Als waardige afsluiting mijn twee favoriete gedichten:
Het geheim
Wij zaten te keuvelen,
Daar klonk van de heuvelen
Een weemoedige triller -
Het was Ludwig Hiller:
De begaafde kunstenaar,
De wreedgeschokte,
Die aan zijn klarinet
Die triller ontlokte.
Nooit sprak er ergens
Zo ver mij bekend,
Dieper weemoed
Uit een blaasinstrument.
Het was waarlijk
Om zich te verbazen,
Zo naar stond die
Man daar te blazen!
Maar neen, verbazen
Dat deden we ons niet;
Want we kenden
De reden van zijn verdriet.
Eén onzer althans,
Die er alles van wist,
Van het vreeslijk geheim
Van de clarinettist!
Piet Paaltjens
Uit: Nagelaten snikken
Aan Rika
Slechts éénmaal heb ik u gezien. Gij waart
Gezeten in een sneltrein, die de trein
Waar ik mee reed, passeerde in volle vaart.
De kennismaking kon niet korter zijn.
En toch, zij duurde lang genoeg om mij,
Het eindloos levenspad met fletse lach
Te doen vervolgen. Ach! geen enkel blij
Glimlachje liet ik meer, sinds ik u zag.
Waarom hebt gij van dat blonde haar,
Daar de englen aan te kennen zijn? En dan,
Waarom blauwe ogen, wonderdiep en klaar?
Gij wist toch, dat ik daar niet tegen kan!
En waarom mij dan zo voorbijgesneld,
En niet, als 't weerlicht, 't rijtuig opgerukt,
En om mijn hals uw armen vastgekneld,
En op mijn mond uw lippen vastgedrukt?
Gij vreesdet mooglijk voor een spoorwegramp?
Maar, Rika, wat kon zaalger voor mij zijn,
Dan, onder hels geratel en gestamp,
Met u verplet te worden door één trein?
Piet Paaltjens
Uit: Tijgerlelies (1851-1853)
Piet Paaltjens was het pseudoniem van François Haverschmidt.
Nederlands dichter. *14.2.1835 Leeuwarden, overl. 19.1.1894 Schiedam.
Saturday, March 29, 2008
Verschrijver verhard
"Heer Mulisch, hoe kijkt u nou terug op de afgelopen 80 jaar ?"
"Nou, nou, na de oorlog toch wel die vrijheid, toen had je syfilis en daarna aids."
"Dank voor uw inspirerende kijk op het lijk, de essentie van onze vergankelijk..."
Het blubberproza van Claus, het gezwam van Zwagerman. Nooit iets aan gevonden. Mijn pa, neerlandicus, en Jan Mulder vonden Claus dan weer wel goed. Misschien niet moeite genoeg gedaan. Maar de zin in lezen is weer even voorbij.
Kijk, die mens, eeeh, die schone mens heeft het tenminste gedurfd. Amai, zenne. Gedurfd te leven. Geduurfd den onzekerheid aan te gaan.
Heeft er iemand belangstelling voor de kijk op het rijk ?
"pfffrtt, hmstlk appprr, met andere woorden"...", zei mijn oma eens.
"Maar ma, je hebt nog niets gezegd !", zei mijn pa boos.
Ik schoot in de lach.
"ja, maar", zei mijn oma enigszins onder de indruk.
"Je kunt toch niet "met andere woorden" zeggen, als je eerst nog niets gezegd hebt !"
En dan die blik erbij alsof hem persoonlijk onrecht was aangedaan. Net een boze donald duck. Jammer dat ik nooit meer die verontwaardigde blik over het gezwam van mijn oma zal zien. Dat komt nooit meer terug, die tijd is voorbij.
De essentie van verschrijven is inzicht verwerven in de mooischrijverij, het geklets, het oeverloze gezwam van politici, managers, ambtenaren, praatjesmakers, intuelen en onleesbare schrijverds die in columns en artikeltjes etaleren hoeveel onjuiste kennis ze wel niet bezitten en hoe groot hun woordenschat is, maar vaak een eind in de ruimte zwammen, van Joost Zwagerman tot John Gray en andere zelfbenoemde filosofen, ethici, historici en dat soort kostwinnaars.
Maar ook daarvan ben ik nu moe en zoek meer plezier in dingen doen, sport, fietsen, wandelen, zwemmen, vliegeren, cijfers. Saluut !
Nog even van iemand die het wel kan, Aaf Corstius (moet wel aan dat boek van Hermans denken, waarbij Willem een angstig kijkend aapje op de voorkant van het boek zette en daaronder de tekst "malle hugo" (vermaningen en beschouwingen), die foto was niet gewijd aan hugo claus, zo vertelde Hermans, maar aan de pa van Aaf) :
Er werd druk heen en weer gejakkerd in geinige oldtimers
Ongeveer na een half uur van Zomerhitte, de Wolkersverfilming met als unique sellingpoint dat Sophie Hilbrand zich frontaal naakt vingert en sowieso vrij vaak frontaal naakt te zien is (en dat is echt waar hoor, dat is geen flauw marketingpraatje van regisseuse Monique van de Ven) begon ik te denken: ik kén deze film ergens van. Hij doet me ergens aan denken. De sfeer, de plotontwikkeling, de setting, de personages...
En ineens wist ik het. Zomerhitte heeft heel veel, zo niet alles, ontleend aan het oude werk van Bassie en Adriaan. Bassie en Adriaan namen hun films altijd op in aftandse vakantiegebiedjes, waar veel over duinen gerend en over heuveltjes gesprongen kon worden.
Zo ook Zomerhitte, dat zich afspeelt op een uitgestorven Texel, waar het zogenaamd zindert van de hitte, maar waar toch een pittige winterse kou leek te hangen tijdens de opnames – ik had op veel momenten medelijden met Sophie Hilbrand.
Ook de klungelige boeven met koddige namen, die bij Bassie en Adriaan altijd een belangrijke rol speelden, waren aanwezig. Zo hadden we De Mummie, een zogenaamd doodenge drugshandelaar die constant op luxejachten met heftige party’s en heroïne in de weer was. Verder waren er de enge boef De Lange en het boefje Federico Federici, die de hele film in de haven van Den Burg espressootjes zat te drinken op een mediterraan terrasje. (Dat terrasje en die espressootjes heb ik nooit ontwaard op Texel, maar goed, die decadente luxejachten en drugsparty’s ook niet.)
Zelfs de plot was geheel ontleend aan de vroegere spoor-de-boef-op-en-achtervolg-hem-urenlang-verhalen van Bassie en Adriaan: er werd eindeloos rondgerend met rugzakken vol drugs, er waren dolle achtervolgingen door het Texelse bos en er werd druk heen en weer gejakkerd in geinige oldtimers.
En net zoals je bij Bassie en Adriaan altijd metagedachten kreeg, omdat je je afvroeg: hoe zou het toch zijn om altijd maar met je eigen broer, die je haat, te moeten acteren, vroeg ik me bij Zomerhitte af: is het gênant om met je eigen vriend een seksscène te spelen? Want hoofdrolspelers Sophie en Waldemar Torenstra zijn in de film én in het echt een stel.
Ik miste alleen Robin, het monotoon pratende en uit een oude wekker opgetrokken robotje uit de Bassie en Adriaan-cyclus. Misschien een element om toe te voegen aan een volgende speelfilm die ‘een ode aan Jan Wolkers’ is.
Of neem die andere film die ik niet niet gezien heb en ook niet zal zien:
En zo zaten we allemaal stilletjes en in de ban te kijken naar een film die qua niveau van tekst, beeld en inhoud bepaald onderdeed voor de spreekbeurt ‘Het nijlpaard en zijn gewoontes’ die ik in het voorjaar van 1984 hield.
Maar ja, we hadden al zo lang op Fitna gewacht dat we elkaar ongeveer wegduwden voor de tv om te kijken naar Het Plakboek van Geert. Wat heeft die man het de afgelopen jaren druk gehad. Elke krantenkop met het woord ‘moslim’ erin heeft hij vlijtig uitgeknipt, ingeplakt, gefilmd en er zwaarmoedige muziek onder gezet. Zelfs als in die kop alleen iets stond als ‘School viert islamitische feestdagen’.
Een van de mensen met wie ik naar Plakboek keek, merkte op dat de film met al die Nederlandstalige koppen toch niet erg goed begrepen zou worden in het buitenland. Dat leek mij een pre. Maar Wilders schijnt ook een Engelstalige knipselmap te hebben.
Op twee momenten raakte ik zowaar geïnteresseerd. Niet geïnteresseerd in alle moslimfeitjes, of in de rap stijgende moslimgrafieken (ideetje dat Wilders gejat heeft van de nazi’s) en ook niet in de geluidsopnamen van gillende imams, maar geïnteresseerd in de oprechte gekte van Wilders.
Dat was bij het fragment ‘Nederland in de toekomst’, waarin Wilders in beelden liet zien hoe het binnenkort zou zijn voor Nederlandse homo’s, kinderen en vrouwen. Als we de profeet Wilders moeten geloven, zijn alle Nederlandse homo’s in de nabije toekomst geblinddoekt en geboeid, zitten alle Nederlandse kinderhoofden permanent onder het bloed en worden de Nederlandse vrouwen, in blauwe boerka’s gehuld, knielend door het hoofd geschoten.
Het andere moment van gekte kwam aan het eind van Plakboek. Het beeld werd zwart en we hoorden een scheurend geluidje. ‘Het geluid dat u hoorde, was een pagina uit het telefoonboek’ verscheen er in beeld, en daarna een riedel dat Wilders heus niet pagina’s uit de Koran ging scheuren, maar dat het een rotboek was, of iets in die trant, enfin, dat verhaal kunnen we inmiddels wel dromen.
Het telefoonboek vond ik zo’n absurdistische vondst dat ik begon te lachen. Soms vraag ik me echt af of dat misschien is wat Wilders wil bereiken met zijn film, zijn uitspraken en zijn haar. Dat hij over tien jaar onthult dat hij ons allemaal voor de gek hield, joh. ‘Dat jullie dat serieus namen! Had ik nooit verwacht! Allemaal malligheid, toch!’
------------------
---------
En vergeet verdonk niet, die zonder problemen mensen door de shredder zou jagen onder het mom van regels zijn regels en populariteit bij de verongelijkte achterban. Hoe vreselijk is dit alles. Jan Huigen in een ton, met een hoepeltje erom, Jan Huigen, Jan Huigen en de ton die viel in duigen. In duigen.
De plezierige verbazing toen mijn zoontje van 1 opeens met een ernstig gezicht van die kinderliedjes ging zingen thuis, geleerd op de creche, van dikke, dikke tante Kee tot
mooi Ietje Fietje trek je baljurk aan
dan zullen we samen naar het bal toe gaan
nee, meneer, ik dank u zeer, de polka is geen mode meer
bovendien heb ik een man die mij de polka leren kan
Daarvan word ik vrolijk, beelden van mijn eerste kind de eerste 24 maanden. En een kop thee 's avonds. Dan kan ik weer veel hebben.
Of zo'n aardig inzicht van het huwelijk dat rijmt op gruwelijk:
Weduwnaar Jos Brink vooral opgelucht
Uitgegeven: 27 maart 2008 15:44
Laatst gewijzigd: 27 maart 2008 15:51
AMSTERDAM - Bij Frank Sanders overheerste na het overlijden van zijn levenspartner Jos Brink een gevoel van opluchting.
"Eindelijk vrijheid, geen controle meer: 'Wat doen die sokken hier? Moeten die hier blijven liggen? Nee? Neem ze dan mee naar boven.' Dat soort conversaties", vertelt de 62-jarige Sanders in een interview met het feministische maandblad Opzij.
"Maar na een half jaar kwam de mokerslag van het verdriet, de stilte en de eenzaamheid."
Brink overleed in augustus aan de gevolgen van darmkanker. De directeur van de Frank Sanders Akademie voor Musicaltheater was verbaasd over het eerste gevoel van vrijheid.
Verbaal
"Ik was natuurlijk ook erg verdrietig omdat ik mijn partner kwijt was, maar het gevoel van vrijheid was overheersend. Vergis je niet: Jos was een zeer dominante man", legt hij uit.
"Ik was vaak bang voor Jos, want o, wat kon die man je verbaal alle hoeken van de kamer laten zien, echt vilein."
Schemerlampjes
Brink was volgens Sanders niet altijd dominant binnen hun relatie. "De omslag kwam toen ik 26 was. Ik weet het nog goed: de affaire met de schemerlampjes in Theater Pepijn in Den Haag. Wij speelden daar al langer in een soort café-chantantsfeer, met half gedimde schemerlampjes, een wat zwoele sfeer.
Dat vond Jos helemaal niets, die lampjes moesten uit", vertelt hij. "Toen ik veel later in therapie ging, omdat ik mezelf kwijt was, dat klinkt als een cliché, maar het was precies wat er aan de hand was, zei ik tegen mijn therapeute: ik weet precies wanneer de ellende is begonnen: met die schemerlampjes in Den Haag."
"Nou, nou, na de oorlog toch wel die vrijheid, toen had je syfilis en daarna aids."
"Dank voor uw inspirerende kijk op het lijk, de essentie van onze vergankelijk..."
Het blubberproza van Claus, het gezwam van Zwagerman. Nooit iets aan gevonden. Mijn pa, neerlandicus, en Jan Mulder vonden Claus dan weer wel goed. Misschien niet moeite genoeg gedaan. Maar de zin in lezen is weer even voorbij.
Kijk, die mens, eeeh, die schone mens heeft het tenminste gedurfd. Amai, zenne. Gedurfd te leven. Geduurfd den onzekerheid aan te gaan.
Heeft er iemand belangstelling voor de kijk op het rijk ?
"pfffrtt, hmstlk appprr, met andere woorden"...", zei mijn oma eens.
"Maar ma, je hebt nog niets gezegd !", zei mijn pa boos.
Ik schoot in de lach.
"ja, maar", zei mijn oma enigszins onder de indruk.
"Je kunt toch niet "met andere woorden" zeggen, als je eerst nog niets gezegd hebt !"
En dan die blik erbij alsof hem persoonlijk onrecht was aangedaan. Net een boze donald duck. Jammer dat ik nooit meer die verontwaardigde blik over het gezwam van mijn oma zal zien. Dat komt nooit meer terug, die tijd is voorbij.
De essentie van verschrijven is inzicht verwerven in de mooischrijverij, het geklets, het oeverloze gezwam van politici, managers, ambtenaren, praatjesmakers, intuelen en onleesbare schrijverds die in columns en artikeltjes etaleren hoeveel onjuiste kennis ze wel niet bezitten en hoe groot hun woordenschat is, maar vaak een eind in de ruimte zwammen, van Joost Zwagerman tot John Gray en andere zelfbenoemde filosofen, ethici, historici en dat soort kostwinnaars.
Maar ook daarvan ben ik nu moe en zoek meer plezier in dingen doen, sport, fietsen, wandelen, zwemmen, vliegeren, cijfers. Saluut !
Nog even van iemand die het wel kan, Aaf Corstius (moet wel aan dat boek van Hermans denken, waarbij Willem een angstig kijkend aapje op de voorkant van het boek zette en daaronder de tekst "malle hugo" (vermaningen en beschouwingen), die foto was niet gewijd aan hugo claus, zo vertelde Hermans, maar aan de pa van Aaf) :
Er werd druk heen en weer gejakkerd in geinige oldtimers
Ongeveer na een half uur van Zomerhitte, de Wolkersverfilming met als unique sellingpoint dat Sophie Hilbrand zich frontaal naakt vingert en sowieso vrij vaak frontaal naakt te zien is (en dat is echt waar hoor, dat is geen flauw marketingpraatje van regisseuse Monique van de Ven) begon ik te denken: ik kén deze film ergens van. Hij doet me ergens aan denken. De sfeer, de plotontwikkeling, de setting, de personages...
En ineens wist ik het. Zomerhitte heeft heel veel, zo niet alles, ontleend aan het oude werk van Bassie en Adriaan. Bassie en Adriaan namen hun films altijd op in aftandse vakantiegebiedjes, waar veel over duinen gerend en over heuveltjes gesprongen kon worden.
Zo ook Zomerhitte, dat zich afspeelt op een uitgestorven Texel, waar het zogenaamd zindert van de hitte, maar waar toch een pittige winterse kou leek te hangen tijdens de opnames – ik had op veel momenten medelijden met Sophie Hilbrand.
Ook de klungelige boeven met koddige namen, die bij Bassie en Adriaan altijd een belangrijke rol speelden, waren aanwezig. Zo hadden we De Mummie, een zogenaamd doodenge drugshandelaar die constant op luxejachten met heftige party’s en heroïne in de weer was. Verder waren er de enge boef De Lange en het boefje Federico Federici, die de hele film in de haven van Den Burg espressootjes zat te drinken op een mediterraan terrasje. (Dat terrasje en die espressootjes heb ik nooit ontwaard op Texel, maar goed, die decadente luxejachten en drugsparty’s ook niet.)
Zelfs de plot was geheel ontleend aan de vroegere spoor-de-boef-op-en-achtervolg-hem-urenlang-verhalen van Bassie en Adriaan: er werd eindeloos rondgerend met rugzakken vol drugs, er waren dolle achtervolgingen door het Texelse bos en er werd druk heen en weer gejakkerd in geinige oldtimers.
En net zoals je bij Bassie en Adriaan altijd metagedachten kreeg, omdat je je afvroeg: hoe zou het toch zijn om altijd maar met je eigen broer, die je haat, te moeten acteren, vroeg ik me bij Zomerhitte af: is het gênant om met je eigen vriend een seksscène te spelen? Want hoofdrolspelers Sophie en Waldemar Torenstra zijn in de film én in het echt een stel.
Ik miste alleen Robin, het monotoon pratende en uit een oude wekker opgetrokken robotje uit de Bassie en Adriaan-cyclus. Misschien een element om toe te voegen aan een volgende speelfilm die ‘een ode aan Jan Wolkers’ is.
Of neem die andere film die ik niet niet gezien heb en ook niet zal zien:
En zo zaten we allemaal stilletjes en in de ban te kijken naar een film die qua niveau van tekst, beeld en inhoud bepaald onderdeed voor de spreekbeurt ‘Het nijlpaard en zijn gewoontes’ die ik in het voorjaar van 1984 hield.
Maar ja, we hadden al zo lang op Fitna gewacht dat we elkaar ongeveer wegduwden voor de tv om te kijken naar Het Plakboek van Geert. Wat heeft die man het de afgelopen jaren druk gehad. Elke krantenkop met het woord ‘moslim’ erin heeft hij vlijtig uitgeknipt, ingeplakt, gefilmd en er zwaarmoedige muziek onder gezet. Zelfs als in die kop alleen iets stond als ‘School viert islamitische feestdagen’.
Een van de mensen met wie ik naar Plakboek keek, merkte op dat de film met al die Nederlandstalige koppen toch niet erg goed begrepen zou worden in het buitenland. Dat leek mij een pre. Maar Wilders schijnt ook een Engelstalige knipselmap te hebben.
Op twee momenten raakte ik zowaar geïnteresseerd. Niet geïnteresseerd in alle moslimfeitjes, of in de rap stijgende moslimgrafieken (ideetje dat Wilders gejat heeft van de nazi’s) en ook niet in de geluidsopnamen van gillende imams, maar geïnteresseerd in de oprechte gekte van Wilders.
Dat was bij het fragment ‘Nederland in de toekomst’, waarin Wilders in beelden liet zien hoe het binnenkort zou zijn voor Nederlandse homo’s, kinderen en vrouwen. Als we de profeet Wilders moeten geloven, zijn alle Nederlandse homo’s in de nabije toekomst geblinddoekt en geboeid, zitten alle Nederlandse kinderhoofden permanent onder het bloed en worden de Nederlandse vrouwen, in blauwe boerka’s gehuld, knielend door het hoofd geschoten.
Het andere moment van gekte kwam aan het eind van Plakboek. Het beeld werd zwart en we hoorden een scheurend geluidje. ‘Het geluid dat u hoorde, was een pagina uit het telefoonboek’ verscheen er in beeld, en daarna een riedel dat Wilders heus niet pagina’s uit de Koran ging scheuren, maar dat het een rotboek was, of iets in die trant, enfin, dat verhaal kunnen we inmiddels wel dromen.
Het telefoonboek vond ik zo’n absurdistische vondst dat ik begon te lachen. Soms vraag ik me echt af of dat misschien is wat Wilders wil bereiken met zijn film, zijn uitspraken en zijn haar. Dat hij over tien jaar onthult dat hij ons allemaal voor de gek hield, joh. ‘Dat jullie dat serieus namen! Had ik nooit verwacht! Allemaal malligheid, toch!’
------------------
---------
En vergeet verdonk niet, die zonder problemen mensen door de shredder zou jagen onder het mom van regels zijn regels en populariteit bij de verongelijkte achterban. Hoe vreselijk is dit alles. Jan Huigen in een ton, met een hoepeltje erom, Jan Huigen, Jan Huigen en de ton die viel in duigen. In duigen.
De plezierige verbazing toen mijn zoontje van 1 opeens met een ernstig gezicht van die kinderliedjes ging zingen thuis, geleerd op de creche, van dikke, dikke tante Kee tot
mooi Ietje Fietje trek je baljurk aan
dan zullen we samen naar het bal toe gaan
nee, meneer, ik dank u zeer, de polka is geen mode meer
bovendien heb ik een man die mij de polka leren kan
Daarvan word ik vrolijk, beelden van mijn eerste kind de eerste 24 maanden. En een kop thee 's avonds. Dan kan ik weer veel hebben.
Of zo'n aardig inzicht van het huwelijk dat rijmt op gruwelijk:
Weduwnaar Jos Brink vooral opgelucht
Uitgegeven: 27 maart 2008 15:44
Laatst gewijzigd: 27 maart 2008 15:51
AMSTERDAM - Bij Frank Sanders overheerste na het overlijden van zijn levenspartner Jos Brink een gevoel van opluchting.
"Eindelijk vrijheid, geen controle meer: 'Wat doen die sokken hier? Moeten die hier blijven liggen? Nee? Neem ze dan mee naar boven.' Dat soort conversaties", vertelt de 62-jarige Sanders in een interview met het feministische maandblad Opzij.
"Maar na een half jaar kwam de mokerslag van het verdriet, de stilte en de eenzaamheid."
Brink overleed in augustus aan de gevolgen van darmkanker. De directeur van de Frank Sanders Akademie voor Musicaltheater was verbaasd over het eerste gevoel van vrijheid.
Verbaal
"Ik was natuurlijk ook erg verdrietig omdat ik mijn partner kwijt was, maar het gevoel van vrijheid was overheersend. Vergis je niet: Jos was een zeer dominante man", legt hij uit.
"Ik was vaak bang voor Jos, want o, wat kon die man je verbaal alle hoeken van de kamer laten zien, echt vilein."
Schemerlampjes
Brink was volgens Sanders niet altijd dominant binnen hun relatie. "De omslag kwam toen ik 26 was. Ik weet het nog goed: de affaire met de schemerlampjes in Theater Pepijn in Den Haag. Wij speelden daar al langer in een soort café-chantantsfeer, met half gedimde schemerlampjes, een wat zwoele sfeer.
Dat vond Jos helemaal niets, die lampjes moesten uit", vertelt hij. "Toen ik veel later in therapie ging, omdat ik mezelf kwijt was, dat klinkt als een cliché, maar het was precies wat er aan de hand was, zei ik tegen mijn therapeute: ik weet precies wanneer de ellende is begonnen: met die schemerlampjes in Den Haag."
Thursday, March 20, 2008
Drukwerk
Jaag me niet op. Ik ben aan het werk, niet op de vlucht.
Al lijken veel, heel veel mensen op de vlucht tijdens hun werk.
Haastig en hijgerig naar de deadline schuifelen. Haast en snelheid als enige voorwaarde. Scoren. Een punt drukken. Druk druk druk. Drukwerk en poepen betekenen toch hetzelfde ? Bankbiljetten drukken, jongens. Drukwerk bij de FED.
Eens per week ga ik in duinoord, de haag, thai of pizza halen en dan zie ik een voortvluchtig dik varken, een knorrend zwijn uit zijn gestreepte pak bersten, of uit zijn smoking knallen. De eetlust vergaat me prompt als van baalen daar mijn pad kruist.
Festina lente, haast u langzaam, onthaasting. Rustig aan, dat breekt het lijntje niet. We hebben alle tijd van de wereld. Ook ik heb lang verondersteld dat haast en snelheid een belangrijke motor waren, al wist ik niet waarvoor. Nu niet meer. Werken zou idealiter spelen moet zijn, zoals je dat ook als kind deed. Sinds twee maanden zit ik weer goed. Een leidinggevende die me laat spelen. Maar dat haastige zit bij mijn weten in je genen, dat gaat er niet meer uit.
Van wikipedia over Einstein:
Albert Einstein werd in een joodse familie in Duitsland geboren. Einstein ontving in 1921 de Nobelprijs voor de Natuurkunde voor zijn werk aan het foto-elektrisch effect "en andere bijdragen aan de theoretische natuurkunde". In 1933, toen Adolf Hitler in Duitsland dictator werd, verhuisde hij naar de Verenigde Staten, waar hij later de Amerikaanse nationaliteit aannam en afstand deed van zijn Duitse nationaliteit (hij behield wel de Zwitserse). Albert Einstein werd geboren te Ulm, Duitsland. Zijn vader, Hermann Einstein, was onder meer beddenverkoper, maar later fabrikant van elektrotechnische apparatuur voor elektriciteitscentrales en straatverlichting. Einsteins ouders waren liberale joden en zodoende religieus tamelijk tolerant, maar Einstein kreeg in zijn jeugd toch elementair onderricht in de joodse religie.
Men zou verwachten dat alle Duitsers trots zouden zijn op zo'n beroemde geleerde binnen hun grenzen maar Einsteins pacifisme en joodse afkomst waren een doorn in het oog van Duitse nationalisten/antisemieten. Nadat hij wereldberoemd was geworden groeide deze antisemitische haat tegen hem, en er ontstond zelfs een georganiseerde campagne om zijn theorieën in diskrediet te brengen. Toen Adolf Hitler in 1933 aan de macht kwam bereikte de haatcampagne tegen Einstein nieuwe hoogten. Einstein was in de Verenigde Staten, waar hij een lezingencyclus verzorgde, toen Hitler officieel de macht in Duitsland overnam en Einstein besloot niet meer terug te keren naar Duitsland. Hij gaf zijn Duitse staatsburgerschap op en kreeg een permanente verblijfsvergunning voor de VS. Hij aanvaardde een betrekking aan het pas opgerichte Institute for Advanced Study in Princeton, New Jersey. Hij werd Amerikaans staatsburger in 1940, hoewel hij steeds het Zwitserse staatsburgerschap behield.
Dat is het: argumenten vanuit haat kloppen niet en zijn gebaseerd op abstracties en veralgemenisering. Daaraan herken je wilders, verdonk en anderen: haat zaaien, hele bevolkingsgroepen beschuldigen vanuit onvrede, wrok, verbittering en woede over jezelf en je eigen beperkingen.
En vervolgens vriendelijke vredesengelen, zoals Harry de Winter en Doekle Terpstra, beschuldigen van naieviteit en het maken van denkfouten. Die haat, wrok en woede vergiftigt de samenleving en zet mensen/jongeren tegen elkaar op. Hoe maak je duidelijk dat argumenten en leven gebaseerd op compassie, medemenselijkheid en samen op deze planeet zitten uiteindelijk beter zullen werken ? Valt dat duidelijk te maken ? Zie ook lucifer in het hooi van Gerrit Komrij: Rita de hork, op internet:
Rita de Hork
Vóór alles geldt de hoffelijkheid jegens de mensen die er anders over denken of die uit een andere wereld komen. Vóór alles geldt de wet dat vreemdelingen heilig zijn.
Katholieken, Turken, Limburgers, Koerden, niemand is bij voorbaat van de beschaafde wereld uitgesloten.
De politiek lapt die wet nu op grote schaal aan zijn laars.
Het meest verontrustende is dat ook de linkse en traditioneel liberale partijen op dit punt volkomen de kluts kwijt zijn.
Als losgeslagen beesten.
Wat de leiders van de PvdA en de VVD tot hun kiezers en hun achterban (die niet altijd samenvallen) zouden moeten zeggen is: Godverdomme, laat het uit je stomme kop jullie stomme poten uit te steken naar vreemdelingen, hetzij hier op doorreis, hetzij bij ons herberg en beschutting zoekend.
Wij, burgers, zouden de politici heel wat minder onderdanig moeten toespreken en het beest bij zijn naam moeten noemen. Verdonk, zouden we behoren te zeggen, jij hork, jij trapt op eeuwige mensenwetten. Evenveel gevoel zit er in je horkerig lijf dan bloed in een rotsklomp.
We zeggen het niet. We hebben het behoorlijk gedefinieerde fatsoen opzij gezet en er het vage begrip voor teruggekregen.
Het woord fatsoen alleen al. Drijf er de spot mee en je krijgt de handen op elkaar.
Het woord respect alleen al. Drijf er de spot mee en je krijgt de handen op elkaar.
Onhufterigheid, alleen zo’n woord hoor je af en toe nog.
Het geldt voor links en voor rechts en voor het midden. Als elementaire eigenschappen van de democratie geridiculiseerd moeten worden is het onderscheid tussen de politieke partijen opgeheven.
Dan kunnen we net zo goed ook het woord democratie vergeten en overstappen op de eenpartijenstaat.
Het grootste bewijs voor het einde van de democratie is wel dat er zoveel over democratie wordt gepraat. Geluld, geleuterd, gezeverd, mag ik wel zeggen.
Zwevers troef, en een definitie ho maar.
Met democratie als woord wordt niet de spot gedreven. Het woord danst op ieders lip. Er worden veel, heel veel monologen gewijd aan de toestand van de democratie. Alleen al daarom zou je nattigheid moeten voelen.
Zoveel mooie en brave woorden wijd je alleen aan een overledene.
Geplaatst door Gerrit Komrij op 23:20
Halverwege de jaren negentig merkte ik, terug op bezoek in Amsterdam, dat er voor het eerst in tijden iets echt, iets serieus aan het veranderen was. Wie telkens na ruime tussenpozen terugkeert voelt zoiets, seismologisch en zo. Vóór circa 1995 was alles maar een beetje bij het oude gebleven, het sukkelde een decennium matjes verder. Maar ineens, binnen een jaar of wat, was het anders. Wat precies? Je wist het niet. De toon, de sfeer. Een oude huid werd afgestroopt, maar welk nieuw beest het oude beest aan het opvolgen was zag je nog niet duidelijk.
Ik ben ervan overtuigd dat "11 september" niet uit de lucht is komen vallen. "11 september" was niet het omineuze keerpunt, de blikseminslag. Het was wel een katalysator. Het kon daarna ook prachtig het symbool worden voor alles wat al gaande was. "11 september" zorgde ervoor dat iedereen hardop ging praten over de sluimerende onrust, over de heimelijke gedaanteverwisseling, dat alle onuitgesprokenheden een naam kregen.
De toon was verhard en de verharding werd de nieuwe grondtoon.
Fluisterwoorden werden fiere houdingen en de fiere houdingen werden instituten. Plotseling, oprijzend, als een onontkoombare dondergod tegen de hemel stond-ie daar dan, de vader van alle gedachten: de tegenstelling tussen hullie en ons.
Hullie daar en ons hier.
'Hullie' moest daarna nodig worden vormgegeven. Hullie kwam tot stand in alle mengvormen van fundamentalisme, terrorisme, mohammedanisme, hoofddoekjes, lieverkoekjes. Er wordt nog altijd druk aan gewerkt.
'Ons' hield op een taboewoord te zijn. Maar wie is ons? Daar werd en wordt al even voortvarend aan gewerkt. Vaderland, identiteit, canon, een zuiver ras, waterpas.
Hullie en ons, het blijft bedenkelijk, daar hoef je de geschiedenis niet bij te halen. Deftige heren zouden zich niet moeten lenen voor een bijdrage aan zo'n ontplofbare constructie. Terug naar jullie cognacglas en vingerkom!
Geplaatst door Gerrit Komrij op 16:38
Leve de nieuwe wereld. Er lopen nu straatjongeren rond die bijna aliens zijn, mutanten. We staan – sommigen met één voet, anderen met twee - in een maatschappij met een volstrekt ander geheugen, met andere associaties en met een andere reactiesnelheid. We ademen in een omgeving die door elkaar is geschud en een nieuwe chemische samenstelling heeft gekregen. En daar zetten we dan ineens een kabinet op uit de jaren vijftig. Van de kabinetten Kok tot Balkenende-nu. Een kabinet dat zelf een probleem vormt.
De heren Donner en Hirsch Ballin, met hun regenjas en wandelstok, twee heren uit de Muppet Show, fietsen rond tussen de botsauto’s op de kermis.
Als de heren Hinderickx en Winderickx zijn ze, uit het bekende gedicht van Paul van Ostaijen, heren die op een hellende straat de hoed voor elkaar afnemen, en denken dat de straat alleen maar een beetje meer helt dan vroeger, tegenwoordig. Wat ze niet zien is dat hun winkelstraatje inmiddels een helse veertienbaansweg is geworden met landmijnen en weerhaken.
De hersencellen van onze landelijke bestuurders en de hersencellen van de Mohammed Boyeri’s hebben evenveel met elkaar te maken als een blik pastelverf met een blik zoutzuur.
Maatregelen van moed en verbeelding zouden nodig zijn, zou je denken – andere maatregelen dan de traditionele, maatregelen die enige verwantschap vertonen met... nadenken, ideeën en elasticiteit. Stel je bij dit eisenpakket de huidige ministers voor en je schiet al in de lach.
De schroef en de schroefdraad passen niet langer op elkaar.
Het deksel van het antwoord past niet langer op het potje van de vraag.
Het jezelf/de overheid/ministerspost superieur wanen, dat is onder andere het gevaar van wilders, verdonk en andere gevangenen. Het gebrek aan humor/relativeringsvermogen.
Maar hoe je op een goede elastische manier omgaat met echte overlast, verharding, agressie. Non lo so. Weet ik veel ?
Wouter Bos wilde eerst van de JSF af. Vervolgens krijgt hij terecht te horen dat contractbreuk aan nederlandse bedrijven veel geld gaat kosten. Wat doe je dan ? Kiezen voor het geld en de nederlandse bedrijven of kiezen voor een oorlogsmachine waarvan je dan maar hoopt dat hij nooit gebruikt zal gaan worden. Geef een aap een stok en hij (zij ?) slaat ermee. Wouter Bos gelast een onderzoek. Moeilijk vak, politicus. Zeker als er voor jou figuren als Mat Herben even wat hebben kunnen zeggen en contracten hebben gesloten.
Trivia
Einstein had een IQ van 170+
Einstein hield niet van sokken en had buitenshuis alleen schoenen of sandalen aan zijn blote voeten. Binnen liep hij vaak blootsvoets. Quote: "When I was young I found out that the big toe always ends up making a hole in a sock. So I stopped wearing socks."
Einsteins vioolspel was zeer middelmatig.
Einstein was zeer snel verliefd en kon daar naar eigen zeggen weinig tegen doen. Naar verluidt zou hij een paar dagen na zijn huwelijk met Elsa Einstein al verliefd zijn geworden op zijn nieuwe secretaresse.
Einstein hield absoluut niet van sciencefiction.
Einstein was ook bekend als Esperantist. Hij zei: "voor de internationale communicatie is het internationaal wederzijds begrip met behulp van de internationale taal niet alleen noodzakelijk, maar een vanzelfsprekende zaak. Esperanto is de beste oplossing van het idee van een internationale taal."
Einstein had maar één kleur pak, zodat hij 's morgens geen keuze hoefde te maken welk pak hij zou moeten dragen.
Einstein was bijna zijn hele leven atheïst. Een rabbijn vroeg hem eens naar zijn godsdienstige overtuiging. Hij antwoordde: ik voel me het meest verwant met de god van Spinoza maar heb niets met de 'persoonlijke God' van joden en christenen.
Einstein was een vegetariër.
Citaten
"Er zijn maar twee oneindige dingen, het heelal en de menselijke domheid; maar van het heelal is het niet zeker."
"Met logica kom je van A naar B, met verbeelding kom je overal"
"Ik denk nooit aan de toekomst, die komt snel genoeg"
"Ik wil Gods gedachten kennen, al het andere zijn details"
"Het moeilijkste om in de wereld te begrijpen, is de inkomstenbelasting"
"Het geheim van creativiteit is het verbergen van je bronnen"
"Vrede kan niet met geweld worden bereikt, alleen met het begrijpen van elkaar"
"De zoektocht naar de waarheid is waardevoller dan het in het bezit zijn ervan"
"Als dit universum in zijn miljoenvoudige orde en precisie het resultaat van een blind toeval zou zijn, dan is dat net zo geloofwaardig als wanneer een drukkerij explodeert en alle druklettertjes weer op de grond terechtkomen in de voltooide en foutloze vorm van het woordenboek."
"Als de mens geen eind aan de oorlog maakt, maakt de oorlog uiteindelijk een eind aan de mens"
"Bidden verandert de wereld niet maar bidden verandert de mens en de mens verandert de wereld."
"Fantasie is belangrijker dan weten, want het weten is begrensd."
"Voor zover wij nu weten."
"Ruimte en tijd zijn niet omstandigheden waarin wij leven, maar manieren waarop wij denken."
"Je kunt een probleem niet oplossen vanuit hetzelfde soort denken dat tot het probleem heeft geleid"
"Ik ben niet superslim, maar ik ben gewoon extreem nieuwsgierig"
"De mens die zich omringt met feiten, niet toestaat dat hij verrast wordt, geen flits van intuïtie kent, geen veronderstellingen maakt, geen risico neemt, leeft in een afgesloten cel"
"Het opstellen van een nieuwe theorie is niet hetzelfde als het slopen van een oude schuur om op die plaats een wolkenkrabber te bouwen. Het lijkt meer op het beklimmen van een berg, waarbij we nieuwe en weidse gezichten aanschouwen en waarbij we onverwachte verbindingen ontdekken tussen ons uitgangspunt en zijn rijke omgeving"
"Ik geloof dat de religie van de toekomst een kosmische religie zal zijn. De religie die het meest strookt met de wetenschappelijke behoefte is het Boeddhisme"
"Alles dat werkelijk groots en inspirerend is, is gecreëerd door een individu dat kon werken in vrijheid"
"Fantasie is belangrijker dan kennis"
"Er zijn slechts twee manieren om je leven te leven: doen alsof niets een wonder is, en doen alsof alles een wonder is. Ik geloof in het laatste"
"Wetenschap zonder religie is kreupel, religie zonder wetenschap is blind"
"Een vooroordeel is moeilijker te splitsen dan een atoom"
"De ontketende atoomkracht heeft alles veranderd, behalve onze manier van denken"
Al lijken veel, heel veel mensen op de vlucht tijdens hun werk.
Haastig en hijgerig naar de deadline schuifelen. Haast en snelheid als enige voorwaarde. Scoren. Een punt drukken. Druk druk druk. Drukwerk en poepen betekenen toch hetzelfde ? Bankbiljetten drukken, jongens. Drukwerk bij de FED.
Eens per week ga ik in duinoord, de haag, thai of pizza halen en dan zie ik een voortvluchtig dik varken, een knorrend zwijn uit zijn gestreepte pak bersten, of uit zijn smoking knallen. De eetlust vergaat me prompt als van baalen daar mijn pad kruist.
Festina lente, haast u langzaam, onthaasting. Rustig aan, dat breekt het lijntje niet. We hebben alle tijd van de wereld. Ook ik heb lang verondersteld dat haast en snelheid een belangrijke motor waren, al wist ik niet waarvoor. Nu niet meer. Werken zou idealiter spelen moet zijn, zoals je dat ook als kind deed. Sinds twee maanden zit ik weer goed. Een leidinggevende die me laat spelen. Maar dat haastige zit bij mijn weten in je genen, dat gaat er niet meer uit.
Van wikipedia over Einstein:
Albert Einstein werd in een joodse familie in Duitsland geboren. Einstein ontving in 1921 de Nobelprijs voor de Natuurkunde voor zijn werk aan het foto-elektrisch effect "en andere bijdragen aan de theoretische natuurkunde". In 1933, toen Adolf Hitler in Duitsland dictator werd, verhuisde hij naar de Verenigde Staten, waar hij later de Amerikaanse nationaliteit aannam en afstand deed van zijn Duitse nationaliteit (hij behield wel de Zwitserse). Albert Einstein werd geboren te Ulm, Duitsland. Zijn vader, Hermann Einstein, was onder meer beddenverkoper, maar later fabrikant van elektrotechnische apparatuur voor elektriciteitscentrales en straatverlichting. Einsteins ouders waren liberale joden en zodoende religieus tamelijk tolerant, maar Einstein kreeg in zijn jeugd toch elementair onderricht in de joodse religie.
Men zou verwachten dat alle Duitsers trots zouden zijn op zo'n beroemde geleerde binnen hun grenzen maar Einsteins pacifisme en joodse afkomst waren een doorn in het oog van Duitse nationalisten/antisemieten. Nadat hij wereldberoemd was geworden groeide deze antisemitische haat tegen hem, en er ontstond zelfs een georganiseerde campagne om zijn theorieën in diskrediet te brengen. Toen Adolf Hitler in 1933 aan de macht kwam bereikte de haatcampagne tegen Einstein nieuwe hoogten. Einstein was in de Verenigde Staten, waar hij een lezingencyclus verzorgde, toen Hitler officieel de macht in Duitsland overnam en Einstein besloot niet meer terug te keren naar Duitsland. Hij gaf zijn Duitse staatsburgerschap op en kreeg een permanente verblijfsvergunning voor de VS. Hij aanvaardde een betrekking aan het pas opgerichte Institute for Advanced Study in Princeton, New Jersey. Hij werd Amerikaans staatsburger in 1940, hoewel hij steeds het Zwitserse staatsburgerschap behield.
Dat is het: argumenten vanuit haat kloppen niet en zijn gebaseerd op abstracties en veralgemenisering. Daaraan herken je wilders, verdonk en anderen: haat zaaien, hele bevolkingsgroepen beschuldigen vanuit onvrede, wrok, verbittering en woede over jezelf en je eigen beperkingen.
En vervolgens vriendelijke vredesengelen, zoals Harry de Winter en Doekle Terpstra, beschuldigen van naieviteit en het maken van denkfouten. Die haat, wrok en woede vergiftigt de samenleving en zet mensen/jongeren tegen elkaar op. Hoe maak je duidelijk dat argumenten en leven gebaseerd op compassie, medemenselijkheid en samen op deze planeet zitten uiteindelijk beter zullen werken ? Valt dat duidelijk te maken ? Zie ook lucifer in het hooi van Gerrit Komrij: Rita de hork, op internet:
Rita de Hork
Vóór alles geldt de hoffelijkheid jegens de mensen die er anders over denken of die uit een andere wereld komen. Vóór alles geldt de wet dat vreemdelingen heilig zijn.
Katholieken, Turken, Limburgers, Koerden, niemand is bij voorbaat van de beschaafde wereld uitgesloten.
De politiek lapt die wet nu op grote schaal aan zijn laars.
Het meest verontrustende is dat ook de linkse en traditioneel liberale partijen op dit punt volkomen de kluts kwijt zijn.
Als losgeslagen beesten.
Wat de leiders van de PvdA en de VVD tot hun kiezers en hun achterban (die niet altijd samenvallen) zouden moeten zeggen is: Godverdomme, laat het uit je stomme kop jullie stomme poten uit te steken naar vreemdelingen, hetzij hier op doorreis, hetzij bij ons herberg en beschutting zoekend.
Wij, burgers, zouden de politici heel wat minder onderdanig moeten toespreken en het beest bij zijn naam moeten noemen. Verdonk, zouden we behoren te zeggen, jij hork, jij trapt op eeuwige mensenwetten. Evenveel gevoel zit er in je horkerig lijf dan bloed in een rotsklomp.
We zeggen het niet. We hebben het behoorlijk gedefinieerde fatsoen opzij gezet en er het vage begrip voor teruggekregen.
Het woord fatsoen alleen al. Drijf er de spot mee en je krijgt de handen op elkaar.
Het woord respect alleen al. Drijf er de spot mee en je krijgt de handen op elkaar.
Onhufterigheid, alleen zo’n woord hoor je af en toe nog.
Het geldt voor links en voor rechts en voor het midden. Als elementaire eigenschappen van de democratie geridiculiseerd moeten worden is het onderscheid tussen de politieke partijen opgeheven.
Dan kunnen we net zo goed ook het woord democratie vergeten en overstappen op de eenpartijenstaat.
Het grootste bewijs voor het einde van de democratie is wel dat er zoveel over democratie wordt gepraat. Geluld, geleuterd, gezeverd, mag ik wel zeggen.
Zwevers troef, en een definitie ho maar.
Met democratie als woord wordt niet de spot gedreven. Het woord danst op ieders lip. Er worden veel, heel veel monologen gewijd aan de toestand van de democratie. Alleen al daarom zou je nattigheid moeten voelen.
Zoveel mooie en brave woorden wijd je alleen aan een overledene.
Geplaatst door Gerrit Komrij op 23:20
Halverwege de jaren negentig merkte ik, terug op bezoek in Amsterdam, dat er voor het eerst in tijden iets echt, iets serieus aan het veranderen was. Wie telkens na ruime tussenpozen terugkeert voelt zoiets, seismologisch en zo. Vóór circa 1995 was alles maar een beetje bij het oude gebleven, het sukkelde een decennium matjes verder. Maar ineens, binnen een jaar of wat, was het anders. Wat precies? Je wist het niet. De toon, de sfeer. Een oude huid werd afgestroopt, maar welk nieuw beest het oude beest aan het opvolgen was zag je nog niet duidelijk.
Ik ben ervan overtuigd dat "11 september" niet uit de lucht is komen vallen. "11 september" was niet het omineuze keerpunt, de blikseminslag. Het was wel een katalysator. Het kon daarna ook prachtig het symbool worden voor alles wat al gaande was. "11 september" zorgde ervoor dat iedereen hardop ging praten over de sluimerende onrust, over de heimelijke gedaanteverwisseling, dat alle onuitgesprokenheden een naam kregen.
De toon was verhard en de verharding werd de nieuwe grondtoon.
Fluisterwoorden werden fiere houdingen en de fiere houdingen werden instituten. Plotseling, oprijzend, als een onontkoombare dondergod tegen de hemel stond-ie daar dan, de vader van alle gedachten: de tegenstelling tussen hullie en ons.
Hullie daar en ons hier.
'Hullie' moest daarna nodig worden vormgegeven. Hullie kwam tot stand in alle mengvormen van fundamentalisme, terrorisme, mohammedanisme, hoofddoekjes, lieverkoekjes. Er wordt nog altijd druk aan gewerkt.
'Ons' hield op een taboewoord te zijn. Maar wie is ons? Daar werd en wordt al even voortvarend aan gewerkt. Vaderland, identiteit, canon, een zuiver ras, waterpas.
Hullie en ons, het blijft bedenkelijk, daar hoef je de geschiedenis niet bij te halen. Deftige heren zouden zich niet moeten lenen voor een bijdrage aan zo'n ontplofbare constructie. Terug naar jullie cognacglas en vingerkom!
Geplaatst door Gerrit Komrij op 16:38
Leve de nieuwe wereld. Er lopen nu straatjongeren rond die bijna aliens zijn, mutanten. We staan – sommigen met één voet, anderen met twee - in een maatschappij met een volstrekt ander geheugen, met andere associaties en met een andere reactiesnelheid. We ademen in een omgeving die door elkaar is geschud en een nieuwe chemische samenstelling heeft gekregen. En daar zetten we dan ineens een kabinet op uit de jaren vijftig. Van de kabinetten Kok tot Balkenende-nu. Een kabinet dat zelf een probleem vormt.
De heren Donner en Hirsch Ballin, met hun regenjas en wandelstok, twee heren uit de Muppet Show, fietsen rond tussen de botsauto’s op de kermis.
Als de heren Hinderickx en Winderickx zijn ze, uit het bekende gedicht van Paul van Ostaijen, heren die op een hellende straat de hoed voor elkaar afnemen, en denken dat de straat alleen maar een beetje meer helt dan vroeger, tegenwoordig. Wat ze niet zien is dat hun winkelstraatje inmiddels een helse veertienbaansweg is geworden met landmijnen en weerhaken.
De hersencellen van onze landelijke bestuurders en de hersencellen van de Mohammed Boyeri’s hebben evenveel met elkaar te maken als een blik pastelverf met een blik zoutzuur.
Maatregelen van moed en verbeelding zouden nodig zijn, zou je denken – andere maatregelen dan de traditionele, maatregelen die enige verwantschap vertonen met... nadenken, ideeën en elasticiteit. Stel je bij dit eisenpakket de huidige ministers voor en je schiet al in de lach.
De schroef en de schroefdraad passen niet langer op elkaar.
Het deksel van het antwoord past niet langer op het potje van de vraag.
Het jezelf/de overheid/ministerspost superieur wanen, dat is onder andere het gevaar van wilders, verdonk en andere gevangenen. Het gebrek aan humor/relativeringsvermogen.
Maar hoe je op een goede elastische manier omgaat met echte overlast, verharding, agressie. Non lo so. Weet ik veel ?
Wouter Bos wilde eerst van de JSF af. Vervolgens krijgt hij terecht te horen dat contractbreuk aan nederlandse bedrijven veel geld gaat kosten. Wat doe je dan ? Kiezen voor het geld en de nederlandse bedrijven of kiezen voor een oorlogsmachine waarvan je dan maar hoopt dat hij nooit gebruikt zal gaan worden. Geef een aap een stok en hij (zij ?) slaat ermee. Wouter Bos gelast een onderzoek. Moeilijk vak, politicus. Zeker als er voor jou figuren als Mat Herben even wat hebben kunnen zeggen en contracten hebben gesloten.
Trivia
Einstein had een IQ van 170+
Einstein hield niet van sokken en had buitenshuis alleen schoenen of sandalen aan zijn blote voeten. Binnen liep hij vaak blootsvoets. Quote: "When I was young I found out that the big toe always ends up making a hole in a sock. So I stopped wearing socks."
Einsteins vioolspel was zeer middelmatig.
Einstein was zeer snel verliefd en kon daar naar eigen zeggen weinig tegen doen. Naar verluidt zou hij een paar dagen na zijn huwelijk met Elsa Einstein al verliefd zijn geworden op zijn nieuwe secretaresse.
Einstein hield absoluut niet van sciencefiction.
Einstein was ook bekend als Esperantist. Hij zei: "voor de internationale communicatie is het internationaal wederzijds begrip met behulp van de internationale taal niet alleen noodzakelijk, maar een vanzelfsprekende zaak. Esperanto is de beste oplossing van het idee van een internationale taal."
Einstein had maar één kleur pak, zodat hij 's morgens geen keuze hoefde te maken welk pak hij zou moeten dragen.
Einstein was bijna zijn hele leven atheïst. Een rabbijn vroeg hem eens naar zijn godsdienstige overtuiging. Hij antwoordde: ik voel me het meest verwant met de god van Spinoza maar heb niets met de 'persoonlijke God' van joden en christenen.
Einstein was een vegetariër.
Citaten
"Er zijn maar twee oneindige dingen, het heelal en de menselijke domheid; maar van het heelal is het niet zeker."
"Met logica kom je van A naar B, met verbeelding kom je overal"
"Ik denk nooit aan de toekomst, die komt snel genoeg"
"Ik wil Gods gedachten kennen, al het andere zijn details"
"Het moeilijkste om in de wereld te begrijpen, is de inkomstenbelasting"
"Het geheim van creativiteit is het verbergen van je bronnen"
"Vrede kan niet met geweld worden bereikt, alleen met het begrijpen van elkaar"
"De zoektocht naar de waarheid is waardevoller dan het in het bezit zijn ervan"
"Als dit universum in zijn miljoenvoudige orde en precisie het resultaat van een blind toeval zou zijn, dan is dat net zo geloofwaardig als wanneer een drukkerij explodeert en alle druklettertjes weer op de grond terechtkomen in de voltooide en foutloze vorm van het woordenboek."
"Als de mens geen eind aan de oorlog maakt, maakt de oorlog uiteindelijk een eind aan de mens"
"Bidden verandert de wereld niet maar bidden verandert de mens en de mens verandert de wereld."
"Fantasie is belangrijker dan weten, want het weten is begrensd."
"Voor zover wij nu weten."
"Ruimte en tijd zijn niet omstandigheden waarin wij leven, maar manieren waarop wij denken."
"Je kunt een probleem niet oplossen vanuit hetzelfde soort denken dat tot het probleem heeft geleid"
"Ik ben niet superslim, maar ik ben gewoon extreem nieuwsgierig"
"De mens die zich omringt met feiten, niet toestaat dat hij verrast wordt, geen flits van intuïtie kent, geen veronderstellingen maakt, geen risico neemt, leeft in een afgesloten cel"
"Het opstellen van een nieuwe theorie is niet hetzelfde als het slopen van een oude schuur om op die plaats een wolkenkrabber te bouwen. Het lijkt meer op het beklimmen van een berg, waarbij we nieuwe en weidse gezichten aanschouwen en waarbij we onverwachte verbindingen ontdekken tussen ons uitgangspunt en zijn rijke omgeving"
"Ik geloof dat de religie van de toekomst een kosmische religie zal zijn. De religie die het meest strookt met de wetenschappelijke behoefte is het Boeddhisme"
"Alles dat werkelijk groots en inspirerend is, is gecreëerd door een individu dat kon werken in vrijheid"
"Fantasie is belangrijker dan kennis"
"Er zijn slechts twee manieren om je leven te leven: doen alsof niets een wonder is, en doen alsof alles een wonder is. Ik geloof in het laatste"
"Wetenschap zonder religie is kreupel, religie zonder wetenschap is blind"
"Een vooroordeel is moeilijker te splitsen dan een atoom"
"De ontketende atoomkracht heeft alles veranderd, behalve onze manier van denken"
Verschrijver verkilt
"Dames en heren, goedenavond, het nos journaal van 8 uur.
Vandaag zijn weer alle vliegtuigen veilig geland. Ook is er geen massa-ontslag aangekondigd. De meeste mensen werken plezierig samen in ons land. Het midden- en kleinbedrijf draait goed. De meerderheid van de kinderen geniet goed onderwijs. Velen worden probleemloos 70 in dit welvarende land. Ook met de natuur en de fauna gaat het niet heel slecht. En dan nu Erwin Krol voor het weerbericht:
Het wordt een zeer aangename temperatuur en misschien valt er tegen de avond nog een regenbui voor de gewassen van de boer."
De meeste mensen zullen zeggen dat het ze goed gaat. Als je ze vraagt naar de toestand van het land, de wereld en de toekomst, dan zijn ze vaak negatief en pessimistisch. Dat komt door de tv, de krant en andere media. Goed nieuws is geen nieuws. Echt nieuws is slecht nieuws en daardoor krijgen mensen een verwrongen beeld van de werkelijkheid; ze worden voornamelijk geconfronteerd met slecht nieuws.
Oorlog, misdaad, ziekte en armoede, dat zie je de hele dag op TV en je kunt alleen maar concluderen dat het overal ellende is. Op de meeste plaatsen in de wereld is het geen oorlog maar vrede; zijn de mensen niet ziek, maar is de meerderheid gezond. Zelfs de "derde" wereld ligt niet te creperen, maar 80% kan een menswaardig bestaan opbouwen. Ook uit Nederland alleen maar slecht nieuws: men wordt beroofd, men raakt zijn baan kwijt, men lijdt aan enge ziektes, de kinderen worden misbruikt. Wat een geluk dat het jou of je familie niet is overkomen, vandaag.
Vandaag zijn weer alle vliegtuigen veilig geland. Ook is er geen massa-ontslag aangekondigd. De meeste mensen werken plezierig samen in ons land. Het midden- en kleinbedrijf draait goed. De meerderheid van de kinderen geniet goed onderwijs. Velen worden probleemloos 70 in dit welvarende land. Ook met de natuur en de fauna gaat het niet heel slecht. En dan nu Erwin Krol voor het weerbericht:
Het wordt een zeer aangename temperatuur en misschien valt er tegen de avond nog een regenbui voor de gewassen van de boer."
De meeste mensen zullen zeggen dat het ze goed gaat. Als je ze vraagt naar de toestand van het land, de wereld en de toekomst, dan zijn ze vaak negatief en pessimistisch. Dat komt door de tv, de krant en andere media. Goed nieuws is geen nieuws. Echt nieuws is slecht nieuws en daardoor krijgen mensen een verwrongen beeld van de werkelijkheid; ze worden voornamelijk geconfronteerd met slecht nieuws.
Oorlog, misdaad, ziekte en armoede, dat zie je de hele dag op TV en je kunt alleen maar concluderen dat het overal ellende is. Op de meeste plaatsen in de wereld is het geen oorlog maar vrede; zijn de mensen niet ziek, maar is de meerderheid gezond. Zelfs de "derde" wereld ligt niet te creperen, maar 80% kan een menswaardig bestaan opbouwen. Ook uit Nederland alleen maar slecht nieuws: men wordt beroofd, men raakt zijn baan kwijt, men lijdt aan enge ziektes, de kinderen worden misbruikt. Wat een geluk dat het jou of je familie niet is overkomen, vandaag.
Verschrijver vergist
Ik heb een verhouding met mijn twintig jaar oudere baas.
Seks hebben met mijn baas is de beste carrièremove die ik ooit had kunnen maken. Van een onbeduidend administratief baantje, waarbij ik eigenlijk alleen de post en mail afhandelde, ben ik opgeklommen tot eerste secretaresse. Ik mag mee op zakenreis, verdien vier keer zoveel en mijn werk is stukken leuker. En dat voor iemand met mavo. Enig nadeel is dat ik daarvoor mijn lichaam moet verkopen. Alhoewel dat dan weer zwaar klinkt, want eigenlijk heb ik altijd zin in seks. Een leven zonder kan ik me amper voorstellen. Ik ben drie jaar geleden gescheiden en hou er niet van om iemand voor een nacht op te duiken in de kroeg. Dus zo lang ik niemand anders tegenkom, is een vaste minnaar de beste optie.
Het begon ermee dat mijn baas -laten we hem henk noemen- dubbelzinnige opmerkingen begon te maken. We waren bezig met de voorbereidingen voor een borrel en het kantoor was al gesloten. Ik flirtte onbeschaamd terug. Niet dat ik hem aantrekkelijk vond. Hij is vijftig, gezet, kalend en bovendien getrouwd. Zijn drie zonen vallen meer in mijn leeftijdscategorie. Maar hij is charmant en ik had al iets opgevangen over zijn zucht naar jonge vrouwen. Dankzij mijn aanmoedigende flirts maakte hij snel avances. Hij vroeg of ik die avond plannen had en nam me mee naar een prachtig hotel in de stad waar we zeer exclusief japans aten. Daarna dronken we op de bovenste verdieping koffie en hadden we uitzicht over de hele stad. Ik genoot van alle luxe. Dat ik daar met Henk zat en niet met een lekker ding maakte me niet zoveel uit.
De seks viel me mee. Ik had gedacht dat het me zou tegenstaan om Henk te moeten zoenen of naakt te zien. Maar ik was blijkbaar geil genoeg om ervan te kunnen genieten. En het belangrijkste: hij stonk niet. En hij is ervaren en heeft voor een man van 50 redelijk veel uithoudingsvermogen, dus ik kreeg zelfs nog een orgasme. Henk vertrok helverwege de nacht naar zijn vrouw, ik bleef er slapen. Sindsdien zijn we een stel. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik bij zijn managementteam kwam. Ik heb cursussen gevolgd zodat ik met excel en tekstverwerking om kan gaan. Elke week slapen we samen. Meestal komt Henk bij mij of hij regelt ergens een hotel. Ik vergezel hem steeds vaker op zijn reisjes naar het buitenland. In de toekomst wil ik een gelijkwaardige relatie. Henk zal wel genoeg van mij krijgen. Dat probeer ik te voorkomen door aantrekkelijk voor hem te blijven. Ik koop veel erotische lingerie. Hij heeft een fetisje voor leer, dus draag ik vaak een leren rokje naar kantoor en ik pijp hem veel, omdat zijn vrouw dat niet bij hem doet. Ik ben absoluut niet verliefd. Ik weet waarmee ik bezig ben. Als ik dit nog een jaartje volhoud, heb ik straks genoeg werkervaring om ergens anders voor dezelfde functie te solliciteren. Zonder bijbehorende nevenactiviteiten.
Mijn sexleven geef ik een zeven. Met de groeten aan Bill Clinton en Ruud Lubbers.
Seks hebben met mijn baas is de beste carrièremove die ik ooit had kunnen maken. Van een onbeduidend administratief baantje, waarbij ik eigenlijk alleen de post en mail afhandelde, ben ik opgeklommen tot eerste secretaresse. Ik mag mee op zakenreis, verdien vier keer zoveel en mijn werk is stukken leuker. En dat voor iemand met mavo. Enig nadeel is dat ik daarvoor mijn lichaam moet verkopen. Alhoewel dat dan weer zwaar klinkt, want eigenlijk heb ik altijd zin in seks. Een leven zonder kan ik me amper voorstellen. Ik ben drie jaar geleden gescheiden en hou er niet van om iemand voor een nacht op te duiken in de kroeg. Dus zo lang ik niemand anders tegenkom, is een vaste minnaar de beste optie.
Het begon ermee dat mijn baas -laten we hem henk noemen- dubbelzinnige opmerkingen begon te maken. We waren bezig met de voorbereidingen voor een borrel en het kantoor was al gesloten. Ik flirtte onbeschaamd terug. Niet dat ik hem aantrekkelijk vond. Hij is vijftig, gezet, kalend en bovendien getrouwd. Zijn drie zonen vallen meer in mijn leeftijdscategorie. Maar hij is charmant en ik had al iets opgevangen over zijn zucht naar jonge vrouwen. Dankzij mijn aanmoedigende flirts maakte hij snel avances. Hij vroeg of ik die avond plannen had en nam me mee naar een prachtig hotel in de stad waar we zeer exclusief japans aten. Daarna dronken we op de bovenste verdieping koffie en hadden we uitzicht over de hele stad. Ik genoot van alle luxe. Dat ik daar met Henk zat en niet met een lekker ding maakte me niet zoveel uit.
De seks viel me mee. Ik had gedacht dat het me zou tegenstaan om Henk te moeten zoenen of naakt te zien. Maar ik was blijkbaar geil genoeg om ervan te kunnen genieten. En het belangrijkste: hij stonk niet. En hij is ervaren en heeft voor een man van 50 redelijk veel uithoudingsvermogen, dus ik kreeg zelfs nog een orgasme. Henk vertrok helverwege de nacht naar zijn vrouw, ik bleef er slapen. Sindsdien zijn we een stel. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik bij zijn managementteam kwam. Ik heb cursussen gevolgd zodat ik met excel en tekstverwerking om kan gaan. Elke week slapen we samen. Meestal komt Henk bij mij of hij regelt ergens een hotel. Ik vergezel hem steeds vaker op zijn reisjes naar het buitenland. In de toekomst wil ik een gelijkwaardige relatie. Henk zal wel genoeg van mij krijgen. Dat probeer ik te voorkomen door aantrekkelijk voor hem te blijven. Ik koop veel erotische lingerie. Hij heeft een fetisje voor leer, dus draag ik vaak een leren rokje naar kantoor en ik pijp hem veel, omdat zijn vrouw dat niet bij hem doet. Ik ben absoluut niet verliefd. Ik weet waarmee ik bezig ben. Als ik dit nog een jaartje volhoud, heb ik straks genoeg werkervaring om ergens anders voor dezelfde functie te solliciteren. Zonder bijbehorende nevenactiviteiten.
Mijn sexleven geef ik een zeven. Met de groeten aan Bill Clinton en Ruud Lubbers.
Thursday, March 13, 2008
Polarisatie Hero
"Meneer Cohen, u bent de slechtste burgemeester van Amsterdam !"
"Maar meneer, het doet mij een genoegen om dat te horen van de beste volksvertegenwoordiger die Nederland rijk is !", aldus Cohen.
"Ik wil daar graag nog aan toevoegen dat u de zwakste en slapste burgemeester bent en dat u in Israël voor een landverrader uitgemaakt zou worden !", zei brinkman.
"Ja, hoort u eens hier, u heeft uw naam wel mee, hero, u bent een ware held. Dat u dit soort dingen durft en kan zeggen, daar mag u terecht trots op zijn. Uw helden-dom zal nog jaren bejubeld worden, ook door het volk. Ik ben trots op u ! Dat Nederland zulke verlichte en knappe denkers voortbrengt; dankzij u, wilders en verdonk ben ik zeer trots op Nederland. U zult het nog ver schoppen."
Onprettig dat omhooggevallen gefrustreerde politiemannetjes uit almelo en ander tuig in de tweede kamer bivakkeert en het als opdracht ziet om haat te zaaien en op de persoon te spelen. Het als opdracht zien om mensen een slecht en rot gevoel te geven over andere mensen, nederland, de mensheid. Zaai verdeeldheid en heers.
Er spreekt zoveel haat uit.
En dat ik daar weer aandacht aan geef; is dat niet het enige doel van politici: (negatieve) aandacht vragen en krijgen ? Volgens mij ging het bij den uyl om positieve aandacht, zeker de jongeren hielp hij altijd en hij was vriendelijk en aardig, gedreven en idealistisch.
Melkert had zelfs voor een basisschoolklas de charme van een ijspegel; onbegrijpelijk dat daar nooit door een bestuur of andere lieden van de pvda ingegrepen is. Maar ik verbaas me er ook over dat bij mijn weten Wouter Bos de enige is die de ministers uitkiest, misschien wat adviezen links en recht, maar hij bepaalt solo wie de bewindlieden worden. Verschrijver verbaast zich.
Ook de autoritaire organisatie van de politie en het leger staan me tegen, de hierarchie, het bevel is bevel, de doofpotcultuur, het niet tegen kritiek kunnen, kritiek of tegenspraak niet willen en kunnen horen en niet dulden; ik begrijp maar al te goed dat daar de hero brinkmannetjes en de fred teeventjes uit voort komen. Een organisatie van mannen met snorren, stekelhaar en platte achterhoofden. Of zo'n wezelgezicht als Jack de Vries bij het leger. Maar veralgemeniseer niet ! Ik ken vier prachtmensen die bij de politie werken en je hebt er zelf ooit ook gesolliciteerd om rechercheur te worden. Frustratie om de afwijzing...
In mindere mate krijg je ook zo'n onsmakelijk gevoel van Jort Kelder en de stoute tieten van Heleen.
Niet voor niets moet Wilders in een bunker leven. Waarom betaalt de belastingbetaler 10.000 EUR per maand voor een appartement met beveiliging voor Balkenende in Den Haag ? Willen zijn vrouw en kind hem niet meer zien ? Waarom rijdt hij in een zwaar gepantserde BMW door het leven ? Ook een premier moet gewoon op zijn fiets kunnen stappen, anders steekt die samenleving niet goed in elkaar.
En misschien raakt de verwildering me omdat ik dat ook in me heb, verbitterd alles en iedereen afkraken.
Moeten politiemensen beter betaald worden voordat er nog meer van dit soort verzuurde verbitterde zwartgallige types in de tweede kamer komen ? Eerst leraren en verpleegkundigen beter betalen ! Hero Brinkman doet me ook denken aan de periode 1920-1943, als ik de serie van Geert Mak zie, die verbitterde Duitser van berliner alexanderplatz.
Zelfs de smurfen zijn weer terug, maar dat is positief, ondanks de grote smurf en die ene smurfin, bedacht door gargamel om de smurfen gevangen te nemen. Opmerkelijk is dat bij Marten Toonder voornamelijk mannen een rol speelden, vrouwen doen niet echt mee, een bijrolletje voor juffrouw Doddel, hoewel panda en tom poes sexe-neutraal zijn. 30 jaar geleden hoorde ik nog iemand zeggen "moest ik door die scheiding weer telkens tanken bij de bp om de smurfen te verzamelen". Toen latex, nu hard plastic bij de AH. 7 miljoen smurfen voor Anders Moberg ! Naast de reeds ontvangen 23 miljoen smurfen sinds 2003 !? Versmurf !
Ik ben niet meer somber of negatief te krijgen; ik heb me voorgenomen redelijk gelukkig te zijn en daar werk ik net zo redelijk hard aan. Je kunt ook de tv uitlaten en je concentreren op cijfers, leve de abstractie daarvan. Je leven als spelen zien, wat je ook als kind het liefste deed.
Minister of dienaar Van der Hoeven blijft maar zeuren om een audi A8. En ze werkt hard, maar waarom is die audi a8 zo belangrijk ? Ben je dan een snob ? Misplaatste ijdelheid ? Want ze kan kiezen uit drie prachtige auto's.
Karien van Gennip die het bij haar afscheid alleen maar over zichzelf en haar prestaties heeft; zo word je gekozen tot "young leader of the year". Het zijn niet de prettigste mensen in Den Haag, althans rond de tweede kamer, met enige positieve uitzonderingen.
Verschrijver verzint niets. Verschrijver overschrijft, pardon, overdrijft niets.
"Maar meneer, het doet mij een genoegen om dat te horen van de beste volksvertegenwoordiger die Nederland rijk is !", aldus Cohen.
"Ik wil daar graag nog aan toevoegen dat u de zwakste en slapste burgemeester bent en dat u in Israël voor een landverrader uitgemaakt zou worden !", zei brinkman.
"Ja, hoort u eens hier, u heeft uw naam wel mee, hero, u bent een ware held. Dat u dit soort dingen durft en kan zeggen, daar mag u terecht trots op zijn. Uw helden-dom zal nog jaren bejubeld worden, ook door het volk. Ik ben trots op u ! Dat Nederland zulke verlichte en knappe denkers voortbrengt; dankzij u, wilders en verdonk ben ik zeer trots op Nederland. U zult het nog ver schoppen."
Onprettig dat omhooggevallen gefrustreerde politiemannetjes uit almelo en ander tuig in de tweede kamer bivakkeert en het als opdracht ziet om haat te zaaien en op de persoon te spelen. Het als opdracht zien om mensen een slecht en rot gevoel te geven over andere mensen, nederland, de mensheid. Zaai verdeeldheid en heers.
Er spreekt zoveel haat uit.
En dat ik daar weer aandacht aan geef; is dat niet het enige doel van politici: (negatieve) aandacht vragen en krijgen ? Volgens mij ging het bij den uyl om positieve aandacht, zeker de jongeren hielp hij altijd en hij was vriendelijk en aardig, gedreven en idealistisch.
Melkert had zelfs voor een basisschoolklas de charme van een ijspegel; onbegrijpelijk dat daar nooit door een bestuur of andere lieden van de pvda ingegrepen is. Maar ik verbaas me er ook over dat bij mijn weten Wouter Bos de enige is die de ministers uitkiest, misschien wat adviezen links en recht, maar hij bepaalt solo wie de bewindlieden worden. Verschrijver verbaast zich.
Ook de autoritaire organisatie van de politie en het leger staan me tegen, de hierarchie, het bevel is bevel, de doofpotcultuur, het niet tegen kritiek kunnen, kritiek of tegenspraak niet willen en kunnen horen en niet dulden; ik begrijp maar al te goed dat daar de hero brinkmannetjes en de fred teeventjes uit voort komen. Een organisatie van mannen met snorren, stekelhaar en platte achterhoofden. Of zo'n wezelgezicht als Jack de Vries bij het leger. Maar veralgemeniseer niet ! Ik ken vier prachtmensen die bij de politie werken en je hebt er zelf ooit ook gesolliciteerd om rechercheur te worden. Frustratie om de afwijzing...
In mindere mate krijg je ook zo'n onsmakelijk gevoel van Jort Kelder en de stoute tieten van Heleen.
Niet voor niets moet Wilders in een bunker leven. Waarom betaalt de belastingbetaler 10.000 EUR per maand voor een appartement met beveiliging voor Balkenende in Den Haag ? Willen zijn vrouw en kind hem niet meer zien ? Waarom rijdt hij in een zwaar gepantserde BMW door het leven ? Ook een premier moet gewoon op zijn fiets kunnen stappen, anders steekt die samenleving niet goed in elkaar.
En misschien raakt de verwildering me omdat ik dat ook in me heb, verbitterd alles en iedereen afkraken.
Moeten politiemensen beter betaald worden voordat er nog meer van dit soort verzuurde verbitterde zwartgallige types in de tweede kamer komen ? Eerst leraren en verpleegkundigen beter betalen ! Hero Brinkman doet me ook denken aan de periode 1920-1943, als ik de serie van Geert Mak zie, die verbitterde Duitser van berliner alexanderplatz.
Zelfs de smurfen zijn weer terug, maar dat is positief, ondanks de grote smurf en die ene smurfin, bedacht door gargamel om de smurfen gevangen te nemen. Opmerkelijk is dat bij Marten Toonder voornamelijk mannen een rol speelden, vrouwen doen niet echt mee, een bijrolletje voor juffrouw Doddel, hoewel panda en tom poes sexe-neutraal zijn. 30 jaar geleden hoorde ik nog iemand zeggen "moest ik door die scheiding weer telkens tanken bij de bp om de smurfen te verzamelen". Toen latex, nu hard plastic bij de AH. 7 miljoen smurfen voor Anders Moberg ! Naast de reeds ontvangen 23 miljoen smurfen sinds 2003 !? Versmurf !
Ik ben niet meer somber of negatief te krijgen; ik heb me voorgenomen redelijk gelukkig te zijn en daar werk ik net zo redelijk hard aan. Je kunt ook de tv uitlaten en je concentreren op cijfers, leve de abstractie daarvan. Je leven als spelen zien, wat je ook als kind het liefste deed.
Minister of dienaar Van der Hoeven blijft maar zeuren om een audi A8. En ze werkt hard, maar waarom is die audi a8 zo belangrijk ? Ben je dan een snob ? Misplaatste ijdelheid ? Want ze kan kiezen uit drie prachtige auto's.
Karien van Gennip die het bij haar afscheid alleen maar over zichzelf en haar prestaties heeft; zo word je gekozen tot "young leader of the year". Het zijn niet de prettigste mensen in Den Haag, althans rond de tweede kamer, met enige positieve uitzonderingen.
Verschrijver verzint niets. Verschrijver overschrijft, pardon, overdrijft niets.
Subscribe to:
Posts (Atom)