Sting lag met zijn dronken kop in een hotelkamer in Munchen in 1978. De echte doorbraak bleef uit; avond aan avond speelden ze voor een publiek van 50 tot 250 m/v met "can't stand losing you", "roxanne" en "so lonely", zoals Sting zelf omschreef "cock sure of ourselves", maar het echte succes bleef uit. Misschien logisch dat je dan af en toe naar de drank grijpt om te vergeten of vanwege het "in vinum veritas". Hij stond dronken op van zijn bed, liep door zijn kleine hotelkamer en lalde "walking round the room, jah jah, walking round the room, jah jah," daarbij ritmisch met zijn vuistje zwaaiend.
De volgende ochtend herinnerde hij zich dat en schreef het liefdeslied "walking on the moon", het gevoel alsof je terug loopt van het huis van een prille geliefde (hope my legs don't break). Je herkent in walking on the moon inderdaad een dronkemanswijsje. Geen topsong, wel interessant, de ontstaansgeschiedenis. Overigens is dit geen propaganda voor drugs, die maken meer kapot dan...Sting zei daarzelf over: "ik heb geen verslavende persoonlijkheid". Klinkt stoer en sterk: ik kies er zelf voor om niet verslaafd te raken.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment