Mijn laatste bericht

Uit een interview met Kees van Kooten van 1985. Toen Kees van Kooten 40 was had hij met Wim de Bie al de tegenpartij van Jacobes en Van Es bedacht (net de vvd, verdonk en wilders van nu, iets minder racistisch en fascistisch), de vieze man en alleraardigste boeken geschreven zoals "koot graaft zich autobio" en "veertig". Ik heb nog helemaal niets gepresteerd en dan herken ik onderstaande passage zo goed.

Je favoriete onderwerp is de generatiekloof. Ergens schrijf je over hoe je dé kans gemist hebt om met je vader over seks te praten: 'zo zal ik altijd een zoon blijven.'

'Nou, ik had al vanaf m'n vijfde of m'n zesde "een geheim", zonder dat ik wist wat dat geheim was, maar er was een kortsluiting èn er was harmonie. Ik dénk - heel voorzichtig hoor - dat elke ouder het besef heeft dat hij sterfelijk is, en dat het leven een verschrikkelijke practical joke is. Je hebt maar twee keuzes: je kiest of voor jezelf of tegen jezelf, voor de dood óf voor het leven, we hoeven nu maar niet terug te deinzen voor grote woorden. Op het moment dat een vader dat doorheeft, slaat dat neer in een schaamte en een gêne tegenover de kinderen, van ach gut, ze weten het nog niet, hoe verschrikkelijk het allemaal is. En dàt veroorzaakt een kortsluiting, en werkt het niet meer recht in de ogen durven kijken in de hand. Bovendien zaten onze ouders, doordat de ethiek in de jaren '40-'45 al een keer totaal gekanteld was, met talloze vraagtekens bij moraal en goed en kwaad en joods en niet-joods en arm en rijk. Ze waren net aan het overeind krabbelen, en in die periode moesten ze ons vertellen wat de nieuwe mentaliteit of aanpak of opstelling in dit leven was. Ik denk dus dat het nogal exemplarisch is, wat wij met onze ouders hadden.