Gescheiden werken, gescheiden leven

Er wordt geen wond geslagen of we herrijzen met meer weerstand. “Anything that won’t kill you, only makes you stronger” zeggen als je door een Nederlands mugje gebeten wordt in februari 2007.

Een Nederlands mugje. Een Turks Mugje. Een Marrokaans mugje. Een werelds mugje. We zijn allemaal muggen. We zijn allemaal mensen. Toch is een malaria mug gevaarlijker. Ik denk dat in de hersens van Verdonk het idee heeft postgevat dat Nederlandse muggen beter zijn dan Marrokaanse of Turkse muggen. Als het één nou eens niet beter zou zijn dan het ander. Ik schaam me ervoor Nederlander te zijn als ik Verdonk op televisie zie. Of Wilders. Ik zie veel liever jonge enthousiaste Marrokanen of Turken. Marrokaanse of Turkse Nederlanders, prachtig.

“Rot op naar je eigen kutland, gore nikker”, zei de broer van Verdonk die bij haar in het campagneteam “stem rita” zit/zat. In rapporten inzake de IND staat te lezen hoe asielzoekers regelmatig de keel dicht wordt geknepen tot martelingen toe en hoe deze asielzoekers behandeld worden als uitschot. De politie in Nederland was indertijd (1940-1945) ingelijfd door de SS. Ik vermoed dat veel mensen van de politie, mede door het uniform, hiërarchisch, bangelijk, gesloten, afhankelijk en onrechtvaardig blijven; de SS achtergrond zal nooit verdwijnen bij de politie.

Nogmaals vier jaar die Verdonk af en toe op tv. Spaar me. Gelukkig heb ik een goede zap knop.

De heer Aboutaleb heb ik ooit meegemaakt tijdens een PvdA bijeenkomst. Charismatisch prettig man, die je meteen “vriend” noemde. Gave vent. Vraag me wel af hoe zijn vrouw thuis leeft, of zij Ahmed ook een aardige prettige man vindt. Mijn ex-vriendin vindt mij geen prettig man meer. C’est la vie.

 Den Uyl was een mannetje van 1.65 meter. Wel betrokken, nieuwsgierig en geliefd door zijn ambtenaren. Lubbers en Wiegel kwamen in een eend en een kever voorrijden en Den Uyl in zijn Mercedes bij de binnenhof, om Den Uyl als een salonsocialist neer te zetten. Dat zijn toch leuke grapjes ? Ik vind van wel.

Een hoogleraar zei in zijn discours om de 5 minuten “and so on and so forth”. Een leraar Engels zei “in the Netherlands you have flowers, tulips and what have you”. De eerste les vond ik dat om de drie minuten herhaalde “what have you” nog wel aardig, maar na de derde les begon ik deze leraar van domheid te verdenken. Wat je zegt ben je zelf.

Stel nou eens dat het leerstuk van de comparatieve voordelen ook voor mensen en bedrijven zou gaan gelden. Jouw winst is mijn winst. Jouw verlies is mijn verlies. Mijn winst is jouw winst, mijn verlies is jouw verlies. Geen ping pong, maar pret pong.

Grote mensen staan moeilijk te doen met een klein vederlicht balletje en een ping pong batje. Volwassenen gooien serieus met dart pijltjes. In een voetbalspelletje gaan miljarden om. Winnen. Verliezen. Altijd winnen, ook als je verliest. Een einde aan jaloezie, hypocrisie, rancune, kleinzieligheid van een ambte-naar of een dikke deur. Veel plezier halen uit je vak en alles sal reg kom.


Imagine. A Nation. Imagine.

De laatste drie woorden zijn van Terry Callier en John Lennon. Of hoe in de kunst, in de liefde, in een echt mensenleven de grenzen er niet meer toe doen. Echte mensen moeten over grenzen en regels heen gaan. Regels, dichtregelen, de illusie van controle, betekenen blijven steken in conservatief en soms gevaarlijk gedachtegoed. Goed regels interpreteren om menselijkheid en waardigheid tot zijn recht te laten komen en vernieuwing, waar nodig. Behoud het goede.