Miss Piggy

Ben je nou trots op jezelf, als varken ?
Definitely, my looks is my most treasured possession.

My looks are my most treasured possession ?
The bigger you are, the more style you have.

En relaties met mannen ?
Trust in men is being that close to him in order to be able to hit him anytime anywhere.

Aardvark met laag zelfbeeld.
Please excuse me, I'm not related. Beauty is in the eye of the beholder and the misinformed or stupid beholder may be given a black eye.

Varkens vreten alles.
Never eat more than you can lift.

Anything to declare ?
Yes, begin geen relatie met een nietszeggende dame die in cliche's praat en regelmatig weg valt. Wegwezen als ze aanvoert dat ze al zo lang alleen is en zoooo vaak afgewezen. Met zo'n geschift borderline varken moet je niets te maken willen hebben. Je kunt een borderliner niet verwijten dat het een borderline geval is. Je kunt een varken niet verwijten dat het een varken is. Je kunt een kikker niet verwijten dat een varken

Big fat pig, you shouldn't mess with me.

Only love can break your heart.


http://www.youtube.com/watch?v=-4yweON2N74


Paarlen voor de zwijnen
Pigs in space





IN MEMORIAM

Dat is nou nog eens droevig, zo’n vrolijk varkentje. Weg. Kan me nog herinneren dat ik haar mijn snelle fiets aanbood. Anderen slaken dan gilletjes en weigeren resoluut daarmee te fietsen. Zij stapte op en fietste weg. En ze bracht hem nog keurig netjes terug ook.

Dat is haar ten voeten uit. Skivakantie, ze had weinig ski ervaring, de steilste pistes van sankt Anton skiede ze af, hup, daar ging ze. Soms hield ik mijn hart wel eens vast als ze met haar fiets een steile helling gillend van jolijt en pret af scheurde. Ten eerste omdat ze last had van de vallende ziekte, ze kon plotseling zomaar vallen, en ten tweede omdat mijn dochter hetzelfde heeft en zij ook een keertje met haar fietsje naar beneden scheurde en toen ten val kwam. Gelukkig weer hersteld, maar ik denk op het moment zelf, oei, als dat maar goed gaat, dat mag je best weten.

Vrolijk, enthousiast, wat grappig daardoor, onbesuisd, nee, een leuk kind, ik kan niet anders zeggen. Goedlachs was ze ook wel, nooit verkeerd bij een varken…alleen…het spijt me dit te moeten zeggen….ze lachte over dat dingen soms zomaar kapot gingen, dat ze de versnellingspook van haar auto opeens in haar handen hield….of ze zei gierend van de lach “we zijn net de dikke en de dunne” en als je dat een week later ook zei of je floot dat wijsje, dan was ze zwaar beledigd. En haar bewegingen volgden haar gedachten, dat was ook wel eens raar om te zien, dan dacht ze iets en vervolgens boog ze opeens weg of ze dacht aan onder een viaduct door rijden en dan trok ze onwillekeurig haar hoofd in. Of als ze weer eens een keer viel, dan kon ze daarna zo verontwaardigd, verbaasd wat dommig knorrig kijken.

Voor de mensen om haar heen een grote bron van vermaak, dat is zeker. Aan de andere kant wist je nooit wat je aan haar had, ze riep of kletste maar wat, “ik ben republikein” of ze zei iets anders stelligs en dan wist je al, dat heeft ze van haar x, een andere x, haar vader, moeder of vriendinnen overgenomen want waarom ze voor of tegen iets was, dat kon ze je niet uitleggen. Ze kon zo plotseling van gedachten en oordeel veranderen dat ze sommige mensen heel erg pijn heeft gedaan. De werkster, een klein mensje van 1.50 meter, zei altijd "goed, goed, goed" en daar kon ze niet meer tegen, dus van de ene op de andere dag ontslagen en “pas op want anders geef ik je aan bij de vreemdelingendienst”. Dat zei ze er ook nog bij. Het scheelde niet veel of ze had haar, dat kleine mensje, een flinke trap na gegeven ! Haar poezen, als ze ze zag dan kreeg dat onschuldige beest zomaar “STOMME POES !” naar het hoofd geslingerd. “Echt zo’n ambtenaar !”, zei ze over haar collega. Maar ambtenaren hebben ook gevoel en hebben zelfs de plicht meegekregen om zich te gedragen zoals een goed ambtenaar betaamt, betrouwbaar, onpartijdig, zorgvuldig, dienstbaar, respectvol. 

Het mooie van haar was wel weer dat ze net zo zwijgzaam was als een man. Ze praatte niet veel.

Het is natuurlijk lastig met zo iemand om te kunnen gaan. Sommigen zeiden zelfs dat ze onder andere door de opvoeding door een psychiater en alle mislukte relaties, een dertigtal, en erfelijk haar oma die alleen nog maar tussen en met eenden kon leven, stapel mesjogge was. Zo heb ik dat niet ervaren, of anderszins. Een x zei mij dat met haar ergernis, haar (voor)oordelen, het iemand opeens tot op het bot afkraken niet te leven was. Oorzaken interesseerden hem verder niet, zelfhaat, borderline, het zal allemaal wel, het interesseert hem geen reet ! Maar over de doden niets dan goeds. Langvergeten tijd blootwoelen. Nog gevoeliger worden op hogere leeftijd. Eindigen op een praatstoel bij een therapeut, babbelend over de onverwerkte complexen van een verdrietige jeugd.

Niet als het aan haar lag. Integendeel. Moeders en vaders kwamen en gingen weer heen. Vrienden verdwenen. Een geliefde liet je in de steek. Maar het prettige van verlatingsangst was dat ze in elk geval zeker wist dat die haar nooit verliet. Hoe oud je ook werd. Die angst dus moest ze met grote liefde en genegenheid koesteren. Verdedigen tegen elke therapeutische inkijk. Tegen elke onbeschaamde vraag. Tot behoud van de eigen geestelijke gezondheid. Zoals zij een piemal in de watten legde en behandelde, daar kunnen alle andere varkens een puntje aan zuigen. Er is gewoon geen betere. Vandaar de wrok en rancune. Hoe het ook zei of zij, jammer dat ons zo’n vrolijk en oppervlakkig varkentje ontvallen is. Ze is er niet meer. Het loodje gelegd. Werkzaam in de verzekeringen geweest, wat de vraag natuurlijk oproept of ze ooit echt geleefd heeft. Op haar fiets de helling af misschien eventjes. Haar laatste slaapje. Het einde. Het was niks, het is niks en het blijft niks. Het stelt toch eigen lijk allemaal niks voor. En dan maar van ja wel twee kinderen gehad en de pijn die daarbij hoort, dan denk ik aan j.c. Bloem,

Evenals een vrouw, die eens zich gaf,
Baren moet, of ze al dan niet wil baren,
Want het kind is groeiende in haar schoot,

Is elk wezen zwanger van de dood,
En het voorbestemde doel van t paren, 
Is niet minder dan de wieg het graf.

Tsja, overleden, gestorven, verwelkt, vergaan, afgezonken, afgedaald, finito, terminee, ceased to be, passed away, ik dacht altijd dat rechtse wijven zoals laurence stassen de onsmakelijkste en weerzinwekkendste varkens waren tot ik haar tegen kwam, de leegte, het waardeloze, het grote niks. En toch is het tragisch dat je zo met je eigen vergankelijkheid geconfronteerd wordt. Heden ik, morgen gij, gedenk te sterven. Onderweg hier naartoe mijmerde ik wat over haar kist die toch extra hoog en extra breed gemaakt moet worden en wat moet dat zwaar zijn om met zo'n lijk van 100 kilo rond te zeulen. Wat een baan, wat een werk, daarom spreek ik mijn hulde uit aan de lijkbezorgers. Verlaten wordt ze nu ook niet meer, we kunnen nu wel wuiven, mooie woorden spreken, de tocccate fugue van Bach spelen maar ze krijgt er niks meer van mee, hoewel dat bij leven ook de vraag nog maar was. Laten we besluiten met volle mond, haar indachtig. 

“Woef”, noemden we de wiskunde leraar Schuurman, vanwege de korte norse klanken waarmee hij altijd met de klas communiceerde. Zelden kwam er een volwaardige zin uit zijn mond. Hij begon er soms aan, maar nijdigheid sneed hem de pas af. Zo bleef het altijd bij “Heh ? Huh ? Wah ?”, drie basisgeluiden die hij eindeloos varieerde. Vroeg je iets, dan was het “Heh ? Huh ? Wah ?”, en dan volgde er geen uitleg. Het was Schuurman die mij het idee bezorgde dat wiskundig inzicht alleen maar een mooiere omschrijving was voor een spraakgebrek. Zijn chronische korzeligheid leek zo onrechtvaardig, zo onnodig ook, want veel overlast gaven we hem niet.