bright like a fallin' star, and the sources of light seemed so near, yet so far.
Follow the dancin' girl, somewhere inbetween time and space, we shall be free.
Die malle Kees van Kooten: "als jullie maar gelukkig zijn", "we moeten lief zijn voor elkaar" "houd jullie wel van elkaar!", met zo'n hippie kettinkje om zijn hals en jaren zestig bordeaux rode sweater, "heel goed, jullie zijn gelukkig", "dat is heeeel goed, dat jullie van elkaar houden". Met zo'n zoetgevooisde stem en zo'n verheerlijkt beaat gezicht. Wat vond ik dat ook weer een leuk kort filmpje.
Zo tegen je 40ste/45ste weet je dat je leven niets meer wordt, ja, misschien nog ceo of cfo van een kumpany, maat bij een advocatenfirma, rechter, directeur, hoofd, maar dat bedoel ik, je leven wordt toch niets meer, geen creatieve rock ster of iemand die de wereld verbaast en zelfs al zou dat het geval zijn, wat dan nog ?
Zo rond je dertigste denk je soms, wie weet wordt het nog wat.
Maar als ik aan dat filmpje van Kees van Kooten denk, twee glazen rose op heb en aan die knappe vriendin denk, ach, dan valt het allemaal nog wel mee. We mogen verdomd niet klagen.
Bij de Raad van State werkte een afdelingshoofd en die vertelde mij hoe zijn vader overleed toen hij 8 jaar was en dat zijn moeder het alleen moest rooien met 7 kinderen. Met zijn drieën op een kamer slapen, op je bed je huiswerk maken en na zijn studie rechten stond hij in Libanon waar de kogels hem om de oren vlogen. En dan klaagde hij tegen mij dat hij weer naar een vergadering moest als ouderling. Dat stond hem tegen. Dergelijke klachten heb ik heel vaak moeten aanhoren "he mano, moet ik straks weer naar die vergadering, de kerkeraad, het avondmaal, de broedervereniging ! Bah, dat staat me tegen. " Ja, van mij hoeft het niet.
En dat verhaal vertelde hij mij, salonsocialist, altijd een eigen kamer in redelijk groot uitgevallen huizen dankzij een zeker geluk en daadkracht van mijn pa. Shame on you. Ik vertelde maar dat hij een mooie opgaande lijn kende, waar ik een comfortabele luxe jeugd had, een matige tot slechte studententijd, de slechtste jaren daarna en pas vanaf 1990 weer een opgaande lijn, inmiddels ook weer enigszins gebroken.
Of die vraag aan Connie Palmen: "waarom drink je zoveel ?"
"Vanwege de roehoehoehoessss. Mmm. Vanwege de roezzzzz." Veel meer had zij ook niet te vertellen. Wanneer zou ik haar nou ooit nog eens betrappen op een oorspronkelijke of dwarse gedachte of een bijzondere schrijfstijl. Maar ze weet zichzelf wel te verkopen.
Life is not a screen play, it's a struggle for your soul, you must be very careful how to chose to play your role.
En eigenlijk vertrouw ik onderzoek, woorden en gedachten niet.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment