Verschrijver maakt kans op een buitenaardse prijs

Ik kan niet eens doen alsof ik voetbal interessant vind, maar mijn aandacht werd onlangs toch getrokken door een deskundige op de radio. Het ging over de zoektocht naar een nieuwe bondscoach. De kwestie was: Henk ten Cate of Dick Advocaat.

De deskundige zei: „Dick Advocaat is niet favoriet bij de spelers, maar als je alles weglaat, dan is hij eigenlijk de ideale bondscoach, van iedereen die beschikbaar is.”

Wat bleef rondzingen was die achteloze tussenzin: „Als je alles weglaat.” Want ja, inderdaad, als je alles weglaat, dan is Dick Advocaat het meest geschikt.

Het lijkt me ook een heel handige bijzin voor sollicitatiegesprekken. „Waarom denkt u zelf dat u geschikt bent voor deze functie?”

„Nou, als je alles weglaat – zoals dat ik graag drink op de werkvloer en ik een verleden heb met agressie, en ik mezelf ook niet echt een mensenmens vind – dan ben ik wel echt geschikt. Maar dan moet je wel alles weglaten.”

„Oké, nou, dan doen we dat.”

Wat een vrijheid ineens. Ik denk dat weglaten ook in veel relaties een uitkomst zou zijn. „Maar hou je nog wel echt van me?”

‘Als je alles weglaat wel, ja.”

„Oké, gelukkig maar, want soms denk ik…”

„Lieve schat, dat moet je állemaal weglaten.”

Ondertussen ging het gesprek door over de bondscoach. Maar waarom eigenlijk? Stel dat Dick Advocaat het toch niet zou worden, dan zou je toch ieder ander kunnen nemen? Hoe meer je bereid bent weg te laten, hoe geschikter iemand wordt. Ik vroeg me af of ik zelf Hans van Breukelen eens op zou moeten bellen.

„Hou je van voetbal?”

„Nee.”

„Ben je een man?”

„Nee.”

„Heb je leiderschapskwaliteiten?”

„Nee.”

„Heb je zin in deze baan?”

„Nee.”

„Nou, als we dat allemaal weglaten… Wanneer kun je beginnen?”