De kern van de zaak Uruzgan

Je afvragen of je als 20 jarige soldaat daar zou willen zitten in een vechtmissie (amerikanen lachen om dat "opbouwmissie").

Zou zo'n Jaap de Hoop Scheffer, zo'n Van Baalen, zo'n Van Middelkoop zich nu ooit afvragen of zij daar in een vechtmissie willen zitten ? Of zij hun zoon/dochter, vader/moeder, zus/broeder, man/vrouw, beste vriend/vriendin daarheen willen sturen. Het surrealisme en de waanzin van oorlog, mijnen, bloed, wonden, trauma's, 20% krijgt te maken met hersenbeschadiging tijdens deze missies, moord en doodslag meemaken.

Dus niet twee dagen daar in uniform (pak of legerpak) de goede sier maken, maar maanden achtereen angst en nachtmerries meemaken. De rest van je leven voel je je dood en lijkt dat een staat die je zou verkiezen. In Vietnam 500 mensen naar een kuil opdrijven en neerschieten, een 2/3 jarig kind kruipt onder een doorzeefde moeder vandaan, opdracht krijgen om het kind in het hoofd te schieten, dat is te moeilijk, een kind in plaats van een massa, dus doet de sergeant het, ontslagen worden wegens weigeren van dienstbevel, op een mijn stappen en de rest van je leven verbitterd op een kippenboerderij doorbrengen.

In de Irak gevangenis een vrouwelijke Amerikaanse soldate die honden loslaat op de geslachtsorganen van Irakezen. Terug naar Amerika in een getraumatiseerde staat (begrijpelijk) laat ze haar hele lichaam zwart en blauw tatoeëren, ze wilde in een andere huid zitten en niet meer zichzelf zijn.

'WESTEN WINT IN AFGHANISTAN'

Het Westen is volgens NAVO-chef Jaap de Hoop Scheffer aan de winnende hand in Afghanistan.
Alsof het om een partijtje voetbal gaat. All of those young lives betrayed. Wat zou ik graag Jaap eens willen zien rennen voor de Taliban troepen/milities uit. Feitelijk is Jaap een moordenaar, als je opdracht/bevel geeft tot moorden, dan ben je daar schuldig aan, ook in het leger is moord moord.

En het is al besloten, we verlengen de missie in Uruzgan, Jaap heeft een mooie baan in Brussel, verdient 500.000 EUR netto. En vergis je niet, het prestige een aanzien voor Nederland dankzij de topbaan van Jaap ! Ja, he is from Holland ! Le cretin chretien with his bush mombakkes.


ZIEK, ZIEK, ZIEK, al die "leidinggevenden" en andere levensgevaarlijke megalomane gekken. De 1 (bush) wat meer dan de ander. Maar meelopen, bevelen opvolgen en gedachteloos uitvoeren, wir haben es nicht gewusst, is een net zo erge misdaad.

Zeker als je de Van der Leeuw lezing van Seymour Hersh leest. De Volkskrant van zaterdag 28 oktober. Al het andere nieuws valt in het niet, lezen over de dictatuur van het leger en oorlog. Het nachtmerrie verhaal over Vietnam en Irak door ooggetuigen. Feitelijk zijn Bush, Jaap de Hoop Scheffer en instemmers met de Irak oorlog oorlogsmisdadigers. Ook ik droom de laatste tijd over vleeswonden, liposuctievet, de ene nachtmerrie na de andere.

HELP
HEL


Hm. De bevrijding in 1945. Of Sarajevo. En volgens Seymour Hersh is ingrijpen in Afghanistan wel goed, hoewel dat ook al jaren mis gaat in die regio, Bin Laden steunen in zijn strijd tegen de russen en nu... Het is allemaal niet eenvoudig.

Van My Lai tot Abu Ghraib

De journalistieke carrière van Seymour M. Hersh wordt gemarkeerd door Vietnam en Irak. In 1969 vestigde hij zijn naam met de onthulling van het bloedbad in My Lai; 35 jaar later publiceerde hij een drietal artikelen over de misstanden en misdaden in de gevangenis Abu Ghraib.

In het voorjaar van 1968 werden 550 Zuidvietnamese dorpelingen – vrouwen, kinderen, bejaarden – door Amerikaanse militairen vermoord. Hersh schreef een serie van vijf artikelen over de feiten en achtergronden van deze oorlogsmisdaad, ook over de cover up-manipulaties door de Amerikaanse regering. Deze publicatie betekende een keerpunt in de Vietnam-oorlog. De artikelenserie leverde Hersh de Pulitzer Prijs op, en daarmee wereldfaam.

In zijn artikelen komen ook de daders aan het woord, wier leven is vernield, en die leven met de vraag welk doel daarmee gediend was. Hersh geeft aan dat we ons niet kunnen voorstellen wat oorlogsomstandigheden met mensen kunnen doen en met welke emotionele schade een maatschappij haar soldaten opzadelt. Hersh spreekt de machthebbers op deze verantwoordelijkheid aan.

Hersh telt de dagen tot het einde van het presidentschap van George W. Bush. Hersh houdt hem verantwoordelijk voor de wereldwijde crisis die begon op 11 september 2001, maar die sindsdien alleen maar vergroot is door de dramatische keuzes van de VS. De invasie in Irak is vastgelopen en niemand schijnt te weten hoe het verder moet. Irak dreigt een tweede Vietnam te worden.

Hersh wijst erop dat de VS op dit moment keuzes maakt op basis van geloof en overtuiging in plaats van op feiten. Want ondanks alle informatie die zijn netwerk in de wereld van intelligence – de CIA, de National Security Council, het leger etc. – hem levert, heeft Hersh geen idee waar de regering-Bush nu precies mee bezig is. Noch wie daar de belangrijkste beslissingen neemt.

Bush blijkt de constitutionele en democratische spelregels – die hij de wereld elders als model wil opleggen – met voeten te treden. Het Congres, de militaire top, de media, niemand heeft Bush weten te weerhouden van de irrationale keuze Osama bin Laden aan te pakken door het seculiere Irak aan te vallen. Ook Europa zorgde niet voor tegenwicht, maar loopt voor een flink deel mee achter het vaandel van de VS.

Joris Luyendijk kiest in zijn co-referaat voor een journalistieke invalshoek en werpt de vraag op waar de Europese Seymour Hershes toch zijn. Waarom zij er in Israel en Amerika wel zulke scherpe onderzoeksjournalisten, en in Europa niet? Seymour Hersh heeft een journalistieke methode en stijl ontwikkeld die hem in staat stelt om over zaken te berichten die je met klassieke journalistieke methodes nooit in beeld krijgt. Kan deze methode van nut zijn voor de Nederlandse journalistiek, en zo ja, waar is dan de Nederlandse Seymour Hersh?

Kader Abdolah plaatst in zijn co-referaat kanttekeningen bij de parlementaire democratie als exportproduct. Landen als Iran, Irak en Afghanistan hebben een zeer lange en ingewikkelde geschiedenis. De bevolking draagt die historische en culturele complexiteit met zich mee. Daarom zal de Westerse parlementaire democratie daar niet functioneren. Kader Abdolah doet daarna een poging te vertellen wat we in deze oude landen wel nodig hebben.