Ja, de planetoide is gevaarlijk. Goed om een perpetuum mobile met maxwell's demon voor energie zo snel mogelijk te ontwikkelen; een raket met explosieven kan dan naar planetoide apophis. De film melancholia en andere rampenfilms zijn mogelijk ware visioenen geweest. Krijg nu door van godinternet dat het gevaar niet zo groot is. Toch heb ik zowel maxwells demon perpetuum mobile als een verwoeste aarde zeer beeldend gezien, zozeer dat het waar zou kunnen zijn, alleen geen termijn, binnen mijn leven nog een verwoeste aarde ?
Angst is een slecht raadgever. Het verlamt. Het enige wat daartegen helpt is iets doen. Ik begrijp meer niet dan wel. De buitenaardsen zijn mogelijk zielen, ze zien er zo uit 👽 , lichter van kleur overdag, zie foto hieronder in achteruitkijkspiegel.
De ziel bestaat, honden nemen deze ziel het meeste over van een mens/baas, daarom is het hondje van barbara zo'n angstige bijterd. Daarom is mijn kat zo ontzettend lief (en gemeen naar x 😺, ze vond barbara wel ok, meer dan a, bedeesde nieuwsgierigheid) en een keiharde bij een operatie van haar abces, ze gaf geen kik. Alle dieren hebben een ziel, planten ook, alles wat leeft heeft een ziel en die is doorslaggevender of bepalender dan het karakter.
Als je iemand akelig kreng noemt dan gaat ze zich (waarschijnlijk) ook zo gedragen.
Apophis (planetoïde)
(99942) Apophis, voorheen 2004 MN4 genoemd, is een aardscheerder die eind 2004 verontrusting veroorzaakte. De eerste waarnemingen van de planetoïde wezen op een relatief grote kans dat Apophis in 2029 de aarde zou raken. Latere waarnemingen brachten de mogelijke inslagdatum op 2036 en lieten de kans op een inslag op de aarde of maan variëren van 1,6% tot praktisch 0.
Volgens eerdere berekeningen zou het object op vrijdag 13 april 2029 de aarde zo dicht passeren dat het met een schijnbare magnitudevan 3,3 met het blote oog zichtbaar zou zijn in Europa, Afrika en West-Azië. Er zijn geen andere objecten bekend waarvoor dit het geval is geweest. De passage in 2029 zou een 1 op de schaal van Torino scoren: een zeer kleine kans op een botsing en geen reden tot ongerustheid. Door de dichte benadering van de aarde kan de baan echter aanzienlijk gewijzigd worden, waardoor toekomstige inslagkansen ná die gebeurtenis opnieuw berekend moeten worden.
Basisgegevens
Apophis behoort tot de groep der "Aten-planetoïden"; planetoïden met een halve as van minder dan 1 astronomische eenheid. Deze planetoïde draait in 324 dagen om de zon, waarbij zij 2 maal de baan van de aarde kruist.
Op basis van de helderheid werd de diameter op 410 meter geschat, later werd de afmeting bijgesteld naar 325 meter. De massa wordt geschat op 9,5×1010 kg. Bij een – zeer onwaarschijnlijke – inslag in 2029 zou de inslagsnelheid 12,59 km/s zijn. De kinetische energie die bij die inslag dan zou vrijkomen is dan gelijk aan 7,5×1018 Joule. Dit is bijna acht maal de gezamenlijke hoeveelheid energie die alle huishoudens van heel Nederland in een jaar verbruiken.[1]
Ontdekking
Apophis werd op 19 juni 2004 ontdekt door Roy Tucker, David J. Tholen en Fabrizio Bernardi van het door de NASA betaalde planetoïdeonderzoek door de Universiteit van Hawaï in Kitt Peak National Observatory in Arizona. Deze groep observeerde de planetoïde gedurende twee nachten.
Op 18 december werd het object opnieuw ontdekt vanuit Australië door Gordon Garradd van de Siding Spring Survey, een ander door de NASA betaald NEO onderzoek. Verdere wereldwijde observaties gedurende de hierop volgende dagen stelden het Minor Planet Center in staat om de relatie met de juniwaarnemingen te bevestigen.
Op dit punt werd de inslagkans op aarde op 13 april 2029 berekend door het automatische SENTRY systeem van NASA's Near-Earth Object Program Office. NEODyS, een vergelijkbaar automatisch systeem op de Universiteit van Pisa in Italië en de Universiteit van Valladolid in Spanje berekenden eveneens de inslagkans met vergelijkbare voorspellingen.
Gedurende de volgende dagen maakten additionele waarnemingen het de astronomen mogelijk om de foutmarge te reduceren. Hierdoor steeg de berekende inslagkans tot een top van 2,7 procent (1 op 37). Gecombineerd met zijn afmeting leidde dit tot een classificatie van Apophis van 4 op de schaal van Torino en van 1,10 op de schaal van Palermo. Voor beide schalen waren dit de hoogst toegekende waarden ooit.
De planetoïde werd op oudere waarnemingen teruggevonden tot 15 maart 2004. Op basis hiervan werd op 27 december 2004 een verbeterde baanberekening gepubliceerd. Volgens deze berekening was er geen gevaar voor een inslag in 2029, en de gezamenlijke kans op een inslag in de 21e eeuw werd teruggebracht tot 0,0041 procent (1 op 24.000).
In januari 2013 hebben gegevens van het Magdalene Ridge Observatory van het New Mexico Institute of Mining and Technology en de Pan-STARRS-telescoop van de universiteit van Hawaï, samen met recente gegevens van de Goldstone Solar System Radar, ook de mogelijkheid van een inslag in 2036 uitgesloten. Dit meldt Don Yeomans, manager van het 'Near-Earth Object Program' van de NASA in het Jet Propulsion Laboratory. Men heeft de baan van de planetoïde nauwkeuriger bepaald door bestudering van oudere astronomische opnames. De kans op een inslag is nu kleiner dan één op een miljoen. De planetoïde zal echter gevolgd worden met het oog op de toekomst.
Mogelijke inslageffecten
Omdat de inslagkans nu op nihil wordt geschat, zijn de mogelijke effecten van een inslag grotendeels oninteressant geworden. Gedurende enige dagen in december 2004, toen de inslagkans op 2,4 procent werd geschat, waren er echter veel internetdiscussies over de mogelijke inslageffecten.
NASA schatte oorspronkelijk de energie die bij de inslag van Apophis zou vrijkomen op het equivalent van 1480 megaton TNT. Dat is 114.000 keer de energie van de atoombomLittle Boy, die door de Verenigde Staten bij de aanval op Hiroshima gebruikt is.
Een latere verfijndere schatting kwam op 850 megaton uit. De inslag die de Barringerkrater veroorzaakte of de Toengoeska-explosie worden geschat op 10 tot 20 megaton. De uitbarsting van de Krakatau in 1883 had het equivalent van 200 megaton.
De precieze effecten van een inslag zouden afhangen van de samenstelling van de planetoïde, de plaats en de hoek van de inslag. Een inslag zou aanzienlijke verwoesting aanrichten in een gebied van duizenden vierkante kilometers, maar geen blijvende klimatologische verandering veroorzaken.
Gebaseerd op het tijdstip van inslag (0,89 van een dag, 21:21 UTC) en het feit dat de planetoïde vanaf de buitenzijde van de aardbaan zou benaderen, zou een inslag ergens op het oostelijk halfrond plaatsvinden. De snelheid zou 12,59 km/s bedragen.
NRC 8 januari 2016
Baanbrekend gedachtenexperiment is eindelijk uitgevoerd: Maxwells demon spot met natuurwetten.
Stel, schreef de natuurkundige James Clerk Maxwell in 1869 aan een vriend: er zijn twee compartimenten gevuld met gas, deeltjes die kriskras door elkaar heen schieten. Het gas heeft aan beide kanten dezelfde temperatuur, dus de gemiddelde snelheid van de deeltjes is hetzelfde. Tussen de twee compartimenten zit een luikje, bediend door een klein, oplettend wezentje.
Dat wezen opent het luikje alleen als er van links een bovengemiddeld snel deeltje aankomt, of als er van rechts juist een bovengemiddeld traag deeltje aankomt. Zo worden op den duur alle snelle deeltjes naar rechts gesluisd, de temperatuur neemt daar dus toe. Alle trage deeltje komen links terecht, die helft wordt kouder. Is dat niet vreemd?
Het was een mooi gedachtenexperiment, dat pas nu is uitgevoerd, in elektronische schakeling, door Jonne Koski en vier collega’s van de Aalto University bij Helsinki.
Het schokkende was indertijd dat Maxwells idee ingaat tegen de Tweede Hoofdwet van de thermodynamica. Die stelt dat de entropie (grof gezegd de wanorde) in een systeem altijd toeneemt. Je zou in theorie zelfs een perpetuum mobile kunnen bouwen op het warmteverschil tussen de twee compartimenten!
Zelden heeft een gedachtenexperiment zo’n vruchtbare wetenschappelijke discussie opgeleverd. Maxwells wezentje, later ‘demon’ gedoopt, leidde tot debat over het wezen van warmte, energie, entropie, metingen, informatie en zelfs intelligentie.
Verschillende keren is het doodverklaard, om later weer te herrijzen. In 1929 stelde Leo Szilard dat de angel hem zat in de metingen die de demon moest doen aan de aanstormende deeltjes, voordat hij het luik al of niet opende. Iedere meting levert onherroepelijk warmte op.
In de jaren zestig beredeneerde IBM-onderzoeker Rolf Landauer het preciezer: niet de metingen zelf leiden onherroepelijk tot meer entropie, maar het bijkomende wissen van de informatie. De demon, wie of wat het ook is, moet niet alleen informatie verwerven over de aanstormende deeltjes. Maar omdat ook een demon geen oneindig geheugen heeft, moet die informatie vroeg of laat ook weer gewist worden. En dat levert onherroepelijk warmte op, dus entropie. Conclusie: zelfs pure informatie is iets fysieks, een gegeven dat inmiddels ook een rol speelt in de theorie van quantumcomputers en zwarte gaten.
De demon van Jonne Koski en zijn collega’s is deel van een elektronische schakeling op een ultrakoude chip van 77 millikelvin (-273°C). In plaats van heen en weer kaatsende gasdeeltjes zijn daarin rondzwervende elektronen verdeeld over twee ‘compartimenten’: twee metalen draadjes, verbonden door een kanaaltje van koper. Tegen die schakeling zit een ‘demon’-schakeling die aanvankelijk een negatieve spanning op het kanaaltje aanlegt, die de elektronen afstoot en buiten het kanaaltje houdt.
Maar als een rondzwervend elektron toch in het kanaaltje belandt ‘voelt’ de demon dat door de bijbehorende elektrische lading. Automatisch legt de demon een positieve spanning aan op het kanaaltje, waardoor het elektron juist wordt vastgehouden.
Als het bewegende elektron desondanks toch verder zwerft naar het andere compartiment, ziet de demon dat ook weer, en legt het weer een afstotende negatieve spanning aan. Dat belet het elektron terug te keren. Door dit terugkeer-ontmoedigingsbeleid worden willekeurig rondkaatsende elektronen tegen de spanningsverschillen in geloodst, van een lage energie naar een hoge energie. Dat kost entropie, en inderdaad, zo meten de onderzoekers, koelt de schakeling enkele millikelvins af.
Maar de demon zelf wordt tegelijkertijd toch warmer, meten de natuurkundigen, ook al wisselt die alleen informatie uit met de elektronen, géén warmte. Het is precies genoeg om de thermodynamica te redden: demon en elektronen samen luisteren braaf naar de Tweede Hoofdwet.
Een toepassing van dit na 150 jaar eindelijk verwerkelijkte gedachtenexperiment weten de Finnen niet zo gauw, behalve niet nader omschreven ‘nano-devices aangedreven door informatie’.
Vroeger zou hij het onderstaande als klets afdoen, nu leest hij het, weet het niet: https://maiakamala.wordpress.com/2012/02/18/cosmic-event-of-2012/
No comments:
Post a Comment