Noem me sienisch

Oeh ! Ach ! Sorry, ze hebben je te lekker gemaakt.





Verbeelde gedichten - J.J. Slauerhoff

J. Slauerhoff - Brief in een flesch gevonden



De ontdekker

Hij had het land waarvoor hij scheep ging lief,
Lief als een vrouw het verborgen komende,
Er diep aan denkend stond hij dromende
Voor op de plecht en als de boeg zich hief

Was 't hem te moede of 't zich reeds bewoog
Onder de verten, waarin 't sluimerde,
Terwijl 't schip, door de waterscheiding schuimende,
Op de aanbrekende geboort' toevloog.

Maar toen het lag ontdekt, leek het verraad.
Geen stille onzichtbre streng verbond hen tweeën.
Hij wilde 't weer verheimlijken? te laat:
Het lag voor allen bloot. Hem bleef geen raad
Dan voort te gaan, doelloos, desolaat
En zonder drift- leeg over lege zeeën.





J.Slauerhoff (1898-1936) debuteerde als dichter al in 1923 met de bundel Archipel. Hoewel hij publiceerde in de expressionistische bladen 'Het getij' en 'De vrije bladen', is Slauerhoff geen expressionist; qua stijl en thematiek sluit hij eerder aan bij de negentiende eeuwse Franse dichters als Baudelaire en Verlaine.
Slauerhoff hoort eigenlijk bij geen enkele stroming, maar is door Du Perron om de weerbarstigheid en de oorspronkelijkheid van zijn persoon én zijn stijl 'ingelijfd' bij Forum. Aan Slauerhoffs technisch misschien niet volmaakte, maar zeer persóónlijke literatuur gaf Du Perron verre de voorkeur boven de volmaaktere, maar onpersoonlijker literatuur van veel van zijn tijdgenoten.

Aan de poëzie van Slauerhoff is de beroemde discussie 'Vorm of vent' opgehangen. Daarbij ging het om de vraag wat belangrijker was: de volmaakte vorm van de literatuur of de persoonlijke inhoud ervan. Voor du Perron was het duidelijk: liever wat minder 'mooie' gedichten dan onpersóónlijke gedichten. En de stijl en de persoonlijkheid van Slauerhoff herken je altijd, met al zijn onvolkomenheden, want die horen nu juist bij zijn persoonlijkheid…

Slauerhoffs romans en gedichten zijn qua thematiek zuiver romantisch. Romantische motieven in zijn werk:
-de onbereikbare geliefde (la princesse lointaine),
-het verlangen naar 'elders' (de middeleeuwen, China, 'dit eiland')
-botsing met de (burger)maatschappij (het motief van de outcast,de zwerver,de piraat)

Slauerhoff voelde zich:
'Een desperado die smachtend zoekt als Eldorado een land nog niet in kaart gebracht.'
Zoals alle romantici vond hij nergens rust: 'Alleen in mijn gedichten kan ik wonen.'
Slauerhoffs romantiek heeft twee kanten, een sentimentele en een agressieve kant. Zijn sentimentele trekken doen hem verlangen naar rust in de dood, naar overgave aan de geliefde; zijn agressieve kant blijkt uit de gedichten waarin het conflict met de burgerlijke, materialistische maatschappij van zijn tijd centraal staat.
Botsing met de werkelijkheid en een onvervulbaar verlangen naar geluk zijn de twee polen van zijn leven en zijn dichterschap.


Toch blij dat ik geen romanticus, kunstenaar of dichter ben, hoe mooi ook. Tumultueus liefdesleven en jong dood, doe mij maar een burgerlijk licht materialistisch bestaan en de wekelijkse worsteling daarmee. Een sombere bui is een donkere wolk eventjes in je hersens, daarna komt de zon weer, hopelijk niet te fel. Je bent maar een toeschouwer daarbij. 
 Depressie weiger ik, sta ik niet voor open, komt er niet in. En als mijn kinderen nou gehandicapt raken. Blijven denken aan "spread a little happiness as you go by, please try". En als ze dood gaan. Maximaal 2 jaar rouw en dan is het genoeg, de pijn blijft. Vraagt mijn dochter met tranen in de ogen, wie wil je liever dat dood gaat, ik of jij ? Nou, ik heb er al 45 jaar opzitten waarvan zeker 32 jaar heel mooi waren, dan wil ik wel dood.


Vanuit de vvĐ wordt niets, niets, niets vernomen. We zijn zo leeg, als we maar kunnen regeren, mooie posities kunnen verdelen, geld verdienen, dan zullen mensenrechten, de grondwet, polarisatie, verkilling, fascisme, rancune verder wel, ik geloof niet dat woede of kwaadheid erotiserend werken. Integendeel. Ik ben nog nooit opgewonden geraakt van een kwade mevrouw of heer. Ok, ok, ik kan het heus wel relativeren, hoor. The universe is indifferent.


Zeg, kan het allemaal wat subtieler, wat voorzichtiger, wat behoedzamer, wat mystieker. Ik vind je af en toe een schreeuwerige blaataap en dan komen complimenten ook niet meer over/aan. Niets geleerd. Begin je nou weer, schuine ? 

De komende tijd ga ik me eens inbeelden hoe het moet zijn om de partner van een kunstenaar te zijn. Maakt het verschil ? Die mensen zijn ook mensen. Zou het nou ongemakkelijker of anders voelen ? Ze schijnt wel lichtgeraakt en duivels te kunnen worden, maar dat kan ieder mens onder omstandigheden overkomen. Als iemand te vaak denigrerende opmerkingen naar mij maakt of spullen van mij weggooit, dan word ik ook woedend, helaas heb ik die schaduwzijde van mezelf in 2009 teveel gezien. En sommige mensen kunnen heel goed met stemmingswisselingen omgaan, er een grapje van maken, ik heb dat ook zeker 12 jaar gekund. En met jaloezie omgaan, dat zij dat allemaal kan, dat hij prijzen krijgt, bekend is, beroemd is, door zoveel gewaardeerd wordt. Tsja, nou, tsjonge.

En zhij is promiscue. Accepteer ik dat ? Ik hou van hem en zhij heeft (driehoeks)verhoudingen nodig voor zijn kunst. Nee, dat vind ik toch een vieze gedachte, dat zij hem maar overal in steekt, of, nee, alleen maar de knappe, dat is me godverdomme te makkelijk, dat moet zhij toch ook kunnen fantaseren....of is het juist het lijfelijke dat inspiratie biedt, die variatie, ach, moet kunnen, wat stelt het nou helemaal voor, als hij maar van me houdt...of zaait dat de twijfel...bij haar wel, bij hem niet ? Toch wil ik het niet hebben, hij is van mij.

.

.