Verschrijver verstomt

Als Frits Abrahams zoveel beter kan schrijven, waartoe dan nog verschrijven ? Eigen verhalen maken ? Een eigen stiel ontwikkelen ? Ook de andere columns zijn erg goed op www.nrc.nl, bijvoorbeeld die van Youp van t Hek, Aaf Brandt Corstius en/of Blokker. Misschien iets te vaak kritiek en geen oplossingen, maar dat is ook niet het doel van een nederhekel columnist. Mannen met oplossingen zijn eng. Vrouwen trouwens ook. Het is niet de islam. Het is niet het christe-lijke; het zijn de mannen. Dat weet ik nog niet zo heel zeker. Grotendeels wel, maar van Verdonk, via Thatcher tot Cleopatra...zodra mensen zich leidinggevende wanen...dan leven ze in een waan-zinnige wereld.

Nieuws

‘My gosh’, zei mevrouw Holloway vanmorgen toen ze uit Nederland het laatste nieuws over Joran van der Sloot hoorde. „Geen vervolging? Wie zegt dat? De advocaat van Joran? O my gosh, laat het niet waar zijn. Ik moet even met Pieter de Vriez bellen. Hij heeft me toch niet met een dead sparrow blijgemaakt? Pieter, where are you?”
„Goshverdomme”, zei Peter R. de Vries, terwijl hij met zijn verkeerde been uit bed stapte. „Dit kán niet waar zijn, het zal wel een stuntje van die advocaat zijn. Ze zijn toch niet gek geworden op Aruba? Ben ik dan helemaal voor niks naar ze toe gegaan om ze met mijn indrukwekkende reportaasje te overtuigen? Ze hebben toch zelf gezegd dat ze het prima materiaal vonden? Als dit geen bekentenis is, wat is dan nog wél een bekentenis? Ik heb die zaak opgelost, punt uit.
„Net als de moord op John F. Kennedy. Ik heb de dader aangewezen en nu moet Justitie gewoon zijn werk doen. Wat zullen we nou krijgen? Nee, ik heb nu geen tijd voor de telefoon. Ik moet vandaag overal dat prachtige boek gaan aanprijzen dat mijn medewerker over mij geschreven heeft en waar Matthijs van Nieuwkerk mij in zijn programma tegen alle afspraken in geen tijd voor gaf. Wie belt daar? Larry King? Oprah Winfrey? My ass! Ik wil alleen over dat boek komen praten!”
„Djiezes”, siste Patrick van der Eem, freelance-verrader onder supervisie van Peter R. de Vries. „Dit zou betekenen dat ik alles focking voor niks heb gedaan! Al die dagen dat ik met die focking klootzak in die focking auto heb gezeten. Ik was nog maar twee weken beroemd. Is het nu alweer voorbij? Zal ik Joran maar weer even bellen? Misschien heeft hij zin om naar het casino te gaan.”
„Gossie”, zei Harm Brouwer, topman van het Openbaar Ministerie in Nederland, „ik kan me niet voorstellen dat dit nieuws klopt. Dan zouden ze bij het Hof op Aruba niet goed snik zijn. Die Peter R. de Vries, ik blijf erbij, is in vele opzichten een journalistieke vakman. De kritiek op hem uit mediakringen is behoorlijk hypocriet. Wat hij deed is een logisch vervolg op een trend die al jaren aan de gang is. We móeten op deze weg doorgaan. Zeg, bel even Aruba voor me en vraag ze of het soms hun bedoeling is mij in mijn hemd te laten staan. Een of ander competentiestrijdje over mijn rug?”
„Goh”, zei advocate Bénédicte Ficq, „het ziet ernaar uit dat ik nog eerder gelijk krijg dan ik had verwacht. Ik heb toch steeds gezegd dat zo’n bekentenis alléén niet voldoende bewijs is, te meer omdat die jongen apestoned was?”
„Jeetje”, zei Pauw tegen Witteman, „als dit waar blijkt te zijn, dan moeten we Peter R. de Vries misschien toch eens een beetje kritisch gaan ondervragen als we wéér een hele uitzending aan hem wijden, vind je ook niet, Paul?”
„Jemig”, zei vader Paul van der Sloot tegen zijn zoon Joran, „je mag hopen dat het waar is, jongen, dan kom je er toch nog goed mee weg. Maar doe mij een vreselijke lol: hou voor de rest van je leven je grote bek over Natalee Holloway. En vooral: hou mij er buiten.”
„Jezus, dit is vies, pa, dit is vies”, juichte Joran. „Zal ik jou eens precies vertellen…”
„Tsssss…” zuchtten zeven miljoen Nederlanders, „waar zullen we het nou eens over hebben?”






Ontknoping

Op bijna volmaakte wijze, als een briljant thrillerschrijver, werkt Peter R. de Vries naar de ontknoping van de zaak-Natalee Holloway toe. Nog drie nachtjes slapen, hield hij de wereld gisteren voor, en ik zal u onthullen wie de dader is. Drie nachtjes! Da’s lang voor de razend nieuwsgierige thrillerlezer.
Maar De Vries is onverbiddelijk in zijn zwijgzaamheid, en terecht. Als hij de aandacht van de media wil vasthouden, mag er niet te veel uitlekken.
Geruchten over verborgen opnamen van een bekennende Joran van der Sloot deren hem nog niet. Het blijven tot zondagavond speculaties.

Hoe teleurstellend moet het daarom voor De Vries zijn dat ik nu toch, drie dagen te vroeg, de ontknoping van de zaak-Natalee kan melden. Dankzij geheime bronnen waarover ik begrijpelijkerwijs geen mededeling kan doen, wist ik beslag te leggen op het draaiboek van de SBS6-uitzending van zondag. Het spijt me voor De Vries, maar wég is zijn wereldprimeur.

Het wordt een spectaculaire uitzending, althans, een uitzending met een spectaculair einde. U móét kijken. De Vries zal de spanning tot schier ondraaglijke hoogte opvoeren. Alleen voor de lezers van dit stukje zal het nogal lang duren. Twee uur naar Peters nasale, lijzige stem luisteren, het is geen sinecure als je weet hoe het afloopt.

Eerst worden er lange samenvattingen van het voorafgaande getoond. Telkens als de kijker naar het puntje van zijn stoel is geschoven, komt er een eindeloos reclameblok met spotjes over rechtsbijstandsverzekeringen en een vrolijke vakantie op Aruba.

Maar dan gebeurt het, eindelijk. We zien De Vries met kaarsrechte rug naar zijn bureau lopen. Hij gaat zitten, kijkt ons via de camera met die fameuze, borende blik aan en zal zeggen: „Beste kijkers, ik moet u in alle openhartigheid iets zeer belangrijks vertellen. Ik weet dat u een hoge dunk van mij heeft, en eerlijk gezegd heb ik die ook van mezelf. Toch ben ik ook maar een mens, en – ik zeg het met grote tegenzin – misschien soms wel een zwak mens.

„Ik houd van aandacht, dat is bekend. Het is mijn belangrijkste, misschien wel mijn enige drijfveer op dit ondermaanse. Zonder aandacht kan ik niet bestaan. Verschil ik daarmee van u, bent u wezenlijk ánders? Ik denk het niet. Het verschil is hooguit dat ik nooit genoeg aandacht kan krijgen. Daarom wilde ik ook zo graag premier van Nederland worden. Mijn behoefte aan aandacht is dermate onverzadigbaar dat ik mezelf telkens meen te moeten overtreffen.

„Tot dusver is dat goed gelukt. Mijn onthullingen werden steeds opzienbarender: de Puttense moordzaak, de kwestie-Mabel. Hoe kon ik mezelf nog verbeteren? Hoe vreemd het ook klinkt, maar ik wist het niet meer. Radeloos werd ik. Was dit het einde van een speurdersgenie? Zou ik in de vergetelheid verdwijnen?

„Toen zag ik tijdens een vrolijke vakantie op Aruba een vrolijk Amerikaans meisje lopen. Plotseling kreeg ik een verbijsterende ingeving. Wat zou er gebeuren als ik dit meisje zomaar liet verdwijnen? De hele wereld zou naar haar zoeken, alleen ik wist wat er gebeurd was.

„Nu zult u zich afvragen: hoe heb je dat in godsnaam gedaan? Welnu, vindt u het goed als ik uw geduld nog even beproef en u pas volgende week zondag de ronduit onthutsende details verstrek ?”