“The weak can never forgive. Forgiveness is the attribute of the strong.” — Mahatma Gandhi
Eerst denk ik: mooie uitspraak. Dan denk ik aan Hitler of aan mensen die mij slecht behandelden. Of die paar keer dat ik mensen niet goed behandeld heb. Ik verwacht niet dat ze mij vergeven en ik vind het zelf ook moeilijk om te vergeven. Meer negeren, proberen te vergeten.
Vermoed dat mahatma gandhi zichzelf sterk vond, maar nu wordt het wat moeilijk allemaal.
"En ze leefden nog lang en gelukkig" blijkt toch wel de belangrijkste droom in mensenlevens te zijn. Het zal wel niet voor niets zijn dat de romantische liefde een van de vaakst onderzochte onderwerpen is. Wat is het geheim van het lange huwelijk? Waarom blijven sommige mensen zo lang bij elkaar, maar lukt het anderen niet om hun dromen uit te laten komen? En wat mag dan wel de definitie van echte liefde zijn?
Een combinatie van intense passie, seks en een langdurende relatie? Er zijn zat mensen die er niet in geloven, maar een onderzoek uit 2009 laat zien dat een duurzame relatie echt vaker voorkomt dan heel wat mopperaars ons willen doen geloven.
Dat gaat samen met tevredenheid over je relatie, welzijn en een groot gevoel voor zelfwaarde. Het interessante is bovendien dat een langdurige liefdesrelatie ook goed is voor de gezondheid, zowel geestelijk als lichamelijk. "Dokter, dokter, schrijf me een receptje!"
Dat weten we dan misschien allemaal, maar het geheim voor een duurzame relatie is ons lang niet altijd bekend. Het lijkt vaak op toeval of mensen bij elkaar blijven. Anderen zoeken wanhopig naar de wetmatigheden. Een deel van het geheim is hormonaal verklaarbaar. Natuurlijk hebben we onze geslachtshormonen, die zorgen dat mannen zich in eerste instantie aangetrokken voelen tot vruchtbare vrouwen (zandlopermodel, borsten, billen, symmetrie, grote ogen) en vrouwen vallen voor vruchtbare mannen (brede schouders, stevige kaaklijn, lage stem, humor). Clichés? Ja omdat het in de natuur nu eenmaal zo in elkaar zit en we het daarom zo vaak waarnemen. Maar dat is slechts het begin, de eerste grove selectie. Het zorgt ervoor dat je weet wie niet in aanmerking komen voor de grote liefde van je leven. Hoe gaat het dan verder?
Elke menselijke intimiteit gaat gepaard met het vrijkomen van oxytocine en dat zorgt voor een gevoel van bonding. Dus samen vrijen doet het oxytocine naar grote hoogte stijgen. En dopamine is het hormoon dat vrij komt als we iets 'goed doen'. We worden beloond voor ons gedrag. Het hoort daarom ook bij de gereedschapskist voor het bouwen van een lange relatie.
Maar hoe vertaalt dit zich in de werkelijkheid. Wat is er wetenschappelijk gezien bekend? Als intimiteit zorgt voor oxytocine en dat belangrijk is voor bonding snap je onmiddellijk dat je veel bij elkaar in de buurt moet zijn en dat die intimiteit noodzakelijk is. Je leest in de gossipbladen wel eens dat de partners elkaar bijna niet zien door hun drukke carrière? Nou dat is het precies, dan wordt het wel héél erg moeilijk.Ongunstige factor dus voor de duurzame relatie.
Tegelijkertijd blijkt uit onderzoek dat liefde in gevangenschap (je houdt elkaar in de tang en zorgt dat de ander geen leven voor zichzelf alleen heeft en er slechts is voor jou) geen goede vooruitzichten biedt voor de toekomst van een goede en langdurige relatie. Je moet elkaar ruimte geven en je moet genieten van de zelfstandige persoon naast je. Iemand die 's avonds iets aan je te vertellen heeft. De moderne visie op relaties is ook dat de relatie de veilige omgeving biedt om jezelf als persoon te ontwikkelen (daar heb ik onlangs al eens over geschreven).
Weer ander onderzoek heeft gekeken naar de uitkomst van 500 onderzoeken naar liefde en duur van relaties. Men ontdekte dat er eigenlijk weinig te zeggen valt van wat het hem nu precies doet, maar wat wel blijvend aanwezig is in goede relaties is dat de partners elkaar nog steeds idealiseren. Ja liefde is blind. Hij is echt de beste, zij is echt geweldig. Dat kan je natuurlijk niet forceren, vooral als hij 's nachts snurkt. Maar goed je hoeft hem natuurlijk op alle gebieden de beste te vinden.
Wat andere onderzoeken dan nog suggereren is dat het voor een duurzame relatie belangrijk is dat je nieuwsgierig bent en samen nieuwe avonturen beleeft. Het is niet handig als dat alleen gebeurt door één van de partners. In het kort komt het hierop neer: ontdek het lange afstand lopen door de Himalaya liever samen, anders loopt straks een van de twee de wereld rond en zit de ander bij de kinderen.
Essentieel is ook dat je allebei positief naar het leven en je relatie kijkt. Het is volgens onderzoekers uiteindelijk dodelijk als een van de twee partners altijd ziet wat er mis is aan de relatie, wat je niet goed doet en langzaam de juice uit de relatie knijpt. Als er maar eentje is die zijn best blijft doen het leven dat je samen hebt te zien als het beste wat er is, dan lukt het misschien nog wel.
Uiteindelijk is er nog de vraag of de passie minder wordt gedurende de relatie en de vriendschap groter. Ja, enigszins wel, maar de passie verdwijnt nooit. Dat besef je als je ontdekt dat je nog steeds ruzie kunt maken over kleine dingen.
Bij een experiment waarbij stelletjes over een wankele en een stabiele brug moesten, bleek het vrijen intenser bij gevaar, de wankele brug. Dood en vrijen.
Sindsdien is er keer op keer een verband tussen lust en angst c.q. spanning aangetoond. Die spanning zul je dus in je relatie moeten houden om de juiste hormonenmix te krijgen. Ze zeggen dat ook wel eens: je moet werken aan je relatie. Ja, je moet hem spannend houden. Niet door haar van de brug te gooien, maar door met leuke voorstellen te komen. Routine, voorspelbaarheid, saaiheid zijn dodelijk voor de lust en dus op den duur ook voor de liefde. Niet door hem van de brug te gooien.
Wednesday, June 18, 2014
Tuesday, June 17, 2014
Geef iedereen een schop voor de kont.
Geef iedereen een contract voor vijf jaar.
Die enge barbara baarsma als eerste ! En Willy uit de haag. En die 173.000 miljonairs in nederland (weinig ?!). En leraren. En politie agenten. En de dokter. En advocaten. En papegaaien. En accountants. En fotomodellen. En voetballers. En john en linda de mol.
Labour is a life destroying activity.
Arbeid is een leven vernietigende activiteit.
Arbeid is een levensbedreigende zaak.
Werk is een levensvernietigende zaak.
Voor mij klopt dat wel, ik heb er teveel van mijn (on)geluk aan te danken en vind het erg, die hierarchie, functioneringsgesprekken, zogenaamde leidinggevenden, krankzinnige wijven, stomme klootzakken, dat kromme denken, die kantoorsfeer. Dat als ratten je plek zoeken elke ochtend. Naargeestige wijven en krengen plaatsvervangend DG zien worden. Iedereen betaalt haar prijs and there's not enough love to go round. Het heelal is onverschillig. De dood is onverschillig. Hoe onverschilliger ik ben, des te beter gaat het me.
Jammeraar. Zeikerd. Jankerd. Slachtoffer. Zeurpiet. Sinds mei vind ik zelfs mijn werk weer ok, liever was ik schrijver van goed verkopende boeken geworden, maar ja, wat er niet in zit komt er ook niet uit.
Marcel van Roosmaalen
Een korte inspectieronde van de vluchtgarage
Het lot van de illegaal, de uitgeprocedeerde asielzoeker die terug moet ook als dat niet kan, had ik me nooit echt aangetrokken. We moesten ze niet te veel ‘vertroetelen’ was het regeringsstandpunt, anders kwamen er nog meer.
Na inspecteurs van het College van Rechten van de Mens – ze troffen ‘een mensonwaardige’ situatie aan – en ambtenaren van gemeente en stadsdeel – ze troffen geen onveilige situatie aan, helemaal niet nadat ze er rookmelders hadden opgehangen – bezocht ik gisteren ‘de vluchtgarage’, zoals de parkeergarage van Klarenbeek in Amsterdam Zuidoost wordt genoemd.
Een korte inspectieronde, meer was het eigenlijk niet.
Wat trof ik eigenlijk aan?
Een gore, vieze ruimte.
Ongeveer honderd mannen, de meesten kwamen uit Soedan, Eritrea, Somalië en Ethiopië. Apathische mensen, verwarde mensen, wanhopige mensen. Eentje ging aan mijn arm hangen en wilde zijn vluchtverhaal vertellen, een ander wees naar de vochtplekken op het plafond. Een jongen wilde me een riem verkopen. Ergens in een slaapzak liet iemand een boer, buiten op het parkeerdek lagen er twee op stretchers. Of ik een iPhone had, geld of eten was ook goed.
Iemand vertelde over de vechtpartijen om eten, wilde ik de toiletten zien?
Dat dan toch niet.
De opvang van dieren was beter geregeld dan dit.
Buiten was er weer de frisse lucht. Ik belde vriend en fotograaf Elmer van der Marel, die deze groep al langere tijd volgde. Hij vertelde over de onderlinge spanningen. Tussen de asielzoekers en de randfiguren, die nu eenmaal op dit soort plekken afkwamen. Hij stuurde me een foto die hij eerder deze week maakte. Een man met een handdoek om zijn middel geknoopt die met een fles shampoo in de ene en een emmer koud water in de andere hand door de parkeergarage liep.
„Later zag ik een plas water met daarin afgeknipte teennagels, ook een bijzonder beeld.”
Onwillekeurig gingen de gedachten naar de ambtenaren die naar de vluchtgarage waren gezonden om te controleren of het er daadwerkelijk mensonwaardig was. Net als wij waren ze waarschijnlijk over de liggenden heen gestapt, hadden ze hun iPhone gewoon zelf gehouden en hadden ze de menselijke ellende gezien, geroken en gehoord. Nee, ze kwamen geen voedsel, dekens of geld brengen, daar ging tenslotte een aanzuigende werking van uit. Ze gingen rookmelders ophangen. Hadden ze een trappetje bij zich, of moesten ze er voor terug komen?
Die enge barbara baarsma als eerste ! En Willy uit de haag. En die 173.000 miljonairs in nederland (weinig ?!). En leraren. En politie agenten. En de dokter. En advocaten. En papegaaien. En accountants. En fotomodellen. En voetballers. En john en linda de mol.
Labour is a life destroying activity.
Arbeid is een leven vernietigende activiteit.
Arbeid is een levensbedreigende zaak.
Werk is een levensvernietigende zaak.
Voor mij klopt dat wel, ik heb er teveel van mijn (on)geluk aan te danken en vind het erg, die hierarchie, functioneringsgesprekken, zogenaamde leidinggevenden, krankzinnige wijven, stomme klootzakken, dat kromme denken, die kantoorsfeer. Dat als ratten je plek zoeken elke ochtend. Naargeestige wijven en krengen plaatsvervangend DG zien worden. Iedereen betaalt haar prijs and there's not enough love to go round. Het heelal is onverschillig. De dood is onverschillig. Hoe onverschilliger ik ben, des te beter gaat het me.
Jammeraar. Zeikerd. Jankerd. Slachtoffer. Zeurpiet. Sinds mei vind ik zelfs mijn werk weer ok, liever was ik schrijver van goed verkopende boeken geworden, maar ja, wat er niet in zit komt er ook niet uit.
Marcel van Roosmaalen
Een korte inspectieronde van de vluchtgarage
Het lot van de illegaal, de uitgeprocedeerde asielzoeker die terug moet ook als dat niet kan, had ik me nooit echt aangetrokken. We moesten ze niet te veel ‘vertroetelen’ was het regeringsstandpunt, anders kwamen er nog meer.
Na inspecteurs van het College van Rechten van de Mens – ze troffen ‘een mensonwaardige’ situatie aan – en ambtenaren van gemeente en stadsdeel – ze troffen geen onveilige situatie aan, helemaal niet nadat ze er rookmelders hadden opgehangen – bezocht ik gisteren ‘de vluchtgarage’, zoals de parkeergarage van Klarenbeek in Amsterdam Zuidoost wordt genoemd.
Een korte inspectieronde, meer was het eigenlijk niet.
Wat trof ik eigenlijk aan?
Een gore, vieze ruimte.
Ongeveer honderd mannen, de meesten kwamen uit Soedan, Eritrea, Somalië en Ethiopië. Apathische mensen, verwarde mensen, wanhopige mensen. Eentje ging aan mijn arm hangen en wilde zijn vluchtverhaal vertellen, een ander wees naar de vochtplekken op het plafond. Een jongen wilde me een riem verkopen. Ergens in een slaapzak liet iemand een boer, buiten op het parkeerdek lagen er twee op stretchers. Of ik een iPhone had, geld of eten was ook goed.
Iemand vertelde over de vechtpartijen om eten, wilde ik de toiletten zien?
Dat dan toch niet.
De opvang van dieren was beter geregeld dan dit.
Buiten was er weer de frisse lucht. Ik belde vriend en fotograaf Elmer van der Marel, die deze groep al langere tijd volgde. Hij vertelde over de onderlinge spanningen. Tussen de asielzoekers en de randfiguren, die nu eenmaal op dit soort plekken afkwamen. Hij stuurde me een foto die hij eerder deze week maakte. Een man met een handdoek om zijn middel geknoopt die met een fles shampoo in de ene en een emmer koud water in de andere hand door de parkeergarage liep.
„Later zag ik een plas water met daarin afgeknipte teennagels, ook een bijzonder beeld.”
Onwillekeurig gingen de gedachten naar de ambtenaren die naar de vluchtgarage waren gezonden om te controleren of het er daadwerkelijk mensonwaardig was. Net als wij waren ze waarschijnlijk over de liggenden heen gestapt, hadden ze hun iPhone gewoon zelf gehouden en hadden ze de menselijke ellende gezien, geroken en gehoord. Nee, ze kwamen geen voedsel, dekens of geld brengen, daar ging tenslotte een aanzuigende werking van uit. Ze gingen rookmelders ophangen. Hadden ze een trappetje bij zich, of moesten ze er voor terug komen?
It's lonely in the middle
So, now we go to the caravan.
Are you going, or not ?
Broken english.
Broken life.
Broken bottle.
Are you going, or not ?
Broken english.
Broken life.
Broken bottle.
Wednesday, June 11, 2014
U wilt nog iets roepen - maar u wordt bevangen door het besef van de zinloosheid en ledigheid van het bestaan.
Laten wij haar nuttteloze en overbodige bestaan met uiterste mildheid beoordelen. Gelijk uzelve.
Allemaal psychisch.
Vind het laf. Misschien zijn (ver)schrijvers dat wel. En dan ook nog "zij is laffer" denken, eerst uitlokken en dan elk contact mijden, atjebah. Hou nou eens op, navelstaarderig slachtoffer. Niet meer in het verleden leven. En nu vooruit !....de afgrond in.
Bijvoorbeeld vandaag, gisteren en eergisteren een fijne avond, heb nog steeds werk en het is beter dan de twee vorige werkjes, minder goed dan die 8 mooie werkjaren. Zit nu met plezier op mijn werk ! Alleen liever terug naar tweepersoonskamers, die "open ruimtes", dat "nieuwe werken" moet verboden worden. Je hebt van 1990-2010 mooie jaren gehad met een top van 1995-2007 en 2010 was top (huis voor mezelf), lichte somberheid begin 2011, tweede helft tm begin 2013 weer even top…nee, nou niet denken aan de illusies, het jezelf dingen wijsmaken, die rotrelatie die geen relatie was maar een borderline geval meemaken, kop op joh, ook in een relatie doe je het allemaal zelf, je geluk en je ongeluk. En alles eigenlijk. Dat het nog kon, zo'n verliefdheid.
Niet gedacht dat ik me somberder zou gaan voelen na mijn 42ste, sinds 2007. Dat ik zoveel zinloze spijt zou krijgen van de verkoop van mijn huis eind 2010. Dat ik dacht de liefde van mijn leven tegen gekomen te zijn begin 2013. Dat ik sinds juni 2013 te negatief en somber was. Nou zeg, mag het ? De veronderstelde liefde van mijn leven "verliezen", nooit gehad, en vooral dat ik het mezelf wijs maakte en soms eventjes echt gevoeld heb. Tutto per niente. Alles voor niets. Alles of niets. En nou maar zieligjes kermend in elkaar kruipen en jammeren dat ik de zieligste, eenzaamste en verdrietigste ben. Zielig doen is ook een kunst.
En rottige haatgevoelens, daar wil ik nog liever vanaf, dat is zelfdestructief.
Maak er wat van, maak er wat van. En toch voel ik me goed, voel ik me beter dan in juni 2013. Ben nog te negatief en te ontevreden, meer een focus op de 80% die goed gaat ? Spread a little happiness as you go bye. En het zit weer goed, yes, vergeven dat iemand mij rot behandelde kan ik nog steeds niet, maar ik ben er nu wel overheen.
Vreselijke mutsen. Hoe ouder, hoe naardergekker.
Kate Winslet en Charlize Theron hebben met 1.76 en 1.78 mijn ideale lengte en zien er wel goed uit. Dat qua uiterlijk. Qua innerlijk ? Dat is moeilijk zeg. Misschien toch wel b, 90% van de tijd. Die andere 10% is te verrot, je weet nu dat voor jou een relatie met een borderline niet mogelijk is. Ja, maar dat is te algemeen, als ik op mijn werk goed zit, met de kinderen gaat het goed, dan zou ik ook daarmee kunnen omgaan, vermoed ik. Alleen de gedachte dat het voor haar helemaal niets is, dat ze zo leeg is en zo kan omslaan in een scheldend, agressief knorrend varken. Nee, daarmee valt voor mij niet te leven.
Lady gaga 1.55 meter (niet knap)
Madonna 1.62 meter (niet knap)
Jennifer Lopez 1.64 meter (knap)
Elisabeth Shue 1.55 meter (knap)
Beyonce 1.65 meter (knap)
Het heelal is onverschillig. De dood is onverschillig. Hoe onverschilliger, des te beter het me gaat.
Allemaal psychisch.
Vind het laf. Misschien zijn (ver)schrijvers dat wel. En dan ook nog "zij is laffer" denken, eerst uitlokken en dan elk contact mijden, atjebah. Hou nou eens op, navelstaarderig slachtoffer. Niet meer in het verleden leven. En nu vooruit !....de afgrond in.
Bijvoorbeeld vandaag, gisteren en eergisteren een fijne avond, heb nog steeds werk en het is beter dan de twee vorige werkjes, minder goed dan die 8 mooie werkjaren. Zit nu met plezier op mijn werk ! Alleen liever terug naar tweepersoonskamers, die "open ruimtes", dat "nieuwe werken" moet verboden worden. Je hebt van 1990-2010 mooie jaren gehad met een top van 1995-2007 en 2010 was top (huis voor mezelf), lichte somberheid begin 2011, tweede helft tm begin 2013 weer even top…nee, nou niet denken aan de illusies, het jezelf dingen wijsmaken, die rotrelatie die geen relatie was maar een borderline geval meemaken, kop op joh, ook in een relatie doe je het allemaal zelf, je geluk en je ongeluk. En alles eigenlijk. Dat het nog kon, zo'n verliefdheid.
Niet gedacht dat ik me somberder zou gaan voelen na mijn 42ste, sinds 2007. Dat ik zoveel zinloze spijt zou krijgen van de verkoop van mijn huis eind 2010. Dat ik dacht de liefde van mijn leven tegen gekomen te zijn begin 2013. Dat ik sinds juni 2013 te negatief en somber was. Nou zeg, mag het ? De veronderstelde liefde van mijn leven "verliezen", nooit gehad, en vooral dat ik het mezelf wijs maakte en soms eventjes echt gevoeld heb. Tutto per niente. Alles voor niets. Alles of niets. En nou maar zieligjes kermend in elkaar kruipen en jammeren dat ik de zieligste, eenzaamste en verdrietigste ben. Zielig doen is ook een kunst.
En rottige haatgevoelens, daar wil ik nog liever vanaf, dat is zelfdestructief.
Maak er wat van, maak er wat van. En toch voel ik me goed, voel ik me beter dan in juni 2013. Ben nog te negatief en te ontevreden, meer een focus op de 80% die goed gaat ? Spread a little happiness as you go bye. En het zit weer goed, yes, vergeven dat iemand mij rot behandelde kan ik nog steeds niet, maar ik ben er nu wel overheen.
Vreselijke mutsen. Hoe ouder, hoe naardergekker.
Kate Winslet en Charlize Theron hebben met 1.76 en 1.78 mijn ideale lengte en zien er wel goed uit. Dat qua uiterlijk. Qua innerlijk ? Dat is moeilijk zeg. Misschien toch wel b, 90% van de tijd. Die andere 10% is te verrot, je weet nu dat voor jou een relatie met een borderline niet mogelijk is. Ja, maar dat is te algemeen, als ik op mijn werk goed zit, met de kinderen gaat het goed, dan zou ik ook daarmee kunnen omgaan, vermoed ik. Alleen de gedachte dat het voor haar helemaal niets is, dat ze zo leeg is en zo kan omslaan in een scheldend, agressief knorrend varken. Nee, daarmee valt voor mij niet te leven.
Lady gaga 1.55 meter (niet knap)
Madonna 1.62 meter (niet knap)
Jennifer Lopez 1.64 meter (knap)
Elisabeth Shue 1.55 meter (knap)
Beyonce 1.65 meter (knap)
Het heelal is onverschillig. De dood is onverschillig. Hoe onverschilliger, des te beter het me gaat.
Sunday, June 8, 2014
Er is toch echt wel een dood na het leven
Voor dit leven heb ik niet bestaan, dus daar ben ik 99,9% zeker van
Hiervan schoot ik in de lach.
Wim de Bie
@wimdebie
In het NOS-Journaalverslag van D-Day speelt Jeroen Overbeek met verve de rol van Domme August. 'Wat gebeurt hier allemaal?'
En een glimlach:
Eindexamenreis
Dochter gaat met vier vriendinnen op eindexamenreis en ik breng ze midden in de nacht naar Schiphol. Bij het zien van KLM-toestellen merkt vriendin één op dat KLM toch niet vliegt vanuit Rotterdam, waarop vriendin twee aanvult dat ze toch vanuit Eindhoven zouden vliegen?
Na vijf minuten rommelen in haar koffer weet vriendin drie te melden dat ze vanaf Schiphol vertrekken. Vervolgens vragen mijn dochter en vriendin vier zich af waar ze dan nu zijn.
Ik vraag me nog maar één ding af: zullen ze wel slagen voor hun eindexamen?
En droefenis vanwege de herkenning, dacht precies hetzelfde, van Bas Heijne in de nrc:
Eikel
‘Mijn vader wordt naar het verzorgingstehuis van mijn moeder gereden door een… (slik) Marokkaan.” Onze nieuwe nationale Ombudsman, Guido van Woerkom, hield het niet meer voor de camera. Het was te veel – al was niet duidelijk of zijn volgeschoten gemoed zijn vader, moeder, de taxichauffeur of totale verbroedering van alles en iedereen betrof.
Tot voor kort was Van Woerkom nog een ballerig blijmoedige cynicus van het soort dat het traditioneel ver schopt bij de VVD, na een week trial by media ontpopte hij zich als een moderne tranenman, die in het openbaar om nationale vergiffenis vroeg. De Marokkaanse taxichauffeur die vier jaar geleden nog als de rotte appel in de Nederlandse fruitmand fungeerde, mocht nu opdraven als Nobele Wilde, die tegen moeder Van Woerkom zei dat haar zoon niet zo kwaad is als de media hem afschilderen.
Het was al niet fraai, maar nu was het echt om te huilen. In zijn belijdenis leverde Van Woerkom opnieuw een bijdrage aan de Marokkanenporno waar Nederland nu al jaren verslaafd aan is – meestal agressief, dan weer sentimenteel, maar altijd bevoogdend. Geen moment wist hij boven de onverkwikkelijke discussie uit te stijgen.
Ongeschikt.
Op televisie leverde minister Edith Schippers diezelfde avond commentaar. Ze had „een unheimisch gevoel” van de hele affaire gekregen. Unheimisch? De Kamer moest eens goed naar z’n procedures kijken, zei ze vaag. De ophef die rond van Woerkom was ontstaan, zou kandidaten voor functies in de toekomst kunnen afschrikken. Schippers: „Ik weet niet of veel mensen dan nog denken: nou jippie, ik ga ook eens solliciteren.”
Haar uitspraken werden als nieuws gebracht, maar ik snap ze niet. Had de Kamercommissie Van Woerkom gewoon meteen moeten afschieten? Nee, want Schippers stond duidelijk achter de benoeming van haar partijgenoot. Had de commissie hem dan moeten behoeden voor controverse? Hoe dan? Die suffe Kamerleden hadden hem moeten googelen, lazen we overal, maar zelf heeft Van Woerkom de affaire ook niet aangeroerd.
Duidelijk was in ieder geval dat Schippers allereerst in termen van reputatieschade denkt. Haar gaat het niet om de vraag of Van Woerkom een goede ombudsman kan zijn, maar of de banenmachine door deze nare toestand niet dreigt vast te lopen. Mensen willen natuurlijk alleen solliciteren wanneer ze zeker weten dat hun benoeming er geruisloos doorheen gejast wordt – zo zijn we dat gewend. Stel je voor dat ze hun overtuigingen naar buiten toe moeten verdedigen. Stel je voor dat ze zich zouden moeten bewijzen.
O, de nieuwe gepikeerdheid van de politieke klasse! Het volk begrijpt niet meer wat politiek is, weet niet hoe de dingen gaan, en steekt zomaar een spaak in ieder goed geolied wiel, gewoon omdat het kan. De gevestigde orde krijgt almaar te maken met ongericht populisme en stemmingmakerij – zo kan je je werk niet doen. Men voelt zich in toenemende mate onbegrepen. En geïrriteerd.
Het geldt niet alleen voor die blind politieke benoeming van Van Woerkom, die duidelijk niet op zijn maatschappelijke inzichten is geselecteerd. Dat de basis van de huidige regering – het beruchte kwartetspel van Wouter Bos – maar geen waardering krijgt van de kiezer ligt natuurlijk aan commentatoren die gemakzuchtig antipolitiek bedrijven. PvdA-minister Jet Bussemaker, vorige week in deze krant: „Compromissen sluiten is steeds lastiger in de Nederlandse politiek. Als je dat in de tijd van de verzuiling deed, had je iets goeds gedaan. […] Nu word je [...] neergezet als een eikel, iemand die z’n zin niet doordrijft.”
Gepikeerd! Ze lijkt het zelf niet te beseffen, maar Bussemaker geeft zelf de beste verklaring voor deze betreurenswaardige tendens. In de tijd van de verzuiling wist men waar men naartoe wilde – als je iets niet voor elkaar kreeg, was het even slikken, maar het veranderde je koers niet. In het interview met Bussemaker over het door haar ingevoerde leenstelsel blijft volkomen onduidelijk wat voor haar het dragende idee voor dat stelsel is – het lijkt slechts ingegeven door de noodzaak van bezuinigen en politieke haalbaarheid.
Haalbaarheid als ideologie. De grote socioloog Max Weber wees een dikke honderd jaar geleden al op die twee soorten politieke besluitvorming: de eerste noodgedwongen realistisch, de tweede puur praktisch, zonder werkelijke overtuiging of richting. De eerste vond hij lovenswaardig, de tweede verachtelijk. Terecht.
Mooie speech van charlie chaplin, een film die ik in Italie zag als 11 jarig jochie, maakte veel indruk:
http://www.youtube.com/watch?v=LBpX0pkWKDY
http://www.zie.nl/video/universiteit-van-nederland/Welke-trucs-kun-je-leren-van-de-allerbeste-sprekers-55/gm9z46zfo9i4
I’m sorry, but I don’t want to be an emperor. That’s not my business. I don’t want to rule or conquer anyone. I should like to help everyone - if possible - Jew, Gentile - black man - white. We all want to help one another. Human beings are like that. We want to live by each other’s happiness - not by each other’s misery. We don’t want to hate and despise one another. In this world there is room for everyone. And the good earth is rich and can provide for everyone. The way of life can be free and beautiful, but we have lost the way.
Greed has poisoned men’s souls, has barricaded the world with hate, has goose-stepped us into misery and bloodshed. We have developed speed, but we have shut ourselves in. Machinery that gives abundance has left us in want. Our knowledge has made us cynical. Our cleverness, hard and unkind. We think too much and feel too little. More than machinery we need humanity. More than cleverness we need kindness and gentleness. Without these qualities, life will be violent and all will be lost....
The aeroplane and the radio have brought us closer together. The very nature of these inventions cries out for the goodness in men - cries out for universal brotherhood - for the unity of us all. Even now my voice is reaching millions throughout the world - millions of despairing men, women, and little children - victims of a system that makes men torture and imprison innocent people.
To those who can hear me, I say - do not despair. The misery that is now upon us is but the passing of greed - the bitterness of men who fear the way of human progress. The hate of men will pass, and dictators die, and the power they took from the people will return to the people. And so long as men die, liberty will never perish. .....
Soldiers! don’t give yourselves to brutes - men who despise you - enslave you - who regiment your lives - tell you what to do - what to think and what to feel! Who drill you - diet you - treat you like cattle, use you as cannon fodder. Don’t give yourselves to these unnatural men - machine men with machine minds and machine hearts! You are not machines! You are not cattle! You are men! You have the love of humanity in your hearts! You don’t hate! Only the unloved hate - the unloved and the unnatural! Soldiers! Don’t fight for slavery! Fight for liberty!
In the 17th Chapter of St Luke it is written: “the Kingdom of God is within man” - not one man nor a group of men, but in all men! In you! You, the people have the power - the power to create machines. The power to create happiness! You, the people, have the power to make this life free and beautiful, to make this life a wonderful adventure.
Then - in the name of democracy - let us use that power - let us all unite. Let us fight for a new world - a decent world that will give men a chance to work - that will give youth a future and old age a security. By the promise of these things, brutes have risen to power. But they lie! They do not fulfil that promise. They never will!
Dictators free themselves but they enslave the people! Now let us fight to fulfil that promise! Let us fight to free the world - to do away with national barriers - to do away with greed, with hate and intolerance. Let us fight for a world of reason, a world where science and progress will lead to all men’s happiness. Soldiers! in the name of democracy, let us all unite!
Het heelal is onverschillig. De dood is onverschillig. Hoe onverschilliger ik ben, des te beter gaat het.
Hiervan schoot ik in de lach.
Wim de Bie
@wimdebie
In het NOS-Journaalverslag van D-Day speelt Jeroen Overbeek met verve de rol van Domme August. 'Wat gebeurt hier allemaal?'
En een glimlach:
Eindexamenreis
Dochter gaat met vier vriendinnen op eindexamenreis en ik breng ze midden in de nacht naar Schiphol. Bij het zien van KLM-toestellen merkt vriendin één op dat KLM toch niet vliegt vanuit Rotterdam, waarop vriendin twee aanvult dat ze toch vanuit Eindhoven zouden vliegen?
Na vijf minuten rommelen in haar koffer weet vriendin drie te melden dat ze vanaf Schiphol vertrekken. Vervolgens vragen mijn dochter en vriendin vier zich af waar ze dan nu zijn.
Ik vraag me nog maar één ding af: zullen ze wel slagen voor hun eindexamen?
En droefenis vanwege de herkenning, dacht precies hetzelfde, van Bas Heijne in de nrc:
Eikel
‘Mijn vader wordt naar het verzorgingstehuis van mijn moeder gereden door een… (slik) Marokkaan.” Onze nieuwe nationale Ombudsman, Guido van Woerkom, hield het niet meer voor de camera. Het was te veel – al was niet duidelijk of zijn volgeschoten gemoed zijn vader, moeder, de taxichauffeur of totale verbroedering van alles en iedereen betrof.
Tot voor kort was Van Woerkom nog een ballerig blijmoedige cynicus van het soort dat het traditioneel ver schopt bij de VVD, na een week trial by media ontpopte hij zich als een moderne tranenman, die in het openbaar om nationale vergiffenis vroeg. De Marokkaanse taxichauffeur die vier jaar geleden nog als de rotte appel in de Nederlandse fruitmand fungeerde, mocht nu opdraven als Nobele Wilde, die tegen moeder Van Woerkom zei dat haar zoon niet zo kwaad is als de media hem afschilderen.
Het was al niet fraai, maar nu was het echt om te huilen. In zijn belijdenis leverde Van Woerkom opnieuw een bijdrage aan de Marokkanenporno waar Nederland nu al jaren verslaafd aan is – meestal agressief, dan weer sentimenteel, maar altijd bevoogdend. Geen moment wist hij boven de onverkwikkelijke discussie uit te stijgen.
Ongeschikt.
Op televisie leverde minister Edith Schippers diezelfde avond commentaar. Ze had „een unheimisch gevoel” van de hele affaire gekregen. Unheimisch? De Kamer moest eens goed naar z’n procedures kijken, zei ze vaag. De ophef die rond van Woerkom was ontstaan, zou kandidaten voor functies in de toekomst kunnen afschrikken. Schippers: „Ik weet niet of veel mensen dan nog denken: nou jippie, ik ga ook eens solliciteren.”
Haar uitspraken werden als nieuws gebracht, maar ik snap ze niet. Had de Kamercommissie Van Woerkom gewoon meteen moeten afschieten? Nee, want Schippers stond duidelijk achter de benoeming van haar partijgenoot. Had de commissie hem dan moeten behoeden voor controverse? Hoe dan? Die suffe Kamerleden hadden hem moeten googelen, lazen we overal, maar zelf heeft Van Woerkom de affaire ook niet aangeroerd.
Duidelijk was in ieder geval dat Schippers allereerst in termen van reputatieschade denkt. Haar gaat het niet om de vraag of Van Woerkom een goede ombudsman kan zijn, maar of de banenmachine door deze nare toestand niet dreigt vast te lopen. Mensen willen natuurlijk alleen solliciteren wanneer ze zeker weten dat hun benoeming er geruisloos doorheen gejast wordt – zo zijn we dat gewend. Stel je voor dat ze hun overtuigingen naar buiten toe moeten verdedigen. Stel je voor dat ze zich zouden moeten bewijzen.
O, de nieuwe gepikeerdheid van de politieke klasse! Het volk begrijpt niet meer wat politiek is, weet niet hoe de dingen gaan, en steekt zomaar een spaak in ieder goed geolied wiel, gewoon omdat het kan. De gevestigde orde krijgt almaar te maken met ongericht populisme en stemmingmakerij – zo kan je je werk niet doen. Men voelt zich in toenemende mate onbegrepen. En geïrriteerd.
Het geldt niet alleen voor die blind politieke benoeming van Van Woerkom, die duidelijk niet op zijn maatschappelijke inzichten is geselecteerd. Dat de basis van de huidige regering – het beruchte kwartetspel van Wouter Bos – maar geen waardering krijgt van de kiezer ligt natuurlijk aan commentatoren die gemakzuchtig antipolitiek bedrijven. PvdA-minister Jet Bussemaker, vorige week in deze krant: „Compromissen sluiten is steeds lastiger in de Nederlandse politiek. Als je dat in de tijd van de verzuiling deed, had je iets goeds gedaan. […] Nu word je [...] neergezet als een eikel, iemand die z’n zin niet doordrijft.”
Gepikeerd! Ze lijkt het zelf niet te beseffen, maar Bussemaker geeft zelf de beste verklaring voor deze betreurenswaardige tendens. In de tijd van de verzuiling wist men waar men naartoe wilde – als je iets niet voor elkaar kreeg, was het even slikken, maar het veranderde je koers niet. In het interview met Bussemaker over het door haar ingevoerde leenstelsel blijft volkomen onduidelijk wat voor haar het dragende idee voor dat stelsel is – het lijkt slechts ingegeven door de noodzaak van bezuinigen en politieke haalbaarheid.
Haalbaarheid als ideologie. De grote socioloog Max Weber wees een dikke honderd jaar geleden al op die twee soorten politieke besluitvorming: de eerste noodgedwongen realistisch, de tweede puur praktisch, zonder werkelijke overtuiging of richting. De eerste vond hij lovenswaardig, de tweede verachtelijk. Terecht.
Mooie speech van charlie chaplin, een film die ik in Italie zag als 11 jarig jochie, maakte veel indruk:
http://www.youtube.com/watch?v=LBpX0pkWKDY
http://www.zie.nl/video/universiteit-van-nederland/Welke-trucs-kun-je-leren-van-de-allerbeste-sprekers-55/gm9z46zfo9i4
I’m sorry, but I don’t want to be an emperor. That’s not my business. I don’t want to rule or conquer anyone. I should like to help everyone - if possible - Jew, Gentile - black man - white. We all want to help one another. Human beings are like that. We want to live by each other’s happiness - not by each other’s misery. We don’t want to hate and despise one another. In this world there is room for everyone. And the good earth is rich and can provide for everyone. The way of life can be free and beautiful, but we have lost the way.
Greed has poisoned men’s souls, has barricaded the world with hate, has goose-stepped us into misery and bloodshed. We have developed speed, but we have shut ourselves in. Machinery that gives abundance has left us in want. Our knowledge has made us cynical. Our cleverness, hard and unkind. We think too much and feel too little. More than machinery we need humanity. More than cleverness we need kindness and gentleness. Without these qualities, life will be violent and all will be lost....
The aeroplane and the radio have brought us closer together. The very nature of these inventions cries out for the goodness in men - cries out for universal brotherhood - for the unity of us all. Even now my voice is reaching millions throughout the world - millions of despairing men, women, and little children - victims of a system that makes men torture and imprison innocent people.
To those who can hear me, I say - do not despair. The misery that is now upon us is but the passing of greed - the bitterness of men who fear the way of human progress. The hate of men will pass, and dictators die, and the power they took from the people will return to the people. And so long as men die, liberty will never perish. .....
Soldiers! don’t give yourselves to brutes - men who despise you - enslave you - who regiment your lives - tell you what to do - what to think and what to feel! Who drill you - diet you - treat you like cattle, use you as cannon fodder. Don’t give yourselves to these unnatural men - machine men with machine minds and machine hearts! You are not machines! You are not cattle! You are men! You have the love of humanity in your hearts! You don’t hate! Only the unloved hate - the unloved and the unnatural! Soldiers! Don’t fight for slavery! Fight for liberty!
In the 17th Chapter of St Luke it is written: “the Kingdom of God is within man” - not one man nor a group of men, but in all men! In you! You, the people have the power - the power to create machines. The power to create happiness! You, the people, have the power to make this life free and beautiful, to make this life a wonderful adventure.
Then - in the name of democracy - let us use that power - let us all unite. Let us fight for a new world - a decent world that will give men a chance to work - that will give youth a future and old age a security. By the promise of these things, brutes have risen to power. But they lie! They do not fulfil that promise. They never will!
Dictators free themselves but they enslave the people! Now let us fight to fulfil that promise! Let us fight to free the world - to do away with national barriers - to do away with greed, with hate and intolerance. Let us fight for a world of reason, a world where science and progress will lead to all men’s happiness. Soldiers! in the name of democracy, let us all unite!
Het heelal is onverschillig. De dood is onverschillig. Hoe onverschilliger ik ben, des te beter gaat het.
Subscribe to:
Posts (Atom)