Henk Kamp liet neusharen epileren !

Elk mens een meningenfabriek, een poepfabriek. Als kind zonder al teveel meningen ben je veel gelukkiger, niet ? Ik heb een mening dus ik besta. Als ik tijdens een vakantie opinieloos door het leven ga (oa door minder internet, tv en krant), dan ben ik veel gelukkiger !?

Hoe minder je weet, hoe minder je oordeelt, des te gelukkiger ?

Leve het kluizenaarsbestaan ?



Stekelenburg
Toch is Rinnooy Kan nooit een echte onderhandelaar geworden, oordeelt zijn toenmalige tegenspeler Johan Stekelenburg medio 1996 in de Volkskrant bij een terugblik op de net afgelopen ambtsperiode van de werkgeversvoorzitter. “Dan moet je zeer goed kunnen communiceren met je achterban, je eigen marges weten in te bouwen. Ik de eindfase moet je soms je nek durven uitsteken, risico’s nemen, je kwetsbaar opstellen, resultaatgericht zijn. Dat is bij hem weinig ontwikkeld. Hij laat zich volledig leiden door het bureau. Dat bepaalt de marges van het VNO en dus ook van zijn voorzitter.”
Rinnooy Kan is het daar zelf maar ten dele mee eens, zo blijkt verderop in hetzelfde stuk. “Je kunt als voorzitter niet altijd met een eigen woest idee de voorpagina halen. Zeker bij mijn aantreden was het inschikken en aanschuiven. En je hebt de vaste rituelen. De vakbeweging benadert de zaken sterk vanuit een ander denkmodel: onderhandelen. Ze gunnen je best een punt, maar dan moeten ze er wel wat voor terug hebben. Dan ligt het niet voor de hand om met de voeten op tafel samen te beschouwen hoe de wereld in elkaar zit.”

Afstoten

Een overstap naar de politiek ziet Rinnooy Kan in zijn periode bij VNO-NCW niet zitten. Als Hans van Mierlo hem in 1994 benadert voor de ministerspost van Economische Zaken, zegt hij nee. Twee jaar later vertelt hij Vrij Nederland wat hem tegenstaat aan een bestaan als politicus. “Je bent daar vaak gedwongen om een lijn te kiezen die gedicteerd wordt door het krachtenspel waarin je je bevindt. Dat stoot mij af. En dan die rauwe omgangsvormen. Bijna niemand verlaat de politiek op een prettige manier.”

Werkgever moet personeel serieus nemen

“Bazig gedrag is uit de tijd.” Dat zei Alexander Rinnooy Kan tweeënhalf jaar geleden bij het afscheid van Sybilla Dekker als directeur van werkgeversvereniging AWVN. Werkgevers zouden volgens hem veel meer op moeten treden als coaches of begeleiders. Rinnooy Kan, die op dat moment bij ING verantwoordelijk was voor het personeelsbeleid, benadrukte dat werkgevers hun medewerkers serieus moeten nemen door ze goed te informeren, zelf na te laten denken en vrijheid te geven. Verder pleitte hij voor het maken van meetbare afspraken tussen werknemer en werkgevers.
“Je moet elkaar niet voor de gek houden en het ook zeggen als er bijvoorbeeld eens een keer iets niet lukt”, zei Rinnooy Kan een paar eerder tegen weekblad Intermediair. In dat interview vertelde hij hoe hij persoonlijk betrokken was bij alle mensen in het management-traineeprogramma van ING. “Het gaat om persoonlijke belangstelling en begeleiding. Van dat jonge talent krijg je ongezouten te horen wat er niet deugt.”

Een emotionele voorkeur voor een fatsoenlijke samenleving

We vinden niet alles even leuk.

Zeg mano,

Wist jij dat er een relatief groot aantal stewardessen van de KLM een vrije dag namen of zich ziek meldden als ze wisten dat Jan Pronk met hun vliegtuig reisde? Vieze Jantje Pronk zou dus nooit meer een publieke functie mogen bekleden. Ik heb het altijd jammer gevonden dat geen van de dames ooit aangifte tegen hem heeft gedaan!

Mano: Dat had ik gehoord...staat zelfs een eindje terug op dit blog...


----------------------------------------------------------------------


Er zijn meer goede verschrijvers constateer ik telkens verheugd, vond het onderstaande leuk en goed geschreven, zou misschien dat blood coughing weg laten...:


Schitterende begrafenis van Jos Brink. Jos werd, net als Theo van Gogh, in een gammakist begraven. Is een trendje, je in zo eerlijk mogelijk materiaal laten timmeren. Door Nico Dijkshoorn.

Met je hoofd 190 jaar onder een knoest liggen. Wat je normaal snel even tegen de achterkant van een keukenkastje aanspijkert, daar is Jos in begraven. Een statement van de overledene. Jos hield niet van opsmuk. God heeft hem met open armen ontvangen en zit nu al een week de splinters uit zijn handen te pulken.

Jos zette heel geloofwaardig een homoseksuele presentator neer waar alle moeders in Nederland van hielden. Beetje stout, beetje raar. Zijn stem klonk als een vette knipoog. Niemand die leuker in een studio door de koeienstront heen sprong. Een vakman. Jammer dat hij zelf niet mee mocht doen aan Wedden Dat. Jos herkende op zestig kilometer afstand een gulle lach. Ik moet eerlijk zijn, zijn theaterwerk vond ik minder. Dat gelul steeds over het vak.

Wim Kan

Een leerling uit de Wim Kan school. Eerst moet je twaalf jaar met lampen sjouwen, gordijnen omhoogtrekken en dan mag je heel voorzichtig een deur open en dicht doen tijdens een voorstelling in Puttershoek. In de herdenkingsuitzending zagen wij de hoogtepunten uit zijn voorstellingen. Jos met een hoofddoekje om met opgeblazen bolle wangen en een getuit mondje. Jos naakt op een massage tafel met opgeblazen bolle wangen en een getuit mondje. Elkaar aanstoten in de zaal als hij met een rare broek het podium opkwam, dat soort theater.

Als televisieman had Jos een mooie waardigheid. Iets aristocratisch. Fijne stem. Gevat. Beminnelijk. Zo zou je hem je graag hebben willen herinneren. Als de man die je af en toe in de Utrechtse straat tegen kwam met een boodschappentasje vol wijn, kaas en gebak.Op weg naar een lekkere avond met vrienden.

Lijdensweg

Niet als de man die met diezelfde boodschappentas onder in het trapgat lag, midden in een plas opgehoest bloed. En toch is dat nu het geval. Met dank aan vriend Frank Sanders, die ervoor heeft gekozen om een dag na de begrafenis zeer gedetailleerd te vertellen dat het al langer niet meer ging met Jos. Hoesten, pijn aan zijn been, zwak. Een lijdensweg. Toen hij Jos onder aan de trap vond vermoedde hij wel dat er iets niet goed zat.

Ik vraag me af waarom wij dit moeten weten. Waarom ons niet in de waan gelaten? Zou zo mooi zijn geweest na deze waardige begrafenis. Hoe zou Jos dit vinden? Lijkt me niet lekker. Ik zak morgen in elkaar op straat en een dag later kan iedereen lezen dat Nico zwaar vervuild in een hok van twee bij twee woonde en zijn columns naakt schreef, overdekt met bosbessenjam en hooi.

Vier keer is Nico, alleen met zijn sokken aan, op zijn buik in een weiland gevonden. Op zoek naar een onderwerp. De redacteur van deze site legt nog eens uit dat hij wel iets vermoedde. ´Nico kwam steeds regelmatiger schreeuwend de redactie op hollen, schold iedereen helemaal de tyfus, gooide zijn column op mijn bureau en verliet daarna via een raam het pand.´




Guus

Het stuitende detail. Alles krijgen we voortaan keihard voor onze kiezen. Eergisteren vertelde Guus Meeuwis aan RTL Boulevard dat zijn vrouw een miskraam had gehad. Guus legde ons precies uit hoe het was gegaan. Pijn in de buik en ja, vreselijk. Veel bloed, veel verdriet. Nog wel zijn shows in Eindhoven gedaan en toen samen op vakantie.

Albert Verlinde vond het leuk genoeg om er de uitzending mee te beginnen. "Ja, dat was even een trein die over hem heen denderde. Keddeng Keddeng. Haha"

Begrafenis

In dezelfde uitzending zat een item over privacyschending van Bekende Nederlanders. Matthijs van Nieuwkerk vertelde dat hij zelfs bij de begrafenis van zijn moeder was gefilmd. Schande. Hij kan zijn woede voortaan richten op figuren als Guus Meeuwis en Frank Sanders, die desnoods met een kapot gerookte long van een familielid in hun hand een interview geven.

De dood en het persoonlijke leed als aantrekkelijk bladenmateriaal. De artiesten zelf zetten de trend.

Het gaat om de inhoud !

zei Balkenende in het begin wel eens. En dan dacht ik, ha, nu krijg ik wat te horen. Maar dan kwam er niets. Het grote luchtledige.

Toen heeft hij compleet voor mij afgedaan, piepen "het gaat om de inhoud", maar vervolgens niets te zeggen of te melden hebben.

Zou er nog iets achter gezeten hebben ? Je moet als machthebber steeds besluiten nemen waar je nooit alle consequenties van kunt voorzien. Niemand kan de toekomst voorspellen. "Balkenende neemt geen besluiten", hoorde ik ooit na een Ministerraad, "Die is besluiteloos".

Omdat, en dat begrijp ik best, hij misschien beseft dat hij niet weet hoe zijn besluiten op termijn zullen uitpakken. Bij die oorlog heeft hij totaal verkeerd gegokt.

Een vriend van mij wilde ooit een hond nemen en die zou hij dan Jack noemen, dezelfde naam als zijn pa.

"Af, Jack !"
"Koest, Jack !"
"Zit, Jack !"
"Lig, Jack !"
"Godver, Jack", en de hond een rotschop verkopen. Zo kon hij de rollen omdraaien.



Met buitengewoon veel plezier naar Linda de Mol en Joris Luyendijk gekeken, die combinatie van ijdelheid, onzekerheid, navelstaarderij, het "kijk ik nog een beetje geil" van Linda, maar toch vooral ook een bijzondere en mooie avond dankzij die combinatie Joris en Linda, of Joris en Alexander. Opvallend hoe Linda met "haar beeld...hoe ze overkomt", bezig is. Joris is veel beter dan Connie Palmen, Joost Zwagerman en Peter van Ingen bij zomergasten. Veel, veel, veel beter.

Vast door jaloezie ingegeven, oa die opmerkingen over Linda de Mol. Ik wou dat ik zo kon presenteren of een vak beheerste waar ik met hart en ziel in op kon gaan. Met verschrijven heb ik dat enigszins, maar daar valt geen droog brood mee te verdienen.
Rowling en Palmen redden het anders aardig en Rowling heeft nog iets leuks geschreven ook (alleen het eerste deel gelezen).

Elk mens een meningenfabriek, een poepfabriek. Als kind zonder al teveel meningen ben je veel gelukkiger, niet ? Ik heb een mening dus ik besta. Als ik tijdens een vakantie opinieloos door het leven ga (oa door minder internet, tv en krant), dan ben ik veel gelukkiger !? Vooral al die meningen en opinies op internet-sites kunnen voor een stevige depressie zorgen. Maar ja, er zitten ook zoveel blaaskaken, blaaskakinnen, snotneuzen en ander gespuis op vooraanstaande posities. Je moet een blaaskaak en egotripper zijn om die positie te bereiken. Of is dat weer een mening ? Hoe minder je weet, hoe minder je oordeelt, des te gelukkiger ?


Pronk ! Van Frits Abrahams

Omdat het humeur van mijn vrouw zich de laatste dagen bijna griezelig positief manifesteerde, vroeg ik wat er aan de hand was. „Dat komt niet door jou”, zei ze, weer zo irritant monter, „maar door Jan Pronk.”

Ik had het kunnen weten, maar toch overviel het me enigszins. In de vakantieweken hadden we het nauwelijks meer over haar politieke partij, de PvdA, gehad. Het was een onderwerp geworden waar ze liever niet meer over sprak, merkte ik, alsof het een eigen kind betrof dat reddeloos van het goede pad was afgedwaald.

Ik herinner me nog goed hoe het begon. Op een morgen in juli had ze met ontzetting op een foto in de Volkskrant gewezen. Daarop stonden bonzen van de PvdA, onder wie Bos en Aboutaleb, die welgemoed de Singelkerk in Amsterdam betraden. Over de schouders van een van deze partijprominenten piepte nog net zichtbaar het glunderende gezicht van de schrijver Joost Zwagerman. „Links applaus voor Zwagerman”, kopte de Volkskrant.

Wat bleek? De PvdA-top was buitengewoon ingenomen met het zojuist uitgekomen pamflet De schaamte voor links van Zwagerman. Daarin had Zwagerman het beleid van de PvdA in de afgelopen decennia volkomen afgebrand om aan het slot doodleuk het voorstel te doen het hele zaakje maar op te heffen en op één hoop te gooien met de SP. Je kon Jan Marijnissen en Agnes Kant horen schaterlachen. Ze hoefden de PvdA niet meer te verslaan, ze mochten haar zó opeten.
Het was duidelijk: de PvdA had een nieuw licht gezien, en dat licht heette Joost Zwagerman. Dat daarmee voor de PvdA op termijn de duisternis voorgoed zou intreden, scheen niemand te deren.

„Zijn ze gek geworden?” vroeg mijn vrouw. Daarna zei ze een hele tijd niets.

„Het is een partij zonder zelfvertrouwen”, probeerde ik te troosten, „ze durven niet meer voor zichzelf op te komen.”
„Maar dan hoef je je toch nog geen schuldcomplex te laten aanpraten door een voor Opinio schrijvende neoconservatief, die in al die jaren van dat zogenaamde wanbeleid zijn mond niet heeft opengedaan?”

Ik probeerde voor Zwagerman nog te redden wat er te redden was, bijvoorbeeld door te wijzen op zijn verdienstelijke essays over Amerikaanse schrijvers, maar er was geen houden meer aan.

„Als Zwagerman de nieuwe ideoloog van de PvdA wordt, dan is het voor mij afgelopen”, zei ze.

De PvdA begon nu pas écht in zwaar weer terecht te komen. Het was goed dat er een vakantie op volgde, die het gemoed kon milderen.

En toen kwam, bijna uit het blauwe niets, Jan Pronk. Het is alsof Joop den Uyl op aarde is teruggekeerd. Mijn vrouw kan weer neuriën.

„Wat vind jij?” vroeg ze. Ik trok mijn gezicht in een bezorgde plooi. „Ik voorzie veel hommeles met Bos. Heerlijk voor Rutte. Goed beschouwd zijn er twee scenario’s voor de PvdA. Pronk wint, en je hoort nooit meer wat van Joost Zwagerman. Bos wint, en (ik liet mijn stem sinister dalen) Zwagerman wordt de volgende staatssecretaris van Cultuur, volgens mij zijn geheime ambitie.”

„Dan weet ik in ieder geval waar ik aan toe ben”, zei ze.

You look marvelous !

Of is het nu marvellous ?

You look sensational.You look breath-taking. You look ravishing. Meestal waren westerse vrouwen wel tevreden als ik zoiets zei. Eénmaal in de Paagman, de boekhandel, een jonge juffrouw (17) met een zwart leren mini rokje en zijden hemd kwaad. In 1994 was dat. Het statenkwartier te Den Haag, waar ik Van Aertsen, Donner en Spong regelmatig zag, zonder ze evenwel te verspreken. Inmiddels is het geparkeerde blik daar verdubbeld, maar het statenkwartier ligt er nog.

Enigjes

Dankzij zomergast Rinnooy Kan weet ik eindelijk hoe dat tv programma van Mies Bouwman heet uit 1963: "Een mens wil op de vrijdagavond wel 's even zitten en een beetje lachen want er is al genoeg ellende in de wereld."

Hilarische titel. Wie bedenkt zoiets. Hehe, nounou, sjongejonge een mens wil op maandagochtend wel 's even zitten en een beetje lachen want er is krek al genoeg ellende in de wereld.

Negatief

Na het onderstaande gelezen te hebben van Tweede Kamer leden De Krom en Nepperus (toepasselijke namen) die hun kamervragen baseren op www.geenstijl.nl word ik erg negatief. Wat een griezelig akelig zootje onderbuik griezels bij de VVD.

En ik ga me ook ernstig zorgen maken over mijn eigen geestelijke toestand en de staat van het land als ik geen stijl lees, voor het eerst. Kan het echt slechter ?

Misschien moet ik maar stoppen met verschrijven. Zoveel gaat daarmee tenslotte niet verloren. Nog rijker worden en me terugtrekken op een beschaafd eiland, voor zover mogelijk. Of me verliezen/vluchten in de treintjes door de bergen van Zwitserland en Italië op de EO. Of nooit meer geenstijl.nl lezen.

Of me richten op het goede. Aardig zijn levert uiteindelijk winst voor allen op, ook voor jezelf. Een vriendelijke en aardige attitude. Positief en welwillend in het leven staan. Laat ik daaraan eens gaan werken. En dan niet vals aardig en ook niet naief aardig, maar gewoon bedachtzaam vriendelijk aardig.

Confront your enemies, avoid them if you can. A gentleman will walk but never run.

Dat gezellige commentaar op geenstijl. Plaatsvervangende schaamte, daar krijg je een slecht gevoel van.

Positief

Treintjes die door Zwitserland en Italie rijden bij de EO, die lesgevende krullebol schilder inzake kitsch schilderijtjes (daar krijg ik een prettig positief gevoel van), droomzomers van Youp, de Volkskrant, de Intermediair (gratis !), de NRC (gratis via internet), Bieslog en andere goede zaken. Het kan echt slechter.

Maar een vriendin noemde Rinnooy Kan (zichzelf een dubbele naam en zegelring gegeven) dan weer een gladde aal, die zich nooit uitsprak en wel tot de rijke elite behoort. Het uiterlijk vertoon van "de elite", van gestreken hemden tot dure maatpakken, de dubbele naam (Laurens Jan, Jan Peter, Piet Hein, Rinnooy Kan) en het kijken en bekeken worden. Toch positief.

Laatste roddel

Voor het bouwen van het stadion ADO Den Haag heeft Deetman (burgemeester Den Haag, CDA) aan Hirsch Ballin (indertijd Raad van State, CDA) gezegd de wet niet te streng te interpreteren. De uitspraak van de Raad van State moest gedaan worden ten gunste van de bouw van het stadion. Geef het volk brood en spelen, panem et circenses, dat werd ten tijde van de Romeinen ook al gezegd.

Dorpspolitiek in Nederland ? All over the world. Toch heeft die Deetman hard gewerkt voor Den Haag, bij mijn weten, en zich ingespannen voor gemeenten en vluchtelingen. Wel wordt de burgemeester meteen woedend als een man met hem op de foto wil die zijn piemel buitenboord heeft hangen.
Dat vond ik een aardig voorval. Die man was enigszins bezopen en was na het plassen simpelweg vergeten dat-ie nog buitenboord hing. Deetman over de zeik. Zo vraag je alleen maar aandacht daarvoor.

Maar waar was ik ? Ja, zo'n Deetman werkt dan wel weer hard. En relatief veel media aandacht. En af en toe vuile handen maken, zoals elke bestuurder wellicht.

Balkenende heeft voor meer dan 10.000 EUR per maand een pied a terre in Den Haag. Van uw belastingcenten. Maar daar zitten dan wel weer beveiligingskosten bij. Die gereformeerden zijn echt bange poepen. Dat zie je terug in hun beleid en denkwijze. Staat er een flesje wijn voor Donner zijn deur als bedankje, dan wordt meteen de hele straat afgezet in Den Haag.

Toch een verschil tussen volksvertegenwoordigers en het volk, als die volksvertegenwoordiger zo bang dat hij/zij voor meer dan 10.000 EUR per maand een pied a terre/appartement in Den Haag neemt.

Komt er een moment dat de provincie Zuid Holland, de gemeente Den Haag, die invasie aan Limburgers weert ? Geert, Maxime, Maria en Camiel zijn niet langer welkom. Weg met die gastarbeiders, die asielzoekers. Ga je vendetta in Limbabwe uitvechten.

Maar in het kader van rechtsgelijkheid moet je dan ook balkenende de toegang weigeren. En Guusje ter Horst ? "Ik weiger in de tweede kamer te zitten. Ik ben bestuurder pur sang", zegt zij. Als het bij mensen zo naar hun hoofd stijgt, dan zijn ze niet geschikt voor welk bestuur dan ook, komt mij voor. Is dat nu goed Nederlands ? Il me parait-il, het komt mij voor ? Wichtigmacherei, gewichtigdoenerij.

Waar had ik ook alweer de volgende zinnen gelezen ? "Die routineklusjes zullen jou ook wel eens verveeld hebben. Al die verkiezingsbijeenkomsten van de NSB die we ambtshalve hebben moeten bijwonen. Ik moet je bekennen dat de daar beleden afkeer van de politiek mij in zoverre heeft aangestoken dat mijn weerzin tegen de NSB er steeds groter door is geworden."

Groot klein geluk

Heer Toonder, wat mij trof bij het lezen van uw autobiografie heeft te maken met de periode van uw leven die u niet beschreven hebt. Tussen uw vertrek naar Ierland (1965) en uw ontmoeting met de componiste Tera, halverwege de jaren negentig, ligt een hele periode die u niet beschrijft. Ik dacht bij het lezen: u schrijft er niet over en dus zal het wel een hele belangijke periode in uw leven zijn geweest. Op een gegeven moment citeert u uw broer Jan gerhard, die jarenlang op het eiland Ibiza gewoond heeft. Wat uw broer daarover schrijft, leek zo op uw eigen gevoelens in Ierland dat u diens woorden zelfs overnam in uw autobiografie.

Citaat Jan Gerhard Toonder: "De thuisblijvers zeiden wel eens dat het een vlucht was: je terugtrekken uit het echte en belangrijke leven en ergens anders lekker op een goedkoop plekje in de zon gaan zitten, zonder verantwoordelijkheid of zorgen. Zulke dingen zeiden ze van kloosterlingen en kluizenaars ook. Wie dit zei, zag iets over het hoofd. Als je niet meer dagelijks betrokken bent bij het wereldgebeuren en niet langer dringt om een plaats op de voorste rijen, dan heb je ook niets om je achter te verschuilen voor het gezelschap van jezelf. Wanneer je de zee en de bomen, de dieren, de sterren, meer gaat liefhebben dan het politiek engagement en de economische conjunctuur, dan kun je je niet meer verbergen voor de grote verwondering. Als je de tijd gaat zien en de stilte gaat horen, kun je niet meer ontkomen aan de zin van het bestaan; en dat is zo'n schrikwekkende verantwoordelijkheid dat je wellicht zult vluchten, terug naar wat ze het echte en belangrijke leven noemen."

Marten Toonder: "Ik wil erover zeggen dat ik het erg, erg waardeer dat u dat eruit haalt. Meer niet. Als je er méér over gaat zeggen, maak je het plat."

Geweldig !

Dat ik in Fankrijk in de auto rij, even heerlijk alleen, en dat ik dan een Franse radio-uitzending letterlijk kan volgen over de nieuwe striptekenaar van Boule et Bill, Bollie en Billie, dat de familie van dat jongetje en zijn cocker spaniel, een hondje, een bourgeoisie indruk maakte, maar ook liberaal communistisch overkwam. De striptekenaar wist niet hoe hij het had. Hij tekende zomaar wat, opdat die kleintjes zich vermaakten. Dan moet ik ook altijd aan De Bie denken die zo'n sex striptekenaar nadeed waarbij het speeksel uit zijn mond droop.

Maar nog geweldiger is het dat die mooie kapster aan me vraagt of ik uit België kom en dat ik zo goed Frans spreek en begrijp voor een Nederlander. En dat ik Italiaanse radioprogramma's kan volgen en Italiaanse kranten kan lezen en dat ze me in dat land ook goed verstaan. Dan voel je je even zo geweldig, vooral in je eentje. Een echte man is liever alleen. Heeft geen gezelschap of gezelligheid nodig. Toch wel.

Raar dat strips me niet meer interesseren. Wat heb ik strips verslonden van mijn 9e tm mijn 16e. Ook voor voetbal en wielrennen vind ik me langzamerhand te oud. De laatste ontwikkelingen in de pop muziek hou ik niet bij. Ontgroei je toch dingen en zaken ? De TV bijvoorbeeld ? Maar soms is het gewoon geweldig dat ik leef, man ! GEWELDIG !

Wat een geluk dat ik een stukje van de wereld ben...en de bloemen en de vogels en de dingen ken. Dat zong mijn vader vroeger altijd van...van...van...Rudi Carrell....mijn pa leek zelfs een beetje op der jonge Rudi.
Still I must be thankful for the little things i see, like the roses on the water when my lady danced for me.

Godverdomme. God verdomt mij. Dat is toch eigenlijk helemaal geen scheldwoord ? God verdomt mij. Allah verdomt mij. Het leven verdomt mij. Het toeval verdomt mij. Het lot verdomt mij. Piet verdomt mij. Mano verdomt mij. Onzin verdomt mij. Niets aan de hand. Maar je hoeft het natuurlijk niet hardop op straat te schreeuwen.

Wat was Hans Teeuwen nieuw en bijzonder voor mij in 1998. Maar ook iets ongemakkelijks, duivels, eenzaams, naars en dreigends. Ik heb dat ook enigszins. Een beschaafde vriendelijk en rustige jongen of heer en soms een woedend emotioneel type. Maar dat laatste komt relatief weinig voor. Sinds april 2007 heb ik geen echte woede buien meer.

Daar staat tegenover dat ik nu weer wat ingesuft ben. Het zij zo.

De bodemloze put

van waardering zoeken en om erkenning vragen. Die zin is me bijgebleven uit het boek "de thuiskomst" van Anna Enquist. Het is een zin van Elizabeth Cook over James Cook, haar man.

Lijkt me knap onaangenaam om een huwelijk te hebben met iemand die alleen maar hunkert naar waardering, aandacht en erkenning, die bodemloze put. Vaak gaat dat gepaard met nerveus, hysterisch en manisch gedrag.

Toen ik eens 10 minuten andy warhol fame kende raakte ik daar enigszins manisch van. Een introvert eenzelvig bescheiden iemand als ik, ongehinderd door veel kunde of talent, kan daar niet mee omgaan. Mijn bewondering voor sting, david bowie, maarten 't hart en anderen nam toe. Ja, zelfs linda de mol; je moet maar met "fame" kunnen omgaan.

Steile helling

De film the eternal sunshine of the spotless mind gaat over onze nu en dan verwarde gevoelens. Mensen hebben soms gezelschap en liefde nodig en gaan tegen het gezond verstand in, om er naar op zoek te gaan.

De televisie, wat is daarmee gebeurd ? Vroeger was ik zo blij dat er voor de eo maar twee uur per week stond geprogrammeerd, nu staan ze bijna elke avond op twee zenders. Ik taal niet echt naar vroeger, maaar waar zijn James Herriot, Van Kooten en de Bie en andere goede dingen gebleven ? Of ben ik wel melancholisch ? Onlangs zag ik the police en sting in een clip uit 1979 van toppop, so lonely. Sting kwam toch enigszins idioot over. Maar de muziek blijft goed. Gelukkig zie ik af en toe een goede film of een bbc serie die de moeite waard is. Of Zomergasten met Joris Luyendijk.

Ik praat of schrijf niet als aanklacht tegen de tv, de media, de politiek of de laffe en leugenachtige ex leidinggevenden, maar om op de steile helling van de tijd een wankel evenwicht te bewaren.

We zullen wel zien

Dat was een aardig grafschrift, gezien tijdens mijn vakantie.
"On verra bien".
"Vediamo" stond op het grafzerk. Of grafsteen ?

Mooie boeken van Anna Enquist, de thuiskomst, en Khaled Hoesseini gelezen, maar wel verdrietig. De vrouw van James Cook verliest haar vier kinderen en man in het boek van Enquist. Het boek van Khaled Hoesseini gaat over de ellende in Afghanistan, vooral de ellende voor vrouwen.

Leven en dood, haat en liefde, een fractie ertussen, misschien helemaal niets ertussen.

En een verhaal bedacht: "De spannende thriller en geheime koffie van Verhagen". Ben benieuwd of ik het nog schrijf. Toch weer drie a4tjes en dat kost tijd. Ook moet de titel griezeliger of geheimzinniger. "De spanning en geheime koffie van Verhagen ?"