Vandaag heb ik een pak aangetrokken en zit ik er goed geschoren bij. Geen vervelende mensen op het werk die allerlei onbeduidende zaken "verschrikkelijk belangrijk" vinden. Waarschijnlijk vinden ze vooral zichzelf verschrikkelijk belangrijk, of zouden ze dat graag willen zijn. Niet een levende dode ambtenaar. Straks komen mijn kinderen ook in die verschrikkelijke hierarchische wereld terecht, met druktemakers, politici, bedriegers, dieven, potentaten, ceo's, cfo's en ander fout volk. Ach, je praat over jezelf, die kinderen vinden hun weg ook wel.
Maar ik heb een beetje een rothumeur, Sonja.
Gisteren kreeg ik te horen dat een lieve en vriendelijke man in mijn straat is overleden, waar ik af en toe koffie ging drinken. 79 jaar is een mooie leeftijd, maar hij was nog levenslustig en had humor, rust, relativeringsvermogen en zin in het leven. Ook kwam ik hem vaak tegen in de duinen, waar ik nog wel eens rond wandelde in een tijd dat ik ontslagen was. Een kleurrijke figuur met mooie verhalen over onder andere de politiek van 1960 tm 1990. Dick Hillenius, een beste man. Paul Verhoeven had zijn huwelijk gefilmd en hij kende Marten Toonder vrij goed (volgens Hillenius genoot die daar eigenlijk wel in het Rosa Spier verzorgingshuis ondanks zijn interview waarin hij verklaarde zo alleen te zijn en zijn tweede vrouw, dat was een verschrikkelijk mens, vond iedereen, terwijl Marten juist zo gek op haar was).
Maar, Sonja, ik heb dus een beetje een slechte bui.
Moet ook constateren dat ik helemaal geen mensenmens ben. Dat wist ik natuurlijk al, maar het is toch vervelend om te merken. Ik was zo graag van kooten en de bie geweest. Of ik zou zo graag heel goed zijn geworden in een vak, zoals Marten Toonder. Te weinig talent, te lui, te bang, vermoed ik.
Maar ik ben dus in een slechte stemming, Sonja, sodeju, Sonja.
In de volkskrant bijlage las ik het verhaal van een dichtster of dichteres, dat haar moeder continu acties organiseerde voor amnesty international, greenpeace, de wereldvrede, maar dat het bij haar thuis altijd oorlog en onrust was. De boodschap van de dichteres was: zorg dat je thuis vrede en rust hebt.
Net zoals Piet Vroon al zei: "een land dat extern oorlog voert, verkeert intern ook in staat van oorlog." Geldt hetzelfde niet voor mij de afgelopen twee jaar, extern in oorlogsstemming, intern ook in staat van oorlog ? Zeker is dat van navelstaren en teveel met jezelf bezig zijn niemand ooit gelukkig is geworden...en dat een rotsfeer op je werk ook niet bijdraagt aan levensvreugde. Maar ook daar ben je zelf verantwoordelijk. In korte tijd een laffe leidinggevende meegemaakt die mij maar ontslaat zodra hij zich aangevallen voelt en een ambitieuze politieke druktemaker. Ben ik nog wel geschikt om te werken ? Ja, ik heb ook die twee zeldzame prima leidinggevenden gehad die mij in mijn waarde lieten en waar ik goed werk gedaan heb.
Sonja, maar ik heb dus een pestbui, Sonja, een rotbui heb ik.
Liever onafhankelijk en zelfstandig door het leven gaan. Door gebrek aan talent, werklust en doorzettingsvermogen blijven hangen in de ambtenarij, waar ik zeker 10 jaar met veel plezier gewerkt heb, maar de afgelopen tijd dus even niet meer zo.
Doe daar zelf wat aan, vent ! En godverdek, dan moet Lucy de B. onschuldig in de gevangenis blijven zitten en wordt verdonk gekozen door het volk als de beste politica. Jesses ! Er zijn wel ergere zaken, dan jouw stemming.
Maar door zo te malen heb ik dus een slecht humeur, schei daar nou eens mee uit.
Als je het slechte zoekt in mensen, dan zul je het ook vinden. Datzelfde geldt bij zelfonderzoek. Ga nou weer eens genieten van de vele goede momenten, de nieuwe mogelijkheden. Elke dag is een nieuw wonder, carpe diem, elke dag dat je mag leven is er weer 1, kies daarvoor. Ooit werkte ik in de horeca tot 4 uur op vrijdag en zaterdag. Wat was dat zwaar !
Zo Sonja, poep all over the place. Ik kan er uuuuuren over doorgaan, overal stront, kak, enne, enne, enne piesgeur. En stinken ! Ja, Sonja, ik kan er uren over vertellen. Nou, Sonja, dan was ik daar in al dat afval en in die stinkzooi aan het peuren bij de gemeentereiniging, die jongens van de Roteb, of de AVR, nou, een geur en een viezigheid, Sonja, dat wil je niet weten, Sonja, ik kan er wel uuuuren over praten. Dagen kan ik erover doorgaan. Sonja.
Maar een rottige narrige bui, die heb je nou eenmaal, Sonja.
Gauw aan de slag, een vergadering voorbereiden, me verdiepen in wat stukken, een kopje koffie. In mijn levensnevel enigszins wegmijmeren over haar mooie kersenmond, een jaar geleden heb ik haar voor het eerst en het laatst gezien. Als ik vrolijk wil worden, dan zie ik haar in een erotische omstrengeling. Een half jaar leven op zanzibar. Waarschijnlijk heb ik het daar na twee weken wel weer gezien.
De onbeantwoorde vraag aan Linda de Mol: "noem eens 1 voordeel van bekend of beroemd zijn ?"....na relatief lang aarzelen stelde Linda dat ze zaken sneller en eenvoudiger voor elkaar kreeg. Maak plaats, maak plaats, maak plaats, wij hebben een ongelooflijke haast. Wie scoort het eerst ? Wie is het eerst bij de eindstreep ? Wie ligt er het eerst in het graf ? Wat is jouw deadline. Je haasten om niet na te hoeven denken.
Sommigen hebben wel het talent en de capaciteit voor roem. Ehm, ehm, binnenkort weer vakantie. Wat heb ik het toch goed en luxe ! Wat ben ik toch een zondagskind !
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment