gos paul de bos

 “Goedemiddag, thans verklaar ik de terechtzitting geopend in de zaak van het genootschap tot onderdrukking van schijnachtervolgingen (hierna: gos) versus Paul de Bos,” zei ze snibbig en hautain.

"Ons genootschap bestaat uit eminente rechtsgeleerden die elkaar ooit benoemd hebben, daar komt geen democratie bij kijken, dus ontneemt dat de rechterlijke macht mogelijk elke legitimiteit, maar nu moet ik niet weer in een tweespalt raken over onze autoriteit, ik twijfel al genoeg en zal op zich nooit twijfelen over mijn bestaanszekerheid en de rechtspraak, daarvoor ben ik te recht in de leer en dogmatisch en star, om eerlijk te zeggen. Waarom ik nu “om eerlijk te zeggen” zeg, weet ik op zich niet, het zijn van die standaard uitdrukkingen net zoals “dan heb ik zoiets van”, “op zich” en “sterker nog”. Nu is het bovendien zo dat ik vast stel dat als je “om eerlijk te zeggen” zegt, dat je dan vragen zou kunnen stellen bij de eerlijkheid van hetgeen je verder zegt. Misschien komt het voort uit mijn leegte, mijn overbodigheid, mijn schuldgevoelens, mijn onzekerheid, mijn verlangen naar waardering en erkenning. Respectloosheid roept respectloosheid op, liefdeloosheid roept liefdeloosheid op, harde woorden lokken harde woorden uit, geweld lokt geweld uit, oorlog lokt oorlog uit. Sereniteit bevordert sereen zijn, liefdevol zijn bewerkstelligt liefdevol zijn, aardig en vriendelijk zijn doen hetzelfde. Als er geen liefde in zit, dan kan dat er ook niet uit komen. Stellen dat je genoeg liefde hebt voor twee achten wij pretentieus en dom. Het gos stelt vast dat er niet gedacht kan worden voor een ander en daarbij komt, zo Paul de Bos volhardt in zijn waangedachte, dat er in dat geval ook voldoende haat kan zijn voor twee.

Laat ik me bepalen tot de voorliggende en onderhavige zaak en niet tot mijn dwangneurosen, van prestatiedwang tot de dwang om telkens twee tegenstrijdige zaken te willen waardoor ik continu in dubio verkeer omtrent mijn doen en laten en mogelijk leef in mijn eigen gevangenis. Leeft niet iedereen in zijn eigen gevangenis. Zo is het. Iedereen leeft in zijn eigen waanwereld, leeft zijn of haar gedachten, leeft in zijn eigen gevangenis op zich. Ik al helemaal. En op den duur wordt alles erger is mijn motto. Laat ik mijn raadsheren en mezelf voorstellen. Mijn naam is mr. dr. E.U. Calypta, voorzitter en voorts maken deel uit van dit kromsprekende genootschap de heren mr. D.U.U.R. Salomo Zilver en mr. Oe.Roe.Boe.Roe Simons, leden.”  

“Heertje de Bos, u wordt door het gos beschuldigd een schijnbaar vrolijk en energiek manneke te zijn, dat af en toe zomaar fluit of zingt. Voorts stellen wij vast dat dergelijk gedrag de afgelopen drie jaar gestimuleerd wordt door lachgas, wiet gebakken door de zilvervliesrijst en sinds 1 maand elke drie weken een pilletje dexamfetamine van 2,5 mg, in de volksmond aangeduid als speed. U kunt zich niet in redelijkheid op het standpunt stellen dat u lachgas langer dan een maand niet gebruikt heeft, noch wiet heeft meegebakken met zilvervliesrijst, want dat weten wij niet zeker. Dat u stelt geen verslavingsgevoelige persoonlijkheid te hebben maakt dit niet anders. Vast staat dat u afgelopen week een pilletje dexamfetamine gebruikt heeft van 2,5 mg." "Ja, wie het kleine niet eert, krijgt het lid op de neus," sprak de helendal buitengemeen zeer gewichtige Oe.Roe.Boe.Roe.  

"Mocht u niet tot dit gebruik overgegaan zijn, dan zou u aangemerkt worden als iezegrim, van het angstige negatieve depressieve narcistische egocentrische soort. Nu stelt het genootschap vast dat een varken niet verweten kan worden een varken te zijn. Wij kunnen Paul de Bos niet verwijten Paul de Bos te zijn, een afhankelijk zielig doenend ontevreden en verongelijkt mens. U wordt verweten te huilen dat anderen het ook niet goed doen, dat anderen ook overbodig zijn, dat anderen veel meer verdienen voor minder in plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor uw eigen leven, uw eigen daden, uw eigen werk. Er is geconstateerd dat u zich vaak beklaagt over nerveuze rare moeilijke drukke mensen die denken dat ze het verschil maken, die zichzelf te serieus nemen. Wat u zegt bent u zelf. Ook is er gehoord dat u vertelde dat ergens iets aan doen het altijd erger maakt. Het genootschap stelt vast dat alles wat je doet onbelangrijk is. Het genootschap neemt niet van Gandhi over dat het wel belangrijk is dat je het doet, omdat een en ander bij Hitler en Trump schadelijke gevolgen kan hebben. Daarnaast strooit u graag met halve gare wijsheden, bij voorkeur in het engels omdat u dat interessant vindt staan, van a loving heart is the truest wisdom tot here is my secret, it is very simple: one sees well only with the heart, the essential is invisible to the eyes. Regelmatig werd er gehoord dat u de woorden sprak “qui se respecte, s'abstient”. Het staat vast dat u tegen mij gezegd heeft dat “wie zichzelf respecteert zich verre van mij, E.U. Calypta, houdt". Dat is belediging van een ambtenaar in functie en van dit genootschap.


Daarmee komen we op de volgende klacht; u wordt verweten grof, bot, respectloos en narcistisch  te zijn, u heeft in feite een hekel aan de mensen en een gebrek aan (zelf)respect en (zelf)liefde. U schimpt op trump, maar u bent hetzelfde, een vrouwenhater of een mensenhater en dergelijke.
Het genootschap is van oordeel dat u gestraft dient te worden voor uw uitspraken dat u vindt dat ik de lekkerste heb en dat u naar een filmpje van charlyse bella en erica fontes heeft gekeken waarbij u fantaseerde dat daar een jongere versie van mij sexuele handelingen verrichtte met twee t’s waartoe ik mij niet verlaag. Overigens opvallend om te zien hoe charlyse bella van een klasse dame in dat filmpje verwordt tot iemand die zich laat vernederen door mannen en u daar niet meer naar kon kijken. Je bent een vies mannetje. Nu het vast staat dat u een oud mannetje bent en het genootschap overigens van oordeel is dat u een viespeuk bent komt het gos aan de behandeling van de overige klachten omtrent uw naargeestigheid en akeligheid niet meer toe. Hoe dan ook: u wordt veroordeeld tot het beantwoorden van de volgende vraag; hoe lang duurt de wereld ?


U moet daarop kennelijk het antwoord schuldig blijven. Hoe lang duurt de wereld ? Ik zal het dan maar zeggen: Een mensenleven lang."


Na deze zitting ging Paul bedremmeld en boos naar huis. Daar kon Paul niet tegen, onrechtvaardigheid onder andere, zijn conditie ging achteruit. Hij lag uitgeput op bed, wachtend op de dood. Die kwam. Voor het zover was, hief Paul met zijn laatste krachten zijn hoofd op en zei "dus zo lang duurt de wereld !” Toen viel hij terug op zijn kussen en achtervolgde niemand meer.

 


 

Als de lust een last wordt..

Morte alla morte
'Ik vind geloven in iemand die alles bestiert tamelijk infantiel. Het is een regressief, kinderlijk verlangen.', volgens Anna Enquist
Dood aan de dood


De grootste griezels, buma, denk en wilders.


Vervelend voor je dat je een naargeestige, akelige, ijdele, egoistische, laffe en zwakke calimero bent, dat jij nog met jezelf kunt leven, maar je kunt er niets aan doen dat je bent zoals je bent, het spijt me zo verschrikkelijk. Niet als ik bij hem ben, wel als ik erover nadenk. Waarmee ik 1 jaar en 4 maanden mijn beste relatie had tot dusverre. Zegt heel wat over me, meer over mij dan over hem. Als hij weg is, dan vind ik het de akeligste figuur die ik ken. Wat een vreselijke lamstraal. Wat een afschuwelijke zak. Ik hoop dat hij genant valt met zijn ijdelheid, zodat hij zich diep schaamt. Dat is het ergste, ik verdoe zeker drie uur van mijn tijd aan hekel en haat waangedachten. Veracht niet de ander, veracht het lot, dan word je gelukkiger. Nog beter is natuurlijk niet verachten maar verwonderen en blij en opgelucht en bevrijd zijn. Blijkbaar hou ik veel van hem. A hating heart is the truest stupidity.

Jammer dat het onderstaande filmpje niet compleet is:


https://www.youtube.com/watch?v=3qLLnkWtH14






https://www.youtube.com/watch?v=5XtQ1S1PVeU

Zakenman en muis



 De zomer was een beetje een slappe tijd. Het zakenleven maakte een verlepte indruk. Ik ging niet met vakantie. Wel bracht ik mijn openingsuren aanzienlijk terug. Soms bleven de rolluiken voor mijn winkel dagen achtereen gesloten. Achter die luiken deed ik vage pogingen om wat orde te scheppen in het magazijn. Ik begon aan een inventarislijst, maar gaf dat halverwege op, omdat me niet precies duidelijk was wat ik er wel of niet op moest zetten.Behoort een halfaf gedicht ook tot de inventaris?


Naar het zich laat aanzien en voelen is de zomer zo goed als voorbij. Soms kun je de herfst al ruiken. De bladeren van de kastanjeboom in de tuin achter de winkel verbruinen.Voor deze zelfstandige zonder personeel breekt weer een tijd van bedrijvigheid aan. Er zal aangepakt moeten worden, wil ik de zaak gaande houden. Een faillissement achter gesloten luiken  en de geraniums  ligt niet in mijn bedoeling.


Zoals ik al eerder vermeldde, heeft de Kamer van Koophandel mij, of ik wilde of niet, ingeschreven als lid. Dit zou allerlei voordelen hebben voor mij als eenmanszaak. Daar heb ik weinig van gemerkt. Tot nu toe is mijn lidmaatschap alleen een kostenpost. Maar van de week ontving ik een brief die ongetwijfeld een gevolg is van mijn lidmaatschap van de KvK. De brief is van Bloomberg Businessweek. Mijn ondernemershart klopte vol verwachting. ‘Dear Sir/Madam’, heft Bloomberg aan. Hij verkeert in het onzekere over mijn geslacht en laat, uiterst wel willend, de keuze aan mij over. Dan komt de zin die me deed stijgen in eigen aanzien en die ik nog nagloeiend van trots hier overschrijf: ‘You are among a select group of international business leaders who qualify for a very special offer from the new Bloomberg Businessweek.’ Dringt het tot u door? Zal ik het nog een keer overschrijven? Deze eenvoudige zzp’er maakt deel uit van een keurkorps van de internationale zakenwereld en is daar zelfs een leidende figuur in. Die Bloomberg weet waarover hij het heeft. Die kun je om een boodschap sturen. Enfin, hij kan niet stuk in mijn ogen. Eindelijk iemand die me op mijn juiste waarde schat. Het heel speciale aanbod houdt in dat ik me voor 73 euro op zijn blad kan abonneren. En alsof dat al niet genoeg is, geeft Bloomberg me ook nog een cadeau, gratis en voor niks. En wat is dat cadeau? ‘A FREE Travel Mouse!’


Daar heb ik nu altijd naar verlangd als ik in vreemde steden in eenzame hotelkamers zat. Geen muis in een kooitje, maar een vrije muis die van reizen houdt. Die altijd klaar staat met zijn knapzak om met mij te vertrekken naar onbekende oorden. Ik hoop dat het een niet al te kleine muis is. Dan kan ik gezellig met hem op de bank zitten en mijn arm om zijn schouders slaan als we ‘s avonds laat voor de televisie zitten in de onpersoonlijke hotelkamer. Overdag zwerven we door de stad, piepend van genoegen, bezoeken musea waar we muisstil zijn. En we gaan samen shoppen. Ik koop was voor zijn snorharen, een fluwelen hoes voor zijn staart. In een achterafbioscoopje zien we alle films van Mickey Mouse. Ik verzorg hem als hij bij een ongelukkige val een muisarm oploopt. Mijn vrije muis, door Bloomberg gebaard.

Zoals u merkt: ik stel me er veel van voor. Ik zit alleen met één probleem: hoe vertel ik het de poes?



Remco Campert, 2010









Bekentenis


Het valt niet mee iets waardevols te zeggen tegen iemand die, pas geopereerd, treurig en terneergeslagen in een ziekenhuis ligt, omringd door lijders aan praktisch alle kwalen waartoe de mensheid is veroordeeld. Vergeten door jachtige, onverschillige, vaak ook nog lelijke verpleegsters, en mishandeld door op verafgelegen universiteiten opgeleide doktoren die slechts op geld uit zijn, terwijl ze tevens, zoals blijkt uit alle romans over het doktersleven, met hun gedachten voortdurend verwijlen bij de mooie hoofdzuster van zaal zeven, ligt de te bezoeken patiënt veronachtzaamd in zijn doorwoelde en zweterige bed, terwijl buiten vrolijk de zon schijnt.


Het lijkt me verstandig nu maar eens op te houden met het op mechanische toon verschaffen van afgekloven heilwensen en het tonen van een slecht gespeeld medeleven aan mensen die door ziekte of ongeval in een ziekenhuis zijn terechtgekomen. De eerste alternatieve handelwijze die, nadenkend over dit probleem, bij je opkomt, is de patiënt zwijgend een bijbeltje in handig zakformaat toe te werpen om je daarna nog steeds zwijgend en zo snel mogelijk uit de voeten te maken, want de kans dat de patiënt het boekwerkje met al zijn resterende krachten terugsmijt in jouw richting, daarbij wellichteen vitaal lichaamsdeel rakend, kan niet worden uitgeschakeld.

Bij nader inzien is dit echter een wel heel gemakkelijke manier om je van een ziekenbezoek af te maken. Het beste is nog, geloof ik, het tegengestelde van een heilwens te uiten, in de geest van het vrolijke Hals- und Beinbruch, dat men bergbeklimmers of piloten uit de Eerste Wereldoorlog placht toe te voegen -ik weet niet meer precies welke categorie durfallen het hier betrof. Ik meen ook dat trapezewerkers elkaar de meest gecompliceerde verminkingen en hersenletsels toewensen voordat zij naar de nok van de circustent verdwijnen. Hoe dit ook zij, het principe zal hiermee duidelijk zijn geworden.Ik ben ervan overtuigd dat de laatstgenoemde soort heilwensen, of beter gezegd verwensingen, een veel krachtiger werking heeft dan de nu in zwang zijnde bemoedigende kreten, klopjes op de schouder, kneepjes in de wang of aaitjes over de bol. Een werking die ook goed te verklaren is.

Bij een op meewarige toon uitgesproken wens tot snel herstel van de bezochte, onder het overhandigen van de goedkoopste fruitmand die je kon vinden,zal het slachtoffer al gauw denken, niet zelden terecht, dat je maar wat staat te veinzen; dat de spreker inwendig een uitbundig leedvermaak koestert,of in gedachten reeds de grote koude pils voor zich ziet die hij zich als eerste werk na het verlaten van het ziekenhuis zal aanschaffen. Dit alles zal zijn laatste weerstanden slopen en de ziekte aanzienlijk verergeren.Veel beter is het eerst langdurig uit te weiden over het prachtige weer buiten waarin welgevormde vrouwen vrolijk rondstappen, over de goed geslaagde uitstapjes of vakantiereizen die je in deze aangename temperatuur hebt gemaakt, welke heerlijke maaltijden je de laatste tijd hebt genoten en welke opwindende tuinfeesten er de laatste weken zijn geweest, waarbij het je was opgevallen dat niemand naar het Welzijn van de patiënt informeerde.

 ‘Ach ja, uit het oog, uit het hart, moet je maar denken,’ dit is de afronding van dit deel van het gesprek. Hierna moet op venijnige of vergenoegde toon worden overgegaan op opmerkingen als: ‘Dit ziekenhuis zie ik je niet meer verlaten, althans niet lopend;’ of: ‘Je ziet er waarachtig nog weer slechter uit dan de vorige keer. Wist jij dat?’; of: ‘Ik ben altijd maar op het ergste voorbereid. Jij ook?’ Dit zal bij de patiënt een giftige reactie oproepen en het verlangen de spreker een figuur te laten slaan behoorlijk aanwakkeren. Blijft de bedlegerige toch nog volharden in zijn moedeloze blik uit het raam, suggereer dan ten overvloede een intensief overspelig gedrag van zijn vrouw of vriendin en vertel hemop speelse wijze dat verschillende belangrijke opdrachten intussen naar anderen zijn doorgespeeld. Tien tegen een grijpt hij dan verbeten naar zijn medicijnen, Hokt hele flessen tonicum naar binnen, snauwt doktoren en verplegend personeel op grove manier af zodat deze zich weer van zijn aanwezigheid bewust worden en de behandeling voortzetten, en binnen een paar dagen is hij als door een wonder weer op de been, tot grote vreugde van alle betrokkenen.
Zo zou het moeten gaan, maar eerlijk gezegd geloof ik dat mijn baanbrekende opvattingen in dezen nog maar beter even in de koelkast kunnen blijven. Want wat is er gebeurd? Enige dagen terug stond ik op de tram, op weg naar een in een ziekenhuis opgenomen figuur die ik met een bezoek zou gaan opmonteren. Juist had ik geestelijk de laatste hand gelegd aan bovenomschreven theorieën en stond tevreden voor me uit te kijken, allerlei grove beledigingen en verdachtmakingen repeterend en mijmerend over de roem die mij uit medische kringen ten deel zou vallen, toen een oude man naast me op het balkon plotseling aanving met kreunen, zweten en groen worden,om vervolgens door de knieën te zakken, naar adem te happen en met beide handen de tengere romp te omvatten. Ik begreep dat de man te kampen had met een falen van de zo essentiële werking der hartkleppen, terwijl ik ook een tijdelijk uitvallen van de afscheiding der alvleesklier mogelijk achtte. Tevens begreep ik snel dat me hier een prachtige gelegenheid werd geboden mijn pas ontworpen therapie aan de praktijk te toetsen.
De leken in de tram, die al direct begonnen met een ouderwets, op door mij afgewezen gronden berustend ach en-wee geroep, wist ik met een gebiedend gebaar op een afstand te houden. Afwachtend bleef men staan, waarschijnlijk in de mening dat ik deel uitmaakte der medische professie. Daarna stak ik de nu al grauw uitziende man een flink hart onder de riem door hem toe te snauwen: ‘Ik hoop van harte dat je erin  blijft, oude uitslover!’
Om hem weer helemaal op de been te helpen, en ook overwegend dat de aanval zijn gehoor kon hebben aangetast, kneep ik hem onder het uitstoten van een hatelijk lachje krachtig in de neus. De oude knapte er niet zichtbaar van op, maar zoiets heeft natuurlijk zijn tijd nodig. Maar als men nu dacht dat mijn optreden, psychologisch gezien toch zo uitgebalanceerd en vol fijne nuances, enige instemming oogstte bij de passagiers, dan moet ik bekennen dat ik hierin teleurgesteld werd. Beetgegrepen werd ik, vuistslagen en klappen kreeg ik, ruwe taal kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. Gelukkig stopte de tram juist bij een halte, zodat ik me door een razendsnelle aftocht aan dit primitieve volksgericht kon onttrekken.
Tot mezelf gekomen begreep ik met bitterheid dat alle mensen die met nieuwe, frisse ideeën aankomen zulke domme weerstanden ontmoeten;de geschiedenis der mensheid wemelt van de voorbeelden. Van de schrik heb ik me, eenmaal bij de patiënt aangekomen, maar weer op de nog steeds gebruikelijke, weerzinwekkend meelevende wijze gedragen. Op alle mogelijke manieren probeerde ik hem op te beuren, wijzend op allerlei fatale ziekten en complicaties die anderen hadden en hij niet. Veel kracht wenste ik hem toe en sterkte, er bijvoegend dat iedereen dag en nacht in gedachten bij hem was. Hartelijk overhandigde ik hem een op het laatste ogenblik gekocht kilo sinaasappelen, waarbij ik hem zei dat ik mezelf ook in het geheel niet goed voelde en een bezoek aan de dokter overwoog.En ik wist het wel, het hielp allemaal niets. Toen ik twintig minuten in deze trant had staan uitpakken, verzocht hij me geeuwend te vertrekken en vooral niet meer terug te komen, me de zak zuidvruchten weer toewerpend.


 Bob den Uyl, 1980

ROMANTISCH VERBITTERD

not me


mannomann

Dat romantisch verbitterd  zou een liedje zijn, volgens mij zag ik het jaren daarvoor in Amsterdam in grote witte letters op de muur staan, vanuit tram 3, bij het Concertgebouw in de buurt, als eerste graffiti, 1978.
Mijn gevangenis zou toch zijn vrijheidsdrang, anarchisme, relaties en het werk.
De vrije vogel en zijn kooien.


Musica ricercata van ligeti, ook anarchist:

https://m.youtube.com/watch?v=mkWCUUM9_50



Met veel plezier brieven uit Genua gelezen, vond het eigenlijk beter dan la superba (ilja l pfeijffer)


Ook de italiaanse chauffeuse van hans dorrestein met plezier gelezen.


Een van ons, over Breivik, gruwelijk en goed.


Van herman melville: bartleby scrivener, a story of wall street, klein boekje en indrukwekkend in de context.

Slachtofferrol is destructief

Er is een verschil tussen slachtoffer zijn en een slachtofferrol aannemen. Op het moment dat je iets ergs overkomt, dan ben je slachtoffer, en dan is het helemaal niet erg om een slachtoffer rol aan te nemen, het kan soms juist goed zijn om je eens kwetsbaar op te stellen. Stel dat je overvallen wordt op straat, dan ben je slachtoffer.

Sommige mensen vinden zichzelf altijd slachtoffer. Of het nou gaat om een ruzie met een vriend, onenigheid met een instantie of verloop van hun loopbaan; altijd zijn het anderen die hen iets hebben aangedaan. Hoewel dit dingen zijn waar ze zelf invloed op zouden kunnen uitoefenen, kiezen ze er (onbewust) voor om zich als slachtoffer op te stellen.

Mensen die (te) graag de slachtofferrol aannemen onttrekken zich hiermee van hun verantwoordelijkheden, terwijl er veel dingen zijn waar ze eigenlijk best iets aan zouden kunnen doen.

Het is niet goed om onnodig vaak een slachtofferrol aan te nemen om de simpele reden het je niet verder helpt. Sterker nog: het weerhoudt jou ervan om je problemen op te lossen. Je onttrekt je van alle verantwoordelijkheid en gaat stil in een hoekje zitten jammeren. Of misschien doe je dat helemaal niet zo stil, en laat je het aan iedereen horen die je tegenkomt.

In het begin zal je dit veel aandacht opleveren. Mensen hebben het met je te doen, ze proberen je te helpen, zorgen voor je. Maar na een tijdje zal je merken dat mensen je steeds meer beginnen te mijden; je afhankelijke opstelling is veel mensen gewoon teveel. En met de mensen die wel aan je zijde blijven wordt je band ook niet beter. Er ontstaat een vreemd soort dynamiek tussen jou en je ‘hulpverlener’. De relatie of vriendschap geeft jou ook niet meer waar je gehoopt had, en als reactie hierop ga je je nóg afhankelijker opstellen, kruip je nog meer in je slachtofferrol, wat het probleem uiteindelijk alleen maar vergroot. Je komt in een neerwaartse spiraal terecht.

Lastig van los te komen

Naarmate iemand langer structureel de slachtofferrol aanneemt, wordt het steeds lastiger om zich hier weer van los te maken. Het ‘slachtofferschap’ wordt een deel van de identiteit. Net zo als sommige mensen zichzelf zien als ondernemer, hulpverlener, huisvader/moeder of avonturier, zo zien deze mensen zich als slachtoffer.

Verslaving

Het werkt als een soort verslaving. Het voedt de behoefte voor aandacht, op de korte termijn.  Zodra het probleem is opgelost en het slachtoffer geen slachtoffer meer is, vervalt ook de daarbij behorende aandacht. Terwijl diegene juist zo verlangt naar iemand die echt ziet hoe moeilijk hij/zij het heeft. Daarom komt hij/zij al snel op de proppen met het volgende probleem waarvoor aandacht van de omgeving nodig is.

Het lastige is dat dit vaak volledig onbewust gebeurt. Mensen die zich chronisch in de slachtofferrol manoeuvreren hebben dat zelf vaak helemaal niet door. Ze willen zelf ook geen problemen en ze willen anderen ook niet belasten, maar het lukt ze gewoon niet om te ontsnappen uit dit destructieve patroon.  Bovendien voelt het veilig in hun slachtofferrol, het is wat ze gewend zijn. Ze hebben geen idee wat ze  aan moeten met de rol van winnaar of succesvol persoon.

Ontstaan

Het ontstaan zal voor iedereen natuurlijk anders zijn. Wel is het vaak een patroon dat er al van jongs af aan inzit. Het kan zijn dat diegene vroeger vaak slachtoffer is geweest (van pesterijen, vernedering, mishandeling, misbruik, verlies van dierbaren, verwaarlozing etc) en daardoor erg gehecht is geraakt aan de slachtofferrol. Ook de opvoeding kan een rol spelen. Al ouders het kind vaak negeren en pas aandacht geven als het zich als slachtoffer voordoet, dan is de kans groot dat het kind deze rol zal aanleren door middel van operante conditionering (onbewuste aanlering).

Oplossing

Stel dat je jezelf wel herkent in deze slachtofferrol. Dan ben je al een heel eind! De eerste stappen zijn namelijk herkenning en erkenning van je probleem. Het is belangrijk om eerlijk te zijn tegenover jezelf. Je hoeft helemaal niet over jezelf te oordelen, maar wel oprecht naar jezelf en je situatie te kijken. Zodat je langzaam kan gaan inzien dat je geen willoos slachtoffer bent, maar dat je zelf je situatie kan beïnvloeden.

Neem hierin kleine stapjes, want veranderen kost nou eenmaal tijd. Rome is ook niet op één dag gebouwd. Het is ook belangrijk dat je echt bereid bent om te veranderen. Je zult er veel voor op moeten geven! Alle voordelen van het slachtofferschap, die jou zo’n veilig gevoel gaven, zal je straks achter je moeten laten. Hierdoor zal je identiteit ook veranderen, en dat is niet niks! Je kan voortaan zelf kiezen hoe je met situaties om zal gaan, je moet hier een nieuwe weg in zien te vinden.

Omgeving: Hoe kan je diegene helpen?

Voor de omgeving kan het omgaan met iemand die constant in de slachtofferrol zit erg lastig zijn. Je eerste neiging is vaak om er tegenin te gaan, maar dit helpt meestal niet. Het maakt de ander juist alleen maar fanatieker. Probeer dit dus los te laten. Wat je wel kan doen is positief zijn en hulp bieden. Vragen die vaak goed helpen zijn bijvoorbeeld:

– Waarom vertel je me dit

– Waarmee kan ik je precies helpen

– Wat wil je dat ik voor je doe

Op deze manier hou je die ander een spiegel voor en gaat die ander inzien wat hij/zij eigenlijk wil en wat hij/zij van jou vraagt. Verwacht hier echter geen snelle resultaten van. Het chronisch aannemen van een slachtofferrol is een structureel probleem wat tijd kost om vanaf te komen, heb dus geduld.

Bij het omgaan met zo iemand is het in elk geval belangrijk dat je probeert om je eigen visie even aan de kant te zetten. Oordeel niet over die ander, maar luister met interesse. Dat wil niet zeggen dat je het overal maar mee eens hoeft te zijn. Maar er tegenin gaan is gewoon zonde van je energie. Wat soms wel goed kan helpen is om het klagen gewoon niet teveel aandacht te geven. Als diegene merkt dat negatieve aandacht vragen bij jou geen zin heeft, kan dit de negativiteit doen uitdoven.

Wat ook kan helpen is jezelf als voorbeeld geven. Vertel bijvoorbeeld hoe jij op een actieve, positieve manier dingen aanpakt (zonder daarbij denigrerend te zijn naar die ander toe).  Dit kan die ander inspireren om ook op een positievere manier met problemen om te gaan.  En mocht de negativiteit van diegene je even teveel worden, schroom dan niet om even afstand te bewaren. Je kan anderen tenslotte ook alleen maar helpen als jij jezelf goed voelt.

De ontevreden mens

Maart 2017, the beatles hadden nog nooit op de ski's gestaan in 1965; voor de film "help!" werden Oostenrijkse stand-ins gebruikt. Vond de beatles geweldig ! Nu luister ik er niet meer naar, hoewel ze goed blijven klinken.

An old young man in july 2016

Fuerteventura oktober 2016 happy is the new rich

Sint Maarten januari 2017, lief hebben is los laten

Something fishy

Waar geen wil is is geen weg

Consider me gone

Topmanager

Bottommanager


"Yeah, I worked in those mines more than 25 years, cause of that I have terminal lung cancer. Yeah, I voted Trump, I hope he'll bring those mines back to America."

Is veralgemeniseren altijd dom ? Als de vriendelijkheid van een nederlander aan de oppervlakte dreigt te komen, verstopt zij deze gauw onder een laag degelijkheid of een ruwe bolster. Koken is in Nederland geen kunst; eten doet men niet voor zijn genoegen. Voorkomendheid is hier geen alledaags verschijnsel; het wordt beschouwd als zwakheid. Wie attent is, wekt argwaan. Vrolijkheid om niets, bevrijdend vrijuit lachen, domweg genieten, plezier hebben in plezier, is haar niet aangeboren. Wat aan haar opvalt is de plechtigheid, de zwaartillendheid, de treurigheid, de oubollige ouwelijke taal van de vijftiger jaren. En meestal die doodse stilte, waarvan ik hield, met hamsterwangen. Ik hamster eerlijkheid, vriendelijkheid, dankbaarheid, vertrouwen en liefde en geef gekwetstheid, hypocrisie, angst, onzekerheid, verbittering, verschillende storingen en ijdelheid.


Apart om in te zien dat ze in 1650 bestond:

Can I excuse her wrongs with virtue's cloak?
Shall I call her good when she proves unkind?
Are those clear fires which vanish into smoke?
Must I praise the leaves where no fruit I find?

No, no, where shadows do for bodies stand
Thou may'st be abus'd if thy sight be dimmed
Cold love is like to words written on sand
Or to bubbles which on the water swim
Wilt thou be thus abused still
Seeing that she will right thee never?
If thou cans't not o'ercome her will
Thy love will be thus fruitless ever

Wilt thou be thus abused still
Seeing that she will right thee never?
If thou cans't not o'ercome her will
Thy love will be thus fruitless ever

Was I so base, that I might not aspire
Unto those high joys which she holds from me?
As they are high, so high is my desire
If she this deny, what can granted be?

If she will yield to that which Reason is
It is Reason's will that Love should be just
Dear, make me happy still by granting this
Or cut off delays if that I die must
Better a thousand times to die
Than for to live thus still tormented
Dear, but remember it was I
Who for thy sake did die contented

Better a thousand times to die
Than for to live thus still tormented
Dear, but remember it was I
Who for thy sake did die contented

Songwriter: John Dowland

SUPERRELATIE

Gepubliceerd: 01 juli 2017 11:28
Laatste update: 01 juli 2017 11:27
 
Vrijgezellen, stelletjes die net bij elkaar zijn, maar ook mensen die al dertig jaar getrouwd zijn kunnen dit weekend in Amsterdam meedoen aan een zogenoemd 'superrelatieweekend'. NU.nl sprak met een psycholoog en een relatietherapeut over het fenomeen superrelatie.
"Iedereen zal in het begin zeggen dat hij een superrelatie heeft", denkt psycholoog Karin Fehling. "Door die flow van adrenaline en serotonine is in het begin alles leuk. Gaandeweg kom je meer tot jezelf en kom je erachter hoeveel raakvlakken je nou echt hebt met elkaar."

Respect, goede communicatie en het nemen van je verantwoordelijkheid zijn volgens Fehling drie van de belangrijkste aspecten van een goede relatie. "Iedereen draagt patronen met zich mee vanuit zijn verleden. Die hebben invloed op jouw relaties, ook al ben je je daar niet altijd van bewust."

Als je merkt dat bepaalde patronen een belemmering vormen in je relatie, kun je eventueel hulp inschakelen om inzicht te krijgen in je handelen. "Een therapeut of psycholoog kan je daarbij helpen. Het is goed om allebei inzicht te krijgen in de manier waarop je met elkaar omgaat; een relatie is een wisselwerking tussen twee personen."

Vertrouwen
Wilbert Kok, die als relatietherapeut is aangesloten bij de Nederlandse Vereniging voor Relatie- en Gezinstherapie (NVRG), denkt dat een superrelatie onder meer gaat over mensen die trouw zijn, elkaar vertrouwen en elkaar vrij laten.

Het 'klassieke beeld' over een relatie is dat deze tot op zekere hoogte voorspelbaar en stabiel is, aldus Kok. "Dat vinden mensen fijn. Maar tegelijk ben je op zoek naar spanning en avontuur, naar dingen waarvan je (seksueel) opgewonden raakt. Sterke stellen kunnen al die zaken combineren."

Spanning kun je volgens Kok op verschillende manieren opzoeken. "Stellen hebben 'projecten' nodig waaraan ze kunnen werken. Het verbouwen van een huis of het krijgen van kinderen zou zo'n project kunnen zijn. Je kunt ook samen iets avontuurlijks gaan doen, zoals een reis maken of een nieuwe, gezamenlijke hobby zoeken."

Wat betreft seksuele spanning is het belangrijk jezelf aantrekkelijk te blijven maken voor je partner, zegt Kok. "Zorg dat je de moeite waard bent en blijft. Blijf luisteren naar de ander en praat ook over wat je zelf nodig hebt. Dat is soms lastig en het vergt moed om over lastige dingen te praten, maar het is wel belangrijk."

Open relatie
Een open relatie werkt volgens Kok op de lange termijn niet. "Ik denk dat dat alleen een tijdelijke oplossing kan zijn. Een open relatie gaat uiteindelijk ten koste van de 'veiligheid' van je relatie."

Een van de dingen die je wel zou kunnen doen om de seksuele spanning op te voeren, is afspreken dat je een weekend per jaar vreemd mag gaan. "Zoiets kan alleen als je goede afspraken maakt", benadrukt Kok. "Onder druk of dreiging werkt zoiets niet."

Verder kent een superrelatie volgens Kok geen lijstje met verboden onderwerpen of taboes. "Het is dapper en moedig om moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken, zodat je kunt zeggen wat je nodig hebt zonder de ander kwijt te raken."

Ook als individu is het belangrijk stil te staan bij je relatie. "Verdraag dat de ander misschien niet helemaal voldoet aan jouw ideaal. Probeer verder de juiste balans te vinden tussen zaken als egoïsme en opkomen voor jezelf en iemand dwingen of aanmoedigen. Iemand aanmoedigen gebeurt op een liefdevolle manier, maar iemand dwingen niet."


Levensfase
Volgens Kok zijn de meeste mensen nog altijd op zoek naar een lange, duurzame relatie. "Tegenwoordig hebben we gemiddeld drie duurzame relaties. Je behoeftes hebben te maken met de levensfase waarin je zit."

Kok merkt zelf dat stellen die net een kind hebben gekregen, vaak aankloppen bij een relatietherapeut. "Zij hebben veel ballen hoog te houden: de hypotheek moet worden betaald, ze willen carrière maken en dan zijn er ineens kinderen. Die zaken kunnen je het gevoel geven dat je gevangen zit in een kooi. Tijdens zo'n moeilijke periode kan een therapeut helpen om een ommekeer te maken binnen je eigen relatie."

Volgens Fehling zijn de redenen om een relatie aan te gaan heel anders dan vroeger. "Vroeger waren mensen financieel afhankelijk van elkaar, maar tegenwoordig zijn mensen zelfstandiger. Je zoekt dus vooral een stukje aanvulling in een relatie. Dan kan het voorkomen dat je na tien jaar denkt: biedt deze relatie mij nog wat ik nodig heb?"

Fantaseren
Of een superrelatie voor stellen echt haalbaar is, doet er volgens Kok misschien niet eens toe. "Fantaseren over de superrelatie geeft al kracht en uitzicht."

"Dat het nooit helemaal zal lukken vraagt om een ruimhartig karakter, een karakter dat het kan verdragen dat het ‘goed genoeg’ is. Als de ander goed genoeg is, word je zelf misschien ook wel gewaardeerd om de 'goed genoeg'-status. Daarmee ontstaat ruimte voor de liefde."

Door: NU.nl/Sjan Verhoeven

1 Passen jullie bij elkaar?

Dit is misschien wel de allerbelangrijkste vraag. Het antwoord hangt van meerdere factoren af. Zo is een goede graadmeter of jullie voldoende op elkaar lijken. Tegenpolen trekken elkaar aan,zeker in het begin van een relatie. Maar de Amerikaanse psycholoog Darren George ontdekte iets anders: als partners hetzelfde belang hechten aan sporten, fysiek evenveel aankunnen, vergelijkbaar denken over spirituele zaken en evenveel werken aan persoonlijke groei en ontwikkeling, maakt dat de kans dat hun relatie langdurig zal zijn, groter.

Psycholoog en relatietherapeut Marly Senden schreef het onlangs verschenen boek Bij twijfel zeker doen – handboek voor de relatie­twijfelaar. Ze voegt een paar factoren toe die de kans op succes vergroten: eenzelfde achtergrond (op het gebied van cultuur en van sociale klasse), een vergelijkbare persoonlijkheid en verwachtingen ten aanzien van het leven.

Helaas valt er aan deze factoren niet zoveel te veranderen: je bent nu eenmaal wie je bent. Bij relatieproblemen valt er op dit gebied dan ook weinig winst te behalen. Senden: ‘Komen je twijfels voort uit verschillen op deze essentiële punten, dan is dat terecht en kunnen jullie waarschijnlijk beter uit elkaar gaan.’

2 Voelen jullie je nog verbonden?

Emotionele saamhorigheid, dus verbondenheid, is de lijm van je relatie, concludeerden de psychologen Pieternel Dijkstra en Dick Barelds uit onderzoek dat ze deden naar succesfactoren. Maar wat maakt dat je je verbonden voelt? Volgens de Amerikaanse hoogleraar psychologie Robert Sternberg bestaat verbondenheid uit drie componenten:

- intimiteit, gevormd door vertrouwen, steun, een goede communicatie en empathie;

- passie, bestaande uit fysieke aantrekkingskracht, opwinding, energie en romantiek;

- toewijding, het besluit om de relatie voor langere termijn in stand te houden.

‘Een gemis in een relatie is meestal terug te voeren tot een van deze drie componenten,’ zegt relatietherapeut Senden. ‘Hebben jullie bijvoorbeeld weinig of geen seks, dan kan dat komen doordat er geen fysieke aantrekkingskracht meer is, en het dus aan passie ontbreekt. Maar het kan ook zijn dat er een ander gemis onder ligt, zoals aan vertrouwen en daardoor intimiteit.’

Probeer uit te vinden wat er precies ontbreekt en of daar iets aan te doen is. Dat is helaas niet altijd het geval. ‘Je kunt bijvoorbeeld wel leren om beter met elkaar te communiceren en zo proberen intimiteit en toewijding terug te krijgen. Maar werken aan passie is lastiger.’

Lukt het niet om terug te krijgen wat je mist, en heb je daar uiteindelijk geen vrede mee, dan is het beter om er een punt achter te zetten.

3 Zijn jullie nog nieuws­gierig naar elkaar?

Ben je al wat langer samen, dan ontstaat vaak het idee dat je elkaar door en door kent. Het risico daarvan is dat je in plaats van te vragen naar elkaars gedachten en gevoelens, die voor elkaar invult. Met misverstanden, teleurstellingen en ruzie tot gevolg. Bijvoorbeeld: je vindt je partner erg stil en denkt: hij zal wel weer te hard werken. Je hamert erop dat hij vroeger moet stoppen en naar huis komt. Maar in werkelijkheid heeft hij veel stress van zijn werk. Hij krijgt door jouw opmerkingen het gevoel dat hij het thuis ook al niet goed kan doen en trekt zich steeds verder terug. Jij bent teleurgesteld, hij ervaart onbegrip.

Volgens hoogleraar psychologie en relatie-expert John Gottman slaan we kennis over onze geliefde op in een lovemap, een soort partner-plattegrondje in ons brein. Hoe uitgebreider de lovemap, hoe groter het vertrouwen, het respect, en hoe hechter de liefde. Dus ga eens na: weet je nog precies wat je partner boeit en bezighoudt? Ben je nog benieuwd naar zijn of haar dromen en verlangens, frustraties en angsten? Door daarover te praten vergroot je de lovemap en daarmee de liefde. Word je al moe bij het idee? Dan is het tijd om je eigen weg te gaan.

4 Wil je met z’n tweeën zijn?

Kinderen, collega’s, vrienden en ­familie… Een druk sociaal leven kan je volledig in beslag nemen. Tijd met z’n tweeën schiet er maar al te makkelijk bij in. En soms is zo’n druk leven ook een prettig ­excuus om niet met zijn tweeën te hoeven zijn.

Maar intimiteit kun je alleen voelen als je samen tijd doorbrengt, schrijft Marly Senden in haar boek. ‘Het gaat om structurele tijd samen, niet alleen weekendjes weg of vakanties.’ Ze verwijst naar John Gottman, die ontdekte dat in een goede relatie mensen vijf uur per week meer aan elkaar besteden dan in een slechte. Die tijd samen kan ook bestaan uit talloze kleine momenten van aandacht, een vraag of een zoen.

‘Verkeert je relatie in zwaar weer en wil je samen weer wat opbouwen, dan is het belangrijk om veel meer tijd samen te gaan doorbrengen dan je nu doet,’ zegt Senden. Dat hoeft niet ingewikkeld te zijn. Bespreek bijvoorbeeld bij het ontbijt wat er die dag op stapel staat, vraag aan het einde van de dag hoe het is gegaan, en spreek wekelijks uit wat je in de ander waardeert en wat je bezighoudt. Zo werken jullie je lovemaps bij. ‘Probeer dat een half jaar uit. Is het gevoel voor elkaar daarna niet terug, dan is de kans klein dat het nog gaat komen.’

En ook als je al eerder tot de conclusie komt dat je liever helemaal niet meer samen bent, kun je maar beter de knoop doorhakken en stoppen.

5 Kunnen jullie goed ruziemaken?

‘Ruziën is een manier om je on­genoegen te uiten en duidelijk te maken waar je behoefte aan hebt. Mensen die dat niet doen, sluiten zich af en komen zo verder van de ander af te staan,’ zegt relatietherapeut Senden. Dat betekent niet dat je tegen elkaar moet schreeuwen of elkaar te lijf moet gaan. Maar bij onenigheid – en wie heeft die niet af en toe – moet je wel ongeremd kunnen zeggen wat je vindt en voelt.

Goed ruziemaken is te leren. Al heel wat therapeuten en onderzoekers schreven er een recept voor. Volgens relatietherapeut Sue Johnson, grondlegger van Emotionally Focused Therapy (EFT), is het essentieel dat je je tijdens een ruzie blijft open­stellen voor de ander, zijn of haar emoties erkent, en regelmatig fysiek contact maakt. Relatietherapeut Senden pleit voor echt goed luisteren naar de ander. ‘Welke emoties zitten er achter de verwijten? Daar gaat het om.’

Relatieonderzoeker John Gottman vond vier punten waarop het vaak misgaat, en waar je je dus beter niet schuldig aan kunt maken:

- kritiek uiten op de persoon (in plaats van op zijn gedrag);

- snel in de verdediging schieten;

- minachtend doen;

- een muur optrekken.

Bezondigen jullie je hier doorlopend aan, dan blijft er weinig wederzijds vertrouwen over en kun je beter uit elkaar gaan.

6 Zijn je verwachtingen reëel?

We denken tegenwoordig dat alles maakbaar is, ook onze partner. ­Onzin natuurlijk. Persoonlijkheidskenmerken als extraversie, labiliteit of slordigheid verander je niet echt. ‘Voor je het weet ben je een precarious couple: de een zeurt en de ander trekt zich steeds meer terug.’

Maar wat mag je dan wel vragen van je partner? ‘Mensen die van hun partner verlangen dat ze met vriendelijkheid, affectie en compassie worden bejegend zijn het gelukkigst in hun relatie,’ zegt John Gottman naar aanleiding van wat hij in zijn relatieonderzoek ontdekte. Je mag dus op dat vlak best wat van de ander verwachten. Maar voor een partner die dit niet in zich heeft, kan het hard werken zijn. ‘Verwacht bijvoorbeeld niet dat de ander opeens heel empathisch wordt, dat is niet reëel,’ zegt Marly Senden. De bereidheid om elkaar te respecteren en tegemoet te komen is soms het maximaal haalbare.

Om te achterhalen of je verwachtingen reëel zijn, moet je dus achterhalen of de ander het kán geven of veranderen. Met (objectieve) vrienden of familie praten over die verwachtingen helpt daarbij.

Senden: ‘Kan je partner op kritieke punten niet veranderen of wil hij of zij zich niet aanpassen, en kun jij dat niet accepteren, dan heeft je relatie geen toekomst.’

7 Gun je elkaar genoeg?

Tijdens de eerste verliefdheid gun je elkaar alles. Maar in de loop der tijd groeit er soms iets scheef. De ene partner neemt meer tijd voor zichzelf dan de andere, of de een maakt promotie na promotie terwijl de ander maar niet aan een carrière toekomt. Zijn jullie nog zo gul tegenover elkaar als in het begin?

Volgens de Sociale uitwisselingstheorie houden we onbewust een kosten-batenbalans bij van de liefde. Relaties waarin partners elkaar ­ongeveer evenveel tijd, liefde en aandacht geven, zijn de meest bevredigende. Ben je degene die vooral geeft, dan is de kans groot dat je daar ongelukkig mee bent.

Wat kun je doen aan een oneerlijke balans? ‘Bespreek je wensen en behoeften en hoe je daar meer invulling aan kunt geven,’ zegt Marly Senden. Dat klinkt mooi, maar je partner kan natuurlijk ook veeleisend zijn (zie vraag 6). Daar hoef je toch niet altijd aan tegemoetkomen? ‘Nee, zeker niet. Heeft hij of zij bijvoorbeeld een onuitputtelijke behoefte aan aandacht, dan zul je in zijn ogen altijd tekortschieten. Hij zal dan eerst aan zijn zelfvertrouwen moeten werken.’ Dat geldt natuurlijk ook andersom: ‘Ben je zelf bijvoorbeeld geneigd om alle aandacht op te eisen, dan zul je eerst moeten leren om dat minder te doen.’

De bereidheid om ook eerlijk naar je eigen gedrag en behoeften te kijken, door beide partners, is dus voorwaarde voor het herstellen van de balans. Is die er niet, dan zul je je altijd tekortgedaan voelen; geen stabiele basis voor een relatie met wie dan ook.

8 Zijn jullie trouw?

Slechts 31 procent van de huwelijken overleeft overspel, meldde het Amerikaanse Journal of marital and family therapy, de rest loopt erop stuk. ‘Overspel staat haaks op toewijding,’ zegt relatietherapeut ­Senden. ‘Het is dus een reële bedreiging. Maar willen beide partners echt met elkaar verder, dan is de relatie onder bepaalde voorwaarden wel te redden.’

Als ‘bedrieger’ moet je dan flink aan de slag: om de ander te overtuigen van je toewijding moet je je verdiepen in wat je hebt aangericht, spijt betuigen, de derde in het spel niet meer zien, en jezelf durven vragen: wat maakte dat ik openstond voor een ander? Wat kan ik doen om dat in de toekomst te voorkomen?

Als ‘bedrogene’ mag je uiteraard tijd nemen voor de pijn, maar je moet er niet in blijven hangen, en proberen de ander te vergeven. De Amerikaanse psycholoog Frederick DiBlasio toonde aan dat het al helpt als je besluit om je partner te vergeven. De negatieve gevoelens worden dan minder sterk. Marly Senden: ‘Blijft de andere partner vreemdgaan of kan de bedrogen partner zich er niet overheen zetten, dan is de kans klein dat ze het samen gaan redden.’

9 Kun je jezelf zijn?

Aan de drie componenten die nodig zijn voor volwaardige liefde – intimiteit, passie en toewijding – wordt volgens Senden tegenwoordig een vierde toegevoegd: autonomie. Ook uit het relatieonderzoek van Pieternel Dijkstra en Dick Barelds blijkt dat autonomie een succes­factor is. Want autonomie leidt tot meer zelfstandigheid, vrijheid en eigenheid, en dat vergroot je zelfliefde. En, zo blijkt uit onderzoek, die maakt dat je ook meer van de ander kunt houden, positiever kunt communiceren, je partner beter kunt vergeven voor eventuele misstappen en durft te vragen om wat je nodig hebt.