Ik was niet bij machte het tij te keren. Mijden man !

ik noem altijd iedereen aardig, lief leuk en echt omdat je bent wat je zelf zegt

A loving heart is the truest wisdom
Met het onderstaande laat ik mezelf lelijk zien en ook daardoor ben ik de dame kwijt geraakt waarmee ik het liefste oud was geworden, in ieder geval van januari 2015 tm oktober 2015. Nu niet meer. Zij omschreef tim, haar x, als grof, bot, kwetsend, laf, zwak en huichelachtig; zij heeft hetzelfde gedrag vertoond plus een zwijgzame negatieve iezegrim door mijn toedoen, prijs jezelf gelukkig, wees vrolijk, wees blij. Wat een ongelooflijke stomkop en prutser ben ik, dat ik het niet zag.

Kijk, ik zal het je nogmaals uitleggen, mijn geduld is groot. Je kunt een varken niet verwijten dat het een varken is. Dat is nou eenmaal zo. Zo is het. Ik kan iemand die in een rolstoel zegt dat ze niet meer geduwd wil worden niet verwijten dat ze niet meer geduwd wil worden. Niet naar Brussel, Bergen, Wageningen, Londen, Schiermonnikoog, duin en Kruidberg, Brugge, wherever, whenever. Ook niet als ze zegt dat ze dat allemaal zo geweldig vond. Voor mij is een vreugdedansje vanwege het niet meer hoeven duwen dan meer op zijn plaats en me verbazen over mijn oneindige stupiditeit, narcistisch egoistisch varken dat ik daar ben.

En navelstarende kan ik het me, gelet op onze leeftijd, ook voorstellen dat ze niet door iemand met een looprek of rollator geduwd wil worden. Dat continue gebonk en geram tegen die rolstoel. Onverdraaglijk. Ook kan ik haar niet verwijten dat ze alles wat ze haar ex verwijt zelf doet: grof en bot een eenzijdige relatie beëindigen en daarboven is bij mij kennelijk narcisme geconstateerd door een deskundige. Plus een ster in het zichzelf in de slachtofferrol manoeuvreren. Haar zus zou zich uit de hoogte gedragen, net zoals ik. Minderwaardigheidscomplex, laag zelfbeeld, de pot verwijt de ketel en Calimero. "Zij zijn groot en ik is klein", alles maar dan ook alles opdat ik slachtoffer ben. Lijdzaam, passief, angstig, bang, zwak, inhalig, dramatisch, wantrouwig, pathetisch, doemdenkerig, jankerig, huilerig, negatief fatalistisch, zielig doen, laf, lijdelijk ben ik. Dat dat in mijn beleving waardeloos is en dat ik mezelf kwalificeer als non valeur en minable is natuurlijk geheel mijn probleem en mijn gevoel. Het is dat ik er af en toe om moet lachen maar ik verdien eigenlijk een authentieke draai om de oren en pets voor de mooie billen, eerst even omhoog tillen. Never look back. Forget about it. Gepasseerd station. Het oninteressante verleden. Ook herinneringen dat ze in het begin af en toe huilde van vreugde of verdriet vanwege d'r relatie, het is allemaal onbelangrijk geworden. Mijn optreden heeft ervoor gezorgd dat het allemaal niets was, dat het niets voorstelde. En dan ook nog zo'n zinnetje "net zoals in vorige relaties kreeg ik vluchtgedrag". Klinkt goed en vriendelijk, je bent 1 van die vorige relaties, het is helemaal niet uniek en anders. En dan nog verbaasd en verontwaardigd dat ik me zomaar helemaal van haar af zou keren. Gauw wegrollen met ontevreden verongelijkte blik in die rolstoel. Wegwezen. Mijden man.

En nu ben ik steeds meer blij, tevreden, gelukkig en opgelucht. Geloof dat Baghwan zei dat de periode na een scheiding het gelukkigste is. Dit keer klopt het, in 2010 ook, in 2013 niet, toen ruim 9 maanden somber. Ook herinner ik me nog van haar  "We konden het tij niet keren", "Ik mis verbinding" en andere zinnen. Laten we gezamenlijk, onder mijn voortreffelijke  leiding, eens analyseren waar foutieve dwanggedachten vandaan komen. Geconstateerd is dat geleerden, wetenschappers en andere mensen, zoals ik, voor 99,5% van de tijd irrationeel, bijgelovig en bevooroordeeld denken. De lafheid en zwakheid van een permanent slachtoffer als ik zijn afschuwelijk om mee te maken.

Is het niet zwak en laf om iemand na te trappen waarmee je 1,5 jaar een "relatie" had ? Ja. Zodra het een echte relatie werd of zou worden, maakte ze er een einde aan. Stik maar in jezelf. Voelde me altijd goed met haar, zo stil, rustig en prettig. Sereen was ze. Bij andere vrouwen na het vrijen, wegwezen, slip out of the back, jack. Vluchten. Heb ruim 1 jaar (9 maanden, februari-oktober) het idee gehad dat ik mijn mooiste relatie meemaakte en dat bij 50plus. Niet verkeerd. Meer daarvan en ook dat ik maar zo gelukkig en sterk blijf als ik nu ben. En verdorie, wat was het leuk om te whatsappen met haar, haar met zwartleren jurk te zien, te sporten, te vrijen, ze hielp me top met het werk. Benoem wat ik zie gebeuren en wat het met me doet. Laat het bij wat feitelijk volgens mij gebeurd is, richt je ongenoegen niet op de persoon. Niet de persoon, de feiten en de omstandigheden benoemen en wat het met me doet. NIET gelijk krijgen, NIET verongelijktheid, NIET verontschuldigingen of excuses verwachten, dat loslaten, afstand houden, niet in je gelijk gaan zitten en blijven zitten, niet een focus op de personen maar op het werk. Dus feedback geven hoe je zaken meemaakt en ervaart, wat het met me doet en niet in verwijten en beschuldigingen blijven steken. Herhaal het maar even voor mezelf. Zij zag wekelijks van die rampgevallen die 2 tot 6 jaar of oneindig maar in de poep blijven neuzen, vreselijk, nooit doen, had myself a walking, talking, living, sleeping doll en wat meer, intrigerende persoonlijkheid toch wel en ook iets liefs en zachtmoedigs en en en vreemd allemaal, wat zit ik toch raar in elkaar op 2 juni 2016 en 76,1 kilo ! Ik ben blijven steken in egoisme, ijdelheid of stupiditeit.
En toch...werkt een negatieve onzekere narcistische gedachtegang destructief voor elke relatie. Ik ben redelijk vrij, we zijn allemaal gevangenen van onszelf, zij is een gevangene van vreemde verwachtingen hoe een relatie moet zijn, wantrouwen, schuldgevoelens en andere dwanggedachten. Ze stikt in tegenstrijdige verwachtingen en verlangens en doet daar vervolgens slachtofferig over en belast mij ermee. "Jammer dat een echt gesprek niet mogelijk was", ja, makkelijk als je enige boodschap is dat je de relatie definitief wil beëindigen. En vervolgens "discussie gesloten" en "we kunnen niet (meer) met elkaar praten" en "nu niet meer mailen"; woorden van een verbitterde verzuurde iezegrim. Bij even tegenwind, stoppen, einde, schluss en het uit kraaien "jij hebt alles kapot in mij gemaakt". Jaja. Kijk naar jezelf.
En als je naar de reden vraagt waarom ze van te voren bedacht heeft "wil je dat nog wel weten ?" om op die manier te huichelen dat ze met een ouwe wil afspreken. Ik vergeef mezelf met veel moeite.



Waar geloof je in?“Als ik ergens in geloof dan is het in zelfrelativering. Er wordt wel gezegd dat engelen kunnen vliegen omdat ze zichzelf zo licht nemen. Daar streef ik dus naar. Ik neem mezelf daarom niet buitensporig serieus. Dat komt in mijn werk ook duidelijk naar voren. Wanneer je jezelf te zwaar neemt in dit toch al zware leven dan wordt het leven alleen maar zwaarder. Dan kom je haast niet meer vooruit. Ik ben daarom  zo min mogelijk met mezelf bezig. Met termen als zelfontplooiing of zelfontwikkeling heb ik dan ook helemaal niets. Volgens mij ontbreekt het mij aan een zelf. Ik verplaats me liever in anderen. Misschien ben ik daarom wel gaan schrijven. Dan val ik helemaal weg. Hoewel ik vaak in de ik-persoon schrijf gaat het toch meestal over anderen. Maar als er iets verdrietigs of vreugdevols in mijn leven plaatsvindt dan ervaar ik dat ik natuurlijk best wel een zelf heb. Om emoties kan mijn zelf nu eenmaal niet heen. Ik doorzie dingen, kan zaken relativeren. Ik hou niet van labels, maar waarom hoor je nooit iemand over de positief–depressieven. Al die mensen die alles maar leuk vinden, dat is pas ongezond. Ik zie het zo: Jij moet niet alleen door het leven heen, het leven moet ook door jou heen. Ik heb mij er bij neergelegd. Het sombere hoort bij mijn leven. Het is een kwestie van geduldig lijden. Je moet het toch uitzitten. Dat anderen vreemd tegen zo’n houding aankijken, interesseert mij niet. Ik ben liever geestelijk onafhankelijk.”


Tuurlijk kun je treuren
Maar de vraag is waarom
Beter kijken naar wat leuk is
In plaats van wat stom


Op je kop gaan staan
Of rennen in het rond
Het heeft geen zin
Alles komt zoals het kont


Ik noem altijd iedereen
Lief, schattig, leuk en echt
Want vroeger is me geleerd
Dat je bent wat je zelf zegt





Een rijke industrieel uit de 18e eeuw die na een erfenis veel goed voor de mensen deed en leefde naar het motto "zoek wat de mensen verbindt en neem weg wat verdeelt". (uit: "Tot u spreekt Jan Mulder", een leuk boek).