Het gaat om de inhoud !

zei Balkenende in het begin wel eens. En dan dacht ik, ha, nu krijg ik wat te horen. Maar dan kwam er niets. Het grote luchtledige.

Toen heeft hij compleet voor mij afgedaan, piepen "het gaat om de inhoud", maar vervolgens niets te zeggen of te melden hebben.

Zou er nog iets achter gezeten hebben ? Je moet als machthebber steeds besluiten nemen waar je nooit alle consequenties van kunt voorzien. Niemand kan de toekomst voorspellen. "Balkenende neemt geen besluiten", hoorde ik ooit na een Ministerraad, "Die is besluiteloos".

Omdat, en dat begrijp ik best, hij misschien beseft dat hij niet weet hoe zijn besluiten op termijn zullen uitpakken. Bij die oorlog heeft hij totaal verkeerd gegokt.

Een vriend van mij wilde ooit een hond nemen en die zou hij dan Jack noemen, dezelfde naam als zijn pa.

"Af, Jack !"
"Koest, Jack !"
"Zit, Jack !"
"Lig, Jack !"
"Godver, Jack", en de hond een rotschop verkopen. Zo kon hij de rollen omdraaien.



Met buitengewoon veel plezier naar Linda de Mol en Joris Luyendijk gekeken, die combinatie van ijdelheid, onzekerheid, navelstaarderij, het "kijk ik nog een beetje geil" van Linda, maar toch vooral ook een bijzondere en mooie avond dankzij die combinatie Joris en Linda, of Joris en Alexander. Opvallend hoe Linda met "haar beeld...hoe ze overkomt", bezig is. Joris is veel beter dan Connie Palmen, Joost Zwagerman en Peter van Ingen bij zomergasten. Veel, veel, veel beter.

Vast door jaloezie ingegeven, oa die opmerkingen over Linda de Mol. Ik wou dat ik zo kon presenteren of een vak beheerste waar ik met hart en ziel in op kon gaan. Met verschrijven heb ik dat enigszins, maar daar valt geen droog brood mee te verdienen.
Rowling en Palmen redden het anders aardig en Rowling heeft nog iets leuks geschreven ook (alleen het eerste deel gelezen).

Elk mens een meningenfabriek, een poepfabriek. Als kind zonder al teveel meningen ben je veel gelukkiger, niet ? Ik heb een mening dus ik besta. Als ik tijdens een vakantie opinieloos door het leven ga (oa door minder internet, tv en krant), dan ben ik veel gelukkiger !? Vooral al die meningen en opinies op internet-sites kunnen voor een stevige depressie zorgen. Maar ja, er zitten ook zoveel blaaskaken, blaaskakinnen, snotneuzen en ander gespuis op vooraanstaande posities. Je moet een blaaskaak en egotripper zijn om die positie te bereiken. Of is dat weer een mening ? Hoe minder je weet, hoe minder je oordeelt, des te gelukkiger ?


Pronk ! Van Frits Abrahams

Omdat het humeur van mijn vrouw zich de laatste dagen bijna griezelig positief manifesteerde, vroeg ik wat er aan de hand was. „Dat komt niet door jou”, zei ze, weer zo irritant monter, „maar door Jan Pronk.”

Ik had het kunnen weten, maar toch overviel het me enigszins. In de vakantieweken hadden we het nauwelijks meer over haar politieke partij, de PvdA, gehad. Het was een onderwerp geworden waar ze liever niet meer over sprak, merkte ik, alsof het een eigen kind betrof dat reddeloos van het goede pad was afgedwaald.

Ik herinner me nog goed hoe het begon. Op een morgen in juli had ze met ontzetting op een foto in de Volkskrant gewezen. Daarop stonden bonzen van de PvdA, onder wie Bos en Aboutaleb, die welgemoed de Singelkerk in Amsterdam betraden. Over de schouders van een van deze partijprominenten piepte nog net zichtbaar het glunderende gezicht van de schrijver Joost Zwagerman. „Links applaus voor Zwagerman”, kopte de Volkskrant.

Wat bleek? De PvdA-top was buitengewoon ingenomen met het zojuist uitgekomen pamflet De schaamte voor links van Zwagerman. Daarin had Zwagerman het beleid van de PvdA in de afgelopen decennia volkomen afgebrand om aan het slot doodleuk het voorstel te doen het hele zaakje maar op te heffen en op één hoop te gooien met de SP. Je kon Jan Marijnissen en Agnes Kant horen schaterlachen. Ze hoefden de PvdA niet meer te verslaan, ze mochten haar zó opeten.
Het was duidelijk: de PvdA had een nieuw licht gezien, en dat licht heette Joost Zwagerman. Dat daarmee voor de PvdA op termijn de duisternis voorgoed zou intreden, scheen niemand te deren.

„Zijn ze gek geworden?” vroeg mijn vrouw. Daarna zei ze een hele tijd niets.

„Het is een partij zonder zelfvertrouwen”, probeerde ik te troosten, „ze durven niet meer voor zichzelf op te komen.”
„Maar dan hoef je je toch nog geen schuldcomplex te laten aanpraten door een voor Opinio schrijvende neoconservatief, die in al die jaren van dat zogenaamde wanbeleid zijn mond niet heeft opengedaan?”

Ik probeerde voor Zwagerman nog te redden wat er te redden was, bijvoorbeeld door te wijzen op zijn verdienstelijke essays over Amerikaanse schrijvers, maar er was geen houden meer aan.

„Als Zwagerman de nieuwe ideoloog van de PvdA wordt, dan is het voor mij afgelopen”, zei ze.

De PvdA begon nu pas écht in zwaar weer terecht te komen. Het was goed dat er een vakantie op volgde, die het gemoed kon milderen.

En toen kwam, bijna uit het blauwe niets, Jan Pronk. Het is alsof Joop den Uyl op aarde is teruggekeerd. Mijn vrouw kan weer neuriën.

„Wat vind jij?” vroeg ze. Ik trok mijn gezicht in een bezorgde plooi. „Ik voorzie veel hommeles met Bos. Heerlijk voor Rutte. Goed beschouwd zijn er twee scenario’s voor de PvdA. Pronk wint, en je hoort nooit meer wat van Joost Zwagerman. Bos wint, en (ik liet mijn stem sinister dalen) Zwagerman wordt de volgende staatssecretaris van Cultuur, volgens mij zijn geheime ambitie.”

„Dan weet ik in ieder geval waar ik aan toe ben”, zei ze.