Vakantieperikelen. E pericoloso sporgersi.

http://www.youtube.com/watch?v=WSxDjW9bLCQ

http://www.youtube.com/watch?v=KhNb3XK8Y0g

http://www.youtube.com/watch?v=qJ8ahL8LsEQ&feature=related



"Het moet nou maar eens afgelopen zijn met die linkse praatjes."

"Toen ik 12 jaar was liep ik met mijn vader, moeder en broertje ergens in buitenveldert bij amsterdam, waar je van die tropische kassen had met bijvoorbeeld leliebladeren waar je met 35 kilo misschien op kon staan, aapjes had je er geloof ik ook, stelten, pony's en een heggedoolhof meen ik me te herinneren. Opeens werd er een oud dametje onwel. Mijn vader ving haar behendig op waardoor ze niet tegen de vlakte sloeg. Hij begeleidde haar naar een bankje en haar oude vriendin drentelde mee. Opeens liep mijn vader snel weg met een verschrikt gezicht: "ze mompelt iets over naar huis brengen...ik kijk wel link uit, moet ik haar helemaal in mijn auto wegbrengen, mij niet gezien !"
"Maar Kees, dat kun je toch niet maken !", zei mijn moeder, net op egoistische wijze gescheiden van mijn trouwe vader...die overigens ook egoistisch kon zijn. Waarschijnlijk zou ik ook denken "mens ik heb je net een operatie vanwege een gebroken heup bespaard", en over die ander met haar commentaar "je kan me wat, bel zelf maar een ambulance ergens".

Onlangs zag ik een oude dame in een groot gezelschap tegen de vlakte gaan. Er schoten vijf mensen op af dus hoefde ik niets te doen. Misschien ben ik nog wel meer verkild dan mijn vader ? Ook zijn de eerste tien stappen 's ochtends moeizaam aan het worden, laat staan de trap aflopen ! Stramme enkels ! En dat bij 44 jaar...in sterk contrast met een atletisch mooi gebruind slank lichaam. Als ik het vijfde filmpje van boven bekijk dan bespeur ik een narcistisch ijdel oscar wilde dorian gray trekje in mezelf wat me niet bevalt en ook weer wel...ik ben ook maar een mens...dat boek, the picture of dorian gray kreeg ik van een goede vriend die leek op andy summers...oscar wilde leek dan weer op stewart copeland...copland...the police...en ik moet aan gerrit komrij denken....sting beschreef in zijn boek "broken music" dat de eerste bas-drum sessies met stewart copeland zeer sterk homosexueel getint waren...van die dingen, ja, van die dingen...

Haathaast

Na een reis met de picasso naar de meren in het Noorden van Italië hadden wij het genoegen om te barbecuen met grote gamba’s, maiskip, karbonades, verrukkelijke salades met een verse tomatenbruschetta en artichocharten, peppadew, tzatziki, gazpacho, overheerlijke broden, foccacia, pizza’s, risotto en daarnaast waren de heer en mevrouw Helder present. De heer Helder doet zijn naam eer aan door “helder ! helder !” te zeggen, om vervolgens een poos melancholisch en stilzwijgend die woorden te overpeinzen alsof het allemaal zo helder heus niet is. De heer Helder is altijd verzorgd, zilvergrijs met chique bril en doet enigszins denken aan een beschaafde en minder boze wfhermans. Mevrouw Helder heeft een inschikkelijke begrijpende rol in het gezin.
Ook hadden we meneer en mevrouw Dronkers van rond de veertig die hun naam met verve vertegenwoordigden. Reeds bij het verhitten van de kooltjes verkeerden zij in licht aangeschoten toestand. Hierin werden zij enigszins bijgestaan door de Van Klotsens. De heer Van Klotsen wilde altijd graag ergens bij horen, of het nu bij de aandelen kopers tijdens de campingrally was of bij de lichte letterenheren. Als hij er maar bij hoorde. Mevrouw Barbara van Klotsen, een zeer knappe en vriendelijke verschijning, wordt altijd wat moe van dat drukke en behaagzieke gedrag, zeker nu zij de 70 voorbij zijn en haar man nog steeds met een petje op enigjes nichterig een icoon probeert te wezen, wat hij natuurlijk zijns ondanks wel is. De jeugdige Van Verschreven en zijn vrouw van om en nabij de 40 verzorgden de barbecue en deden een manhaftige poging om de kinderen rustig te houden, maar een en ander lijkt met jonge kinderen van 5, 7 en 9 tot mislukken gedoemd, zeker nu de heer Van Verscheven ten onrechte een wat nonchalante rebelse houding aanneemt, waar mevrouw Van Verschreven het beste met Wilma Flinstone vergeleken kan worden, een wat zeurderig type dat overal moeilijkheden voorziet. Kijk, op je dertigste rebels is aandoenlijk, maar op je veertigste rebels is ronduit zielig. Dit echtpaar is feitelijk gescheiden wegens incomparabilite des humeurs. Zij worden daarin bijgestaan door de Dronkers.

"Het moet nou maar eens klaar zijn met die praatjes."

De heer Van Verschreven sproeit met een soort was benzine over de kooltjes. De gebruiksaanwijzing had beloofd dat de kooltjes binnen een kwartier heet zouden zijn, maar dat blijkt toch echt een uur te duren. Mevrouw Van Verschreven snelt het huis in met de grote gambas om deze samen met veel knoflook te bakken wat een smakelijk resultaat oplevert. Intussen sist ze haar man toe dat hij een onbedaarlijke sufferd is, maar enig medelijden kan zij ook opbrengen, zoals hij daar beteuterd met verschroeide wenkbrauwen bij zijn barbecue staat die aardig verhit begint te raken, nu al het stokbrood, de salades, de gamba’s, maiskip en karbonades naar binnen gewerkt zijn. Hij was maar een steward, geen piloot, denkt zij.

“My lllofe is like a led led lose !”, zo verkondigt Jaap Dronkers in kennelijke staat van dronkenschap.
“Ach Jaap, a red rose, op de bonte bonte bonte dinsdagafondtrein, weet je nog ? zegt Anita Dronkers, Gekken en dwazen schijven hun namen op deuren en glazen. Dwazen en gekken schrijvn hun namen op deuren en hekken. Nog gekkeren en dwazeren latn zich voor veel geld belazeren."
“In mijn tijd, rond mijn 17e, raakte ik verliefd, dat droevige relaas van mijne omdolingen op de paden van de liefde zou ik liever voor mij houden, maar nu, onder jeugdige vrinden, die in een moeilijke fase verkeren, wil ik daar toch wel een boekje over open doen", zei Johan Helder,"Ik werd verliefd op een onwaarachtig engelachtig schepsel. Peilloze zielendiepte zag ik in haar prachtige ogen. Ik schreef een brief met poetische taal, waarin ik mij met een nietswaardige ellendeling vergeleek, dat mijn hart een oven was, in stilte brandende, dat als zij wenste dat ik mij zou doden, dan zou ik mij doden. Als zij liever wenste dat ik nog wat bleef leven, welaan, ik zou dit ellendig bestaan rekken. Dat mijn pen in hartenbloed gedoopt was. Dat ik niet waagde haar aan te kijken, noch zelfs haar aan te spreken. Dit laatste was zeker waar, dus daarom had ik toen wanhopig die lange brief met literaire verwijzingen naar Hermans, Vestdijk en noem maar op op de post gedaan. Ik kon twee nachten niet slapen. Maar wat word ik beloond als ik een lichtrose brief vind die naar viooljes ruikt ! Ik snel naar boven, scheur de brief open:

Lieve Johan,
Ik vind je brief heel aardig. Dag !
Annie

Ik was verrukt. Met een wit paard wilde ik haar onmiddelijk ontvoeren. Maar ik besloot advies in te winnen bij een oudere ervaren vrind, de don juan van de stad.
“Niet slecht, hoewel ik het anders had gedaan, hou vast, laat je niet van je stuk brengen. Eind goed, al goed.”
Ik betuigde mijn instemming.
Een andere vriend adviseerde mij ‘een eindje met haar op te lopen’. Brieven en taarten sturen was allemaal heel aardig, maar het leidde tot niets degelijks. Schrijven is niet echt, net zoals denken.
Dus wachtte ik een middag in een portiek tot zij voorbijkwam en schoot meer dood dan levend naar voren.
“Mag ik een eindje met je oplopen, Annie ?”, vroeg ik hees.
“O gunst !”, riep Annie, ze schudde even met haar hoofd, en liep hard weg.
Ik was erg teneergeslagen, maar mijn ervaren vriend glimlachte.
“Precies wat ik dacht, dat doen ze allemaal, ze zal nooit nee zeggen, een vrouw is als een bloem, zij is er om bewonderd te worden, en zij wenst geplukt te worden door wie haar bewondert. Kijk, jij wil een goed gesprek voeren, maar een vrouwenman laat zich leiden door de eerste beste gedachte, de zon, de warmte van een vertrek, bellen blazen, een vrouw wil niet hoeven nadenken, ze wil dansen en lachen. Praat zonder nadenken, laat haar lachen. En ze lacht niet om wat je zegt. Ze lacht vanwege haar tanden en om een boel andere dingen. Verbeeld je maar niets.”

Ja, dat waren de woorden van de don juan van de stad. Vele meisjes hadden een foto van hem en allen verkondigden ze dat hij een onuitstaanbare jongen was, hetgeen door alle tijden een zeker teken van liefde geweest is. Want wonderbaarlijk is de vrouw en men kan dit grootste geheim niet beter doorgronden dan door al haar uitingen in tegenovergestelde zin uit te leggen,” zo concludeerde Helder zijn betoog.

“Hm, volgens mij heeft Johan het boek Pieter Bas van Bomans zojuist gelezen”, zei mevrouw Helder.
“Ach, ja, bij mijn man denk ik ook heel vaak “hij was maar een steward, geen piloot !”, zegt mevrouw Van Verschreven vertederd.

"Het is nu wel eens genoeg geweest met die literaire praatjes."

“Wat ik nou zo aardig vond aan het boekje van Wim de Bie is dat hij beschreef hoe zijn vader telkens een borstel onder zijn neus hield, een grappige opmerking maakte en dat zijn moeder dan telkens “ja, leuk” zei en dat meende ze echt. Ze vond het echt elke keer weer leuk. Dat is ware liefde en dat zie je zelden meer in deze tijd”, stelde Van Klotsen.

"Nou sat ik onlangs tijdens de lunch in ons bedrijfsrestaurant, zegt zo'n vrouwelijke manager tegen me "wat zit jij zielig alleen !". Toen ik wegliep na de lunch wilde ik bijna zeggen: "wat zitten jullie daar zielig met zijn tweeën !" Twee van die overspannen vrouwelijke managers in hun mannelijk aandoende maatpakken, voornamelijk bezig met de pik/kiporde...en mar zeuren en klagen...wat heb dat nou voor nut...wat heeft dat nou voor sin ?...een organisatie met vrouwen alleen is ook maar niets gedaan....en toch ben ik geen mensenhater....alz ik in een vergadering met 27 mensen zit, dan vind ik er 14 echt leuk, 4 niet leuk en over 9 ben ik neutraal of positief. Maar al dat klagen...zeuren, mensen, mensen, mensen...ook hoorde ik onlangs een rancuneuze presentatie...wat daarvan uiteindelijk bij blijft is een hard galmend hol vat....bij een leuke sessie met wim de bie zat een dame af te geven op Norder van de gemeente Den Haag en wim de bie zei af en toe "goh !" "Nou !" of "Nee, toch !". Dat is niet een goede manier om je populair te maken of je te presenteren, via rancune, afgeven of afzeiken, daar ben ik nu wel achter....de leegte blijft over....commerciële leegte....gouden leegte..youp van t hek heeft het er ver mee geschopt...maar die maakte er bijna een kunstvorm fan"

"En nu komen jullie uit die ballenbak ! Finito met die quasi lollige praatjes !"

”Ja, we waren ook nog een week in de Vogezen, vlakbij gerardmer. Nu was ik enige tijd in Frankrijk en daar hoorde ik op tv een gesprek tussen Nederlandse en Franse deskundigen over euthanasie. Nederlanders willen cijfers, Fransen willen woorden. Nederlanders willen heldere procedures. Fransen willen diepzinnige overpeinzingen. Tijdens het panelgesprek zijn ze vriendelijk voor elkaar. Bij Fransen staat beleefdheid voorop, bij Nederlanders een wat bot aandoende eerlijkheid. Er is lichte verwondering, er is wat houterig begrip, maar veroordelingen blijven uit. De Nederlanders zijn geen moordenaars en de Fransen geen hypocrieten. Sprekend over de dood maken we geen ruzie.
Nederlanders denken met regels alles te kunnen beheersen en zijn dus onthand wanneer ze overrompeld worden, zoals ‘Apeldoorn 30 april 2009’. Wat is de oorzaak van Nederlandse regelzucht? Het is makkelijk om weer met onze calvinistische achtergrond te komen aanzetten. Eerder ons verleden als waterbeheerders en bouwers van dijken, waarmee we probeerden het land tegen springvloeden te beschermen. Luctor et emergo. Of is de oorzaak misschien te vinden in een angst – oerangst, als u wilt – voor de chaos? Die kennen de Duitsers overigens ook, met wie we meer gemeen hebben dan we willen toegeven.

“Hij was maar een steward, geen piloot”, zegt mevrouw Van Verschreven vergoeilijkend, “al deed die olijkerd de eerste maand dat we elkaar leerden kennen wel alsof hij piloot was, onze koffie serveerder in de lucht.”

“Helder, helder,” mompelt de heer Helder, “het panelgesprek werd gehouden in de gracieuze ambtswoning van de Nederlandse ambassadeur, in het voormalige, achttiende-eeuwse hôtel d’Avaray, waar ik meermalen ben geweest. Zo herinner ik me een heel ander soort bijeenkomst: de toenmalige ambassadeur had zijn woning voor een verwend Parijs publiek geopend voor een show van Nederlandse mode. Nog zie ik het toenmalige topmodel, Loesje Hamel, van de statige trap afdalen. Negen jaar later overleed zij aan een ongeneeslijke ziekte. Zo eindigt alles met de dood – die zich van regels niets aantrekt.”

"Reden wij die berg af, komt ons wiel ons zomaar voorbij snellen ! Nou, we keken nogal verbaasd, ja, dat kun je wel stellen, je eigen wiel ! "

"Komp uit de klimtoren met dat geschreeuw en die kinderpraatjes ! Nee, nou niet nee, hierrrrr komen ! Sodemieters ! "

“Mijn man heeft kleine handen en ik ben die kleine handen gaan associëren met een kruimeldief schuinsmarcheerder, soms zie ik hem weer met een gebluste geile blik met zijn kleine handjes kruimeltjes van zijn vochtige mondje verwijderen”, zegt mevrouw Van Klotsen nu. "Zelfs in dat gerardmer probeerde hij met zijn kleine handjes een franse rij instructrice te grijpen, maar zij was daar niet van gediend. Wel schreef hij er weer een prachtig verhaal over, want dat kon hij !"

“Wat interesssszzeert mij dat nou ?! Al dat gezeur van mensen die aandacht willen hebben door te kletzen over de sexuele escapades van deze of gene....wat ssszijn dat voor ssszieligerts ? Donder OP ! Pleurt lekker een eind op, zeg ik je ! Stoer doen door te vertellen dat die of die politicus aan sex doet, dat die daar het met drie vrouwen het gedaan heeft, of dat mevrouw van sm houdt...wat mot ik ermee ?! Wat ben je dan voor zielig geval als je dat soort zakn gaat vertellen....Ik wil het NIET weten, ik hoef het niet te weten...HET INTERESSEERT ME NIET !”...of al die meningen...IK VIND NIETS, voor de meeste mensen is het: ik heb een mening dus ik besta, nou, voor mij is het, ik heb geen mening, dus ik besta gelukkig, al die ingezonden brieven, die telegraaf of geenstijl sites, mensen en hun meningen of poepfabrieken, oprotten, allemaal. Daar heb ik geen mening over. Zo makkelijk, zo eenvoudig is het nou: Palestina ? Daar heb ik geen mening over. Laura Dekker ? Geen mening. Homo's ? Daar heb ik nou eens geen mening over. Duitsers ? Sorry, geen mening. Jan Blokker ? Geen verzuurde inteelt amsterdamse mening over een sodemieters uitmuntend columnist. Joden ? Geen mening, volgende onderwerp. Jean-Paul Belmondo had ook nog maar 1 wens toen hij rond de 60 was "qu'on me fout la paix !" "Dat ik met rust gelaten word!", nou dat stadium had ik als 30 jarige reeds bereikt, gezanik en gezeur aan me hoof, Buddha of zen die hebben tenminste ook geen mening en eeuwige rust, HET MOET NOU MAAR EENS AFGELOPEN ZIJN MET DIE MENINKJES EN ONNOZELE BABBELS !" roept Jaap Dronkers.
Na enige stilte vervolgt hij wat rustiger:
“Weten jullie al dat stink ook een baardje heeft. Waar ik graag over mag vertellen is dat uitstekende hotel waar we terecht waren gekomen in Chevremont, volpension voor 110 EUR per persoon, ’s ochtends een ontbijtbuffet, nou naar Franse begrippen heel behoorlijk heur, niets te klagen, verse stokbroodjes, jam, maar ook ham, eieren, tomaat, kaas, honing, muesli, melk, vers fruit en yoghurt....zou dat nou door de nabijheid van de alpen komen ? Afijn, ontbijten in de vakantie doen wij tegen 10 uur. Hoewel vroeg opstaan eigenlijk het mooiste is, ben ik of zijn we daar net wat te lui voor, anders kun je om 7 uur ontbijten en om 10 uur nog een kop thee of cappucino nemen met koekje, want dat was allemaal inbegrepen. Nou om 12.30, even een wandelingetje gemaakt, je handen gewassen, je kent dat wel, het middageten. Heerlijk, altijd iets warms erbij en het eerste glas witte wijn. Een quiche of zo’n Franse Pizza, een verrukking....ja, door de telegraaf erbij en het uitzicht over de bergen blijf je toch al gauw tot een uur of 14.15 zitten....vevolgens of even een ommetje maken en de vrouw of de kinderen vroeger zwemmen.....om vier uur kennen ze in frankrijk het gouter, even de batterij opladen met thee en wat koekjes of sandwiches, ja, die bergen in de nabijheid maakten hongerig, nou, dan van 5 tot 7 naar je kamer, wat opfrissen, wat aanrommelen en dan tegen 19.00 uur ’s avonds een viergangen diner en dan vanaf 10 uur wat uitbuiken...zalig...geweldig verblijf daar...en dat alles voor maar 110 EUR !”

“Dat komt van Carmiggelt !”, zegt mevrouw Dronkers nu. “De laatste tijd lees ik op de een of andere manier het ene goede boek na het andere, eerst Dokter Glas, toen Goldfarb van Nemon, het verhaal “twee pelgrims” van Tim Krabbe, waarin hij volgens mij vrij autobiografisch zijn relatie met Liz Snoyink beschrijft, opvallend is dat de man door wraak gedreven wordt, terwijl de vrouw in het verhaal wel nog altijd liefde voelt....het was een prachtig schitterend verhaal, maar wel het enige echt mooie verhaal in die bundel “de paardentekenaar”. Dat verhaal en "huwelijk rijmt op gruwelijk" en "mijn vrouw" van Maarten 't Hart zijn mijn favoriete korte verhalen...en die modermismen van van kooten, maar dat is iets anders. Ook las ik nog een boekje over M.C. Escher die aan Asperger leed en eigenlijk geen small talk kon verdragen en dan vermoeid met koppijn vaak weg liep of in gezelschap in slaap kon vallen...en hij kon de intimiteit van een portret tekenen niet aan...en hij twijfelde over zijn kunstenaarschap...en een boekje van Martin Koomen. Ook wil ik Rachab nog lezen en die nieuwe van Maarten ’t Hart...en bij de bibliotheek eens wat van Frits Abrahams halen...ik beleef eigenlijk aan lezen meer plezier dan aan de tv....ook al is de werkelijkheid anders...het is altijd anders."

"Zo langzamerhand heb ik het gehad met die autistische praatjes. Die kinderen hebben toch echt een tik van de molen mee gehad !"

"Ja, ja, die koot en bie...en toch, meer dan een milde glimlach was het vaak niet, zouden haast en haat bijna hetzelfde betekenen, ze lijken fonetisch zo op elkaar", stelt Jaap.
"Ja, die indruk heb ik ook, dat haast en haat grote overeenkomsten vertonen...als ik me erger dan komt dat door het getut en getreuzel van de kinderen, een vriendin, de collega's...haathaast of haasthaat, daar moet ik eens een kootiaanse column of modernisme over schrijven...eindelijk weg...escapisme...schnell, er 6 miljoen doorheen jagen...alle moschlims het land uit...bombardeer de paleschtijnen...", zei Menno.

“Hij was maar een steward, geen piloot”, haast mevrouw Van Verschreven te melden.
“Ja, dat zeg jij nou wel de hele tijd, maar ik regel het huisje, de barbecue, ik pak de auto in, zorg ervoor dat we naar de goede plaatsen rijden, plan de route, sodemieters, ik krijg daar behoorlijk genoeg van !”, sputtert Menno van Verschreven.
“Helder, helder.”
“ Ja, ik heb een tijd als steward gewerkt, maar ik heb vaak genoeg met de piloten gepraat en ik zou nog steeds een toestel neer kunnen zetten....en jij...jij...jij hebt het over het holistische gedrag van onze zoon....dan vraag ik wat je bedoelt en dan zeg je dat het zo'n gevoel van leegte is....haaa.....jij denkt "me hol"...een hol gevoel...of over een hole van dat golfen van je....holisme is juist het tegenovergestelde, een levensovertuiging waarbij de essentie is dat alles onlosmakelijk met elkaar verbonden is. Een holist ziet zichzelf voortdurend als deel van het geheel en beschouwt de ander, mens, dier, plant of voorwerp als de andere ik. De holist ziet afgescheidenheid als een illusie, gecreëerd door het denken...ik denk vaak eerder dat die zogenaamde verbondenheid een illusie en gevolg van denken is...dat gooise een zonnebril bovenop je hoofd, je haar opsteken, hoge hakken, in grote jeeps rijden, altijd maar op feestjes willen zijn, dat te hard lachen, altijd maar vrienden of mensen om je heen willen hebben om je eigen leegheid te camoufleren, je eigen saaiheid, je eigen truttigheid, je eigen burgerlijkheid, je eigen bezitterigheid van je huis, je bevelen aan de werkster, dat is pas saai, dat is pas vervelend, als veertigjarige op feestjes rondhangen tot vijf uur en je naasten bedonderen en in de steek laten, wat in en in burgelijk, zo’n midlevencrisis, zo behaagziek, zo egocentrisch, zo destructief. Ik heb zo genoeg van die praatjes ! Maarten 't Hart zei het ook al, vrouwen met een zonnebril op hun hoofd zijn niet te vertrouwen. Maar Maarten vond Erik Satie wel een viezerik die zich nooit waste. En vrouwen die alleen maar op slippers lopen en nooit een hak dragen, wat jammer nou !”
“Zeg, ben je nou helemaal belaaaazerd !”, zegt de heer Helder, “zo praat je niet over mijn dochter. Met je zogenaamd stoere praatjes; eerst heel aardig doen. Goed, je bent in je trots gekrenkt, maar ga dat maar ergens anders doen, ben je nou helemaal besodemieterd, zo bij een oude man van 70 praten over zijn dochter. Drie kinderen heb je met haar, man, laat je niet zo opfokken. Daarvoor kom ik niet helemaal hiernaartoe gereden. Wat je zegt ben je tenslotte zelf ! Wat zijn dat voor quasi stoere praatjes in het bijzijn van haar ouders, held op sokken ! Praat het allemaal eens lekker zelf uit....stel je voor dat ik vannacht overlijd in mijn bed, denk je dat ik zo dan lekker doodga, met zo’n ruziënd stel. Ben je nou helemaal belaaazerd ! Heb al genoeg gesodemieter in mijn leven meegemaakt ! Zoek het maar uit !”












.