Alleskunner

Allesneukert

Allesvrezert

Alleskennert
Allesvrezer van van kooten


https://www.youtube.com/watch?v=JrrQp4QDhic



Huiselijk geweld, wat klinkt dat knus en gezellig. Vreemd contrast dat ik me zo top voel in deze tijd van Nice, Turkije en Brexit. Het is weer een goede egonarcistentrip of iets dergelijks, zoveel geluk, liever continu dit gevoel dan een miljoen in de loterij. En heel af en toe een traan, als ik aan kinderen denk, overreden door zo'n vrachtwagen. Raar, alleen maar kinderen, niet volwassenen, zelfs daar een onderschijt. Raar dat ik fruity rose van bavaria alcoholvrij bier nu zo vies vind, toch zeker 1 jaar van genoten en nu wil ik het niet meer, nooit meer. Zoete chemische troep.

                                                    menno met se nichterige hempie

Verbinden ?

De 21ste eeuw wordt de eeuw van de ehbo, lieve mensen, let op mijn woorden. Want alle bedrijven zoeken tegenwoordig ‘verbinders’. En dan niet alleen in de defensiehoek waar ze best handig kunnen zijn, maar gewoon, op kantoor. Ik kan mijn hoofd niet meer buiten de deur steken of er is wel iemand die mij mét, aan of tussen iets wil verbinden – met een dikke prop in mijn mond tot ik geen kik meer kan geven en nooit meer naar huis kan.

Zo kwam ik een bedrijf tegen dat ‘verbeterspecialisten’ zocht die ‘initiatiefrijk, verbindend, nieuwsgierig en praktisch zijn’; zag ik op het ‘werkcongres burgemeester van de toekomst’ een sheet met daarop ‘verbinding met de gemeenschap’; en zag ik een salesafdeling waar ze willen ‘verbinden in vertrouwen’. Jongens, ik zeg het maar meteen: ik vind het eng, al die verbanden. Ik zie bij verbinden altijd een hele afdeling verbonden collega’s voor me. Alsof het oorlog is en we koortsachtig met grote rollen verband, wadend in het bloed tussen de veldbedden, etterende wonden moeten verbinden. Alsof een pleister niet genoeg is. Alsof we allemaal ziek zijn. Ik snap het ook niet. Waarom zouden we allemaal verbonden moeten zijn? Iedereen die weleens gescheiden is, weet hoe heerlijk het is om een tijdje ongebonden te zijn. Bovendien vind ik, even terugkomend op die burgemeestersbijeenkomst, dat niet elke verbinding meteen tot gemeenschap hoeft te leiden. Ik denk ook altijd aan ‘verkeerd verbonden’ bij verbinden. Wie garandeert dat je goed verbonden wordt, er zitten vast een hoop prutsers tussen al die verbinders. Mensen die zeggen dat ze met je willen verbinden, zeg nieuwe burgemeesters of enge mensen op LinkedIn, daar wil ik vaak ook helemaal niet mee verbonden worden. Ga lekker jezelf verbinden en laat mij erbuiten, denk ik dan. En wie ontbindt alles weer als het klaar is met de verbinding? Je maakt mij niet wijs dat je altijd aan dezelfde mensen, bedrijven en steakholders verbonden moet blijven. Een constante verbinding lijkt mij bovendien erg duur, zeker als je geregeld de grens over gaat. En oude verbindingen die niet meer gebruikt worden, die raken op een gegeven moment in een staat van ontbinding. Dat gaat enorm stinken. Maar belangrijker: ik vind het ook enorm ouderwets, al die verbindingen. Ja, vroeger. Toen hadden we overal draden, telefoons aan snoeren, kerken en de ECI boekenclub waaraan je verplicht verbonden was. Maar tegenwoordig zijn we juist zo opgelucht, ongebonden, eindelijk vrij en draadloos. En dan moeten we ons weer gaan vastleggen? Ik dacht het niet. Ik zou dan ook zeggen: we stoppen met al dat dwangmatige verbinden en we laten de verbindingen weer organisch tot stand komen. En al die mensen die op congressen, workshops, webinars, seminars, LinkedIn en tijdens ‘persmomenten’ met je willen verbinden, die verbinden we gewoon dóór. Elke dag een lapje is een mummie in een jaar. Piramide erop. Niks meer aan doen.

Japke

Positief lijderschap

Graaien, stress, fraude en faillissementen domineren nogal eens het nieuws over managers. Maar er zijn onderzoekers die moedig weerstand bieden en zich concentreren op wat er wél goed gaat. Een van hen is Kim Cameron, hoogleraar aan de University of Michigan. Hij besteedde eerst een groot deel van zijn carrière aan onderzoek naar de effecten van ontslagrondes. Zijn conclusie: in verreweg de meeste organisaties leidt afslanken enkel en alleen tot negatieve effecten: wantrouwen, conflicten en langdurig slechtere prestaties. Maar in ruwweg een op de tien bedrijven loopt het wonderlijk genoeg wel goed af. Cameron constateerde dat dit niet vanzelf gaat, maar dat klassieke deugden als vergeving, compassie en dankbaarheid hierbij essentieel zijn. Deze bevinding zorgde ervoor dat Cameron zijn focus verlegde naar wat nu positive organizational scholarship heet: positieve psychologie voor bedrijven. Zijn speerpunt: positief leiderschap.

Positief leiderschap is volgens Cameron gericht op het verheffen van individuen en organisaties. Een positieve leider richt zich daarbij op wat er goed gaat, op wat bijzonder is en inspirerend. In de praktijk betekent dat actief op zoek gaan naar de positieve afwijkingen. Waar en wanneer worden de verwachtingen overtroffen? Wat gaat er uitzonderlijk goed? De kunst is het gedrag dat aan die prestaties ten grondslag ligt, te bevestigen en te versterken. Positief leiderschap betekent ook: bouwen aan goede relaties op het werk; je verdiepen in wat collega’s bezighoudt; je best doen medewerkers te helpen, ook als je daartoe niet verplicht bent; oprecht luisteren naar collega’s en ze serieus nemen. Door dit soort dingen dag-in-dag-uit te doen, bouw je aan een positieve cultuur in het bedrijf. Een cultuur waar mensen energie van krijgen.

Goed. Dit klinkt prachtig. En het is waar dat leidinggevenden een grote invloed hebben op het welbevinden en de productiviteit van medewerkers. Maar helaas is die invloed meestal negatief. Ik schreef er al vaker over: wereldwijd vindt een meerderheid van de werkenden dat zijn directe baas een demotiverend werkklimaat veroorzaakt. Heel verrassend is dat niet. Een bekende verklaring is dat negatieve ervaringen voor mensen veel zwaarder tellen dan positieve. Simpel gesteld: wanneer een leidinggevende feitelijk evenveel positieve als negatieve feedback geeft, dan zal de perceptie toch zijn dat hij een notoire zeikerd is. Het creëren van een motiverend klimaat is gewoon helemaal niet makkelijk. Cameron onderkent dit probleem, maar stelt: juist daarom moet je bewust en hard werken aan positief leiderschap. Waar ook nog wel een beetje aan gewerkt moet worden, is het imago van positief leiderschap. Het lastige met het woord ‘positief ’ is dat het bij veel mensen meteen negatieve associaties oproept: krampachtig optimistisme, fundamentalistisch geloof in maakbaarheid, alles kan zolang je maar positief denkt. Cameron moet daarom steeds weer uitleggen dat positieve psychologie en positief leiderschap beide onderwerp zijn van wetenschappelijke studie. Dat het geen softe zweverij is. Maar dat onderzoek naar positief leiderschap juist harde resultaten laat zien. De scores op het gebied van gezondheid, betrokkenheid, verzuim en verloop gaan er meetbaar op vooruit. Evenals de financiële performance. Je zou er bijna blij van worden.

"Er zijn mensen die zorgen voor geluk daar waar ze komen.... Anderen zorgen daarvoor wanneer ze weggaan.....",
is een memorabele uitspraak van Oscar Wilde.

De vraag aan u is: wordt uw omgeving gelukkiger door uw sturing, of eigenlijk niet.... Méér geluk zorgt voor meer werken in flow en leidt zo tot hogere- en betere output. De vraag is dan ook wat geluk dan precies inhoudt.
En natuurlijk kan er niet altijd alleen maar geluk heersen. Duidelijkheid, provocatief acteren en minder prettige boodschappen moeten soms ook.

Organisaties werken steeds vaker effectief, lenig en behendig.  Bijvoorbeeld met teams die zelfstandig hun werk doen zónder leidinggevende. Dat is het, het gegeven dat wij allen overbodig zijn en daarmee worstelen je hele leven, vooral dames hebben daar last van, heb ik het foutieve idee. Ik worstel daar namelijk helemaal niet mee, noem het cynisch, noem het hard, het kerkhof ligt vol onmisbaren. Mooi als jij denkt dat alles zin heeft en dat er een doel is, als je daar gelukkig van wordt. Maar val mij niet lastig met je neurotische gedrag als gevolg daarvan.