’s met één en dezelfde naam aan te duiden komt hem voor als een zinsbegoocheling.
‘Wat voor samenhang bestaat er tussen mijn ideeën en mijn neus’, peinst Moscarda. ‘Volgens mij geen enkele. Ik denk niet met mijn neus en let er ook niet op wanneer ik denk. Maar de anderen? De anderen die mijn ideeën niet van binnen kunnen waarnemen en van buitenaf mijn neus zien?’
Wetend dat hij voor anderen iemand is die hij niet kent en die hij waarschijnlijk nooit zal kennen – zullen ze ooit tegen hem zeggen wat ze echt over hem denken? – begint Moscara zichzelf als een vreemdeling te zien. Een vreemdeling die hij nader wil leren kennen, die hij wil betrappen op het leven.
Een levensvervulling die net zo heroïsch is als die van een man die voor alles naar een rechtere neus streeft: jezelf zien leven.
Maar volgens Pirandello is het probleem dat je niet kunt leven als je je er bewust van bent dat je leeft, en zonder dat bewustzijn zul je nooit zeker zijn dat je leeft. Om in Freudiaanse termen te blijven: het ik en het superego voeren een loopgravenoorlog tegen elkaar en Moscarda zelf is hooguit slagveld.
‘Wij kunnen alleen dat kennen waar wij een vorm aan kunnen geven’, schrijft Pirandello in Iemand, niemand en honderdduizend. En daarvóór noteert hij: ‘De mens gebruikt ook zichzelf als materiaal, en construeert zichzelf.’
Zoals de grote vormer de willoze massa vormt en construeert?
In 1924 werd Pirandello in een interview trots een antidemocraat genoemd. De Duce vond hij weliswaar vulgair, maar toch. Aan zijn oprechte antidemocratische gevoelens hoeft nauwelijks te worden getwijfeld.
Moscara heeft al gezien dat de constructie van het ik feitelijk een illusie is die overeind blijft dankzij pure wilskracht. Vervolgens ziet hij in dat iedereen ‘keurig netjes een plaats heeft in de illusie van anderen’. En daarvóór heeft hij al opgemerkt dat de mens die wil ontsnappen aan onontkoombare eenzaamheid, geen andere keus heeft dan de wereld die hij in zich draagt ‘aan anderen op te leggen’.
Het opleggen van je eigen wereld aan anderen gaat niet door middel van handopsteken. Het is een kwestie van wie het beste kan kneden, wie het spel het beste kan spelen. Een ijzeren wil heb je ervoor nodig om jouw wereld aan anderen op te leggen, anderen jouw wereld binnen te sleuren. Dat het ‘ik’ een spel is, ook als je eraan kunt sterven, daaraan twijfelt Moscarda niet. En uit dit spel trekt hij consequenties.
Nu hij de continuïteit die ons vermoeden over identiteit vereist als een waanbeeld ervaren heeft, besluit hij anderen uit dit waanbeeld te verjagen. Hij gunt ze de Moscarda’s niet meer die zij als een eenheid beschouwen. Zij hebben zich hem toegeëigend door van hem iets te maken dat hij niet is. Nu komt hij zichzelf opeisen. Hij gaat de andere Moscarda’s vernietigen. Daardoor verliest hij uiteindelijk zijn vrouw en zijn geld. Je zou kunnen zeggen: alles.
Over eenzaamheid wordt meestal geschreven als een ongewenste bijwerking van een te scheve neus of minder dan ideale maatschappelijke verhoudingen – denk aan de beroemde vervreemding, wellicht ook het resultaat van een moeizaam karakter.
Pirandello benadert de eenzaamheid als een onvervreemdbare eigenschap van de mens. De waarheid is eenzaam, alleen illusies gloeien na.
Moscarda gaat de illusie van de contuïteit te lijf door dat te doen wat vrienden en bekenden niet van hem verwachten. Eerst zet hij een arme sloeber, Marco diDio, uit zijn huis. Moscarda heeft ook huizen in zijn bezit. Deze diDio is uitvinder die rijk hoopt te worden met een reukloos toilet voor dorpen zonder stromend water. Nadat de uitzetting succesvol is verlopen, maakt Moscarda bekend dat hij het huis aan diDio schenkt.
Hierdoor worden zijn vrouw en zijn werknemers bij de bank zijn vijanden. Men ziet hem voor gek aan.
Het is de kerk die hem ertoe brengt afstand te doen van al zijn bezittingen uit berouw voor zijn zonden. Een bijzonder ironische episode. Moscarda wil van alles afstand doen, niet omdat hij gezondigd heeft, maar om aan te tonen dat wat voor anderen belangrijk is voor hem geen waarde heeft. Men heeft in hem de woekeraar of de zoon van de woekeraar gezien, maar die zoon van de woekeraar was nooit meer dan een marionet.
‘Een naam is niets anders dan dat, een grafschrift’, concludeert Moscarda. ‘Het hoort bij de doden.’
Zo leeft Moscara uiteindelijk in de waarheid, zonder namen, zonder constructies, maar ook zonder mensen, alleen met dingen.
Pirandello wilde alles vernietigen, schrijft Max Nord, behalve zijn boodschap ‘die uiteindelijk zijn identiteit was’.
In een interview over het fascisme had Pirandello eens gezegd in God te geloven. Maar hij voegde daaraan toe: ‘God houdt niet van de mensen.’
Iemand, niemand en honderdduizend
In een in 8 epidodes verdeeld verhaal kunnen we de verwikkelingen volgen van een man die ontdekt dat hij zich nooit ziet zoals de anderen, vooral in de spiegel niet. Hij gaat op zoek naar zichzelf en naar de personen die hij in de ogen van anderen is. Die andere personages wil hij vernietigen, b.v. de domme, rijke, lieve echtgenoot en de woekeraar, en tot een persoon, zichzelf, terugbrengen. Ten slotte wil hij door alles af te stoten niemand zijn, een zwerver die steeds opnieuw geboren wordt en leeft in alles om hem heen. Pirandello's ideeen over de waarheid, die is zoals de ander die ziet, en de wereld, die geen andere werkelijkheid bezit dan welke wij er zelf aan toekennen, worden hier tot in het absurde doorgevoerd met zeer frappante sociale gevolgen. Een fascinerend boek, een 'must' voor Pirandello-liefhebbers.
Arnon Grunberg:
Luigi Pirandello (1867-1936) gaf er de voorkeur aan na zijn dood in een beddenlaken te worden gewikkeld. Kaarsen of bloemen waren ongewenst. ‘Il carro, il cavallo, il cocchiere e basta.’
De Nobelprijswinnaar voor literatuur van 1934 wilde zonder vrienden naar het crematorium worden gereden. Alleen de wagen, het paard en de koetsier mochten hem begeleiden. De urn moest worden overgebracht naar zijn geboorteplaats: Agrigento op Sicilië.
De jaren voor zijn dood was Pirandello steeds zonderlinger geworden. Hij tikte zijn manuscripten op een typemachine met één vinger. Doorslagen maakte hij niet. De meeste van zijn manuscripten verbrandde hij en de sensatie zijn eigen bloed te voelen stromen vond hij ondraaglijk. Medicijnen weigerde hij te slikken. Met Mussolini had hij toen al gebroken. Terwijl hij nog in 1929 in een interview met de Deutsche Allgemeine Zeitung had verklaard: ‘Ik ben fascist omdat de massa nooit uit zichzelf tot scheppen in staat is. Slechts de eenling schept. Het leven bestaat uit scheppers en materie. De massa is materie; zij heeft geen eigen wil, geen eigen kracht, zij is slechts materie in handen van de grote vormer.’
Het is goed te bedenken dat ‘fascist’ in 1929 een andere betekenis had dan tegenwoordig.
Later zou Pirandello zijn keuze voor het fascisme van pragmatische argumenten voorzien: ‘Ik ben fascist omdat de Italianen zo’n regering verdienen.’ Tegen een dergelijk argument is weinig in te brengen.
Volgens de korte maar aangrijpende biografie van Max Nord was Pirandello op zijn sterfbed voornamelijk bezig met een olijfboom. Hij meende te weten hoe zijn onvoltooide toneelstuk De reuzen van het gebergte moest worden opgevoerd. ‘Een grote olijfboom, midden op het toneel: daarmee heb ik alles opgelost’, schijnt hij vlak voor zijn dood te hebben gezegd.
Luigi Pirandello had de vernietigende gevolgen van geestesziekte van nabij meegemaakt. Zijn echtgenote Antonietta Portulano werd krankzinnig toen bleek dat haar vader het vermogen van haar en haar man verkeerd had belegd. De oude Portulano, een zakenvriend van Pirandello’s vader, had gegokt op zwavelmijnen, een rampzalige gok.
Antonietta kreeg daarop last van verlammingsverschijnselen en paranoïde wanen die bij haar voornamelijk neerkwamen op ziekelijke jaloezie. Zij achtervolgde haar man op straat, hij moest bij haar zijn uitgaven verantwoorden. Op het toppunt van haar wanhoop liep ze met een geladen revolver door het huis en deed een zelfmoordpoging. Een verroeste loop voorkwam het ergste. De artsen gaven Pirandello weinig hoop op genezing. Uit liefde voor zijn echtgenote of uit plichtsbesef, misschien ook uit angst, schikte Pirandello zich naar de wensen van Antonietta. Nord schrijft dat hij zo min mogelijk naar zijn eigen toneelstukken ging kijken om zijn echtgenote geen reden te geven hem te verwijten dat hij ’s avonds alleen weg was geweest.
Het werk van haar man heeft Antonietta nooit gelezen. Zij stond er vijandig tegenover.
Antonietta’s wanen werden steeds erger en in 1919 bracht Pirandello haar naar een inrichting in Rome. Drie kinderen kwamen uit dit huwelijk voort, twee zonen en een dochter.
Antonietta overleefde haar man en stierf in 1959, op 88-jarige leefttijd. De enige die nog contact met haar had, was haar oudste zoon Stefano. De laatste keer dat hij zijn moeder zag meende zij dat hij zijn vader was.
In een brief aan zijn Franse vertaler Benjamin Crémieux schreef Pirandello: ‘Ik heb vergeten te leven, zozeer vergeten dat ik niets, helemaal niets kan zeggen omtrent mijn leven, tenzij dan misschien dat ik het niet leef maar dat ik het schrijf.’
Er zit een onmiskenbare ironie in deze pathetische uitspraak. Hoe kun je vergeten om te leven? Iedereen die niet in coma ligt, leeft. En het is niet eens evident dat de comateuze toestand geen leven mag worden genoemd. Waarom zou schrijven dan geen leven zijn? Maar hoe pathetisch en ironisch de brief aan Crémieux ook mag zijn, hij onthult de klassieke angst van de neuroot: leef ik eigenlijk wel?
In het geval van Pirandello moet daaraan worden toegevoegd: hoe kan ik zeggen dat ik leef als mijn werkelijkheid niets dan waan is. Als je universum een door jouw geschapen ziekte is, met welk recht kun je dan nog spreken van leven. Of moet dit het adagium worden: ik ben ziek dus ik besta.
Pirandello’s Iemand, niemand en honderdduizend is een van de merkwaardigste romans die ik de afgelopen jaren heb gelezen. Het boek heeft veel weg van een studie naar de aard van de waanzin, zonder dat de hoofpersoon werkelijk waanzinnig kan worden genoemd. Men zou deze roman ook een verhandeling kunnen noemen over het waarheidsgehalte van de werkelijkheid, of beter gezegd het gebrek daaraan.
Hoofdpersoon is Vitangelo Moscarda, de zoon van een bankier, die terend op het vermogen van zijn vader in het stadje Richieri leeft. Zijn dagen zijn gevuld met een zekere lethargie, zonder dat dat al te negatief moet worden uitgelegd. Er zit schoonheid in bewuste passiviteit. In deze Moscarda schuilt een weemoed die me aan Fellini deed denken: een man die vergeet op te groeien, omdat er geen reden is op te groeien. Zoals de boulevard van Rimini bij Fellini het decor vormt voor een paradijselijke gevangenis, zo is Richirie bij Pirandello toonbeeld van de huiselijkheid van het geluk. Door zijn echtgenote wordt Moscardo ‘Gengè’ genoemd. ‘Gengè’, zegt ze, ‘laat je de hond niet meer uit?’
Maar dan verklaart Moscarda’s vrouw op een dag dat de neus van haar echtgenoot scheef staat. Moscarda zelf had dat nooit gezien. Goed, mooi had hij zijn eigen uiterlijk nooit gevonden, maar zeker ook niet misvormd.
Een andere schrijver had van dit uitgangspunt wellicht een queeste gemaakt naar een rechte neus. Een lijdensweg langs cosmetische chirurgen, zelfverkozen kluizenaarschap en een alles verterende obsessie, waardoor het kleine ongemak uitmondt in groot ongemak. In de handen van Pirandello komt Moscara voornamelijk tot de conclusie dat hij niet is wie hij dacht te zijn. Voorzover hij überhaupt afgeronde gedachten over zijn eigen zijn had.
Het is niet de scheve neus waardoor hij in de spiegel zijn ‘eerste waanzinsglimlach’ ziet. Hij is niet wie anderen denken dat hij is. En hij begrijpt dat iedereen andere gedachten over hem heeft. Er zijn tientallen totaal van elkaar verschillende Moscarda’s. Levend in verschillende en ondoordringbare werkelijkheden. De continuïteit waardoor het zin heeft al die verschillende Moscarda’s met één en dezelfde naam aan te duiden komt hem voor als een zinsbegoocheling.
‘Wat voor samenhang bestaat er tussen mijn ideeën en mijn neus’, peinst Moscarda. ‘Volgens mij geen enkele. Ik denk niet met mijn neus en let er ook niet op wanneer ik denk. Maar de anderen? De anderen die mijn ideeën niet van binnen kunnen waarnemen en van buitenaf mijn neus zien?’
Wetend dat hij voor anderen iemand is die hij niet kent en die hij waarschijnlijk nooit zal kennen – zullen ze ooit tegen hem zeggen wat ze echt over hem denken? – begint Moscara zichzelf als een vreemdeling te zien. Een vreemdeling die hij nader wil leren kennen, die hij wil betrappen op het leven.
Een levensvervulling die net zo heroïsch is als die van een man die voor alles naar een rechtere neus streeft: jezelf zien leven.
Maar volgens Pirandello is het probleem dat je niet kunt leven als je je er bewust van bent dat je leeft, en zonder dat bewustzijn zul je nooit zeker zijn dat je leeft. Om in Freudiaanse termen te blijven: het ik en het superego voeren een loopgravenoorlog tegen elkaar en Moscarda zelf is hooguit slagveld.
‘Wij kunnen alleen dat kennen waar wij een vorm aan kunnen geven’, schrijft Pirandello in Iemand, niemand en honderdduizend. En daarvóór noteert hij: ‘De mens gebruikt ook zichzelf als materiaal, en construeert zichzelf.’
Zoals de grote vormer de willoze massa vormt en construeert?
In 1924 werd Pirandello in een interview trots een antidemocraat genoemd. De Duce vond hij weliswaar vulgair, maar toch. Aan zijn oprechte antidemocratische gevoelens hoeft nauwelijks te worden getwijfeld.
Moscara heeft al gezien dat de constructie van het ik feitelijk een illusie is die overeind blijft dankzij pure wilskracht. Vervolgens ziet hij in dat iedereen ‘keurig netjes een plaats heeft in de illusie van anderen’. En daarvóór heeft hij al opgemerkt dat de mens die wil ontsnappen aan onontkoombare eenzaamheid, geen andere keus heeft dan de wereld die hij in zich draagt ‘aan anderen op te leggen’.
Het opleggen van je eigen wereld aan anderen gaat niet door middel van handopsteken. Het is een kwestie van wie het beste kan kneden, wie het spel het beste kan spelen. Een ijzeren wil heb je ervoor nodig om jouw wereld aan anderen op te leggen, anderen jouw wereld binnen te sleuren. Dat het ‘ik’ een spel is, ook als je eraan kunt sterven, daaraan twijfelt Moscarda niet. En uit dit spel trekt hij consequenties.
Nu hij de continuïteit die ons vermoeden over identiteit vereist als een waanbeeld ervaren heeft, besluit hij anderen uit dit waanbeeld te verjagen. Hij gunt ze de Moscarda’s niet meer die zij als een eenheid beschouwen. Zij hebben zich hem toegeëigend door van hem iets te maken dat hij niet is. Nu komt hij zichzelf opeisen. Hij gaat de andere Moscarda’s vernietigen. Daardoor verliest hij uiteindelijk zijn vrouw en zijn geld. Je zou kunnen zeggen: alles.
Over eenzaamheid wordt meestal geschreven als een ongewenste bijwerking van een te scheve neus of minder dan ideale maatschappelijke verhoudingen – denk aan de beroemde vervreemding, wellicht ook het resultaat van een moeizaam karakter.
Pirandello benadert de eenzaamheid als een onvervreemdbare eigenschap van de mens. De waarheid is eenzaam, alleen illusies gloeien na.
Moscarda gaat de illusie van de contuïteit te lijf door dat te doen wat vrienden en bekenden niet van hem verwachten. Eerst zet hij een arme sloeber, Marco diDio, uit zijn huis. Moscarda heeft ook huizen in zijn bezit. Deze diDio is uitvinder die rijk hoopt te worden met een reukloos toilet voor dorpen zonder stromend water. Nadat de uitzetting succesvol is verlopen, maakt Moscarda bekend dat hij het huis aan diDio schenkt.
Hierdoor worden zijn vrouw en zijn werknemers bij de bank zijn vijanden. Men ziet hem voor gek aan.
Het is de kerk die hem ertoe brengt afstand te doen van al zijn bezittingen uit berouw voor zijn zonden. Een bijzonder ironische episode. Moscarda wil van alles afstand doen, niet omdat hij gezondigd heeft, maar om aan te tonen dat wat voor anderen belangrijk is voor hem geen waarde heeft. Men heeft in hem de woekeraar of de zoon van de woekeraar gezien, maar die zoon van de woekeraar was nooit meer dan een marionet.
‘Een naam is niets anders dan dat, een grafschrift’, concludeert Moscarda. ‘Het hoort bij de doden.’
Zo leeft Moscara uiteindelijk in de waarheid, zonder namen, zonder constructies, maar ook zonder mensen, alleen met dingen.
Pirandello wilde alles vernietigen, schrijft Max Nord, behalve zijn boodschap ‘die uiteindelijk zijn identiteit was’.
In een interview over het fascisme had Pirandello eens gezegd in God te geloven. Maar hij voegde daaraan toe: ‘God houdt niet van de mensen.’
Monday, January 21, 2008
Verschrijver vergrijst
Ik heb mijn leven verlezen, verkeken, vergeten, verbeten, verslapen.
Slapen vind ik sinds ruim een half jaar weer zo lekker. Des ochtends bij het opstaan denk ik veel te vaak, ah, lekker slapen vanavond ! Weer een dag dichter bij de dood. Haar een beetje grijzer, lust meer gedoofd, een dagje ouder en dan moet ik even denken aan de vader van Maarten 't hart die zijn kunstgebit naar voren schoof in zijn kaken en het vervaarlijk liet klepperen tegen mensen die hij liever niet zag op de begraafplaats waar hij beheerder van was.
Begraafplaats manager. Bijzonder laagbetaald zwaar werk. Graven delven.
Ooit heb ik een dag meegewerkt met vuilnis ophalen. Dat is zwaar werk. Femke Halsema heb ik het ook zien doen. Ik heb nog nooit 1 vrouwelijke vuilnis ophaler gezien. Volgens mij wordt dat betaald in schaal 5, zo'n 20.000 EUR bruto per jaar. De oude directeur bullebak van de consumentenbond verdient 200.000 EUR per jaar. De jonge blaaskaak directeur van de consumentenbond (43 jarige bralaap) verdient 165.000 EUR. Leidinggevenden die weinig tot niets doen, hooguit medewerkers op de zenuwen werken, verdienen 100.000 EUR per jaar. Albert Verlinde verdient 900.000 EUR en dat is dan weer een reden voor een "gemiddeld" leidinggevende om zich onderbetaald te voelen. De tragiek van het leven, de tragiek van evolutie.
Jij kunt dat heus niet veranderen, dat werkenden meer gaan verdienen en leidinggevenden minder. Of aantonen dat leidinggevenden niet meer nodig zijn. Ricardo Semler en anderen hebben daar goed over geschreven, maar het helpt niet.
Tirza uitgelezen. Ben ik jaloers ? Nee, ik zou niet Arnon Grunberg willen zijn. Ben ik jaloers ? Ja, hij heeft een goed verkopend boek geschreven met een goed plot. Toch had ik er tot en met blz. 250 moeite mee, het gaat over een 59 jarige man en de hele tijd moest ik denken aan Hanneke Groenteman die bij Arnon op bezoek ging in New York, een drukke nerveuze krullenjongen van 30. Een jochie nog.
Het boek ging maar over sushi (japanse hapjes), surimi (oid), gewurztraminer (Italiaanse), een hedge fonds, overbodigheid, financiële onafhankelijkheid en het bekende gezever van een schrijver. Maar het plot verraste me en dat vond ik knap.
Ook de filosofie van de Italiaanse schrijver werd kort weergegeven: we zijn niet meer dan het beeld wat anderen van ons hebben en feitelijk de grote leegte, het grote niets....nog niet eens marionetten, poppetjes, mieren. Vervelend, die oneindige herhaling van de activiteiten van Hofmeester, de 59 jarige hoofdrolspeler uit het boek van Grunberg. Ik zal het niet herlezen.
Toch herstel ik voorspoedig van een lichte energiecrisis. Oorzaak vooralsnog niet wetenschappelijk vastgesteld. Leven en werken. Alleen dat verlangen naar slapen en de dood moeten nu nog weg. Potverdek, mijn kinderen moeten ook zien dat ik er nog echt wel zin in heb !
It has to be an invisible son. Invisible sun.
Ontstaan van de zon
De zon zou volgens de meest gangbare theorie zo'n 5 miljard jaar geleden ontstaan zijn door het samentrekken van een uitgestrekte koude, gasvormige oernevel. Bij het samentrekken van die gaswolk ontstond in het centrum van de wolk een gasconcentratie waaruit uiteindelijk de zon zou ontstaan. Bij het naar binnen vallen kwam zwaartekrachtsenergie vrij, die het binnenste van de nevel opwarmde. De nevel, met in zijn binnenste de zon-in-wording, straalde vooral infrarood-straling uit. Het hele proces van samentrekking zou ongeveer 35 miljoen jaar hebben geduurd. Uiteindelijk werd de temperatuur in het centrum van de gasbol zo hoog (miljoenen graden) dat daar kernreacties begonnen. De zon was geboren.
De zon als hoofdreeks-ster
Gedurende een periode van 10 miljard jaar krijgt de zon haar energie uit kernfusie: waterstof wordt door kernfusie omgezet in helium (foutief waterstof-'verbranding' genoemd). Dit is de zon zoals wij die nu kennen. De zon is in deze periode een stabiele hoofdreeks-ster. Volgens verschillende berekeningen (computermodellen e.d. gaan we er vanuit dat onze zon inmiddels zo'n 4,5 miljard jaar oud is en ze zal nog ongeveer 5,5 miljard jaar te gaan hebben. Naarmate de zon ouder wordt zal zij feller gaan schijnen en daardoor uitzetten.
Rode reus
Deze fase treedt in nadat, over ruim vier miljard jaar, vrijwel alle waterstof in de kern verbruikt is en de kernfusiereacties die de zon van energie voorzien, zich verplaatsen naar meer naar buiten gelegen schillen. De zon zwelt dan tijdelijk op tot een rode reus en zal zo groot worden dat de binnenplaneten Mercurius en Venus opgeslokt worden. Hetzelfde zal wellicht voor onze aarde gelden en dit lot blijft misschien zelfs Mars niet bespaard. Als de Aarde gespaard blijft zal de temperatuur op aarde wel oplopen tot boven de 2000 K. De Aarde zal dan in essentie een bol vloeibare lava zijn geworden waarop leven onmogelijk is. Als de mensheid of eventuele opvolgers dan nog bestaan, zullen zij een andere woonplaats moeten zoeken in het heelal. Met de huidige stand van de techniek duurt een reis naar de dichtst bijzijnde ster meer dan 80.000 jaar...Sommige mensen hebben periodes of ingevingen waarbij ze slim/intelligent schijnen, maar die afstand gaan ze toch niet kunnen overbruggen. De mensheid zal het op de lange duur dus niet redden.
De periode als rode reus komt ten einde als de temperatuur en druk in het inwendige zover zijn opgelopen dat 'heliumverbranding' mogelijk wordt, dat wil zeggen een kernfusiereactie waarbij drie helium-kernen samensmelten tot een koolstof-kern. Deze reactie voorziet de zon nog ongeveer 100 miljoen jaar van energie, maar daarna zwelt de zon opnieuw snel op tot een rode reus. Deze fase eindigt met het afstoten van de buitenste lagen van de zon, waarbij een planetaire nevel ontstaat.
Witte dwerg
Nadat de rode reus zijn buitenlagen heeft afgestoten, blijft de hete kern achter als een witte dwerg. Alle kernreacties houden op. In wezen kan een witte dwerg beschreven worden als een "nagloeiende sintel": de langzaam afkoelende kern van onze zon. Dit afkoelen duurt onvoorstelbaar lang: na een biljoen (1012) jaar heeft het oppervlak van de overgebleven dwergster nog altijd een temperatuur van 1000 Kelvin.
Als de witte dwerg zover afgekoeld is dat ze geen straling meer uitzendt, met andere woorden: de temperatuur is gezakt tot het gemiddelde van de interstellaire ruimte, dan is de zon een zwarte dwerg geworden. Het is nog niet bekend of het universum oud genoeg is om al een zwarte dwerg te bevatten, maar waarschijnlijk bestaat dit wel aangezien de sterrencyclus sneller gaat in het middelpunt van een sterrenstelsel.
Slapen vind ik sinds ruim een half jaar weer zo lekker. Des ochtends bij het opstaan denk ik veel te vaak, ah, lekker slapen vanavond ! Weer een dag dichter bij de dood. Haar een beetje grijzer, lust meer gedoofd, een dagje ouder en dan moet ik even denken aan de vader van Maarten 't hart die zijn kunstgebit naar voren schoof in zijn kaken en het vervaarlijk liet klepperen tegen mensen die hij liever niet zag op de begraafplaats waar hij beheerder van was.
Begraafplaats manager. Bijzonder laagbetaald zwaar werk. Graven delven.
Ooit heb ik een dag meegewerkt met vuilnis ophalen. Dat is zwaar werk. Femke Halsema heb ik het ook zien doen. Ik heb nog nooit 1 vrouwelijke vuilnis ophaler gezien. Volgens mij wordt dat betaald in schaal 5, zo'n 20.000 EUR bruto per jaar. De oude directeur bullebak van de consumentenbond verdient 200.000 EUR per jaar. De jonge blaaskaak directeur van de consumentenbond (43 jarige bralaap) verdient 165.000 EUR. Leidinggevenden die weinig tot niets doen, hooguit medewerkers op de zenuwen werken, verdienen 100.000 EUR per jaar. Albert Verlinde verdient 900.000 EUR en dat is dan weer een reden voor een "gemiddeld" leidinggevende om zich onderbetaald te voelen. De tragiek van het leven, de tragiek van evolutie.
Jij kunt dat heus niet veranderen, dat werkenden meer gaan verdienen en leidinggevenden minder. Of aantonen dat leidinggevenden niet meer nodig zijn. Ricardo Semler en anderen hebben daar goed over geschreven, maar het helpt niet.
Tirza uitgelezen. Ben ik jaloers ? Nee, ik zou niet Arnon Grunberg willen zijn. Ben ik jaloers ? Ja, hij heeft een goed verkopend boek geschreven met een goed plot. Toch had ik er tot en met blz. 250 moeite mee, het gaat over een 59 jarige man en de hele tijd moest ik denken aan Hanneke Groenteman die bij Arnon op bezoek ging in New York, een drukke nerveuze krullenjongen van 30. Een jochie nog.
Het boek ging maar over sushi (japanse hapjes), surimi (oid), gewurztraminer (Italiaanse), een hedge fonds, overbodigheid, financiële onafhankelijkheid en het bekende gezever van een schrijver. Maar het plot verraste me en dat vond ik knap.
Ook de filosofie van de Italiaanse schrijver werd kort weergegeven: we zijn niet meer dan het beeld wat anderen van ons hebben en feitelijk de grote leegte, het grote niets....nog niet eens marionetten, poppetjes, mieren. Vervelend, die oneindige herhaling van de activiteiten van Hofmeester, de 59 jarige hoofdrolspeler uit het boek van Grunberg. Ik zal het niet herlezen.
Toch herstel ik voorspoedig van een lichte energiecrisis. Oorzaak vooralsnog niet wetenschappelijk vastgesteld. Leven en werken. Alleen dat verlangen naar slapen en de dood moeten nu nog weg. Potverdek, mijn kinderen moeten ook zien dat ik er nog echt wel zin in heb !
It has to be an invisible son. Invisible sun.
Ontstaan van de zon
De zon zou volgens de meest gangbare theorie zo'n 5 miljard jaar geleden ontstaan zijn door het samentrekken van een uitgestrekte koude, gasvormige oernevel. Bij het samentrekken van die gaswolk ontstond in het centrum van de wolk een gasconcentratie waaruit uiteindelijk de zon zou ontstaan. Bij het naar binnen vallen kwam zwaartekrachtsenergie vrij, die het binnenste van de nevel opwarmde. De nevel, met in zijn binnenste de zon-in-wording, straalde vooral infrarood-straling uit. Het hele proces van samentrekking zou ongeveer 35 miljoen jaar hebben geduurd. Uiteindelijk werd de temperatuur in het centrum van de gasbol zo hoog (miljoenen graden) dat daar kernreacties begonnen. De zon was geboren.
De zon als hoofdreeks-ster
Gedurende een periode van 10 miljard jaar krijgt de zon haar energie uit kernfusie: waterstof wordt door kernfusie omgezet in helium (foutief waterstof-'verbranding' genoemd). Dit is de zon zoals wij die nu kennen. De zon is in deze periode een stabiele hoofdreeks-ster. Volgens verschillende berekeningen (computermodellen e.d. gaan we er vanuit dat onze zon inmiddels zo'n 4,5 miljard jaar oud is en ze zal nog ongeveer 5,5 miljard jaar te gaan hebben. Naarmate de zon ouder wordt zal zij feller gaan schijnen en daardoor uitzetten.
Rode reus
Deze fase treedt in nadat, over ruim vier miljard jaar, vrijwel alle waterstof in de kern verbruikt is en de kernfusiereacties die de zon van energie voorzien, zich verplaatsen naar meer naar buiten gelegen schillen. De zon zwelt dan tijdelijk op tot een rode reus en zal zo groot worden dat de binnenplaneten Mercurius en Venus opgeslokt worden. Hetzelfde zal wellicht voor onze aarde gelden en dit lot blijft misschien zelfs Mars niet bespaard. Als de Aarde gespaard blijft zal de temperatuur op aarde wel oplopen tot boven de 2000 K. De Aarde zal dan in essentie een bol vloeibare lava zijn geworden waarop leven onmogelijk is. Als de mensheid of eventuele opvolgers dan nog bestaan, zullen zij een andere woonplaats moeten zoeken in het heelal. Met de huidige stand van de techniek duurt een reis naar de dichtst bijzijnde ster meer dan 80.000 jaar...Sommige mensen hebben periodes of ingevingen waarbij ze slim/intelligent schijnen, maar die afstand gaan ze toch niet kunnen overbruggen. De mensheid zal het op de lange duur dus niet redden.
De periode als rode reus komt ten einde als de temperatuur en druk in het inwendige zover zijn opgelopen dat 'heliumverbranding' mogelijk wordt, dat wil zeggen een kernfusiereactie waarbij drie helium-kernen samensmelten tot een koolstof-kern. Deze reactie voorziet de zon nog ongeveer 100 miljoen jaar van energie, maar daarna zwelt de zon opnieuw snel op tot een rode reus. Deze fase eindigt met het afstoten van de buitenste lagen van de zon, waarbij een planetaire nevel ontstaat.
Witte dwerg
Nadat de rode reus zijn buitenlagen heeft afgestoten, blijft de hete kern achter als een witte dwerg. Alle kernreacties houden op. In wezen kan een witte dwerg beschreven worden als een "nagloeiende sintel": de langzaam afkoelende kern van onze zon. Dit afkoelen duurt onvoorstelbaar lang: na een biljoen (1012) jaar heeft het oppervlak van de overgebleven dwergster nog altijd een temperatuur van 1000 Kelvin.
Als de witte dwerg zover afgekoeld is dat ze geen straling meer uitzendt, met andere woorden: de temperatuur is gezakt tot het gemiddelde van de interstellaire ruimte, dan is de zon een zwarte dwerg geworden. Het is nog niet bekend of het universum oud genoeg is om al een zwarte dwerg te bevatten, maar waarschijnlijk bestaat dit wel aangezien de sterrencyclus sneller gaat in het middelpunt van een sterrenstelsel.
Thursday, January 17, 2008
Verschrijver verleest
Maarten 't Hart schrijft in dovemansoren dieet ergens: "ik heb mijn leven verlezen". Daar geeft hij vervolgens geen waarde-oordeel aan mee, het is nu eenmaal zo. Ik vind dat triest klinken. Mijn leven verlezen. Maar ja, aan elk leven komt een eind en dan kun je dat leven net zo goed versporten, verlezen, verschrijven, verkijken, vereten.
Michael Zeeman van de volkskrant schijnt ook zijn leven te verlezen. Hij raade mij via de TV in 1998 een boek van Martin Amis zeer aan. Over dat de schrijver uiteindelijk de dader bleek van een moord op een zeer aantrekkelijke vrouw. Ik vond het boek zo beroerd dat ik me de titel niet eens kan herinneren. Zijn stukjes in de volkskrant zijn ook moeilijk leesbaar. Ooit wel eenmaal een recensie van een Italiaanse schrijver van Zeeman uitgeknipt. Dat ieder mens op een andere manier gezien wordt door zijn omgeving en dat jeje gedraagt op grond van het beeld dat mensen van je verwachten/hebben; heel je optreden, heel je vertoning, je vaderrol, je moederrol, alle gespeelde rollen, wichtigmacherei, jezelf belangrijker maken dan je bent, "moeilijke" woorden gebruiken, ingewikkeld doen, woorden als "evident" gebruiken, ijdelheid, uiteindelijk ben je eigenlijk niets, de grote leegte. Een leven verlezen en verschreven.
Michael Zeeman van de volkskrant schijnt ook zijn leven te verlezen. Hij raade mij via de TV in 1998 een boek van Martin Amis zeer aan. Over dat de schrijver uiteindelijk de dader bleek van een moord op een zeer aantrekkelijke vrouw. Ik vond het boek zo beroerd dat ik me de titel niet eens kan herinneren. Zijn stukjes in de volkskrant zijn ook moeilijk leesbaar. Ooit wel eenmaal een recensie van een Italiaanse schrijver van Zeeman uitgeknipt. Dat ieder mens op een andere manier gezien wordt door zijn omgeving en dat jeje gedraagt op grond van het beeld dat mensen van je verwachten/hebben; heel je optreden, heel je vertoning, je vaderrol, je moederrol, alle gespeelde rollen, wichtigmacherei, jezelf belangrijker maken dan je bent, "moeilijke" woorden gebruiken, ingewikkeld doen, woorden als "evident" gebruiken, ijdelheid, uiteindelijk ben je eigenlijk niets, de grote leegte. Een leven verlezen en verschreven.
Verschrijver verslikt
Wat ik beleefd heb, is zo ongeloofwaardig dat ik eerst schroomde mijn geheim aan iedereen te vertellen ! Afvallen met genoegen heet het ! Ik wachtte af, tot ik zeker was dat ik niet weer vijf of tien kilo aan zou komen ! Het is nu een jaar geleden ! Ik hecht er waarde aan te vertellen hoe het mij is gelukt ! Tot mijn vebazing op de simpelste manier van de wereld !
Vroeger had u mij geen compliment gemaakt over mijn conditie ! Ik voelde mij dik en werd vaak door angst over een hartaanval gekweld ! Dichtslibbende aderen ! Toen ik aan diëet deed, zorgde de kleinste ergernis voor een slapeloze nacht ! Ik was aan het einde van mijn latijn ! Nog erger was...dat het mij opviel dat mijn energie met de dag verminderde ! Dat was vervelend, want dankzij mijn energie verdiende ik de kost ! Daarover zat ik in de angst ! Ik heb toen hardop gezegd: het is òf dooreten òf overleven ! En zo is het begonnen !
Met een diëet ben je tijdelijk lichter en vervolgens kom je twee keer zo hard aan ! Het gaat om structurele blijvende oplossingen ! Dat houdt in viermaal intensief sport per week, aerobics, fitness, squash, hardlopen, noem maar op ! Een half jaar lang nauwelijks koekjes, chocola of suiker ! Suiker is het vergif ! Door suikerconsumptie -ook verborgen suiker in koekjes, frisdrank enzovoorts- ontwikkel je voortdurend trek...naar nog meer suiker ! En uit het dovemansoren dieet heb ik geleerd dat veel drinken ook een dikmaker is: alcohol in wijn vertraagt de vertering ! Van bier is het bierbuikje bekend ! Zelfs water met mate, lijkt me ! Ik hou het zelf op 3 koppen groene thee en 2 glazen water ! Per dag !
De boodschap is veel fruit en groente ! Ook al zit er in fruit ook suiker, dat is goede suiker ! 's Ochtends stevig ontbijten, 's middags een goed maal en 's avonds een lichte maaltijd ! Dat kan door vis met groente te eten, of rijst of pasta met groente ! Dit in de tijd dat je wil afvallen. Daarna kun je wel een complete maaltijd gebruiken ! Geniaal voor mannen is 1000 mg vitamine C per dag, bij elke maaltijd 333 mg ! En yoghurt ! Veel yoghurt !
Hoera ! Blije eikel ! Niemand luistert ! Niemand leest ! Dovemans oren ! De vertrossing ! De telegraaf ! 15 % van de volwassenen schijnt een verhaal van pinkeltje te begrijpen en de inhoud kort weer te kunnen geven !
Vroeger had u mij geen compliment gemaakt over mijn conditie ! Ik voelde mij dik en werd vaak door angst over een hartaanval gekweld ! Dichtslibbende aderen ! Toen ik aan diëet deed, zorgde de kleinste ergernis voor een slapeloze nacht ! Ik was aan het einde van mijn latijn ! Nog erger was...dat het mij opviel dat mijn energie met de dag verminderde ! Dat was vervelend, want dankzij mijn energie verdiende ik de kost ! Daarover zat ik in de angst ! Ik heb toen hardop gezegd: het is òf dooreten òf overleven ! En zo is het begonnen !
Met een diëet ben je tijdelijk lichter en vervolgens kom je twee keer zo hard aan ! Het gaat om structurele blijvende oplossingen ! Dat houdt in viermaal intensief sport per week, aerobics, fitness, squash, hardlopen, noem maar op ! Een half jaar lang nauwelijks koekjes, chocola of suiker ! Suiker is het vergif ! Door suikerconsumptie -ook verborgen suiker in koekjes, frisdrank enzovoorts- ontwikkel je voortdurend trek...naar nog meer suiker ! En uit het dovemansoren dieet heb ik geleerd dat veel drinken ook een dikmaker is: alcohol in wijn vertraagt de vertering ! Van bier is het bierbuikje bekend ! Zelfs water met mate, lijkt me ! Ik hou het zelf op 3 koppen groene thee en 2 glazen water ! Per dag !
De boodschap is veel fruit en groente ! Ook al zit er in fruit ook suiker, dat is goede suiker ! 's Ochtends stevig ontbijten, 's middags een goed maal en 's avonds een lichte maaltijd ! Dat kan door vis met groente te eten, of rijst of pasta met groente ! Dit in de tijd dat je wil afvallen. Daarna kun je wel een complete maaltijd gebruiken ! Geniaal voor mannen is 1000 mg vitamine C per dag, bij elke maaltijd 333 mg ! En yoghurt ! Veel yoghurt !
Hoera ! Blije eikel ! Niemand luistert ! Niemand leest ! Dovemans oren ! De vertrossing ! De telegraaf ! 15 % van de volwassenen schijnt een verhaal van pinkeltje te begrijpen en de inhoud kort weer te kunnen geven !
Hallo !
Met het Israëldebat gaat het in Nederland minstens zo slecht als met het islamdebat. Vooringenomenheid is troef, niemand luistert meer naar elkaar, men slaat de ander liever de hersens in met eindeloos herhaalde beschuldigingen. In Nijmegen bereikten we gistermiddag een voorlopig dieptepunt: ex-premier Dries van Agt wilde niet discussiëren met Ronny Naftaniel, directeur van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI).
Daardoor werd deze als ‘Midden-Oosten-debat’ aangekondigde bijeenkomst een alleengang voor twee heren: de een (Naftaniel) vóór de pauze, de ander (Van Agt) erna. Ze wisselden elkaar af zonder naar elkaar te luisteren. Kon het symbolischer? Het publiek – studenten maar ook ouderen – in collegezaal 3 van het Spinozagebouw van de Radboud Universiteit keek er verbluft naar. Móést dat nou zo?
„Ik had ook liever een echt debat gehad”, zei Naftaniel tegen de zaal, „maar het lukt niet, hij weigert.” Hij vond het verbazingwekkend dat iemand die wél met Hamas wil feestvieren, niet meer met hem wil discussiëren. „Niet erg dapper.”
Enkele eerdere debatten met Naftaniel waren Van Agt kennelijk slecht bevallen. De reden voor zijn weigering was heel simpel, legde hij het publiek uit. „Ik heb al vele malen moeten discussiëren met woordvoerders van het CIDI. Ze representeren zich als onafhankelijk, maar ze zijn een betaalde propagandamachine voor Israël.”
„Wilt u dat terugnemen?” riep meteen een grijze heer uit de zaal. „Dit woord herinnert aan Joseph Goebbels.”
„Ik neem niets terug’’, zei Van Agt, „dit woord maakt deel uit van het Nederlandse vocabulaire.”
Dit alles belette de heren gelukkig niet een gedreven toespraak te houden en vervolgens uitgebreid met het publiek in discussie te gaan.
Naftaniel pleitte ervoor dat de gematigden, „de Abbasachtigen en de Olmertachtigen”, bij elkaar gebracht worden. (Wat in Nijmegen niet lukt, kan elders misschien wel.) „Mensen die door God gedreven zijn, zijn nooit bereid tot een compromis. Religieus nationalisme kan de vrede niet naderbij brengen.”
Van Agt maakte er een parmantige onemanshow van. Zijn tred is stroever geworden en zijn woorden komen wat langzamer dan vroeger, maar het vuur is nog lang niet gedoofd. Hij kwam achter de katheder vandaan en begon over de bühne te lopen, gesticulerend met een mengeling van gespeelde, maar ongetwijfeld ook gemeende verontwaardiging en droefheid. Hij vertelde dat ‘de collectieve beneveling’ in Nederland inzake Israël ook op hem als premier een ‘funeste invloed’ had gehad. Dát nooit meer.
„En die afschuwelijke zelfmoordaanslagen dan, zegt men altijd. Die zijn verfoeilijk en verderfelijk, zijn we duidelijk? Maar die worden aangegrepen om alles te rechtvaardigen wat Israël doet! En dan word ik hitsig! Ze zijn met die aanslagen pas begonnen in de jaren negentig. Dat zeg ik, omdat, hallo!, de bezetting van de Palestijnse gebieden toen al 25 jaar duurde.”
Vooral het veelvuldige gebruik van het woordje ‘hallo’ was een retorische trouvaille, waar Van Agt zichtbaar ingenomen mee was. „Hebt u het rapport gezien van het Internationale Rode Kruis? Hallo!”
Helaas was er geen grapjas in de zaal die op zulke momenten riep: „Ja, met Naftaniel.”
Frits Abrahams
Dit verhaal is geplaatst op woensdag 16 januari 2008 om 11:58 uur.
Goh, dat je zoveel goede verhalen/schrijvers gratis op internet kunt lezen, daar blijf ik me over verbazen, van www.nrc.nl.
Daardoor werd deze als ‘Midden-Oosten-debat’ aangekondigde bijeenkomst een alleengang voor twee heren: de een (Naftaniel) vóór de pauze, de ander (Van Agt) erna. Ze wisselden elkaar af zonder naar elkaar te luisteren. Kon het symbolischer? Het publiek – studenten maar ook ouderen – in collegezaal 3 van het Spinozagebouw van de Radboud Universiteit keek er verbluft naar. Móést dat nou zo?
„Ik had ook liever een echt debat gehad”, zei Naftaniel tegen de zaal, „maar het lukt niet, hij weigert.” Hij vond het verbazingwekkend dat iemand die wél met Hamas wil feestvieren, niet meer met hem wil discussiëren. „Niet erg dapper.”
Enkele eerdere debatten met Naftaniel waren Van Agt kennelijk slecht bevallen. De reden voor zijn weigering was heel simpel, legde hij het publiek uit. „Ik heb al vele malen moeten discussiëren met woordvoerders van het CIDI. Ze representeren zich als onafhankelijk, maar ze zijn een betaalde propagandamachine voor Israël.”
„Wilt u dat terugnemen?” riep meteen een grijze heer uit de zaal. „Dit woord herinnert aan Joseph Goebbels.”
„Ik neem niets terug’’, zei Van Agt, „dit woord maakt deel uit van het Nederlandse vocabulaire.”
Dit alles belette de heren gelukkig niet een gedreven toespraak te houden en vervolgens uitgebreid met het publiek in discussie te gaan.
Naftaniel pleitte ervoor dat de gematigden, „de Abbasachtigen en de Olmertachtigen”, bij elkaar gebracht worden. (Wat in Nijmegen niet lukt, kan elders misschien wel.) „Mensen die door God gedreven zijn, zijn nooit bereid tot een compromis. Religieus nationalisme kan de vrede niet naderbij brengen.”
Van Agt maakte er een parmantige onemanshow van. Zijn tred is stroever geworden en zijn woorden komen wat langzamer dan vroeger, maar het vuur is nog lang niet gedoofd. Hij kwam achter de katheder vandaan en begon over de bühne te lopen, gesticulerend met een mengeling van gespeelde, maar ongetwijfeld ook gemeende verontwaardiging en droefheid. Hij vertelde dat ‘de collectieve beneveling’ in Nederland inzake Israël ook op hem als premier een ‘funeste invloed’ had gehad. Dát nooit meer.
„En die afschuwelijke zelfmoordaanslagen dan, zegt men altijd. Die zijn verfoeilijk en verderfelijk, zijn we duidelijk? Maar die worden aangegrepen om alles te rechtvaardigen wat Israël doet! En dan word ik hitsig! Ze zijn met die aanslagen pas begonnen in de jaren negentig. Dat zeg ik, omdat, hallo!, de bezetting van de Palestijnse gebieden toen al 25 jaar duurde.”
Vooral het veelvuldige gebruik van het woordje ‘hallo’ was een retorische trouvaille, waar Van Agt zichtbaar ingenomen mee was. „Hebt u het rapport gezien van het Internationale Rode Kruis? Hallo!”
Helaas was er geen grapjas in de zaal die op zulke momenten riep: „Ja, met Naftaniel.”
Frits Abrahams
Dit verhaal is geplaatst op woensdag 16 januari 2008 om 11:58 uur.
Goh, dat je zoveel goede verhalen/schrijvers gratis op internet kunt lezen, daar blijf ik me over verbazen, van www.nrc.nl.
Thursday, January 10, 2008
Verschrijver ver(on)gelijkt
Alle mannen zijn hoeren. En Albert Verlinde verdient 900.000 EUR per jaar. DUS !
Tuesday, January 8, 2008
Versschrijver verdraait verlinkst verrechtst verlinkt verrukt
Verdraaid ! Soms lijkt werken net of je zwemmend moet proberen een olietanker op een andere koers te brengen...maar met/van dat inzicht (de vergeefsheid van alles) kun je ook weer "onverwoestbaar" vrolijk worden.
Verschrijver is verrukt over internet, wat een plezier om zo wat zaken daar te kunnen lezen ! Op weg naar ski waren winterbanden wel belangrijk voor me.
Angst
Bandenboeren proberen al jaren op onze angst in te spelen door te zeggen dat winterbanden veiliger zijn. Met als gevolg dat iedereen het zekere voor het onzekere wil nemen, inclusief de overheid. Maar zoals reeds eerder beschreven, zomerbanden zijn op een nat wegdek tot het vriespunt gunstiger dan winterbanden. Op een droge weg zijn zomerbanden zelfs gunstiger tot enkele graden onder nul. Met 'gunstiger' wordt bedoeld meer grip, dus een kortere remweg.
Als we het KNMI mogen geloven dan houdt het op met regenen en zal komende dagen de temperatuur tot onder het vriespunt dalen. De Nederlandse omstandigheden zijn echter totaal niet te vergelijken met Duitsland, Zwitserland of Oostenrijk.
Ten eerste hebben we geen bergen en bijbehorende gladde bergweggetjes, ten tweede hebben we nooit langer dan één dag sneeuw. En voor die ene dag hoef je geen winterbanden te kopen want dan staat heel het land toch in de file.
Regelneukers
Laten we alsjeblieft waken voor de regelneukers die ons het gebruik van winterbanden willen verplichten. We draaien door en de branche maakt er gretig gebruik van. Over elke gram CO2 is de milieulobby bereid om oorlog te voeren, maar een extra setje wintersloffen voor elke verkeersdeelnemer is no problemo. Zelf nadenken lijkt er tegenwoordig sowieso niet meer bij te horen.
Er zijn zoveel betere manieren om mensen te beschermen, een verbod op Idols bijvoorbeeld.
De grote winterbandenzwendel
“Winterbanden binnenkort verplicht”, kopt de Bovagkrant. O ja? Volgens Luc van Bussel van Profile Tyrecenter zal dit inderdaad het geval zijn. Hij verwacht dat winterbanden binnenkort ook in Nederland verplicht zijn. Deze verwachting is gebaseerd op de plicht in de ons omringende landen. En mag ik dan eens goed beargumenteerde standpunten horen waarom winterbanden in ons kikkerlandje óók nodig zijn, Luc?
“Steeds meer mensen en bedrijven zien in dat de winterband de verkeersveiligheid enorm ten goede komt. Ook onze buurlanden. Zij hebben hier zelfs hun wetgeving op aangepast. Het lijkt me dan ook zeer sterk dat Nederland hier niet ook haar conclusies uit zal trekken. We leven tenslotte niet op een eiland en de doelstellingen van onze overheid om het aantal verkeersdoden fors terug te brengen zijn hier absoluut bij gebaat”, aldus Luc van Bussel, CEO Profile International N.V.
Ik zou dat laatste woordje van het citaat graag om willen dopen in ‘geblaat’. Want kom op jongens, dit lijkt nergens op. Profile Tyrecenter probeert op een laffe manier in te spelen op de gevoelens van de automobilist, want hé, ongelukken maken wil niemand, toch ? Ik zal even kort en duidelijk aangeven wat er hier niet klopt:
Ik ga ervan uit dat met buurlanden vooral Duitsland wordt bedoeld. Heeft Duitsland niet te maken met een wat grilliger weerbeeld? In het zuiden van Duitsland komt elk jaar behoorlijk wat sneeuw te liggen. In Nederland is dit hooguit 2 dagen per jaar. En hoe vonden we afgelopen winter? Lekker warm hè? Naar warme oorden als Spanje hoefden we daarom niet. Of heeft u toevallig wel geschaatst op uw plaatselijke plasje water?
Vervolgens: “het aantal verkeersdoden fors terug te brengen zijn hier absoluut bij gebaat”. Is dit statistisch onderbouwd? Elke bandenfirma probeert de automobilist ervan te overtuigen dat het rijden op winterbanden al bij temperaturen onder de 7 graden veiliger is. Maar is dit wel zo? Het Duitse Autobild heeft afgelopen winter een test gedaan met heel andere resultaten:
“Unsere Tests zeigen auch dieses Mal eindeutig: Auf nasser Piste setzt erst der Gefrierpunkt eine physikalische Grenze, auf trockener Fahrbahn indes ist der Sommerreifen selbst einige Grade unter null noch Sieger in der Haftungsfrage. Dennoch legen wir unseren Lesern den Gebrauch von Winterreifen wärmstens ans Herz, denn wer auf Sommerreifen vom Schnee überrascht wird, hat nicht nur verwachst, sondern riskiert ein Bußgeld von 20 Euro”.
In Nederlandse woorden: op nat wegdek zijn zomerbanden tot het vriespunt gunstiger. Op een droge weg zijn zomerbanden zelfs gunstiger tot enkele graden onder nul. Met ‘gunstiger’ wordt bedoeld meer grip, dus een kortere remweg. Voor de duidelijkheid: dit was het geval met de testbanden in het onderzoek van Autobild.
Bovendien lijkt er nooit gekeken te worden naar de (veel) langere remweg als mensen te lang na de winter doorrijden met winterbanden. Hoeveel kopstaart-botsingen hadden er voorkomen kunnen worden als mensen juist zomerbanden onder hun auto hadden geschroefd? De remweg met winterbanden onder normale omstandigheden is al gauw enkele meters langer. Dit kan precies cruciaal zijn.
Goed, als het eenmaal die ene keer per jaar sneeuwt, dan zijn de verschillen tussen zomer- en winterbanden wel degelijk groot. De winterband ‘wint’ het dan dik van de zomerband. Maar daar waar de ‘zomerbandrijder’ zich netjes aanpast aan de weersomstandigheden, lijkt de ‘winterbandrijder’ steeds harder te willen. “Kijk mij eens 130 km/u bahnen in deze sneeuwstorm in mijn Audi Quattro met winterbanden. Dat kunnen jullie niet hè”, lijken ze uit te dragen. Met als gevolg dat juist die superveilige A6 even later in de greppel ligt.
Moraal van dit verhaal: laat Nederlanders alsjeblieft zelf kiezen welke banden ze onder hun auto leggen. Zoals het nu is, is het prima.
..
Verschrijver is verrukt over internet, wat een plezier om zo wat zaken daar te kunnen lezen ! Op weg naar ski waren winterbanden wel belangrijk voor me.
Angst
Bandenboeren proberen al jaren op onze angst in te spelen door te zeggen dat winterbanden veiliger zijn. Met als gevolg dat iedereen het zekere voor het onzekere wil nemen, inclusief de overheid. Maar zoals reeds eerder beschreven, zomerbanden zijn op een nat wegdek tot het vriespunt gunstiger dan winterbanden. Op een droge weg zijn zomerbanden zelfs gunstiger tot enkele graden onder nul. Met 'gunstiger' wordt bedoeld meer grip, dus een kortere remweg.
Als we het KNMI mogen geloven dan houdt het op met regenen en zal komende dagen de temperatuur tot onder het vriespunt dalen. De Nederlandse omstandigheden zijn echter totaal niet te vergelijken met Duitsland, Zwitserland of Oostenrijk.
Ten eerste hebben we geen bergen en bijbehorende gladde bergweggetjes, ten tweede hebben we nooit langer dan één dag sneeuw. En voor die ene dag hoef je geen winterbanden te kopen want dan staat heel het land toch in de file.
Regelneukers
Laten we alsjeblieft waken voor de regelneukers die ons het gebruik van winterbanden willen verplichten. We draaien door en de branche maakt er gretig gebruik van. Over elke gram CO2 is de milieulobby bereid om oorlog te voeren, maar een extra setje wintersloffen voor elke verkeersdeelnemer is no problemo. Zelf nadenken lijkt er tegenwoordig sowieso niet meer bij te horen.
Er zijn zoveel betere manieren om mensen te beschermen, een verbod op Idols bijvoorbeeld.
De grote winterbandenzwendel
“Winterbanden binnenkort verplicht”, kopt de Bovagkrant. O ja? Volgens Luc van Bussel van Profile Tyrecenter zal dit inderdaad het geval zijn. Hij verwacht dat winterbanden binnenkort ook in Nederland verplicht zijn. Deze verwachting is gebaseerd op de plicht in de ons omringende landen. En mag ik dan eens goed beargumenteerde standpunten horen waarom winterbanden in ons kikkerlandje óók nodig zijn, Luc?
“Steeds meer mensen en bedrijven zien in dat de winterband de verkeersveiligheid enorm ten goede komt. Ook onze buurlanden. Zij hebben hier zelfs hun wetgeving op aangepast. Het lijkt me dan ook zeer sterk dat Nederland hier niet ook haar conclusies uit zal trekken. We leven tenslotte niet op een eiland en de doelstellingen van onze overheid om het aantal verkeersdoden fors terug te brengen zijn hier absoluut bij gebaat”, aldus Luc van Bussel, CEO Profile International N.V.
Ik zou dat laatste woordje van het citaat graag om willen dopen in ‘geblaat’. Want kom op jongens, dit lijkt nergens op. Profile Tyrecenter probeert op een laffe manier in te spelen op de gevoelens van de automobilist, want hé, ongelukken maken wil niemand, toch ? Ik zal even kort en duidelijk aangeven wat er hier niet klopt:
Ik ga ervan uit dat met buurlanden vooral Duitsland wordt bedoeld. Heeft Duitsland niet te maken met een wat grilliger weerbeeld? In het zuiden van Duitsland komt elk jaar behoorlijk wat sneeuw te liggen. In Nederland is dit hooguit 2 dagen per jaar. En hoe vonden we afgelopen winter? Lekker warm hè? Naar warme oorden als Spanje hoefden we daarom niet. Of heeft u toevallig wel geschaatst op uw plaatselijke plasje water?
Vervolgens: “het aantal verkeersdoden fors terug te brengen zijn hier absoluut bij gebaat”. Is dit statistisch onderbouwd? Elke bandenfirma probeert de automobilist ervan te overtuigen dat het rijden op winterbanden al bij temperaturen onder de 7 graden veiliger is. Maar is dit wel zo? Het Duitse Autobild heeft afgelopen winter een test gedaan met heel andere resultaten:
“Unsere Tests zeigen auch dieses Mal eindeutig: Auf nasser Piste setzt erst der Gefrierpunkt eine physikalische Grenze, auf trockener Fahrbahn indes ist der Sommerreifen selbst einige Grade unter null noch Sieger in der Haftungsfrage. Dennoch legen wir unseren Lesern den Gebrauch von Winterreifen wärmstens ans Herz, denn wer auf Sommerreifen vom Schnee überrascht wird, hat nicht nur verwachst, sondern riskiert ein Bußgeld von 20 Euro”.
In Nederlandse woorden: op nat wegdek zijn zomerbanden tot het vriespunt gunstiger. Op een droge weg zijn zomerbanden zelfs gunstiger tot enkele graden onder nul. Met ‘gunstiger’ wordt bedoeld meer grip, dus een kortere remweg. Voor de duidelijkheid: dit was het geval met de testbanden in het onderzoek van Autobild.
Bovendien lijkt er nooit gekeken te worden naar de (veel) langere remweg als mensen te lang na de winter doorrijden met winterbanden. Hoeveel kopstaart-botsingen hadden er voorkomen kunnen worden als mensen juist zomerbanden onder hun auto hadden geschroefd? De remweg met winterbanden onder normale omstandigheden is al gauw enkele meters langer. Dit kan precies cruciaal zijn.
Goed, als het eenmaal die ene keer per jaar sneeuwt, dan zijn de verschillen tussen zomer- en winterbanden wel degelijk groot. De winterband ‘wint’ het dan dik van de zomerband. Maar daar waar de ‘zomerbandrijder’ zich netjes aanpast aan de weersomstandigheden, lijkt de ‘winterbandrijder’ steeds harder te willen. “Kijk mij eens 130 km/u bahnen in deze sneeuwstorm in mijn Audi Quattro met winterbanden. Dat kunnen jullie niet hè”, lijken ze uit te dragen. Met als gevolg dat juist die superveilige A6 even later in de greppel ligt.
Moraal van dit verhaal: laat Nederlanders alsjeblieft zelf kiezen welke banden ze onder hun auto leggen. Zoals het nu is, is het prima.
..
Sunday, January 6, 2008
Dovemans oren dieet
met zeer veel plezier gelezen. Een derde tot de helft van het boek ken ik al, maar dan nog is het een plezier. Hoe komt dat nu ? Is het de herhaling ? Is het de humor ? De speelse, vrolijke, montere stijl ? (volgens Maarten t Hart bestaat stijl niet, toen een aantal teksten van een tiental schrijvers aan verschillende critici werden voorgelegd kon geen 1 criticus vertellen van wie welke tekst kwam...dat geloof ik niet, volgens mij kan ik zo een tekst van t Hart herkennen, naast een tekst van Van Dis bijvoorbeeld. Daar staat tegenover dat Van Dis wel een ander uiterste is.
Als je "objectieve" teksten van Campert, Mulder, Komrij en t Hart naast elkaar legt, dan zou me het mogelijk moeilijk vallen om de juiste schrijver aan te wijzen. Van de boeken van Van Dis hou ik niet, "mooischrijverij" die ik niet mooi vind, dat ijdele behaagzieke getut...van zijn tv programma's hou ik wel, die man is gemaakt voor tv. Goh, dat Albert Verlinde 900.000 EUR verdient voor lucht, voor niets ! Alle mannen zijn hoeren.
Ook met plezier naar Joris Luyendijk en Adriaan van Dis gekeken en dat reisprogramma van die man van monty python is ook niet verkeerd.
Dat is knap van 't Hart, die monterheid, die vrolijkheid, daar ga ik me nu eens aan optrekken, weg met die negatieve sombere insteek ! Sodemieters !
Van Wittgenstein werd gezegd als hij ergens landde met een vliegtuig dat hij dan zelf beweerde: "he has arrived". Een stevig ego waardoor hij met iedereen ruzie kreeg.
Keynes, niet de minste qua intellect, kon het dan weer met velen goed vinden. Een psycholoog hield mij dat als voorbeelden voor, hoe wil je je leven leiden, in ruzie, in wrok, in strijd. Of aardig, vriendelijk, beheerst en bescheiden door het leven gaan, laat eenieder in zijn of haar waarde, ook al doen sommigen vervelende domme uitspraken of komen anderen hijgerig ambitieus likkerig over. Wat maakt het allemaal uit in die kleine 80 jaar leven, als je geluk hebt. Let it be. Geniet met volle teugen. Mensch, durf te leven !
Als je "objectieve" teksten van Campert, Mulder, Komrij en t Hart naast elkaar legt, dan zou me het mogelijk moeilijk vallen om de juiste schrijver aan te wijzen. Van de boeken van Van Dis hou ik niet, "mooischrijverij" die ik niet mooi vind, dat ijdele behaagzieke getut...van zijn tv programma's hou ik wel, die man is gemaakt voor tv. Goh, dat Albert Verlinde 900.000 EUR verdient voor lucht, voor niets ! Alle mannen zijn hoeren.
Ook met plezier naar Joris Luyendijk en Adriaan van Dis gekeken en dat reisprogramma van die man van monty python is ook niet verkeerd.
Dat is knap van 't Hart, die monterheid, die vrolijkheid, daar ga ik me nu eens aan optrekken, weg met die negatieve sombere insteek ! Sodemieters !
Van Wittgenstein werd gezegd als hij ergens landde met een vliegtuig dat hij dan zelf beweerde: "he has arrived". Een stevig ego waardoor hij met iedereen ruzie kreeg.
Keynes, niet de minste qua intellect, kon het dan weer met velen goed vinden. Een psycholoog hield mij dat als voorbeelden voor, hoe wil je je leven leiden, in ruzie, in wrok, in strijd. Of aardig, vriendelijk, beheerst en bescheiden door het leven gaan, laat eenieder in zijn of haar waarde, ook al doen sommigen vervelende domme uitspraken of komen anderen hijgerig ambitieus likkerig over. Wat maakt het allemaal uit in die kleine 80 jaar leven, als je geluk hebt. Let it be. Geniet met volle teugen. Mensch, durf te leven !
Saturday, January 5, 2008
Camu
Even een uittreksel van de bundel "Tien jaar Nederland".
September 1997, Mulder
Kamps Tukkers heeft iets weg van Turks. Prachtige klanken. Alles was behoorlijk te verstaan ook. Kamp (vvd) heeft zich in de ruim veertig jaar dat hij hier is behoorlijk in de Nederlandse samenleving geïntegreerd. Mag blijven.
Toen kwam de harde nota van Kamp uit 2007. Kamp: "We moetn mijns inshiens 'n deuhdelijk signaal afgeem dat illeghael feblijf in Nhederland niet toegsthaa wot. Buhgemeestrs wordn verpflicht daaraan mee te werkn."
Kamp, het spijt me: je moet eruit.
(Overigens schreef Mulder ook dat Kamp geen dag later de Nederlandse troepen terughaalde uit Irak en dat Kamp daarvoor lof verdient...hij verdient lof, hij verdiende lof...de vijzelbare nederlandse taal)
Maart 1997, Campert
Het college van bestuur van de Universiteit van Utrecht heeft zichzelf een salarisverhoging van 20 tot 35 procent toegekend, lees ik ik in de Volkskrant. Het zou gaan om bedragen van 36.000 tot 64.000 gulden. De universiteitsraad vindt dit wat cru en vraagt om opheldering. De bestuurders willen die niet geven. Zoals alle mensen die niet het achterste van hun tong willen laten zien, hebben ze een woordvoerder. Die zegt: "wij praten nooit over de situatie van individuele personeelsleden." Een nobel principe, maar toch wat minder hoogstaand als het over jezelf gaat en over geld dat je uit die democratische pot aan jezelf hebt toebedeeld.
Het college heeft in een eensgezinde zichzelf-over-de-bol-strijkerij de salarisverhoging gegeven wegens "uitstekend functioneren". Misschien zou het beter zijn als dat college wat minder uitstekend functioneerde.
Verschrijver: functioneer je eigenlijk wel als je jezelf zo'n salarisverhoging geeft omdat je zelf vindt dat je uitstekend functioneert. En sinds 1997 is er sprake van een kwadraatscurve op dat gebied. Donder op met je gezanik over jaloezie; dit soort zaken, deze ongelijkheid, dit onbehoorlijke bestuur, dit onbeschofte gedrag ontregelt de samenleving, in ieder geval verschrijver.
December 1997, Campert:
Ben ik een racist ? Ik denk van niet. Wel een vervelend mens soms. Een onderzoek van de Europese Commissie wijst uit dat meer dan een derde van de inwoners van de Europese Unie van zichzelf zegt tamelijk of erg racistisch te zijn. (Verschrijver: als je dus erg hamert op die onderbuik en daar de oplossing ziet voor al je problemen, zie Jannes van der Wal over Wilders, dan vis je dus in de vijver van de 50 zetels van de 150 van de tweede kamer).
Nederland zit iets onder het Europees gemiddelde, maar zestig procent vindt dat er voor meer buitenlanders in hun land (Nederland is eigendom) geen plaats is.
Vind ik dat ? Nee.
Toch ga je jezelf wantrouwen. Schrok jij ook niet enigszins toen je las dat er zoveel Polen, Roemenen en Bulgaren naar "ons" land kwamen. Iemand zei tegen me:
"Zou je naast iemand willen wonen die op zijn balkon een schaap slacht ?"
Nee, dat zou ik niet willen. Maar is het racisme ? Dat heeft ermee te maken dat ik niet van bloed houd en niet van religie. Christus aan het kruis genageld vind ik ook geen geweldige.
Verschrijve: Wat vinden Arabieren, Duitsers, Amerikanen, Afrikanen, Polen, Russen, Roemenen eigenlijk van Nederlanders, als ze die overhoofd kennen ?
De wereld zwerft over aarde.
Januari 2002, Mulder:
Balkenende wil de maatschappij opheffen want de aanpassing is niet goed. Buitenlanders moeten zich aanpassen aan de Nederlandse normen en waarden. Allochtonen, voor u een kleine greep uit "onze" normen en waarden:
"Licht de staat op. Laat het onderwijs zakken. Rij als een piraat op de Nederlandse wegen. Spendeer miljarden belastinggeld aan een overbodig gevechtsvliegtuig om Amerika te vriend te houden. Volg vriend Amerika blind en bombardeer vreemde landen plat. Trap de gezondheidszorg naar beneden. Geloof in hierarchie, christus, de bijbel. Vermoord je soldaten en onschuldige burgers in verre landen. Stop in de doofpot wat je kan. Laat schrijnend onrecht in stand. Hou de tunnelvisie overeind. Vermoord alle Nederlandse varkens, koeien en kippen (als dat financieel gunstiger is). Verzilver je toppositie als topaap op onbeschofte en onbeschaamde wijze. Koop een dolk als je je aansluit bij het cda of een andere politieke partij.
Dat is ongeveer de norm.
December 2002, Mulder, proportioneel geweld:
Politiewoordvoerder P. Boomsma van Groningen zei dat het Sudanese gezin door drie overvalbusjes met "proportioneel geweld" uit het huis was gehaald.
Gebroken polsen, kapotte oren, ontwrichte schouders, kneuzingen, doodsangst bij de kinderen (8, 5 en 3) en de ouders.
Acceptabel leed. Het is namelijk veroorzaakt door proportioneel geweld, uitermate geschikt voor een razzia op vijf onschuldige mensen.
Democratisch geweld. Rechtvaardig geweld. Proportioneel geweld. Klinkt sympathiek. Zou het wel geweld zijn ?
Ambtelijk geweld is misschien de beste uitdrukking. De term doet op zijn ergst aan verzekeringspolissen en blikschade denken.
"Eens even kijken op Ambtelijk geweld formulier G2...handtekening van de burgemeester, klopt...gezin als opgejaagde dieren ineengedoken in hoek van de kamer, okidoki...Slepen."
De overvalbusjes denken verder niet na. Het onbeschrijflijk lot van die mensen interesseert ze niet. Het komt niet bij meneer de agent op om over deze aanhouding een eigen mening te hebben. Bevel is bevel. Het begrip burgerlijke ongehoorzaamheid stopt hij bij het plegen van zo'n proportioneel ingeburgerd akkevietje liever in de doofpot.
Het Sudanese gezin mocht in januari naar Ter Apel om met nieuw bewijsmateriaal asiel aan te vragen. De gemeente Groningen kon zo lang niet wachten. (De Martinitoren helde over, vele autochtonen stierven aan een geheimzinnige ziekte...overigens is het bovenstaande en ernstiger zeker duizendmaal voorgekomen tussen 1998-2007).
Onschuldige mensen uit hun huis halen. Burgemeester Wallage in de volkskrant: "we passen de regels toe zoals ze zijn".
Het bloed vliegt me naar het hoofd/de keel, bij het lezen van die zin.
Februari 2004, Mulder
Jan Peter, hij interesseert zich als consequente christen ook niet voor het lot van gezinnen die door politie uit hun huizen worden gehaald in opdracht van Verdonk. Tweederde van de bevolking wil niet meer angst aanjagen, oppaken, opsluiten, vernederen, uitzetten, de verontwaardiging is honderdtachtig graden gedraaid, man.
Maart 2000, Campert
Wat schreef J.H. Leopold ?
O de verzuchting om mijn medemenschen
die altijd weer met stumperig aangeleerd
overwichtveinzen moeten geregeerd
en zulks ook zelf het liefste wenschen.
.
September 1997, Mulder
Kamps Tukkers heeft iets weg van Turks. Prachtige klanken. Alles was behoorlijk te verstaan ook. Kamp (vvd) heeft zich in de ruim veertig jaar dat hij hier is behoorlijk in de Nederlandse samenleving geïntegreerd. Mag blijven.
Toen kwam de harde nota van Kamp uit 2007. Kamp: "We moetn mijns inshiens 'n deuhdelijk signaal afgeem dat illeghael feblijf in Nhederland niet toegsthaa wot. Buhgemeestrs wordn verpflicht daaraan mee te werkn."
Kamp, het spijt me: je moet eruit.
(Overigens schreef Mulder ook dat Kamp geen dag later de Nederlandse troepen terughaalde uit Irak en dat Kamp daarvoor lof verdient...hij verdient lof, hij verdiende lof...de vijzelbare nederlandse taal)
Maart 1997, Campert
Het college van bestuur van de Universiteit van Utrecht heeft zichzelf een salarisverhoging van 20 tot 35 procent toegekend, lees ik ik in de Volkskrant. Het zou gaan om bedragen van 36.000 tot 64.000 gulden. De universiteitsraad vindt dit wat cru en vraagt om opheldering. De bestuurders willen die niet geven. Zoals alle mensen die niet het achterste van hun tong willen laten zien, hebben ze een woordvoerder. Die zegt: "wij praten nooit over de situatie van individuele personeelsleden." Een nobel principe, maar toch wat minder hoogstaand als het over jezelf gaat en over geld dat je uit die democratische pot aan jezelf hebt toebedeeld.
Het college heeft in een eensgezinde zichzelf-over-de-bol-strijkerij de salarisverhoging gegeven wegens "uitstekend functioneren". Misschien zou het beter zijn als dat college wat minder uitstekend functioneerde.
Verschrijver: functioneer je eigenlijk wel als je jezelf zo'n salarisverhoging geeft omdat je zelf vindt dat je uitstekend functioneert. En sinds 1997 is er sprake van een kwadraatscurve op dat gebied. Donder op met je gezanik over jaloezie; dit soort zaken, deze ongelijkheid, dit onbehoorlijke bestuur, dit onbeschofte gedrag ontregelt de samenleving, in ieder geval verschrijver.
December 1997, Campert:
Ben ik een racist ? Ik denk van niet. Wel een vervelend mens soms. Een onderzoek van de Europese Commissie wijst uit dat meer dan een derde van de inwoners van de Europese Unie van zichzelf zegt tamelijk of erg racistisch te zijn. (Verschrijver: als je dus erg hamert op die onderbuik en daar de oplossing ziet voor al je problemen, zie Jannes van der Wal over Wilders, dan vis je dus in de vijver van de 50 zetels van de 150 van de tweede kamer).
Nederland zit iets onder het Europees gemiddelde, maar zestig procent vindt dat er voor meer buitenlanders in hun land (Nederland is eigendom) geen plaats is.
Vind ik dat ? Nee.
Toch ga je jezelf wantrouwen. Schrok jij ook niet enigszins toen je las dat er zoveel Polen, Roemenen en Bulgaren naar "ons" land kwamen. Iemand zei tegen me:
"Zou je naast iemand willen wonen die op zijn balkon een schaap slacht ?"
Nee, dat zou ik niet willen. Maar is het racisme ? Dat heeft ermee te maken dat ik niet van bloed houd en niet van religie. Christus aan het kruis genageld vind ik ook geen geweldige.
Verschrijve: Wat vinden Arabieren, Duitsers, Amerikanen, Afrikanen, Polen, Russen, Roemenen eigenlijk van Nederlanders, als ze die overhoofd kennen ?
De wereld zwerft over aarde.
Januari 2002, Mulder:
Balkenende wil de maatschappij opheffen want de aanpassing is niet goed. Buitenlanders moeten zich aanpassen aan de Nederlandse normen en waarden. Allochtonen, voor u een kleine greep uit "onze" normen en waarden:
"Licht de staat op. Laat het onderwijs zakken. Rij als een piraat op de Nederlandse wegen. Spendeer miljarden belastinggeld aan een overbodig gevechtsvliegtuig om Amerika te vriend te houden. Volg vriend Amerika blind en bombardeer vreemde landen plat. Trap de gezondheidszorg naar beneden. Geloof in hierarchie, christus, de bijbel. Vermoord je soldaten en onschuldige burgers in verre landen. Stop in de doofpot wat je kan. Laat schrijnend onrecht in stand. Hou de tunnelvisie overeind. Vermoord alle Nederlandse varkens, koeien en kippen (als dat financieel gunstiger is). Verzilver je toppositie als topaap op onbeschofte en onbeschaamde wijze. Koop een dolk als je je aansluit bij het cda of een andere politieke partij.
Dat is ongeveer de norm.
December 2002, Mulder, proportioneel geweld:
Politiewoordvoerder P. Boomsma van Groningen zei dat het Sudanese gezin door drie overvalbusjes met "proportioneel geweld" uit het huis was gehaald.
Gebroken polsen, kapotte oren, ontwrichte schouders, kneuzingen, doodsangst bij de kinderen (8, 5 en 3) en de ouders.
Acceptabel leed. Het is namelijk veroorzaakt door proportioneel geweld, uitermate geschikt voor een razzia op vijf onschuldige mensen.
Democratisch geweld. Rechtvaardig geweld. Proportioneel geweld. Klinkt sympathiek. Zou het wel geweld zijn ?
Ambtelijk geweld is misschien de beste uitdrukking. De term doet op zijn ergst aan verzekeringspolissen en blikschade denken.
"Eens even kijken op Ambtelijk geweld formulier G2...handtekening van de burgemeester, klopt...gezin als opgejaagde dieren ineengedoken in hoek van de kamer, okidoki...Slepen."
De overvalbusjes denken verder niet na. Het onbeschrijflijk lot van die mensen interesseert ze niet. Het komt niet bij meneer de agent op om over deze aanhouding een eigen mening te hebben. Bevel is bevel. Het begrip burgerlijke ongehoorzaamheid stopt hij bij het plegen van zo'n proportioneel ingeburgerd akkevietje liever in de doofpot.
Het Sudanese gezin mocht in januari naar Ter Apel om met nieuw bewijsmateriaal asiel aan te vragen. De gemeente Groningen kon zo lang niet wachten. (De Martinitoren helde over, vele autochtonen stierven aan een geheimzinnige ziekte...overigens is het bovenstaande en ernstiger zeker duizendmaal voorgekomen tussen 1998-2007).
Onschuldige mensen uit hun huis halen. Burgemeester Wallage in de volkskrant: "we passen de regels toe zoals ze zijn".
Het bloed vliegt me naar het hoofd/de keel, bij het lezen van die zin.
Februari 2004, Mulder
Jan Peter, hij interesseert zich als consequente christen ook niet voor het lot van gezinnen die door politie uit hun huizen worden gehaald in opdracht van Verdonk. Tweederde van de bevolking wil niet meer angst aanjagen, oppaken, opsluiten, vernederen, uitzetten, de verontwaardiging is honderdtachtig graden gedraaid, man.
Maart 2000, Campert
Wat schreef J.H. Leopold ?
O de verzuchting om mijn medemenschen
die altijd weer met stumperig aangeleerd
overwichtveinzen moeten geregeerd
en zulks ook zelf het liefste wenschen.
.
De drie musketiers
Als Donner enthousiast uitroept dat een minderheidskabinet van cda en vvd doorregeert tot het einde van de termijn, dan weet je dat deze man zijn instinct niet deugt.
Weer even over de dvd "keek op de week". In 1 scene vraagt Dirk, de dakloze zwerverachtige met die dikke buik en tandeloze mond, "zo Van Kooten wil jij mij nog hebben tijdens de feestdagen ?", "Nee, nee, ik ben weg !" piept Kees. "En jij, dan, De Bie", "Nee, nee", zegt Wim.
"Dat dacht ik al, altijd maar de mond vol van vluchtelingen, maar als er iemand onderdak vraagt, ho maar !" En verontwaardigd beent Dirk weg, een plastic zak in de struiken gooiend.
Dat is ook lastig, het salonsocialisme.
And now for something completely different.
Als je Camiel Eurlings, Jack de Vries en Maxime Verhagen op een rijtje ziet staan, dan staat daar toch eerlijkheid, betrouwbaarheid en oprechtheid bij elkaar, nee ? Als Eurlings in twee minuten vijfmaal zegt dat er een eerlijke(r) manier gevonden is om te betalen voor automobiliteit, dan geloof ik hem meteen. Op zijn woord. Die man komt zo eerlijk en oprecht over, ik zou zo een wagenpark van hem kopen.
Ironie.
Een 3 tal scenes gezien van Bram Peper: "de elite heeft een voorbeeld functie"
Dat ging toen over de erasmus brug. Ik pleit echt voor anarchie als ik dergelijke types op de tv zie....maar er zit natuurlijk een knop op je tv en het is opmerkelijk hoe zo'n bram peper zichzelf te kakken zet en dat niet in de gaten heeft. Een zeer hoog gadverdamme gehalte. Een hoog getver gehalte.
In de camu bundel "Tien jaar Nederland" vond ik een aardig voornemen.
Januari 1998 (datum !, de gezegende tijd van paars)
Je wordt geen lid van een politieke partij, een fastoenlijk mens althans niet. Bolkestein verafschuwt de CPN vanwege massamoord en houdt van de VVD omdat die arme, elders ten dode opgeschreven vluchtelingen door jagers op motoren bij de geweldige Nederlandse grens van de weg laat halen, als het moet een stuk tape over de mond ratst en dan kapotprocedeert.
Als het aan paars ligt, gaan er straks in naam van de gezonde economie honderd vliegtuigen per minuut over ons heen.
Geen lid van een politieke partij worden. Niks verkondigen. Shine silently.
Weer even over de dvd "keek op de week". In 1 scene vraagt Dirk, de dakloze zwerverachtige met die dikke buik en tandeloze mond, "zo Van Kooten wil jij mij nog hebben tijdens de feestdagen ?", "Nee, nee, ik ben weg !" piept Kees. "En jij, dan, De Bie", "Nee, nee", zegt Wim.
"Dat dacht ik al, altijd maar de mond vol van vluchtelingen, maar als er iemand onderdak vraagt, ho maar !" En verontwaardigd beent Dirk weg, een plastic zak in de struiken gooiend.
Dat is ook lastig, het salonsocialisme.
And now for something completely different.
Als je Camiel Eurlings, Jack de Vries en Maxime Verhagen op een rijtje ziet staan, dan staat daar toch eerlijkheid, betrouwbaarheid en oprechtheid bij elkaar, nee ? Als Eurlings in twee minuten vijfmaal zegt dat er een eerlijke(r) manier gevonden is om te betalen voor automobiliteit, dan geloof ik hem meteen. Op zijn woord. Die man komt zo eerlijk en oprecht over, ik zou zo een wagenpark van hem kopen.
Ironie.
Een 3 tal scenes gezien van Bram Peper: "de elite heeft een voorbeeld functie"
Dat ging toen over de erasmus brug. Ik pleit echt voor anarchie als ik dergelijke types op de tv zie....maar er zit natuurlijk een knop op je tv en het is opmerkelijk hoe zo'n bram peper zichzelf te kakken zet en dat niet in de gaten heeft. Een zeer hoog gadverdamme gehalte. Een hoog getver gehalte.
In de camu bundel "Tien jaar Nederland" vond ik een aardig voornemen.
Januari 1998 (datum !, de gezegende tijd van paars)
Je wordt geen lid van een politieke partij, een fastoenlijk mens althans niet. Bolkestein verafschuwt de CPN vanwege massamoord en houdt van de VVD omdat die arme, elders ten dode opgeschreven vluchtelingen door jagers op motoren bij de geweldige Nederlandse grens van de weg laat halen, als het moet een stuk tape over de mond ratst en dan kapotprocedeert.
Als het aan paars ligt, gaan er straks in naam van de gezonde economie honderd vliegtuigen per minuut over ons heen.
Geen lid van een politieke partij worden. Niks verkondigen. Shine silently.
Subscribe to:
Posts (Atom)