hoor en wederhoor: bjorn lomborg

http://www.lomborg-errors.dk/lomborgstory.doc

Als je bovenstaande link copieert naar het internetraampje dan lees je in het Engels het verhaal van bjorn (een valse nicht ?) die hogerop wil komen en daarvoor alles doet, van een pact sluiten met de media, tot leugens en bedrog.

Een opportunistische dilletant, een goed gebekte knappe "fortuyn figuur" die het gemaakt heeft. Dan blijkt hij wel erg veel fouten en ruzie te maken. Fouten die nooit toegegeven worden, als Lomborg en zijn visie maar gezien en gehoord worden. En het "conflict" sociale wetenschap (je hebt leugens, grove leugens en statistiek) en biologische wetenschap (feiten en meten) komt aan de orde. Plus mogelijke vriendjespolitiek met de premier van Denemarken, Rasmussen.

Nu ik Lomborg in het echt gezien heb, heb ik meer sympathie voor hem dan voor Al Gore of greenpeace (de enige projecten van greenpeace betreffen media aandacht. Greenpeace beeindigt een project als ze media aandacht hebben gehad. Een militante en kwalijke wijze van actie voeren, het is een pr/marketing machine, niet voor niets heeft Lousewies van der Laan er ook gewerkt, het is een reclambureau, een leugenbureau geworden).

Er blijft wel iets van bij, zowel ten aanzien van het milieu/kyoto als van de levenslessen van Bjorn Lomborg.

Een mens huilt, lacht, wordt boos, bewondert, valt van zijn geloof af, is blij, wordt verdrietig, nog wat emoties en gebeurtenissen, gemiddeld zo'n zeventig jaar in Nederland en dan is het allemaal weer voorbij. Dat was 5000 jaar geleden zo (toen gold een termijn van 30 jaar en ik geloof dat er maar een klein deel van Nederland bestond) en dat zal mogelijk over 5000 jaar (een termijn van 100 jaar ? bestaat Nederland nog ?) ook het geval zijn.

Open door.

Het absurdisme is een filosofische stroming waarin wordt gesteld dat het leven in essentie geen betekenis heeft, het onmogelijk is rationeel te verklaren waarom er leven is en dat iedere poging om de essentie van het heelal te ontrafelen gedoemd is te mislukken. Volgens absurdisten is het menselijk lijden het resultaat van vergeefse pogingen door individuen om reden of betekenis in de absurde kloof van het bestaan te vinden. Het idee van absurdisme wordt weerspiegeld in diverse kunstvormen.

Ontstaan

Het absurdisme was een afsplitsing van het existentialisme. De Franse filosoof en schrijver Albert Camus brak met deze filosofische stroming en publiceerde zijn manuscript De Mythe van Sisyphus, waarin hij de vraag van de zin van het leven behandelde en de mythe van Sisyphus gebruikte als metafoor voor het leven zelf. Dit bleek het begin van de absurdistische filosofie. De nasleep van de Tweede Wereldoorlog bracht een sociaal milieu met zich mee waarin absurdistische overtuigingen meer voorkwamen; waardoor de aanhang van de stroming toenam.

Filosofie
Volgens absurdisten proberen mensen sinds mensenheugenis de betekenis van het heelal te ontrafelen en logica in haar bestaan te ontdekken, maar is ieder onderzoek ernaar tevergeefs. De wereld is immers irrationeel en niet vatbaar voor menselijke logica. Het onderzoek naar de essentiële (existentiële) vragen van het bestaan leidt traditioneel tot twee mogelijke uitkomsten: de conclusie is hetzij dat het leven geen betekenis heeft, hetzij men probeert op een kunstmatige manier (zoals via godsdienst) het vacuüm op te vullen. Mensen die tot dit besef komen staan voor een zware filosofische vraag: „Moeten we het leven serieus nemen, of zouden we net zo goed zelfmoord kunnen plegen?“ Omdat mensen het instinct hebben geen gewelddadige dood te willen, kiest men meestal voor de eerste optie, waaruit volgens absurdisten de drang naar een religieuze levensinvulling is te verklaren.

Camus stelt een derde keuzemogelijkheid voor: vrede hebben met het idee dat het leven geen werkelijke betekenis heeft en toch gewoon doorleven. Mensen die voor deze derde optie kiezen zijn volgens Camus absurde helden. In De Mythe van Sisyphus beschrijft hij drie voorbeelden van mensen met deze levensinstelling: de Rebel, de Kunstenaar en Don Juan.