Wie is Trump ?
Het gebeurde in Haverford, een voorstadje van Pennsylvania, waar Hillary Clinton met haar dochter Chelsea en de actrice Elizabeth Banks te gast was op een bijeenkomst met een voornamelijk vrouwelijk publiek. Brennan Leach, een 15-jarig meisje, kwam naar voren en zei: „Op mijn school is het lichaamsbeeld (een lelijke vertaling van het niet goed vertaalbare ‘body image’, de waardering van het eigen lichaam – FA.) een heel groot issue voor meisjes van mijn leeftijd. Ik zie met mijn eigen ogen de schade die Donald Trump veroorzaakt als hij over vrouwen praat en hoe ze eruitzien.”
Ze vroeg of Hillary de meisjes kon helpen begrijpen „dat ze zoveel meer zijn dan alleen maar hun lichaamsbeeld”. Hillary schoot op het podium als een raket uit haar stoel, aldus The New York Times waaraan ik dit voorval ontleen. „Dank je!”, riep ze terwijl het publiek Brennan toejuichte. Ze was „zo trots” dat Brennan deze vraag gesteld had, omdat Trump deze kwestie naar „een nieuw niveau van pijnlijkheid en gemeenheid” had getild. Ze herinnerde haar publiek eraan dat „jonge vrouwen op steeds jongere leeftijd worden beïnvloed” door sociale verwachtingen over hun uiterlijk. „Mijn tegenstander beledigde Miss Universe!”, lachte ze. „Hoe kun je nog meer toegejuicht worden dan met die titel? Maar het was niet goed genoeg.”
Met stemverheffing vervolgde ze: „We kunnen dit niet meer serieus nemen. We moeten erom lachen. We moeten het weerspreken. We moeten het negeren. En we moeten ertegen opstaan.” Ze verwees naar de vele jonge vrouwen die online gepest worden en van wie sommigen zichzelf verminken. „We kunnen niet allemaal Miss Universe worden, dus laten we zo goed zijn als we kunnen. Laten we trots zijn op wie we zijn.” De vraag van Brennan leek ingestoken door Hillary’s campagneteam en ze bevestigde dat haar vader, een senator, had geholpen bij de formulering, maar ze voegde eraan toe dat ze vorig jaar een vriendin door zelfmoord had verloren. Hillary mag Trump reuze dankbaar zijn dat hij zich met zijn (oude) beledigingen van ex-Miss Universe Alicia Machado („Miss Piggy”, „Miss Housekeeping”) in zijn eigen zwaard heeft gestort.
Dat gaat hem heel wat stemmen kosten – zeker van vrouwen, maar ook van mannen? Dat valt te betwijfelen. Laten we wel zijn: die machoachtige manier van praten over vrouwen komt in alle door mannen beheerste kringen voor. „Lekker wijf ”. „Lelijk wijf”. „Stom wijf”. Omdat mannen het niet zo vreemd vinden op die manier over vrouwen te praten, zullen ze het ook Trump niet ernstig aanrekenen. Wat Trump in het tv-debat tegenover Hillary deed, was verdergaand en daarom kwalijker dan een in eigen kring uitgesproken belediging: hij zei dat hij op grond van haar uiterlijk geen president in haar zag, al voegde hij eraan toe dat het vooral om haar uithoudingsvermogen ging: „She doesn’t have the look. She doesn’t have the stamina.” Hillary had met trumpiaanse humor kunnen antwoorden: „Waarom zou een kerel met een dooie marmot op zijn kop wél geschikt zijn als president?”, maar ze koos wijselijk voor een zakelijke weerlegging van de aantijging. Een paar dagen later hoorde ik Trump weer zeuren over de val van Hillary bij haar wachtende auto – hij deed het ook nog na. Trump is een oud wijf.
Monday, October 10, 2016
Dood de grote gelijkmaker
Wat jammer nou toch, dat ze het woord intimiteit niet kende. Dat ik eigenlijk geen liefde of genegenheid gevoeld of bemerkt heb bij haar. Zij is die cold love van dat prachtige lied van dowland. In bed of daarbuiten, nooit raakte ze me aan. Ze was bijna preuts of frigide te noemen.
Wat er niet in zit, kan er ook niet uit komen.
En blijkbaar was ik er dol op. Vond het ook prettig, dat passieve plus dat ze vreemd genoeg wel weer de lekkerste had. Was al verliefd op haar uiterlijk, stil en sereen zijn en toen ontdekte ik dat. Wat was ze lekker, fantastisch.
En met die zwartleren jurk is ze de mooiste en knapste. En die roze nepnagels. Mijn droomvrouw. Jaja.
Jajaja. One sees clearly only with the heart. Vous etes belles mais vous etes vides. U bent knap maar leeg. Daar ben ik het niet mee eens. Wel met liefdeloos en wantrouwend zijn. En altijd die slachtofferrol aannemen waardoor elke relatie gedoemd is te mislukken. Haar leegte moet gevuld met waardering en aandacht voor haar slachtofferrol en haar prestaties. En zelf nooit waardering of dankbaarheid uitspreken. Vreemde vogel. Wat ik zeg ben ik zelf. Haar gebrek aan (het uiten van) liefde was mijn gebrek aan (het uiten van) liefde geworden.
Wat er niet in zit, kan er ook niet uit komen.
En blijkbaar was ik er dol op. Vond het ook prettig, dat passieve plus dat ze vreemd genoeg wel weer de lekkerste had. Was al verliefd op haar uiterlijk, stil en sereen zijn en toen ontdekte ik dat. Wat was ze lekker, fantastisch.
En met die zwartleren jurk is ze de mooiste en knapste. En die roze nepnagels. Mijn droomvrouw. Jaja.
Jajaja. One sees clearly only with the heart. Vous etes belles mais vous etes vides. U bent knap maar leeg. Daar ben ik het niet mee eens. Wel met liefdeloos en wantrouwend zijn. En altijd die slachtofferrol aannemen waardoor elke relatie gedoemd is te mislukken. Haar leegte moet gevuld met waardering en aandacht voor haar slachtofferrol en haar prestaties. En zelf nooit waardering of dankbaarheid uitspreken. Vreemde vogel. Wat ik zeg ben ik zelf. Haar gebrek aan (het uiten van) liefde was mijn gebrek aan (het uiten van) liefde geworden.
i bought her a fur coat for christmas
and a diamond ring
she’s got the nerve to tell me
that love don’t mean a thing
and a diamond ring
she’s got the nerve to tell me
that love don’t mean a thing
i’ve been down so long,
being down don’t bother me
i’m gonna take all my troubles,
drown ’em in the deep blue sea
Slachtoffer. zielepiet. zielepoot. Valt wel mee. Ben sinds mei 2014 eigenlijk continu gelukkig met nog maar zelden een sombere bui. November 2015 tm februari 2016 was door gehoest, mijn werk en relatie gedoe iets minder.
being down don’t bother me
i’m gonna take all my troubles,
drown ’em in the deep blue sea
Slachtoffer. zielepiet. zielepoot. Valt wel mee. Ben sinds mei 2014 eigenlijk continu gelukkig met nog maar zelden een sombere bui. November 2015 tm februari 2016 was door gehoest, mijn werk en relatie gedoe iets minder.
Friday, September 23, 2016
Hoe het gaat
Goh, herinner me nu dat ze zelfs dat afschuwelijke zinnetje van die kleuter overnam "zulke gesprekken zijn natuurlijk nooit leuk". Dat deed die vorige dame ook, die nam "deal with it" over. Als ik daaraan denk word ik eerst triest en daarna zo enorm vrolijk.
Kijk nu naar droomland Amerika over een (zwart)gekleurde jongen die door de politie gemarteld werd; toen hij in huilen uitbarstte tijdens zijn verhaal hield ik het ook niet meer droog. Lang geleden, echte tranen. En wat afschuwelijk, 10-20 jaar geleden nog maar, die 200 gemartelde mensen en die 10-50.000 mensen die daar echte pijn lijden (dood of invalide geschoten kinderen; ben ook gevoeliger en ongemakkelijker dan de afgelopen weken, lichte stress door me hersenen).
Als je zulke reacties na zoveel jaar terugleest, rijst onwillekeurig de vraag: hoe hield hij het schrijven vol?
Daarover zei hij: „Om mijn werk te blijven doen, ben ik niet afhankelijk van erkenning. Ik herinner me niet dat ik bitter ben geworden, of gedesillusioneerd. Ik heb te veel ego.”
Misschien bleef hij ook staande omdat hij nooit veel illusies over de mens heeft gehad. „Er is niemand die niets wil”, laat hij een van zijn personages zeggen, waarmee hij, aldus Bruce Weber in The New York Times, bedoelde dat eigenbelang een universele, noodzakelijke, onweerstaanbare en giftige macht in het moderne leven is. In het antieke leven trouwens óók, vrees ik. Zijn personages dwalen rond in een mist van zelfbedrog. „Al mijn stukken gaan over mensen die de boot missen”, zei hij in een interview in 1991. „Ze haken te jong af, ze hebben op het einde van hun leven spijt van de dingen die ze niet gedaan hebben, tegenover de dingen die ze wél gedaan hebben. Ik vind dat de meeste mensen te veel tijd verspillen door te leven alsof ze nooit zullen sterven.”
Zou eerder denken dat hij bedoelt dat hij egoloos is, of zo egovol dat kritiek, waardering of erkenning hem niet meer raken.
De gezondheidszorg is geen ijsje
Kijk nu naar droomland Amerika over een (zwart)gekleurde jongen die door de politie gemarteld werd; toen hij in huilen uitbarstte tijdens zijn verhaal hield ik het ook niet meer droog. Lang geleden, echte tranen. En wat afschuwelijk, 10-20 jaar geleden nog maar, die 200 gemartelde mensen en die 10-50.000 mensen die daar echte pijn lijden (dood of invalide geschoten kinderen; ben ook gevoeliger en ongemakkelijker dan de afgelopen weken, lichte stress door me hersenen).
Als je zulke reacties na zoveel jaar terugleest, rijst onwillekeurig de vraag: hoe hield hij het schrijven vol?
Daarover zei hij: „Om mijn werk te blijven doen, ben ik niet afhankelijk van erkenning. Ik herinner me niet dat ik bitter ben geworden, of gedesillusioneerd. Ik heb te veel ego.”
Misschien bleef hij ook staande omdat hij nooit veel illusies over de mens heeft gehad. „Er is niemand die niets wil”, laat hij een van zijn personages zeggen, waarmee hij, aldus Bruce Weber in The New York Times, bedoelde dat eigenbelang een universele, noodzakelijke, onweerstaanbare en giftige macht in het moderne leven is. In het antieke leven trouwens óók, vrees ik. Zijn personages dwalen rond in een mist van zelfbedrog. „Al mijn stukken gaan over mensen die de boot missen”, zei hij in een interview in 1991. „Ze haken te jong af, ze hebben op het einde van hun leven spijt van de dingen die ze niet gedaan hebben, tegenover de dingen die ze wél gedaan hebben. Ik vind dat de meeste mensen te veel tijd verspillen door te leven alsof ze nooit zullen sterven.”
Zou eerder denken dat hij bedoelt dat hij egoloos is, of zo egovol dat kritiek, waardering of erkenning hem niet meer raken.
Hoe gaat het nu met je?”, vroeg ik aan een kennis die ik een
poosje niet gezien had. Uit dat ‘nu’ sprak enige oprechte bezorgdheid, want de
laatste keer dat we elkaar spraken, was hij nogal somber geweest. Hij kreeg
allerlei fysiek ongemak waarover hij licht filosofisch zei: „Op den duur wordt
alles erger.” We gingen op een terrasje zitten en keken naar het voorbij
flitsende verkeer, waarvan je in Amsterdam kunt zeggen: „Op den duur wordt
alles drukker.”
Hij stelde het antwoord op mijn vraag nog even uit en bestelde
koffie bij een serveerster, die jong genoeg was om ons als een versie van haar
grootvader te beschouwen. Toen zei hij tot mijn niet geringe verbazing: „Het
gaat eigenlijk wel redelijk goed.” „Zo mag ik het horen”, mompelde ik. „Wat is
er gebeurd?” Ik betrapte me op de nare gedachte dat om een of andere reden
iemands tegenspoed interessanter is dan zijn voorspoed. „Ik loop tegenwoordig
bij een maatschappelijk werker”, zei hij, „en die heeft me er weer aardig
bovenop geholpen.” Ik keek hem verbluft aan. Een maatschappelijk werker? Dat
leek me nou wel de laatste vluchtheuvel voor iemand met zijn nogal sceptische
levenshouding. Maatschappelijk werkers waren voor hem altijd vage wezens
geweest, overbodige bewoners van de Nederlandse welvaartsmaatschappij, om wie
je vroeger meewarig moest lachen als Jan Blokker ze in zijn columns op de hak
nam. „Ik zal het je uitleggen”, zei hij. De medici hadden hem ‘uitbehandeld’
verklaard, wat betekende dat hij het verder zelf maar moest uitzoeken. Eén arts
had hem naar het maatschappelijk werk doorverwezen. Zo belandde hij op een
zomerse ochtend in een kamertje van een groot kantoor tegenover een
maatschappelijk werker. Het was een ‘zij’, wat misschien geholpen had, want hij
hield wel van vrouwen, soms zelfs gevaarlijk veel. „Ze liet me rustig mijn
verhaal doen”, zei hij. „Ik merkte al snel aan haar vragen dat ze goed
luisterde. Het waren niet zozeer kritische, maar onderzoekende vragen. Ik liep
helemaal leeg, alsof ik drie borrels te veel op had. Toen ik uitgepraat was,
begon ze op een terloopse manier naar details te vragen.
‘U zei dat u slecht slaapt, maar hoeveel slaapt u precies?’,
vroeg ze. Dat bleek toch nog gemiddeld zes uur per nacht te zijn. Dat vond ze
voldoende; een mens heeft aan zes uur genoeg. Ik zei dat allerlei
lichaamsfuncties achteruitgingen en dat ik daar somber van werd. Ze vroeg
hoeveel ik bewoog. Ik antwoordde dat ik een uurtje per dag fietste en elke week
naar de fitness ging. Dat vond ze ‘geweldig’. Wist ik wel hoeveel
leeftijdgenoten mij dat niet meer konden nazeggen?” Hij nam een slokje van zijn
koffie. „Toen begon ze over mijn vrijwilligerswerk. Hoeveel tijd me dat kostte.
Algauw tien uur per week, rekende ik uit. En ik vond het nog leuk ook,
constateerde ze. Dat was waar. Zo ging ze nog een poosje door. Ze liet me zien
wat er nog wél deugt aan mijn lichaam en mijn leven. Sommige kwalen blijven,
dat moet je aanvaarden, maar in plaats van daarover steeds te somberen kun je
je beter richten op datgene wat nog wél functioneert. Dat was haar boodschap.”
„En nu ook de jouwe”, stelde ik vast. „Zo kun je het stellen”, zei hij. „En hoe
gaat het met jóú?”Frits Abrahams
De rat in opmars
Het kan niet op – na Airbnb, Jan Roos, DENK! en de Zaanse treitervlogger hebben we er in Nederland weer een nieuw onheil bijgekregen: ratten. Het aantal rattenmeldingen is de laatste twee jaar met 90 procent gestegen. Zowel op het platteland als in de stad is de rat in opmars. Van sommige mensen wordt wel gezegd dat ze zich „suf neuken”, maar ratten kunnen dag en nacht door neuken, zonder enig teken van versuffing. Ze laten zich door niets van de wijs brengen. Eerst het vreten, dan het neuken – en vooral geen moraal, want daar is de mens voor. Het gevolg is dat ze snel bezit nemen van ons vroeger o zo propere landje. In een stad als Rotterdam zijn er al zoveel dat men van ‘Ratterdam’ spreekt. Maar Amsterdam moet zich vooral niet verbeelden dat het er op dit gebied veel beter toegaat. Ook hier zie ik ratten door de grachten zwemmen en vrolijk in de tuinen hupsen. Mijn vrouw begint er al griezelige fantasieën van te krijgen. Stel dat ze ons appartement binnendringen en onze poes bedreigen als wij niet thuis zijn? Dat beestje is 16 jaar oud en misschien te reumatisch geworden om zich te kunnen verweren tegen zo’n rotrat. Of wie weet is ze al half dement en ziet ze de rat voor een kat aan die haar het hof wil maken. Allerlei noodlottige scenario’s zijn denkbaar. Zou de rat via het kattenluik toegang tot ons appartement kunnen forceren om vervolgens onze slaapkamer te bereiken? Nu zijn we al in het hachelijke stadium beland waarin mijn vrouw midden in de nacht iets over zich heen voelt trippelen, iets wat snuffelt en snuift. En de volgende dag hebben we allemaal de ziekte van Weil – die smerige ziekte die ratten via hun urine kunnen overbrengen op „onschuldige burgers”, alsof die het al niet moeilijk genoeg hebben met de aanslagen van IS. In Nieuwsuur wees een deskundige erop dat de rat na de mug de meeste ziektes verspreidt. Omdat het onderwerp mij interesseert en mijn vrouw obsedeert, was ik blij toen ik laatst toevallig in een Amsterdams café in gesprek raakte met een man die van beroep rattenverdelger bleek te zijn. Zijn werkdag zat er bijna op en ik vroeg hem hoeveel ratten hij gevangen had. „Twee dooie”, zei hij, „op de 32 plaatsen waar ik geweest ben.” Het leek mij een bedroevende score, maar hij zat er niet mee. „Elke dag is anders”, zei hij. Hij was, misschien mede dankzij zijn beroep, een realistisch man. „We winnen het nooit van de rat”, zei hij. „Ze planten zich veel sneller voort dan wij ze kunnen doden. De oude ratten zijn te wijs om in zo’n val te trappen, dat doen alleen de jonkies met weinig ervaring. Ratten moet je bij de bron bestrijden: geen afval laten slingeren, geen voedsel voor de vogels strooien, geen kippen houden.” Hij begon over tomatenplanten in de tuin. „Vinden ratten heerlijk. Weg ermee! Ratten verdwijnen alleen als je ze geen voedsel aanbiedt.” Namens mijn vrouw vroeg ik hem of onze kat zich zorgen moest maken. „Welnee”, zei hij, „ratten zullen katten mijden. Ratten houden niet van katten.” Het rijmde en het was ook daarom het mooiste gedicht dat ik mijn vrouw kon aanbieden.
De rat in opmars
Het kan niet op – na Airbnb, Jan Roos, DENK! en de Zaanse treitervlogger hebben we er in Nederland weer een nieuw onheil bijgekregen: ratten. Het aantal rattenmeldingen is de laatste twee jaar met 90 procent gestegen. Zowel op het platteland als in de stad is de rat in opmars. Van sommige mensen wordt wel gezegd dat ze zich „suf neuken”, maar ratten kunnen dag en nacht door neuken, zonder enig teken van versuffing. Ze laten zich door niets van de wijs brengen. Eerst het vreten, dan het neuken – en vooral geen moraal, want daar is de mens voor. Het gevolg is dat ze snel bezit nemen van ons vroeger o zo propere landje. In een stad als Rotterdam zijn er al zoveel dat men van ‘Ratterdam’ spreekt. Maar Amsterdam moet zich vooral niet verbeelden dat het er op dit gebied veel beter toegaat. Ook hier zie ik ratten door de grachten zwemmen en vrolijk in de tuinen hupsen. Mijn vrouw begint er al griezelige fantasieën van te krijgen. Stel dat ze ons appartement binnendringen en onze poes bedreigen als wij niet thuis zijn? Dat beestje is 16 jaar oud en misschien te reumatisch geworden om zich te kunnen verweren tegen zo’n rotrat. Of wie weet is ze al half dement en ziet ze de rat voor een kat aan die haar het hof wil maken. Allerlei noodlottige scenario’s zijn denkbaar. Zou de rat via het kattenluik toegang tot ons appartement kunnen forceren om vervolgens onze slaapkamer te bereiken? Nu zijn we al in het hachelijke stadium beland waarin mijn vrouw midden in de nacht iets over zich heen voelt trippelen, iets wat snuffelt en snuift. En de volgende dag hebben we allemaal de ziekte van Weil – die smerige ziekte die ratten via hun urine kunnen overbrengen op „onschuldige burgers”, alsof die het al niet moeilijk genoeg hebben met de aanslagen van IS. In Nieuwsuur wees een deskundige erop dat de rat na de mug de meeste ziektes verspreidt. Omdat het onderwerp mij interesseert en mijn vrouw obsedeert, was ik blij toen ik laatst toevallig in een Amsterdams café in gesprek raakte met een man die van beroep rattenverdelger bleek te zijn. Zijn werkdag zat er bijna op en ik vroeg hem hoeveel ratten hij gevangen had. „Twee dooie”, zei hij, „op de 32 plaatsen waar ik geweest ben.” Het leek mij een bedroevende score, maar hij zat er niet mee. „Elke dag is anders”, zei hij. Hij was, misschien mede dankzij zijn beroep, een realistisch man. „We winnen het nooit van de rat”, zei hij. „Ze planten zich veel sneller voort dan wij ze kunnen doden. De oude ratten zijn te wijs om in zo’n val te trappen, dat doen alleen de jonkies met weinig ervaring. Ratten moet je bij de bron bestrijden: geen afval laten slingeren, geen voedsel voor de vogels strooien, geen kippen houden.” Hij begon over tomatenplanten in de tuin. „Vinden ratten heerlijk. Weg ermee! Ratten verdwijnen alleen als je ze geen voedsel aanbiedt.” Namens mijn vrouw vroeg ik hem of onze kat zich zorgen moest maken. „Welnee”, zei hij, „ratten zullen katten mijden. Ratten houden niet van katten.” Het rijmde en het was ook daarom het mooiste gedicht dat ik mijn vrouw kon aanbieden.
FA
De gezondheidszorg is geen ijsje
Toen Peter Brabeck, de baas van Nestlé, het grootste
voedingsmiddelenconcern ter wereld, in een interview pleitte voor privatisering
van water omdat mensen die „blijven doordrammen over water als een mensenrecht
er een extreme, radicale visie op nahouden”, was ik heel blij. Niet omdat ik
het eens was met hem, maar omdat het een zeldzaam eerlijke uiting was van hoe
veel mensen in toplagen van multinationals denken. Ze zijn oprecht van mening
dat alles vermarkten, zelfs water, verstandig is. Door dit denken, dat in de
afgelopen dertig jaar ook werd overgenomen door de meeste – zelfs
sociaal-democratische – politici, is ‘de markt’ een soort alwetende god
geworden. ‘Gaat heen en privatiseer!’, is zijn heilige motto. Dankzij Brabeck
was dat weer even helder. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen communist. Ik
vind niet dat de staat verantwoordelijk moet zijn voor bijvoorbeeld ijs, bier
of kleding. Dat soort goederen kunnen het beste geproduceerd worden in een
vrije markt, waarbij 'vrij’ altijd met een lichte korrel zout moet worden
genomen. Zo zal die vrije markt zonder publiek bekostigde infrastructuur
nauwelijks functioneren. Zonder regulering door de overheid bestaat het risico
dat giftige stoffen belanden in consumentenproducten. De staat heeft, kortom,
altijd een rol in de economie, zelfs in een vrije markt.
Van belang is of we de fundamentele vraag durven te stellen of
zaken als onderwijs, zorg, veiligheid en water ook producten zijn die we, net
als een ijsje, kunnen reduceren tot een op winst gericht rekensom. Als ieder
mens, rijk of arm, recht heeft op goede zorg, lijkt het beleid dat in ons land
is ingezet vooral gericht op het tegenovergestelde. Door decentralisaties,
bezuinigingen en machtsuitbreiding naar zorgverzekeraars is onze zorg minder
toegankelijk geworden. Patiënten-, sorry, ‘zorgconsumenten’-organisaties,
artsen en andere experts luiden elk jaar de alarmbel. Zo bleek uit een
onderzoek van Binnenlands Bestuur en van gehandicaptenkoepel Ieder(in) dat een
kwart van de mensen afziet van zorg waar de gemeente voor verantwoordelijk is.
Reden: de steeds hogere eigen bijdragen. Het Nibud publiceerde onlangs een
rapport waaruit blijkt dat zorgkosten voor chronisch zieken en gehandicapten de
afgelopen vijf jaar verdubbeld zijn, onder andere vanwege het stijgende eigen
risico en de toenemende ‘eigen bijdrage’ voor hulpmiddelen. Alle onderzochte
groepen zijn er op jaarbasis meer dan een maandsalaris op achteruit gegaan.
Dat zou allemaal noodzakelijk zijn vanwege de vergrijzing in ons
land. Terwijl in landen zoals Denemarken, Zweden en Finland, waar de
vergrijzing nog veel groter is, de relatieve zorgkosten lager zijn en de
kwaliteit vergelijkbaar of hoger is. Zou het kunnen zijn omdat die landen er
niet voor hebben gekozen om een essentieel mensenrecht zoals zorg enkel als
consumptiemiddel te gaan beschouwen? „Er is geen gratis ijs”, zei minister
Edith Schippers afgelopen zondag toen ze het stijgende eigen risico in de zorg
verdedigde. Soit, ze gebruikt een stropop: iets publiek bekostigen is heel wat
anders dan ‘gratis’. Niettemin verdient Schippers, net als Nestlébaas Brabeck,
alle lof voor haar uitspraak. Ze geeft eerlijk aan dat ze ziekte en gezondheid
als niets anders beschouwt dan een ijsje. Als je geld hebt koop je de lekkere,
goed gevulde Magnum Almond. Als je weinig geld hebt koop je hoogstens het eigen
merk ijsje van de Vomar. Die is van buiten hetzelfde, maar er zitten nauwelijks
amandelen in. En de vanille is nep.
Zihni Özdil is historicus en auteur van Nederland mijn vaderland
(De Bezige Bij).
Tuesday, September 20, 2016
Nazisme is narcisme (narziss)
Haast is haat, liefde is geduld
Als kind dacht ik dat dat hetzelfde betekende, het leek zo op elkaar. Thinking is negation.
Volgens mij klopt het wel, een gevangene zijn van ijdelheid. Hitler, Wilders, trump, Mussolini, gevangenen van ijdele, egocentrische, zieke, naargeestige, bevooroordeelde, negatieve gedachten. Alles is ijdelheid.
Een gevangene van ijdelheid. Een ijdele gevangene. De gevangenis van ijdelheid. De ijdelheid van de gevangenis and so on and so forth.
Als kind dacht ik dat dat hetzelfde betekende, het leek zo op elkaar. Thinking is negation.
Volgens mij klopt het wel, een gevangene zijn van ijdelheid. Hitler, Wilders, trump, Mussolini, gevangenen van ijdele, egocentrische, zieke, naargeestige, bevooroordeelde, negatieve gedachten. Alles is ijdelheid.
Een gevangene van ijdelheid. Een ijdele gevangene. De gevangenis van ijdelheid. De ijdelheid van de gevangenis and so on and so forth.
Engels van Nederlandse politici blijft 'pulling on a dead horse'
'We are a nation of undertakers', zou Joop den Uyl in de jaren zeventig hebben gezegd om Nederland aan te prijzen als land van ondernemers, 'wij zijn een land van begrafenisondernemers'. Sindsdien is niet veel verbeterd aan de beheersing van de Engelse taal door Nederlandse bewindspersonen, zo bleek dinsdagochtend.
Minister Lilianne Ploumen zei dinsdag op gewichtige toon tegen een gezelschap van ondernemers in Congo: 'There is no such thing as a Dutch product in terms of quality!' Oftewel: 'Nederland heeft geen kwaliteitsproducten', aldus de minister voor Buitenlandse Handel. Ze bedoelde natuurlijk het tegenovergestelde: 'There is nothing like a Dutch product.'
Money over the balk
Intensief schoolonderwijs heeft de talenkennis van politici nog niet veel goed gedaan. Europarlementariër Wim van de Camp (CDA) weet daar alles van. 'Throwing away a child with the badwater', is een regelmatig gehoorde kreet, vertelt hij lachend per telefoon vanuit Straatsburg. Hij steekt nadrukkelijk ook de hand in eigen boezem. 'Van de 26 Nederlandse europarlementariërs zijn er eigenlijk maar twee die goed Engels spreken.' 'To pull on a dead horse' komt dus ook vaak voorbij. Tijdens financiële EU-debatten ving hij op: 'Stop throwing money over the balk.'
Toch vallen onze prestaties mee vergeleken bij andere Europeanen. 'Ons Engels is niet altijd perfect, maar we redden ons wel. Veel Spanjaarden en Italianen spreken echt geen woord over de grens', zegt europarlementariër Hans van Baalen (VVD).
I fok horses
Maar de onbevestigde voorbeelden van het steenkolenengels van onze politici zijn het leukst. 'I fok horses', zou voormalig minister Joseph Luns ooit tegen president John F. Kennedy hebben gezegd toen deze vroeg naar zijn hobby's. Kennedy antwoordde naar verluidt geschokt met de woorden: 'Pardon?', waarop Luns enthousiast reageerde: 'Yes, paarden!'
'Goodbye', zou oud-premier Gerbrandy bij zijn eerste ontmoeting tegen Churchill hebben gezegd: 'Tot ziens!' Churchill antwoordde gevat: 'Dit is de kortste vergadering die ik ooit had'
Money over the balk
Intensief schoolonderwijs heeft de talenkennis van politici nog niet veel goed gedaan. Europarlementariër Wim van de Camp (CDA) weet daar alles van. 'Throwing away a child with the badwater', is een regelmatig gehoorde kreet, vertelt hij lachend per telefoon vanuit Straatsburg. Hij steekt nadrukkelijk ook de hand in eigen boezem. 'Van de 26 Nederlandse europarlementariërs zijn er eigenlijk maar twee die goed Engels spreken.' 'To pull on a dead horse' komt dus ook vaak voorbij. Tijdens financiële EU-debatten ving hij op: 'Stop throwing money over the balk.'
Toch vallen onze prestaties mee vergeleken bij andere Europeanen. 'Ons Engels is niet altijd perfect, maar we redden ons wel. Veel Spanjaarden en Italianen spreken echt geen woord over de grens', zegt europarlementariër Hans van Baalen (VVD).
I fok horses
Maar de onbevestigde voorbeelden van het steenkolenengels van onze politici zijn het leukst. 'I fok horses', zou voormalig minister Joseph Luns ooit tegen president John F. Kennedy hebben gezegd toen deze vroeg naar zijn hobby's. Kennedy antwoordde naar verluidt geschokt met de woorden: 'Pardon?', waarop Luns enthousiast reageerde: 'Yes, paarden!'
'Goodbye', zou oud-premier Gerbrandy bij zijn eerste ontmoeting tegen Churchill hebben gezegd: 'Tot ziens!' Churchill antwoordde gevat: 'Dit is de kortste vergadering die ik ooit had'
Saturday, September 17, 2016
Thinking is, indeed, essentially the negation of that which is before us." ..stink for think; stank voor dank.
Zou dat vertalen met "gedachten zijn de ontkenning van de werkelijkheid" of "denken ontkent de werkelijkheid". Toch vind ik de geschreven gedachten van sting, jeremy grantham, zihni ozdil, maarten t hart en vele anderen vaak wel goed. Human kind cannot bear very much reality.
You're just too good to be true
I can't take my eyes off you
You'd be like heaven to touch
I wanna hold you so much
At long last love has arrived
And I thank God I'm alive
You're just too good to be true
Can't take my eyes off you
You're just too good to be true
I can't take my eyes off you
You'd be like heaven to touch
I wanna hold you so much
At long last love has arrived
And I thank God I'm alive
You're just too good to be true
Can't take my eyes off you
Pardon the way that I stare
There's nothing else to compare
The sight of you leaves me weak
There are no words left to speak
But if you feel like I feel
Please let me know that is real
You're just too good to be true
I can't take my eyes off you
There's nothing else to compare
The sight of you leaves me weak
There are no words left to speak
But if you feel like I feel
Please let me know that is real
You're just too good to be true
I can't take my eyes off you
I love you baby
And if it's quite all right
I need you baby
To warm the lonely nights
I love you baby
Trust in me when I say
And if it's quite all right
I need you baby
To warm the lonely nights
I love you baby
Trust in me when I say
Oh pretty baby
Don't bring me down I pray
Oh pretty baby
Now that I've found you stay
And let me love you, baby
Let me love you
Don't bring me down I pray
Oh pretty baby
Now that I've found you stay
And let me love you, baby
Let me love you
You're just too good to be true
I can't…
I can't…
Menno metse kinderlijke muziek smaakje:
Friday, September 9, 2016
Life is the way you think about yourself through the day; life is the way you feel about yourself sroeh the day
Als je je in een gelukkige relatie bevindt, dan weet je dat waarschijnlijk zelf ook wel. Toch blijft het altijd fijn om wetenschappelijke bevestiging te krijgen.Hoe komt het dat sommige relaties vrijwel direct stranden en anderen een leven lang stand houden? Als je deze dingen met je partner doet, dan zit het volgens de wetenschap dus blijkbaar wel goed:
1. Jullie doen samen huishoudelijke klusjes
Couples who do the dishes together, stay together.
Uit onderzoek blijkt namelijk dat het delen van huishoudelijke klusjes véél meer teweeg brengt dan alleen het verlichten van de werklast. Naast trouw en seks, is dit namelijk het derde cruciale aspect van een succesvolle relatie. Het is zelfs zo dat stellen waarvan de man meer in het huishouden doet, meer en betere seks hebben. Waar is die theedoek?
2. Jullie blijven nieuwe dingen proberen
Gaan jullie iedere date night naar dat eeuwige Italiaanse restaurant?
Spice things up a little! De pasta is er vast heerlijk, maar je wordt er gelukkiger van als je af en toe iets nieuws probeert.
Onderzoek laat namelijk zien dat het delen van nieuwe ervaringen er écht voor kan zorgen dat je weer even vlinders in je buik krijgt. Hoewel het normaal is dat de romantiek langzamerhand terugloopt, zorgen gelukkige stellen er op deze manier voor dat het nooit helemáál verdwijnt.
3. Jullie zijn niet bang om alleen te zijn
Tijd kunnen doorbrengen zonder de ander is ook een sleutel tot een succesvolle relatie. In ieder geval kan gebrek aan persoonlijke ruimte een relatie om zeep helpen, zo blijkt uit onderzoek. Over het algemeen hebben vrouwen hier meer behoefte aan dan mannen, maar bijna een derde van de participanten gaf aan graag meer ruimte te krijgen van hun partner. Het is dus héél gezond om niet alles met je wederhelft te delen, maar ook zelf een leven te hebben.
4. Jullie hechten waarde aan intimiteit
Of jullie nu één keer per week of vijf keer per week seks hebben, intimiteit is minstens zo belangrijk voor een goede relatie. Hoewel het logisch is om je af en toe af te vragen of jullie wel genoeg seks hebben, blijkt uit onderzoek dat stellen niet gelukkiger worden als ze het vaker dan één keer per week doen. Natuurlijk ontmoedigen we dit niet, maar kussen en knuffelen is dus mínstens zo belangrijk.
De viese cirkel
Dit is een mogelijk verschil tussen mensen die zich ontwikkelen en mensen die stilstaan en steeds tegen dezelfde problemen aan lopen.
Dit is misschien het verschil tussen mensen met veerkracht en optimisme en mensen die zich gedragen als slachtoffer van de situatie.
Je kunt ervoor kiezen te leven vanuit de gedachte dat een situatie verandert naarmate je verandert van perspectief. Of: hoe je kijkt bepaalt wat je ziet. Waar je je aandacht op richt is wat jouw beeld, dus je gedachte, bepaalt.
Gedachten uiten zich soms in acties en je acties zijn verantwoordelijk voor je interacties in het leven.
Dus als de dingen in je leven niet gaan zoals jij het graag zou willen, verander dan van perspectief. Kijk anders, richt je op andere dingen. Richt je dus vooral op wat je wél wilt.
Meestal zijn we bezig met dingen die we niet willen, waar we tegen zijn, waar we een hekel aan hebben, waar we bang voor zijn of waar we ons tegen verzetten. Dat zijn allemaal gedachten, allemaal energie, allemaal informatie waarin je soms stikt.
Door continu je aandacht te richten op dingen die je wél wilt, ben je dus positieve energie aan het uitstralen.
Voor alles wat je niet wilt is er per definitie iets wat je wel wilt. Het vergt misschien een beetje oefening en het voelt in het begin misschien een beetje geforceerd, maar dat geeft niks. Gewoonten veranderen kost nou eenmaal tijd en fouten maken mag.
Het effect zal desalniettemin meteen voelbaar zijn. Doordat je positievere gedachten kiest zal ook je gevoel volgen. Je voelt je lichter, blijer, positiever en jij bent de baas over je gedachten, je gevoel, je acties, je leven. Je hebt de keus. Zelfs als je iets overkomt dat vervelend is of moeilijk of verdrietig, jouw gedachten daarover bepaal jij. Door zelf je perspectief te kiezen.
Kies je voor slachtofferschap of kies je voor zelfbewustzijn.
Wat brengt deze situatie mij?
En mogelijk zie je het niet meteen, laat het dan. Later, als het verdriet, boosheid, teleurstelling of wat dan ook, gezakt is, kijk je gewoon opnieuw. Bepaal je opnieuw je perspectief.
Jij hebt meer invloed op je leven dan je misschien denkt.
1. Jullie doen samen huishoudelijke klusjes
Couples who do the dishes together, stay together.
Uit onderzoek blijkt namelijk dat het delen van huishoudelijke klusjes véél meer teweeg brengt dan alleen het verlichten van de werklast. Naast trouw en seks, is dit namelijk het derde cruciale aspect van een succesvolle relatie. Het is zelfs zo dat stellen waarvan de man meer in het huishouden doet, meer en betere seks hebben. Waar is die theedoek?
2. Jullie blijven nieuwe dingen proberen
Gaan jullie iedere date night naar dat eeuwige Italiaanse restaurant?
Spice things up a little! De pasta is er vast heerlijk, maar je wordt er gelukkiger van als je af en toe iets nieuws probeert.
Onderzoek laat namelijk zien dat het delen van nieuwe ervaringen er écht voor kan zorgen dat je weer even vlinders in je buik krijgt. Hoewel het normaal is dat de romantiek langzamerhand terugloopt, zorgen gelukkige stellen er op deze manier voor dat het nooit helemáál verdwijnt.
3. Jullie zijn niet bang om alleen te zijn
Tijd kunnen doorbrengen zonder de ander is ook een sleutel tot een succesvolle relatie. In ieder geval kan gebrek aan persoonlijke ruimte een relatie om zeep helpen, zo blijkt uit onderzoek. Over het algemeen hebben vrouwen hier meer behoefte aan dan mannen, maar bijna een derde van de participanten gaf aan graag meer ruimte te krijgen van hun partner. Het is dus héél gezond om niet alles met je wederhelft te delen, maar ook zelf een leven te hebben.
4. Jullie hechten waarde aan intimiteit
Of jullie nu één keer per week of vijf keer per week seks hebben, intimiteit is minstens zo belangrijk voor een goede relatie. Hoewel het logisch is om je af en toe af te vragen of jullie wel genoeg seks hebben, blijkt uit onderzoek dat stellen niet gelukkiger worden als ze het vaker dan één keer per week doen. Natuurlijk ontmoedigen we dit niet, maar kussen en knuffelen is dus mínstens zo belangrijk.
Dem ist es schlecht in seiner hau(p)t, der in seiner eigenen gedanken glaubt.
Als ik blijf kijken zoals ik altijd heb gekeken,
blijf ik denken zoals ik altijd heb gedacht.
blijf ik denken zoals ik altijd heb gedacht.
Als ik blijf denken zoals ik altijd heb gedacht,
blijf ik geloven zoals ik altijd heb geloofd.
blijf ik geloven zoals ik altijd heb geloofd.
Als ik blijf geloven zoals ik altijd heb geloofd,
blijf ik doen wat ik altijd heb gedaan.
blijf ik doen wat ik altijd heb gedaan.
Als ik blijf doen wat ik altijd heb gedaan,
blijft mij overkomen, wat mij altijd overkomt.
blijft mij overkomen, wat mij altijd overkomt.
Maar als ik nu mijn ogen sluit
en voel van binnen
dan kom ik deze cirkel uit
en kan ik steeds opnieuw beginnen.
en voel van binnen
dan kom ik deze cirkel uit
en kan ik steeds opnieuw beginnen.
Dit is een mogelijk verschil tussen mensen die zich ontwikkelen en mensen die stilstaan en steeds tegen dezelfde problemen aan lopen.
Dit is misschien het verschil tussen mensen met veerkracht en optimisme en mensen die zich gedragen als slachtoffer van de situatie.
Je kunt ervoor kiezen te leven vanuit de gedachte dat een situatie verandert naarmate je verandert van perspectief. Of: hoe je kijkt bepaalt wat je ziet. Waar je je aandacht op richt is wat jouw beeld, dus je gedachte, bepaalt.
Gedachten uiten zich soms in acties en je acties zijn verantwoordelijk voor je interacties in het leven.
Dus als de dingen in je leven niet gaan zoals jij het graag zou willen, verander dan van perspectief. Kijk anders, richt je op andere dingen. Richt je dus vooral op wat je wél wilt.
Meestal zijn we bezig met dingen die we niet willen, waar we tegen zijn, waar we een hekel aan hebben, waar we bang voor zijn of waar we ons tegen verzetten. Dat zijn allemaal gedachten, allemaal energie, allemaal informatie waarin je soms stikt.
Door continu je aandacht te richten op dingen die je wél wilt, ben je dus positieve energie aan het uitstralen.
Voor alles wat je niet wilt is er per definitie iets wat je wel wilt. Het vergt misschien een beetje oefening en het voelt in het begin misschien een beetje geforceerd, maar dat geeft niks. Gewoonten veranderen kost nou eenmaal tijd en fouten maken mag.
Het effect zal desalniettemin meteen voelbaar zijn. Doordat je positievere gedachten kiest zal ook je gevoel volgen. Je voelt je lichter, blijer, positiever en jij bent de baas over je gedachten, je gevoel, je acties, je leven. Je hebt de keus. Zelfs als je iets overkomt dat vervelend is of moeilijk of verdrietig, jouw gedachten daarover bepaal jij. Door zelf je perspectief te kiezen.
Kies je voor slachtofferschap of kies je voor zelfbewustzijn.
Cirkel van de gedachte
Wat brengt deze situatie mij?
En mogelijk zie je het niet meteen, laat het dan. Later, als het verdriet, boosheid, teleurstelling of wat dan ook, gezakt is, kijk je gewoon opnieuw. Bepaal je opnieuw je perspectief.
- Kijk anders.
- Denk anders.
- Geloof anders.
- Doe anders.
- Beleef anders.
Jij hebt meer invloed op je leven dan je misschien denkt.
Thursday, September 8, 2016
How insensitive
Trekken aan een dood paard
How insensitive
I must have seemed
When he told me that he loved me
How unmoved and cold
I must have seemed
When he told me so sincerely
Why he must have asked
Did I just turn and stare in icy silence
What was I to say?
What can you say
When a love affair is over?
Now he's gone away
And I'm alone
With a memory of his last look
Vague and drawn and sad
I see it still
All the heartbreak in his last look
How he must have asked,
Did I just turn and stare in icy silence
What was I to say?
What can you say
When a love affair is over?
I must have seemed
When he told me that he loved me
How unmoved and cold
I must have seemed
When he told me so sincerely
Why he must have asked
Did I just turn and stare in icy silence
What was I to say?
What can you say
When a love affair is over?
Now he's gone away
And I'm alone
With a memory of his last look
Vague and drawn and sad
I see it still
All the heartbreak in his last look
How he must have asked,
Did I just turn and stare in icy silence
What was I to say?
What can you say
When a love affair is over?
ZIHNI ÖZDIL Rutte, moet ik
ook oppleuren?
Iedereen
weet dat Italië nog steeds zeer primitief is, dat de mensen daar geneigd zijn
om messen te dragen en meteen geweld te gebruiken bij onenigheid. Door een
meerderheid van de bevolking daar wordt de wet niet gerespecteerd. We willen ze
niet. Ons immigratiebeleid heeft urgente herziening nodig. We hebben de poorten
veel te lang opengelaten. Het is hoog tijd om een restrictief immigratiebeleid
te hanteren”, aldus de New York Times in 1907. Toen premier Mark Rutte in
Zomergasten ‘Ga terug naar Turkije. Pleur op’ zei aan de hand van een fragment
van Turks-Nederlandse jongeren die in Rotterdam het werk van een journalist
onmogelijk maakten, moest ik denken aan het citaat hierboven. In Amerika is
sinds 1907 veel veranderd. Er is hard gewerkt aan daadwerkelijk burgerschap,
dat wil zeggen dat de culturele beleving van het ‘Amerikaan zijn’ aansluit op
het formele staatsburgerschap. Zo zal tegenwoordig niemand meer zeggen dat een
Italian-American moet ‘oppleuren naar Italië’ als hij de wet overtreedt. Ook de
suggestie dat namen als De Niro en Guiliani geen Amerikaanse namen zouden zijn,
zal iedereen tegenwoordig absurd vinden. Terwijl het idee dat Özdil een
Nederlandse naam zou kunnen zijn, als lachwekkend wordt beschouwd.
De
meeste reacties op mijn columns, of ze nou over ons zorgstelsel gaan of over
ons klimaatbeleid, gaan over mijn etniciteit: ‘Ga dan terug naar Turkije, als
je kritiek hebt op de zorg in Nederland!’. Na Zomergasten weet ik dat ook onze
premier in staat is om mij zoiets te verwensen als ik bijvoorbeeld zijn beleid
hekel. De onverenigbaarheid van immigranten met de cultuur van de ontvangende
samenleving is een mythe die in Nederland de afgelopen jaren steeds meer wordt
omarmd. Als zelfs een premier niet snapt dat Nederlanders – in dit geval
griezels die journalisten intimideren – gewoon Nederlanders zijn, hebben we een
groot probleem als het gaat om burgerschap. De huidige kijk op Amerikaans
burgerschap is er niet vanzelf gekomen. Het is van onderaf opgeëist door die
minderheden die werden uitgesloten.
Dat
gebeurt helaas niet genoeg in Nederland. De – nota bene meestal in Nederland
geboren jongeren – uit het Zomergasten-fragment vinden hetzelfde als Rutte. Ze
zijn bereid te sterven voor Turkije en zien hun eigen land niet als hun eigen
land, maar als een tijdelijk iets. Afgelopen dinsdag kwam er nog een derde
partner bij. Het Turkse Ministerie van Buitenlandse zaken publiceerde een
statement over het ‘pleur op’ van Rutte in Zomergasten: „Deze ongelukkige
uitspraken kunnen de participatie van de Turkse gemeenschap in Nederland
schaden.” Door überhaupt te reageren op iets waar ze niks mee te maken heeft,
maar dan ook nog eens steeds over ‘de Turkse gemeenschap in Nederland’ te
spreken in plaats van ‘Nederlanders’, geeft Turkije aan volledig te
onderschrijven wat zowel de griezels in Rotterdam als Rutte vinden: Turkse
Nederlanders zijn geen echte Nederlanders. Ik aanschouw het allemaal met enige
verbazing. Wonderlijk dat ze zo met elkaar ruziën terwijl ze het volledig met elkaar
eens zijn.
Saturday, August 27, 2016
Miss niks. Gogogo said the bird, human kind cannot bear very much reality
there's even a bear there.
Calabria, criminal vibes, rune rk hoorde ik vannacht van het strand komen.
Underneath all this dirt the floor is really very clean. Determined to succeed in being a victim. When a person is determined to believe something, the very absurdity of the doctrine confirms them in their faith.
“We will bankrupt ourselves in the vain search for absolute security” – Dwight D. Eisenhower, waarschuwde die ook niet voor een politiestaat ? De terreur van antiterreur. Supersnelrecht. Het onvermogen van de overheid of de vvd om te begrijpen dat juist de overheid behoorlijk moet besturen, niet discrimineren, zorgvuldig, rechtvaardig en onpartijdig moet zijn bijvoorbeeld. Supersnelrecht staat tegenover al die beginselen.Wie is die overheid dan wel om zo snel mogelijk de hakbijl te laten vallen. Wie zegt dat de grootste schurken, testosteron geladen mannen, niet bij de politie zitten, of achterbakse ambitieuze angstige wijven, tegenwoordig de overheid. Triple A. Niet verongelijkt of slachtofferig, maar sterk, krachtig, waardig, vriendelijk, aardig en gelukkig door het leven, dat is mijn motto !
"Go, go, go, said the bird: human kind
Cannot bear very much reality.
Time past and time future
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present."
Cannot bear very much reality.
Time past and time future
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present."
The last three lines could serve to explain what "the bird" meant, which is that everything points to "one end, which is always present." and of which the bird says human kind can not bear very much.
So your question becomes, "What is this one thing?" I would say that it is mortality, ones own death, which is always present somewhere in the back of our minds, but which dwelling on - as Hamlet does in his famous soliloquy - "puzzles the will". Some people can't cope with the thought of a world without ourselves in it, and to dwell too much on this reality may become unbearable for them. Notteme, oh no no me, menno.
But you, or someone else, may have a somewhat different take on these lines. As critic William Empson puts it, "Ambiguity is the very heart of poetry."
Calabria, criminal vibes, rune rk hoorde ik vannacht van het strand komen.
“We will bankrupt ourselves in the vain search for absolute security” – Dwight D. Eisenhower, waarschuwde die ook niet voor een politiestaat ? De terreur van antiterreur. Supersnelrecht. Het onvermogen van de overheid of de vvd om te begrijpen dat juist de overheid behoorlijk moet besturen, niet discrimineren, zorgvuldig, rechtvaardig en onpartijdig moet zijn bijvoorbeeld. Supersnelrecht staat tegenover al die beginselen.Wie is die overheid dan wel om zo snel mogelijk de hakbijl te laten vallen. Wie zegt dat de grootste schurken, testosteron geladen mannen, niet bij de politie zitten, of achterbakse ambitieuze angstige wijven, tegenwoordig de overheid. Triple A. Niet verongelijkt of slachtofferig, maar sterk, krachtig, waardig, vriendelijk, aardig en gelukkig door het leven, dat is mijn motto !
Ik weet dat ik behoorlijk irritant kan zijn. Een van mijn
ergerlijkste eigenschappen is dat ik schrijf en doceer over hoe je positief
kunt leidinggeven, terwijl ik me naar mijn huisgenoten vaak helemaal niet
optimistisch en vriendelijk gedraag. Hoe kom je daar vanaf? Wat kunnen mijn
vrouw en kinderen doen? Wat moet ik zelf ondernemen? De Canadese filosoof en
psycholoog Stuart Shanker houdt zich al tientallen jaren bezig met vervelend
gedrag. Van kinderen, maar ook van collega’s en mensen zoals ik. Hoe luidt zijn
advies? Allereerst moeten we af van het idee dat mensen zich maar gewoon moeten
leren ‘beheersen’, zegt Shanker. Vergeet zelfbeheersing, het onderdrukken van
ongewenst gedrag, en richt je op ‘zelfregulatie’. Zelfregulatie is een woord
dat in de psychologie op allerlei verschillende manieren wordt gebruikt. Bij
Shanker betekent het dat je leert om stress te herkennen en te managen.
Ergerlijk gedrag (van mij, maar ook van andere mensen die doorgaans vriendelijk
zijn en goede intenties hebben) komt volgens Shanker bijna altijd voort uit
overtollige stress. Door stress worden we – zonder dat we dit willen –
impulsiever, sneller kwaad, zien we de ander als vijandig, luisteren we niet
meer en vertonen allerlei ander ineffectief gedrag. Door hierop te reageren met
verwijten of dreigementen, verhoog je hooguit de stress en vererger je de situatie.
Wat moet je dan wel doen? Een paar tips.
1.Herken wanneer iemand overbelast is: realiseer je dat kinderen
en volwassenen die zich vervelend gedragen dit vaak doen in reactie op stress.
We moeten stoppen met oordelen en gewoon aanvaarden dat de ander zich niet
opzettelijk misdraagt, zegt Shanker. Pas daarna kunnen we zinvolle maatregelen
nemen.
2.Identificeer de stressoren: stress heeft vaak te maken met
teleurstellingen. Iets wat iemand graag wil gaat niet door of mislukt. Of er
moet te veel gebeuren in te weinig tijd. Nog een paar veel voorkomende
stressoren: te veel of juist te weinig informatie, complexiteit, stress van
anderen. Vraag jezelf af wat tot stress leidt bij de ander. Wellicht kun je de
oorzaak meteen wegnemen.
3.Help de ander met zelfregulatie: praat op een rustig moment met
je lastige collega of huisgenoot over de punten hierboven. Over het herkennen
van stress en ook het ontwikkelen van strategieën om hiermee om te gaan. Zoals
het hardop toegeven dat je gespannen bent of het nemen van een korte time-out
op moeilijke momenten. Of het trainen van technieken die leiden tot rust in je
hoofd, zoals het richten van je aandacht op positieve elementen in het hier en
nu. Goed. Ik geef toe dat dit wel heel mooi klinkt. En de kans dat ik dit zelf even
snel implementeer is ook al niet zo groot. Zeker niet als ik gestresst ben.
Maar Shanker heeft wel een punt. Natuurlijk zijn er mensen die willens en
wetens de boel ondermijnen en met plezier het bloed onder je nagels vandaan
halen. Maar de kans dat die toevallig net allemaal bij jou op kantoor werken of
in huis wonen is gelukkig niet zo groot als je soms denkt.
Recently we have seen in Britain how people voted yes to Brexit. What is your opinion?
I voted for us to stay in the European Union but I can understand why people voted for us to leave. At first people were deceived by both the press and by politicians. But the big mistake was to have a referendum. We elect politicians to make those decisions for us; in referendums people vote almost always based on emotions and that's not good. It must be based on facts and so we have a political system that takes care of it. That is the role of parliament. People voted from an emotion and what they wanted was to kick the government in the face. I am not in favor of referendums – it is not the right way to vote. It was the weapon used by [Adolf] Hitler; it was his favorite tool to get what he wanted. He knew that dealing with basic emotions he could get a lot from people. It is based on fear, hatred and suspicion and a referendum is perfect to channel all this. So when I become King, I will avoid it [laughs]. Just kidding.Sting
Jeremy Grantham:
On the other hand, and perhaps more likely, Brexit may cause the failure of a noble experiment that above all has brought peace to Europe. Germany just experienced 70 years of peace for the first time in its entire history. Adding to the long list of EU deficiencies, Brexit may be the straw (or bale of straws) that breaks the camel’s back. The key issues here are risk and unintended consequences. When you are muddling through okay, as was the UK, with no wars or other complete disasters, why rock the boat? The precautionary principle should apply. The unknowable, unintended pain from Brexit for the UK, the EU (especially some of its more vulnerable members), and, perhaps, the world are simply not worth the risk. By far the worst risk, and one that is most underestimated to a weakened or collapsed EU in my opinion, is from immigration or refugees from outside Europe.
The truth about immigration to the EU, in my view, is bitter. As covered in earlier quarterlies, I believe Africa and parts believe Africa and parts of the Near East are beginning to fail as civilized states.
■■They are failing under the pressure of populations that have multiplied by 5 to 10 times since I was born; climate for growing food that is deteriorating at an accelerating rate; degraded soils; insufficient unpolluted water; bad governance; and lack of infrastructure. Country after country is tilting into rolling failure.
■■This is producing in these failing states increasing numbers of desperate people, mainly young men, willing to risk money and their lives to attempt an entry into the EU.
■■For the best example of the non-compute intractability of this problem, consider Nigeria. It had 21 million people when I was born and now has 187 million. In a recent poll, 40% of Nigerians (75 million) said they would like to emigrate, mostly to the UK (population 64 million). Difficult. But the official UN estimate for Nigeria’s population in 2100 is over 800 million! (They still have a fertility rate of six children per woman.) Without discussing the likelihood of ever reaching 800 million, I suspect you will understand the problem at hand. Impossible.
■■I wrote two years ago that this immigration pressure would stress Europe and that the first victim would be Western Europe’s liberal traditions. Well, this is happening in real time as they say, far faster than I expected. It will only get worse as hundreds of thousands of refugees become millions.
■■The EU and Europe may support a few years of increasing numbers of these failing state refugees, but that is all. They will fairly quickly have to refuse to take even legitimately distressed refugees. The alternative – to take all comers – would likely be not just a failed EU, but a failing Europe. The key question now is what social and political problems will be caused by the stress of getting from here to there: from today’s chaos to a time when European borders will have uniform and controlled immigration.
■■Brexit is an early warning of how sensitive this issue will be. A serious country, or at least a formerly serious country, the UK is risking a lot at a small whiff of the immigration problem that is coming. (Immigration problems in the US are trivial in comparison to what Europe faces, yet they have already become a serious political issue.)
The EU (with or without the UK), and indeed the whole of Europe, must get a uniform policy on immigration as soon as possible. Yet, based on what they say, they do not yet appreciate the long-term seriousness of their predicament. They are, though, behaving like headless chickens faced with the problems they already have. Problems that will, when viewed from the future, appear to have been just moderate in scale.
■■By far the biggest downside of Brexit is that it serves to weaken the EU at exactly the wrong time – as external immigration begins to seriously stress governance and political cohesion.
■■In the larger context of immigration, because I believe I have no serious career risk on this issue (touch wood!), I should say that I believe that the UK and many other European countries have not had a net benefit from immigration. In 1945 they were, in most cases, culturally and ethnically homogeneous. This was absolutely not the melting pot situation of North America. Steady immigration was supported by the elite-intellectual, political and economic. It occurred largely against the will of the people in that more were nervous about increased immigration than were enthusiastic. It seems likely that in most cases immigration made social cohesion more difficult.
■■Any offsetting economic advantage for the UK has to be on a productivity basis, for driving GDP forward by population increases alone is no bargain in a small, overcrowded island that feeds barely half its own population (although business support for growth of any kind is often forthcoming). Possible productivity gains from immigration seem at best to be insufficient to offset increased social stresses. There, I said it. ■■This does not mean that a country based on immigration (trained, if you will) cannot integrate not just immigrants, but the whole idea of immigration. If times are good, or good enough, for a sustained period and income inequality is held in some check and social welfare is fine, you could end up like Toronto, everyone’s heroine in this respect. If not, you could even easily end up with a melting pot history and the current conflicted attitudes to immigration that we have in the US.
■■In case you missed it, my sympathies are split between admiration for Toronto and sympathy for the voters of Doncaster, my hometown and a former coal mining center. Its population has made moderate economic progress since 1945 despite the loss of mining and other industrial activities, like most northern towns. But in looking at the more important relative progress, inhabitants cannot avoid seeing how obviously the fortunes of London bankers, the top 10%, and, indeed, the south in general have left them in the coal dust. (Poetic license given Thatcher closed most of the mines and the very last one closed recently.) They voted over two to one for Brexit.
■■On the margin, the Brexit vote was won because some key groups expected to lean Brexit produced unexpectedly high margins: medium and small northern towns (such as Doncaster), the elderly, and the less well-educated.
The lack of serious political intent to narrow growing income inequality. This has caused a growing disgruntlement of the bottom half of the economic order and the usual weakening of social cohesion.
A lack of success in mitigating economic weakness in the formerly industrial north. As globalization took their jobs, an epic effort was required to retrain and re-employ these workers. Little was done. Northerners never much cared for London government and Southerners in general at the best of times. Now feeling mistreated, with justification, they took delight in making a rude gesture to the establishment.
Recently we have seen in Britain how people voted yes to Brexit. What is your opinion?
I voted for us to stay in the European Union but I can understand why people voted for us to leave. At first people were deceived by both the press and by politicians. But the big mistake was to have a referendum. We elect politicians to make those decisions for us; in referendums people vote almost always based on emotions and that's not good. It must be based on facts and so we have a political system that takes care of it. That is the role of parliament. People voted from an emotion and what they wanted was to kick the government in the face. I am not in favor of referendums – it is not the right way to vote. It was the weapon used by [Adolf] Hitler; it was his favorite tool to get what he wanted. He knew that dealing with basic emotions he could get a lot from people. It is based on fear, hatred and suspicion and a referendum is perfect to channel all this. So when I become King, I will avoid it [laughs]. Just kidding.Sting
Jeremy Grantham:
The UK voters’ knowledge of the salient facts
did not look impressive in Brexit. According to the number of Google hits, many
were not too sure what the EU actually is, let alone the precise implications
of leaving it. There was considerable confusion between Syrian refugees and
intra-EU migrants. Above all, there was a strong expectation that free trade
with the EU could be retained without both payments to
the EU and free intra-EU immigration continuing (the conditions Norway agrees
to). There is absolutely no hope of that. If the UK really means to have its
own immigration policy, it will have to negotiate new treaties with the EU and
the rest of the world, and it will need to do so without experienced trade
negotiators, who have not been required in the UK for many years.
■■In that eventuality
– no EU free trade agreement – many firms will slowly or quickly move some of
their business out of the UK and into the EU to avoid tariffs. London’s
financial business will be especially vulnerable.
■■With most voters
substantially ignorant and many deliberately misled, there may be an interesting
consequence: extreme and rather rapid regret. As business and consumer
confidence quickly weakens, economic activity falls, and racist incidents jump
(at least 60% recently), there could be and should be disillusionment at the
many misrepresentations and apparent complete lack of preparedness and
willingness to actually lead by Brexit advocates.
■■The lack of clear
constitutional rules around referenda in the UK and the uniqueness in the EU of
a country’s withdrawal provide waffle room. There can be plenty of time before
an irrevocable decision is made, and much can happen. Both Denmark and Ireland
reconsidered EU votes. My semi-educated guess is that there is a substantial
one in three shot that the UK will also reconsider.
■■If Brexit holds,
pretty clearly Scotland will leave the UK as might Northern Ireland. This will
make a painful irony out of the single most frequently quoted reason for
leaving: “Make Britain British Again.” They will probably have to settle for
“Make England (and Wales) English (and Welsh) Again.”
■■In total, if Brexit
occurs, the UK economy will be hurt for several years. In the longer term,
though, there may be some offset for the UK economy by virtue of having a
smaller financial sector and a more balanced, less London-centric economy.
■■Brexit may even stimulate the EU to reconsider
its many weaknesses. It is a particularly complicated exercise in government
and as such is prone to unfortunate decisions. It is less democratic than it
needs to be, but it appears to be much less democratic than it really is. It
has been overconfident about its acceptability to the general public of its
member states and badly needs better P.R. Brexit may be seen in 20 years as
having woken up and revitalized the EU.
On the other hand, and perhaps more likely, Brexit may cause the failure of a noble experiment that above all has brought peace to Europe. Germany just experienced 70 years of peace for the first time in its entire history. Adding to the long list of EU deficiencies, Brexit may be the straw (or bale of straws) that breaks the camel’s back. The key issues here are risk and unintended consequences. When you are muddling through okay, as was the UK, with no wars or other complete disasters, why rock the boat? The precautionary principle should apply. The unknowable, unintended pain from Brexit for the UK, the EU (especially some of its more vulnerable members), and, perhaps, the world are simply not worth the risk. By far the worst risk, and one that is most underestimated to a weakened or collapsed EU in my opinion, is from immigration or refugees from outside Europe.
The truth about immigration to the EU, in my view, is bitter. As covered in earlier quarterlies, I believe Africa and parts believe Africa and parts of the Near East are beginning to fail as civilized states.
■■They are failing under the pressure of populations that have multiplied by 5 to 10 times since I was born; climate for growing food that is deteriorating at an accelerating rate; degraded soils; insufficient unpolluted water; bad governance; and lack of infrastructure. Country after country is tilting into rolling failure.
■■This is producing in these failing states increasing numbers of desperate people, mainly young men, willing to risk money and their lives to attempt an entry into the EU.
■■For the best example of the non-compute intractability of this problem, consider Nigeria. It had 21 million people when I was born and now has 187 million. In a recent poll, 40% of Nigerians (75 million) said they would like to emigrate, mostly to the UK (population 64 million). Difficult. But the official UN estimate for Nigeria’s population in 2100 is over 800 million! (They still have a fertility rate of six children per woman.) Without discussing the likelihood of ever reaching 800 million, I suspect you will understand the problem at hand. Impossible.
■■I wrote two years ago that this immigration pressure would stress Europe and that the first victim would be Western Europe’s liberal traditions. Well, this is happening in real time as they say, far faster than I expected. It will only get worse as hundreds of thousands of refugees become millions.
■■The EU and Europe may support a few years of increasing numbers of these failing state refugees, but that is all. They will fairly quickly have to refuse to take even legitimately distressed refugees. The alternative – to take all comers – would likely be not just a failed EU, but a failing Europe. The key question now is what social and political problems will be caused by the stress of getting from here to there: from today’s chaos to a time when European borders will have uniform and controlled immigration.
■■Brexit is an early warning of how sensitive this issue will be. A serious country, or at least a formerly serious country, the UK is risking a lot at a small whiff of the immigration problem that is coming. (Immigration problems in the US are trivial in comparison to what Europe faces, yet they have already become a serious political issue.)
The EU (with or without the UK), and indeed the whole of Europe, must get a uniform policy on immigration as soon as possible. Yet, based on what they say, they do not yet appreciate the long-term seriousness of their predicament. They are, though, behaving like headless chickens faced with the problems they already have. Problems that will, when viewed from the future, appear to have been just moderate in scale.
■■By far the biggest downside of Brexit is that it serves to weaken the EU at exactly the wrong time – as external immigration begins to seriously stress governance and political cohesion.
■■In the larger context of immigration, because I believe I have no serious career risk on this issue (touch wood!), I should say that I believe that the UK and many other European countries have not had a net benefit from immigration. In 1945 they were, in most cases, culturally and ethnically homogeneous. This was absolutely not the melting pot situation of North America. Steady immigration was supported by the elite-intellectual, political and economic. It occurred largely against the will of the people in that more were nervous about increased immigration than were enthusiastic. It seems likely that in most cases immigration made social cohesion more difficult.
■■Any offsetting economic advantage for the UK has to be on a productivity basis, for driving GDP forward by population increases alone is no bargain in a small, overcrowded island that feeds barely half its own population (although business support for growth of any kind is often forthcoming). Possible productivity gains from immigration seem at best to be insufficient to offset increased social stresses. There, I said it. ■■This does not mean that a country based on immigration (trained, if you will) cannot integrate not just immigrants, but the whole idea of immigration. If times are good, or good enough, for a sustained period and income inequality is held in some check and social welfare is fine, you could end up like Toronto, everyone’s heroine in this respect. If not, you could even easily end up with a melting pot history and the current conflicted attitudes to immigration that we have in the US.
■■In case you missed it, my sympathies are split between admiration for Toronto and sympathy for the voters of Doncaster, my hometown and a former coal mining center. Its population has made moderate economic progress since 1945 despite the loss of mining and other industrial activities, like most northern towns. But in looking at the more important relative progress, inhabitants cannot avoid seeing how obviously the fortunes of London bankers, the top 10%, and, indeed, the south in general have left them in the coal dust. (Poetic license given Thatcher closed most of the mines and the very last one closed recently.) They voted over two to one for Brexit.
■■On the margin, the Brexit vote was won because some key groups expected to lean Brexit produced unexpectedly high margins: medium and small northern towns (such as Doncaster), the elderly, and the less well-educated.
Codicil: the real blame for Brexit
The lack of serious political intent to narrow growing income inequality. This has caused a growing disgruntlement of the bottom half of the economic order and the usual weakening of social cohesion.
A lack of success in mitigating economic weakness in the formerly industrial north. As globalization took their jobs, an epic effort was required to retrain and re-employ these workers. Little was done. Northerners never much cared for London government and Southerners in general at the best of times. Now feeling mistreated, with justification, they took delight in making a rude gesture to the establishment.
■■Calling
for an utterly unnecessary referendum by the Prime Minister for superficial and
short-term political gain. He could have muddled through anyway. Referenda are
dangerous. They allow for the true will of the people to be voiced, informed or
ill-informed, manipulated or not. Dangerous. As Churchill said (now much
quoted), “The best argument against democracy is a five-minute conversation
with the average voter.” He might also have commented about the willful
laziness of the one-third who never vote.
■■The
UK press, the most egregiously editorialized in the developed world. The broad
circulation papers goaded and badgered their readers toward Brexit.
■■As for the politicians, forget it. Whimsical
theories, back-stabbing disloyalties, a glaring lack of planning and foresight.
Above all, completely ignoring the precautionary principle, playing with fire
like children. Now those Brexiters that haven’t run away can reap what they have
sown, as unfortunately will the whole UK. If you will, the pack of dogs can now
try to work out what to do with that darned car.
ISO bevestigt
mijn eerdere veronderstelling: studeren steeds meer elitezaak
Nog maar kort
geleden schreef ik over de problemen die steeds hogere collegegelden en vooral
steeds meer en hogere studenten-leningen in de toekomst voor werknemers gaan
veroorzaken. Een studieschuld wordt immers geregistreerd en is dus negatief
voor de leencapaciteit van de ex-student; en aangezien de bedragen steeds
harder oplopen daalt de leencapaciteit sterk. Mede daardoor zal ook de
koopkracht van studenten, vooral vanaf 2017, sterk dalen. Het Interstedelijk
Studenten Overleg (ISO) kwam onlangs tot eenzelfde conclusie en waarschuwde dat
dit onevenredig hard gaat. Zij betrokken in hun onderzoeken namelijk ook nog de
gemiddelde inkomsten (die dalen door steeds meer focus op de studie), inflatie
(momenteel geen probleem) en de kamerhuur (die sterk stijgt). Concluderend dat
de drempel om te studeren steeds financiële wordt en steeds hoger komt te
liggen, onderschrijven zij mijn eerdere conclusie dat studeren steeds meer
een elitezaak wordt omdat een heel groot deel van de studenten (55% uit een
eerder onderzoek) niet NOG hogere schulden aan wil gaan. En dus zullen
ouders NOG MEER moeten dokken, moet de student nóg een bijbaan pakken (terwijl
dat helemaal niet kan wegens tijdgebrek), of TOCH meer bijlenen. Zoals u
begrijpt gaan er dus tientallen procenten potentiële goede studenten afvallen
wegens geldgebrek (ongeacht welke reden). Minister Schippers zei vorig jaar nog
dat invoering van het nieuwe systeem ‘amper nadelen toonde’. Toen schreef ik al
dat ze stond te liegen; nu is kristalhelder dat we op deze manier een enorm
potentieel aan extra goed opgeleide werknemers en economische kracht mislopen.
WAT een verspilling !
Overheid MOET
het goede voorbeeld geven maar is geen haar beter !
Daarmee lopen
zij tevens een veel hoger risico om flexwerker te worden; iets dat inmiddels al
1,4 miljoen Nederlanders (vaak met grote tegenzin) zijn. Het CBS onderzocht dat
slechts 1 op de 5 van die groep bewust kiest voor flexwerken en dat dus 4 op de
5, ruim 1 miljoen, dit werk met stevige tegenzin doet. Vooral uit noodzaak
omdat ze geen vaste baan kunnen vinden, al lijkt dat volgens de jongste
berichten inmiddels iets beter te worden. En ondanks dat de overheid onlangs
nog een wet invoerde die de groei van het aantal flexwerkers en oneigenlijke
ZZP’-ers sterk zou moeten beperken, lukt dat niet. Sterker nog, ook de overheid
heeft relatief veel flexwerkers in dienst, maar doen die bij gemeentes en de
rijksoverheid bijna altijd structureel werk ! Enige tijd geleden zei
mevrouw Patijn van de FNV “dat het een schokkende ontdekking is dat het
flexwerken net zo groot is bij de overheid als bij werkgevers”. Ik schreef
geruime tijd geleden al eens dat ik dit vermoedde en dat zoiets niet kan omdat
de overheid het goede voorbeeld moet geven ! En dus voelen veel
flexwerkers zich absoluut geen volwaardige werknemers, vooral omdat hun
contract voortdurend ter discussie ligt en soms zelfs elk moment beëindigd kan
worden. Het ergste is echter dat bijna 1,5 miljoen NL’ers enorme onzekerheid
over hun baan (lees: inkomen) hebben en dus ook geen huis, auto, bankstel of
diensten kopen. Maar DAAR draait het in de economie en nu juist om ! En zo
snijden dit soort maatregelen in EIGEN financieel vlees …
Wessel Aslander
Tuesday, August 9, 2016
Hatsepatsehetsefletseknots; themalijder samen flexibel werken
Wat doet de mimiek van trump mij aan mussolini denken ! Precies dezelfde lege blaaskaak. Ik stem op michelle obama.
menno stoïcijn stresskonijn. De meeste mensen willen controle hebben. Maar die heb je niet. Over niks.
Hij heeft me altijd in mijn waarde gelaten. Een aardige rustige man die veel conflicten heeft opgelost, in het bedrijf, met de buren, bij de club, in de familie.
Hollan' beste lieve mensen, hollan' !!! Wegwezen ! Maak da' je weg kom' !
Ze was oppervlakkig in haar serieuze stilte..en dat wantrouwen ! Me niet meer ergeren aan grietopdebeeck, trump, hillary clinton, mezelf, mensen, dan gaat het me goed. En het gaat me 95% van de tijd goed, de afgelopen 2 jaar, vanavond de 21ste lichte koppijn, dat is jammer. Op 22 augustus dankzij ibuprofen over. Al vier weken geen alcohol, of 1 biertje. 2 lachgas capsules in die vier weken en 1 keer wiet door de rijst heen gebakken en gegeten. Dat doe ik niet meer, ik wil met wiet niets meer te maken hebben, leeg, hol en somber gevoel krijg ik ervan, en ik plas zelfs vertraagd ! Wel een top vrijdagavond, dat dan weer wel.
Hoeveel vrouwen vind ik nu eigenlijk "likeable". Qua gezicht, uiterlijk en vooral uitstraling 1 op de 100 ? En als ik ze leer kennen ? Ben ik likeable ? Nee, ook niet bepaald. And then you die. En dan, als vorstelijke beloning, eeuwige rust. Eindelijk geen gezeur meer van die mensen. Twijfelt ze weer tussen te weinig contact en vluchtgedrag, altijd diezelfde wurggreep; bij alles tegengestelde verwachtingen en verlangens en daarmee ook anderen verstikken. Horribebel. But that is horribebel. Sorry with me, but i don't play that game. Get a life.
Rust en vernieuwing. Lichamelijk, intellectueel, relationeel en spiritueel. In één zomervakantie. Wat komt daarbij kijken? Deze week: hoe fris ik mijn relatie op? Eerst de tegenvaller. Na de zomervakantie en de decemberfeestdagen worden de meeste scheidingen aangevraagd. Waarom? Natuurlijk ging het meestal al niet fijn. Sommige stellen willen nog één vakantie voor de kinderen. Anderen gunnen hun relatie nog een laatste kans. De Britten noemen dat een ‘make or break holiday’. Maar vakanties vormen ook een vergrootglas voor menselijke verhoudingen. Tijdens drukke werkweken kunnen we onze problemen nog wel verstoppen. Als we 24 uur per dag in elkaars omgeving verkeren gaat dat niet meer. En dan ontspoort de boel moeiteloos. En toch... Als je bereid bent een paar dingen te leren, kun je je relatie ook een positieve impuls geven. Nog voor de zomer voorbij is. In de onderzoeken die ik de afgelopen jaren zag, springen er een paar dingen uit.
menno stoïcijn stresskonijn. De meeste mensen willen controle hebben. Maar die heb je niet. Over niks.
Hij heeft me altijd in mijn waarde gelaten. Een aardige rustige man die veel conflicten heeft opgelost, in het bedrijf, met de buren, bij de club, in de familie.
Hollan' beste lieve mensen, hollan' !!! Wegwezen ! Maak da' je weg kom' !
Ze was oppervlakkig in haar serieuze stilte..en dat wantrouwen ! Me niet meer ergeren aan grietopdebeeck, trump, hillary clinton, mezelf, mensen, dan gaat het me goed. En het gaat me 95% van de tijd goed, de afgelopen 2 jaar, vanavond de 21ste lichte koppijn, dat is jammer. Op 22 augustus dankzij ibuprofen over. Al vier weken geen alcohol, of 1 biertje. 2 lachgas capsules in die vier weken en 1 keer wiet door de rijst heen gebakken en gegeten. Dat doe ik niet meer, ik wil met wiet niets meer te maken hebben, leeg, hol en somber gevoel krijg ik ervan, en ik plas zelfs vertraagd ! Wel een top vrijdagavond, dat dan weer wel.
Hoeveel vrouwen vind ik nu eigenlijk "likeable". Qua gezicht, uiterlijk en vooral uitstraling 1 op de 100 ? En als ik ze leer kennen ? Ben ik likeable ? Nee, ook niet bepaald. And then you die. En dan, als vorstelijke beloning, eeuwige rust. Eindelijk geen gezeur meer van die mensen. Twijfelt ze weer tussen te weinig contact en vluchtgedrag, altijd diezelfde wurggreep; bij alles tegengestelde verwachtingen en verlangens en daarmee ook anderen verstikken. Horribebel. But that is horribebel. Sorry with me, but i don't play that game. Get a life.
Rust en vernieuwing. Lichamelijk, intellectueel, relationeel en spiritueel. In één zomervakantie. Wat komt daarbij kijken? Deze week: hoe fris ik mijn relatie op? Eerst de tegenvaller. Na de zomervakantie en de decemberfeestdagen worden de meeste scheidingen aangevraagd. Waarom? Natuurlijk ging het meestal al niet fijn. Sommige stellen willen nog één vakantie voor de kinderen. Anderen gunnen hun relatie nog een laatste kans. De Britten noemen dat een ‘make or break holiday’. Maar vakanties vormen ook een vergrootglas voor menselijke verhoudingen. Tijdens drukke werkweken kunnen we onze problemen nog wel verstoppen. Als we 24 uur per dag in elkaars omgeving verkeren gaat dat niet meer. En dan ontspoort de boel moeiteloos. En toch... Als je bereid bent een paar dingen te leren, kun je je relatie ook een positieve impuls geven. Nog voor de zomer voorbij is. In de onderzoeken die ik de afgelopen jaren zag, springen er een paar dingen uit.
Allereerst moet ik aandacht krijgen voor de kleine interacties
die de bouwstenen van elke relatie vormen. Volgens relatieonderzoeker John
Gottman zoeken mensen als ze samen zijn op allerlei manieren contact. De een
zegt: heb je dit gelezen in de krant? De ander vraagt: zie je dat kerkje daar?
Daarbij draait het niet om actualiteit of bouwkunde, maar om de onderlinge
relatie. We zoeken positieve aandacht. Gottmans cijfers zijn keihard: bij
stellen die gelukkig zijn met elkaar leidt zo’n ‘contactverzoek’ in gemiddeld
87 procent van de gevallen tot een vriendelijke respons. Er wordt interesse en
betrokkenheid getoond door de ander. Bij stellen die uiteindelijk zullen
scheiden, wordt gemiddeld op slechts 33 procent van de contactverzoeken
liefdevol gereageerd. Nog een cijfer van Gottman. Zorg dat je vijf keer vaker
positieve gevoelens oproept bij je partner dan negatieve gevoelens. In
vaktermen: een positief/negatief-ratio van minimaal 5 om 1. Mensen die op een
scheiding afstevenen zitten gemiddeld op 1 staat tot 8.
Wat betekent dit voor een doordeweekse vakantiedag? Zoek actief
naar mogelijkheden om de ander te waarderen en te bedanken. Dat is niet
makkelijk omdat ons brein doorgaans pijn en verlies overdrijft. Wat de ander
fout doet, valt ons domweg meer op. Ik moet me er dus voor inspannen het mooie
en positieve bij de ander te zien en te benoemen. Wat ik vooral niet moet doen
is minachting tonen. Het kleineren van de ander is de grootste ondermijner van
menselijke relaties. De kunst is juist de ander in alles ‘hoger te achten’ dan
jezelf. Dit gaat niet ‘vanzelf ’. Vanzelf gaan de meeste dingen naar de
knoppen. En ook ‘de vakantie’ zal je relatie niet verbeteren. Uiteindelijk
komen de meeste relatieadviezen neer op: 1. Het is hard werken. Niet aan de
ander, maar aan jezelf. 2. Oefen je in het signaleren en tonen van
vriendelijkheid. 3. Doe dit niet af en toe, maar maak er een nieuwe, vaste
gewoonte van. „En ík dan?” vraagt een egocentrisch stemmetje in mijn hoofd. Ook
daar is aan gedacht in de biologie van menselijke relaties. Onderzoek laat zien
dat wie dagelijks aardige dingen doet voor anderen, daar zelf ook gelukkiger
van wordt. Gelukkig maar.
Zorg!
Het
zorgstelsel blijkt tien jaar na invoering niet beter, ontoegankelijker en veel
duurder, schrijven Corrie van Brenk, Renske Leijten, Jan Slagter, Martien
Wijnen, Frans Slangen, Herman Suichies en Cobie Groenendijk.
Zelfs het Centraal Bureau voor de Statistiek geloofde er heilig
in. „Kosteneffectief, toegankelijk en van hoge kwaliteit”, schreef de
rekenmeester in 2003. Recente cijfers van de Organisatie voor Economische
Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) leren echter dat het zorgstelsel enorm duur
is uitgevallen.
Kosten
In landen waar een groter percentage van de zorg betaald wordt
uit private verzekeringen is het stelsel duurder, toont de OESO aan. In landen
waar een groter deel wordt betaald door een zorgfonds zijn de kosten lager.
Private verzekeraars vergroten de bureaucratie en drijven de prijs op. In
Nederland geven we 1.365 euro per jaar per persoon méér aan zorg uit dan andere
landen. Curatieve zorgkosten (ziekenhuis, huisarts) laten zien dat dit systeem
niet kosteneffectief is. Voor de invoering lagen de kosten onder het Europese
gemiddelde. Na invoering schoten we erbovenuit. De kosten voor curatieve zorg stegen
van 26,2 miljard in 2006 naar 36,2 in 2014. Vooral het ziekenhuisbudget
groeide: van 13,7 miljard in 2005 naar 23,1 nu. Huishoudens draaiden er voor
op. Follow the Money, een platform voor onderzoeksjournalistiek, toonde aan dat
zij nu 20 miljard meer aan zorg betalen dan in 2004. In tegenstelling tot
werkgevers, zij betalen nu 400 miljoen minder.
Toegankelijkheid
Gezamenlijk betaalde zorg verschoof naar de individuele
rekening. Het eigen risico zorgt voor een hogere premie voor zieken om de premie
van gezonde mensen te drukken. De zorg wordt zo ontoegankelijker. In 2014
konden 800.000 klanten van de vier grootste verzekeraars hun eigen risico niet
betalen. En 92 procent van de doktersassistenten geeft aan dat zij regelmatig
patiënten de deur wijzen wegens betaalproblemen. Ook de wachtlijsten zijn weer
terug. Afdelingen Spoedeisende Hulp van 19 ziekenhuizen in Noord-Holland en
Flevoland kondigden vorig jaar 2.300 keer een opnamestop af. In de geestelijke
gezondheidszorg zijn de wachttijden onverantwoord hoog.
Kwaliteit
De zorg werd dus niet goedkoper, laat staan toegankelijker. Toch
meent minister Schippers dat we het beste stelsel ter wereld hebben, verwijzend
naar een gesponsord onderzoek van Euro Health Consumer Index. RIVM’er Michael
van den Berg maakte gehakt van dat rapport: het is gegoochel met cijfers.
Kijken we naar betrouwbaardere onderzoeken dan krijgt Nederland veel minder
waardering. Op de algemeen gerespecteerde NUMBEO-lijst van goede zorgstelsels
staan we op plek 29. In de Bloomberg-lijst: plek 40.
Nederlanders zetten de zorg in de top drie van maatschappelijke
problemen, aldus het Sociaal en Cultureel Planbureau. Tijd om het roer om te
gooien, tijd voor één Nationaal ZorgFonds dat de verzekeraars vervangt, het
vertrouwen in de professional herstelt, hem tijd geeft voor patiënten. Dan
besparen we pas geld. Geen winsten meer voor verzekeraars, geen geld naar
marketing. En goedkopere medicijnen door centrale inkoop. Eén fonds doet de
stroom contracten als gevolg van tientallen verschillende polissen opdrogen.
Eindelijk komen we dan toe aan visie voor de lange termijn, die structurele
investeringen in preventie mogelijk maakt. Nu voorkomen dat we later ziek
worden, zorgt voor een grote besparing. De boete op ziek zijn, het eigen risico,
schaffen we af. Het is tijd voor een stelsel dat haar beloftes wel waar kan
maken. Cobie Groenendijk, psychiater. Jan Slagter, voorzitter Omroep Max. Frans
Slangen, KBO Brabant. Corrie van Brenk, FNV Zorg & Welzijn. Herman
Suichies, voorzitter Vereniging Praktijkhoudende Huisartsen. Renske Leijten,
SP-Tweede Kamerlid. Martien Wijnen, voorzitter FNV Zorg & Welzijn.
De eigen betalingen waren in Nederland altijd relatief laag, maar zijn de afgelopen jaren inderdaad gestegen. Dat kan de politiek morgen veranderen; daar hoeft het zorgstelsel niet voor op de schop. De auteurs willen verder het basispakket van zorg uitbreiden met fysiotherapie en GGZ. Ook dat kan binnen het huidige stelsel, maar dit pleidooi is in tegenspraak met het doel de zorg goedkoper te maken.
Sommige zorgaanbieders beklagen zich over de macht van de zorgverzekeraars. Die macht wordt met één oppermachtige zorginkoper uitgebreid. In landen met een publiek zorgfonds blijken dit logge bureaucratieën te zijn die nauwelijks door publiek, politiek of zorgaanbieders te beteugelen zijn.
De auteurs beweren op basis van een ranglijst van Bloomberg dat ons zorgstelsel geen waar voor het geld biedt. Bloomberg deelt slechts de levensverwachting in een land door de uitgaven aan zorg. Die levensverwachting is mede afhankelijk van zaken zoals eetgewoonten, beweging, gezonde lucht. Doen alsof levensduur alleen afhankelijk is van (de uitgaven aan) zorg is misleidend.
Joepie
Toch nog maar even dat hilarische YouTube-filmpje van de vroegere voorzitter van het NOC*NSF teruggekeken. Erica straalbezopen in de studio bij Edwin Evers. Vancouver 2010. Ze kwam van een etentje met Willem-Alexander. Op dat moment nog Kroonprins Pils. Ben toen trouwens nog meer van Erica gaan houden. Vooral omdat ze met haar zatte kop uitlegde wat een bobo zoal de hele dag doet tijdens de Spelen. Niks dus. Met hele roedels Bolhuizen andere Bolhuizen ontvangen. Proost. Of Terpstra na dit gênante akkefietje op het eerste het beste vliegtuig naar Schiphol is gezet? Misschien wel, maar waarschijnlijk is het haar gewoon niet gelukt om de Canadese taxichauffeur uit te leggen waar ze precies heen moest. Maar Yuri moest dus wel naar huis. Wegens een gezond nachtje doorzakken. Negen dagen voor de finale een paar biertjes. Zo’n actie wordt in die kringen ook wel een Ericaatje genoemd. Even weg uit het benauwde olympisch dorpje vol monomane resultaatpsychologen, wereldvreemde ijsjackinvriezers en fanatieke vetpercentagecontroleurs. En hij is natuurlijk met wat herrie thuisgekomen. Heeft waarschijnlijk die kleuterklas wakker gemaakt. Ik bedoel die jarenlang mishandelde paardenstaartjes van de damesturnploeg. Die kinderen worden al vanaf hun zesde mentaal misbruikt door enge gymnastiekleraren, die hun hele leven niks anders hebben gezien dan het interieur van bedompte zweetzaaltjes. En die zijn natuurlijk jaloers gaan klikken bij Maurits Hendriks, de Chef de Mission die mij door dat enge ringbaardje altijd doet denken aan een tweederangs Duitse pornoacteur.
Geen enkel zorgstelsel is perfect, maar we mogen in Nederland trots zijn op onze zorg, meent zorgeconoom Michiel Verkoulen.
Wie zo’n revolutie bepleit, moet een
steekhoudende probleemanalyse maken. De analyse van de auteurs deugt
echter niet en hun oplossing is schadelijk.
Hun Nationaal Zorgfonds is een oplossing voor een allegaartje aan
ongelijksoortige problemen. De auteurs beweren dat Nederland een duur
zorgstelsel heeft vanwege de private zorgverzekeraars. De belangrijkste reden
voor de hoge zorguitgaven laten ze gemakshalve buiten beschouwing: we hebben
hier meer zorg dan in de meeste andere landen. Frankrijk geeft de helft uit van
wat wij besteden aan langdurige zorg, Duitsland nauwelijks de helft aan
geestelijke gezondheidszorg. En het Engelse publieke zorgstelsel vergoedt veel
dure kankermedicijnen niet. Pleiten de auteurs voor minder zorg? De eigen betalingen waren in Nederland altijd relatief laag, maar zijn de afgelopen jaren inderdaad gestegen. Dat kan de politiek morgen veranderen; daar hoeft het zorgstelsel niet voor op de schop. De auteurs willen verder het basispakket van zorg uitbreiden met fysiotherapie en GGZ. Ook dat kan binnen het huidige stelsel, maar dit pleidooi is in tegenspraak met het doel de zorg goedkoper te maken.
Sommige zorgaanbieders beklagen zich over de macht van de zorgverzekeraars. Die macht wordt met één oppermachtige zorginkoper uitgebreid. In landen met een publiek zorgfonds blijken dit logge bureaucratieën te zijn die nauwelijks door publiek, politiek of zorgaanbieders te beteugelen zijn.
De auteurs beweren op basis van een ranglijst van Bloomberg dat ons zorgstelsel geen waar voor het geld biedt. Bloomberg deelt slechts de levensverwachting in een land door de uitgaven aan zorg. Die levensverwachting is mede afhankelijk van zaken zoals eetgewoonten, beweging, gezonde lucht. Doen alsof levensduur alleen afhankelijk is van (de uitgaven aan) zorg is misleidend.
Het artikel rept ook over de ‘algemeen gerespecteerde NUMBEOlijst’ waar
Nederland slechts 29e zou zijn. Wie even checkt ziet dat het om een ultrakorte
enquête gaat die door 111 mensen is ingevuld. Nederland zou minder goede zorg
hebben dan bijvoorbeeld Jordanië en Sri Lanka. Wie zulke argumenten gebruikt,
laadt de verdenking van opportunisme op zich.
Ten slotte beweren de auteurs dat de marketing door zorgverzekeraars duur is. Concurrerende bedrijven geven geld uit aan marketingcampagnes, maar overheden doen dat ook. Het grootste deel daarvan bestaat bovendien uit het adviseren van verzekerden met vragen over de zorg en de verzekering.
Juist daarin is het zorgstelsel gegroeid; meer aandacht voor de behoeften van patiënten en verbetering van kwaliteit. Zorgstelsels waarin de uitvoering van de zorg decentraal en concurrerend is, slagen daar beter in dan centralistisch aangestuurde stelsels. Geen enkel zorgstelsel is perfect, maar we mogen in Nederland trots zijn op onze zorg.
Ten slotte beweren de auteurs dat de marketing door zorgverzekeraars duur is. Concurrerende bedrijven geven geld uit aan marketingcampagnes, maar overheden doen dat ook. Het grootste deel daarvan bestaat bovendien uit het adviseren van verzekerden met vragen over de zorg en de verzekering.
Juist daarin is het zorgstelsel gegroeid; meer aandacht voor de behoeften van patiënten en verbetering van kwaliteit. Zorgstelsels waarin de uitvoering van de zorg decentraal en concurrerend is, slagen daar beter in dan centralistisch aangestuurde stelsels. Geen enkel zorgstelsel is perfect, maar we mogen in Nederland trots zijn op onze zorg.
De schrijvers willen een ingrijpende, ideologisch gemotiveerde,
dure hervorming van onze gezondheidszorg. Wie zo’n revolutie bepleit, dient een
steekhoudende analyse te maken en een consistent plan te presenteren. Het
Nationaal Zorgfonds is een onzalig plan dat de toets der kritiek niet doorstaat.
Joepie
Toch nog maar even dat hilarische YouTube-filmpje van de vroegere voorzitter van het NOC*NSF teruggekeken. Erica straalbezopen in de studio bij Edwin Evers. Vancouver 2010. Ze kwam van een etentje met Willem-Alexander. Op dat moment nog Kroonprins Pils. Ben toen trouwens nog meer van Erica gaan houden. Vooral omdat ze met haar zatte kop uitlegde wat een bobo zoal de hele dag doet tijdens de Spelen. Niks dus. Met hele roedels Bolhuizen andere Bolhuizen ontvangen. Proost. Of Terpstra na dit gênante akkefietje op het eerste het beste vliegtuig naar Schiphol is gezet? Misschien wel, maar waarschijnlijk is het haar gewoon niet gelukt om de Canadese taxichauffeur uit te leggen waar ze precies heen moest. Maar Yuri moest dus wel naar huis. Wegens een gezond nachtje doorzakken. Negen dagen voor de finale een paar biertjes. Zo’n actie wordt in die kringen ook wel een Ericaatje genoemd. Even weg uit het benauwde olympisch dorpje vol monomane resultaatpsychologen, wereldvreemde ijsjackinvriezers en fanatieke vetpercentagecontroleurs. En hij is natuurlijk met wat herrie thuisgekomen. Heeft waarschijnlijk die kleuterklas wakker gemaakt. Ik bedoel die jarenlang mishandelde paardenstaartjes van de damesturnploeg. Die kinderen worden al vanaf hun zesde mentaal misbruikt door enge gymnastiekleraren, die hun hele leven niks anders hebben gezien dan het interieur van bedompte zweetzaaltjes. En die zijn natuurlijk jaloers gaan klikken bij Maurits Hendriks, de Chef de Mission die mij door dat enge ringbaardje altijd doet denken aan een tweederangs Duitse pornoacteur.
En Maupie
heeft keihard ingegrepen. Regels zijn regels! Het is inderdaad allemaal niet zo
handig van onze Yuri, maar een beetje herder houdt zijn zwarte schaap bij de
kudde. Of hij zorgt dat hij een lieve hond heeft die dat regelt. De turncoach
had het gewoon binnenskamers moeten oplossen. Een goed gesprek onder vier oren.
Zonder die humorloze Hendriks erin te betrekken. Na de Olympische Spelen gaat
onze Chef de Mission weer het schnabbelcircuit in en staat hij drie keer per
week op saaie congressen tegen brave kantoortypes te oreren hoe je moet managen.
Nou zo niet Maupie. Het uitgegleden enfant terrible Yuri van Gelder had je juist
moeten beschermen. Tegen zichzelf en tegen de publieke opinie. Daarbij lopen er
wel ergere gevallen in dat TeamNL van je rond. Denk maar aan die gecoiffeerde
Limburgse vrouwenmepper Camiel Eurlings, die ooit in Sotsji samen met onze
koning de dictatoriale hielen van Poetin stond te likken. Proost Vladimir. Leuk
dat je er bent! De legendarische Nederlandse hockeybondscoach Wim van Heumen
speelde in Keulen ooit om vijf uur ’s morgens voor nachtportier in een hotel.
Twee starnakel bezopen vedetten uit zijn team dachten dat ze steentjes tegen het
raam van een van de braafste spelers hadden gegooid. Het bleek het raam van de
kamer van de bondscoach. Hij wenste de heren welterusten, stelde ze de volgende
dag gewoon op en gaf ze allebei vanaf de bank een vette knipoog toen ze
scoorden. Meneer Van Heumen was namelijk zelf ook jong geweest. Dat is het
probleem met die Hendriks. Die was op zijn twintigste al bejaard. Dat lees je,
zie je en hoor je in alle interviews. Tragische sukkel die het sporten
bloedserieus neemt en liefst zoveel mogelijk zelf in beeld komt. Dagelijks
orakelt hij als een wethouder Hekking over zijn superbelangrijke functie achter
de schermen. Het gaat maar om een paar muffe medailles Maupie! Get a life.
Waarom heeft Maupie die Yuri er eigenlijk uitgeflikkerd? Ik had hem gezien de
uiterst magere medailleoogst juist naar voren geschoven. Als voorbeeld voor de
zwemploeg. Het enige wat zij deze Spelen bereikt hebben is dat er niemand is
verzopen. Verder hadden de judoka’s, baanwielrenners en boksers ook beter een
gezellig slokje voor hun wedstrijden kunnen nemen. Alleen de hockeyers en
roeiers liggen op schema. Allebei sporten met een gezellige bar in hun
clubhuizen. Inmiddels heeft de rechter geoordeeld. Gereformeerde Maupie heeft
gewonnen, dus bon vivant Yuri moet thuisblijven. Louter losers. Ik feliciteer
Maupie en wens hem veel succes in zijn nieuwe functie. Ik ga er namelijk van uit
dat hij volgend jaar de nieuwe Chef de Mission van NoordKorea wordt. En Yuri
nodig ik komend seizoen uit als ik in Carré speel. Mag hij samen met Erica in de
koninklijke loge en heb ik voor een keer Bonnie St. Claire in mijn
voorprogramma. Proost!
Subscribe to:
Posts (Atom)