Fondue Boerenjongen

Daar woonde ik rond mijn tiende levensjaar in het Noorden van italië. Een lief en naïef blond jochie. Mijn pa kocht van die cabaret lp's (langspeelplaten). Van Kooten en De Bie en Gerard Cox en Frans Halsema. Heerlijk in de blote kont van het simplisties verbond bleef me goed bij, net zoals fondue boerenjongen, waarbij Gerard Cox bijzonder verontwaardigd was dat hij het vlees zelf moest bereiden. "Komp ik daarvoor naar het restaurant ?".

Daarvan maakte ik fondue hoerenjong, maar pas op 15 jarige leeftijd. Toen was ik nog jong.

De mens zoekt "nieuwe wegen", windt zich op over onrecht, streeft naar het hogere, maar het doodgaan kan hem waarschijnlijk toch niet zoveel schelen. Mogelijk is hij blij toe, zoals hij elke avond blij toe is dat hij in slaap valt. Overdag werkend, nooit meer vragen stellen, altijd slaafs en braaf doen wat hem/haar gezegd wordt, weinig meer nadenkend, "overleven", heen en weer geslingerd tussen hoop en angst, ligt hij 's nachts als een weerloos lam op de slachtbank. Zo is het ook maar het beste zonder mokken te sterven.

Vredelievendheid, liefde, haat en doodsangst zijn eigenlijk maar grillen in die lichtflits van 1-105 jaar leven, tussen twee eeuwigheden duisternis. Miljarden jaren ervoor, miljarden jaren erna. Een mens is een clown, een mier, ontstaan en vergaan, en de rest is verbeelding. Recht, moraal, theologie, ethiek spelen mogelijk tijdelijk een rolletje in de menselijke komedie, maar het blijft een komedie.

De mens is een chemisch proces als een ander. Wie of wat hij is, beweert, gelooft, doet alleen terzake zo lang hij leeft, en meestal zelfs dan niet. Alles kan gebeuren en alles gebeurt, zonder dat de zon verbleekt of de vogeltjes ophouden met zingen.