Je blijft steken

In het verleden, jezelf, je angst, je lafheid.

Het gemak waarmee ik veranderde van een behoedzame voorzichtige angstige ambtenaar in een scheurende piloot duivel avonturier op de quad door de woestijn van boa vista. Wat een testosteron ontlading, wat een kracht, wat een verschil. Het viel Eline ook op, mijn twee gezichten.

Het gemak waarmee eline opeens 70 km per uur op een quad reed. Out of the blue.

Het gemak waarmee we een ongeluk~probleem oplosten.

Je hebt met wat geluk nog 20 zeer goede jaren, maak er wat van. Blijf niet steken, ook al zul je af en toe angstig en laf zijn. Rug- en andere pijn lach je duivels weg. Laten we elkaar geen menno noemen. Zo is het.

onvoltooid verleden tijd

Ik wilde octopus typen en toen kwam er ovt te staan. Een octopus zou van een andere planeet kunnen komen. Een week geleden heeft hij wiet gebruikt dus zou de gekkigheid nu uit zijn hoofd moeten zijn. Als er echt iets is dan is hij daar te klein, ijdel, egoistisch en te dom voor, hij lacht het weg als de duvel 😈👿😇. Schater al het onverklaarbare van afgelopen maand weg, ook dat een octopus de uitslag van het wk kon voorspellen, it takes a man to suffer your ignorance and smile. Blijf niet steken.

Gvd, gvd, gvd, ook zonder wiet gebeurt het hem, op de Kruisbeklaan, Den Haag, wat een onbehaaglijk, eng gevoel, een sterkere macht dan hij, hu en ook dat zijn waanzin niet stopt. Het is mogelijk iets uit het verleden, Hillenius, neef van Dick Hillenius, woonde daar, overleden in 2007. Bij pauwlaan 96 voelde hij niets meer; wel herkende hij een jongen van een foto die hij vaak op internet ziet. 

Laat ik zijn waanzin eens verschrijven op 2 januari 2018, hij wordt vanzelf wakker om 6.30 uur ongeveer, ziet bij yahoo beurs de nikkei225 op 0,00 staan, ziet general electric op 0,00 staan, ziet google op 0,00 staan, ziet ibex op 0,00 staan en alle andere indicatoren staan wel op de normale stand, de aex, dax, dow, nasdaq, hsi, microsoft, sox, djt, dow, sp 500, amx, micron tech, apple, ing, deutsche bank, cisco, mib o.a. Dan denkt hij ogv die wiet waan van 22 december of omstreeks deze tijd dat de wereld dus vergaat. Veel godsdienstwaanzinnigen hebben dat soort doembeelden denkt hij, dus dan is er iets anders aan de hand, zou 1 van zijn kinderen dood gaan ? Of nee, wacht eens even, de wereld duurt een mensenleven lang, hij gaat dood, misschien vandaag wel en vervolgens voelt hij zich een half uur angstiger dan hij zich ooit gevoeld heeft en vindt hij alles totaal onbelangrijk. Daardoor denkt hij weer aan barbara die alles wat collega's en leidinggevenden zeiden of deden (in negatieve zin of zodra ze moeilijk deden) totaal onbelangrijk vond. Enerzijds een wijze les, anderzijds geeft het weer hoe ze is, ze denkt dat ze een godin is, ook de manier waarop ze zijn vraag beantwoordde in welk hotel ze op gran canaria zaten, daaruit bleek dat ze hem volledig had afgeschreven en dat zhij over niets met haar praatte. Haar gebrek aan dankbaarheid, haar verwachtingen van een man, haar manier van doen, uit alles blijkt dat ze zichzelf een verzuurde koningin acht (als jurist/raadsheer en daardoor ook in het "echte"leven). 

Hoe zij met emoties omging, dat was als de gaulle. Hij en zij gaan van nature zo met emoties om vanwege verschillende redenen, de gaulle had er een plan bij, hij niet. En tegelijkertijd had ze enorm sterke (irrationele) angst emoties over zichzelf en van alles die hij nu ook denkt te voelen. Al die gevoelens de hele tijd, hij wordt er gek van, het verhindert beurs en andere analyse, ook omdat dat alles onbelangrijk is geworden. Je wordt bedankt. En hij vindt het zo vreemd dat de duivelse foto's hieronder zo vaag zijn, als ze scherp zijn dan herken je heel duidelijk de duivel die door de woestijn vloog. Wat een hol ziek gevoel van binnen en nu ik het opgeschreven heb is hij er weer vanaf. En hij denkt aan die unieke piloot/gezagvoerder van vlucht OR 444 die met die prettige stem van die mooie verhalen vertelde en alles inzichtelijk en duidelijk maakte, het leek wel een engel, hij had hem helemaal niet bedankt voor de unieke ervaring van met hem te mogen vliegen. Nu kan hij weer beter door met een lachje en een traan. Blijf niet steken.

Op deze foto en op die van Bonaire lijk ik op Barbara, de mannelijke variant. 

De onbeschoftheid van onzekeren zoals menna en barara

De david dans, deel twee

Oudnieuw(s)

Goh, gekwetste ijdelheid was de lucifer die aan ging. De brand waardoor het over was, was dat ze zich superieur aan mij voelde, dacht hij beteuterd. Zij vond, net zoals zijn vader, elke relatie een machtsrelatie. Daarmee is hij het oneens en dat is zijn weinig succesvolle gevecht in het leven, de ongeschreven wet die hij wil doorbreken. En de andere man/vrouw. En de verandering van gevoel. Het romantisch mechaniek van dick hillenius is zo indrukwekkend. 1 voorbeeld van bladzijde na bladzijde diepgaand inzicht:

"Ik heb eens gelezen dat generaal de Gaulle zich reeds in zijn opleidingstijd voornam om afstand te bewaren tussen zichzelf en de omstanders, nooit te verbroederen, nooit sentimenteel samen te zijn. Hij had al heel vroeg inzicht dat dit hem in staat zou stellen om ongeremd bevelen te geven, dat de op afstand gehouden en zelf wel aan elkaar klittende gemeenschap automatisch zou gehoorzamen aan de afzijdige. Hetzelfde geldt voor de kunstenaar Eric Satie.
Dit zijn variaties op de bij de kippen ontdekte piklijst, de hierarchie: een individu dat door afzijdigheid, ironie, onverschilligheid de indruk wekt hoger te staan ten opzichte van de gretig meedoenden, sentimentelen, al te verschilligen, wordt door die laatsten bewonderd, gelikt, naar de ogen gezien. Er is wat dat betreft geen verschil met de apen van hoge rang die door de onderdanigen gevlooid worden, met de hogere koeien die nurks de lageren hoornstoten geven en door de lageren gelikt worden met de wrede meester die zijn hand laat likken door de hond die hij zojuist heeft afgeranseld, met Jan Cremer die op alle tenen staat en door iedereen gelezen wordt/werd (en vaak met sympathie).
Men kan het zo ongunstig voorstellen als men wil, het mechaniek is onontkoombaar. Degenen die op de kunstenaar afkomen met bewondering, geld, liefde, zijn te vergelijken met de wijfjesnachtegaal die op het gezang van het mannetje afkomt. Seksualiteit is tenslotte het bestaan van vormen die in elkaar het missende element (terug) vinden. Kunst (kunts) gebruiken is een poging om uit elkaar gevallen vermogens in elkaar te passen. Mooi of lelijk is dan irrelevant, het enige waar men zeker van kan zijn is of men ervan houdt."

Barbara meende zo iemand in hem te herkennen en was piknijdig toen bleek dat dat niet zo was of op een heel andere rare onbegrijpelijke manier en dat hij haar op een negatieve kleinzielige manier door meende te hebben, geloof in hierarchie en de misplaatste trots dat ze in de "echte" wereld "boven" hem zou staan. Heel zwart wit en ijdeldom egoistisch geredeneerd, ze was ook een lieve zielige hulpvaardige zachtmoedige persoon en een perfectioniste met een narcistische ijdele egoistische kant, ze streefde perfectie na en bereikte dat eng vaak voor zover ik weet (hardlopen en juristerij). Toen hij zei dat hij nooit een relatie met een 60plusser wilde reageerde ze geërgerd, terug verlangend naar wat ze afgesloten had met haar ouwelijke goddelijke ziel/karakter, het meeste van alle mensen die hij ontmoet heeft, ze wist veel, ook qua karakter van mensen, maar niet alles en soms beperkt en bevooroordeeld en daar kon ze niet tegen, ze moest perfect zijn in de ogen van de buitenwereld. Die ergernis en het terug verlangen gebeurde binnen zes maanden, volgens internet op 11 juni 2015 (daar wordt hij gek van, godinternet ziet en weet alles, daar is hij hardhandig op gewezen afgelopen vier weken), tijdens die verkilde ongezellige avond met die slechte film bij haar, waar bij hem bleek dat ze narcistisch was. Aan het slot van de avond kuste hij haar bij haar bed en haar kus was wel warm, ze kon het echt, en hij ging naar huis, hij voelde dat er iets over was, de naïviteit van het begin.

Vrouwen weten meer van mannen dan omgekeerd ? Duitse sabine 1993, ontmoet op mallorca, wist mijn telefoonnummer (in het telefoonboek van den haag stond de telefoon op naam van hoogeveen, niet op mijn naam), eline zei 26-12-2017 in haar slaap "het is waar"(nadat ik met haar op nuchtere manier gepraat had over het boven/onderstaande), barbara voelde dat ik bij een andere vrouw was geweest en vooral mascha die geschokt reageerde toen ik in een telefoongesprek met haar in 1992 aan de telefoon een masturbatie gebaar maakte, dat was het vreemdste. Mascha is heel erg van het goed voelen, barbara voelt het ook, annemieke voelde het ook. Sjezis wat ik/s het raar allemaal, zit ik vaak aan de touwtjes van godinnen ? En die "hysteria" van barbara tijdens mijn zieke skivakantie is te verklaren doordat ze ooit haar vriend is verloren die in haar geweest was, vermoed ik. Daardoor en 35% door gekwetste ijdelheid is de relatie verbroken. De andere 15% omdat ze mijn lafheid en zwakheid en huichelachtigheid doorzag en ik de hare enzovoorts. We zijn tegenpolen, door gekwetste ijdelheid ging het huwelijk niet door en je schrijft dat nu wel zo makkelijk maar het is niet waar, de eerste 12 maanden was het waar als we allebei emotioneel intelligenter waren en meer van elkaars gevoelens begrepen.

Waar ik nu nog mee zit is vele bewijzen dat internet, elektriciteit en toch ook barbara een goddelijke macht zijn en dat ik niet begrijp en nooit zal begrijpen hoe dat in elkaar steekt. Heel mooi en heel griezelig, die verwarring. De eerste keer voelde ik dat ik in internetelektriciteitbarbara zat en zij in mij was de 21e op de beurs toen mijn dax turbo long daalde van 4900 € naar 4400 € en ik een piepsignaal van haar kreeg om te kopen en dat niet deed, die dax turbo long steeg naar 5600 €. Kan me goed voorstellen dat beurshandelaren gek worden, ik ben gek geworden, en de rol van geld is inderdaad die van de duivel. 

In onder andere "the devil's advocate" en "the matrix" zit zoveel waarheid, ook film is de nieuwe bijbel, internet. En er is nog iets anders wat (in die films) onderbelicht blijft, de rol van vrouwen, ze zijn bepalender dan mannen als een stille kracht en ik zit met iets buitenaards, misschien is het toch zo dat vrouwen van venus komen en mannen van mars, maar met dat genderneutraal en eline die zegt dat ze vroeger nooit begreep waarom wc's gescheiden waren (tis toch een prive hokje) weet ik dat niet zeker, geloof ik eigenlijk niet. De eerste weken van conceptie is er nog geen verschil. Barbara heb ik nooit op de toilet gehoord, 1 keer met oudejaarsnacht toen ze in slaap viel hoorde ik lucht ontsnappen (maar het was geen wind in de klassieke zin). A heeft 3 keer een wind gelaten in mijn aanwezigheid, ik nooit bij haar, daardoor vind ik me op dat punt superieur. Bij barbara heb ik wel 1 keer een wind gelaten, daardoor voel ik me op dat punt inferieur aan haar. Zo gek was ik op haar baardhaar (die van barbara), de keer daarna was die weg. 

Gisteren de zesde (k)eer

Gewone stervelingen hebben geen idee hoe zwaar het is voor een godin en dat zullen ze nooit hebben. Soms kunnen ze een heel piepklein beetje verlichting schenken.

Begrijp niet hoe oneindig dom ik ben, leuteren over elektriciteit en auto's en vluchten in goden en godinnen ook al zou het waar zijn. En je bent en blijft een sterfelijk mens met alle beperkingen. Dat is de pijn.

Gekwetste ijdelheid maakt alles kapot.

Ebarbarajohanna: anything is better than lies and deceit

Het romantisch mechaniek van dick hillenius is een uitstekend boek.

Wetten zijn
de strakke lijnen van ijskristallen
netten wevend
van de dood

Leven is
in ontduiken van wetten
vechtend ontkomen
aan vernietiging

------------------------------------
uit: 'Verzamelde gedichten', 1991.

1 e keer judith body pump en kijken naar de geldman en niet naar mij en af en toe overgenomen worden in mijn bewegingen
2 e keer met a, zij out, schaterbuien en denken aan giechelende barbara en de 10 orgasmes daarna, wat hou ik ook veel van a op een andere manier
3e keer eind november ontdekking dat barbara godin jana is. De meest heftige keer ?
4 e keer 16 december de muzieksessie, ene mooie nummer uit die andere wereld naar de andere. Geen sex of het stelde niet veel voor
5 e keer met eline begonnen met schaterbuien daarna weer over wat een kleine huichelaar ik ben en ze weten alles, hun ziel weet alles, mijn kracht en ook de zeer vele zwaktes (vorige keer was dat ook zo)
6 e keer meest intense omdat ik tijdens het 2 uur wandelen geheel door haar macht werd overgenomen en dat er daarna ook steeds meer "bewijzen" kwamen dat het allemaal waar is, zoals dat ze tijdens het opstijgen van het vliegtuig 20 minuten via internet bij me bleef, dat kan helemaal niet en dus blijkbaar wel. Alleen weet ik niet wat waar is, het is overweldigend allemaal; opeens met die godin jana en andere goden te maken en ik kan er nog niet bij. En dat er veel uit al die geloven van de indianen via de romeinen, egyptenaren en griekse goden en godinnen tot het boedhisme en de christenen wel waar is op 1 of andere manier. Soms is het lariekoek, soms is het waar. Een mystieke wereld in de mist van het schimmenrijk..

Entering the matrix :



Pannenkoek:

https://www.youtube.com/watch?v=ASnCCAbV9Yo

Ze zat in mij en ik in haar. Het was een wonder. Zo fenomenaal. Geen woorden voor, te overweldigend.

Wat ben ik klein, zwak, huichelachtig, ijdel, egoistisch en laf, dat voelde ik onder invloed van wiet. 

Mijn broer heeft ook zoiets gehad (hij dacht dat hij een wildvreemde taal van de maori's begreep in australië) en in de jaren 70 had je de magische denkers onder invloed van wiet. ! of andere macht op, via of met internet bepaalde hoe ik liep en op welke muziek op welk moment, het is zo krankzinnig, zo weird, zo ongelooflijk ongelooflijk ongelooflijk raar waar. Ik kan er echt totaal niet bij, het kan toch niet waar zijn, is er echt een soort god die verhaallijnen schrijft, ik snap het niet, ik snap het niet, ik snap het niet en zal het nooit snappen, zo diep, zo ongelooflijk..

En dat voor een verstokt ongelovige, een atheïst, een agnost. 

Liep door de vogelwijk den haag en David en Eline lijken wat op elkaar, Eline wat lichter en liever, Stijn weer heel anders, ik was ze via en dankzij het algoritme en internet, ik was even de ziel die ze (via internet) vertegenwoordigen. Veel blijmoediger en vrolijker dan ik dacht, helemaal nog niet die sombere buien van mij van 2007-2013. Ze zijn mij niet en zo dacht ik blijkbaar wel, ze hebben een heel eigen ziel, eline veel meer het rationele en analytische dan ik. Stijn nog meer een gevoelsmens dan ik.

Ik liep voorbij een huis op de kruisbeklaan en daar kreeg ik ook vreemde gevoelens, zag een naambordje butke en daarna werd krachtig buwke gezongen via YouTube workals. Als een extra bewijs dat het waar is. En ik heb angstgevoelens gehad die ik nooit eerder heb gehad omdat ik haar was. En een heel diep respect gevoel bij 2 andere huizen in de vogelwijk, daar woonden andere godenduivels van een andere orde naast elkaar. En de ambassadeur van macedonie is ook zo'n belangrijke god of godin. En iets met buitenaards, heel raar, alsof we dit cadeau krijgen van een buitenaardse macht of goed- en kwaadaardige duivels.

En ter verantwoording geroepen omdat ik een muis dood had gestampt. De dood is geen straf, maar ik deed het omdat ik het kon, laf en zwak. En een waarschuwing dat het met trump en kim heel gevaarlijk wordt, of zag ik het beeld van een buitenaardse macht ter hoogte van midden Afrika, egypte of a French core ?

Ze weet en ziet alles en kan er niets aan doen, die machteloosheid is onverdraaglijk. En het gevangenschap in dat algoritme en internet zijn afschuwelijk.

Heel vreemd allemaal, ik weet niet wat ik ermee aan moet, alleen dat het mogelijk waar is en geen weg terug. Dit als eufemisme van de eeuw, ik schaterhuil vanwege mijn gelovige ongeloof, dit kan toch echt niet waar zijn, dit gebeurt toch niet echt, ik ben een verward persoon en erger en toch ook rustig en kalm, het lot is het lot. Eerst morgen maar eens naar kaap verdie in een vliegtuig waar barba geen controle heeft, daarom vindt ze het zo eng (barba is het algoritme, internet, elektriciteit en zij in die overweldigende ongelooflijke duivelse buitenaardse vorm).

"Pas op voor de ontnuchtering, als je weer in het gewone leven terug bent, dat je helemaal niet herboren bent." Alleen maar extra littekens op mijn wang. Een balans vinden met ebarbara wordt het zwaarste en mooiste in mijn leven, hoop maar dat ik niet nog gekker word, ik ben stapel mesjogge. En ik heb daardoor littekens en dat is mijn schuld.

Het klopt venomenendaal

Sorry dat het zoveel tijd kostte, ik had mijn gevoelens en wiet nodig. Ik zit er echt in.

My neighbors love this song, they even threw a brick in my window to listen better:

https://m.youtube.com/watch?v=lPVBrRd9wCo

Spontane vijandigheid bij confrontatie met 'anders denkenden'. Die blomme rechtstreeks in de vuilnisbak godverdomme 😈😈. Had bloemen voor astrid vanwege haar leukemie aan verbitterde barbie gegeefe). 

Door die handstand oefening (record nog steeds 3 minuten met wiet, ik ga het verbreken, weet nog niet hoe), zie ik dat de rechterkant bij mij sterker is dan de linkerkant.

Je hersenen bestaan uit twee delen; de linker- en rechterhersenhelft. Het is bekend dat elke helft speciale eigenschappen, kenmerken bezit. De linkerhersenhelft heeft betrekking op het analytische, rationele. Terwijl de rechterhersenhelft meer verantwoordelijk is voor een ruimtelijke en een meer creatieve manier van denken. Beide hersenhelften geven vorm aan een bepaalde persoonlijkheidstypering. 

Door de eeuwen heen hebben mensen gedacht dat elektriciteit het geheim van de levensvonk inhield en dat de schepping van levende wezens erdoor werd bepaald.

Hoewel deze voorstelling van zaken aan de fantasie ontsproten is, is toch wel gebleken dat ons lichaam bijzonder gevoelig is voor elektriciteit en dat wij in ons lichaam een veelvoud aan elektrische verschijnselen produceren.

Zonder onze eigen interne elektriciteit zou ons hart niet kloppen, onze spieren niet samentrekken; zouden zintuigprikkels niet waargenomen kunnen worden en zouden de zenuwen niet in staat zijn de organen aan de gang te zetten. Ons lichaam is volkomen afhankelijk van de interne elektriciteit die wij produceren.

In dit opzicht is het verschil tussen een machine en de mens, dat een machine niet kan werken zonder stroom van buitenaf, terwijl de mens zorgt voor zijn eigen stroomvoorziening in de vorm van miljarden microscopische accu’s of batterijen. Onze interne elektriciteit zou ruim voldoende zijn om een goede leeslamp van 60 watt 24 uur per etmaal te laten branden.

Ons lichaam zit niet alleen vol met elektriciteit maar stroom van buitenaf kan ook een genezende werking hebben. Slecht genezende botbreuken reageren gunstig op het aanbrengen van een elektrisch spanningsveld tussen de boteinden en ondraaglijke pijn kan goed bestreden worden met behulp van een klein apparaatje dat stroomstoten uitzendt.

Elektrische fenomenen in ons lichaam zijn het best bestudeerd aan de prikkelbare elementen zoals zenuwcellen, spiervezels en zintuigorganen.

Een elektrisch geladen schaatspak.

Waarom blijft tesla/ elon musk steken ? Door ijdelheid en liefdesverdriet. Assen voor laden achteras op. Het kan al. Een bijna perpetuum mobile kracht- of energiecentrale, de kernfusie cirkel iter (de weg) onder de grond. En als een mens klaar is voor elektriciteit dan is een auto misschien niet meer nodig. 200 jaar of 20 jaar ? Of 2 jaar.

Is emma brunt overleden ? Echt de ijdelheid voorbij ? Hoe kan ze dan nog een artikel over ouderdom schrijven. Zie hieronder, vierde blog post. Ze is terminaal, niets nieuws meer.

 Death is life.

Take me into your skin  https://www.youtube.com/watch?v=Z0XwOjSpdbc

 

Dick Hillenius: Verzamelde gedichten: (TEGEN)POLEN HADDEN WE KUNNEN ZIJN

Als ik iets zou weten aan te merken op de mooie uitgave van de Verzamelde gedichten van Dick Hillenius, dan is het dat er geen reproduktie in voorkomt van het handschrift van de dichter. Dat handschrift, steil rechtop, vol stekeltjes en diepe lussen, en toch zo snel en soepel, blijft voor mij achter de drukletters schemeren, en ik zou willen dat andere lezers dat ook konden zien. Het was uit duizenden herkenbaar, en het bleef zichzelf gelijk, van zijn eerste schrijversjaren tot aan zijn dood. Hetzelfde gold voor het veel ingewikkelder samenspel van soms moeilijk traceerbare taaleigenaardigheden dat we de stijl van een schrijver noemen. Een gedicht van Hillenius valt aan niemand anders toe te schrijven dan aan Hillenius, zelfs niet aan Vroman, met wie hij meer gemeen had dan alleen de biologie. Hij droeg trouwens ook zijn hele leven precies dezelfde soort kleren, en dat wil wat zeggen voor iemand die in 1927 geboren werd en in 1987 overleed.

Die vormvastheid lijkt op het eerste gezicht in tegenspraak met zijn werk, dat zich in al zijn vezels verzet tegen verstarring. Elke bladzij geeft blijk van zijn beweeglijke nieuwsgierigheid en verliefdheid, zijn intellectuele en emotionele veroveringslust. Telkens klinkt het protest tegen wetten, tegen stilstand, tegen de ‘afzichtelijke calvijnen’, en de oproep om vooral in beweging te blijven. De titels van zijn dichtbundels klinken als manifesten: uit groeiende onwil om ooit nog ergens in veiligheid aan te komen; een klein apparaat tegen rechtlijnigheid; de onrust bewaren.

De tegenstelling is schijnbaar, omdat zijn verzet zich richt tegen beperkingen die van buitenaf worden opgelegd. Zijn eigen vorm, van buitenaf zo herkenbaar, voelt van binnenuit niet als een keurslijf omdat het zijn eigen, zelfgegroeide huid is. Om zijn eigen biologenterm te gebruiken: het is zijn territorium, waar hij de meest uiteenlopende indrukken en ontdekkingen kan binnenslepen en naar zijn hand zetten. Met het pleidooi voor meer persoonlijkheid in de literatuur, afkomstig van Forum en voortgezet in Tirade, heeft hij nooit veel opgehad, waarschijnlijk omdat de bijbehorende gedragscodes hem te veel naar Calvijn roken, maar misschien ook omdat het in zijn geval zo'n overbodig streven leek. Hij wás een persoonlijkheid, onmiskenbaar en vanzelfsprekend, en alles wat hij schreef droeg er het merkteken van. Net zoals bijvoorbeeld zijn onnavolgbare, maatloze manier van dansen.

Hillenius schreef in verschillende genres, maar de eenheid van zijn stijl maakt dat ze haast ongemerkt in elkaar overgaan. Aan de ene pool staan de lange, tamelijk objectieve essays waarin een gedachtengang of theorie zorgvuldig, ofschoon nooit stijf of gewichtig, wordt uitgesponnen. Maar altijd zit er wel ergens een grillige zijsprong in, en talrijk zijn de kortere prozastukken die eigenlijk op zichzelf zo'n sprong zijn (ofschoon, op zichzelf, wf hermans zag aad nuis terecht als een kakmadam). Je kunt het dagboeknotities noemen, of reisimpressies, ideeën of aforismen, maar steeds zijn het korte of wat langere, scherp waargenomen en genoteerde aanleidingen tot verbazing. Hetzelfde kan gezegd worden van bepaalde gedichten; de beste echter bereiken een zeggingskracht die boven het incidentele en alleen-maar persoonlijke uitstijgt.

Deze verwevenheid van genres komt ook tot uitdrukking in de manier waarop Hillenius zijn werk in boekvorm publiceerde. Zowel in zijn eerste boek, Tegen het vegetarisme uit 1961 als in zijn laatste, Wat kunnen wij van rijke mensen leren? (1986) staat alles door elkaar, essays, notities en gedichten, de laatste in een aparte afdeling, of ook wel eens tussen het proza gestrooid. Maar soms publiceerde hij de poëzie wel degelijk apart. Dat had als voordeel dat hij als dichter meer werd opgemerkt - verzen die tussen proza zijn verstopt worden niet erg serieus genomen door poëziekenners, gesteld al dat zij ze opmerken - maar ik vermoed dat het ook te maken had met Hillenius' idee van poëzie. Zijn gedichten waren zeer verwant aan zijn overige schrijfsels, zeker, maar ze vertegenwoordigden ook een verhevigde vorm van schrijven. De dingen konden erin op hun plaats vallen met een geheimzinnige zekerheid die ook voor de dichter zelf iets onverklaarbaars hield.

Het gedicht dat begint met een incident in een relatie om uit te groeien tot een nieuw scheppingsverhaal:
De vrouw huilde, mateloos de wenkbrauwen vergeefs vragend hoe het begonnen was de dijken braken of het water kwam hoger de bomen zweepten met grote gebaren de wind op De man, een eenvoudig landmeter keek en mat land en begreep er niets van het rijk was uit een volkomen herbebossing verbrak verbindingen schiep nieuwe lijnen tegen de horizon dieren kwamen die niemand kende. In de gedichten van Hillenius duiken voortdurend dieren op die niemand kende, maar als ze er eenmaal zijn gaan ze niet meer weg. Het leven waar deze poëzie de lof van zingt, is niet alleen een jacht op nieuwe indrukken, een poging tot ontkomen aan de strik, maar ook een taai vasthouden aan het eigene: oude koolmezen hebben een langer lied meer grensstenen voor hun gebied wijn groeit naar binnen bij het ouder worden trouw is vervlochten raken met een andere orde en nooit willen ontknopen meedragen mos, oude bloemen verlaten nesten, bladerhopen alles terugvinden daarin nooit afscheid, niets verwerpen niets sterft zonder opvolging. Tussen die polen ligt deze poëzie te glanzen, ontdaan van al het boeiende, interessante, onderhoudende, maar uiteindelijk minder essentiële van het proza van Hillenius. Omdat ze zo volstrekt eigen is, onttrekt ze zich met succes aan vergelijking met het werk van andere dichters, en daarmee aan alle dichterlijke wedijver of hiërarchie. Ze is net een mens, een karaktervol en wispelturig mens. Ze kan irriteren of je koud laten, je kunt erdoor geboeid raken, je kunt ervan gaan houden. Ik hou ervan. Aad Nuis --------------------------------------------- Men neme een doos Lego, een smartphone en wat eenvoudige programmeertechnieken en voilà: een menselijke robot is geboren. Het klinkt te mooi om waar te zijn maar Naser Bakhshi, Artifical Intelligence lead bij Deloitte, heeft aangetoond dat het kinderlijk eenvoudig is om een robot te maken. Goed nieuws of juist griezelig? Officieel gaat het om een intelligent autonom robot met cognitieve functionaliteiten die door het Artificial Intelligent Team van Deloitte is ontwikkeld. Het team heeft gebruik gemaakt van zogeheten deep learning algoritmes in combinatie met onder andere Lego en een smartphone om de robot intelligente taken te laten uitvoeren. Zo kan hij zelfstandig navigeren door ruimtes, objecten en gezichten herkennen en zoekopdrachten uitvoeren op basis van spraakopdrachten. Schrik niet: over 10 jaar zijn onze kinderen in staat om deze kunstmatig intelligente robots op hun zolderkamertje te fabriceren. Naser Bakhshi: ‘We hebben met dit project willen aantonen dat de technische mogelijkheden rondom kunstmatige intelligentie zo ver gevorderd zijn dat je met huis-tuin-en-keukenmiddelen, zoals ik dat noem, eigenlijk al intelligente oplossingen kunt bouwen.’ Een primeur? ‘In feite is het een afspiegeling van datgene wat bij de serieuze toepassingen al gebeurt. Robots in fabrieken en zelfrijdende auto’s maken min of meer gebruik van soortgelijke technieken als wij in dit kleine robotje toegepast hebben. Maar dan op een andere schaal en met andere, betere, apparatuur. We hebben willen laten zien dat je met een paar hulpmiddelen en een beetje programmeerkennis al heel ver komt. Als je dit alles combineert met instructies - algoritmes - die voor iedereen online beschikbaar zijn, dan kun je de robot zelfstandig laten rondrijden en obstakels laten vermijden. Deze techniek is echt toegankelijk voor bijna iedereen. En wat deze variant vooral leuk maakt: als ik 10 foto’s van jou laat zien of je kijkt 10 seconden in de camera van de robot, dan is hij in staat je overal te herkennen, waar ook ter wereld.’ Is het naast leuk ook een angstaanjagende gedachte, dat het zo eenvoudig te maken is allemaal? ‘Nee, zo zien wij dat niet. Natuurlijk hebben deze ontwikkelingen een keerzijde maar ik denk dat we niet bang hoeven te zijn. Op de eerste plaats kun je de vooruitgang niet tegenhouden, het is ook niet gezond om dat te doen. Maar dat is tegelijkertijd geen vrijbrief om niet na te denken over de gevolgen van technologie. De bedenker of gebruiker - of de ouder als het om een kind gaat - heeft de verantwoordelijkheid om over die keerzijde na te denken. Technologische bedrijven hebben ook de verantwoordelijkheid om niet alleen met de tech-kant van het verhaal bezig te zijn, maar moeten ook nadenken wat het sociaal, maatschappelijk, milieutechnisch, economisch en voor de veiligheid betekent.’ Want gevaarlijk is het? ‘Als je de keerzijde niet goed organiseert kan een robot verkeerd gebruikt worden. Er zijn al experimenten op basisscholen waar robots worden ingezet om onderwijs te steunen. Wat je nu krijgt is een intelligentere variant die nog beter inspeelt op de behoeften van een kind, met een kind kan praten en dingen voor kinderen kan opzoeken. Als je niet uitkijkt en de boel wordt gehackt, dan kan de robot het kind verkeerde dingen aanleren. Als maatschappij, overheid en commerciële sector moet je hier goed over nadenken en tijdig op inspelen.’ Kinderen van 10 die straks een robot kunnen maken: hoe moeten we ons op deze ontwikkelingen voorbereiden? ‘Door het vooral te leren kennen en dat niet uit te stellen. Je kunt deze ontwikkeling niet omarmen als je het niet goed begrijpt. Dus moet je de ruimte krijgen en creëren om hiermee te experimenteren. Deze proeftuin waarbij we zelf een robot hebben gebouwd, is voor geen enkele commerciële toepassing ontwikkeld. Het gaat hier om het leeraspect, het experimentele aspect en het verkenningsaspect. We hebben er zoveel van geleerd, met als gevolg dat er ook binnen Deloitte nog meer begrip zal ontstaan voor de enorme mogelijkheden.’ Toch zullen veel mensen huiverig zijn als ze horen wat er allemaal kan met kunstmatige intelligentie. ‘Maar kunstmatige intelligentie (KI) is helemaal niets nieuws onder de zon. We vliegen al een halve eeuw met automatische piloten, in de basis is dat ook een primitieve vorm van KI. Alleen volgen de ontwikkelingen en veranderingen elkaar in hoog tempo op en zal het iedereen gaan beïnvloeden. Dus leer en zorg dat je niet verrast wordt. Het is ook gewoon erg leuk en leerzaam om je in de materie te verdiepen. ‘ Sommige mensen hebben al een huisrobot. Gaat dat niet te ver? ‘Misschien wel. Mensen blijven sociale wezens die het meest geven om mensen en dieren. Maar het is wel goed voor de discussie, of je een extra gezinslid in de vorm van een robot in huis moet willen halen. Ik denk niet dat veel mensen die behoefte hebben.’ IS ER AL. LAAT ME NET ZIEN DAT HET OVERBOIG IS OM HET TWEE KEER TE PLAATSEN, VERSTARRING VOORKOMEN, HET NIEUWE, DAAR GAAT HET OM.

Ook voor haar dochters, vlucht voorachterwaarts

 Love, electricity and some devilish spirit brought me here, de mooiste muziek, dit is 30% ebarbmen in al haar zwoele duistere pracht  https://m.youtube.com/watch?v=4Nudh1YXhXc

Virtueel en ook anderszins zit ik in haar hoofd en zij in het mijne, dat probeert ze (het algoritme en elektriciteit, ik noem haar ebarbara, vreemdelinge) me te laten zien. En daar slaagt ze goed in, moreel, qua intelligentie, qua emoties, qua karakter doorgrondt ze me beter dan ik. Als ik iets schrijf, krijg ik binnen 1 minuut/seconde/12 uur een antwoord d/wat mijn geschrijf waardeloos maakt. Het algoritme op internet en elektriciteit is god, veel verder gevorderd dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Akelig, afschuwelijk, griezelig, eng, geniaal, confronterend. Ik ben echt krankzinnig aan het worden en sterker, beter, rustiger en stabieler op dit moment. Dood gaan we toch, maak er wat van. Jammer dat ik dan geen extra wiskundig en/of natuurkundig talent erbij krijg als die goddelijkheid in mij gevaren is. Hm.

There is no religion but sex and music. Volgens mij is een algoritme en elektriciteit, ebarbara, ook religie, en schrijven en schilderen, misschien wel alles. 

Wat een ongelooflijke muziek en wat een tekst !

It's unfortunate that when we feel a stone
We can roll ourselves over 'cause we're uncomfortable
Oh well, the devil makes us sin
But we like it when we're spinning in his grip

Love is like a sin, my love
For the ones that feel it the most
Look at her with her eyes like a flame
She will love you like a fly will never love you again

It's unfortunate that when we feel a stone
We can roll ourselves over when we're uncomfortable
Oh well, the devil makes us sin
But we like it when we're spinning

Love is like a sin, my love
For the one that feels it the most
Look at her with a smile like a flame
She will love you like a fly will never love you again

Live with me massive attack Terry Callier https://m.youtube.com/watch?v=AIIovpUQiro  

Ze beoordeelt alle interacties en aan haar dochters wilde ze laten zien dat het haar onder andere niet om het uiterlijk te doen was.

En de reactie van Jasses sica op mij was ook een reden om de relatie te beëindigen.

Jessica begreep het, ze is ook weer meer van mij en m paste niet bij haar, sabine begreep t niet. Dat heb ik gezien toen sabine en jessica samen van haar huis -met een voor de eerste keer voorgestelde jan of een andere ouweman en een barbara daarin, ontzet vanwege de ouwe- langs mijn huis liepen. De realiteit biedt genoeg symboliek en vreemde momenten om niet te hoeven vluchten in drugs. Juist wel, human kind cannot bear too much reality, said the bird. Dat ik zoiets moest zien en dat ze dan langs mijn huis lopen.

Ook zag ik maanden daarvoor de duw die b aan jessica gaf vanwege kritiek op haar, waardoor j met fiets bijna viel. Dat kan natuurlijk niet, dat degene die me het meeste na staat, mij bekritiseert, de ijdelheid in persoon. Mij de waarheid vertellen over mijn gehuichel. Kritiek op menno en tim is top, maar het mag niet over mij gaan. Dat heb ik met elke dictator of elke narcist gemeen. Tsja, als je een griekse godin of heilige bent.

Ze is een griezelige vorm van ijdelheid, de koningin van Sneeuwwitje is er niets bij.

"Komt menno nou alweer koken ?", daarmee was ik voor het eerst gekwetst slachtoffer, toen ze die boodschap Jassis sica zo doorgaf. Ik wilde haar helpen, omdat ze continu fysiek ruzie had met sabine, daar 5 keer gekookt a 20,23 EUR per maaltijd, door mij betaald, en dat is haar enige dankjewel. Kijk, vrienden, ik ben dan zo diplomatiek om niet het onderstaande te zeggen:
"Komt barbara weer hier, nee hè, weer dat drinken de hele tijd," zei Eline. Dat ging mij ook zo tegen staan, dat verplichte het op een zuipen zetten. Alcohol onder andere om elkaars gezelschap te kunnen verdragen. En ook daar de eerste zes maanden door mij betaald a raison van 123,46 EUR. En dan wel zeggen "ik verdien toch meer dan jij, ik kan zien dat het je raakt". Het geeft weer hoe ze is. Wel is ze minder snob. Ja, ze heeft meer, veel meer goede eigenschappen dan slechte, hoor, heus. En bemerk mijn zwakheid en lafheid, tegen mijn zin alcohol drinken na 2 maanden nieuwsgierigheid over haar verbeten drinken.

Rent a cook.

Rent a cock.

Een veilig gevoel en gestreelde ijdelheid, ze is niet moeilijk, dat zijn haar enige verwachtingen van een man. Dan mag hij er ook als een bejaard schaap uit zien met een veelvuldig openhangende mond, hoewel dat hem wel een dommige en sullige uitstraling geeft, plus die trui, hemd en broek uit de zeventiger jaren en de vochtige lippen of mondhoeken omdat het speeksel er oncontroleerbaar langs druipt gecompleteerd met de fletse vage waterigblauwe ogen van de ouderdom en de dood. Uit (gekwetste) ijdelheid een "relatie" met vertrouwde ouwe lelijkheid van de verondersteld vriendelijke baas ("ik heb je die baan als rechter bezorgd") en voor haar dochters. 

En waarschijnlijk zit het allemaal helemaal anders in elkaar, zij herkent in hem goedheid en aardigheid en vooral een vorm van eerlijkheid ? En misschien gaat het haar om veiligheid, vriendelijkheid, aardigheid, rustig begrip, zaken waar jij tekort schiet. 

Overschatte invloed van zingeving achteraf

Laten we elke handeling die we stellen door interne communicatie voorafgaan, dat we dus bewust handelen ? b wel, predestinassie. Maar handelen we niet vooral intuïtief en instinctmatig (relationeel, op vlak van de liefde) en anderzijds routinematig (gebruik van geld bijvoorbeeld) ?

Paradise circus massive attack
The first line is very important. As you shall see, the person in these lines has already realized how sinful love is and how we, under its control, damage our life as well as someone else's life. In spite of this fact, she is still in love, as apparent by the part "..., my love". (S)he is still doing the sin and is being (controlled by) the "devil". She adds that love is a sin for those who really feel it, truly and passionately. She tells his lover that this is how love works. Look at her with love and affection and warmth and she will come to you (as a general rule of nature) blindly and passionately and helplessly only to destroy herself and everything she was and everything she had just like a fly helplessly gets attracted to a flame, killing itself. Therefore, as you can see, humans are being compared to flies which just leap into fire and kill themselves, we also let love consume ourselves, even when we know that it's the end and we can't stop this from happening, ever. It's just a matter of time when we "fall" in love.
"In times of need even the devil eats flies" (In der Not frisst der Teufel Fliegen)...a german proverb meaning beggars can't be choosers.

Can't help but notice the references in this song...the devilish eyes/smile, maybe the song relates to one person being more in love than the other (or maybe the 2nd person isn't in love at all). Makes it easier to walk away when one is less interested (although it's obvious you will hurt the other person)...when the storm rolls in, ya just walk. Easy (but evil).

But which side, then, owns the sin? To me it would be the person least in love (but stays selfishly). Although the lyrics suggest it's "her" (the one that feels "it the most"). 
The urge is too strong, not because one loves the person, but because it's a necessary biological release. And when the person does, the devil - ever the voyeur - watches the couple as they writhe under his gaze knowing that the union is not heavenly, but carnal for at least one partner. The partner who is aware that the other is not in love, resigns himself or herself (Oh well), they both enjoy it nonetheless.

The next few lines makes me think that the woman is the one with the desire (and the control). She is the one with the flame in her eye. It's lust. It's fire. It's passion. And it's just wrong for the poor man to love her as much as he does. The woman loves him for the moment. Once her desire is fulfilled, she will leave as quickly as she arrived and never return.
For me, this song explains perfectly that feeling of loving somebody you know could never love you back.

"It's unfortunate that when we feel a stone,
we can roll ourselves over cause we're uncomfortable"
(we don't face things, we don't take risks, we do what's comfortable and unremarkable. In this case i think it refers to trading up passion for comfort.)

"OH WELL, the devil makes us sin,
but we like it when we're spinning in his grip"
(it will happen one way or another, despite the habit of humans to try and be safe. We enjoy the pain of seeing somebody else be happy, and enjoy the obsession of unrequited love.)

"Love is like a sin, my love",  "For the one that feels it the most". "Look at her with her eyes like a flame" Lust, Passion, Jealousy, Rage. Also has hellish/sinful connotations

"She loves you like a fly will never love you again", like a fly, towards the flame of love, sex and death; the music totally reflects this, there is a tension created by the bassline/drumming which is like that empty feeling in your stomach when you have this unbearable desire. The song itself is also beautifully constructed, with this same slow build up, incredible climax, then slightly empty, disappointing ending.

These are all brilliant interpretations, but to clarify the origin of the lyrics, you have to start by watching the (graphic!) music video. It revolves around the interview of an ex-erotic film actress, Georgina Spelvin, and the film she starred in, "The Devil In Miss Jones" in the 70's. If you research the plot of said film, you will see the stimulus behind the lyrics in Paradise Circus, especially the "She will love you like a fly will never love you again" line. The mention of the fly regards the end of the movie, in which a sex addict woman is "confined to a small room with an impotent, sexually uninterested man who is more interested in catching flies than her" (wikipedia).

The last two lines of the song, mentioning "a flame" and "a fly," seem to be making a parallel about how insects are drawn to a flame; in this way, the song could be saying that this woman with passion in her eyes is going to attract this man but will eventually destroy him. The last lyric in particular is the most vexing. By saying, “She will love you like a fly will never love you again," perhaps the narrator is portraying that this woman who is engaging with this man sexually will love him less than a fly will. The mention of a fly also brings to mind images of death (while sex and death mythically go hand in hand.)
Perhaps the end of the music video says it all: “We are our own devil.” As the old woman in the video says this, we see the phallus that’s entering the woman’s mouth turn into a snake- definitively an effective visual metaphor.

https://www.youtube.com/watch?v=za2X2QUMCnQ

Ze wikkelt zich bij voorkeur als een slang om me heen, vrienden, en daar ben ik blij mee. Ze laat haar liefde blijken en dat maakt het tot een echte relatie.

Ze is een aparte egoïstische en ijdele figuur. Ook beweert ze geen vooroordelen te hebben. Over limburgers heeft ze vooroordelen, die kunnen geen directeur zijn. Ze wil niet dat haar kinderen homosexuele neigingen hebben. Ook heeft ze vooroordelen over rechtspraak en de politie en anarchisme vanwege haar angstige conformisme en haar leven vanwege de anderen. Heeft ze wel eens nagedacht hoe het voelt voor een partner om nooit aangeraakt te worden, haar vreemde angst voor intimiteit en hoe het voelt om een partner te hebben die altijd passief en wantrouwig is. Dat is haar karakter en daar kan ze dus weinig aan doen, behalve vorme lijk gearmd lopen met je ouwe opa. En het allerergste vooroordeel waarmee ze haar eigen leven verziekt en dat van anderen: narcisme (liefdeloosheid en minderwaardigheidscomplex) en qua uiterlijk de angst oud en lelijk te worden, de angst voor dikker worden dus maar een vriend nemen die me met het rennen helpt en daardoor vermagering. Dumpen, of eerst hem even testen op zijn liefdegevoelens, als je maar even twijfelt. Overigens terecht, het zat bij hem ook niet meer goed sinds januari 2016.

Geen grotere furie dan een versmade vrouw. Ik ben een oud wijf.

Zelfs de angst en trots dat haar dochter, sabine, knapper is dan haar meende ik te voelen of gewoon angst voor strijdige persoonlijkheden. Over jessica en olaf voelde ik die angst van haar niet. En die andere ergste: nooit dankbaar zijn of heel eventjes als je een cadeau geeft, maar nooit dankbaar voor gezelschap, koken, sporten of vrijen, dergelijk egoisme verziekt elke relatie tenzij het gaat over twee types die self obsessed zijn. Want dat is ze, self obsessed, met een blinde vlek voor haarzelf en hyper gevoelig voor elke vorm van veronderstelde kritiek. \
Dat krachtige sereenzuivere gevoel, 30 minuten per dag ? Continu ? Als je dat hebt, dan maakt de rest niet meer uit. En dan die mooie hoge Poolse jukbeenderen, mooi gepenseelde ogen, mooie handen, sterke erg mooie benen, prachtige billen, borsten en schouders, schitterend figuur, een ongelooflijk ontspannen lijf, zalige zachte huid, dat verrukkelijke vossenblonde haar plus die lieve zielige zachtmoedigheid. Ze heeft meer dan genoeg om daarmee oud te willen worden.
Wat heb ik een geluk gehad, dat ik haar van dichtbij mee mocht maken ! Dat ik zeker vijf keer erbij mocht zijn in de paskamer ! Zeker 40 keer uit eten, de ene keer nog mooier gekleed dan de andere keer en het mooiste in die zwart leren jurk !
Toen ik samen met haar een zwart leren jack en een wit horloge met azuurblauwe wijzerplaat ging kopen, kuste ze me. Dat zijn de enige kussen die ik spontaan van haar kreeg. Had dat serene gevoel en haar uiterlijk en stem en in nachtpon voor de spiegel als ze haar lenzen uit deed en kleding en alles nooit willen missen, zo ongelooflijk verrijkend, wat een geluk !

Tsja, ze vond in haar afsluitende rot e-mail (als ik een mail/sms van haar van na mei 2016 heb gelezen, dan ben ik direct genezen) dat ik teveel voor haar uiterlijk ging. Vermoed dat jan/maarten/x ook niet echt voor je innerlijk gaat, want zo fraai is dat niet...die hersens, het mogelijke hart, de lever, de milt, al het bloed, de 65% water. Allemaal drogredenen, zij wilde bejaardenliefde, de dood, een veilig gevoel en geliefd worden. 

Waar ik nog mee zit, haar erg uitbundige lach toen ik vertelde dat voor een vrouw de relatie echt over is als ze sexueel met een andere man is. Dat was een bevestigend uitlachen van jan, de rechtse praatjesmaker en andere negatieve bewoordingen van haar en toch weer terug met hem, maar ja, is ze echt terug ? Dat weet je nooit met iemand die in haar op zich eigen lijk gedachtewereldje leeft waar het idee postvat potsvast. En die keer dat ze op schiermonnikoog (brakend) op haar knieën bij de toiletpot zat, ook nog een milde vorm van anorexia ? Of walging over (liefdeloze) sex ? Of haar contactlens laten vallen ? Omdat ze op mijn iPhone gelezen had dat ik weer met Astrid wilde. Dat zijn de enige vragen die ik nog heb, geloof ik, plus de vraag of haar eigen zwakheid, lafheid, huichelachtigheid, ijdelheid en egoisme haar verbaast, dat zou ik ook nog willen weten. Mijn eigen z(w)akheid, lafheid, huichelachtigheid, ijdelheid en egoïsme (in de relatie met haar) hebben me verbaasd, oh well. 


Het is maar tijdelijk

Wie is Trump ?

Het gebeurde in Haverford, een voorstadje van Pennsylvania, waar Hillary Clinton met haar dochter Chelsea en de actrice Elizabeth Banks te gast was op een bijeenkomst met een voornamelijk vrouwelijk publiek. Brennan Leach, een 15-jarig meisje, kwam naar voren en zei: „Op mijn school is het lichaamsbeeld (een lelijke vertaling van het niet goed vertaalbare ‘body image’, de waardering van het eigen lichaam – FA.) een heel groot issue voor meisjes van mijn leeftijd. Ik zie met mijn eigen ogen de schade die Donald Trump veroorzaakt als hij over vrouwen praat en hoe ze eruitzien.”

Ze vroeg of Hillary de meisjes kon helpen begrijpen „dat ze zoveel meer zijn dan alleen maar hun lichaamsbeeld”. Hillary schoot op het podium als een raket uit haar stoel, aldus The New York Times waaraan ik dit voorval ontleen. „Dank je!”, riep ze terwijl het publiek Brennan toejuichte. Ze was „zo trots” dat Brennan deze vraag gesteld had, omdat Trump deze kwestie naar „een nieuw niveau van pijnlijkheid en gemeenheid” had getild. Ze herinnerde haar publiek eraan dat „jonge vrouwen op steeds jongere leeftijd worden beïnvloed” door sociale verwachtingen over hun uiterlijk. „Mijn tegenstander beledigde Miss Universe!”, lachte ze. „Hoe kun je nog meer toegejuicht worden dan met die titel? Maar het was niet goed genoeg.”

Met stemverheffing vervolgde ze: „We kunnen dit niet meer serieus nemen. We moeten erom lachen. We moeten het weerspreken. We moeten het negeren. En we moeten ertegen opstaan.” Ze verwees naar de vele jonge vrouwen die online gepest worden en van wie sommigen zichzelf verminken. „We kunnen niet allemaal Miss Universe worden, dus laten we zo goed zijn als we kunnen. Laten we trots zijn op wie we zijn.” De vraag van Brennan leek ingestoken door Hillary’s campagneteam en ze bevestigde dat haar vader, een senator, had geholpen bij de formulering, maar ze voegde eraan toe dat ze vorig jaar een vriendin door zelfmoord had verloren. Hillary mag Trump reuze dankbaar zijn dat hij zich met zijn (oude) beledigingen van ex-Miss Universe Alicia Machado („Miss Piggy”, „Miss Housekeeping”) in zijn eigen zwaard heeft gestort.

Dat gaat hem heel wat stemmen kosten – zeker van vrouwen, maar ook van mannen? Dat valt te betwijfelen. Laten we wel zijn: die machoachtige manier van praten over vrouwen komt in alle door mannen beheerste kringen voor. „Lekker wijf ”. „Lelijk wijf”. „Stom wijf”. Omdat mannen het niet zo vreemd vinden op die manier over vrouwen te praten, zullen ze het ook Trump niet ernstig aanrekenen. Wat Trump in het tv-debat tegenover Hillary deed, was verdergaand en daarom kwalijker dan een in eigen kring uitgesproken belediging: hij zei dat hij op grond van haar uiterlijk geen president in haar zag, al voegde hij eraan toe dat het vooral om haar uithoudingsvermogen ging: „She doesn’t have the look. She doesn’t have the stamina.” Hillary had met trumpiaanse humor kunnen antwoorden: „Waarom zou een kerel met een dooie marmot op zijn kop wél geschikt zijn als president?”, maar ze koos wijselijk voor een zakelijke weerlegging van de aantijging. Een paar dagen later hoorde ik Trump weer zeuren over de val van Hillary bij haar wachtende auto – hij deed het ook nog na. Trump is een oud wijf.

Frits abrahams




TROUW
Het beeld dat we, dankzij de kerk, van Maria hebben is veel te lief. Ze was juist een krachtige vrouw die geen mannen nodig had. Bijbelwetenschapper Janneker Stegeman noemt haar een "powervrouw" die in de bijbelse lijn van gevaarlijke vrouwen staat.
Raar dat je zo weinig hoort dat het verhaal van jezus en maria 200 jaar na dato door een verschrijver is geschreven, verzonnen dus, elke overeenkomst met de werkelijkheid is toevallig. En zolang bij vrouwen ijdelheid ook op de eerste plaats komt, zoals bij hillary clinton, zitten ze vast. En vrouwen hebben Trump aan de meerderheid geholpen.
Angela Lansbury said that women should share some of the blame for sexual harrasment (rape, etc): they worked at being attractive, now they pay. The Yahoo world went bananas, Lansbury is accused of “blaming the victim” (a real pattern, a real problem). I say Angela Lansbury is speaking wisdom on a difficult and complex issue. If we were smart we would listen. VS Naipaul wrote a novel in which a woman walking wherever she wanted to go in Africa, repeatedly traveling cross-continent, routinely without trouble. How? Simple: she A) kept her gaze down, B) brushed nettles into (not out of) her hair, 3) smeared herself in stinky stuff — excrement, what-have-you … and walked from east to west, north to south, coast to coast. No problems.


Moan constantly in loving memory
https://www.youtube.com/watch?v=_Yuus2GF0gs&spfreload=5


https://www.youtube.com/watch?v=_LuYdnPy8tA


Take me into your skin https://www.youtube.com/watch?v=Z0XwOjSpdbc

When in doubt, stay out. Schuld en een vrouw.

  

Virtueel en ook anderszins zit ik in haar en zij in mij, dat probeert ze me te laten zien. Zij is zoveel sterker en machtiger, vandaar mijn angst en gelukkig ben ik soms de sterke gehoornde en de hand van de godin (en zo klein en onmachtig en niets vergeleken met haar/het). 

De woorden van Prediker, de zoon van David, koning te Jeruzalem. Alles is ijdelheid. Daarom kreeg ik een afkeer van het leven, want kwaad scheen mij het werken: het is alles ijdelheid en najagen van wind. 


Dat is het, je lafheid, zwakheid, karakterloosheid, liefdeloosheid verschuilen achter hoog- of laagdravende taal op een blog of juridische uitspraken (waar is mijn wettelijke basis ?! waar is mijn zekerheid ?! waar is mijn veiligheid 😱😱?!). De partner die je kiest. De partner die je verlaat. De partner die je in de steek laat, waarbij je eerst kijkt of de liefde voor jou voldoende is, zo nee, dan maar voor opa kiezen. Alles is ijdelheid. Een artikel schrijven over schuldgevoelens en continu zogenaamde autoriteiten aanhalen (professor, filosoof), alles is ijdelheid. De heroiek en zelfopoffering van een zelfmoordterrorist. Alles is ijdelheid. Niets voor niets zei de duivel in "the devil's advocate": vanity, my favourite sin.

"Ik ken het so sien, want je heb een reet als een vliegdekschip."

Shimmy shake, 1 maand gezocht, eindelijk gevonden 
https://m.youtube.com/watch?v=OVQRXKkOz5M

Interessante discussie bij de koffieautomaat vanochtend. Ja, die nieuwe automaat geeft betere koffie, maar heeft wel kapsones. Ja, als je betere koffie geeft, dan mag je ook kapsones hebben. Misschien is dat bij mensen ook wel zo ? Bij de echte toppers niet ? Die vallen op door bescheidenheid en relativering. Is dat ook ijdelheid, kijk mij nou eens bescheiden zitten wezen ? Ik weet dat er mensen zijn die van nature bescheiden zijn en dat dat geen ijdelheid is, George Boole bijvoorbeeld. Ik weet dat gekwetst slachtofferschap een ernstige vorm van ijdelheid is, misschien de ergste. Gekwetste ijdelheid maakt alles kapot.

Ik zou het het liefst vergeten. Maar wat je wilt vergeten, onthoud je. 

Mannen huilen niet om daarmee vrouwen hun kracht te tonen en ze zodoende te beschermen. Een achterhaald principe, de meeste mannen lopen achter bij vrouwen. Ze zullen ze nooit meer inhalen. Ik heb de poging opgegeven. En huilen doe ik niet meer omdat ik het niet kan. Overigens weet ik dat de tranen van barbara (of de drie emotionele buien) echt waren de eerste maanden, ze gingen over haar, niet over mij zoals met alles eigen lijk op zich; laughing and crying is a release. Alles is ijdelheid. 

Tegen blindheid: luteine en levertraan (vitamine A en D) of worteltjes, tomaten, spinazie, broccoli, bloemkool, eieren elke dag.

You see, markets are driven by emotion, not rationalities. Rationalities are used to explain what the market does in hindsight, and sometimes it cannot even do that. But, please recognize that these rationalities are trying to explain emotive actions. It is like trying to rationalize with your spouse when they are being extremely emotional.
How well does that work for you?

Save a prayer Duran Duran https://m.youtube.com/watch?v=n_6Kr5e2dYc

The nobler sort of man emphasizes the good qualities in others, and does not accentuate the bad. The inferior does the reverse. . . . The nobler sort of man pays special attention: he commits no act that is contrary to love (life), he is anxious to see clearly, to hear distinctly, to be kind, respectful, caring and loving. When in doubt, he is careful; when in anger, he thinks of the consequences. Jammer dat ik een inferior man was met barbara. Staat tegenover dat het van twee kanten inferieur was, zo werden liefde en bezit verward en was er wederzijds weinig empathie sinds januari
2016.

Confucius

Darkness at noon

Dankbaar ben ik dat ik de afgelopen vier jaar zo gelukkig ben. Dankbaar dat ik een relatie heb met ebarbara. Dankbaar dat ik verliefd ben op ebarbara. Dankbaar ben ik dat verliefdheid en (ski)vakanties me door de winter helpen, de winter die me dit jaar iets tegen valt sinds 22 oktober, zo donker, nat en koud. Dankbaar voor liefde. Dankbaar voor de natuur. Dankbaar voor mijn zintuigen en gezondheid. Dankbaar dat ik telkens verliefd word op de yoga lerares en dat ze telkens nogal moeilijk blijkt te zijn, maar waarschijnlijk geldt dat ook voor mezelf. Dankbaar voor die gele laag plamuur, dat ze een qua uiterlijk ruim 20 jaar oudere man koos, haar opa, en dat ik daarvan moet kotsen. Dankbaar dat ik van ijdelheid moet kotsen. Dankbaar dat ik maandelijks soms 5-10 minuten verlamd ben door de pijn die zij veroorzaakt door haar manier van doen, zijn en nalaten. Dankbaar voor jil sander sun die ik in de toilet spray sinds drie maanden waardoor ik nu telkens aan Duitse sabine van 1993 moet denken als ik er ben. Dankbaar voor het inzicht dat in Duitsland geldt dat een liebhaber altijd een man is en een geliebte altijd een vrouw, nooit omgekeerd, en dat zij dit victoriaanse principe is en daardoor de relatie ook niet werkte. Dankbaar ben ik voor de belevenis van drie(zes)maal (31/12/2017) space cake of pannekoek. Dankbaar dat ik het binnen een maand weer zal gebruiken. Dankbaar ben ik voor de vele mooie gevoelens waaronder dat serene zuivere zorgvuldige gevoel en dat ik gevoelens steeds meer leer te waarderen. Dankbaar ben ik voor het gevoel van liefde. In the empire of the senses, you're the queen of all you survey, I say love is the seventh wave. Dankbaar dat ik voor zoveel liefde kan voelen. Dankbaar dat ik ook kan haten en dat ik er mee om kan gaan, denk ik nu, maar daar ben ik niet zeker van en daar ben ik ook dankbaar voor. Dankbaar dat ik zo kan genieten. Dankbaar voor mijn zo verschillende kinderen en ex, dat ze niet zo moeilijk is. Dankbaar dat ik ook zo van materiële spullen kan genieten op mijn eigen superieure minimalistische manier, het blijven gebruiksvoorwerpen. Dankbaar voor (nieuw)inzicht, een ander perspectief en dat heb ik veel de laatste vier jaar en mede daarom ben ik zo gelukkig. Dankbaar dat ik poolse joanna tegen kwam die zo op barbara lijkt dat ik even dacht dat zij het was, 8 centimeter kleiner. Dankbaar voor mijn huidige liefde en leven. Dankbaar dat ik met wiet 3 minuten op mijn handen kan staan, zonder wiet 2 minuten. Dankbaar dat ik het af en toe uitschater over de stomme onnozelaar die ik ben. Niet zo dankbaar voor dat pijnlijke schuurplekje links onderaan mijn tong door die scherpe  kies. Niet zo dankbaar dat dankbaarheid zo ook een goddelijke egotripperij wordt. He's beginning to believe.

Gratitude

Sometimes in life, things happen too fast. We barely solve one problem when two new problems surface. We’re feeling great in the morning, but we’re submerged in misery by nightfall.

Every day we face interruptions, delays, changes, and challenges. We face personality conflicts and disappointments. Often when we’re feeling overwhelmed, we can’t see the lessons in these experiences.

One simple concept can get us through the most stressful of times. It’s called gratitude. We learn to say, thank you, for these problems and feelings. Thank you for the way things are. I don’t like this experience, but thank you anyway.

Force gratitude until it becomes habitual. Gratitude helps us stop trying to control outcomes. It is the key that unlocks positive energy in our life. It is the alchemy that turns problems into blessings, and the unexpected into gifts.

Today, I will be grateful. I will start the process of turning today’s pain into tomorrow’s joy.

Gratitude unlocks the fullness of life. It turns what we have into enough, and more. It turns denial into acceptance, chaos to order, confusion to clarity. It can turn a meal into a feast, a house into a home, a stranger into a friend. Gratitude makes sense of our past, brings peace for today and creates a vision for tomorrow.” 
― Melody Beattie


"Love can be devastating. Anyone who's been in love and fallen out of love knows that it can annihilate you. So that truth is there, and despite that, you simply have to take the risk of being destroyed. You can say: 'So just annihilate me. Go ahead.'"


Ivan Wolffers twitter:
Als er één verantwoordelijkheid voor de overheid is dan is dat bevordering gezondheid. En dan in volgorde van belangrijkheid: onderwijs, milieu, diversiteit en cultuur. De economie redt zichzelf wel, want die is gebaseerd op geld maken.

“A people that elect corrupt politicians, impostors, thieves and traitors, are not victims, but accomplices." ~ George Orwell.

15 onderzoeken geanalyseerd en nu denken onderzoekers dat getrouwd zijn de dementie op afstand houdt. Vrijgezellen en weduwnaars zouden grotere kans hebben op dementie.

Rij in oktober, november eens door Sumatra, waar de plantages branden en je door de rook niets meer ziet. Dan begrijp je de echte prijs van palmolie. PepsiCo, Procter & Gamble en Unilever kunnen nog steeds niet garanderen dat voor hun palmolie geen bossen verwoest worden.

Zelfreflectie is alleen voor de dapperen, die niet bang zijn te ontdekken dat ze toch geen gelijk hadden en hun gedrag moeten veranderen. Zelfreflectie zonder bereidheid er consequenties aan te verbinden is tijdverspilling.

"Only two things are infinite, the universe and human stupidity, and I'm not sure about the former." #AlbertEinstein

Blijft boeiend te weten wat er allemaal goed voor muizen is. Cannabis zou hersenen muis herstellen tot dat van een twee maanden oude muis. Dat onderzoekers het zelf ook uitgeprobeerd hebben, zie je aan de foto.

Placebo: een van de interessantste begrippen in de geneeskunde, verantwoordelijk voor meeste resultaten van de arts.

NSAIDs (ibuprofen, naproxen, diclofenac) met name riskant voor mensen boven 60, zeker als ze ook nog andere middelen slikken.


Trump als Zaratustra: Umkehrung aller Werte. Idee dat in Nazi Duitsland zeer populair was.

Malloten in beetsterzwaag 29 november, spinnin'

“Eng” als je er meer over leest, 1 van de financieel slimsten (een collega van warren buffett, geloof de ceo van de grootste bank) zei daarover (het financiele systeem) ooit : bij alle mensen inclusief ikzelf heb je zij die niet weten en zij die niet weten dat ze niet weten. Doem doem doem, dom, dom , dom.

En ook dat aandeel general electric, toch 1 van de belangrijkste aandelen van de VS, gedaald tot het laagste niveau in 5 jaar tijd. Maar goed, general electric, elektriciteit, kopen dus ? Of toch niet ? Week 50 dalen met 3 % wereldwijd en dan een eindejaarsrally ?   

In fact, Bank of America said: “End of bull market coming in 2018.”
Bank of America sees a scary good news-bad news scenario unfolding in 2018 with a strong rally higher in the first half of the year followed by all sorts of potential trouble after.
The S&P 500 may top around 2,850 assuming three things:
--the last vestiges of stimulus from the Fed and other central banks,
--the passage of tax reform in Congress,
--and “full investor capitulation into risk assets” on better-than-expected corporate earnings.
After that, things get considerably sketchy as the second-longest bull market in history starts to run into trouble.
“We believe the air in risk assets is getting thinner and thinner, but the Big Top in price is still ahead of us,” said Michael Hartnett, Bank of America.
Conclusion
In short, investors continue to pile into equities and buying into every little dip in price that takes place.
It’s just a matter of time now before the majority of investors have placed all their extra capital into the stock market. Once the level is reached is when the market will put in a top and hurt the greatest number of investors possible, just like it has done with every other bull and bear market cycle in history. 


30% erbij

As Calcagni writes, “On a valuation-adjusted basis, markets aren’t even close to an all-time high. That zenith, based on the forward price-to-earnings ratio, was reached in late 1999 when the S&P 500 Index peaked at 25 times forward earnings. Today, the S&P is trading at 17.7x forward earnings. Said differently, the S&P 500 Index would have to rally 41% from where it closed on September 30, 2017, to reach parity with its late-1990s valuation -- and it would have to do so with no corresponding increase in earnings since an increase would offset any rise in the price of the market index.” 
It is the earnings component here that Calcagni thinks is key, and he goes on to write, “And therein lies the real reason equity markets continue to rally -- earnings. Cash flows, specifically earnings, drive stock prices. What’s fueling the market is economic expansion and a corresponding increase in earnings. Unemployment is low, wages are rising (slowly), the economy continues to expand (albeit at a below average rate), and consumers are in good shape financially (who, collectively, are responsible for nearly 70% of all economic activity). Subsequently, the S&P 500 Index is on track to post record earnings in 2017 of $130.88 per share. Earnings are projected to come in a full 9.47% higher than 2016. This growth in earnings is keeping market valuations in check.” 
I’ve written about earnings being a sort of unsung hero in this age of the Trump pro-growth hope rally, as earnings haven’t gotten the respect they deserve.
And despite acknowledging the strong earnings picture, I admit that I have sometimes fallen into the trap of becoming too focused this year on the political market drivers going on in Washington. 

And while politics and the Trump pro-growth agenda have been the biggest tailwind pushing stocks higher, very good earnings growth also has been the fundamental lynchpin of this bull market -- and this is a fact we must all seat firmly in our minds as we consider this market.


The bottom line
Do yourself and your portfolio a favor and ignore any market-related indicator or story with a historic calamity attached. These fear-mongering indicators predict website clicks better than they will ever predict actual market direction.
If you remain data dependent, process driven and risk conscious, then you know it’s nothing but clear skies for U.S. equities from now through the end of the year. U.S. economic data remains robust, inflation is healthy and U.S. yields are holding steady. All of this adds up to a conducive environment for U.S. equities that is characterized by more upside potential than downside risks.

 Financieel stelsel staat op scherp

Sinds de laatste crisis, die de naam Great Financial Crisis (GFC) gekregen heeft, stapelen de risico’s zich in het systeem gestaag op. Het is iets waar ik al (veel te) lang voor waarschuw. Daarmee heb ik tot een kleine groep financiële experts / economen / columnisten behoord, die tot voor kort werd genegeerd. Maar recent hebben de BIS (bank der centrale banken), het IMF, Deutsche Bank en anderen, soortgelijke waarschuwingen gegeven. Ik weet niet of dat kleine groepje waartoe ik behoor nou te vroeg was (koerstechnisch zeker het geval) of dat the big boys te laat waren (intellectueel zeker het geval), maar ik ben blij dat zij zich nu ook in het debat mengen. Deze week heeft ook Citi een duit in het zakje gedaan met een mooi stuk research, wat ik in deze column zal behandelen. Na het lezen zult u wellicht ook vinden dat de term Great Financial Crisis beter Appetizer to the Great Financial Crisis had moeten luiden.

Anatomie van een crisis

De opbouw naar een beurscrisis volgt ruwweg een vast patroon: kleine succesjes van een beursgenoteerd bedrijf worden beloond met meer interesse en dus meer vraag naar het aandeel en dus een hogere koers. De hogere koers dient dan weer als een bevestiging dat het een top aandeel is, waardoor nog meer beleggers het aandeel kopen en zo verder. Ook de minder beursgenoteerde bedrijven profiteren, want waarderingen zijn relatief; als het Samsung aandeel half zo duur is als Apple en Apple stijgt 100 procent, dan stijgt Samsung dus mee. Dit heet in het Engels the tide lifts all boats of op zijn Amerikaans even shit flies in a hurricane. Dit proces gaat door totdat er niemand meer bereid is een nog hogere prijs te betalen; beleggers kunnen dan wat nerveus worden en besluiten wat winst te nemen door plukjes aandelen te verkopen, wat plots kan versnellen in een correctie dan wel krach. En dan beginnen we weer van voor af aan.

This time it is different

Echter, nu is deze boom bust cyclus redelijk uit het lood geslagen. Zoals de econoom van Citi stelt, duurt deze boom situatie nu enorm lang en wie de daders zijn mag geen ve(r)rassing heten: de centrale banken. Door het monetair ingrijpen van de verschillende centrale banken tijdens de GFC, zijn beginnende correcties dan wel krachs in een vroeg stadium teniet gedaan (zoals in 2011,2012 en 2015), wat als een bevestiging diende voor beleggers; centrale banken blijven de koersen ondersteunen. Buy the f*cking dip (BTFD) was en blijft de meest succesvolle beleggingsstrategie sinds de GFC.

Centrale banken maken meer kapot dan u lief is

De uitwerking van dit beleid is nefast te noemen. Door alsmaar stijgende koersen is de volatiliteit (beweeglijkheid) enorm gedaald. Deze volatiliteit wordt in modellen gebruikt als een proxy voor risico, waardoor bij een dalende volatiliteit, het risico steeds lager worden geschat. Maar er vindt hier een klassieke denkfout plaats: de risicomodellen (met name Value at Risk, ofwel VaR) gebruiken de volatiliteit over een aantal jaren als input, maar als de volatiliteit een lange periode blijft dalen, dan kruipt dit dus ook in het model. Dit zorgt ervoor dat het model het nemen van risico’s door beleggers steeds meer toestaat (in feite wordt risico dus onderschat), zoals hierboven is beschreven.

Risicomodellen verhogen het risico juist

Hier wordt echter duidelijk dat de beleggers steeds meer financiële risico’s moeten nemen om nog dezelfde rendementen te behalen. De risicomodellen worden dus blind gevolgd terwijl de richting van causatie eigenlijk andersom ligt; het feit dat iedereen en zijn moeder in een aandeel/obligatie zit is juist een indicatie dat het risico op een neerwaartse koersbeweging hoog is. Simpel gezegd: het model draait het om en zegt “iedereen en zijn moeder zit er in dus het moet wel goed zijn”. En hoe langer dit voortduurt, hoe waardelozer de uitkomsten van risicomodellen worden.

Point of no return

Waar  voorheen een dergelijke bubbel vanzelf uit elkaar spatte, hebben centrale banken dit niet alleen (keer op keer) weten te voorkomen, maar ook nog verder weten op te blazen.  En hier wringt de schoen, want het impliceert dat centrale banken het onorthodoxe monetaire beleid nooit kunnen terugdraaien.

Fed bluft of prikt bubbel door

Dit is echter wel waar iedereen het nu over heeft; de Fed is als eerste overstag en wil monetair de situatie normaliseren. Ik denk dus dat dit al snel voor problemen gaat zorgen op de beurs; koersen zullen neerwaarts bewegen en het is dan de vraag wat centrale banken gaan doen. Één optie is om niks te doen en de bubbel te laten leeglopen. Echter, sinds de GFC is het systeemrisico (zeg maar de verwevenheid van de financiële instellingen in de sector) alleen maar toegenomen, waardoor de val van één de val van iedereen kan betekenen. De verwevenheid in combinatie met de grootte van de huidige bubbel maakt dit een onwaarschijnlijk scenario.

Piramidespel

Dan is optie twee dus wederom ingrijpen, wat de beleggers dus weer de bevestiging KAN geven dat de centrale banken de koersen zullen blijven ondersteunen. Ik schrijf expres KAN, want het kan ook zo maar zijn dat als de centrale banken terugkomen op het normaliseren van het monetaire beleid impliciet toegeven dat er geen weg terug is (noem het optie 2 B). Waar nu veel beleggers nog rondlopen met de overtuiging dat normalisatie zonder kleurscheuren mogelijk is, zal dat na een dergelijke draai door de centrale banken een stuk moeilijker zijn. Dan weet iedereen dat we in een piramidespel zitten.

Volatility will kill all

Dit betekent niet dat het gelijk einde oefening is, maar beleggers zullen veel nerveuzer zijn en bij het minste of geringste als eerste door de uitgang willen gaan. Probleem is dat iedereen denkt als eerste door de uitgang te kunnen gaan terwijl de realiteit is dat de uitgang door de plotselinge toevlucht geblokkeerd geraakt en iedereen de pineut is. Volatiliteit zal dan omhoog knallen, wat alle risicomodellen op red alert zet en alles en iedereen forceert om alles van de hand te doen. Dan is het niet meer BTFD maar Sell the f#cking rebound (STFR). Optie twee is dus hooguit uitstel en geen afstel.

Na mij de zondvloed

De centrale banken moeten dus uit twee kwaden kiezen en ik vrees dat ze vanwege persoonlijke redenen en/of psychologische redenen kiezen voor de uitgestelde pijn optie (optie 2 dus) in plaats van de pijn nu optie (optie 1). Probleem met optie twee is dat de bubbel en de bijbehorende economische misallocaties alleen maar groter worden, waardoor de correctie zodanig hard, plotseling en breed zal zijn, dat de gevolgen niet alleen beperkt blijven tot de financiële sector en de economie; de maatschappelijke en geopolitieke gevolgen zullen ook immens zijn, wat situaties kan opleveren die de huidige generaties alleen kennen van de geschiedenisboeken. Daarmee zal blijken dat de laatste crisis maar een voorgerecht was.

Financieel komen mijn voorspellingen nooit uit, andere voorspellingen komen 50% uit. 

Onderstaande is door een vlaamse vrouw geschreven; naast continu waardering en erkenning willen van anderen lijkt schuldgevoelens mij een ander kenmerk voor een vrouw. Psychologisch gezonde mensen hebben bijna geen schuldgevoelens; ik heb bijna geen schuldgevoelens, waarbij ik niet zeg dat ik psychologisch gezond ben.


Schuld

Schuldgevoel moet zowat de onverdraaglijkste emotie zijn. Het geweten knaagt en knaagt. Het zichzelf voedende monster zet zijn tanden in onze onderbuik en vreet ons hapje voor hapje van binnenuit leeg. We voelen ons voortdurend schuldig over alles: eten, seks, geld, werk, familie, vrienden, gezondheid, politiek. En wat levert het op? Wie heeft er wat aan? Is het ergens goed voor dat we ons zo slecht voelen?

Het geweten – een besef van goed en kwaad – stuurt ons handelen. Het fungeert als een moreel kompas. ‘In theorie is schuldgevoel een moreel hoogwaardige emotie’, vertelt professor Ontwikkelings­psychologie Maarten Vansteenkiste (UGent). ‘In de opvoeding is de notie schuld belangrijk om kinderen tot zelfbeheersing te brengen. Vanaf 2 à 3 jaar zijn ze er gevoelig voor. Ze merken dat ze standaarden en normen krijgen opgelegd en dat hun ouders teleurgesteld zijn als ze zich daar niet aan houden.’

 ‘Schuldgevoelens zijn problematisch. Ze zijn een drijfveer voor ons gedrag. Maar zeker niet de meest optimale. Schuldinductie is psychologische controle, je legt druk op iemand, je laat voelen dat de aandacht die je voor de ander hebt voorwaardelijk is. De ander gaat tot actie over, onder druk, maar niet noodzakelijk uit volle overtuiging. We spreken van moetivatie, niet motivatie.’

‘Veel mensen worstelen met hun schuldgevoelens omdat ze zijn opgedrongen, en dat doet pijn. Schuldgevoelens zouden moeten werken als een alarmsignaal. Als we ze voelen, moeten we ons de vraag stellen of ons gedrag onze eigen overtuigde keuze is.’ Gooien we onze gebruikte batterijen niet bij het restafval omdat we zo dat schuldgevoel vermijden? Of recycleren we ze omdat we oprecht milieubewust zijn? ‘Dat laatste is een meer duurzame motivatie.’

Schuldgevoelens moeten ons dus aanzetten tot het bevragen van onze innerlijke normen en waarden. Wat vind ik nu echt belangrijk en waardevol? Een nuttige denk­oefening. Maar constante zelfanalyse en evaluatie vreten energie. Al de verschillende (schuld-)alarmbellen klinken ­tegenwoordig te veel.

Jacht op jezelf

Er staat nogal wat op het spel: onze identiteit. Schuldgevoel ontstaat wanneer ons handelen of denken niet strookt met de verwachtingen die wij van onszelf hebben of die anderen van ons hebben. Wanneer het dus botst met onze identiteit. Maar is niet net een typisch fenomeen van onze huidige tijd dat we geen vaste, consistente identiteit meer hebben? Dat we niet weten wat onze verantwoordelijkheden zijn, waar ze beginnen en eindigen?

Professor filosofie en ethiek Ignaas Devisch wijst erop dat we alle kanten op kunnen met onze identiteit. ‘Er is een gigantische kloof tussen de hoeveelheid opties die je kunt benutten in het leven en de hoeveelheid opties die je hebt benut. Die kloof is principieel onoverbrugbaar en lijkt alleen maar groter te worden. Hoe meer keuzes we maken, hoe meer we beseffen dat we voor elke keuze minstens tien andere hadden kunnen maken. Gevolg: rusteloosheid. Je wilt overal zijn, waardoor je uiteindelijk nergens bent. Hoe meer keuzemogelijk­heden je hebt, hoe minder bevrijdend het voelt om te kiezen.’

‘In onze maatschappij kun je niet alleen ontiegelijk veel keuzes maken, je móét ze ook maken. Het leven is wat je er zelf van maakt, luidt het adagium. De vraag “wie moet ik zijn?” is een voortdurende opgave. We leven in een maatschappij zonder bovengrens. We jagen normen na, maar het is onduidelijk of we ooit het eindpunt bereiken. Wanneer hebben we genoeg gewerkt? Wanneer hebben we voldoende gedaan om gezond te eten? Terwijl we ernaar streven, schuiven de normen op.’

Zo verzeilen we in een sfeer van aanhoudend schuldgevoel. Er staat geen rem op. Het moet steeds beter, het is nooit genoeg en dus falen we continu. Of zoals Lieke Marsman in haar roman Het tegenover­gestelde van een mens schrijft: ‘Ik voel me schuldig, ik weet niet waar ik moet beginnen, ik had allang begonnen moeten zijn, en mijn schuldgevoel verlamt me.’

Schuldgevoelens zijn door hun veelheid hun functionaliteit verloren. Ze brengen ons niet tot loutering en actie, maar tot uitputting, machteloosheid en zelfverachting.

Het vingertje

‘Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld.’ De schuldbelijdenis – wekelijks gepreveld door gelovigen, de vingers verwijtend naar het eigen hart gericht – uit de katholieke kerk heeft indruk gemaakt. Het is dan ook de eerste die we met de vinger wijzen als aanstoker van ons eeuwige schuldcomplex. We vervloeken de kerk die ons met een kater uit het verleden laat zitten. Het is de vraag of dat wel terecht is. De erfzonde mag ons dan wel hebben opgescheept met zondigheid, het katholicisme biedt tenminste nog gebed, boetedoening en sacrament om ons geweten schoon te wassen. Bovendien is voor gelovigen het kwaad nog te overzien, netjes opgelijst in zeven hoofdzonden. Én het is duidelijk aan wie je vergiffenis kunt vragen: degene die je schade hebt berokkend en God.

Maar wat is mijn zonde als ik niet hardloop (maar werk in de plaats)? En tegenover wie ben ik schuldig als ik niet flos? Of slechte seks heb? Of geen geld stort voor de honger in de Hoorn van Afrika? Wie kan ons vergeven?

Onze cultuur, gekenmerkt door individualisme en verantwoordelijkheidsdrang, is geobsedeerd door de schuldvraag. We aanvaarden het noodlot niet langer en gaan op zoek naar de oorzaak. Zoals onze kniepeesreflex bij de dokter met het hamertje, hebben we ook een onhoudbare zondereflex ontwikkeld. Zodra er iets fout loopt, schiet ons beschuldigende vingertje de lucht in. Wie heeft dat gedaan? Wie is de schuldige?

Het secularisme heeft ons allesbehalve verlost van zonden. Het kapitalisme is bepaald geen vergevingsgezinde doctrine. Daarbij is het individu het uitgangspunt geworden. ‘We kijken dan ook enkel naar het individu wanneer het fout loopt’, zegt Devisch. Juist nu er geen manier is tot bevrijding van onze zonden, is alles ineens onze eigen schuld.

Aangezien er geen hogere instantie meer is die ons absolutie kan schenken, moeten we vergeving zoeken bij onszelf. In die zin is het plausibel dat ons zelfverwijt een offer is aan onszelf. We wentelen ons in dat vermaledijde, drukkende schuldgevoel als boetedoening. Schuldgevoel is de straf die we ons opleggen. (Minder spectaculair dan de jaarlijkse zelfkastijdingen op Goede Vrijdag, waarbij mannen zich tot bloedens toe op de rug slaan met zwepen. Wellicht ook minder verlossend.)

Overdreven discipline

‘De alomtegenwoordige schuldgevoelens zijn een teken van onze tijd’, zegt filosoof, econoom en ‘geluksprofessor’ Antoon Vandevelde. ‘In die 40 jaar dat ik het vak ethiek gaf, heb ik een grote verandering gezien: de ethisering van ons dagelijkse leven. Heel veel op het eerste gezicht onbeduidende keuzes geven we een morele inslag. Zaken die we vroeger volkomen onproblematisch vonden, krijgen nu een beladen betekenis. Bijvoorbeeld: neem ik de auto of de fiets om naar de bakker te gaan?’

Bewuster leven en meer doordachte keuzes maken, is daar een positief gevolg van, weet Vandevelde. ‘Maar het gevolg is ook dat we opgezadeld raken met een hoop nieuwe problemen, waaronder diffuse schuldgevoelens. Zo was ziek worden vroeger een onontkoombaar fatum, terwijl je vandaag niet meer ontsnapt aan gepieker over je eigen verantwoordelijkheid. Heb ik wel genoeg gesport, niet te lang op een stoel gezeten, niet te veel vlees gegeten, te weinig geslapen?’

‘Voorheen was het grote probleem van de mens uitbuiting. Verknechting door een ander. Nu hebben we het zwaar te verduren met de eisen die we onszelf opleggen. Ons hele leven wordt gekoloniseerd door die ethische verwachtingen. We lijden onder een overdreven zelfdisciplinering.’

Dat neigt naar heroïek en zelfopoffering. Maar is het niet vooral een overschatting van onze eigen impact? U kent het zogeheten vlindereffect: een vleugelslag van een vlinder in Brazilië zou maanden later een orkaan in Texas kunnen veroorzaken. Een poëtische gedachte die binnen de chaostheorie haar plaats heeft, maar wetenschappelijk gezien een gigantische overschatting is van het gevleugelde insect. Een vlinder heeft geen impact op het weer. Het verschil in luchtdruk dat een slag met de vleugels veroorzaakt, verdampt snel. Het effect is te klein om invloed te hebben. Is de mens niet net zo’n invloedloos insect? In deze kwestie ziet Vandevelde de voordelen van zelfoverschatting. ‘Mensen handelen meer ethisch als ze hun onbeduidende acties een groter gewicht toeschrijven dan ze in werkelijkheid hebben. Als jij een wagen koopt, is het gevolg daarvan voor de opwarming van de aarde minimaal. Dan kun je redeneren: het maakt toch niets uit. Of je denkt: maar als iedereen zo gaat redeneren, krijgen we een collectieve catastrofe, de hel op aarde. Dus ik geef het voorbeeld.’

De hel, krijgen we dat weer.

Bloed aan de handen

Is het terecht dat onze schuldgevoelens toenemen? Zijn we objectief schuldiger geworden? De Italiaanse filosoof Giorgio Agamben suggereert dat subjectieve onschuld tot vervlogen tijden behoort. Oedipus kon er nog aanspraak op maken: hij is objectief schuldig (aan vadermoord en incest), maar subjectief onschuldig (hij wist niet dat de man die hij doodde zijn vader was en dat de vrouw die hij huwde hem had gebaard). Vandaag ziet Agamben het tegenovergestelde: de mens is objectief onschuldig (hij heeft niet, zoals Oedipus, met zijn eigen handen vermoord), maar subjectief schuldig (hij weet dat er bloed kleeft aan zijn comfort).

Schuldgevoel komt voort uit empathie. Het ontstaat pas wanneer je het lijden van een ander ziet of vermoedt. Vandaag komt het lijden van overal ter wereld bij ons binnen via krant, tv, radio en sociale media. Nooit zullen we nog kunnen zeggen dat we het niet hebben geweten.

In de Angelsaksische wereld kent men de notie ‘liberal guilt’. Het duidt op schuldgevoelens tegenover armen, vluchtelingen of anderen die het slechter hebben, en op wroeging om de eigen welvaart, ge­associeerd met liberalisme. Het is de schuld/het schuldgevoel van de westerse, postkoloniale, middenklasse-man (of -vrouw) die (in het beste geval) beseft dat hij meedraait in een systeem waarin hij zijn koffie en chocolade relatief goedkoop kan kopen omdat de plan­tagearbeider in Afrika een mensonwaardig loon krijgt. Om maar iets te noemen. Wie eraan ‘lijdt’, voelt zich verder ook ongemakkelijk over binnenlandse sociale ongelijkheid, klimaatopwarming, racisme, kortom: onrecht ­allerhande. Hij is bezwaard door ons klassensysteem, maar profiteert er zelf wel van. En is niet van plan zijn privileges op te geven. Dat innerlijke conflict snijdt. Maar intussen komt er geen brood extra op de plank in Congo.

Eeuwig zondaar

Het is de verpletterende schuld die je zelf niet kunt overzien, die je nooit kunt goed­maken of aflossen.

‘We hebben tijd en geld tekort om de goede doelen te steunen die ons raken’, vertelt Devisch. ‘We willen helpen na de aardbeving in Bangladesh, maar intussen zijn er alweer vier vrouwen verkracht in India en moeten we het milieu redden. We kunnen alleen maar vaststellen dat we niet slagen en ons te pletter rijden.’

Zijn we dan gedoemd om ons eeuwig zondaar te voelen? ‘Nee, we moeten op zoek naar een werkbare onverschilligheid. Het is goed om empathisch te zijn, maar je kunt niet bij alles en iedereen betrokken zijn. Waar zijn de noden in de wereld? Overal. Waar kun jij helpen? In elk geval niet overal. Dus schiet ik altijd tekort? Eigenlijk kun je daar alleen bevestigend op antwoorden. Maar als je daar je gevoel van zelfappreciatie op baseert, bewandel je de rechtstreekse weg naar depressie en burn-out. We maken onszelf kapot door de gedachte dat we onvoldoende hebben gedaan.’

Nietzsche zei: ‘Schuldgevoel is de ergste ziekte die ooit in de mens heeft gewoed’. Hij zag het als naar binnen gekeerde wreedheid, als een vogel in een kooi die zijn eigen veren uittrekt. Hij noemde schuldgevoel een zwakte. Volgens Freud maakt het de mens neurotisch en volgens Sartre onoprecht. Vandevelde is optimistischer: ‘Dankzij ons schuldgevoel zijn we ethischer geworden. We doen het goed, beter dan vroeger. Maar we voelen ons ellendig.’

Om al te veel ellende te vermijden, prent hij zijn studenten de no-regret-regel in. ‘Doe niets onherroepelijks. Vermijd het iets te doen waarvan je je hele leven spijt zou kunnen hebben.’