i'm like oh my god

Prachtige wolkenpartijen boven de Kaap de Goede Hoop

Vallende ster (in negatief wordt zwart wit, dan idd vallende ster)

Dit zakie stinkt

Love 2

Het gesloten boek

"t Is haar gelukt !" fluisterde Tristan. En inderdaad: Anna stond rechtop en hield zich vast aan haar ziekenhuisbed. Er was niets dan ledige ruimte om haar heen. Haar haren waren droog, maar hadden een nieuw elan gekregen en haar voormalig doffe ogen schitterden van triomf.

Over wat er toen gebeurde schrijf ik niet graag. Tristan en ik hebben er nooit met elkaar over gesproken. Ik weet dat we allebei proberen er nooit meer aan te denken, hoewel ik zeker weet dat het me mijn hele leven bij zal blijven.

Anna wist zich altijd op de een of andere manier in de problemen te werken. Ze liet bijvoorbeeld haar werk liggen om met Corné door de duinen te zwerven, of bedacht een meesterlijk plan om aan geld te komen, of ze deed gewoon erg vervelend tegen oom Aleks. Er scheen geen einde te komen aan haar nare gedrag, tot de dag dat...


Verzin het zelf maar hoe het afliep met Anna, bekijk t maar. Ik wilde mooie diepzinnige verhalen schrijven hierover en de stoere sterke Alex Kerel, verpleger in het ziekenhuis, krachtig, humoristisch, een rots in de branding, die ervoor zorgt dat iedereen zich beter voelt. Maar ook zijn twijfels en angst beschrijven. Hij heeft een lieve vrouw thuis die binnen 5 jaar in een rolstoel komt en wat hij daar toch allemaal mee moet. Ja, hij wordt door collega's en iedereen aardig en cool gevonden, maar soms sterft hij duizend doden over de toekomst, die knagende onzekerheid van ziekte en de dood.

En daar liefde en kracht tegenover stellen...niet gewone liefde en kracht, maar die onpeilbaar diepe verlichtende uit de wereld van de zielen.

Het zal me nu boeien. Hoe kan "haar" nu nieuw elan krijgen of is dit een shampoo reclame. "Er was niets dan ledige ruimte om haar heen." Bladvulling. Overbodige inhoudsloze zin, heel misschien een poging tot een griezelige sfeer, wat mij betreft mislukt. Ik mis de bezieling en de betrokkenheid.


@@@, hee het internet teken staat bij 222


Every promise tells a lie


We gaan even wat doen.

Wat

Wat

Wat

Iets doen.

Iets

Iets

Iets


strictly for the record, 17e keer op 29 april, 16e keer op 26 april, ja inderdaad precies toen de politie die avond aanbelde. Kom ik thuis, blijkt er een vve vergadering te zijn, 'sorry, vergeten, ik ben dronken, koningsavond' en mijn dochter, Eline, 'pap, ze waren van de politie, dit keer lachten ze niet, je moet naar het bureau komen.' 'O ja, dat kan ik nu niet. En welk bureau dan ? Dan moeten ze maar bellen of een briefje achter laten'. Het is bijzonder dat Eline het niet aan me gemerkt heeft, hoewel ze hooggevoelig is.
18e keer op 4 mei, 19e keer op 5 mei, 20ste keer op 9 mei, steeds dieper, steeds intenser, schaterbuien en inzicht