Haar laatste brief

Verwijt mij niet dat ik lichtzinnig was
omdat ik lief gehad heb zonder trouw
en zonder tranen heenging, want een vrouw
komt nooit, als zij bij voorbaat niet genas,
de wond te boven ener tederheid
die op toekomstig leven is gericht.
Ik moest mij wel hernemen voor een plicht
waartoe ik onbemerkt ben voorbereid.

Zeg zacht mijn naam, en ik ben in 't vertrek:
de bloemen staan weer in de vensterbank,
de borden in het witte keukenrek.

Want meer van mij bevindt zich in die klank
dan in de jeugd waarom je van mij houdt,
mijn bijna-jongensborst, mijn haar van goud.





Martinus Nijhoff

(In: Verzamelde gedichten, p.215
Oorspronkelijk in: Nieuwe gedichten, 1934)





Waarom is dit nou zo mooi ? Het androgyne gehalte: ja, het is geschreven door een vrouw ("haar laatste brief"), maar feitelijk is het geschreven door een man, Martinus Nijhoff. En in de vierde regel even die verwijzing naar een zij.

Of dat bisexueel aandoende "bijna-jongensborst". Ik vind dat ook aantrekkelijk in een vrouw. De schrijfster zegt dus dat de man (?) aan wie ze de brief schrijft vanwege haar bijna-jongensborst, haar jeugd en vanwege haar haar van goud van haar houdt.

En dat zinnetje "dan in de jeugd waarom je van mij houdt"...ook daarom zijn er zoveel relaties tussen man en vrouw, waarbij de man 10 jaar en meer ouder is dan de vrouw...en de vaderfiguur(:god) die de vrouw toch ook vaak zoekt in een man.


Maar dit soort praatjes/commentaar maken het gedicht banaal.



Eigenlijk vind ik vooral dit gedicht, die twee van Piet Paaltjens en die van Elsschot mooi. Drie gedichten ken ik uit mijn hoofd, dit is er één van. Verder hou ik niet van gedichten. Hoewel, die van Slauerhoff...en die van Lucebert...soms de liedjes van Bowie, Callier of Sting, dat is ook poëzie.