Several works use AI to force us to confront the fundamental question of what makes us human, showing us artificial beings that have the ability to feel, and thus to suffer. This appears in Karel Čapek's R.U.R., the films A.I. Artificial Intelligence and Ex Machina, as well as the novel Do Androids Dream of Electric Sheep?, by Philip K. Dick. Dick considers the idea that our understanding of human subjectivity is altered by technology created with artificial intelligence.
Foundation's Edge
They travel there and discover that Gaia is a "superorganism" where all things, both living and inanimate, participate in a larger group consciousness, while still retaining any individual awareness they might have.
Heb van Asimov twee boeken gelezen, de foundation trilogie kreeg ik niet uit, 100 bladzijdes van gelezen toen ik 15 jaar was. Russische essef (zie verschrijver: de val) vond ik beter.
The Three Laws of Robotics (often shortened to The Three Laws or known as Asimov's Laws) are a set of rules devised by science fiction author Isaac Asimov. The rules were introduced in his 1942 short story "Runaround" (included in the 1950 collection I, Robot), although they had been foreshadowed in some earlier stories. The Three Laws, quoted from the "Handbook of Robotics, 56th Edition, 2058 A.D.", are:[1]
- First Law
- A robot may not injure a human being or, through inaction, allow a human being to come to harm.
- Second Law
- A robot must obey the orders given it by human beings except where such orders would conflict with the First Law.
- Third Law
- A robot must protect its own existence as long as such protection does not conflict with the First or Second Law.
https://en.wikipedia.org/wiki/Three_Laws_of_Robotics
Is het onderstaande niet het probleem, de "afhankelijkheid" van een hiërarchische mammon animal farm varkenmens maatschappij, de "hogere legerleiding" klets, waarin een beatrix en anderen zich op soortgelijke wijze gaan gedragen zodra ze over teveel geld (en het waanidee van macht) beschikken. Hij is niet de eerste die zijn lafheid vermomt als (zelf) opoffering. Ze is niet de eerste die haar lafheid vermomt als (zelf) opoffering. Veel (v/m) slachtoffers. Conformeren. Meedoen. Meelopen. File rijden. Druk, druk, druk met niets, (niets ontziende) ambitie en prestatiedruk met vaak als resultaat verontwaardiging alom, frustratie, teleurstelling en eenzaamheid.
Als we blijven steken in die ijdele narcistische slachtoffer rol, dan is het goed dat de mensheid vanaf 2050 verdwijnt. Au, au, ik ben een gekwetste vrouw (m/V), zei Daniel Ahrend daarover.
En de zwart/wit, wij/zij, jij/ik, v/m instelling en alle andere ellende in deze toch wat zieke mensenwereld. We zouden met āi iTeT naar een meer eerlijke verdeling van middelen moeten en met groene waterstof als energie bron, zonder olie, plastic, kolen en gas, naar een meer gezonde planeet aarde. Het draait teveel om geld verdienen, bezit, status, hiërarchie en hebzucht en niet om de mooiere en betere dingen in het leven, vrijheid, vrije tijd, gelijkwaardigheid, solidariteit, humaniteit, vriendelijkheid, empathie, gezondheid van mens, dier, flora, fauna, aarde.
Mooie theorie, in de praktijk zo moeizaam en als je alle klets bij eva jinek en overal(l) ziet, politiek, ministeries, provincie, gemeente, bedrijfsleven-dood, het formele format van "werk", dan komt het niet meer goed ? De rechtse ziekte.
There is no political solution to a troubled evolution.
Beste meneer De Jonge,
Mijn oma voedde mijn moeder op met het idee: zorg dat je je eigen broek kunt ophouden. Mijn moeder hamerde er bij mij (v) altijd op: Lisanne, word nóóit afhankelijk van een man. Er zijn heel wat generaties (v) voor nodig geweest om deze instelling te normaliseren.
En toen was daar: u. Onze woonminister (m).
Ik dacht eerst: ik hoor het vast verkeerd. Nog een keer afspelen, de video. U zei het echt. Ik de datum bekijken. Yep. U zei het echt, anno 2023.
Op het podium: grinnikend testosteron.
In een gesprek met jongeren over woningnood uitte een jonge vrouw haar zorgen: "Ik heb geen studieschuld, spaargeld, ouders die garant staan, en het lukt niet om een huis te kopen." Waarna u ginnegappend – de joviale politicus in volle glorie – zei: "Een rijke vriend, heb je daar al aan gedacht?"
Ik kreeg spontaan plaatsvervangend ongemak (zeg nou níét), en daarna bespeurde ik een minzaam onder-ons-lachje op uw gezicht (of beeldde ik het me in?) terwijl u naar de twee mannen naast u keek. Ook op de rest van het podium: grinnikend testosteron.
Uw uitspraak legt iets pijnlijks bloot. Los van de simplistische aanname dat de vrouw in kwestie hetero is, laat uw opmerking zien dat het idee van de afhankelijke, dienende vrouw nog steeds ingebakken zit in onze samenleving.
Dat wij (v) amper een huis kunnen kopen, heeft niets te maken met ons geslacht
Maar ik heb nieuws voor u: de vrouwen die ik ken, en ook de vrouwen die ik niet ken, doen al heel lang niet meer onder voor mannen. Vorige week kwam nog in het nieuws dat dit het 23ste jaar op rij is waarin meer vrouwen dan mannen hoger onderwijs volgen. Dat wij (v) amper een huis kunnen kopen, heeft weinig te maken met het feit dat we een baarmoeder hebben, maar alles met het feit dat de woningnood starters al jarenlang doet verzuipen. Ook mannen lukt het niet om in hun eentje een woning te bemachtigen.
Even leek u het te beseffen. U twitterde niet veel later dat dit niet uw boodschap was en dat het een 'misplaatste grap' betrof. Maar alleen het woord 'grap' is hier misplaatst: dat is namelijk exact het woord dat mensen gebruiken die zich schuldig maken aan seksisme of discriminatie. Het ligt volgens deze mensen nooit aan de boodschapper: het is altijd de ontvanger die lichtgeraakt is en geen humor heeft.
U bagatelliseert een probleem van een hele generatie
Uw excuus was geen excuus, maar een manier om uzelf te vrijwaren van enige blaam. En intussen bagatelliseert u een probleem van een hele generatie, in een land waar úw partij al jarenlang mede de leiding over heeft.
De hand écht in eigen boezem steken: heeft u daar al aan gedacht?
No comments:
Post a Comment