https://www.youtube.com/watch?v=r24_T-HOcyg
Volgens de heer Kohnstamm mag een camera soms opgesteld worden bij mensen die verdacht worden van uitkeringsfraude. De heer Kohnstamm krijgt een zeer royale uitkering van de staat van meer dan 120.000 EUR. Ik hoef echt geen camera op de woning van de heer kohnstamm. Het interesseert me totaal niet, zijn doen en laten. Hij wordt wel veel betaald voor vreemde uitspraken.
Het grote (zelf)medelijden
A smile can hide a tear.
Laughing just to keep from crying.
Better off dead.
Dit vind ik gezeur.
Zielig doen is ook een kunst.
Mensen zeggen niet wat ze voelen maar wat ze willen voelen.
Ha die knor,
Vond je de knapste, leukste, mooiste, meest bijzondere, opwindende, aantrekkelijke, interessante, intelligente, spannende, charmante, elegante en vaak liefste die ik ooit ontmoet heb.
Nu niet meer, wat een afschuwelijk, naargeestig, akelig, psychisch ongezond nepmens, getver. Pathetic. Disgusting. Never thought I'd see the day. Ben je je mooiste huis kwijt geraakt, rottige scheiding en dan kom je zo'n gestoord schizo vriezer-zwijn tegen. Disgust is the appropriate response in most situations. Zo iemand moet met zichzelf leven, dat is al erg en moeilijk genoeg. Jij moet met jezelf leven, ook al geen sinecure.
Nu niet meer, wat een afschuwelijk, naargeestig, akelig, psychisch ongezond nepmens, getver. Pathetic. Disgusting. Never thought I'd see the day. Ben je je mooiste huis kwijt geraakt, rottige scheiding en dan kom je zo'n gestoord schizo vriezer-zwijn tegen. Disgust is the appropriate response in most situations. Zo iemand moet met zichzelf leven, dat is al erg en moeilijk genoeg. Jij moet met jezelf leven, ook al geen sinecure.
Sinds of met die rottige nare gefrustreerde e-mailtjes heb ik alles fout gedaan wat ik maar fout kon doen. Nogmaals sorry en excuses. Goh. Ik zal het me de rest van mijn leven verwijten en vind het het stomste wat ik ooit gedaan heb. Goh. Het was een combinatie van gefrustreerd en kwaad zijn over mijn werk en dat ik me door jou afgewezen voelde. Goh. Dat ik na een bijna slapeloze nacht heel overdreven negatief reageerde. Goh, klootzak dat ik daar ben. Al die zogenaamde communicatiemiddelen maken de kloof tussen mens en mens alleen maar groter.
Nu ben ik somebody that you used to know. Over 1 of 5 jaar is alles anders. Het is altijd anders. Over 200 jaar kent niemand jou of mij meer, alles is relatief. En toch… was het ook erg goed. Haat kan geen haat verdrijven, alleen liefde kan dat. Alles van waarde is weerloos.
Het positieve is dat ik het leven alleen wel weer red en dat ik het solo soms leuk heb, hiephoi ! Als ik met andere dames sprak, dan dacht ik vaak aan jou, hiephoi ! “Zoek een nieuwe vriendin” werkt dus niet voor me, hiephoi ! Wat vond ik die vier maanden met jou geweldig, hiephoi ! Zo iemand heb ik nog nooit meegemaakt en zal ik nooit meer meemaken. Wat ben ik kwaad over mezelf, dat ik niet goed met jou kon omgaan bij de laatste lunchafspraak en wat daarna gebeurd is. Bij die lunch een goed excuus van mij over de referentie en goh. Heel af en toe was je onaardig of een kattenkop (zei je zelf !) en ik zou waarschijnlijk geleerd kunnen hebben om daarmee om te gaan, hiephoi ! Maar nu verval ik in herhaling, hiephoi. Maar nu verval ik in herhaling. Zo ben ik eenvoudigweg, meestal relaxed, niet moeilijk, ik neem de dingen zoals ze komen en het hoeft niet te gaan zoals ik het wil. Het is moeilijk bescheiden te blijven, hiephoi ! “Ik heb je niets meer te melden,” zei je. Nou, maar zo is het niet hoor. Ik betreur het, je had me wel degelijk veel zo niet alles te melden en wat vond ik dat geweldig, hippehoi ! Ik wil niet met ze naar tsjechie, ik wil met jou. Wat voelde ik me goed met jou en dan die snoeiharde breuk en dat gescheld van jou. Niet afhankelijk te zijn van de goedkeuring en liefde van een ander. Van jezelf houden omdat je goed bent zoals je bent, hiephoi. Stop met nadenken waarom het zo is gegaan en ga verder met leven, hiephoi. Laat het los. En af en toe een terugval van me verloren en eenzaam voelen hoort erbij. Voordat het slijt heb ik tijd nodig. Laat me niet denken aan het begin… hiermee moet ik stoppen. The past is nothing. De eerste dag van de rest van je leven.
En ook deed ik af en toe onbedoeld onaardig, potverdomme. In die mooie vier maanden was jij potverdomme voor mij de enige. Anderen interesseerden me niet, jij hebt zoveel. Zo heb ik me potverdomme nog nooit gevoeld. Terwijl ze eigenlijk loog en me potverdomme zelfs mepte met haar handtas. Je maakt potverdomme wat mee. Ik twijfel niet, zei je potverdomme nog, je had geen twijfels over onze relatie. Wat een kletspraatjes, de grote varkensleegte zou ik het nu willen noemen.
Marcellus Emants had op zijn graf in Den Haag in 1923 staan: “beklaag nooit de verloste uit de krankzinnigheid die leven heet”. Ja. Dat is in 1957 verwijderd, ja. Heb daar wel eens aan gedacht de laatste tijd, of, ja, dat ik zelf mijn ergste vijand ben.
Binnen 5 jaar ben ik miljonair, ja, ik heb ja sterke gespierde armen, heb persoonlijkheid en zelfvertrouwen, ik ben een fitte en gezonde man, ja, ik zat ooit zo “in jouw kop” (jouw woorden, de mijne zou zijn "in mijn hoofd"). Ja. Ik voel me al betrekkelijk weinig eenzaam, maar met jou helemaal niet meer, nee, ook door je sprankelende soms grillige persoonlijkheid, ja (dat “twee gezichten” zijn ook jouw woorden en maakt je interessant) en ik heb me erbij neergelegd. Het moet zo zijn, ja. Wat bij je past blijft bij je, nee, nee. A loving heart is the truest wisdom. Ja, ja. Maar nu verval ik ja in herhaling.
Voor mij is dit een bedankbrief dat ik jou mocht meemaken, dat je vier maanden best goed en meer voor me was en ik voor jou, dat we ons geweldig voelden bij elkaar, deal with it. En spijt dat ik sommige dingen niet uitgesproken heb, deal with it, dat ik schrok van jou bij de schlemmer en terecht twee keer “waardeloos” zei, ja. Face it.
Dat ik, als ik je zag, nooit kwaad was. Face it and deal with it. En wat was ik onder de indruk van jou, je schitterende verschijning, ook als je een mindere dag had! Ik mis je elegante armen en mooie hartjeskettinkjes om je pols nog steeds. Dit is mijn manier to deal with it ! Ik probeer de afgelopen zes maanden te analyseren en to deal with it.
Voor mij is dit een verdrietbrief, boeien, of rouwverwerking, boeien, dat een van de mooiste dingen die me overkomen is… een poging om op de steile helling van de tijd een wankel evenwicht te bewaren, boeien. Zoals beloofd zoek ik geen contact meer, hoe jammer ik het ook vind dat ik je een varken gebleken bent, niets meer.
Of een complimentbrief. Maar nu verval ik in herhaling.
Dan nog een verhaal van Frits Abrahams dat ik om eerlijk te zeggen zo graag eerder gelezen had, rrrdorie, dan had ik er om eerlijk te zeggen waarschijnlijk wel met vertrouwen mee om kunnen gaan. Wat zag je er om eerlijk te zeggen mooi uit met je groene jurk en suède schoenen. Maar je ziet er om eerlijk te zeggen altijd prachtig uit.
Mensen geloven (onbewust) woorden, terwijl het woord nooit het ding kan zijn. Woorden veroorzaken de conflicten, niet de dingen, want geen mens lijdt door de dingen, maar door zijn eigen gedachten over de woorden of dingen. De dingen kunnen ons tenslotte niet boos maken, tenzij we dat zelf toelaten. En niet meer waanzinnig worden door herinneringen aan jou en mij. Lot, verlos mij uit dit gesticht van het verleden !
http://www.youtube.com/watch?v=FfolkO4Ninc
Loving
Diep onderuitgezakt zaten de vrouw en de man aan hun tafeltje op een schaduwrijke plek van het cafeterras. Het liep tegen het einde van een warme middag. Late twintigers waren het, een tikkeltje vermoeid en verveeld. Ze zaten er al een tijdje, maar ze maakten nog geen aanstalten om op te breken, hoewel ze zich niet leken te amuseren.
Dat heb je in het algemeen bij nogal wat relaties: niemand heeft er nog veel zin in, maar ja, wat dan ?
De vrouw was het meest ontevreden. Ze sprak het luidst en vrijwel steeds op een verwijtende toon. De man mompelde af en toe onverstaanbare tegenwerpingen. Ze praatten Engels tegen elkaar, hoewel ze niet uit een Angelsaksisch land afkomstig waren. Zij sprak met een duidelijk Nederlands accent, bij hem vermoedde ik een Zuid-Europese achtergrond.
Veel gesprekken zijn veredelde monologen: de een deelt uit, de ander ontvangt. Het maakt dit stukje wat eenzijdig, maar ik moet de natuur soms haar gang laten gaan. Hier komt dus alleen mevrouw. De uitroeptekens mag de lezer er zelf aan toevoegen als hij daaraan behoefte heeft.
"Don't be so childish. Grow up."
"Deal with it. You are a five-year old."
"My goodness. Don't even use that word."
"Never. Never. Never."
"Don't turn around my words."
"I missed so many holidays because of your yes-no, yes-no, yes-no."
"At the end it turns out very negative, especially with travelling."
"Maybe I'm gonna travel without you."
"With somebody else. Yes, why not ?"
"I don't give a shit...."
"O no sweetheart, o no."
"I don't wanna talk about it."
"You should have had your insurance...it's your problem."
"Sort it out, will you ?"
"I don't need to ask you nothing."
Waar ik me in zulke gevallen altijd weer over verbaas, is het onuitputtelijke incasseringsvermogen van de ander. Een regen van verbale klappen laat hij op zich neerdalen zonder noemenswaardig verweer. Eens gaat de storm liggen, moet hij redeneren, en dan zal hij zich weer voorzichtig oprichten, het hoofd tussen de schouders, altijd voorbereid op nieuw onheil.
Deze man voerde soms, met bescheiden succes, afleidingsmanoeuvres uit. Dan leunde hij naar haar toe en drukte, tussen enkele van haar uitroepen door, snel een kusje op haar slaap. Of hij ging maar weer eens bij de bar zo'n gelig flesje Sol, Mexicaans importbier, halen.
Hoe liep het af ? Ogenschijnlijk goed. Ogenschijnlijk.
Ze liepen opeens weg, zij mopperend voorop. Hij was een stevige man met een fiere tred. Op het pad langs de vijver drukte hij haar even krachtig tegen zich aan, alsof hij mij wilde beduiden: 'Het komt wel goed, dit hoort er gewoon bij.'
Ik doopte een theezakje in mijn kopje warm water en las het motto van Charles Dickens dat erop gedrukt stond: 'A loving heart is the truest wisdom.'
De Esta-vrouw
Uitgeverij Sanoma maakte een einde aan Esta, een blad voor gewone vrouwen die nergens bij horen. Te oud voor Viva, te getrouwd voor Opzij, niet hip genoeg voor een glossy, te down to earth voor Happinez, te jong voor Libelle en Margriet. Dan hou je dus veertigduizend niet te vermarkten Esta-vrouwen over. Wat kun je die godsnaam verkopen behalve boeken?
In de trein vond ik het allerlaatste nummer dat aftrapte met twee pagina’s openbare rouw van lezeressen, waaruit de zinloosheid van het bestaan viel af te lezen: ‘De laatste Esta’s ga ik koesteren, en ik probeer ze over de zomer uit te smeren voor in een hoekje van de tuin, met een wijntje, en een vaag weemoedig gevoel (…)’
Als een tijdschrift al een vriendin is, dan was Esta de zeurvriendin dacht ik bij het doorbladeren.
‘Het liefst draag ik combinaties die niet kloppen.’
‘Aan mijn gewicht zie je hoe het met me gaat.’
‘Ik koos ervoor mijn ziekte geen grote plek te geven.’
‘Mijn gepieker klopt niet met hoe gelukkig ik ben.’
‘Een half gevuld glas vind ik vreselijk.’
‘Ik had foute mannen nodig om de goede te kunnen herkennen.’
‘Op vakantie neem ik een zak gedroogde pruimen mee.’
‘Wees je bewust van onbewuste vooroordelen.’
‘Niet inhouden, die windjes, daar kun je hoofdpijn van krijgen.’
Geen woord over seks, gelukkig niet, maar van de gezichten op de foto’s spatte het opgekropte verlangen. Je vroeg je af hoe het nu verder moet met de Esta-vrouw. Afgelopen zondag zag ik er een paar op de laatste dag van het festival ‘Welcome to the village’ in Leeuwarden. Ze lagen in het gras bij het literaire tentje, de geverfde haren los, genietend van de zon. Het was een plaatje dat zo in de Esta had gekund. Literatuurliefhebster van buiten, geil van binnen, anders laat je na afloop niet allemaal foto’s van jezelf nemen met je arm om Ronald Giphart geslagen. Zelfs ik moest er na het voorlezen van twee verhaaltjes ook aan geloven. Ik poseerde braaf voor een linnen bandplooibroek met een mobiele telefoon.
Ik vond die foto’s later terug op internet. ‘Marcel van Roosmalen met zijn heerlijke boeken’ en ‘Genieten van Marcel van Roosmalen in het gras’ stond erbij. Ik schaamde me toen ik mezelf daar zag staan als levend bewijs voor de stelling: Ja, ik ben een Esta-vrouw, maar god wat heb ik dit weekend geleefd.
Ik gunde zo’n vrouw iets anders dan Ronald Giphart of mezelf. Dat er opeens een cultuurliefhebber als Edgar Davids zou verschijnen die haar dat festivalterrein over zou jagen, zodat ze daarna voor jaren afgemat kon terugduiken in haar huwelijk. Maar dat gebeurde natuurlijk niet, en juist dat was helemaal Esta.
Wanneer een vrouw weerloze schepsels kan treiteren is ze pas echt in haar schik. Some pigs are more equal than others. Mij doodverklaren, mij wegsnijden, mij vergeten. En terecht, moet je maar niet van die afbrekende puberale rotmailtjes schrijven, man, waar zit je verstand en gevoel, oetlul ! Geen koffie meer willen drinken, somebody that I don't wanna know. Geen positieve aandacht, dan maar negatieve denkt de puber. But u didn't have to cut me off. Make out like it never happened and that we were nothing.
Kijk, als 30 jarige zulke mailtjes schrijven is bedenkelijk, maar een 50jarige man ? Jochie...wat een stom gedoe, wat een blunder. Weten we nou wel, donder op. Ga iets doen. Ga wat doen.
Iets
Iets
Iets
Wat
Wat
Wat
Vanochtend fietste ik serieus naar mijn werk. Onderweg moest iemand serieus niezen op zijn fiets. Bah, wat een vieze bacillen dacht ik serieus. Vervolgens ging ik serieus het gebouw in en na wat trappen beklommen te hebben ging ik serieus achter mijn bureau zitten om serieus mijn werk te doen. Ik los alleen juridische problemen op; ik zit alleen te kijken of er nog een leuke dame voorbij komt. Ik verlang alleen maar naar een relatie en weet alleen wel dat ik het heb gehad. Ik ben alleen maar een mens.
Het is of de mens er maar niet aan kan wennen over één en hetzelfde verschillende, vaak tegengestelde opinies op na te houden -vandaag deze, morgen die. De dood mag niet verschrikkelijk en geruststellend tegelijkertijd zijn. Hij kan walging niet als aangenaam ervaren. Of omgekeerd. Hij is, als volgeling van links, niet in staat te accepteren dat rechts verstandiger is. Of omgekeerd. Hij kent de mogelijkheid niet om de intense schurkachtigheid van de mens te bewonderen en te honen. Hij wil een systeem, waar hij vervolgens bang voor wordt.
Waarom zouden ideologische hoerigheid en diepgelovig ongeloof niet de natuurlijke staat van de mens zijn ? Waarom al die uitvluchten als hij anders doet dan hij denkt, anders voelt dan hij doet ? Waarom die afschuw van verschillende meningen over één en hetzelfde ? Waarom dat heilige ontzag voor mensen “die ergens voor staan” ? Voor systeemachtige luchtkastelen van concentratiekampen en rasverbetering ? Waarom jaloers op overtuiging en zekerheid ? Op een zogenaamd coherente gedachtengang ? Geluk is, net als onzekerheid, een natuurlijke staat. Het losse, wisselvallige, tegenstrijdige denken zou ons geen vrees horen in te boezemen maar kracht tegen “de overtuiging van despotisme” moeten geven. Leve de chaotische gladjanus van nature. Leve de ideale verwarring, het opinieloze labyrint. Ik weet niet wat rechts of links is. Ik voel me niet vervreemd of verscheurd. Ik aanvaard de versplintering van het wereldbeeld als een godsgeschenk. Ook ik ben een gelukkige schizo.
Rijke mensen hebben moeilijke maten
en geestelijk zieken kunnen moeilijk doen ook niet laten
Mij deed willem aleks aan de smurführer denken met die malle hermelijnen mantel.
Ja, en als het regent in mei, is april voorbij volgens Berendien uut Wisp.
Duiven
Vroeger stond alles vast, dat was wel zo plezierig. Daar had je bijvoorbeeld de duiven op het San Marcoplein in Venetië. Vele foto's zag je daarvan. Je zag er een zwerm duiven op, met als middelpunt een arm, oud vrouwtje dat de duiven voederde uit een puntzak (dat oude vrouwtje was altijd arm en spaarde eten uit haar mond om duivenvoer te kunnen kopen; waarom dit zo moest zijn wordt duidelijk als men zich een rijk, oud vrouwtje voorstelt. Die heeft wel wat anders aan haar hoofd. Behalve armoede werd zo'n vrouwtje ook vaak een milde debiliteit aangewreven. Ook dat is begrijpelijk: iemand bij zijn volle verstand gaat geen duiven staan voeren).
Toch begaven we ons met kloppend hart naar Venetië, voor de kanalen en de gondola's, maar diep in ons hart wilden we de duiven zien die mais uit de hand pikten. We betraden het San Marcoplein, zagen wel tien onder de duiven zittende vrouwtjes, die je tegen vergoeding mocht fotograferen, en verlieten tevreden het ondergescheten plein.
In Nederland waren duiven schuwe vogels, die je af en toe in het bos hoorde koeren. Deze toestand is lelijk veranderd. Ik heb het aan zien komen en de waarschuwende vinger herhaalde malen omhoog gestoken, maar iedere keer dacht men dat het om een grote pils ging. Het is ook eigenlijk begrijpelijk dat niemand erop was voorbereid, zo sluipend is de opmars van de duivenhorden geweest. Toen de migratie eenmaal goed had doorgezet viel zij niet meer te stoppen, er was trouwens niemand die daar aanleiding toe zag. In geheel West-Europa duiven, duiven, duiven. Behalve in Frankrijk, daar eten ze alles wat beweegt of lijkt te bewegen, dus ook duiven. Ik heb trouwens eens een Franse kennis op bezoek gehad die, uit mijn raam kijkend, de eendjes vreedzaam in het water zag dobberen. Hij verslikte zich, liep rood aan, en toen hij weer tot spreken in staat was zei hij: "Die kun je eten ! Wisten jullie dat niet ?"
Voor mij kwam het breekpunt toen ik een half jaar geleden met de fiets over een duif heen reed en tegen het asfalt smakte. Na zes weken kon ik weer enigszins lopen en begon onmiddelijk plannen te smeden. De stadsduiven moesten weer schuw worden gemaakt, maar hoe, dat was de vraag.
Na alles overdacht te hebben kwam ik tot de slotsom dat er binnen de wet maar weinig te doen viel. Het enige dat me overbleef was duiven in het voorbijgaan een schop te geven. Geen harde schop, meer iets tussen een duw met de voet en een schop in. Zonder uitstel begon ik met de uitvoering van mijn plan. Helaas viel mijn eerste schop door het nog ontbreken van het juiste maatgevoel wat hard uit, de duif vloog met een boog door de lucht en bleef met zwoegende borst zitten waar hij was terecht gekomen. Had je de mensen moeten horen ! Dierenbeul was nog de zachtzinnigste term die werd gebezigd en het had een haar gescheeld -ik riep snel dat het een ongelukje was geweest en begon haastig die duif te aaien- of ik had flinke klappen opgelopen. Een wijze les. Voortaan schopte ik de duiven alleen in het donker of als er niemand in de buurt was. Maar dan haalde ik ook flink uit om alle verloren gegane gelegenheden in te halen, niet zelden stoven veren in het rond.
Toch was die eenmansactie onbegonnen werk. Het is me duidelijk geworden dat alleen als iedereen die duiven constant een schop geeft enig resultaat te verwachten is. We moeten dus eendrachtig aan deze taak beginnen en niet wachten tot er doden zijn gevallen. We moeten de handen ineenslaan en voorlopig, waar het de duiven betreft, de heersende dierenliefde even vergeten. Trap ze terug naar de bossen ! Denk aan de toekomst van uw kinderen. Maak de stad weer leefbaar. Let vooral ook op de man of vrouw die voor u loopt, onthoud welke duif die heeft geraakt en kies dan een ander. Zo krijgt iedere duif vroeg of laat zijn educatieve schop. Lach gerust goedmoedig als iemand misschopt en gegrepen om zich heen kijkt. Als iedereen van harte meewerkt zijn we binnen een jaar van die volgevreten monsters af. En een nieuwe generatie zal weer met ontroering naar de duiven op het San Marcoplein kunnen kijken.
