Heer lijk in de blote kont

En toen hield het geleuter op en kwam er een eind aan. Nooit hebben we meer wat van hem vernomen. Ja, hij liet wel een leegte, een gat na, ja, maar ja,such is life.

And some stranger will lower me down...

http://www.youtube.com/watch?v=XOl5SBp3Gk8



Ja, uiteindelijk ligt iedereen toch alleen in zijn graf, in haar urn, verspreid over land of zee, as...




En zie mij nou eens hier heerlijk in de blote kont zitten !


Nou, nee, vriendelijk bedankt...Neuh, neuh, moet mijn kinderen nog ophalen. Ah ! Euh, volgende keer weer ? Een andere keer misschien. Dacht het niet ! Mij niet gezien ! Dank je de koekoek. Ben jij nou helemaal besodemieterd ?!


Neelie en...
Paarlberg vastgoed moordenaar
sex met TCR directeur moordenaar (uit 1 bron, de politie, vernomen dat Neelie Smit Kroes het strafrechtelijk onderzoek, de telefoontaps naar de directeur van dit bedrijf, heeft stilgelegd en verhinderd. En de directie van TCR was tuig van de richel ! Braziliaanse snollen werden ingevlogen, na vier weken gedumpt op de treilerweg te rotterdam, hup de volgende lading...en dat was het enige niet... ). Ja, nou ! Ik heb gelachen als een boer met kiespijn, ja, toen die Neelie commissaris voor ICT werd bij de Europese commissie, nou en of !

Heer Lijk. Heer Lijk. Heer Lijk :

Harm Dost zegt:
vrijdag 25 december 2009, 18:59 uur
Bolkestein was als staatssecretaris van economische zaken degene die er alles aan deed om de leveringen van de chemicalien die nodig waren voor de vervaardiging van gifgassen aan de gang te houden.

Als gevolg daarvan kwamen tienduizenden, zo niet honderdduizenden om het leven. Niet alleen de door Bolkestein zo gehaatte Iraniers, maar ook de 5000 Koerden in het Noord-Iraakse stadje Halabja..

http://www.groene.nl/2007/20/Hoe_Holland_aan_Saddam_verdiende
http://www.groene.nl/2007/21/Gifgas_voor_Irak_2

Het is onbegrijpelijk dat politici die op deze wijze oorlogsmisdaden fasciliteerden zich nog op deze wijze durven te profileren ook. En daarvoor plaats krijgen aangeboden door de Volkskrant.

Dat hij ook hier nu wordt neergezet als iemand die “leeft in vrijheid en die met bravoure (propageert)”, dat is toch wel zeer bitter.

Het is tot nu toe niemand gelukt om dat stuk ongeluk achter de tralies te krijgen. Dat is alles!


Chemicalien of mensen...
Olie, geld of mensen...
Het is wel duidelijk waar Bolkestein voor gaat.

http://weblogs.nrc.nl/opklaringen/2009/12/25/de-witte-band-en-de-zwarte-hoofddoek/




Vind ik grappig. Dat jeje daar nog druk over maakt. Iedereen krijgt zo zijn/haar rammen in het leven. Zijn/haar optaters. En uiteindelijk blijft de leegte, resteert het zwarte gat....misschien ook wel mooi, prachtig, rustgevend....such is death
.

Rustig aan, rustig aan

Nou heb ik toevalligerwijs ruim een jaar doorgebracht in een "vrouwengemeenschap", ten dele "aangestuurd" door een vals nichtje, maar jongens, dat is vrese-lijk. VRESELIJK ! Het enige wat me daarvan meevalt is dat 60% van de dames ook kan toegeven dat een vrouwengemeenschap alleen moeilijk werkbaar is. En een volledige mannengemeenschap ten tijde van oorlog of in het leger is waarlijk even erg of erger.

Zojuist martien de jong over wf hermans gelezen, naast bewondering en vriendelijke woorden ook de volgende passage over hermans:


Hermans zelf was uiterst lichtgeraakt, maar schoffeerde anderen in het openbaar. In zijn Mandarijnen publiceerde hij knipsels van anderen, maar zelf stond hij altijd gereed met advocaten om zijn auteursrecht op elke gulden, elke cent te laten gelden. Tegelijkertijd verweet hij anderen geldzucht, zuinigheid of gierigheid.

Hij paarde geldingsdrang en mateloze eerzucht aan twijfel en depressie. En als meest geëerde en gevreesde auteur in Nederland beklaagde hij zich over miskenning. Wie Hermans' spottende afwijzing van andere Nederlandstalige auteurs in hun context analyseert, kan zich moeilijk onttrekken aan de indruk dat zijn literaire kritiek voor een goed deel bestond uit opruimingswerkzaamheden om plaats te maken voor zichzelf. Maar dit gebeurde pas, nadat hij, in de tijd dat hij ze nog nodig had, mooie lofprijzingen had gedebiteerd voor dezelfde schrijvers die hij later spottend zou kleineren (voortschrijdend inzicht ? Soms ben je eerst ook heel enthousiast over iets/iemand en na verloop van tijd vind je zijn/haar boeken niet meer te lezen ?). Berekening was hem evenmin vreemd als gebrek aan realiteitszin en beheersing. Afgunst op succes van anderen was vooral vrees om zelf te worden overtroffen, en wantrouwen kwam voort uit het gevoel dat hij zelf werd belaagd.

De beta gymnasiast en doctor in de fysische geografie met belangstelling voor technisch precisiewerk en kritische taalfilosofie, was tevens de schrijver van surrealistische verhalen waarin de verbeelding zich los weet te maken van de rationaliteit. Maar ook bleef hij ergens het gefrustreerde en gepeste jongetje dat was blijven zitten in de derde klas, werd uitgescholden als "Stijve Jezus" omdat hij een kruk was bij de gymnastieklessen en niet meedeed aan sport (had hermans asperger ?). Alleen thuis kwam hij soms in opstand met huil- en driftbuien. Hij herhaalde die buien als 56jarige beroemde auteur tegenover journalist Rudolf Bakker en zijn uitgever Geert Lubberhuizen, toen hij in 1977 onder hoogspanning stond omdat zijn vroegere vernederingen zouden worden goed gemaakt door het ontvangen van de hoogste literaire onderscheiding uit handen van de Belgische koning.

Vrienden en bekenden van Hermans waren rechtstreeks bij het verzet betrokken, hijzelf niet. Toen Reina Prinsen Geerligs, gefusilleerd verzetsstrijdster, in 1943 Willem Frederik in de universiteitsbibliotheek ontmoette, vermeed ze ieder contact en maakte ze zich zo vlug mogelijk uit de voeten. Datzelfde jaar kreeg het manuscript van Hermans' eerste roman Conserve bij uitgeverij Meulenhoff een afwijzende interne beoordeling. De teleurstelling voor de jonge schrijver was zo groot, dat hij zich wilde gaan melden voor het Oostfront. Maar bij het SS-Ersatzkommando op de Dam waren foto's uitgestald van sportende jongemannen die de "stijve jezus" van zijn wanhoopsdaad weerhielden. Willem Frederik was toen bijna 22.

In april 1943 werden Nederlandse studenten verplicht een "loyaliteitsverklaring" te tekenen, waarmee ze zich verbonden niets te ondernemen tegen de bezettende macht.
Hermans heeft het na de oorlog doen voorkomen of hij, evenals het grootste deel van de studenten, geweigerd had die verklaring te tekenen. Maar de waarheid is dat hij deze niet hoefde te tekenen omdat hij assistent was geworden en beschouwd kon worden als ambtenaar. Hij toonde zich bovendien zo bezorgd om zijn gesalarieerde positie dat hij, tot het sluiten van de Amsterdamse universiteit in september 1944, onverdroten door bleef werken met het handjevol studenten dat wel gehoorzaamheid had beloofd aan de Duitse bezetter. Sterker nog, Hermans heeft zich in brave volgzaamheid aan een radio oproep van de SS Polizeifuhrer Rauter op 6 mei 1943 vrijwillig gemeld op het bureau van de SD in de Euterpestraat voor tewerkstelling in Duitsland. Tot zijn geluk bleek de verantwoordelijke oberscharffuhrer niet te spreken.

Ik matig me geen oordeel aan over Willem Frederik Hermans of over wie dan ook die de bezettingstijd door wist te komen zonder kleerscheuren. Maar ik denk dat de eerzuchtige en gefrustreerde Willem Frederik daar heel wat meer moeite mee heeft gehad. En ik denk dat hij daarom als schrijver geen gelegenheid voorbij heeft laten gaan om de waarde van het verzet in het algemeen te relativeren en de verzetsdaden van enkelingen te betwijfelen of te kleineren. Het is een beetje als met zijn nooit aflatend schimpen op professoren. Wim Hermans is zomin hoogleraar als verzetsheld kunnen worden (maar hij schimpte ook op politici en talloze anderen, vaak terecht !).

Toen hij later wel een succesvolle auteur werd, hield hij niet op direct of via de personages van zijn verbeelding, te proclameren dat hij op beide kwalificaties neerkeek vanuit de fotogenieke en mediagenieke eenzame hoogte van zijn schrijverschap (hineininterpretatie martien de jong, ten dele waar). Een roeping in dienst van de Waarheid, die alleen hem en niemand anders bekend was.

Zijn eigen bangheid, lafheid, verlegenheid, stijfheid, droefheid en machteloze drift werden filosofisch gesublimeeerd tot een pessimistische levensvisie die hij, met al de kracht van zijn creatieve fantasie, bevestigd wilde zien in het dagelijkse leven en streven van zijn medemensen.

"Ik heb geschreven om wraak te nemen," zegt Richard Simmillion in het grote medelijden. Zijn alter ego en geestelijk vader willem frederik hermans bewees dat wraak literatuur kan opleveren. Hij schreef uit wraak op het meelijwekkende menselijke leven, en uit satanisch medelijden voor de dommeriken die zijn Waarheid niet wilden inzien.

Zijn rancune resulteerde ook in meestal goed gestructureerde en soms aangrijpend mooie romans en verhalen. Hoogtepunten van de nederlandstalige literaire kunst in de twintigste eeuw.

Italiano ?

http://www.youtube.com/watch?v=7pKrVB5f2W0&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=mE7jNhwU9y0

http://www.youtube.com/watch?v=h3S4dBk4E1g&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=MXtxR1gHZIk

Best een beetje een stevige toen, die sofia loren...goh, dat ik daarmee opgegroeid ben 1969-1977. Volgens loren is ze zo lang jong en relatief slank gebleven door twee schijven verse ananas elke ochtend....dames...

http://www.youtube.com/watch?v=vRtViiX3fPg&feature=related




Ha, die gitarist, of mandolinespeler weet ik het, komt de hele tijd tegen de drummer zijn kin ! Rond 2:30 !

http://www.youtube.com/watch?v=BqlJwMFtMCs&feature=related

Leuk ! Schone schijn uit 1958 ! Keeping up appearances ! Eerst een onbegrijpelijk napoletaans voor mij in het eerste couplet, maar dan kan ik het wel volgen, daarna de vertaling in het engels.

expand this for full lyrics/translation: testi/traduzione
[1958 tratto dal film Toto', Peppino e Le Fanatiche]

Puorte o' calzone cu 'nu stemma arreto
'na cuppulella cu 'a visiera alzata.
Passe scampanianno pe' Tuleto
camme a 'nu guappo pe' te fa guardà!

Tu vuò fa l' americano!
mmericano! mmericano
siente a me, chi t' ho fa fa?
tu vuoi vivere alla moda
ma se bevi whisky and soda
po' te sente 'e disturbà.

Tu abballe 'o roccorol
tu giochi al basebal '
ma 'e solde pe' Camel
chi te li dà? ...
La borsetta di mammà!

Tu vuò fa l' americano
mmericano! mmericano!
ma si nato in Italy!
siente a mme
non ce sta' niente a ffa
o kay, napolitan!
Tu vuò fa l' american!
Tu vuò fa l' american!

Comme te po' capì chi te vò bene
si tu le parle 'mmiezzo americano?
Quando se fa l 'ammore sotto 'a luna
come te vene 'capa e di:"I love you!?"

Tu vuò fa l' americano
mmericano! mmericano
siente a me, chi t'ho fa fa?
tu vuoi vivere alla moda...


You're wearing trousers with a tag on the back
and a cap with the visor turned up,
parading around Tuleto
like a lady's man trying to be seen

You're acting all american,
american, american,
listen here: who's asking you to?

You want to be all trendy,
but if you drink "whisky and soda"
you always end up sick!

You're dancing rock and roll,
and playing baseball,
but where'd you get the money
for the Camel cigarettes?
Mummy's handbag!

You're acting all american,
american, american,
but you're born in Italy, listen here:
there's nothing you can do,
ok napoletano?!
You're acting all american,
american, american,

How can your loved one understand
if you're speaking half american?
When you're out loving uder the moon,
where do you get a phrase like "I love you"?

You're acting all american,
american, american,
but you're born in Italy, listen here:
there's nothing you can do,
ok napoletano?!
You're acting all american,
american, american,
...whisky soda e rock and roll

Poesie

Gummbah vroeg mij vriendelijk doch beleefd of ik nog wat gedichten voor hem had door met zijn stijve op mijn schouder te tikken.


I'm like: "oh, my god !!!"

Er moet nog wat aan geschaafd en gesnoeid worden, maar dan verwacht ik ook opname in Gerrit Komrij's bundel dichters van de 21e en 20e eeuw, 22e voor mijn part. En beschaving en oorlog zijn beter goed nagedaan dan zelf slecht bedacht :



Annalen

Jij vroeg aan mij anaal
Ik zei Wacht eens even makker
Ik steek hem niet in uw kakker
Jouw vagijn is mijn heilige kanaal



Beschaving

"Nou, dat is een kalfslederen onderbroek om u tegen te zeggen."
"Ja, ik hou ervan om continu mijn grenzen te verleggen."


en oorlog

Je leven geven voor je land. Ik sterf nog liever
dan de pijn van een halfrijm in sexgeslijm.
Of het mysterie van het verdwenen geheim,
dat is het vervelende van dat gerijm.
De ouwe lul zei: een uur geleden was alles beter,
Ik stop en sterf, dit nadoen loopt voor geen meter.




Un rêve en marge: you're so inviting and exciting

Toen ik voor de derde keer achterelkaar klaar kwam,
dacht ik: da's toch net overgeven, man.



Verveling

Pffffew, verveel me weer eens rot,
dus stoppik hem maar in je strot.
Nu izzie rood, zweertie en kapot.



Behaarde

Waar is de tijd van die hele behaarde uit naarden ?
Alles geschoren zijn nu de normen en waarden



Sod off

Angst voor de grote zwarte piemel
heb ik ook na al dat miezerige blanke gefriemel.
Maar ze fluisterde wel erg geil: "Ooooooh, mein Himmel."



Vrouwen

Ik geef haar eens flink op d'r mieter
en vervolgens bevochtig ik haar met mijn gieter
Ze trekt aan mijn ballen
Ze moet de boel weer vergallen

Ik zeg nog wat een rare oester heb jij
Maar dat wilde er bij haar niet meer bij.
Waarom wil geen vrouw een relatie met mij ?
Ik ben toch altijd voorkomend, charmant en blij



Eenzame verbanning a la Donker

Toen ik 18 was lag ik bovenop, wat was ik opgewonden
Ik kreeg een bloedneus, het leken wel maandstonden
Dat vond ze niet chic, ik werd heen gezonden


Marilyn Monroe's dodelijke verdriet

Had ze me weer eens bij de kloten,
dat heeft mij zeer verdroten


Vol verwachting

Dames, heb toch wat geduld
ik moet al zolang wachten
voordat jullie zijn uitgeluld
verwijt mij daarom niet een zachte
je kunt over 5 uur een keiharde verwachten



Wat word ik hier treurig en doods van. The kind of pain that you can't hide

Al mijn hartebloemen worden ijsbloemen

Wat nou zo aardig is, hermans verkondigt in bijna elk interview dat het leven zinloos is, dat de mens zinloos is, dat de man zinloos is, dat de vrouw zinloos is, dat sex zinloos is, dat de aarde zinloos is, dat het heelal zinloos is. Dat ben ik geheel met hem eens, maar daardoor krijgt het haast weer zin, je leven krijgt zin door te pas en te onpas te verkondigen dat het zinloos is. Dat zijn nu van die ironische paradoxen that I like.

Geplaatst door: Mano Nero | 29 juni 2011 om 11:12

Jaja, dan wordt er weer veel gepraat en bijna niets gezegd in cafe "in den alten zwetser".

Geplaatst door: Mano Bianco | 29 juni 2011 om 11:13

Someone took pity on the youth

Geplaatst door: Sting | 29 juni 2011 om 11:15

Me nooit meer een verslagen post coitum verschrijver te voelen, moet hemelhels zijn.

Geplaatst door: Mano de Verschrijver | 29 juni 2011 om 11:16

Ik wil af en toe ook sombere buien hebben, die horen er blijkbaar bij en ik kan niet tegen die immer optimistische vrolijke blije eikels of klitten, dat zijn leeghoofden.

Geplaatst door: Mano de Verschrijver | 29 juni 2011 om 11:16

So ? De wereld zou veel vrediger zijn als we wat meer op elkaar zouden passen en wat minder op elkaar zouden letten.

Geplaatst door: Ingrid van Henk (Gekke) | 29 juni 2011 om 11:17

Sex differences are here to stay. Woman is the nigger of the earth.

Geplaatst door: Mano van Birgit | 29 juni 2011 om 11:18

Waar ik nou de koude rillingen van krijg, ik keek gisteren toevallig naar het slot van nip/tuck, waar ik normaal niet naar kijk, en toen stak zo'n oud grijs wijf de dokter viermaal neer, ja, ik weet dat het niet echt is, het is maar film of tv, daar griezel ik toch wel enorm van, hoor, niets voor mij, dat soort levensechte beelden...en ik voelde dat er iets engs aan zat te komen).

Geplaatst door: P. Retender | 29 juni 2011 om 11:19

O yes, I'm the great pretender, pretending sometimes I'm yours

Geplaatst door: P. Aerdenfluisteraar | 29 juni 2011 om 11:20

Moet er niet aan denken, met 1 dame heb ik het amper 14 jaar volgehouden (hoewel... voornamelijk goede herinneringen, maar niet het laatste anderhalf jaar), 1 kan dus al zwaar zijn (meestal was het eigenlijk wel plezierig), 4 lijkt me helemaal de hel op aarde, dan word je binnen twee weken groen uitgeslagen uit huis weggedragen net zoals clint eastwood overkwam in die film waarbij hij vluchtte naar een vrouwenhuis, dat liep slecht af voor Clint.

Geplaatst door: Clint Oosterbos | 29 juni 2011 om 11:21

It's crucial to have an active fantasy life.

Geplaatst door: S.Olo & S.Ole | 29 juni 2011 om 11:21

Pochaap. Malloot. Praatjesmaker. Zwamneus. Nothingness. Zwatelaar. Leuteraar. Schaamteloos leeghoofd. 1 keer ergens echt voor gaan, ho maar, fantasieknar, weet je hoe we dat noemen, mensen die in een klein droomwereldje zitten, een, een, een fantast ! Zo is het maar net. Iets leuks. Vrolijkheid, niet die verslagenheid....sodemieters, als de dood geen zin heeft dan maakt die maar zin.

Geplaatst door: D. Evil and D. Eepblueseabehindme | 29 juni 2011 om 11:22

Enne, enne, ik ben alleen nog maar verlief geweest op eggie mensen, die je kunt ruiken, horen, proeven, voelen, van de tv of foto of krant kun je echnie verlief raake, echnie, hoor.

Geplaatst door: Muts | 29 juni 2011 om 11:22

Het is een groot geschenk voor kinderen als je zelf gelukkig bent.

Geplaatst door: God Verdomme | 29 juni 2011 om 11:23

Streef nergens naar alles ontvouwt zich vanzelf.

Geplaatst door: So de Mieterop | 29 juni 2011 om 11:24

Van jezelf houden, is het begin van een levenslange romance.

Geplaatst door: O. P. Donderen | 29 juni 2011 om 11:26

Geen zorgen voor de dag van morgen, anders leef je niet vandaag.

Geplaatst door: B. Lije, E. Ikel en K. Lit | 29 juni 2011 om 11:31

Economie kan zonder liefde, de mens niet.

Geplaatst door: Hervé This | 29 juni 2011 om 11:39


Huuu, ik meende een ontstoken haartje te hebben op mijn kaak, dus een pincet erbij gepakt om een wat dik aandoend zwart folikel eruit te trekken, dat lukt, zoiets heb ik nog nooit gezien, een beetje heen en weer rollen, 5 haartjes ineen. Bah. En als dat nou alles was wat bij ouderdom hoort, maar het ergste moet vast nog komen, stel je voor dat ik niet meer kan skien ! En wat krijg ik een rare borstelige grijze blonde zwarte wenkbrauwen !
Sinds ik 42 ben heb ik soms ook wel sombere buien, die ik daarvoor niet in die mate had. Gelukkig dit jaar, 2010, maar heel weinig last van....en die scheiding is een zegen geweest, wat een bevrijding. Wat kunnen mensen depressief raken van elkaar, terwijl de bedoeling juist andersom is.

Geplaatst door: M. Verschrijverius | 29 juni 2011 om 11:45

Arnon Grunberg schrijft dat hij per ongeluk een liefde-sms van aaf brandt corstius krijgt die gericht is aan haar partner, gijs groenteman, en dat die in precies dezelfde woorden opgesteld is als enkele jaren daarvoor aan hem. Hij concludeert dat hij zo inwisselbaar is. Als ik nu iets concludeer na 4 meer intense relaties dan is het dat niemand inwisselbaar of vergelijkbaar is, totaal verschillende mensen telkens...en wat ben ik daar blij over.

Geplaatst door: M. Verschrijverius | 29 juni 2011 om 11:46

In 1993 kocht ik een mooi hemd en een mooie broek in Breda van Sylvie van der Vaart-Meijs, toen was ze ook al mooi. Toch wel een ontwikkeling van een kledingwinkel naar een society figuur.

Geplaatst door: Moets | 29 juni 2011 om 11:47







--------------------------------------------------




Al mijn hartebloemen worden ijsbloemen zei Maarten t Hart in zijn twee beste verhalen, "huwelijk rijmt op gruwelijk" en "mijn vrouw". Ik vind eigenlijk dat iedere middelbare scholier die twee verhalen gelezen moet hebben.

Het kwam erop neer dat een huwelijk of relatie bijzonder vaak of altijd gruwelijk wordt. Dan vertelde Maarten plagerig een grapje (was sich liebt, das neckt sich of wat je lief hebt, dat plaag je) en dan werd zijn vrouw daar woedend of kribbig van/over "jouw grapjes zijn grof en fantasieloos". Ook wel triest.





Mijn vrouw (foutief ingekort en huwelijk rijmt op gruwelijk is beter)

Mijn naam is Bartimeus Ligtendag; ik ben getrouwd. Ik heb mijn vrouw leren kennen toen ons bedrijf een bijscholingsweekeinde organiseerde in een conferentieoord op de Veluwe. We werden op zaterdag krachtig bijgeschoold. Ons werd vervolgens een eenvoudige boerekoolstamppot voorgezet. Daarna werden de stoelen opzijgeschoven. Aldus ontstond een dansvloer. De lampen werden gedimd, de paartjes vormden zich. Aangezien ik, van huis uit dooplid van de Gereformeerde Gemeente, nooit dansen heb geleerd, zat ik wat verloren aan een formica tafeltje. Vlakbij de dansvloer stond een tenger, donker meisje tegen een hekje aangeleund. Ze had iets grappigs, iets kinderlijks. Ik slenterde wat rond; opeens stond ik naast haar, leunde ook tegen het hekje. Ik vroeg: "Dans je niet ?"
"Nee, niemand vraagt me," zei ze.
"Ik zou je wel willen vragen," zei ik, "maar ik kan niet dansen."
"Jammer."
"Och, dansen is volgens mij helemaal niet leuk. Ik zou liever nog wat door het bos wandelen, het is zo'n mooie zomeravond, heb je zin om mee te gaan ?"
"Waarom niet ?"

We wandelden een tijdje door het bos. Het was een warme, geurige zomeravond, eind juni. Het wilde maar niet donker worden. Je rook de vage geur van kamperfoelie en boerenjasmijn, en soms werd die geur verdrongen door de sterke lucht van paarden. Het leek of ik twee voet boven de bospaden zweefde. Vrij spoedig kwamen we te spreken over het enige dat mij werkelijk interesseert, het onvatbare, grote wonder van het bestaan: de muziek. Ik was toen nog jong en kende de grote meesterwerken amper. In de week voor het bijscholingsweekeinde had ik een plaat gekocht van het strijkkwintet in g-klein van Mozart, fenomenaal mooi. Ik zei tegen haar:
"Ken je toevallig het strijkkwintet in g-klein van Mozart ?"
"Ja, ik heb daar net deze week een plaat van gekocht."
"Ook toevallig, ik ook," zei ik.

Zo toevallig was dat natuurlijk niet. In de NRC had een hooggestemde recensie gestaan over de uitvoering van het werk op deze lp. Naar aanleiding van die recensie hadden we beiden die plaat gekocht. Toch schiep dat simpele feit dadelijk een band. We neurieden het schrijnende openingsthema. Het was zomer, de avondsterren flonkerden.

De volgende morgen hadden we vrij. Om, als we dat wilden, naar de kerk te gaan. Aangezien ik toen al tot de conclusie was gekomen dat God mij niet had uitverkoren, bestond er voor mij geen noodzaak meer om ter kerke te gaan. Niettemin wachtte ik haar op, denkend: ik ga met haar naar de morgendienst. Toen ze in de grote conferentiezaal verscheen was het al halfelf. Ik heb dus vanaf het begin geweten dat zij een langslaapster is. Eigen schuld, dikke bult. Ze dronk een kop koffie, ik ging naast haar staan, bestelde ook een kop koffie, vroeg: "En ? Ga je naar de kerk ?"
"Ik ? Naar de kerk ?" vroeg ze verontwaardigd.
"We hebben vrij om naar de kerk te gaan," zei ik.
"Ik ben nog nooit naar de kerk geweest," zei ze.
"Nog nooit ?" vroeg ik verbaasd.

Aandachtig bekeek ik haar. Een meisje dat nog nooit in een kerk was geweest ! Week in, week uit was ik vanaf de kansel gewaarschuwd voor levensgevaarlijke meisjes die hervormd of katholiek waren en nu aanschouwde ik zomaar een meisje waar nooit voor gewaarschuwd werd omdat het ondenkbaar leek dat een Verbondskind zo iemand zelfs maar zou kunnen ontmoeten. Laat staan dat hij er een gesprek mee zou kunnen voeren ! Ik werd er ontzaglijk nieuwsgierig van, vroeg: "Zullen we dan weer in het bos gaan wandelen ?"
We liepen over de bospaden. Ik vroeg maar en vroeg maar, wilde alles weten over haar ouders, haar opvoeding, haar kijk op het leven. Geen toefje evangelie kwam er, zo bleek, aan te pas, geen zuchtje christendom. Waarom boeide mij dat zo hevig ? Omdat je opgegroeid kon zijn zonder het Eenige Nodige en toch niets gemist leek te hebben ? We liepen maar, zomerse geuren, wolkenloze hemel. Toen liep ons bospad dood op een vrij hoog hek van prikkeldraad.

"Hieroverheen of terug ?"
"Het is nooit leuk om dezelfde weg terug te gaan," zei ze.
"Nee, de terugweg is altijd korter en saaier."
"Maar hier kom ik niet overheen."
"Misschien kun je eroverheen klimmen ?"
"Nee, dat lukt me niet."
Ze stond daar maar. Zo'n mooi, klein, tenger, donker, ongelovig meisje.
"Ik kan je er wel overheen tillen," zei ik.

Zonder haar antwoord af te wachten pakte ik haar op en zweefde ze boven mij, geen tijd voor protest. Ik ben vrij sterk en zette haar aan de andere kant van het hek neer. Toen ze aan de andere kant neerkwam neuriede ze een paar maten uit het strijkkwintet van Mozart, verbaasd ? geschrokken ? opgelucht ?

We verdwaalden in het bos. We waren laat terug in het conferentieoord. Onze collega's zagen dat wij gezamenlijk zo onopvallend mogelijk de zaal probeerden binnen te sluipen waar de zondagmiddaglezing gegeven werd. Niets had hen sterker het vermoeden kunnen geven dat wij iets met elkaar hadden. Zij gingen zich daarnaar gedragen, ze deden alsof wij een paar waren. Hoe terloops en ongemerkt kan een huwelijk tot stand komen. Het is niet moeilijk om iets te beginnen, het is moeilijk om iets te beëindigen. Wie schrijft daar een goede handleiding voor ?

Op die zondagavond bracht ik haar naar huis, na de treinreis. Ze woonde, net zoals ik, op kamers. Zij woelde maar steeds met haar linkerhand door haar haar. Toen ik mijn eerste glaasje op had, zei ze "Wil je nog een zuipje ?"
Na zoveel jaar klinkt mij dat kinderachtig in de oren. Toen was ik vertederd. Alles is begonnen met vertedering. Omdat ze zo tenger was. Het was ook die tengerheid die voor de eerste ontstemming tussen ons zorgde. Op een avond zag ik dat het licht brandde op de zaal waar zij altijd werkte, ik liep nog even binnen. Zij typte.
"Ga je al gauw naar huis ?"
"Ja" knikte ze.
"Dan wacht ik even op je, dan kunnen we samen oplopen."

Ze maakte haar werk af. Ze stond op en trok een, hoewel het nazomer was, reusachtige grijze jas aan. Ze verdween er helemaal in. Op straat zei ik, wegsmeltend van vertedering: "Wat een grote jas heb je ! Als je hem aantrekt lijk je nog magerder !"
Dat viel verkeerd. Dat klonk haar kennelijk krenkend in de oren. Ze zweeg. Hoe wonderlijk dat je zo goed de ontstemming van een ander kunt aanvoelen. Alsof je die ruikt. Mij deed het pijn dat ze mijn opmerking niet als een plagerijtje maar als een belediging opvatte. Dat griefde mij een beetje. Niettemin wilde ik het weer goedmaken. Ik zei: "Nou ja, ik bedoel dat je helemaal verdwijnt in die jas. Je bent net een zeehondje waarvan het kopje nog boven water uitsteeekt."
"Staat die jas me dan niet ?"
"Die jas staat je juist heel goed," zei ik.
Er sloop evenwel een schrille klank in de toon van mijn stem. Er was iets miszegd. Dat kon niet meer ongedaan gemaakt worden. Het was of toen iets ontstond dat eeuwig herhaald zou worden. We praten met elkaar, we raken daardoor in een opperbeste stemming. Overmoedig geworden door haar goede humeur, plaag ik haar. Terstond slaat haar stemming om. Ze zwijgt gegriefd. Doordat ze met stille ergernis reageert op iets dat slechts als een plagerijtje bedoeld is, voel ik mij op mijn beurt miskend. Ten slotte zeg ik: "Moet jij nu altijd venijn zuigen uit een plagerijtje ?"
"Ik hou niet van plagerijtjes, ik kan er niet tegen. Die van jou zijn niet leuk, ze zijn grof en fantasieloos."
"Maybe," zeg ik dan, "maar als er spits of grappig op gereageerd wordt, kan ik vervolgens subtieler uit de hoek komen."
"Welnee, je wordt juist steeds botter."

Vreemd dat zoiets zich, haast dwangmatig, steeds weer voordoet. Mij lijkt het dan of ik mijn liefde niet uiten kan -omdat ik niet mag plagen. Mensen die van elkaar houden, plagen elkaar toch ? Was sich liebt, das neckt sich. Vaak heb ik, als 1 van mijn plagerijtjes werd opgevat als schimpscheut, tegen haar gezegd: "Al mijn hartebloemen worden tot ijsbloemen." Dan blijkt ze dubbel gegriefd.

Zou ze er zo slecht tegen kunnen om geplaagd te worden uit gebrek aan zelfvertrouwen ? 1 van haar favoriete uitdrukkingen is "Nou ja, ik ben toch nooit goed genoeg." Of ze zegt als ik zo voorzichtig mogelijk een aanmerking maak: "Voor jou ben ik ook al niet goed genoeg." Graag mag ze ook opmerken "Ik word overal buiten gehouden." Terwijl zelfs de roodborstjes bij haar aanblik wegsmelten van vertedering zegt ze: "Ze vallen allemaal over me heen". Van zo'n opmerking raak ik nu uit mijn humeur.

Overigens lijkt het wel alsof er tussen ons een ping pong effect van humeurigheden bestaat. Zoals 1 plagerijtje van mij voldoende is om haar "kriegel" te maken, zo kan 1 opmerking van haar bij mij ontstemming veroorzaken. Vooral 's morgens vroeg. Ik wil dan honderduit praten, heb dwaze invallen, zou zo graag aan het ontbijt schertsen. Ze is een langslaapster, we ontbijten nooit samen. Soms klaag ik daarover. Dan zegt ze "Ontbijt met kwinkslagen ? Dat kan ik niet leveren. "

Om het haar gemakkelijker te maken op te staan, breng ik haar thee op bed. Dan popel ik van ongeduld om iets leuks te vertellen. Zo zei ik onlangs: "Gisteren hoorde ik zo'n leuk verhaal. Een Turk klopt zijn kleedje uit op het balkon van zijn flat. Loopt er een Surinamer..."
"Kuch eens," zei ze
"Wat...?" vroeg ik.
"Ja, kuch eens, slik eens, je articuleert zo slecht."
"Ik wil iets leuks vertellen en jij onderbreekt..."
"Kuch nou eens, ik versta er geen barst van."
Ik kuchte hard. "Zo goed ?" zei ik verongelijkt.
"Gadverdamme, zei ze, ben je nou alweer boos ? Kom nou eens."
Ze probeerde, nog liggend, haar armen om mij heen te slaan.
"Kom eventjes bovenop mij liggen," zei ze vleiend.
"Nee, ik ben net uit bed, ik heb geen zin weer languit te gaan liggen."
"Toe nou," zei ze.
"Nee, daar ben ik 's morgens niet voor in de stemming."
"Lazer dan maar op."
"Ik vertelde iets leuks."
"Het leek me nogal discrimenerend. Maar goed, ga door, een Surinamer..."
"Loopt er een Surinamer onder het balkon door. Hij roept naar boven: "Wat is er aan de hand, man, wil hij niet starten ?"

Waarom lachte ze niet ? Ze zei alleen maar: "Nu is het mijn beurt om iets te vertellen. Ik droomde vannacht dat ik...eh..."
Eigenaardig, die gewoonte om "eh" te zeggen na elke drie woorden. Je hoort het vaak, het stoort mij nooit, behalve bij mijn vrouw. Het klinkt als een donderslag in mijn oren. Daar heb je het weer, denk ik, en mijn middenrif krimpt. Hoe eigenaardig dat iets dat zo onbetekenend lijkt, je zo hevig kan irriteren. Zodra ze "eh" gezegd heeft, ontvalt mij het vermogen om haar verder aan te horen. Ze voelt dat haarscherp aan. Ook die morgen.

"Je luistert niet," zei ze.
"Wel waar," zei ik.
"Nou, wat zei ik dan ?"
"Je zei: Ik droomde vannacht dat ik....éééééééééééh.." en ik bootste het geluid van een blatend schaap na.
"Gadverdamme," schreeuwde ze, "kan ik dan nooit een verhaal aan je kwijt ?"
"Vertel nou, je droomde vannacht..."
"Ach, laat maar, je luistert toch niet."
"Ik luister wel."
"Je luistert nooit, je hebt geen pest belangstelling voor me."
"Heus, ik luister wel, maar je praat altijd zo langzaam, je maakt je zinnen nooit af."
"Dat komt omdat jij nooit luistert. Als jij goed zou luisteren, dan zou ik wel goed vertellen. Bij jou moet ik tegen de stroom oproeien. "

Overigens werd mij de droom niet meer verteld. Daar treur ik niet om. De dichter Auden heeft al gezegd dat andermans dromen boring zijn. Door dat gedoe was ik wel vergeten mij te scheren. Ik liep snel naar boven en stapte rustig de badkamer binnen.
Ze stond in haar volle glorie voor de badkamerspiegel en zei:
"Wie loopt er nou zo een badkamer in ? Kun je niet even kloppen ? Je weet toch dat ik bezig ben ?"
"Hoe moet ik nou weten dat je was opgestaan ?"
"Je hebt toch oren ?"
"Nou ja, maar dan nog. Mag een mens in zijn eigen huis zijn badkamer nog binnen lopen ?"
"Niet als daar iemand anders bezig is, dat is een kwestie van fatsoen. "
"Van fatsoen ? Nou vraag ik je !"
Ik wilde alweer weglopen, maar nu zei ze: "Als je hier nu toch bent, dan kun je mijn rug wel even doen."
Er moet dan een of ander smeerseltje over haar rughuid gemasseerd worden. Ik wreef het zalfje over haar wervels.

"Niet zo !" zei ze pinnig, "niet van onder naar boven, maar van boven naar onder."
Aan de kromming van haar rug voelde ik dat ze "kriegel" werd. Nog even en er zou een uitbarsting volgen. Op zo'n ogenblik denk ik aan Flaubert, die schrijft in 1 van zijn brieven: "Het wettige huwelijk, dat wederrechtelijk is, en tegen de natuur en het hart in gaat, is juist door haar wettigheid gedoemd alle liefde te verdrijven."


-

gedicht

Na het lezen van "de baadster" en "engelen van ijs" van maria barnas lees ik haar gedichten met meer plezier, begrijp ik ze iets beter, vind ik ze mooier. Vind ik ze mooi.  




We maken een einde

Er ligt een homp klei
in de hoek van de kamer
een beetje aangetast mijn angst
dat je hebt zitten boetseren
in mijn afwezigheid.




Vreemdgaan

Ik denk het water dat groot en grijs begon.
Begin.

Het rolt als een herinnering die zich hervindt en anders.
Vang aan: we zwemmen anders.

Naar de lichte bomen. Ja ! Suist de wind en smijt
de vlieger tegen een wand van lucht.

Je draait mooi rondjes
kringelt

wappert tegen de wind en duikt zinwekkend laag
over het vorderende water. Wij stijgen op

tot je naast me komt staan.
De telefoon in je hand je vrouw.

Je schouders laten je zakken.
Ze rinkelt


.

verslagen verloren

Waar gaat het om in het leven ?

Barbara Stok: Mijn voorlopige conclusie is dat het erom gaat een goed mens te zijn. Het gaat niet om succes, aanzien of een groot huis. De consumptiemaatschappij stimuleert mensen om rijkdom te vergaren, niet om wijsheid te vergaren. Zo wordt concurrentie bevorderd in plaats van samenwerking. Dat vind ik interessante thema's.

A loving heart is the truest wisdom. Maar dan niet een loving heart omdat je verliefd bent op een ander, maar een liefdevol hart an sich, op zichzelf. En verwar liefde niet met bezitterigheid.

Ook oppassen met dat "goed mens", ik vermoed dat hitler zich een goed mens vond die "het goede" voor had met duitsland en de wereld.


Was het maar altijd een voetbalwedstrijd nederland-?. Zo heerlijk rustig op straat, de duinen, het strand en in de winkels, overal in nederland...


Wie denkt dat de natuur rechtvaardig is.... Dat vond ik ook een goed verhaal van maarten t hart, de ongelijkheid van uiterlijk en sex, het verhaal "sex-appeal"...de strekking van het verhaal van maarten t hart was dat voornamelijk knappe mensen met elkaar paren, de wat minder knappen qua uiterlijk met elkaar en de lelijksten tenslotte ook met elkaar....en toch....zie er best goed uit, maar ik heb heel wat remmen en afhoudmechanismes ingebouwd....terecht, alleen zijn is een paradijs, geen geklaag over opruimen, geen gezeur over gras maaien, geen gezanik....heerlijk in de blote kont.....eenzaam na haar ben ik wel


Dustin Hoffman zei over George Burns, dat hij zo treffend sex op je negentigste omschreven had: biljart spelen met een (stuk) touw.


Welk beroemd man had ook alweer drie goede adviezen inzake de opvoeding van kinderen ? Leave them alone. Leave them alone. Leave them alone. Laat ze met rust. Laat ze het zelf uitzoeken. Laat ze met rust. Bertrand Russell ?




Van: mano de verschrijver (mano.deverschrijver@hotmail.com)
Verzonden: zondag 13 juni 2010 18:10:57
Aan: b.donker@lavitanonedolce.it
2 bijlagen |


Ma signora Donker, kompt nou toch eens een biertje drinken ! Kompt nou toch eens gezellig wat drinken !

Alleen niet morgen, want dan ben ik in Brussel inzake voedingsclaims (met mijn jungstein (dat dure horlogemerk waar brad pitt reclame voor maakt ?) en boss pak even gewichtig poeha doen), maar kompt nou toch eens een biertje drinken, ben zo nieuwsgierig naar u !

Hoe het ook zij, voor de grap en hermans indachtig (met gekken en dwazen moet je niets te maken willen hebben was zijn laatste brief aan gerard van het reve), kompt toch eens gezellig een pilsje drinken, Donker :


" Nou, kijk, die komt dan met een verhaal waarvan ik zeg, ja, ja, ja !, daar spreken de idealen en de bezieling uit waarvoor ik zelf ooit, lang geleden alweer, de politiek in ben gegaan."




Beste Mano,

U wordt bedankt voor uw sympathieke electronische brief. Leiter ist mevrouw Donker doodmoe van al haar bewonderaars en heeft ze geen zin meer om iemand te ontmoeten.

Hoogachtend,
Fabio Castello
secretaris B. Donker




"Uitstekende jongen, prima kaerel, de Verschrijveriis."

"Ken jij hem ook ?"

"Nee, nee, dat zeg ik altijd als ik de naam van iemand hoor."

Ook het bovenstaande gesprekje heb ik in het echt opgevangen tussen hoge ambtenaren, 1 corps bal en 1 van groen links....






"Verscheur deze brief" maakte indruk op mij. Max Pam: Eerst is de briefwisseling vriendelijk, de brieven van Hermans zijn beter dan die van het Reve. Ze worden vrienden, maar dan komt er na een aantal jaren de ommekeer, zeker als Van het Reve zijn brieven in het engels gaat schrijven, aanvankelijk nog geduldig legt Hermans uit dat het niks kan worden met Reve’s ambitie om de wereld via het Engels te veroveren. Hierin kan men Hermans alleen maar gelijk geven. In het Engels brengt Reve niets extra’s, integendeel, je voelt dat hij boven zijn macht grijpen moet. Dat Hermans op een keer in het Frans antwoordt, kan gevoeglijk worden opgevat als een steek onder water: wat jij kan, kan ik ook, en beter, maar ik zal het nooit in mijn hoofd halen mijn moedertaal te verloochenen. Hoe tragisch ook, van het Nederlands zullen wij nooit los komen.

Een andere ergernis voor Hermans was gelegen in Reve’s toenemende religiositeit. Ongetwijfeld meende Hermans dat Reve daar op goedkope wijze mee kokketeerde, en tenslotte vond hij dat Reve helemaal was veranderd in een clown. Het resultaat van die Werdegang kwam met het schotschrift Verder van mij, dat Hermans in 1966 schreef onder het pseudoniem Anastase Prudhomme S.J.

De breuk was toen al zeven jaar een feit. Die was gekomen op 20 februari 1959, toen Reve zijn “comrade in arms” om een bijdrage vroeg voor Tirade. Reve wist ongetwijfeld dat Hermans een grote hekel had aan dat literaire tijdschrift en het antwoord kan hem nauwelijks hebben verrast: “Mensen die mij om bijdragen voor Tirade aan het hoofd zeuren, hebben (naar keuze):

a) mij niet goed gelezen,
b) mij wel gelezen, maar niet begrepen,
c) een bord voor het hoofd
d) er een beetje plezier in mij te treiteren”.

Wat voor Hermans tot de conclusie leidde: “Daarom is in ongenade vallen wel het meest geschikte middel om van het gezeur af te komen”.

In tegenstelling tot wat Max Pam schrijft viel mij op dat Van het Reve nog wel zo'n twintig brieven naar Hermans gestuurd heeft, waarop Hermans nooit meer geantwoord heeft.

"Niet beantwoord" en "natuurlijk niet beantwoord" schrijft Hermans vaak op de enveloppen van de brieven van Van het reve. “Laat maar zitten”, schreef hij op de laatste enveloppe die hij van Reve ontving.



29 oktober 1971 (de breuk was eigenlijk in 1959 al een feit, de "echte" briefwisseling loopt van 1947 tot en met 1959).

Beste Gerard,
Als je het zegt, zal het wel waar zijn, dat je dat verhaal over mijn logeerkamer nooit verteld hebt, zoals de Haagse Post over je beweert. Onbegrijpelijk is helaas dat je dit dementi alleen naar mij hebt gestuurd en niet naar de Haagse Post.

Je vermoeden dat het lijkt of ik bang voor je ben, is volkomen gewettigd. Ik ben inderdaad doodsbang voor mensen die voortdurend onbegrijpelijke dingen doen en koester de wens ze zoveel mogelijk uit de voeten te blijven. Ik heb je al eens eerder deelgenoot gemaakt van dit verlangen van mij, niet waar ?
Gegroet


.

L'enfant en nous

Ik moet als 10 jarige toch in de lach geschoten zijn, toen ik dat voor de eerste keer van mijn pa hoorde, het woordje "race kak", 35 jaar geleden. Zeker en vast. Variaties op een thema kwamen later pas, zoals daar zijn knoflookracekak, bruinebonenracekak, ratracekak

Waar ik ook om moest lachen was toen ik als 25 jarige een stage bij de gemeente zoetermeer liep bij de afdeling bouw- en milieuvergunningen en handhaving en toezicht. Daar lieten ze me de brief zien van een burger, waarschijnlijk gepensio(e)neerd, die een foto van zichzelf gestuurd had op een tuinstoel met een biertje in zijn hand en zo'n tekst daarbij geschreven had als: "en zie mij nou eens lekker in de tuin zitten met mijn biertje !"

Een sticker "Urgent" zat erop geplakt en deze was gericht aan Burgemeester en Wethouders van de gemeente Zoetermeer. De zaak heeft het gemeentehuis maandenlang bezig gehouden omdat men niet wist hoe men deze brief moest classificeren, waardoor deze van afdeling naar afdeling werd doorgeschoven en de arme goedwillende burger van de gemeente Zoetermeer het gevoel moet hebben gehad van het kastje naar de muur doorverwezen te worden.



Laughing just to keep from crying. Waar ik nu nog verontwaardigd om kan worden is dat mijn beste vriend op school eens vertelde dat zijn italiaanse zwaar katholieke vriendinnetje tegen hem had gezegd dat ze vond dat ik teveel aan het lachen was de hele tijd...ik moest meer serieus kijken. Ik was nondeju 16 jaar en toen ook al kwaad daarom. 1) Zou ik zoiets tegen hem verteld hebben ? Misschien, maar dat is ook al een beetje onfris, dat zij het tegen een beste vriend vertelt en dat die beste vriend het doorvertelt 2) Hoe haalt dat tutje het in haar harses ?

Het is wel waar dat ik knapper ben als ik serieus kijk, als ik lach zie ik er als zo'n joker uit.




Stop die geile ijdele machtsbeluste hongerige vrouwen/mannen ! Want wat zijn ze leeg



Zij zei

"Ik ben groen rechts."
"Jij bent een media-, aandacht-, bewondering-, waarderings- en lieggeil ijdel egocentrisch kippig machtsbelust megalomaan leeghoofd, en dat ben je ! Sexueel misschien goed, maar daarna weet je totaal niet wat je met een vent aan moet, de leegheid ! Dan gaat zelfs die goedheid tegen staan."
"Nou heb ik van mijn vakantiegeld een hd tv gekocht (een sony bravia voor 380 EUR met humax 175 EUR en de duurste hdmi kabels, totaal 660 EUR kwijt en ziggo aansluiting) en ik weet niet wat ik zie, alsof ik een thuisbioscioop heb, wat is dat mooi ! De eerste twee weken krijg ik het volledige pakket te zien van ziggo, alles wat ze hebben, filmkanalen en dat is best mooi (vooral ook weer door die hd kwaliteit) alsmede porno.

Maar wat wilde ik ook alweer zeggen ? O ja, vroeger van 15 tm 30 raakte ik opgewonden van porno. Nu veel minder tot niet, zodra ik een piercing, tatouage, anaal gedoe zie, atjebah, dat is een nare industrie van vrouwenhandel en vrouwenmishandeling, gelukkig niet alles, maar 10% kan volstrekt niet door de beugel, dat zijn criminele gebeurtenissen en activiteiten, dat is niet vrouwonvriendelijk, dat is vrouwenmishandeling !

"Stijn, dat was zo raar op televisie, daar was een mevrouw aan de piemel van een meneer aan het likken !"
" Ja, Eline, ho maar, daar hebben we het verder niet meer over, dat was per ongeluk, die meneer was gevallen en had pijn, dus gaf die mevrouw daar wat kusjes op, ja."
Sodemieters, en dat om 9.00 uur in de ochtend, zal haar toch ook moeten uitleggen dat ze niet iedere man die klaagt over piemelpijn kusjes op se piemel moet geven (een meisje van 8 jaar).

"Toen ik 15 was had ik een relatie met Mascha en zei gaf mij al pratend het gevoel een ster te zijn, hoewel ze me ook heus wel eens bespotte, heel bijzonder zo iemand, van dat soort vrouwen zijn er te weinig en ik stoot ze mogelijk af, door me koud afstandelijk te gaan gedragen als zo iemand meer dan gemiddelde belangstelling voor mij toont. Complicado."
"Dan ben je eenvoudigweg een grote ezel."
"Dat soort vrouwen ? Jij verdient een keihard knietje !"
"Nou was ik mijn haar met een shampoo met parel extract (hoe verzinnen ze het !), en daardoor denk ik minimaal driemaal per week "perlemutter", wat vreselijk irritant, maar het klinkt ook wel mooi, als een beschaafd scheldwoord: perlemutter !"




Ook de truisms van jenny holzer blijven prachtig tijdloos:

People are nuts if they think they control their lives

You must disagree with authority figures

Fear is the greatest incapacitator

Using force to stop force is absurd

Ambition is just as dangerous as complacency

Abuse of power comes as no surprise

Alienation produces eccentrics or revolutionaries

Anger or hate can be a useful motivating force

Being sure of yourself means you’re a fool

Don’t place too much trust in experts

Everything that’s interesting is new

Planning for the future is escapism

It’s crucial to have an active fantasy life

Talking is used to hide one’s inability to act

Selflessness is the highest achievement

Selfishness is the most basic motivation

Disgust is the appropriate response to most situations

Enjoy yourself because you can’t change anything anyway

Everyone’s work is equally important

Labor is a life-destroying activity

Most people are not fit to rule themselves

Mostly you should mind your own business

People who don’t work with their hands are parasites

The most profound things are inexpressible

Words tend to be inadequate

Thinking too much can only cause problems

Government is a burden on the people

Private property created crime






Niet morgen, maar nu


Hoe functioneren mensen die vrij zijn van problematisch denken en gedrag ? Psychologie kijkt vaak naar geestesziektes. In de onderstaande beschrijving wordt gekeken naar een geestelijk gezond individu.
Ze houden bijna van alles in het leven en verknoeien geen tijd met klagen of hopen dat iets anders was. Ze mopperen niet. Als het regent vinden ze het fijn. Als het heet is, accepteren ze de hitte en klagen er niet over. Ze nemen alles zoals het komt. Ze doen niet alsof en genieten van de realiteit. Vraag hen waar ze niet van houden en ze zullen het moeilijk vinden om een antwoord te verzinnen.

Hoewel plagen als ziekte, droogte, ongedierte, overstromingen en dergelijke door zulke mensen niet met gejuich worden begroet, klagen ze niet. Als er iets veranderen moet, zullen ze zich inspannen en daarvan genieten. Het zal moeilijk zijn iets te bedenken wat ze niet graag doen. Het zijn ware levensgenieters. Ze zijn vrij van schuldgevoelens en raken niet immobiel door gebeurtenissen uit het verleden. Ze kunnen toegeven dat ze fouten hebben gemaakt en proberen onproduktief gedrag in de toekomst te vermijden. Maar ze verspillen geen tijd door te wensen dat ze iets anders hadden gedaan of met van streek te zijn om iets wat ze in een eerder stadium van hun leven hebben gedaan.

Het volledig vrij zijn van schuldgevoelens is een van de kenmerken van gezonde individuen. Geen gelamenteer over het verleden en geen pogingen om anderen zich schuldig te laten voelen door het stellen van zinloze vragen als “waarom heb je het niet anders gedaan ?” “schaam je je niet ?”
Ze zien in dat aan het verleden niets meer te veranderen valt. Ze zijn zelf vrij van schuldgevoelens en zullen anderen ook nooit schuldgevoelens aanpraten. Treuren over het verleden versterkt een armzalig eigenbeeld. Je zult hun nooit anderen zien manipuleren door hen erop te wijzen hoe slecht ze zijn geweest en evenmin zul je hen met deze tactiek kunnen manipuleren. Ze zullen niet kwaad op je worden maar je negeren. Ze laten zich niet van streek maken.

Geestelijk gezonde mensen tobben nergens over. Omstandigheden die veel mensen gek maken, raken deze individuen nauwelijks. Ze maken geen plannen voor de toekomst en schuiven niets op de lange baan. Ze zijn niet noodzakelijk altijd de kalmte zelf, maar ze weigeren te tobben en te piekeren over iets dat buiten hun macht ligt. Ze zijn erg georiënteerd op het heden en het is raar en zinloos om hun actuele momenten te besteden aan gepieker en getob. Ze voelen zich niet bedreigd door het onbekende, ze zoeken juist ervaringen die nieuw en onbekend voor hun zijn. Ze houden van verrassingen. Ze weten dat het heden alles is wat ze hebben. Ze leven niet toe naar een gebeurtenis in de toekomst, maar genieten hier en nu. Het is dwaas om met genieten te wachten. Ze hebben geen last van zelfverwijt. Het is een natuurlijke manier van leven, zoals een kind of een dier. Ze hebben het druk met het benutten van actuele momenten terwijl de meeste mensen hun leven lang op geluk wachten en het nooit weten te grijpen.

Deze gezonde mensen zijn uiterst onafhankelijk. Het zijn geen “nestblijvers” en vinden dat in alle relaties onafhankelijkheid boven afhankelijkheid moet gaan. Ze koesteren geen bepaalde verwachtingen, hun relaties zijn gebaseerd op wederzijds respect van het individu zelf te mogen beslissen. Wanneer ze van iemand houden, dringen ze hun partner geen normen op. Ze zijn erg op hun privacy gesteld, wat anderen het gevoel kan geven afgewezen te worden. Ze zijn van tijd tot tijd graag alleen en zullen alles doen om hun privacy te beschermen. Je zult merken dat deze mensen geen talrijke verhoudingen hebben. Ze zijn selectief. Afhankelijke of ongezonde mensen zullen niet gauw van hun houden omdat ze zo op hun vrijheid zijn gesteld. Als iemand hen nodig heeft, verwerpen ze een dergelijk behoefte als pijnlijk voor zowel de ander als henzelf. Ze willen dat degenen van wie ze houden onafhankelijk zijn, hun eigen keuzes maken en hun eigen leven leiden. Hoewel ze van anderen genieten en graag bij hun zijn, willen ze ook dat die anderen het zonder ruggesteuntje kunnen stellen. Op het moment dat je op deze mensen gaat steunen, zul je merken dat ze zich terugtrekken, eerst emotioneel en tenslotte ook fysiek. Ze weigeren in een relatie met een volwassene afhankelijk te worden of toe te staan dat de ander afhankelijk van hen wordt. In hun relaties met kinderen zijn ze uiterst zorgzaam, maar vanaf het allereerste begin moedigen ze zelfvertrouwen aan terwijl ze iedere nieuwe stap met veel liefde begeleiden.

Bij deze gelukkige, zichzelf verwezenlijkende mensen zal je opvallen dat ze geen waardering zoeken. Ze kunnen functioneren zonder de waardering of de bijval van anderen. Ze zijn niet gesteld op eerbetoon zoals de meeste mensen. De mening van anderen deert hen niet, het kan hen weinig schelen of iemand anders instemt met wat ze doen of zeggen. Ze proberen niet anderen te schokken, noch hun waardering te winnen. Het zijn mensen die zo vanuit zichzelf gericht zijn dat ze zich letterlijk niet bekommeren over wat anderen van hun gedrag vinden. Ze zijn niet gevoelig voor applaus en waardering; ze schijnen het niet nodig te hebben. In hun eerlijkheid kunnen ze bijna onbeleefd zijn omdat ze dat wat ze zeggen niet verpakken in zorgvuldig afgewogen zinnen bedoeld om anderen te behagen. Als je wilt weten wat ze denken, dan hoor je dat precies. Omgekeerd, wanneer je iets ten nadele van hen zegt, zullen ze niet van streek raken. Ze hebben het niet nodig dat iedereen van hen houdt; evenmin hebben ze het onzinnige verlangen waardering te oogsten voor alles wat ze doen. Ze zullen de gegevens die jij aandraagt accepteren, ze beoordelen volgens hun eigen waardesysteem en ze gebruiken om te groeien. Ze zijn in zoverre ongewoon dat ze functioneren zoals zij -en niet anderen- dat willen.

Ze kiezen zelf, ze kunnen zinloze regels overtreden en kleine sociale verplichtingen met schouderophalen afdoen. Het zijn geen mensen van recepties en small talk. Ze zijn zichzelf en hoewel de maatschappij een belangrijk onderdeel is van hun bestaan, weigeren ze erdoor te laten ringeloren of er een slaaf van te worden. Ze rebelleren niet tegen regels, maar weten hoe ze op verstandige wijze de regels kunnen negeren of creatief gebruiken.

Ze weten te lachen en anderen te laten lachen. Het zijn geen serieuze zwaarwichtige mensen die zich somber en grimmig door het leven worstelen, ze worden vaak verweten op de verkeerde momenten luchthartig te zijn. Ze houden van humor en toch heeft hun humor nooit iets vijandigs; nooit zullen ze lachen ten koste van een ander. Ze lachen mensen niet uit, maar lachen met hen. Ze lachen om het leven en zien het als een grote g(r)ap. Wanneer ze een stapje achteruit doen en naar het leven kijken weten ze dat ze niet naar een bepaalde plaats in het bijzonder gaan. Af en toe staan ze er bij stil dat de dood de eindbestemming is, maar die hoort erbij, dat is de natuur.

Het zijn mensen die zichzelf zonder klagen accepteren: kaal, dik, lang, klein, krullend haar, het zijn allemaal net mensen. Ze accepteren de wereld en zichzelf zoals die is. Boos of verdrietig zijn ze niet heel vaak, omdat woede en verdriet erop gebaseerd zijn dat andere mensen zich niet gedragen zoals zij dat gewenst/verwacht hadden. Ze houden van de natuur en zwerven er graag rond. Ze voelen zich daar thuis. Ze hebben inzicht in het gedrag van anderen en wat complex lijkt en voor anderen onontwarbaar, is voor hen duidelijk en begrijpelijk. De problemen die zovelen verlammen, worden door deze mensen als kleine moeilijkheden gezien. Ze hebben ook inzicht in zichzelf en zien direct wat anderen hen proberen aan te doen. Hun emotionele wereld draait niet om problemen. Ze hebben een sterk innerlijk gevoel van eigenwaarde en daardoor kunnen alle externe problemen objecief worden bekeken zodat ze niet als een bedreiging van hun waarde worden gezien. Gezonde, onafhankelijke mensen weten niet hoe ze bedeigd kunnen worden en juist dit kenmerk kan hen voor anderen bedreigend maken. Het zijn frontsoldaten in de strijd voor maatschappelijke veranderingen, maar toch nemen ze niet elke avond hun strijd mee naar bed als een kweekplaats voor hartafwijkingen, maagzweren en andere lichamelijke kwalen.

Ze zien liegen als een verstoring van hun eigen realiteit en daarom zijn het eerlijke mensen. Ze hebben geen zin zichzelf of anderen te misleiden. Ze schuiven de schuld niet op anderen. Ze zijn intern gericht en weigeren de verantwoordelijkheid voor wat ze zijn op anderen te schuiven. Ze praten niet over mensen, ze praten met mensen. Mensen van de daad doen. Critici klagen en bekritiseren andere mensen.

In het leven van deze mensen is weinig plaats voor orde, organisatie of systemen. Ze bezitten zelfdiscipline, maar zaken en mensen hoeven niet te voldoen aan hun eigen opvattingen. Ze dringen anderen geen regels op. Ze bekommeren zich niet om netheid en ordelijkheid. Als iets niet loopt zoals ze graag zouden willen, dan is dat ook goed. Organisatie is een nuttig middel, maar geen doel op zich. Ze pakken alles op hun eigen unieke manier aan, of het nu een rapport schrijven, soep maken of het gras maaien is. Ze schakelen bij alles hun verbeeldingskracht in en het gevolg is een creatieve benadering. Ze raadplegen geen handboeken of experts; ze pakken eenvoudigweg het probleem aan zoals zij denken dat het moet. Dat is creativiteit en dat hebben ze allemaal. Ze hebben een onuitputtelijke energie en willen helemaal opgaan in hun activiteiten of werk. Ze weten niet wat verveling is, daarvoor houden ze teveel van het leven. Ze zijn buitengewoon nieuwsgierig, nooit weten ze genoeg. Ze bekommeren zich er niet om of ze het goed of verkeerd doen. Bij de kapper willen ze alles over zijn vak weten; ze voelen zich nooit hoger en beter dan anderen en lopen nooit met hun verdiensten te koop in de hoop bewonderd te worden. Ze leren van kinderen, effectenhandelaren en dieren. Ze willen weten wat het betekent lasser, kok, wielrenner, directrice of voetballer te zijn. Ze weten nooit genoeg en ze weten niet hoe ze zich snobistisch of superieur moeten gedragen, omdat ze zich dat nooit voelen. Elke persoon, elke gebeurtenis is een gelegenheid om meer te weten te komen. En in hun interesses zijn ze agressief, ze wachten niet op informatie, ze gaan erachter aan.

Ze zijn niet bang om te falen. Ze zijn er vaak blij mee. Ze stellen slagen in een onderneming niet gelijk met geslaagd zijn als mens. Hun eigenwaarde komt van binnenuit. Falen, of hoe een ander dat ziet, kan de eigenwaarde niet aantasten. Andere mensen behoorden zich niet anders te gedragen en gebeurtenissen hoefden niet anders te verlopen. Ze accepteren anderen zoals ze zijn en proberen situaties te veranderen die hun niet aanstaan. Ze hebben geen behoefte om zich te laten gelden en spelen geen spelletjes om indruk te maken op anderen. Ze zoeken geen waardering van anderen bijvoorbeeld door hun kleding. Ze hebben iets eenvoudigs, iets natuurlijks. Ze zetten hun standpunt uiteen, luisteren naar anderen en zien in dat het dwaas is proberen iemand anders te overtuigen. Hun waarden zijn niet lokaal, ze identificeren zich niet met familie, buurt, gemeenschap, stad, provicie of land. Het zijn geen chauvinisten, ze zien zichzelf als deel van de mensheid. Ze overschrijden traditionele grenzen, waardoor anderen hen soms rebellen of verraders noemen.

Ze hebben geen helden of idolen. Alle mensen zijn menselijk en stellen in belangrijkheid niemand boven zichzelf. Wanneer iemand anders meer privileges heeft, zien ze dat als een voordeel voor die persoon en niet als een reden om zelf ongelukkig te zijn. Ze staan er niet op dat iedereen gelijk wordt behandeld, streven daar wel naar, maar zoeken innerlijk hun geluk.

Deze individuen houden van zichzelf, ze behandelen zichzelf goed, eten goed en doen aan sport. Geen plaats voor zelfmedelijden, zelfverwerping of zelfhaat. Als je hun vraagt "hou je van jezelf ?" krijg je het antwoord "Natuurlijk!". Qua jaloezie hebben ze hun eigen innerlijke geluk en het is ongunstig om je geluk af te laten hangen van een ander. Het zijn zeldzame vogels. Elke dag is een verrukking, alle actuele momenten beleven ze intens. Mensen die geen probleemgebieden hebben, jagen het geluk niet na: ze leven en geluk is hun beloning.


kwekkelekwa !

eccolo qua !