Verschrijver verhard

"Heer Mulisch, hoe kijkt u nou terug op de afgelopen 80 jaar ?"
"Nou, nou, na de oorlog toch wel die vrijheid, toen had je syfilis en daarna aids."
"Dank voor uw inspirerende kijk op het lijk, de essentie van onze vergankelijk..."

Het blubberproza van Claus, het gezwam van Zwagerman. Nooit iets aan gevonden. Mijn pa, neerlandicus, en Jan Mulder vonden Claus dan weer wel goed. Misschien niet moeite genoeg gedaan. Maar de zin in lezen is weer even voorbij.

Kijk, die mens, eeeh, die schone mens heeft het tenminste gedurfd. Amai, zenne. Gedurfd te leven. Geduurfd den onzekerheid aan te gaan.

Heeft er iemand belangstelling voor de kijk op het rijk ?

"pfffrtt, hmstlk appprr, met andere woorden"...", zei mijn oma eens.
"Maar ma, je hebt nog niets gezegd !", zei mijn pa boos.
Ik schoot in de lach.
"ja, maar", zei mijn oma enigszins onder de indruk.
"Je kunt toch niet "met andere woorden" zeggen, als je eerst nog niets gezegd hebt !"

En dan die blik erbij alsof hem persoonlijk onrecht was aangedaan. Net een boze donald duck. Jammer dat ik nooit meer die verontwaardigde blik over het gezwam van mijn oma zal zien. Dat komt nooit meer terug, die tijd is voorbij.

De essentie van verschrijven is inzicht verwerven in de mooischrijverij, het geklets, het oeverloze gezwam van politici, managers, ambtenaren, praatjesmakers, intuelen en onleesbare schrijverds die in columns en artikeltjes etaleren hoeveel onjuiste kennis ze wel niet bezitten en hoe groot hun woordenschat is, maar vaak een eind in de ruimte zwammen, van Joost Zwagerman tot John Gray en andere zelfbenoemde filosofen, ethici, historici en dat soort kostwinnaars.

Maar ook daarvan ben ik nu moe en zoek meer plezier in dingen doen, sport, fietsen, wandelen, zwemmen, vliegeren, cijfers. Saluut !



Nog even van iemand die het wel kan, Aaf Corstius (moet wel aan dat boek van Hermans denken, waarbij Willem een angstig kijkend aapje op de voorkant van het boek zette en daaronder de tekst "malle hugo" (vermaningen en beschouwingen), die foto was niet gewijd aan hugo claus, zo vertelde Hermans, maar aan de pa van Aaf) :


Er werd druk heen en weer gejakkerd in geinige oldtimers

Ongeveer na een half uur van Zomerhitte, de Wolkersverfilming met als unique sellingpoint dat Sophie Hilbrand zich frontaal naakt vingert en sowieso vrij vaak frontaal naakt te zien is (en dat is echt waar hoor, dat is geen flauw marketingpraatje van regisseuse Monique van de Ven) begon ik te denken: ik kén deze film ergens van. Hij doet me ergens aan denken. De sfeer, de plotontwikkeling, de setting, de personages...

En ineens wist ik het. Zomerhitte heeft heel veel, zo niet alles, ontleend aan het oude werk van Bassie en Adriaan. Bassie en Adriaan namen hun films altijd op in aftandse vakantiegebiedjes, waar veel over duinen gerend en over heuveltjes gesprongen kon worden.

Zo ook Zomerhitte, dat zich afspeelt op een uitgestorven Texel, waar het zogenaamd zindert van de hitte, maar waar toch een pittige winterse kou leek te hangen tijdens de opnames – ik had op veel momenten medelijden met Sophie Hilbrand.

Ook de klungelige boeven met koddige namen, die bij Bassie en Adriaan altijd een belangrijke rol speelden, waren aanwezig. Zo hadden we De Mummie, een zogenaamd doodenge drugshandelaar die constant op luxejachten met heftige party’s en heroïne in de weer was. Verder waren er de enge boef De Lange en het boefje Federico Federici, die de hele film in de haven van Den Burg espressootjes zat te drinken op een mediterraan terrasje. (Dat terrasje en die espressootjes heb ik nooit ontwaard op Texel, maar goed, die decadente luxejachten en drugsparty’s ook niet.)

Zelfs de plot was geheel ontleend aan de vroegere spoor-de-boef-op-en-achtervolg-hem-urenlang-verhalen van Bassie en Adriaan: er werd eindeloos rondgerend met rugzakken vol drugs, er waren dolle achtervolgingen door het Texelse bos en er werd druk heen en weer gejakkerd in geinige oldtimers.

En net zoals je bij Bassie en Adriaan altijd metagedachten kreeg, omdat je je afvroeg: hoe zou het toch zijn om altijd maar met je eigen broer, die je haat, te moeten acteren, vroeg ik me bij Zomerhitte af: is het gênant om met je eigen vriend een seksscène te spelen? Want hoofdrolspelers Sophie en Waldemar Torenstra zijn in de film én in het echt een stel.

Ik miste alleen Robin, het monotoon pratende en uit een oude wekker opgetrokken robotje uit de Bassie en Adriaan-cyclus. Misschien een element om toe te voegen aan een volgende speelfilm die ‘een ode aan Jan Wolkers’ is.


Of neem die andere film die ik niet niet gezien heb en ook niet zal zien:

En zo zaten we allemaal stilletjes en in de ban te kijken naar een film die qua niveau van tekst, beeld en inhoud bepaald onderdeed voor de spreekbeurt ‘Het nijlpaard en zijn gewoontes’ die ik in het voorjaar van 1984 hield.

Maar ja, we hadden al zo lang op Fitna gewacht dat we elkaar ongeveer wegduwden voor de tv om te kijken naar Het Plakboek van Geert. Wat heeft die man het de afgelopen jaren druk gehad. Elke krantenkop met het woord ‘moslim’ erin heeft hij vlijtig uitgeknipt, ingeplakt, gefilmd en er zwaarmoedige muziek onder gezet. Zelfs als in die kop alleen iets stond als ‘School viert islamitische feestdagen’.

Een van de mensen met wie ik naar Plakboek keek, merkte op dat de film met al die Nederlandstalige koppen toch niet erg goed begrepen zou worden in het buitenland. Dat leek mij een pre. Maar Wilders schijnt ook een Engelstalige knipselmap te hebben.

Op twee momenten raakte ik zowaar geïnteresseerd. Niet geïnteresseerd in alle moslimfeitjes, of in de rap stijgende moslimgrafieken (ideetje dat Wilders gejat heeft van de nazi’s) en ook niet in de geluidsopnamen van gillende imams, maar geïnteresseerd in de oprechte gekte van Wilders.

Dat was bij het fragment ‘Nederland in de toekomst’, waarin Wilders in beelden liet zien hoe het binnenkort zou zijn voor Nederlandse homo’s, kinderen en vrouwen. Als we de profeet Wilders moeten geloven, zijn alle Nederlandse homo’s in de nabije toekomst geblinddoekt en geboeid, zitten alle Nederlandse kinderhoofden permanent onder het bloed en worden de Nederlandse vrouwen, in blauwe boerka’s gehuld, knielend door het hoofd geschoten.

Het andere moment van gekte kwam aan het eind van Plakboek. Het beeld werd zwart en we hoorden een scheurend geluidje. ‘Het geluid dat u hoorde, was een pagina uit het telefoonboek’ verscheen er in beeld, en daarna een riedel dat Wilders heus niet pagina’s uit de Koran ging scheuren, maar dat het een rotboek was, of iets in die trant, enfin, dat verhaal kunnen we inmiddels wel dromen.

Het telefoonboek vond ik zo’n absurdistische vondst dat ik begon te lachen. Soms vraag ik me echt af of dat misschien is wat Wilders wil bereiken met zijn film, zijn uitspraken en zijn haar. Dat hij over tien jaar onthult dat hij ons allemaal voor de gek hield, joh. ‘Dat jullie dat serieus namen! Had ik nooit verwacht! Allemaal malligheid, toch!’

------------------
---------


En vergeet verdonk niet, die zonder problemen mensen door de shredder zou jagen onder het mom van regels zijn regels en populariteit bij de verongelijkte achterban. Hoe vreselijk is dit alles. Jan Huigen in een ton, met een hoepeltje erom, Jan Huigen, Jan Huigen en de ton die viel in duigen. In duigen.

De plezierige verbazing toen mijn zoontje van 1 opeens met een ernstig gezicht van die kinderliedjes ging zingen thuis, geleerd op de creche, van dikke, dikke tante Kee tot

mooi Ietje Fietje trek je baljurk aan
dan zullen we samen naar het bal toe gaan
nee, meneer, ik dank u zeer, de polka is geen mode meer
bovendien heb ik een man die mij de polka leren kan

Daarvan word ik vrolijk, beelden van mijn eerste kind de eerste 24 maanden. En een kop thee 's avonds. Dan kan ik weer veel hebben.




Of zo'n aardig inzicht van het huwelijk dat rijmt op gruwelijk:


Weduwnaar Jos Brink vooral opgelucht
Uitgegeven: 27 maart 2008 15:44
Laatst gewijzigd: 27 maart 2008 15:51

AMSTERDAM - Bij Frank Sanders overheerste na het overlijden van zijn levenspartner Jos Brink een gevoel van opluchting.

"Eindelijk vrijheid, geen controle meer: 'Wat doen die sokken hier? Moeten die hier blijven liggen? Nee? Neem ze dan mee naar boven.' Dat soort conversaties", vertelt de 62-jarige Sanders in een interview met het feministische maandblad Opzij.

"Maar na een half jaar kwam de mokerslag van het verdriet, de stilte en de eenzaamheid."

Brink overleed in augustus aan de gevolgen van darmkanker. De directeur van de Frank Sanders Akademie voor Musicaltheater was verbaasd over het eerste gevoel van vrijheid.

Verbaal

"Ik was natuurlijk ook erg verdrietig omdat ik mijn partner kwijt was, maar het gevoel van vrijheid was overheersend. Vergis je niet: Jos was een zeer dominante man", legt hij uit.

"Ik was vaak bang voor Jos, want o, wat kon die man je verbaal alle hoeken van de kamer laten zien, echt vilein."

Schemerlampjes

Brink was volgens Sanders niet altijd dominant binnen hun relatie. "De omslag kwam toen ik 26 was. Ik weet het nog goed: de affaire met de schemerlampjes in Theater Pepijn in Den Haag. Wij speelden daar al langer in een soort café-chantantsfeer, met half gedimde schemerlampjes, een wat zwoele sfeer.

Dat vond Jos helemaal niets, die lampjes moesten uit", vertelt hij. "Toen ik veel later in therapie ging, omdat ik mezelf kwijt was, dat klinkt als een cliché, maar het was precies wat er aan de hand was, zei ik tegen mijn therapeute: ik weet precies wanneer de ellende is begonnen: met die schemerlampjes in Den Haag."